มันไม่ใช่อคติ...
ก็แค่ไม่ชอบ ไม่สิ... แล้วทำไมต้องมาเปิดร้านตรงนี้ด้วยหล่ะ ? ความผิดกูเหรอ ?
ไม่ใช๊ ไม่ใช่ เราไม่ผิดเลยสักนิดต่างหาก ! เราไม่ได้ผิด
ท่องไว้ซีวอน กูไม่ผิดเว้ยยยย !
“ถ้ามันย่นถาวรขึ้นมา กูไม่เอามึงส่งหมอหรอกนะเว้ย !”
เอานิ้วดีดไปที่กลางหน้าผากของเพื่อนแรงๆจนขึ้นเป็นรอยแดงเด่นชัด
ทันที่ที่ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วหน้าผาก
ผู้ถูกกระทำจึงหันขวับกลับมามองเจ้าของแรงกระแทกด้วยหน้าตาที่บ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจ...
ระดับปานกลาง
“I wasn’t wrong !”
สบถใส่หน้าเพื่อนซี้แล้วเดินจากไปพร้อมกับผ้ากันเปื้อนสีดำเข้มของตัวเอง
ทิ้งจงฮุนที่ได้แต่มองตามด้วยความงุนงงกับอาการผิดปกติของเพื่อนไว้เบื้องหลัง
“เป็นเหี้ยไรของแม่งวะ ?” และเมื่อตัวเองไม่รู้เรื่อง จงฮุนจึงพาลอารมณ์เสยไปด้วยอีกคน – 3 –
“Thank you, Hope to see you again, sir”
แจกยิ้มหวานให้กับลูกค้าที่หิ้วถุงของเดินออกไป เมื่อบานประตูปิดสนิท
ขาเรียวก็เคลื่อนตัวไปยังอีกฝั่งของร้านซึ่งเต็มไปด้วยข้าวของมากมายระเกะระกะอยู่บนพื้น
มือบางจัดการหยิบมันขึ้นมาจัดวางตามชั้นให้เป็นระเบียบ
พร้อมกับเดินดูของรอบๆร้านไปด้วย
เสียงเพลงบรรเลงยังคงดังต่อเนื่อง
เล่นซ้ำมาตั้งแต่ช่วงเช้า กระทั่งตอนนี้ พระอาทิตย์กำลังจะลาจากขอบฟ้าไปแล้ว
มันก็ยังคงเล่นวนซ้ำไปซ้ำมาเช่นเดิม
เหงื่อเม็ดเล็กหยาดออกมาจากปลายจมูกโด่งบ่งบอกความเหนื่อยหอบจากการวางของเข้าชั้น
เดาได้เลยว่าปริมาณของต้องบานตะไทเป็นแน่
ลมด้านนอกร้านพัดพาเอาความหนาวเหน็บมาภายใน
มู่ลี่สีเนื้อนวลสั่นไหวเพราะแรงลม
ความเหน็บหนาวเรียงตัวรายรอบเรือนร่างของคยูฮยอนช้าๆ
ดวงตากลมปิดลงซึมซับกับความยะเยือกเย็นที่เหมือนเช่นหัวใจของเขา...
ที่ถูกแช่แข็งให้อยู่กับความพลาดพลั้งร่ำไป
“ผมกลับนะคร้าบบบ...”
จงฮุนตะโกนบอกคนในร้านก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง
แล้วเดินตามเพื่อนซี้ตัวสูงออกไปที่ด้านหน้า
ซีวอนจัดการใส่รองเท้าให้เรียบร้อยแล้วยันตัวขึ้น
ยืนรอเพื่อนที่กำลังมองหารองเท้าของตัวเองอยู่
“รองเท้ากูอยู่ไหนวะเนี่ย ?” มองอยู่นานสองนาน ก็ยังไม่เจอรองเท้าของตัวเองเสียที ซีวอนปรายตามองไปบนชั้นเพื่อจะช่วยหาด้วยอีกคน
และไม่นานเกินรอ รองเท้าเจ้ากรรมก็วางลงบนพื้นดังแป๊ะด้วยฝีมือของผู้ช่วยเหลือ
จงฮุนเงยหน้ามองเพื่อนพร้อมกับยิ้มแหยๆแล้วรีบยัดเท้าของตัวเองเข้าไปข้างใน
“ลมแรงนะว่ามั๊ย ?”
หันไปถามเพื่อนที่เดินล้วงกระเป๋า เพราะเย็นมือ ร่างโปร่งมองหน้าเจ้าของคำถามที่ตอนนี้ทำตัวเหมือนไม่ได้พูดอะไรออกไป
พร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักเป็นการตอบคำถาม ซึ่งซีวอนไม่เห็นมันหรอก
“กูถามนี่ มึงได้ยินหรือเปล่า ?”
“หนาววว !”
“ก็แค่นี้แหละ จะเงียบทำห่าอะไร...
กลับดีๆนะเว้ย อย่าไปเมาที่ไหนหล่ะ” ร่างสูงปลีกตัวเข้าตึกไปก่อนอีกฝ่าย
จงฮุนโบกมือลาให้กับเพื่อนแล้วเดินตรงไปเพื่อจะหลับบ้านของตัวเองบ้าง
ซีวอนมองตามร่างของเพื่อนจนกระทั่งลับตา เขาจึงเดินเข้าบ้านซึ่งเป็นตึกแถวไป
ไฟในบ้านค่อยๆเปิดทีละดวง
ห้องโถงเล็กๆ เงียบเชียบ ร้างผู้คน การอยู่คนเดียวเป็นชุดความเคยชินหนึ่งของซีวอนไปเสียแล้ว
เพราะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุยังน้อย
เขาจึงเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจใครนักจนหนักไปทางด้านเอาแต่ใจตัวเองเลยก็ว่าได้
รวมทั้งเรื่องของความรักหรือการอยู่เป็นคู่ก็ด้วย มันช่างห่างไกลความคิดของเขานัก
แสงแดดอ่อนส่องผ่านผ้าม่านสีโอรสเข้ามากระทบกับนัยน์ตากลมที่ซ่อนอยู่ใต้เปลือกตา
คยูฮยอนพลิกตัวหนีแสงแดดแล้วซุกหน้าลงกับหมอนข้างด้วยอาการเหมือนเด็กที่ไม่อยากตื่น
หากแต่เมื่อใบหน้าเรียวกดลงกับใยผ้าแล้ว เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น
ชวนให้สะดุ้งตื่นจากความงัวเงียเสียนี่... ได้ยินแล้วก็อยากจะเขวี้ยงมันไปให้ไกลตัว
ขาเรียวก้าวลงมากจากเตียงอย่างทุลักทุเล
พร้อมด้วยหน้าตาที่ไม่ค่อยจะสมประกอบสักเท่าไร่นัก ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนก
เสื้อผ้ายับยู่ยี่ย่นไปทุกส่วน
ดวงตาที่เปิดเพียงครึ่งเดียวจ้องมองสารรูปที่สะท้อนผ่านกระจกบานยาวในห้องน้ำ
มองไปมองมาช่างทำให้ขวัญผวาเสียเหลือเกิน
เสียงน้ำไหลหยุดลง
คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องน้ำ
ตรงรี่ไปที่ตู้เพื่อหาเสื้อผ้าชุดใหม่ด้วยหน้าตาที่ไฉไลกว่าเดิม
มือบางไล่ไปเรื่อยเพื่อคัดสรรชุดที่น่าจะดูดี
ดึงเสื้อเชิ้ตสีนวลออกมาแล้วจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องไป
“ฝากจักรยานด้วยนะคร้าบบบ” เสียงสดใสในยามเช้าเตือนให้คยูฮยอนเงยหน้าออกไปมองหน้าร้านทั้ง
เจ้าของจักรยานสีเหลืองส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรมาทางเขาที่เดินลงมาจากบันไดช้าๆ
ผิดกับอีกคนถีบที่ทำหน้ามุ่ยใส่แล้วปลีกตัวไปล็อคจักรยาน...
หลบรอยยิ้มของเขาที่ส่งกลับไปให้จงฮุน
“ไปทำหน้าแบบนั้นใส่พี่เค้า
เดี๋ยวเย็นนี้ก็ไม่มีพาหนะกลับบ้านหรอก !” บ่นไปพร้อมกับมองหน้าเพื่อนตัวสูงที่ยังคงปั้นหน้าบูดไม่หาย
แม้จะข้ามมาอีกฝั่งของถนนแล้วก็ตาม
ซีวอนยักไหล่ให้กับจงฮุนแล้วรีบสาวเท้าเข้าร้านพิซซ่าไป
ทิ้งให้จงฮุนต้องรีบวิ่งตามต้อยๆ
“พี่เค้าไปตบหน้าพ่อมึงหรือไงวะ ?”
“ถ้าอย่างนั้นกูคงรักเค้าตายเลย” พูดไปตีแป้งไป
จงฮุนมองหน้าเพื่อนทิฐิหนาแล้วหันกลับไปดึงพิซซ่าออกมาจากเตาอบ
แล้วจัดมันลงจานอย่างชำนิชำนาญ
“พี่เค้าก็น่ารักดีออก... ไม่เหมือนมึง
หน้าโหดสัส !” กระแทกชิ้นสุดท้ายลงบนจานใบสวยก่อนจะปลีกตัวออกห่างคนที่ตัวเองเพิ่งจะถากถางเสร็จ
ซีวอนมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่เคลื่อนห่างออกไปด้วยความรวดเร็วด้วยสายตาเอือมระอา...
