หึหึ แต่ฉันอยากให้แกข้ามไปตอนนี้”
พูดจบยุนอาก็ออกแรงผลักยูโนวเต็มแรงจนร่างสูงเสียหลักเซลงไปบนถนนต่อหน้าต่อตา
พร้อมๆกับรถที่วิ่งเข้ามาอย่างเร็ว
โครม….
ไม่มีแม้แต่เสียงเบรกเพราะถูกผลักลงมาในระยะประชั้นชิดจนเกินไป
ทำให้ถูกชนเข้าไปเต็มๆ พอดีกับที่ฮยอกแจหันหน้ากลับมามองดูเสียงอึกทึกด้านนอก
ขาเรียวแข็งอยู่กับที่เมื่อเห็นร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นพร้อมกับประชาชนมากมายที่มามุงดูอุบัติเหตุครั้งนั้น
ยุนอายิ้มร้ายแล้วแทรกตัวเดินหนีออกไปตามฝูงชนไม่คิดแม้จะช่วยคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้นแม้แต่น้อย
“ยูโนว”
พอตั้งสติได้ก็ออกวิ่งกลับมาทางเดิมในทันทีพร้อมกับช้อนร่างของคนรักขึ้นมาในอ้อมแขน
“ฮะ ยอกแจ”
เสียงทุ้มขาดหายพร้อมกับมือที่พยายามยกขึ้นมาจับใบหน้าของคนรักเอาไว้
ฮยอกแจร้องไห้จนตัวโยนมองหน้าคนรักพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อสายตา
“ยูโนว ทำใจดีไว้นะเดี๋ยวฮยอกจะพาไปโรงพยาบาล” เสียงใสเอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
“รักฮยอกที่สุดนะ”
ยูโนวไม่ตอบแต่พูดสิ่งที่อยากพูดออกมามากที่สุด
“รักยูโนว รักมากๆ”
ฮยอกแจตอบกลับทันที ยูโนวยิ้มให้คนรักอย่างอ่อนโยน
“อย่าร้องไห้ ยิ้มสิ
ยิ้มแทนยูโนวต่อไป”
ร่างสูงพูดพร้อมกับตาคมที่ปิดลงและลมหายใจที่หมดไป
“ยูโนว!!!”
“ช้าอยุ่อีกทำไม กว่าฉันจะหาตัวแกเจอเสียเวลาชะมัด” ยุนโฮเร่งเมื่อเห็นอีกคนยืนนิ่ง ฮยอกแจหันกลับมามองอีกคนเต็มตา
“นาย..”
“…”
“นายก็แค่หน้าตาเหมือนเขาเท่านั้นแหละ
แต่นิสัยหยาบช้าแบบนี้ยูโนวไม่เป็น”
ฮยอกแจพูดเสียงเย็นก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากมองอีกคนอย่างสมเพช
“ปากดีนักนะ”
ยุนโฮกัดฟันแล้วถลาเข้ามาเตรียมทำร้ายร่างกายของฮยอกแจแต่ทว่าดงวุกกลับเดินมาขวางไว้
“ไอ้ดงวุกแกอยากเห็นดีเหรอไง”
“พอเถอะยุน ฉันว่าไม่ใช่ฮยอกแจหรอกที่ทำ” ดงวุกพยายามพูดอย่างใจเย็นกับคนที่รั้งตำแหน่งเพื่อนสนิทและเจ้านายเอาไว้
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าวันนั้นฉันไม่เดินหนีมายูโนวก็จะไม่ตาย
ถ้าวันนั้นฉันรับฟังเขาซักนิดเขาก็จะไม่จากไปแบบนี้หรอก”
ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหลออกจากดวงตาคู่สวย
“รู้ตัวก็ดี”
ยุนโฮเน้นย้ำทุกคำหนักแน่นก่อนจะปรายตามองปืนที่ฮยอกแจถือเอาไว้
ตาสวยมองตามก่อนจะยืนนิ่งตัดสินใจ
ยูโนว รอฮยอกด้วยนะ
“เร็วๆสิ อย่าชักช้า”
ยุนโฮเร่งเมื่อเห็นฮยอกแจยืนกำมือแน่น
“…”
“อย่ามาทำสำออย รำคาญหน้า”
