Just Give Me A Reason

Just Give Me A Reason

.

.

.

.

.

จงอินใกล้จะเป็นบ้าเต็มที เขาไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกันแน่

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ผ่านมาทำอะไรลงไป พูดอะไรออกไป แต่สิ่งเดียวที่รับรู้ในตอนนี้คือ

คนที่อยู่ข้างกายเขากำลังเปลี่ยนไป อ้อมกอดที่เคยอบอุ่น เสียงนุ่มที่เคยปลอบโยน

ในวันนี้มันไม่มีอะไรเหมือนเดิม และนั่นมันกำลังทำให้เขาใกล้จะบ้าเข้าไปทุกที

.

.

ร่างสูงถดตัวเข้ามุมห้องแล้วกอดเข่าตัวเองเงียบๆ ในความมืดมิดของห้องนอน

นึกย้อนกลับไปในวันที่ตนเองกับคยองซูมาเจอกัน เก็บรวบรวมชิ้นส่วนของจงอิน

ซึ่งแตกกระจายกลับมารวมกัน ซ่อมเขาทีละเล็กละน้อย และลงท้ายด้วยการอาศัย

อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน ช่างเป็นความบังเอิญที่ดูโรแมนติกเสียจริง

.

.

แต่ในวันนี้ทุกอย่างดูเปลี่ยนไป คยองซูคงเหนื่อยเกินกว่าจะซ่อมแซมเขาแล้ว

ตอนนี้คงจะรู้แล้วสินะว่า จงอินน่ะมันเกินจะเยียวยา เกินจะรักษาเอาไว้อีกต่อไป

ก็เพราะว่าอะไรที่มันพังไปแล้ว ก็ยากที่จะซ่อมแซม

.

.

.

.

.

เสียงฟ้าคำรามดังมาจากที่ไกลแสนไกล สายลมเย็นหอบเอาละอองน้ำเม็ดๆ มาทักทาย

เด็กนักเรียนที่กำลังรีบเดินออกจากรั้วโรงเรียนเพื่อกลับบ้านของตน ก้อนเมฆสีดำค่อยๆ

กลืนกินท้องฟ้าสีสดใสทีละนิดจนกระทั่งมันบดบังแสงสีทองยามเย็นเอาไว้ได้

แสงสว่างจากฟ้าแลบมีเป็นระยะและนั่นทำให้เด็กๆ ต้องรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

.

.

คิมจงอินยกมือขึ้นจับสายกระเป๋าที่ตกอยู่ตรงแขนขึ้นมา พลางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

รองเท้าผ้าใบสีขาวแสนเก่าเหยียบไปตามถนนอิฐบล็อกสีส้มซึ่งเป็นทางกลับบ้านของเขา

แต่ดูท่าจะช้าไปเมื่อเด็กชายสัมผัสถึงหยดน้ำเม็ดเล็กๆ ที่ตกลงตรงแก้มเขา

ก่อนจะตามมาด้วยอีกเม็ดบนศีรษะ และสุดท้ายรอบกายก็เต็มไปด้วยสายฝน

.

.

เขาเปลี่ยนจากก้าวเดินเร็วๆ เมื่อกี้เป็นแบบเชื่องช้าแทน ไหนๆ ก็เปียกแล้ว

ไม่รู้จะรีบเดินไปทำไม จากย่านชุมชนซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียน ตอนนี้เขากำลังเดิน

ออกมาแถบด้านนอกของชุมชนที่ไม่ค่อยมีคนอาศัยอยู่เท่าไร อันที่จริงแล้วมันไม่ควร

เรียกว่าบ้านด้วยซ้ำ มันเป็นรถบ้านคันใหญ่เก่าๆ ที่มีข้าวของเครื่องใช้เพียงนิดหน่อย

.

.

ครอบครัวของเขาเป็นเหมือนคนเร่ร่อน ที่หาเงินจากการทำงานเป็นลูกจ้างเล็กๆ น้อยๆ

พ่อแม่ต้องนอนเบียดกันในรถ ส่วนจงอินต้องนอนกับพื้นข้างประตู ช่วงหน้าหนาว

จะเป็นสิ่งที่ทรมานที่สุดเพราะรถของพวกเขาไม่มีเครื่องทำความร้อน เวลาจะใช้ห้องน้ำ

หรืออาบน้ำก็จะไปพึ่งโรงอาบน้ำสาธารณะแทน ในบางครั้งก็โดนไล่ที่ให้ไปจอดที่อื่น

ซึ่งนั่นเป็นเหตุที่ทำให้ต้องย้ายโรงเรียนอยู่บ่อยครั้ง จากจังหวัดนั้นไปจังหวัดนี้

ราวกับคณะละครสัตว์ที่เร่ร่อนไปทั่ว พวกเขายากจนเสียจนต้องอดมื้อกินมื้อ

สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเขาคือโทรทัศน์แสนเก่าเครื่องเล็กที่วางอยู่เหนือหัวของเขาในรถบ้าน

.