กัดกูซะตัวจะขาดแล้ว ไอ้จงฮุน !
“โชคดีนะเพื่อน อย่าลืมจักรยานหล่ะ !”
“เออ ! มึงนั่นแหละเดินดีๆ”
ตะโกนบอกเพื่อนซี้ที่ถึงเวลาเลิกงานแล้ว
วันนี้เป็นคิวของซีวอนที่จะต้องอยู่จนร้านปิด ส่วนจงฮุนก็จะกลับเวลาปกติ
รายนั้นจึงปลีกตัวกลับไปก่อนโดยไม่รอเพราะกลัวว่าน้องชายต่างมารดาจะหิวแล้วร้องไห้งอแง
แต่ใครจะเชื่อเล่า... แจจินหน่ะ โตตัวจะเป็นควายอยู่แล้ว !
“เสิร์ฟโต๊ะ 3 ที ซีวอน”
“ครับพี่”
ยิ้มรับคำสั่งแล้วเดินถือจานพิซซ่าไปเสิร์ฟให้ลูกค้าตามคำสั่ง เมื่ออาหารวางลง
โปรยยิ้มหล่อให้กับลูกค้าแล้ว พ่อครัวรูปหล่อก็เดินกลับมาใยครัว
จัดการทำงานของตัวเองไปเรื่อย ๆ ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะ
เพื่อรอให้ถึงเวลาเลิกงานเสียที
“กลับแล้วนะครับ”
ตะโกนบอกคนในครัวที่เหลือแล้วเดินออกจากร้านไปเงียบๆ ครั้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองฟ้า
เห็นเมฆครึ้มก่อตัวเต็มไปหมด ก็เป็นอันต้องเร่งฝีเท้า
ข้ามไปเอาจักรยานที่ผูกไว้ที่มุมร้านฝั่งตรงข้าม
แต่ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมาตอนที่เขาไขกุญแจเสร็จพอดี
“เวรเอ้ย !” สบถออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างสูงสุด
ซีวอนขยับตัวให้เข้าใกล้ร่มหลังคาน้อย ๆ ให้ได้มากที่สุด
ใบหน้าเรียวมองไปที่ป้ายร้านซึ่งติดอยู่เหนือหัว ตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนไว้หราว่า
“Hot Times” ครั้นเมื่อมองต่ำลงมาก็เป็นมู่ลี่สีเท้าที่บังสินค้าภายในเอาไว้
ว่าแล้วก็บ่นงุบงิบกับตัวเองด้วยอคติในใจกับร้านค้าแห่งนี้
“เมื่อไหร่จะได้กลับวะแม่ง...” พึมพำเบาๆกับตัวเองที่กำลังนั่งอยู่บนพื้น
เสียงฝนที่โหมกระหน่ำเข้ามาเรื่อยๆ
ทำให้เค้าอดนึกภาพจำลองสภาพของตัวเองในขากลับไม่ได้
ผิวเนื้อใต้ร่มผ้าสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะเนื่องจากละอองฝน รวมทั้งกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มก็เริ่มชุ่มน้ำ
เมื่อหันไปมอยานพาหนะของเพื่อนสนิทก็พบว่า
มันเองไม่ได้มีสภาพอะไรต่างไปจากเขาเลยสักนิดเดียว
“จะเข้ามาหลบฝนก่อนก็ได้นะ...” เสียงบานประตูเปิดออกพร้อมกับร่างบางในชุดที่บางไม่แพ้หุ่น
ผมปุยสีดำอมเทาประกายเมื่อแสงไฟที่ด้านหน้าร้านสะท้อน
ใบหน้าหวานนั้นมีสภาพไม่ต่างจากคนเพิ่งตื่น แต่อย่างไรก็ตาม
เขายังคงสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นภายใต้ดวงตากลมคู่นั้นที่มันใกล้ปิด
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“ฉันให้นายเลือกระหว่างพาราที่ไม่มีวันหาพบในนี้
กับแค่เดินเข้ามาอยู่กับขวดไวอากร้าซักพัก”
นิ้วบางชี้ไปที่ชั้นวางของด้วยท่าทางประชดประชันก่อนจะเดินกลับเข้ามาในร้านของตัวเอง
โดยไม่วายปิดประตูให้กระแทกหน้าคนตัวสูงกว่า หากซีวอนตีความไม่ผิด
คุณคนนั้นกำลังสื่อว่า ถ้าเค้าป่วย... จะไม่มีพาราให้กิน
ดังนั้นขายาวจึงก้าวเข้าสู่ตัวร้านที่เขานึกแขยงในใจอย่างไร้เหตุผล
ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กถูกส่งให้กับคนที่ตัวสูงกว่า
เขารับมาอย่างลวกๆแล้วจัดการขยี้ผมด้วยหวั่นว่าจะเป็นหวัด
เมื่อเจ้าของสถานที่หายเข้าไปที่ด้านหลังร้าน ซีวอนก็กวาดสายตามองไปรอบตัวเขาที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ต่างๆที่ไม่คุ้นตา
จะให้คุ้นได้ยังไงเล่า ! ก็ของพวกนี้มัน sex
toys ทั้งนั้น
“อ่ะ...” เสียงหวานเรียกอีกฝ่ายที่เหมือนจะเหม่อลอยไปซักพัก
ซีวอนยื่นมือไปรับแก้วชานั้นมาวางไว้บนโต๊ะ
ในขณะที่อีกฝ่ายจัดการเดินไปเข็นจักรยานเข้ามาไว้ในร้านแล้วล็อคประตู
ซีวอนมองด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยไว้ใจปนความงุนงงสงสัย แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากถาม
คนช่างสังเกต(สีหน้า) ก็ให้คำตอบกลับมาเสียก่อน
“อยากนอนตายจมกองหิมะเป็นข่าวหน้าหนึ่งก็เชิญ” ผายมือไปยังหน้าร้านที่เริ่มปกคลุมด้วยหิมะ ทำให้ซีวอนต้องพ่นลมหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้...
โอเค ! กูจะนอนกับมึงนี่แหละ !!
เสียงเคาะประตูที่ชั้นสองทำให้คยูฮยอนต้องลุกขึ้นมาจากเตียง
ละหนังสือที่อ่านเอาไว้บนหมอน
ขาเรียวเดินไปยังบานประตูแล้วเปิดมันออกอย่างไม่ต้องสงสัย... จะมีใครหล่ะ
ก็ต้องเป็นหมอนั่นอยู่แล้ว แต่เมื่อมือดึงบานประตูเข้ามา
ภาพตรงหน้ากลับทำให้ร่างบางช็อคไม่น้อย
“อย่าหาว่าเรื่องมากเลย คือผม... ไม่มีเสื้อ” เกาหัวแกรกๆในสภาพเปลือยท่อนบน
คยูฮยอนพยักหน้าเป็นอันว่ารับรู้แล้วเดินตรงเข้าไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง
เปิดหาเสื้อที่อีกฝ่ายน่าจะใส่ได้ ซึ่งมันต้องตัวใหญ่มากพอสมควร
แต่คนตัวบางอย่างเขา จะไปมีเสื้อแบบนั้นได้ยังไงกัน ?
เมื่อรู้สึกว่าด้านนอกมันหนาวแปลก ๆ
.ซีวอนจึงตัดสินใจเดินเข้ามาในห้องนอนของคยูฮยอนอย่างถือวิสาสะ
แต่เพื่อไม่ให้มันดูรุกล้ำอาณาเขตเกินไป
ร่างสูงจึงเดินไปยืนอยู่ที่ด้านหลังของอีกฝ่ายเงียบ ๆ มองคนตัวเล็กที่ก้มลงรื้อกองเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ตัวนี้สะ....” ยันตัวขึ้นอีกที
ก็ชนเข้ากับคางของอีกคนเสียเต็มแรง เล่นเอาเซถลาไปพิงเข้ากับตู้เสื้อผ้าพอดี
เจ้าของคางแหลมๆได้แต่คลำป้อยๆไปบนใบหน้าของตัวเองอย่างเสียไม่ได้ หัวโคตรแข็ง !
“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...”
“โทษทีๆ ข้างนอกมันหนาว ตัวนี้ใช่มั๊ย ?”
ยืนนานๆ เริ่มรู้สึกกลัวแปลกๆ ก็คนตรงหน้าเค้าหน่ะ ขาย sex
toys นะ แล้วเค้ามายืนเปลือยให้ดูนาน ๆ แบบนี้
ดีไม่ดีอาจจะโดนจับปล้ำได้
คยูฮยอนส่งเสื้อให้กับอีกฝ่ายแล้วเบี่ยงตัวเดินไปที่เตียง นอนอ่านหนังสือเหมือนเดิม
“ขอบ...ฮึบ ! คุณ”
“อืม...” มองคนที่ใส่เสื้อของตัวเองอยู่
แต่เหมือนว่าคยูฮยอนจะต้องรีบหาเสื้อตัวใหม่ให้กับซีวอนโดยเร่งด่วนเสียแล้ว
เพราะเสื้อตัวนี้ มันเล็กเกินไปสำหรับซีวอนหน่ะสิ
“ถอดๆ ตัวอื่นดีกว่า...” รีบบอกอีกคนเพราะกลัวว่าเสื้อของตัวเองจะขาด ซีวอนที่เพิ่งจะยึดตัวลงไปในเสื้อได้
เบ้หน้าก่อนจะยอมถอดออกมาตามคำสั่ง แล้วหยิบเอาผ้าอีกผืนมาห่อตัวเอาไว้...