เสียงแข็งตะคอกลงมาอีกครั้งก่อนที่ลูกน้องที่ล้อมอยู่จะแหวกออกเป็นวงกว้างพร้อมกับร่างอรชรของใครอีกคนที่ฮยอกแจจำหน้าได้ดีเดินเข้ามาด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง
“มาทำไม” ยุนโฮหันไปตะคอกถาม
พร้อมกับแกะมือปลาหมึกของยุนอาออกจากแขน
“มาดูบทลงโทษของคนที่ฆ่าพี่นายไงล่ะ” เสียงหวานตอบกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับการกระทำที่แสดงออกของอีกฝ่าย
“ใครอนุญาตเธอ”
“ต้องมีด้วยเหรอ เราเป็นคู่หมั้นกันนะ” ร่างบางเถียงกลับ
“ฉันไม่รับ ไอ้เรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกันหรอกนะ
ฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว”
ยุนโฮพูดกลับพร้อมกับผลักยุนอาออกไปอีกทาง จนร่างบางเซเกือบล้มลงไปกับพื้น
ฮยอกแจยืนฟังการสนทนาตรงหน้าเริ่มรับรู้ว่ายูโนกำลังจะอธิบายอะไรให้ฟัง
และรับรู้ว่าเพราะความงี่เง่าของตัวเองทำให้คนรักตาย มือเล็กกำปืนแน่น
“…” ฮยอกแจยกปืนขึ้นมาจ่อที่ขมับเล็กของตัวเองพร้อมกับปิดตาสวยลง
นิ้วเล็กเลื่อนไปเตรียมเหนี่ยวไกโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีใครมองมาที่ตัวเองบ้าง
ไม่รู้จะชดใช้ให้นายได้ไหม แต่ฉันก็จะทำนะยูโน
“ฮึก”
ร่างบางพยายามกลั้นสะอื้นแต่สุดท้ายก็มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาจนได้ ยุนโฮหันมามองคนตรงหน้าแทนการสนใจยุนอาแทบจะทันที
ภาพตรงหน้าทำให้ร่างสูงตาค้าง
ปึก..
มือแกร่งปัดปืนออกจากมือเล็กกระชากคนตรงหน้าเข้ามาถาม
ในขณะที่ฮยอกแจลืมตามองอีกคนนิ่งๆ
“ทำไม”
“…”
“ทำไม นายถึงโง่แบบนี้”
ยุนโฮตะคอกถามพร้อมกับหลับตาแน่นด้วยความเจ็บปวด
“อะไรของนาย” เสียงใสเอ่ยถามอย่างสงสัยพร้อมกับมองหน้ายุนโฮนิ่ง
“ทำไมนายต้องทำอะไรโง่ๆ
ถ้าฉันหันมาเห็นไม่ทันแล้วนายยิงออกไป ฉันจะเจ็บปวดแค่ไหนนายเคยนึกถึงบ้างไหม” ยุนโฮร่ายยาว มองหน้าฮยอกแจนิ่ง ส่งความรู้สึกทั้งหมดผ่านตาคม
“ฉันไม่เข้าใจ นายต้องการอะไรกันแน่ยุนโฮ”
“ต้องการนาย ต้องการความรักจากนาย”
“ด้วยการบังคับให้ฉันลงโทษตัวเองน่ะเหรอ” ฮยอกแจเอ่ยถาม ตากลมวูบไหวเมื่อได้รับรู้ความในใจของอีกฝ่าย
“ไม่ใช่ ฉันไม่รู้ ฉันขอโทษ”
มือแกร่งลดมือลงมาแนบข้างลำตัวพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างสับสน
ฮยอกแจยืนมองคนตรงหน้านิ่งเช่นกัน
“ให้มันฆ่าตัวตายตามกันไปเลยสิ ไปห้ามมันทำไม” เสียงแหวๆของยุนอาเรียกให้ยุนโฮหันไปมองได้ไม่ยาก
“เรื่องของฉัน”
เสียงทุ้มกดต่ำอย่างไม่พอใจ
มือแกร่งกำแน่นพยายามไม่ทำร้ายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของตัวเองลงไป
“ไหนบอกว่าแค้นมันมากไง มันฆ่าพี่นายนะ”
“ให้ฆ่าคนที่ตัวเองรักน่ะเหรอ มีใครทำได้มั่ง”
“ฮึ่ย!!”