.

เด็กชายเลี้ยวเข้าไปในพุ่มไม้พลางใช้มือช่วยแยกกิ่งไม้ออกจากกัน รถบ้านของเขา

จอดอยู่หลังพุ่มนี้ รองเท้าสีขาวเปรอะดินโคลนจนกลายเป็นสีน้ำตาล และสายฝนก็ทวี

ความแรงขึ้น จนตอนนี้เส้นผมสีดำมันลู่ไปตามใบหน้า และเมื่อหลุดออกมาจากพุ่มไม้

สิ่งที่เขาเห็นนั้น แทนที่จะเป็นรถบ้าน กลับเป็นความว่างเปล่า

.

.

รอยล้อรถบนโคลนยังดูใหม่อยู่ พวกเขาเพิ่งจะขับออกไปได้ไม่นาน จงอินกวาดสายตา

มองด้วยความรู้สึกที่สับสน เขาก้าวเดินเข้าไปใกล้ตรงที่ที่เคยมีรถบ้านอยู่ แต่บัดนี้เป็น

กระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อม พร้อมกับถุงพลาสติกที่มัดตรงหูจับเอาไว้

มืออันสั่นเทาเอื้อมไปหยิบถุงมาเปิดดู ภายในมีซองจดหมายสีขาวสองซอง

.

.

ซองแรกเป็นเงินสดที่มีอยู่เพียงห้าพันวอนเท่านั้น ส่วนอีกซองเป็นจดหมายเขียนว่า

มีชาวบ้านมาไล่ที่ และพวกเขารอจงอินกลับจากโรงเรียนไม่ไหวจึงขับรถออกไป

เนื้อความทั้งหมดมีเพียงเท่านี้ พวกเขาไม่ได้บอกว่าจะไปรอที่ไหน หรือกำลังไปที่ใด

นั่นแปลว่า เขาถูกทิ้งสินะ

.

.

เด็กชายเดินถือกระเป๋าเปื้อนโคลนไปตามทางเดิน ขายาวก้าวเดินอย่างไร้จุดหมาย

สายฝนโหมกระหน่ำราวกับซ้ำเติมโชคชะตาแสนแย่ของเขาให้มันพังทลายลงไปอีก

สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะทรุดตัวลงนั่งอยู่ที่ข้างถนน ฟุบหน้าลงกับเข่าแล้วร้องไห้ออกมา

หยดน้ำตากับสายฝนรวมกันเป็นหนึ่งเดียว และได้เสียงฟ้าร้องช่วยกลบเสียงสะอื้น

.

.

แต่อยู่ดีๆ ฝนก็หายไป จงอินเงยหน้าขึ้นมาพบกับผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อสีขาวเหมือนพวก

คนที่ทำขนมในละคร มือของเขาถือร่มสีเหลืองสดใส ที่เหมือนกับรอยยิ้มของเขาเอาไว้

"เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงนุ่มเอ่ยด้วยความห่วงใย แต่จงอินเลือกที่จะเงียบ

เขาเบือนใบหน้ามองไปทางอื่น ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมาตอบคำถามใครทั้งนั้น

.

.

แต่ชายหนุ่มคนนั้นก็ยังคะยั้นคะยอถามชื่อเขา ทั้งยังแนะนำตัวเสียยาวเหยียดว่าตนชื่อ

คยองซู เป็นเจ้าของร้านขนมปังข้างๆ ถ้าไม่รังเกียจอะไรจะเข้าไปหลบฝนก่อนก็ได้

สำหรับเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้ง ไม่มีที่จะไป บ้านก็ไม่มีอยู่ คงไม่มีทางเลือกอื่น

นอกจากตามเข้าไปในร้าน และนั่นคือเหตุการณ์พวกเขาทั้งสองคนได้พบกัน

.

.

.

.

.

ราวสองเดือนแล้วที่จงอินใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การดูแลของคยองซู ตั้งแต่วันนั้นที่เขาเข้ามา

หลบฝนตามคำชวน ชายหนุ่มคนนั้นซักไซ้ไล่เลียงถามคำถามจนสุดท้ายก็ได้รู้ว่า

เด็กชายมอปลายคนนี้ถูกพ่อแม่ทิ้งเอาไว้ มีเงินติดตัวเพียงห้าพันวอน

และไม่มีที่จะซุกหัวนอนด้วยซ้ำ

.