มันปลอดภัยที่ไหนเล่า ปัดโธ่ !
“ให้ตายเถอะ... ซึงฮยอนเอาเสื้อไปไว้ไหนหมดนะ”
“ถ้าไม่มีฉันนอนแบบนี้ก็ได้นะ”
“ไม่กลัวโดนฉันย่องไปปล้ำนายหรือไง” พูดออกมาด้วยเสียงนิ่งเรียบ เล่นเอาอีกฝ่ายผงะไปซักพัก
และว่าจะตั้งสิขึ้นมาได้อีกที
ก็เพราะแรงสะกิดของอีกคนที่เรียกเขาให้เดินตามไปยังที่ไหนซักแห่ง
ขาเรียวนำคนตัวใหญ่กว่าขึ้นไปบนชั้นสาม
ผลักบานประตูเล็กๆเข้าไป ยืนอยู่ในห้องนอนแคบ ๆ มือเล็กไล่ไปตามตู้เสื้อผ้า ในขณะที่ซีวอนก็สำรวจมองไปทั่วๆ
ห้องซึ่งเต็มไปด้วย... ขวดน้ำหอมมากมาย
กลิ่นของมันทำให้เขามีความรู้สึกเหมือนคนเมาแปลก ๆ
ร่างสูงสะบัดหน้าเลี่ยงกลิ่นน้ำหอมเหล่านั้น แต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว
“อ่ะ...นี่... เฮ้ย ! ทำอะไร”
ยื่นเสื้อให้กับอีกฝ่าย แต่เหมือนจะผิดคาดเมื่ออยู่ดี ๆ
ซีวอนก็เอื้อมมือมาคล้องไว้ที่รอบเอวของเขาอย่างถือวิสาสะ
คยูฮยอนพยายามผลักอีกคนให้ออกห่างตัวแต่ไม่เป็นผล
ร่างบางจึงได้แต่พยายามเอื้อมมือไปปิดประตูห้องดังกล่าว...
ห้องเก็บน้ำหอมปลุกอารมณ์
“นาย...โอ้ย ! ตัวหนัก...ออกไปก่อน”
ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ... ใกล้ขนาดนี้ก็ไม่ไหว
เค้าเองก็ไม่ใช่คนที่อดทนอะไรเก่งนักหรอกนะ ไม่สิ...
อดทนกับเรื่องแบบนี้แทบจะไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ ยิ่งมือของอีกคนไล้ไปตามต้นขา
แทนที่จะผลักกับร้องครางออกมาเสียอย่างนั้น... คยูฮยอน ! ตั้งสติไว้
!!
“นาย ! ปล่อยสิ...อ๊ะ!!”
เชี่ยนี่ ! จับของกูทำไม TT
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สะดุ้งเฮือกเพราะสัมผัสของอีกคนที่จ่ออยู่ตรงหว่างขา
แม้บานประตูปิดลงไปแล้ว แต่ฤทธิ์ยาก็ไม่ได้หายไปสักนิด
ขาเรียวพยายามถีบคนตรงหน้าให้ออกไปจากร่างกายของตัวเอง แต่เหมือนยิ่งขืน
กลับยิ่งทำให้ซีวอนลากนิ้วสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้าย
เจ้าของเรี่ยวแรงก็โถมเข้าหาคยูฮยอนได้สำเร็จ
“ฉัน...เป็นผู้ชาย !
เฮ้ยยย ! ปล่อย ๆๆๆๆ”
ทุบอีกคนระรัวเพื่อหวังให้อีกคนได้รับรู้บาง ซีวอนชะงักนิ่งค่อย ๆ
ผ่อนแรงที่จับเอาไว้ออกมา
ดวงตาเข้มจ้องเข้าไปข้างในนัยน์ตาหวานที่ตอนนี้สั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น
ลมหายใจแข็งกร้าวของทั้งคู่ปะทะกันในห้วงอากาศ เมื่อทุกอย่างเริ่มสงบ
คยูฮยอนก็พ่นลมหายใจออกมา แต่ยังไม่ทันไร
อีกฝ่ายกลับจู่โจมเข้าหาริมฝีปากบางอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อื้อออออออ !” ขบ เม้ม ละเลียด ชิม กลีบปากสีชมพูอ่อนจนกลายเป็นสีกุหลาบแดง
เรี่ยวแรงที่เคยมีอยู่ใต้อำนาจร่างกายของคยูฮยอนถดถอยลงไปกองอยู่บนพื้นไม่ต่างจากกางเกงที่โดนปลดลงไป
ขาเรียวหนีบเข้าหากันให้ได้มากที่สุดเพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของตัวเองเอาไว้
ในใจได้แต่สวดภาวนาขอให้น้ำหอมบ้าๆนั่นหมดฤทธิ์เสียที
“นาย ! ออกไป !!” ครั้นเมื่ออีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกมา
ร่างบางก็พยายามตะโกนแทรกโสตประสาทที่คลุมเคลือเข้าไป
มือเล็กๆพยายามมองหาอาวุธใกล้ตัวเพื่อปกป้องตัวเอง
แต่ดูเหมือนว่าในพื้นที่แคบที่ติดต่อกับบันไดนี้จะไม่มีอะไรที่เป็นอาวุธได้เลย มือบางจึงได้แต่พยายามผลักอีกฝ่ายออกห่างให้ไกลตัว
“ซีวอน ! นายได้ยินมั๊ย ? อ๊ะ ! ปล่อยฉัน
!!” เรียกชื่อของอีกฝ่ายเพื่อตั้งใจจะปลุกให้อีกคนได้สติ
แต่มันก็ช้าไปเสียแล้ว เมื่อขาที่เคยพยุงร่างของตัวเองไว้ได้
ทรุดลงไปตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ลิ้นเรียวที่ไล่วนอยู่ตามเรียวขาทำให้คยูฮยอนไม่เหลือความพยายามในการยับยั้งอารมณ์ของตัวเองอีกต่อไป
“ซีวอน...อ๊ะ !”
“ครับ...” อีกฝ่ายขานกลับในขณะที่นอนคร่อมร่างบางตรงหน้าอยู่
ดวงตาคมก้มลงมองใบหน้าอีกฝ่ายที่ตอนนี้เริ่มมีหยาดน้ำตาไหลลงมา
จมูกโด่งกดลงที่ข้างแก้มของอีกคนไปพร้อมๆกับมือที่เลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อตัวบางออก
เพียงนิ้วเรียวสัมผัสเบาๆบนอกขาวคยูฮยอนก็สะท้านไปทั้งร่าง... หยุดไม่ได้แล้วจริงๆ
มือเรียวลูบที่ตามแนวกราม
สอดมือเข้าไปในกลุ่มผมแล้วดีดตัวขึ้นมานั่งประจันหน้ากับอีกฝ่าย
ริมฝีปากของทั้งสองแนบชิดติดกัน ลิ้นเรียวเกี่ยวพันกันอยู่ภายในโพรงปาก
ร่างหนาถูกผลักจนชิดกำแพงโดยมีสะโพกนวลนั่งทับอยู่บนตัก
มือเรียวกลัดตะขอกางเกงของอีกฝ่ายออกพร้อมกับเลื่อนริมฝีปากลงมาไซร้ลงที่ซอกคอ
“อืมม...” จับไหล่เล็กๆของอีกฝ่ายไว้ ผลักอีกคนให้ติดกับราวจับบันได
กางเกงขายาวที่ยังคงเปียกฝนอยู่ถูกถอดกองไว้ที่บันได
นิ้วเรียวเกี่ยวขอบชั้นในของอีกฝ่าย
รั้งมันลงมาอย่างรวดเร็วแล้วแล้วก้มตัวลงใช้ลิ้นของตัวเองลากไล้ไปทั่วทั้งส่วน
ในขณะที่ซีวอนสอดนิ้วเข้าสู่ร่างกายของอีกคน
“อ๊ะ ! นาย... อ๊า ~” ทันทีที่ถูกล่วงล้ำ ร่างบางเชิดหน้าขึ้นร้องด้วยความตกใจ
แต่ไม่นานเท่าไหร่ เริ่มคุ้นชินกับมันเป็นอย่างดี ลิ้นเล็กที่ทำหน้าที่ค้างไว้
จึงกลับไปปรนเปรอความต้องการให้อีกฝ่ายดังเดิม
พร้อมกับเสียงครางหวานที่ชวนให้ซีวอนต้องเร่งจังหวะนิ้วของตัวเองให้ตามทันอารมณ์ของอีกฝ่าย
“นาย...” เรียกอีก่ายด้วยน้ำเสียงเบาหวิวเมื่ออยู่ ๆ
เจ้าของนิ้วเมื่อครู่กลับถอนมันออกมา แขนแกร่งอุ้มร่างบางให้ยืนขึ้น
พิงกับราวบันได ก่อนที่จะค่อย ๆ
แยกขาของอีกฝ่ายออกแล้วสอดแทรกแก่นกายของตัวเองเข้าไปภายในช้าๆ
มือบางที่แต่เดิมเคยยึดราวบันได เปลี่ยนมาจิกลงบนแผ่นหลังสีแทนของอีกฝ่าย
ใบหน้าเรียวเกยอยู่กับบ่าของอีกคนพร้อมกับเสียงร้องหวานหูซึ่งดังตามจังหวะกระแทก
“อ๊ะ อ๊ะ... ซีวอน...”