“เอาตัวยุนอาออกไป”
ยุนโฮหันไปสั่งก่อนที่ยุนอาจะถลาเข้ามาถึงตัวก็โดนลูกน้องสองคนลากออกไปได้ซะก่อน
“หมายความว่าไง”
ฮยอกแจส่งเสียงถามเมื่อเห็นยุนโฮเอาแต่เงียบ
“หมายความว่าฉันรักนาย
รักนายตั้งแต่นายคบกับพี่ชายของฉัน” ยุนโฮบอกเสียงเรียบแต่ทุกคำพูดที่ออกมากลับทำให้คนพูดเจ็บปวด
ขอโทษครับพี่ ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้จริงๆ
“ขอบใจนะยุนโฮ แต่ฉันรับความรู้สึกของนายไม่ได้จริงๆ” เสียงหวานว่า เพราะภาพของใครหลายคนที่ทำให้มีรอยยิ้มลอยวนเข้ามาในสมอง
จนคนนึกถึงเผลอยิ้มตามออกไปด้วย
“นายคงมีความสุขดีใช่ไหม”
“ก็ดีนะ”
ฮยอกแจตอบกลับอมยิ้มน้อยๆส่งไปให้ มองเห็นภาพของคนรักผ่านเบื้องหลังของยุนโฮ
ยูโน นายกำลังยิ้มให้ฉันใช่ไหม
“ผมขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้”
ดงวุกเอ่ยออกมาพร้อมกับค้อมหัวลงน้อยๆ
“ฉันเข้าใจ” ฮยอกแจยิ้มกลับ
“ฉันขอโทษ ขอโทษนะ”
ยุนโฮพูดออกมา ก่อนจะถูกฮยอกแจเดินเข้าไปกอดเอาไว้
มือเล็กยกขึ้นลูบหลังกว้างอย่างปลอบโยนราวกับอีกคนร้องไห้
แต่ใครจะรู้ว่าถึงน้ำตาจะไม่ไหลออกมาแต่ก็เสียใจ
“ฮยอกแจ!!”
“คนของนายคงมาแล้ว”
ยุนโฮละออกมาจากอ้อมกอดอกอุ่นที่รอคอยมาตลอดพร้อมกับมองคนที่วิ่งเข้ามาใหมีทั้งแปดคนนิ่ง
“ฮยอกแจ เป็นอะไรไหม”
ลีทึกถามอย่างร้อนรนจนลืมเหนื่อยพร้อมกับดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดไว้แน่น
“ฮยอก ใครทำอะไรนายรึเปล่าลูกน้องเราล้อมไว้หมดแล้ว”
ซองมินว่าจ้องตายุนโฮนิ่ง
“ไม่มีใครทำอะไรหรอกมิน”
“พี่ฮยอก ร้องไห้ใช่ไหม”
คยูฮยอนถามเพราะมองเห็นรอยบวมใต้ขอบตา
“นิดหน่อย”
“ใคร ใครทำฮยอกแจของพี่ร้องไห้”
ฮีชอลวีนลั่นมองกราดเรียงตัว
“แกใช่ไหม”
คิบอมชี้หน้าดงวุกที่ยืนอยู่
“ดงวุกไม่ได้ทำอะไรซักหน่อยคิบอม” คิบอมหยุดขายาวๆไว้กับที่เมื่อถูกเสียงใสของฮยอกแจห้ามเอาไว้
“หรือไอ้หมอนี่”
ดงเฮถามพร้อมกับชี้ไปที่ยุนโฮ ฮยอกแจส่ายหน้าขำๆให้กับนิสัยชอบหาเรื่องของแต่ละคน
“ไม่ใช่อีกนั่นแหละ”
“แล้วใคร” ทุกคนถามออกมาพร้อมกัน
“นี่ไง”
พูดจบก็ยกนิ้วชี้มาชี้ที่หน้าตัวเอง
“จัดการ”
เรียวอุคถลาเข้ามาทันทีแต่ก็ถูกซีวอนดึงเอาไว้ พร้อมกับทุกคนที่
หัวเราะออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นฮยอกแจไม่เป็นอะไร
“ขอตัวแปปนะฮะ” ร่างบางว่าดันตัวออกจากอ้อมกอดของลีทึก
“ยุนโฮ”
เสียงหวานเอ่ยเรียกน้องชายของคนรัก
“ครับ”
“อยากจะคุยกับฉันใช่ไหม”
ฮยอกแจถามต่อ
เพราะรู้นิสัยของอีกฝ่ายเป็นอย่างดีแค่มองตาทุกอย่างก็สื่อออกมาจนหมดยกเว้นความรักที่ยุนโฮต้องทนเก็บมานาน
“ได้เหรอ”
ยุนโฮถามอย่างไม่แน่ใจเมื่อเห็นอีกแปดคนยืนกอดอกมองนิ่ง
ฮยอกแจหันกลับไปมองตามก่อนที่ทั้งแปดคนจะฉีกยิ้มหวานกลับมาให้ราวกับคนละคนที่มองหน้ายุนโฮ