.

แน่นอนว่าเจ้าของร้านขนมปังเล็กๆ ในเมืองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรที่จะอุปการะเด็กคนนี้

คยองซูเดินเรื่องทำเอกสารมากมายเพื่อจะให้จงอินมาอยู่ภายใต้การดูแลของเขา

มันค่อนข้างที่จะแปลกประหลาดไปนิดที่อยู่ดีๆ คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนในชีวิตจะใจดี

ได้เพียงนี้ เด็กชายทำสิ่งตอบแทนได้เพียงตั้งใจเรียนหนังสือและช่วยทำงานที่ร้าน

ทุกอย่างเท่าที่เขาจะทำได้

.

.

จากสองเดือน เป็นครึ่งปี ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาขึ้นจากผู้ปกครอง มาเป็นคนรัก

ไม่มีใครที่โรงเรียนรู้ และไม่มีใครในเมืองซักคนที่รู้ ทุกคนทราบเพียงแต่คยองซู

เป็นผู้ปกครองแทนพ่อแม่ของจงอินที่ทิ้งเขาไป อีกทั้งสองคนก็ปฏิบัติตัวตามปกติ

เวลาที่ออกไปข้างนอก ไม่เคยจับมือถือแขน ไม่เคยโอบกอดกัน

มีแค่เพียงสายตาที่มองกันไปมาเท่านั้น

.

.

และมีอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่มีใครรู้แม้แต่คยองซูเอง อันที่จริงจงอินพยายามปกปิดมันเอาไว้

มันไม่ใช่เรื่องที่ใครๆ ก็ต้องมารับรู้ด้านนี้ของเขา ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาซ่อมแซม

ส่วนที่พังไปแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมารักษา

.

.

จงอินชอบกรีดข้อมือ ครั้งแรกที่เขาได้ลองคือตอนสามเดือนหลังจากที่พ่อแม่เขาทิ้งไป

ทั้งๆ ที่เพื่อนที่โรงเรียน คุณครู ทุกคนในเมืองก็ดีกับเขามาก เพราะต่างสงสาร

ที่โดนพ่อแม่ทิ้งไป แต่ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจที่ทำให้ลอง และจากนั้นเขาก็เสพติดมัน

.

.

เขาเริ่มกรีดจากแผลเล็กๆ แค่พอเลือดซิบ และก้าวไปสู่แผลที่ลึกขึ้น มากขึ้น

จนสุดท้ายทั้งแขนก็เต็มไปด้วยรอยใบมีดโกน ความเจ็บปวดทั้งหลายถูกระบาย

ผ่านหยดเลือดและรอยแผลที่แขน

.

.

คยองซูไม่เคยรู้มาก่อน เพราะจงอินชอบใส่เสื้อแขนยาวหรือไม่ก็ใส่เสื้อคลุมเอาไว้

ทุกครั้งที่กรีดข้อมือก็มักจะทำในห้องน้ำ เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าเขาเช็ดเลือดออกหมด

.

.

แต่ใครจะรู้ว่าวันนี้คยองซูจะกลับขึ้นมาบนห้องเร็ว ใครจะรู้ว่าวันนี้ที่ร้านจะขายขนมปัง

หมดไว ชายหนุ่มตัวเล็กเปิดประตูห้องชั้นสองเข้ามาและเดินหาจงอินเพราะอยากถาม

ว่าเย็นนี้จะออกไปกินอะไรกันดี มือบางผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออกแล้วเรียกชื่อ

ก่อนจะเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นรอยแผลสดๆ ที่แขนนับสิบรอยเต็มไปหมด

หยดเลือดสีแดงฉานซึมออกมาจากปากแผล และไหลลงมาตามท่อนแขน

ก่อนจะหยดลงกับพื้นห้องน้ำเป็นวงๆ 

.

.

จงอินหันไปมองอีกคนด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าคยองซูจะมาเจอเขาในสภาพนี้

ร่างเล็กยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินไปใกล้ ใบหน้านั้นซีดจนดูราวกับจะลม

ไปได้ในทุกขณะ ดวงตากลมโตเงยมองเขาทั้งน้ำตา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และทำไมทำแบบนี้ เขานิ่งเงียบ ไม่รู้จะตอบคำถามพวกนั้นอย่างไร

.

.