ครั้นเมื่อเรียกชื่ออีกฝ่าย
เจ้าของชื่อก็ส่งความระอุผ่านริมฝีปากมาให้อีกฝ่ายในทันที ลิ้นเกี่ยวกันในเรียวปาก
มือข้างหนึ่งประครองใบหน้าของกันและกัน
ในขณะที่ซีวอนใช้แขนของตนโอบไปรอบเอวบางคอดเพื่อพยุงอีกฝ่ายเอาไว้...
ยิ่งสัมผัสใกล้ชิดยิ่งรู้สึกเหมือนสติของเขากระเจิดกระเจิงไม่เหลือชิ้นดี
ยิ่งได้ยินเสียงหวานร้องครางที่ข้างหู ยิ่งลุ่มหลงในความไพเราะของมัน
ยิ่งเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของร่างตรงหน้า ยิ่งทำให้เขาอยากจะครอบครองคนๆนี้เอาไว้ให้ได้ทั้งคืน.
แม้ในเวลานี้
ที่ฤทธิ์ยาจางลงไปแล้วและเขารู้สึกตัวกับการกระทำของตัวเองเป็นอย่างดี
“พี่ครับ... อื้ม !”
“ห๊ะ... อ๊า” สะดุ้งเพราะเสียงเรียกของอีกฝ่าย
พอดีกับที่เขาไม่สามารถต้านทานอารมณ์ในร่างกายของตัวเองได้ คราบสีขาวไหลย้อยลงมาที่ต้นขา
รวมทั้งเปรอะไปบนแผงกล้ามของอีกคน ขาที่เคยถูกยกไว้ถูกวางลงที่พื้นช้าๆ
ทั้งสองฝ่ายจ้องหน้ากันเหมือนมีบางอย่างจะบอก
แต่คำพูดเหล่านั้นอาจกำลังถูกแทนที่ด้วยแรงผลักเบาๆของร่างเล็กที่ดันให้อีกฝ่ายต้องยอมนั่งลงบนขั้นบันได
นิ้วเรียวไล่ไปตามหน้าท้องแกร่ง
ปาดคราบน้ำที่เลอะอยู่ขึ้นมาป้ายไปบนแผงอกของอีกฝ่าย
แล้วใช้ปลายลิ้นเลียเก็บมันอย่างจงใจในขณะที่อีกนิ้วก็ละเลงมันลงที่อกของตัวเองก่อนจะแอ่นมันให้กับอีกฝ่ายได้กวัดความหวานเหล่านั้นเข้าริมฝีปากไปบ้าง...
มีหรือที่ซีวอนจะปฏิเสธมัน
พร้อมๆกับการปรนเปรอที่ยอดอกสีชมพู
มือบางก็เลื่อนลงไปจับส่วนอ่อนไหวของทั้งสองฝ่ายให้แนบติดก่อนจะรูดมันขึ้นลงตามความยาว
ตั้งใจให้ต่างฝ่ายต่างต้องเสียดสีกันและกัน ดวงตากลมที่เคยนิ่งสนิทตอนนี้
เปลี่ยนเป็นสายตายั่วยวนที่ไม่อาจหาที่ติได้
ซีวอนผละใบหน้าออกมาจากอกขาวนวลตรงหน้า
ใช้มือตัวเองแกะนิ้วเรียวที่ไล้วนไปมาออกเป็นสัญญาณที่บอกให้คยูฮยอนยกสะโพกขึ้นตาม
มือเรียวจับไปที่แก่นกายของอีกฝ่ายแล้วสอดเข้าไปในช่องทางของตัวเองอย่างจงใจพร้อมเสียงครางยางที่ทำให้ซีวอนกำลังจะเป็นบ้าในไม่ช้า
“อ๊ะ...อ๊าาาาา...” สะโพกยกขึ้นลงตามจังหวะ เท่าที่ตัวเองจะเร่งได้ มือหนาของอีกฝ่าย
ไล้ไปตามแก่นกายของอีกคน
คยูฮยอนบิดตัวเองไปมาเพราะไม่อาทนรับความรู้สึกวาบหวิวเหล่านี้ได้
ร่างบางหอบหายใจไปพร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่ร้องเรียกชื่อของอีกคนอย่างไม่เป็นภาษา
เรียกเสียจนเสียงหวานนั้นก้องไปทั่วหัวของซีวอนจนทำให้อารมณ์ของเขาจมดิ่งลงไปเรื่อย
ๆ และเขาเองไม่อาจรับรู้ถึงสียงของฝนที่ตกกระหน่ำลงมาได้เลย
“ซีวอน...อ๊า !”
ซบลงกับบ่ากว้างของอีกฝ่ายเมื่อรู้สึกได้ว่า
อีกคนกำลังปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายของตน ร่างสูงโอบรอบเอวบางเอาไว้
ปล่อยให้อีกคนซบนิ่ง ๆ แขนแกร่งคว้าเสื้อมาให้อีกคนหนึ่งถือเอาไว้แล้วค่อย ๆ
อุ้มร่างเล็กเดินลงไปที่ชั้นล่างทั้งๆที่เรียวแขนนั้นยังคงกอดเขาเอาไว้แน่น
แรงสั่นสะเทือนจากมือถือปลุกให้เจ้าของเครื่องลืมตาตื่นขึ้นมา
แขนแกร่งควานหาโทรศัพท์เครื่องบางที่กองอยู่บนพื้นพร้อมกับกดรับทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูเบอร์โทรเข้า
“มึงอยู่ไหนวะเนี่ย ?”
เสียงคุ้นหูของเพื่อนดังขึ้นทันทีที่เขากดรับสาย ซีวอนมองไปรอบตัว
พลันสายตาสะดุดกับร่างที่นอนอยู่ด้านข้างของเขา
แขนยันตัวขึ้นนั่งบนเตียงให้เต็มที่
ครั้นเมื่อผ้าห่มล่นลงมาก็เผยให้เห็นรอยข่วนบนอกที่มีอยู่ประปรายกับรอยสีแดง
“ได้ยินกูป่าววะ ? อยู่ไหนเนี่ย ?”
“เออ...
วันนี้กูไม่ทำงานหว่ะจงฮุน เหมือนจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่”
“อ่าว...
เปียกฝนหล่ะสิท่า ! เออ ๆ เดี๋ยวบอกผู้จัดการให้ อย่าลืมกินยานะมึง !”
“เออ ๆ” รับปากเพื่อนไปปัด ๆ จะกินห่าอะไรเล่า ก็เขาปกติดี แต่คนข้าง ๆ เขานี่สิ...
จะเรียกว่าอะไรดี ?
วางโทรศัพท์ลงบนพื้นห้องแล้วปัดผ้าห่มออกจากตัว
แต่พอยืนขึ้นเต็มความสูงก็เป็นอันต้องนั่งกลับลงไปใหม่ ? กางเกงในก็ไม่มี
เสื้อผ้ากองอยู่ที่พื้น อย่าบอกนะว่า...
ฝ่ามือไวเท่าความคิด
ถลกผ้าออกเล็กน้อยให้เห็นท่อนบนของคยูฮยอนอย่างชัดเจน และเมื่อพบว่าสภาพของคนที่นอนซมอยู่ข้าง
ๆ นั้นไม่ต่างอะไรจากเขา ซีวอนก็แทนกรี๊ด ! ร่างสูงคว้าผ้าเช็ดตัวที่ใกล้ที่สุดมาห่อตัวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วแสง...
กูต้องตรวจสอบ !!
“มันก็ไม่เจ็บนี่หว่า...” บีบที่สะโพกของตัวเอง พร้อมกับมองกระจกไปด้วย เมื่อพบว่าตัวเองยังคงปกติ สมองก็คิดไปถึงคนที่นอนอยู่บนเตียง ซีวอนพยายามตั้งสติแล้วคิดดูว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น... แต่จะว่าไป คนบนเตียงจะเป็นยังไงบ้าง ? เพราะถ้าไม่ใช่เขาที่โดน ก็ต้องเป็นพี่คนนั้น... จริงมั๊ย ?
ขายาวก้าวกลับไปที่เตียงซึ่งตัวเองเพิ่งจะลุกขึ้นมา
มองใบหน้าหวานที่ซุกลงกับหมอนเหมือนเด็กหนีแสงอาทิตย์ ฝ่ามือหนาเกาหัวแกรกๆ
เสยกลุ่มผมยุ่งเหยิงของตัวเองไปมา เขาเองก็ห่างจากการกระทำแบบนี้มานานมากแล้ว
นานเสียจนตอนนี้เริ่มจะทำอะไรไม่ถูก...
อันที่จริงทำอะไรไม่ถูกมาตั้งแต่ตอนตื่นแล้วหล่ะ
“กับผู้ชายก็ไม่เคย...
แม่เจ้าโว้ย ! นี้มันอะไรวะ ?” นั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม
พร้อมกับบ่นพึมพำเสียงค่อย ด้วยกลัวว่าคนที่นอนหลบแดดจะตื่นขึ้นมาจากฝัน ซีวอนค่อย
ๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆอีกฝ่าย
แรงยวบของมันทำให้คยูฮยอนเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย
แต่สุดท้ายร่างบางก็หันกลับไปขดตัวลงในผ้าห่มเหมือนเดิม
“ขี้เซาชะมัด...” นอนมองคนข้าง ๆ
ด้วยแววตาเรียบเฉยพลางนึกถึงเมื่อวานที่เขามีเรื่องกับลูกค้ารายหนึ่งจากร้านของคยูฮยอนที่ดูเหมือนจะเป็นไอ้พวกบ้ากามที่มาลวนลามพนักงานในร้านพิซซ่าของเขา
แต่ความหวังดีที่เข้าไปช่วย กลับทำให้โดนผู้จัดการต่อว่าจนไม่เหลือชิ้นดี
แถมโดนไอ้คนข้างๆนี่ด่ากราดใส่ให้อีก...