“ได้สิ”
“งั้นไปกันเถอะ” ร่างสูงพูดจบก็จับมือของฮยอกแจเดินออกไป
โดยที่ฮยอกแจไม่ลืมจะหันไปบอกให้อีกแปดคนกลับไปก่อน
ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับนายให้ได้
“ฮยอกแจ”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนที่เดินมาด้านข้าง
“หืม”
“เรื่องของพี่ยูโนว นายโอเคแล้วใช่ไหม”
ร่างสูงถามก่อนจะได้คำตอบเป็นการพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าหวาน
“ฮยอกแจนายยังรักพี่ยูโนวอยู่ใช่ไหม” ยุนโฮถามอีกครั้ง
“รัก”
“แล้วนายไม่คิดจะเปิดใจให้ใครบ้างเลยเหรอ”
“แต่ก่อนไม่ แต่ตอนนี้คิดแล้วล่ะ” ร่างบางตอบก่อนจะยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อนึกถึงใครอีกหลายคน
“คนคนนั้น รวมฉันด้วยได้ไหม”
คำถามนี้ทำให้ฮยอกแจยืนเงียบไปซักพักตาหวานจ้องตาของอีกคนนิ่ง
ในสายตาว่างเปล่าจนไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่กันแน่
“ฉันไม่อยากให้นายเป็นตัวแทนใคร”
เสียงหวานบอก
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายเห็นฉันเป็นตัวแทนใครเหมือนกัน”
“แต่นายกับยูโนวเหมือนกันมาก
มากจนมีภาพยูโนวซ้อนอยู่เบื้องหลังของนายทุกครั้งที่ฉันมอง”
ฮยอกแจร่ายยาวมือนิ่มเอื้อมไปกุมมืออีกคนเอาไว้แน่น
“มองฉันสิฮยอกแจ มองยุนโฮไม่ใช่ยูโนว” ยุนโฮกดเสียงต่ำจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสวย
“ขอโทษยุนโฮ ฉันทำไม่ได้”
ตาสวยหลบต่ำแล้วเสมองไปทางอื่น
“ไม่เป็นไร”
“…”
“ฮยอกแจช่วยอะไรฉันซักอย่างได้ไหม” อยู่ๆยุนโฮก็พูดขึ้นมาทำให้ใบหน้าหวานหันกลับมามองก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
ช่วยน้องชายคนรัก ทำไมจะทำไม่ได้
“ช่วยอะไรล่ะ”
“ช่วยเป็นแฟนกับฉันที ช่วยกันยุนอาออกจากฉันที”
“ไอ้หมอนั่นจะพาฮยอกไปไหนวะ”
พอขึ้นรถมาได้ฮันกยองก็โวยลั่น
“นั่นดิวะ นี่ถ้าฮยอกไม่บอกให้กลับมาก่อนนะ
พ่อจะล่อให้” ฮีชอลว่าอีกคน
แต่ละคนเอามือกอดอกหน้านิ่งยังกับมาเฟียก็ไม่ปาน
“แต่หน้าหมอนั่นคุ้นๆนะผมว่า”
ซองมินพูดขึ้นมาบ้างพยายามจะนึกถึงหน้าของยุนโฮแต่ก็นึกไม่ออกว่าไปเห็นมาจากไหน
“คุ้นๆนี่เห็นที่ไหนน่ะซองมิน”
ลีทึกหันมาถาม
“ผมก็นึกไม่ออกฮะ”
“แต่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ เอาคนมาทำอะไรเยอะแยะ” ซีวอนว่า
“แล้วยัยผู้หญิงนั่นอีกคน ที่โดนลากสวนออกไปตอนเราเข้ามาน่ะ” ดงเฮพูดบ้างเพราะได้ยินเสียงร้องโวยวายดังออกมาตลอดทาง
“แต่ฮยอกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” คิบอมพูดขึ้นมา
“มันก็ใช่” เยซองตอบรับ
“แต่ฉันกำลังสังหรณ์ใจบางอย่าง”
เรียวอุคแทรกขึ้นมาทำให้ทุกคนนั่งรอฟัง
“…”
“สังหรณ์ใจว่า ฮยอกกำลังจะถูกคนอื่นแย่งไป”
“จะให้ช่วยยังไง”
ฮยอกแจอึ้งไปซักพักก่อนจะถามออกไป