คยองซูขยับเข้ามาใกล้แล้วสวมกอดเขา อ้อมกอดนั้นรู้สึกปลอบโยนเขาได้มากกว่าทุกวัน

อาจจะเพราะคิดไปเอง หรือมันอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ

.

.

หลังจากทำแผลเสร็จ ทั้งคู่ก็เลือกที่จะนั่งคุยกันบนโซฟาตัวเล็กหน้าโทรทัศน์

เป็นอีกครั้งที่คยองซูซักไซ้ ถามคำถาม ต้อนเขาจนจนมุม และจงอินก็คายความลับ

เรื่องนิสัยการกรีดข้อมือของตัวเองออกมา ความเงียบก่อขึ้นรอบกายพวกเขา

มีเพียงเสียงลมหายใจหลังจากที่จงอินสารภาพทุกอย่างออกมา

.

.

คยองซูนิ่งเงียบอยู่ซักพักสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยปากให้จงอินหยุดการกระทำนี้ซะ

ไม่ว่าในอดีตมันจะเป็นอย่างไร มันจะเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นคือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว

ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องไปพยายามลบพวกมันทิ้งไป

.

.

แต่ขอให้เก็บมันเอาไว้เป็นแรงผลักดันในชีวิตตัวเอง และขอให้จงอินสัญญา

ว่าเขาจะไม่ทำแบบนี้อีก ร่างสูงพยักหน้าเงียบๆ เพราะเขาไม่รับปากว่าจะทำได้ไหม

แต่ก็จะพยายามเลิกนิสัยแบบนี้ให้ได้

.

.

.

.

.

แต่แล้วคืนหนึ่งคยองซูก็เปลี่ยนไป เขาหลบตายามที่จงอินมอง เบี่ยงตัวออกยามที่

จะโอบกอด และในเวลากลางคืนก็นอนหันหลังให้ พร้อมทั้งเอาหมอนปิดหน้าแล้วร้องไห้

คยองซูพยายามสร้างกำแพงขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน พยายามทำให้พื้นที่ว่าง

ระหว่างทั้งคู่กว้างมากขึ้นไปอีก จงอินยิ้มรับกับเหตุการณ์นี้ เพราะเขารู้ดีว่ายังไง

วันนี้มันก็ต้องมาถึงในไม่ช้าก็เร็ว เพียงแต่เขาไม่ได้คิดว่ามันจะเร็วเช่นนี้

.

.

แขนที่เต็มไปด้วยรอยแผลเอื้อมไปแตะเอวอีกฝ่ายที่นอนหันหลังให้ พลางเอ่ยปากถามว่า

เป็นอะไรหรือเปล่า แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือร่างเล็กถดหนีจากมือของเขา

และในเช้าวันถัดมา นี่เป็นครั้งแรกที่จงอินได้สังเกตอีกฝ่ายจริงจัง ใบหน้าซูบผอม

และซีดเซียว ดวงตาหม่นหมองและใต้ตาก็คล้ำจากการอดหลับอดนอน

.

.

แน่นอนว่าเขาเอ่ยปากถามว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม และคำตอบที่ได้คือความเงียบ

สถานการณ์เหล่านั้นมันเจ็บปวดมากจริงๆ และยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีกเมื่อนึกถึงว่าคยองซู

ไม่ได้รักเขาอีกต่อไป แต่เขาต้องการคยองซู เพราะในตอนนี้ และในอนาคต หรือไม่ว่าจะ

เมื่อไรก็ตาม คยองซูคือทุกสิ่งที่เขามี และเขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ต้องดำเนินต่อไปอีก

.

.

ไม่กี่วันหลังจากนั้น ระหว่างที่พวกเขากำลังรับประทานมื้อเย็นกันอยู่ ความเงียบ

และเสียงช้อนส้อมทำให้จงอินแทบจะเป็นบ้า ไหนละเสียงหัวเราะที่เคยมีให้กัน

ไหนละรอยยิ้มที่เขาเคยได้ เด็กชายวางช้อนก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงเย็น

ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คยองซูเงยหน้าจากอาหารตรงหน้าแล้วเอ่ยถามกลับ

ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ว่าจงอินหมายถึงอะไร

.

.

คำถามนั้นสะกิดให้เขายิ่งโมโหหนักกว่าเดิม จงอินเปลี่ยนจากจากพูดธรรมดา

เป็นการตะโกนแทน ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายในใจของเขาพรั่งพรูออกมา

ราวกับหยดเลือดในคืนนั้น

.

.