จะมานอนนึกแค้นก็ใช่เหตุ
ว่าแล้วร่างสูงก็เดินเข้าห้องน้ำไปอีกรอบแล้วรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะออกมาเดินเข้าครัว ทำอาหารให้กับคนที่นอนซมอยู่บนที่นอน
ที่ไม่รู้ว่ารายนั้นเขาตื่นสายหรือป่วยไปแล้วกันแน่...
ข้าวต้มเสร็จเมื่อไหร่ค่อยไปดูแล้วกัน
ยกจานอาหารเข้าห้องนอนที่เงียบสงบแล้ววางมันเอาไว้บนโต๊ะที่ข้างหัวเตียง
ซีวอนค่อย ๆ สะกิดอีกคนที่ควรจะลืมตาตื่นได้แล้ว
แรงเขย่าไม่มากมายถูกส่งไปเพื่อหวังให้อีกคนตื่นขึ้นมา
คยูฮยอนสะบัดตัวเล็กน้อยเมื่อโดนสะกิด แต่เมื่อครั้งที่สองและสามตามมาเขาก็ค่อย ๆ
ลืมตาขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“เอ่อ...
กิน...กินข้าวก่อน”
“อ่ะ... คือ” งง... เสียงที่ไม่คุ้นนักทำให้คยูฮยอนเริ่มลำดับเหตุการณ์ และความหนาวแปลก
ๆ บนเรือนร่างของเขากำลังช่วยรื้อฟื้นเรื่องเมื่อคืนได้เป็นอย่างดี และทันทีที่มันถูกปะติดปะต่อกันอย่างครบถ้วนแล้ว
ร่างบางก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองเอาไว้แล้วหันขวับไปมองนาฬิกาในทันที
“นะ...นาย
หยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อย...” สะกิดบอกคนที่เข้ามาปลุกให้ช่วยเหลือเขาสักนิด
ซีวอนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วมองหาผ้าเช็ดตัวในขณะที่คยูฮยอนอาศัยช่วงที่อีกฝ่ายหันหลังก้มลงมองสภาพกายของตัวเองใต้ผ้าห่มด้วยแววตาไม่สู้ดี...
ไอ้น้ำหอมเวรตะไล ! TT
“อ่ะ...
เดินไหวนะ...”
“จะรู้เหรอ ?” ปากไวเสมอ จริงมั๊ย ? ดวงตากลมสัญญาณไปบอกให้อีกคนหันหลังไป
ซึ่งซีวอนก็โอเคที่จะทำอย่างนั้น เพียงแต่ไม่ว่าจะหันหรือไม่ กระจกก็สะท้อนภาพคนด้านหลังให้เห็นอยู่ดี
ทันทีที่ผ้าห่มเปิดออก ร่างสูงที่เหลือบมองผ่านทางกระจกก็แทบต่อยหน้าตัวเอง
รอยแดงจ้ำเป็นลายตามผิวขาวเนียน
หนำซ้ำที่ต้นขาของอีกฝ่ายยังเปรอะคราบเลือดที่แห้งติดอยู่ด้วย...
เมื่อคืนนี้มันอะไรกันวะ ?
“เอ่อ.. นาย...”
“ฮะ ?”
“คือ... ลุกไม่ไหว...”
บอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มพร้อมกับเอาผ้าเช็ดตัวพันตัวเองไว้ให้ได้มากที่สุด
ซีวอนหันหน้ากลับไปมองอีกคนที่งัวเงียเต็มทน พอหันมาเห็นรอยแดงเหล่านั้นเต็มตา
เขาหล่ะอยากจะรู้ว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไปบนตัวคนๆนี้บ้างเหลือเกิน ทำไมมันถึงได้มากมายเหมือนตาสับประรดขนาดนี้
ร่างสูงเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วประคองขึ้นมาแต่เหมือนว่าแม้แต่แรงจะยกแขนขึ้นมาเกาะบ่าเขา
คยูฮยอนยังไม่มี เจ้าของผลงานศิลปะสีกุหลาบจึงตวัดแขนรวบไปรอบเอวอีกฝ่าย
จับแขนเล็ก ๆ ขึ้นมาคล้องคอของเขาเอาไว้แล้วอุ้มอีกคน กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว...
เดี๋ยวผ้าหลุดอีก = =
“นั่งนิ่ง ๆ
เดี๋ยวผมช่วย...”
“ไม่ต้อง!”
“เดินไม่ไหวอยู่นะ...
สังขารหน่ะสังขาร”
“นะ...นั่นแหละ...อาบได้”
“เมื่อคืนเห็นมากกว่านี้อีก”
ปลอบใจเหรอ ? ไม่เชิงหรอก
แต่มันก็ทำให้อีกคนยอมจิ๊ปากแล้วเลิกดันตัวเขาออกมาจากม่านเสียที
คยูฮยอนค่อยนั่งลงกับพื้นห้องน้ำในขณะที่ซีวอนก็จัดการพับขากางเกงขึ้นแล้วเดินไปหยิบสบู่ที่หน้ากระจกมาให้อีกคน
“ถูให้ ?”
“ไม่ต้อง...”
รีบเอื้อมมือไปคว้าสบู่มาจากมืออีกคนแต่นั่งบนพื้นกับยืนเต็มความสูงมันต่างกันราวฟ้ากับดิน
ซีวอนนั่งลงข้างๆแล้วจัดการเทสบู่ใส่มือตัวเองแล้วรีบฟอกมันลงที่หลังของอีกฝ่ายช้า
ๆ โดยที่อีกคนหมดโอกาสจะขัดขืน เพราะแค่ขยับขา... มันก็เจ็บแปล้บ ! ไปทั้งสะโพกเสียแล้ว
“แบมือ ให้ถูเองแล้ว”
บีบครีมอาบน้ำลงบนมือของอีกคน คยูฮยอนค่อย ๆ ยืดขาออกมาแล้วถูไปตามเรียวขา
ขจัดเอาคราบทั้งหลายทั้งปวงออกไป
ไม่มีเสียงอะไรโพล่งออกมาจากปากของอีกร่างบางเลยแม้ซักนิดจนซีวอนเองก็ไม่รู้จะเดาได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายนั้นรู้สึกอย่างไรกันแน่ในตอนนี้
“เจ็บเหรอ ?”
“...”
“พี่เจ็บเหรอ ? ผมช่วยมั๊ย ?”
“ไม่ต้อง...ไม่เป็น...ไร”
กัดฟันตอบออกไปเสียงแผ่วจนอีกฝ่ายเริ่มใจสั่น
ผมสีน้ำตาลปรกลงมาบังดวงตาหวานที่ตอนนี้เริ่มจะชื้นน้ำตา
แต่คยูฮยอนต้องกลั้นมันเอาไว้ เจ็บสิ เจ็บโคตรๆ เจ็บมากด้วย
เจ็บจนร้องไม่ออกไม่อยากจะเดินไปไหน มันมากกว่าเจ็บตามตัว แต่มันเจ็บข้างในอก
มันแค้นว่าที่แท้เราเองก็สำส่อนเหมือนที่คนอื่นเค้าว่ากัน
“เฮ้ย... พี่
คือเมื่อคืน ผมผิดเอง... ผมขอโทษ พี่อย่าคิดมากนะ...ผมแค่”
“ช่างเถอะ...
ล้างออกให้หน่อย...” เสียงหวานยังคงแผ่วเบาเหมือนเดิม
ซีวอนจึงได้แต่ก้มหน้ารับคำขอนั้นแล้วจัดการให้อีกคนแต่โดยดี กระทั่งจบกระบวนการ
เมื่อน้ำหยุดไหล
ซีวอนย่อตัวลงให้อีกคนขึ้นมาขี่หลังและคยูฮยอนรับคำเชิญนั้นด้วยการคล้องแขนของตัวเองลงบนคอของอีกฝ่าย
ยึดบ่ากว้างไว้วางใบหน้าของตัวเองที่ตอนนี้น้ำตาไหลลงมาจนถึงคาง
“ขอโทษ...”
กระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่ข้างหูของซีวอนเมื่ออีกฝ่ายวางเขาลงบนเตียง ผ้าเช็ดตัวอีกผืนถูกหยิบมาเช็ดหัวให้อีกคน
เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา ให้พ้นใบหน้าเรียวนั้นไปเสีย
ด้วยระยะที่ใกล้ชิดขนาดนี้มันทำให้ซีวอนมองหน้าอีกฝ่ายได้ชัดขึ้นกว่าเดิม ขอโทษ ? บ้าหรือเปล่าไอ้พี่ติงต๊อง เค้าต่างหากที่ควรพูดคำนั้น
ล่อพี่ซะยับเยินเลย = =
“เอ่อ... พี่ไม่ต้องร้องสิ...