“แค่นายทำตามที่ฉันบอกก็พอ ฉันไม่อยากหมั้นกับยุนอา
ผู้หญิงใจร้ายแบบนั้น”
ร่างสูงบอกก่อนจะยิ้มอบอุ่นส่งไปให้อีกคน
“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน”
“แล้วทำไมถึงเป็นนายไม่ได้ล่ะ”
พอโดนย้อนกลับมาก็ทำให้ร่างบางอึ้งไปเพราะหาคำตอบให้คนถามไม่ได้เช่นกัน
“ต้องช่วยนานแค่ไหน”
“จนกว่ายุนอาจะถอนหมั้น หวังว่านายคงจะช่วยฉัน
ช่วยน้องชายของคนที่นายรัก”
ยุนโฮงัดไม้ตายขึ้นมาพูดซึ่งเขาก็คิดถูกเพราะฮยอกแจรีบพยักหน้ารับ
“ขอโทษครับนายน้อย คนของคุณหนูฮยอกแจมารับ” ดงวุกเดินเข้ามาพูดกับยุนโฮอย่างสุภาพ
และเลือกที่จะใช้คำว่าคนของฮยอกแจแทนการบอกว่าเป็นพวกลีทึก
“บอกพวกนั้นว่าฉันจะไปส่งเอง”
ยุนโฮตอบกลับอย่างไม่พอใจ
“เอ่อ ยุนโฮให้ฮยอกกลับกับพวกนั้นก็ได้นะ” เสียงหวานพูดพร้อมกับมือเล็กที่รั้งชายเสื้อของยุนโฮเอาไว้
จนมือแกร่งต้องกุมมือนิ่มเอาไว้แล้วพาเดินออกไปพร้อมรอยยิ้มน้อยๆบนมุมปาก
ดงวุกได้แต่มองการเปลี่ยนแปลงของนายน้อยอย่างแปลกใจ
คนที่ไม่เคยยิ้ม กำลังยิ้ม
คนที่ไม่เคยใส่ใจใคร กำลังดูแลใครอีกคน
คนที่เย็นชาใส่ทุกคน กำลังอ่อนโยนกับคนอื่น
คนที่พร้อมจะฆ่าคนอื่นได้ทุกเมื่อ กำลังรักคนบางคนหมดหัวใจ
“พวกนายยังไม่กลับอีกเหรอ”
พอเห็นว่าเป็นใคร คนน่ารักก็ยิ้มกว้างพร้อมกับถามออกไป
“กลับไปแล้วแต่กลับมาใหม่”
เพราะคำพูดของเรียวอุค
“เอ๋..”
“ไม่มีอะไรหรอก เรากลับมารับไง”
คิบอมตัดบทเมื่อเห็นสายตาสงสัยของคนตัวเล็กที่ส่งกลับมา
“แค่นี้เอง จริงๆฮยอกกลับเองก็ได้” แม้จะตอบออกไปแบบนั้นแต่หัวใจดวงน้อยกำลังเบิกบานกับการเอาใจใส่ของแต่ละคน
“แค่นี้เองเราก็มารับได้เหมือนกัน” ซีวอนแย้ง
“งั้นฉันกลับก่อนนะยุนโฮ”
คนตัวเล็กหันไปพูดกับคนข้างๆที่ตอนนี้หน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ฉันอยากไปส่ง”
ยุนโฮว่าอย่างเอาแต่ใจ
“อ่า ยุนโฮไว้วันหลังดีกว่านะ”
“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปรับ”
“โอเค”
เสียงหวานตอบกลับพร้อมกับดึงมือออกจากการเกาะกุม
แต่กลับถูกรั้งเอวบางเข้าไปกอดไว้แน่นพร้อมกับถูกหอมแก้มเนียนทั้งซ้ายขวา
“ยุนโฮ”
เสียงใสเรียกชื่ออีกคนเป็นการปรามก่อนจะดันตัวเองออกมา
รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากที่ทำให้คนทั้งแปดตรงหน้าต้องมาเห็นภาพแบบนี้
“ทำไมล่ะฮยอก เราเป็นอะไรกัน”
ร่างสูงถามกลับพร้อมยกยิ้มกวนประสาทไปให้อีกแปดคนด้วย
“เป็นอะไร” เยซองถามออกมา
พร้อมกำหมัดที่พร้อมจะต่อยหน้าหล่อๆนั้นแน่น
“หึหึ”
“ยุนโฮ ฮยอกจะกลับแล้วไปล่ะ”
คนตัวเล็กตัดบทเพราะกลัวคำตอบของยุนโฮขึ้นมาเสียดื้อๆ
ก่อนจะรีบเดินไปดึงมือให้อีทึกกับฮีชอลเดินออกมา
คนอื่นๆเลยจำใจเดินตามออกไปด้วยแม้จะยังค้างคาใจอยู่ก็ตาม
“อย่าลืมสัญญาล่ะ”