คยองซูคงจะนึกรังเกียจคนที่มีพฤติกรรมแบบนี้สินะ คงจะเพิ่งมารู้ตัวว่า

ไม่น่าเก็บเด็กอย่างนี้มาเลี้ยงดูเลย คงจะรู้สึกเสียดายเวลามากละสิ

ทุกครั้งที่ตะโกนออกไป ความรู้สึกของใบมีดที่ตัดผ่านเนื้อก็ยิ่งมากขึ้น

เขาอยากกรีดข้อมืออีกแล้ว ความรู้สึกพวกนี้มันกลับมาอีกแล้ว

.

.

ชายหนุ่มตัวเล็กเบิกตากว้างมองจงอินด้วยความงุนงง ไม่ใช่เลยสักนิด นี่มันไม่ใช่สิ่งที่

คิดเอาไว้เลย ริมฝีปากสีซีดสั่นระริกพยายามจะเอ่ยอธิบายแต่อีกฝ่ายก็ตะโกนกลับมา

"ผมมันไม่ดีพอใช่ไหม สุดท้ายคยองซูก็จะทิ้งผมไป เหมือนที่พ่อแม่ทำกับผมสินะ"

หยดน้ำตาไหลลงผ่านแก้มเมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้น จงอินไปเอาความคิดนี้มาจากไหน

.

.

แต่สุดท้ายเขาก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีและตะโกนกลับไปบ้าง "มันไม่ใช่นายไม่ดีพอ

แต่ฉันต่างหากที่ไม่ดีพอ นายคิดว่าฉันไม่เคยสังเกตรึไงว่าแผลที่ข้อมือมันมีมาใหม่ทุกวัน

นายคิดว่าฉันไม่เห็นสินะ คำสัญญาในวันนั้นที่บอกว่าจะไม่ทำอีก มันก็แค่ลมปากใช่ไหม

ฉันมันไม่ดีพอที่จะรักษาสัญญาใช่ไหม" สิ้นเสียงคยองซู จงอินก็ได้แต่ยืนนิ่ง

จำนนต่อคำพูดพวกนั้น ปล่อยให้พวกเขาทั้งสองคน จมดิ่งลงไปกับความเงียบในห้อง

.

.

ชายหนุ่มตัวเล็กก้าวเข้ามาหาจงอินก่อนจะดึงคนตัวสูงเข้าไปกอด เสียงนุ่มนั้นกระซิบ

แผ่วเบาว่าทุกครั้งที่เขาเห็นรอยแผลพวกนั้น มันทำให้เขาคิดว่าตัวเองยังไม่ดีพอ

ที่จะทำให้จงอินมีความสุขและหยุดกรีดข้อมือได้ เสียงสะอื้นของคยองซูป็นยิ่งกว่า

ความเจ็บปวดจากการกรีดข้อมือ

.

.

จงอินนิ่งอยู่ซักครู่ก่อนจะดันอีกฝ่ายออกแล้วใช้ ปลายนิ้วปาดน้ำตาให้

เขาโน้มตัวลงไปกระซิบคำขอโทษ พร้อมกับจูบคยองซู

เป็นจูบที่แสนเชื่องช้าและอ้อยอิ่งจนคยองซูต้องดันอีกฝ่ายออกเสียก่อนที่ตนเอง

จะหมดลมหายใจไป พวกเขาทั้งคู่มองตากันและจงอินเป็นฝ่ายที่หลุดหัวเราะออกมา

.

.

เขายืนมือไปแตะเบาๆ ที่หางตาของคยองซูแล้วกล่าวขอโทษอีกครั้ง ทั้งสองคนยิ้มให้กัน

ก่อนที่จะจงอินจะเอ่ยถามว่าคยองซูแน่ใจนะว่าจะไม่ทิ้งเขาไป ทั้งๆ ที่ได้เห็นด้านที่

เลวร้ายที่สุดของเขาแล้ว ได้รับรู้แล้วว่าเขาเองไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ

เสียงหัวเราะของร่างเล็กหลุดออกมาทันทีที่ได้ยินเขาพูด

.

.

จงอินขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าหัวเราะอะไร พร้อมกันกับที่คยองซูตอบกลับมาว่า

เขาไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านั้นเลย ขอแค่สัญญาว่าจะหยุดพฤติกรรมนั้น และเชื่อในคำพูด

ยามที่เขาบอกว่าจะอยู่ข้างๆ จงอินเสมอเท่านั้นก็พอ ทั้งคู่ยิ้มกว้างก่อนจะรั้งอีกฝ่าย

เข้ามากอดแน่น เป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดตั้งแต่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

และมันจะเป็นแบบนี้เสมอไป