ผมเข้าใจ ผมรู้...ผะ”
ยังไม่ทันพูดอะไรอีกคนก็กอดซีวอนเอาไว้แน่นจนร่างสูงพูดอะไรต่อไม่ได้
เสียงสะอื้นที่อยู่ใกล้ชิดเริ่มทำให้ซีวอนเริ่มจะใจสั่น
นึกถึงคำพูดที่เคยกล่าวนินทาเจ้าของร้านเอาไว้ ก้องไปก้องมาเป็นลูกบอลอยู่ในหัว
สารพัดคำเปรียบเปรยของเขาตอนนี้มันทำให้เขาเองรู้สึกโดนบีบหัวใจ
เพราะนอกจากเขาจะเป็นคนพูดจาโกหกแล้ว เขายังทำเพียงแค่ตัดสินคนจากภายนอกเท่านั้น
“เอ่อ... พี่ครับ
แต่งตัวแล้วกินข้าวดีกว่า ผมทำข้าวต้มมาให้ด้วยนะ” ค่อย ๆ
ผละออกจากร่างบางให้อีกฝ่ายได้จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย เปลี่ยนไปหยิบข้าวต้มที่ตั้งไว้จนชืดเสียแล้วมาให้อีกคนบนเตียง
คยูฮยอนมองตามท่าทางของซีวอนแล้วนั่งรอนิ่งๆ เฉย ๆ อย่างว่าง่าย
“มาพี่ เดี๋ยวผมป้อน
หนึ่ง สอง สั้ม ! อ้ามมม” ทำท่าอ้าปากให้อีกคนอ้าปากตามไปด้วย
ฝ่ามือเล็กๆ ยกขึ้นมาปาดน้ำตาแล้วค่อย ๆ ตะล่อมข้าวต้มคำน้อยเข้าไปปากไปช้า ๆ
แม้ว่ามันจะเย็นแล้วแต่รสชาติของมันก็ยังคงลงตัวอยู่
สมกับที่เป็นพ่อครัวมือดีของร้านจริงๆ
เวลาหนึ่งวันผ่านไปแบบไม่เร็วไม่ช้า
กระทั่งใกล้ค่ำ เมื่อพาคยูฮยอนไปอาบน้ำเสร็จแล้ว ซีวอนจึงต้องขอตัวกลับบ้านไปก่อน
ซึ่งร่างบางก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
ร่างสูงเดินลงไปที่ชั้นล่างแล้วเข็นจักรยานออกมาเตรียมถีบกลับอย่างเงียบๆ...
พรุ่งนี้เค้าควรหาอะไรมาฝากพี่คยูฮยอนหรือเปล่า ?
“หายดีแล้วหรือไง ?”
“เออ” บอกปัดเพื่อนสนิทไปแบบนิ่ง ๆ จักรยานสีเหลืองจอดลงที่หน้าร้านเหมือนอย่างเคย
จงฮุนเดินไปที่บานประตูแล้วผลักเข้าไป
ร่างบางยืนจัดกระปุกยาบางอย่างอยู่ที่ด้านหลังเคาท์เตอร์โดยไม่ทันสังเกตว่ามีคนผลักประตูเข้ามาพอดี
“พี่คยูฮยอนคร้าบบบ !”
“ห๊ะ ? เฮ้ยย !” เพราะเสียงเรียกของจงฮุนแท้ๆ
ทำให้คยูฮยอนตกใจ ร่างบางจึงหันหน้าไปโขกกับฝาตู้พอดี
ทำให้กระปุกยาที่ตัวเองเพิ่งจะจัดเข้าไป ร่วงลงมาที่พื้นกระจัดกระจาย
เดือดร้อนถึงผู้มาเยือนทั้งสองต้องเข้าไปช่วยเก็บข้าวของในร้านกันอย่างรีบเร่ง
โดยเฉพาะซีวอนที่ดูเป็นเดือดเป็นร้อนอย่างยิ่งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเดินไม่ค่อยถนัด
“เดี๋ยวผมเก็บเองดีกว่า
พี่ไปนั่งเถอะ” ร่างสูงหันไปบอกกับอีกฝ่ายที่ค่อย ๆ
ก้มตัวลงไปอย่าทุลักทุเล จงฮุนที่อยู่ใกล้กว่าจึงค่อย ๆ
พยุงคยูฮยอนเข้าไปนั่งแล้วลงมาช่วยซีวอนเก็บกระปุกยาที่ตกอยู่บนพื้น
“ไวอากร้า ? มึงน่าจะมีซักป๋องนะซีวอน ได้ข่าวว่านกเขาไม่ขัน ?”
“เหอะๆ แต่อย่างมึงต้องทีละสามเม็ด
?” โต้กลับเพื่อนซี้ไป แล้วเหลือบไปมองคยูฮยอนเล็กน้อย
เห็นร่างบางนั่งขยับปากบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวก็อดจะยิ้มไม่ได้
ครั้นเมื่ออ่านริมฝีปากอีกคนออก
ก็เป็นเป็นอันต้องสะกดกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองเอาไว้เพราะคำบ่นของอีกคนมันช่างจะเหมือนเด็กสิ้นดี
‘ก็ถ้ามันไม่ขันป่านนี้กูก็คงเดินได้ดีกว่านี้หรอก’
“มึงรู้ยัง
เราได้หยุดหนึ่งอาทิตย์หว่ะ”
“อ่าว ? ทำไมอ่ะ ?”
“พักร้อน...
สาขาใหญ่เขาส่งนักงานมาฝึกงานสิบวัน กูเลยกะจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดหว่ะ
ไปด้วยกันป่าว ?”
“ไม่หว่ะ...
ขอกูเที่ยวเดี่ยวๆดีกว่า” เมื่อประเด็นการพูดคุยจบลง
สองเพื่อนซี้ก็ลงมือตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไปหากแต่กับเพื่อนกล้ามใหญ่
เขากลับนึกถึงเจ้าของร้านฝั่งตรงข้ามที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
เดินไหวหรือเปล่า ? แล้วป่านนี้จะกินข้าวหรือยัง...
ว่าไปแล้ว เย็นนี้ก่อนกลับบ้าน แวะไปหาซักหน่อยดีกว่า
“ปิดแล้วครับ...” ทันทีที่เสียงกระดิ่งดังขึ้น คยูฮยอนก็ตะโกนบอกทันที ซีวอนค่อย ๆ
ผลักปิดประตูปิดลงแล้วเดินมาหาอีกคนที่กำลังก้มๆเงย ๆ อยู่กับสมุดบัญชี
ร่างบางเหลือบขึ้นมามองอีกฝ่ายช้าๆแล้วก้มหน้าลงไปจัดการงานของตัวเองเหมือนเดิมโดยไม่คิดจะเอ่ยปากทักทายอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“หายเจ็บหรือยัง ?”
“ก็ดีขึ้นบ้าง”
ตอบโดยไม่คิดจะมองหน้าอีกฝ่ายทำให้ซีวอนคิดว่าอีกคนคงจะโกรธเขาอยู่ไม่น้อย
คยูฮยอนปิดสมุดของตัวเองแล้วสอดมันลงไปที่ลิ้นชักใต้โต๊ะก่อนจะพยุงตัวขึ้นยืนเต็มความสูง
มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่สื่ออะไรใดๆทั้งสิ้น
“ไม่ต้องห่วง
ฉันไม่ทำตัวเป็นภาระให้นายหรอก”
“ไม่ใช่แบบนั้น
อันที่จริงผมแค่อยากขอโทษ”
“...
ฉันสะเพร่าเองแหละ” ยิ้มบางๆบอกอีกคนแล้วเดินช้าๆไปที่ชั้นวางซีดี
มือบางค่อย ๆ พลิกมันลงมาแล้วเอื้อมมือไปดึงโซ่เส้นเล็กเพื่อให้มู่ลี่ปิดบังข้าวของภายในร้านให้เรียบร้อย
เมื่อซีวอนเห็นดังนั้นจึงเดินไปยังอีกฝั่งแล้วทำแบบเดียวกันกับอีกฝ่ายโดยไม่ลังเลใจ
ดวงตาคมกวาดมองไปรอบร้าน
ไม่ใช่แววตาที่ขยะแขยง ไม่ใช่แววตาที่ดูถูกดูแคลน แต่มันนิ่งเฉย
เขามองผ่านกระจกไปยังร้านพิซซ่าฝั่งตรงข้าม
พนักงานฝึกงานใหม่คนหนึ่งยกขยะมาทิ้งที่ด้านนอกร้านด้วยแววตาเบื่อหน่าย
วูบหนึ่งที่เขาคิดขึ้นมาได้ว่าโลกนี้ คนเราก็อาจต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ
เหมือนกับตัวเขาที่ไม่ชอบการตีแป้ง แต่ก็ต้องทนเรียนมันเรื่อยมา กระทั่งตอนนี้
แม้เขาเองเป็นพ่อครัว เขาก็ยังไม่ชอบการตีแป้งอยู่ดี
คยูฮยอนเองอาจจะไม่อยากขายของพวกนี้ก็ได้ แต่มันมีเหตุผลจำเป็นหนิ ที่จะต้องทำ
“มองอดีตอยู่เหรอ ?”
“...”
น้ำเสียงเรียบสะกิดซีวอนให้หลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง
เขาหันไปมองใบหน้าของคนข้างๆที่จ้องมองไปยังจุดเดียวกับเขา
แขนเรียวเอื้อมไปดึงมู่ลี่ปิดลงแทนอีกฝ่ายที่ยังคงค้างมือเอาไว้อย่างนั้นแล้วเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจัดการปิดไฟภายในร้าน
แล้วจึงหยิบสเปรย์ดับกลิ่นขึ้นมาฉีดในอากาศ
“นายแยกแยะชีวิตออกแล้วเหรอ
?”นึกไปถึงเมื่อไม่กี่วันก่อนที่เขายืนด่าซีวอนปาวๆเนื่องจากหมอนี่ดูถูกเขาจนเสียหาย
ร่างบางนั่งลงบนโซฟาแล้วหันหน้าไปจ้องอีกฝ่ายที่ยังคงยืนค้างอยู่ที่เดิม
“หมายความว่าไง...”