ยุนโฮตะโกนตามหลังมา ทำให้ขาเรียวรีบก้าวเดินเป้นการใหญ่จนคนอื่นๆสงสัย
“ฮยอกจะรีบเดินไปไหน”
ซองมินเอ่ยถามขึ้นมา
“เปล่านี่”
“แต่นายเดินเร็วไปนะ”
ดงเฮพูดขึ้นบ้าง
“ไม่มีอะไรหรอก” ฮยอกแจรีบตอบ
จะให้ฉันบอกได้ยังไงว่ากลัวพวกนายโกรธที่ฉันไปตกลงเป็นแฟนกับยุนโฮ
“ฮยอกแจ พวกเรามารับแล้ว”
ดงเฮตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังลั่นบ้าน
คนอื่นๆเอาแต่ยิ้มน้อยๆกับการกระทำของสมาชิกในชมรม
“อะไรจะเว่อร์ขนาดนั้น”
แล้วฮันกยองก็อดแซวออกมาไม่ได้
“ก็คนมันคิดถึงไม่เห็นหน้าตั้งคืนนึงแหน่ะ” ปลาน้อยหันมาตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง
“อรุณสวัสดิ์น๊า”
เสียงใสเปล่งออกมาก่อนที่ร่างบางจะวิ่งมาหยุดยืนตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่คนมองถึงกับเคลิ้มไป
“ฮยอกกินข้าวรึยัง”
ฮีชอลถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเวลานี้เช้าเกินไปที่ฮยอกแจจะตื่นเพื่อออกไปเรียน
แต่ด้วยความบ้าเห่อของแต่ละคนทำให้มาถึงเวลานัดก่อนกำหนดอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ฮยอกไม่ค่อยอยากกืนข้าวเช้าเท่าไหร่ฮะ” เสียงหวานตอบพลางเดินมาคล้องแขนฮีชอลอย่างออดอ้อน
“ไม่ได้นะฮยอก ต้องกินข้าวเช้าเดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก” ซองมินรีบแย้งขึ้นมาทันทีที่เห็นฮีชอลเริ่มจะใจอ่อนไปกับสายตาหวานนั้น
“อ่าวนี่ตัวเล็กเป็นโรคกระเพาด้วยเหรอ” ซีวอนเริ่มพูดด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวนี้หายแล้วแหละ”
คนน่ารักว่า
“จะหายได้ไง วันก่อนยังปวดอยู่เลย” ซองมินแย้งอีกครั้ง
“อ่ะ มินอ่า” เสียงหวานครางเรียกอย่างขอความเห็นใจ
แต่ซองมินกลับส่ายหน้าปฏิเสธทันที
เพราะจะไม่ยอมใจอ่อนให้คนตรงหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง
“พี่ฮยอกกินข้าวเถอะ”
คิบอมเริ่มอ้อนอีกคน
“นั่นสิฮะ พี่กินข้าวเถอะ”
เยซองร่วมด้วย
“อ่า แต่ตอนนี้ยังไม่หิวนี่นา”
ร่างบางว่าเอามือลูบม้องตัวเองป้อยๆอย่างน่ารัก
“เดี๋ยวป้อน แล้วจะหิวเอง”
อีทึกตัดบทจับมือคนตัวเล็กเดินนำเข้าไปในบ้าน
แม่บ้านคนสนิทยิ้มรับรออยู่ก่อนแล้วพอฮยอกแจเดินไปถึงอาหารทั้งหมด
เก้าชุดก็ถูกจัดวางตรงหน้า อีทึกกับเรียวอุคขนาบซ้ายขวาของ ฮยอกแจทันที
“ไม่กินได้ไหมอ่ะพี่ทึก”
ร่างบางพยายามอ้อนวอนสุดฤทธิ์แต่ก็โดนสายตาดุๆส่งกลับมาให้จนคนตัวเล็กต้องนั่งหน้ามุ่ยตามเดิม
“พี่ฮยอกอย่าดื้อสิฮะ อ้าปากเร็ว” เรียวอุคพูดขึ้นตัดแฮมชิ้นพอดีคำมาจ่อไว้ที่ปากเล็ก
“เรียวอ่ะ”
คนสวยว่าหน้าง้ำแต่ก็ยอมเปิดปากรับแฮมชิ้นนั้นเข้าไปเป็นอาหารชิ้นแรกของวัน ทำเอาคนป้อนยิ้มกว้าง
“กินแฮมแล้วกินสลัดหน่อยนะ”
อีทึกที่นั่งอีกฝั่งพูดพร้อมกับจ่อช้อนไปที่ปากเล็กอีกครั้ง