“ความชอบกับความจำเป็น...
ไม่ได้รังเกียจมันแล้วนี่ ?”
ดิลโด้อันโตถูกเขวี้ยงไปใกล้ๆกับที่ซีวอนยืน ร่างสูงก้มลงมองเจ้าแท่งพลาสติกจอมปลอมนั้นแล้วหยิบมันขึ้นมาถือเอาไว้
หมุนไปหมุนมาในอากาศแล้วเดินลงมานั่งข้างๆอีกคนที่เอนคอมองเพดานอยู่
“คงงั้นหล่ะมั้งครับ...”
“เฮ้อ...
เกลียดความจำเป็นที่ทำให้เราชอบ ว่ามั๊ย ?”
“หมายถึง ?” ยังคงสนุกกับการสำรวจอาวุธในมือของตัวเอง คยูฮยอนมองอีกคนที่เหมือนจะอยากรู้อยากเห็นกับเจ้าดิลโด้เป็นพิเศษ
ร่างบางคว้ามันมาจากมือของอีกคนแล้วกดปุ่มให้มันทำงานก่อนจะส่งกลับไปให้ซีวอนเหมือนเดิม
“ฮะๆ...
ถ้ามันมีซักร้อยอัน เอามาแต่งบนต้นคริสมาสต์คงสวย”
“สะท้อนความหื่นกามของซานต้าอย่างชัดเจน” คยูฮยอนคลี่ยิ้มออกมาแล้วจ้องไปที่ปลายสุดของแท่งพลาสติกซึ่งมีแสงสีชมพูปนม่วงวูบวาบอยู่
ซีวอนหันไปมองหน้าอีกฝ่ายทันทีโดยใช้แสงนั้นเป็นเหมือนไฟฉายส่องมองแววตาของอีกฝ่าย
“บางทีฉันก็อยากมีความรู้สึกที่แตกต่างกับมันนะ”
“...”
คยูฮยอนลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ขาเรียวค่อย ๆ
ก้าวเดินออกไปจากที่นั่งตรงนั้นในขณะที่ซีวอนยังคงจ้องมองไปที่เจ้าแท่งนั้นอยู่เช่นเดิม
แขนแกร่งตวัดดึงร่างบางที่กำลังเดินผ่านหน้าเขาไปลงมานั่งบนตัก
กดสันจมูกของตัวเองลงบนแผ่นหลังไม่กว้างนั้น นิ้วยาวเกี่ยวปิดสวิชต์ให้กับมัน
บรรยากาศภายในห้องจึงเหลือเพียงความมืดและเขาสองคน
“เมื่อคืนผมรู้ตัว...”
“ฉันก็รู้”
“ตอนที่เราอยู่บนเตียงผมรู้...
แต่ผมหยุดไม่ได้”
“ฉันก็หยุดไม่ได้”
“ตอนนี้ผม...” มันอาจจะดูงี่เง่า แต่ซีวอนก็ไม่อาจหยุดลงไปได้จริง ๆ ? หรือน้ำหอมนั่นรั่วออกมาจากตู้ ?
แต่ใครจะสนใจในเมื่อคยูฮยอนก้มหน้าลงมาประทับจูบเบาๆบนริมฝีปากของเขา
จะเรียกหาน้ำหอมทำไม
ในเมื่อนิ้วเรียวนั้นกำลังกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกทีละเม็ด
แล้วรูดปลายนิ้วลงบนอกของเขาอย่างจงใจ
“แบบนี้หรือเปล่า ?”
“ประมาณนั้นแหละครับ” กรีดรอยยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วผลักร่างบางนอนลงบนโซฟา ลิ้นเรียวสอดเข้าหาอีกฝ่ายเหมือนกับมือของซีวอนที่สอดเข้าไปเอวคอดใต้ร่มผ้า
กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆปนกับกลิ่นของพิซซ่ากระทบกับประสาทการรับรู้ของคยูฮยอน
ร่างบางขบเบาๆลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายเบา ๆ
“พิซซ่าร้านนายก็อร่อยนะ...
แต่คนทำอร่อยกว่า” ปลดเสื้อของอีกคนลงไปกองอยู่บนพื้น
ดวงตาหวานมองเข้าไปภายในนัยน์ตาคมนั้น ซีวอนยิ้มบางๆออกมาโดยไม่พูดอะไร
ริมฝีปากบางขบลงบนอกของอีกคน
แลกกันกับฝ่ามือที่วกวนอยู่กับการปลดกางเกงของยาวของเขาลงไป
พลิกร่างบางลงแนบโซฟาแล้วค่อยๆถอดเสื้อยืดคอย้วยสีเทาออกไปให้พ้นตา
มือหนาสัมผัสลงบนอกของอีกฝ่าย ไล้ลงมาเรื่อยๆ ในขณะที่อีกมือ
ยังคงปรนเปรออยู่ที่ท่อนเนื้อซึ่งกำลังแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ที่ปะทุสูง
แสดงออกมาผ่านความชื้นแฉะที่คนตัวใหญ่กว่าสัมผัสได้จากปลายส่วนนั้น
มันเยิ้มจนทำให้ซีวอนอยากครอบครองเรือนร่างนี้เร็วๆ
“อื้ม...”ครางหวานเรียกร้องให้อีกฝ่ายลงไม้ลงมือให้มากกว่านี้
ดวงตากลมส่งสายตาหวานเชื่อม จ้องลงที่ใบหน้าอีกคนในขณะที่เรียวขาของตนก็แยกออกตาม
พาดปลายเท้าเอาไว้ที่พนักพิง รอให้นิ้วที่ไล้วน สอดเข้ามาข้างในช่องทางที่เปิดรับ
ริมฝีปากเรียบยกยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะค่อยๆลากปลายนิ้วลงมาเรื่อยๆ จนถึงปากทางเข้าที่กำลังรอการเข้ามาของแขกคนพิเศษ
กดปลายนิ้วลงไปช้าๆ
แต่กลับเรียกเสียงครวญครางจากอีกฝ่ายได้มหาศาล คยูฮยอนกระตุกอกเล็กน้อย
ขมวดคิ้วจนเป็นปมอยู่ที่กลางหน้าผากเพราะเจ้าของนิ้วพี่ไม่ยอมสอดลงไปจนสุดเสียที
สุดท้าย สะโพกบางจึงรับหน้าที่กระแทกเข้าไปหาสัมผัสนั้นด้วยตนเอง
ทำเอาซีวอนประหลาดใจไม่น้อย
แต่ก็ยังคงสนองกลับด้วยการกดนิ้วที่สองเข้าไปจนมิดอย่างไม่รอช้า
“อ๊า... ซีวอน...” ครางเรียกคนขี้แกล้งเพราะความไม่พอใจ มือเล็กๆ จิกลงบนที่พนักพิง
ระบายอารมณ์และความต้องการที่เหมือนจะสูงเกินควร
ร่างสูงกระตุกรอยยิ้มแล้วก้มลงทาบริมฝีปากกับอีกคน
สอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนพร้อมด้วยการหยอกล้อช่องทางด้วยการวนนิ้ว ควานไปทั่วๆ
ทำเอาอีกร่างกระตุกขึ้นมาโอบรอบคออีกฝ่ายในทันที
เริ่มขยับปลายนิ้วเข้าออก
ในขณะที่ปลายจมูกโด่งไล้ไปทั่วๆอกขาวเนียนจองอีกคน คยูฮยอนขยับสะโพกรับจังหวะนั้น
ฝ่ามือเรียวกดไปที่กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มให้แนบลงมาข้างตัวเพื่อนสนองอารมณ์ของตนเอง
พร้อมด้วยการกวาดสายตาลงไปมองที่มือที่กำลังขยับเข้าออกอยู่ในร่างกายของตน
“ซีวอน... อ๊ะ” ยังพูดไม่ทันจบประโยค นิ้วของพี่ก็กระแทกเข้าหาตัวเขาอย่างแรง
คยูฮยอนสะดุ้งขึ้นมาแล้วรีบก้มลงมามองอีก่ายของตัวเอง
ซีวอนเงยหน้าขึ้นมาหาร่างบางแล้วยักคิ้วให้เล็กน้อย
ในขณะที่ร่างบางส่งสายตาหวานเชื่อมไปตอบกลับ พร้อมกับช้อนปลายคางนั้นขึ้นมา...
“แค่นี้เองเหรอ ?” ทันทีที่คยูฮยอนพูดจบ นิ้วที่สองและสามก็ตามเข้าไป ควานลึกอยู่ภายในนั้น
ราวกับต้องการล้วงหาสมบัติล้ำค้า ร่างบางเผยอริมฝีปาก ครางออกมาไม่เป็นศัพท์
ดิ้นเร่าไปทั่วในขณะที่นิ้วทั้งสามยังคงวนอยู่ภายในร่างกายของตน
“อ๊า ... อ๊า” ครางซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า ขาเรียวชันขึ้นมาทั้งสองข้าง
ตอดรับนิ้วที่ดันลึกเข้ามาเรื่อยๆจนสุด
ร่างสูงถอนนิ้วออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะกระแทกท่อนเนื้อของตนเองเข้าไปแทนที่
ร่างทั้งร่างทาบลงกับตัวของคยูฮยอน เลื่อนริมฝีปากของตนเอง
ดูดดุนไปที่ยอดอกของอีกคน มืออีกข้างก็ลูบไปทั่วตัว
“อื้อ... อ๊า..
อย่างนั้นแหละ...อื้มม” ครางตอบรับด้วยความพอใจ
ขาที่แยกออกอยู่แล้วยิ่งแยกให้กว้างขึ้นกว่าเดิม
มือบางกดที่ท้ายทอยของร่างสูงเข้ามาพร้อมขยับสะโพกรับแรงกระแทกถี่ระรัว
ฟันขาวขบไปบนยอดอก แล้วเม้มเนื้อนวลนั้นจนเป็นรอยแดงที่เห็นชัด
“เร็วอีก...อ๊า...จะไปแล้ว..” สั่งกำชับบอกคนที่กำลังลิ้มรสร่างกายของตนเองอยู่
ซีวอนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ร่างบางก่อนจะเร่งจังหวะสะโพกของตนเองเข้าไปอีก
เสียงครางหวานดังขึ้นมาจนสุดพร้อมกับความรู้สึกแฉะบริเวณหน้าท้องของอีก่าย
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนยวบไปกับเบาะสีแดง หอบหายใจจนอกกระเพื่อมเห็นซี่โครงชัดเจน
ยังไม่ทันจะได้หยุดพัก
คยูฮยอนพลิกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ก้าวลงไปนั่งอยู่บนพื้น
จ่อริมฝีปากลงตรงกลางตัวของอีกคนที่นั่งพิงพนักอยู่
มือบางเอื้อมขึ้นมาลูบไล้ไปทั่วๆ
จนสัมผัสได้ถึงความต้องการที่ผนวกรวมกันจนแข็งอยู่ภายใน นิ้วเกลี่ยไปทั่วๆอย่างใจเย็น
แล้วจึงค่อยใช้ปลายลิ้นของตัวเอง โลมเลียไปทั่วราวกับเป็นอมยิ้มของเด็กตัวเล็กๆ
“อื้มม.. คยูฮยอนอ่า”
ครางเรียกชื่ออีกฝ่ายพร้อมกับกดกลุ่มผมสีดำลงไปให้แนบชิด
ฝ่ามือเล็กหยอกเล่นไปกับส่วนนั้นด้วยความสนุกสนาน ในขณะที่ลิ้น ก็เก็บในทุกรายละเอียดความเสียวซ่าน
กวัดไปทั่วๆจนซีวอนต้องบิดสะโพกเพื่อคลายความต้องการของตนเองไม่เผลอกระแทกเข้าหาอีก่ายไปมากกว่านี้
หากแต่คนข้างล่าง ก็ช่างจะยั่วยวนเขาด้วยการแหกแข้งแหกขาเสียเหลือเกิน
ปลายลิ้นเรียวโลมเลียไปจนทั่ว
ซีวอนครางเบาๆแล้วดึงอีกฝ่ายขึ้นมา แขนแกร่งโอบไปรอบเอวบางคอดแล้วปล่อยสะโพกมนลงบนหน้าตักของตัวเอง
ดวงตาหวานจ้องมองอีกฝ่ายพร้อมประทับริมฝีปากของตัวเองลงไป
ฝ่ามือเล็กยังคงทำหน้าที่ปรนเปรอให้อีกฝ่ายไม่หยุดหย่อนกระทั้งร่างสูงปล่อยความต้องการออกมาจนเต็มฝ่ามือบาง
“หืม ?”
“เปล่า... อ๊ะ !”
รู้สึกตัวอีกครั้ง
ร่างบางก็โดนล่วงล้ำด้วยแท่งพลาสติกจอมปลอมที่เป็นประเด็นอยู่เมื่อครู่
ซีวอนกดมันเข้าไปลึกกว่าเดิมจนคยูฮยอนสะดุ้งด้วยความตกใจ
นิ้วยาวเกี่ยวสวิชต์ของมันให้เริ่มทำงาน
เล่นเอาอีกคนแทบจะทรงตัวไม่อยู่บนตักของอีกฝ่าย
“ซีวอน... อ๊ะ...
อ๊า... อ๊า...” กดใบหน้าของตัวเองลงบนบ่าของอีกฝ่ายด้วยอายเสียงหวานที่ร้องระงม
ร่างสูงยักคิ้วขึ้นก่อนจะจับไปที่ท่อนเนื้อของอีกฝ่ายแล้วรูดมัน พร้อม ๆ
กับมืออีกข้างที่ขยับแท่งพลาสติกเข้าออก คยูฮยอนยึดบ่าแกร่งเอาไว้แน่น
ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ขบมั่วไปตามใบหูของอีกฝ่าย ไล้โครงหน้าคมเข้มนั้นลงมาเรื่อย
แต่ความรู้สึกที่แล่นพล่านก็ไม่ได้น้อยลงไปเลยสักนิด
“ไม่...อ๊า...ซีวอน...อ๊ะ...ฮ๊า...” ถอนหายใจยาวเมื่อสิ่งที่ทำให้เขาอึดอัดได้สงบลง
ร่างบางทิ้งตัวลงกับอีกฝ่ายแบบโถมทับทั้งร่าง
คนที่นั่งเป็นเบาะถอนเจ้าอาวุธร้ายออกมาจากอีกฝ่ายแล้วอุ้มร่างบางเดินขึ้นบันได้ไป
เสียงหอบหายใจที่ห่างหูไปไม่ถึงสิบเซนบอกได้ว่าคนที่ซบอยู่นั้นเหนื่อยแค่ไหน...
แต่เดี๋ยวก็หาย ใช่มั๊ยหล่ะ ?
ตวัดแขนเรียวมากอดคนที่นอนอยู่ข้าง
ๆ ด้วยลักษณะท่าทางที่เรียกว่าออดอ้อน
คยูฮยอนซุกหน้าลงกับอกเปล่าที่กระเพื่อมขึ้นลง เสียงท้องร้องปลุกอีกคนให้ตื่นจากความฝันเช่นกัน
ดวงตากลมช้อนขึ้นมองดวงตาคมที่จ้องมาทางเขาเหมือนรู้ว่าอะไรที่เขากำลังพยายามเรียกร้อง
“นะ...”
“ไหนหล่ะ ? ค่าอาหาร” นิ้วเรียวยกขึ้นดีดที่ปลายจมูกอีกฝ่ายอย่างหม่นไส้
แล้วแทนที่มันด้วยริมฝีปากของตัวเองที่แตะลงไปเบา ๆ ซีวอนลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวปล่อยให้ร่างบางนอนรออย่างเดิม...
คยูฮยอนยิ้มตามร่างสูงที่เดินออกไปก่อนจะหลับตาเข้าสู่ความฝันของตัวเองอีกครั้ง
ทัศนคติ ความรู้สึก มุมมอง
ความคุ้นเคย สิ่งที่เห็น ความต้องการ เปลือกนอก
ความรัก
ปัดฉิมลิขิต.
“หน้าตาดูสดใสขึ้นนะ...
ไปทำไรมาวะ ?”
“อยู่แถวนี้แหละ
พักผ่อนเต็มที่”
ตอบเพื่อนสนิทไปอย่างคุ้นเคยก่อนจะจัดการปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อย
จงฮุนเดินยกพิซซ่าออกเสิร์ฟแล้วกลับเข้ามาช่วยลงหน้าพิซซ่าเหมือนเดิม
ซีวอนยิ้มออกมาน้อย ๆ พร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย
“เดี๋ยวไปหาอะไรกินกันมั๊ย
?” เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเลิกงานแล้ว
จงฮุนก็เอ่นปากชวนเพื่อนซี้ ซีวอนพยักหน้าเป็นอันว่าตอบตกลง
ครั้นเมื่อเสียงกริ่งของพิซซ่าถาดสุดท้ายดังขึค้น
สองเพื่อนซี้ก็ได้เวลาเปลี่ยนกะงาน
ทั้งคู่จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมา
ร่างสูงเดินข้ามไปฝั่งตรงข้ามเพื่อเอาจักรยานเหมือนเดิม
ฝ่ามือหนาเคาะเรียกคนในร้านให้เดินมาหา
คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองก่อนะจเปิดประตูออกมาหารุ่นน้องทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าร้าน
คนหนึ่งอารมณ์ดีจนผิดผี ส่วนอีกคนก็งงเป็นไก่ตาแตก
“ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ย
?”
“ที่ไหนหล่ะ ?”
“ที่ไหนวะ ?” หันไปถามต้นเรื่องคนชวน จงฮุนยักไหล่เป็นเชิงว่าหาเอากลางทาง
คยูฮยอนพนักหน้าตกลงแล้วจัดการรูดมู่ลี่ลงปิดร้านก่อนจะเดินออกมาจากตัวร้าน
พร้อมกับอ้อมไปด้านหลังเข็นจักรยานสีเหลืองกับอีกคันออกมาด้วย
“มึงปั่นไปก่อนเลย...
เดี๋ยวกูตาม”
“อ่ะ...เออๆ” จงฮุนถีบจักรยานนำหน้าอีกสองคู่ที่นั่งซ้อนท้ายกันอยู่
มือก็ยกขึ้นเกาหัวด้วยสีหน้างง ๆ .... มันไปได้กันตอนไหนวะ ?
end