คนอื่นๆได้แต่มองแล้วอมยิ้มไปกับภาพตรงหน้าแทบจะอิ่มทิพย์กันขึ้นมา
“ฮยอกแจ ฉันมารับแล้ว”
เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของคนที่พวกอีทึกไม่อยากเจอ
“มารับไปไหนไม่ทราบ”
คยูฮยอนตอบกลับอย่างไม่พอใจ
“นายชื่อฮยอกแจเหรอไง”
ยุนโฮตอกกลับอย่างไม่พอใจเช่นกัน
เริ่มสงสัยตั้งแต่เห็นรถหรูแปดคันที่จอดเรียงรายอยู่หน้าบ้านแต่พอเข้ามาก็ไม่แปลกใจเลยซักนิด
“บังเอิญพี่ฮยอกแจปากไม่ว่างตอบนายน่ะ” คยูฮยอนพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง
“ปากดีใส่ฉันแบบนี้คงยังไม่รู้อะไรสินะ”
ยุนโฮพูดอย่างเหนือกว่าทำให้ฮยอกแจแทบสำลักก่อนจะรีบเคี้ยวแล้วกลืนลงคอไปอย่างรวดเร็ว
มือเล็กคว้าน้ำมาดื่มตามลงไป
“ยุนโฮ เราตกลงกันแล้วนะ”
ฮยอกแจขัดขึ้นซะก่อนที่อีกคนจะได้พูดอะไร ตาสวยแข็งกร้าวจ้องมาที่ยุนโฮ
จนร่างสูงยังอดตกใจไม่ได้
“โอเคๆ รับทราบ”
ยุนโฮรับคำก่อนจะถอยออกไปนั่งรอที่โซฟาด้านนอก
“ตกลงอะไรกันมา” ฮันกยองถามนิ่งๆ
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกฮะ”
“จะไม่มีอะไรได้ไง ไอ้บ้านั่นทำกร่างขนาดนั้น” ดงเฮส่งเสียงไม่พอใจออกมา ใบหน้าบึ้งตึงผิดกับตอนก่อนจะเข้ามาในบ้านลิบลับ
“ด๊อง อย่าคิดมากสิ”
ร่างบางว่าพลางมองอีกคนด้วยสายตาง้องอน
“ตกลงไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร”
คิบอมถามตรงจุดอย่างไม่อ้อมค้อม
คนทั้งโต๊ะนั่งเงียบรอฟังเสียงจะหลุดออกมาจากริมฝีปากเล็กนั่นอย่างตั้งใจ
“เป็นน้องชายของคนรักเก่าฮยอกเอง” ฮยอกแจบอกออกไปเบาหวิว ราวกับเสียงกระซิบแต่คนที่ตั้งใจฟังอย่างดีกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
น้องชายของคนรักเก่า
แสดงว่ามาก่อนพวกเราสินะ
มีสิทธิ์มากกว่าคนที่มาทีหลังด้วยรึเปล่า
“เงียบกันทำไมอ่ะ”
ฮยอกแจถามขึ้นเพราะแต่ละคนเอาแต่นั่งนิ่งจนน่าใจหาย
ร่างบางเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนของซีวอนถึงจะทำให้ซีวอนหลุดออกมาจากความคิดส่วนตัวได้
“ซีวอนเป็นอะไร นั่งนิ่งเชียว”
เสียงหวานถามด้วยความเป็นห่วง
“คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
ร่างสูงตอบกลับซุกใบหน้าหล่อลงบนบ่าเล็ก
เป็นจังหวะเดียวกับที่ยุนโฮเดินเข้ามาตามอีกครั้งแล้วเห็นภาพนั้นไปเต็มๆ
“อย่าคิดมากสิ” เสียงใสลอยเข้ามากระทบโสตประสาท
ของคนที่ยืนอยู่ทันทีพร้อมกับคิดถึงทุกคำพูดของฮยอกแจเมื่อวาน
“ยุนโฮ ฉันจะยอมเป็นแฟนกับนายแต่มันก็ต้องมีข้อแม้” ฮยอกแจยืนชั่งใจก่อนจะพูดออกมา
“อะไรล่ะ”
“ห้ามบอกว่าฉันเป็นแฟนนายต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานหมั้นครั้งนี้” เสียงหวานบอกออกไป
“แม้แต่เพื่อนของฉันน่ะเหรอ”
ร่างสูงถามกลับด้วยความสงสัยทันที
“เอ่อ มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด”
“แล้วหมายความว่ายังไง”
ยุนโฮกอดอกมองคนที่เรียกได้เต็มปากว่าแฟนนิ่งๆ
“นายห้ามพูดต่อหน้าพวกเขา”
เสียงหวานพูดออกมาเพราะคนที่ไม่ต้องการให้ได้ยินจริงๆก็คือพวกอีทึกทั้งแปดคน
“พวกเขาของนายหมายถึงใคร”
ถามพลางหรี่ตามองนิ่ง
“พวกเขา คนที่ฉันแคร์มากที่สุดตอนนี้” ร่างบางว่าพลางหลบสายตาคมไปอีกทาง ยุนโฮยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“มากขนาดไหน”
แล้วก็กัดฟันถามออกไป
“ไม่อยากทำให้พวกเขาเสียใจ อยากให้พวกเขามีแต่รอยยิ้ม” ตอบไปก็ยิ้มอ่อนๆไปด้วยเมื่อคิดถึงคนที่พูดถึง
ยุนโฮมองคนตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด นายคงลืมยูโนวไปแล้วจริงๆสินะ
“แล้วฉันล่ะ”
เสียงทุ้มถามออกไปแผ่วเบา
“นายแค่ให้ฉันช่วยนี่นา”
ร่างบางตอบก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งอยู่กับคำตอบนั้น
ตอนนี้ฮยอกแจย้ายตักไปนั่งตักของคยูฮยอนแก้มใสแนบกับแก้มเนียนของคยูฮยอนอย่างงอนง้อ
ในขณะที่คนอื่นๆบนโต๊ะเริ่มยิ้มได้บ้างแล้ว
“ไปเรียนกันเถอะ”
คิบอมตัดบทลุกขึ้นยืนจับมือเล็กเอาไว้โดยที่ฮยอกแจเต็มใจยื่นมือไปกุมกับมือแกร่งของอีกคนทันที
“ฮยอกไหนนายบอกว่าจะไปกับฉัน”
ยุนโฮถามขึ้นมา
“อ่า ลืมไปเลยไว้เป็นขากลับแทนได้ไหมยุนโฮ” ร่างบางว่าพลางส่งสายตาสำนึกผิดมาให้
โดยที่ไม่รอฟังคำตอบของยุนโฮแม้แต่น้อยกลับเดินออกไปพร้อมกับคิบอม
ยุนโฮยืนกำหมัดแน่นอยู่กับที่
เป็นแฟนเก็บ มันเจ็บปวดขนาดนี้เชียวเหรอ….
“ฮยอกทำไมนายนั่นถึงมาหานายที่บ้านล่ะ” พอเข้าห้องเรียนปุ๊บซองมินก็เปิดปากถามทันที
“มิน อาจารย์ให้การบ้านรึเปล่าวิชานี้อ่ะ”
ฮยอกแจทำเป้นไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนถามก่อนจะหาเรื่องอื่นมาถามอีกคนนึงแทน
“เอ ไม่นะ”
“อืมๆ”
“ตกลง อีตาคนนะ..”
“หิวขนมจัง มินพาฮยอกไปหาหนมกินหน่อยสิ” เสียงใสดังขึ้นตัดบทอีกครั้งก่อนจะเอาหัวกลมๆไปถูกบนแขนอวบของซองมินอย่างออดอ้อน
ซองมินยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้ารับ
“อ่าว หมอนั่นคนเมื่อเช้านี่”
แล้วกระต่ายน้อยก็ต้องร้องลั่นเมื่อเห็นยุนโฮยืนเด่นอยู่กลางโรงอาหารหรูรายรอบตัวมีพวกรุ่นพี่คนอื่นๆมากมาย
“มันมาทำอะไรที่นี่วะ”
ซองมินบ่นต่องุบงิบ ในขณะที่คนข้างตัวอยากจะวิ่งหนีออกจากตรงนั้นไปแทบจะทันที
“ฮยอก ไปเถอะอย่าไปสนใจเลย”
คนด้านข้างหันมาบอกแล้วจับมือนิ่มเดินผ่านเข้ามาโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าฮยอกแจเอามือเล็กมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้แล้วเดินตัวลีบให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
“จะไปไหนครับที่รัก” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับวงแขนแกร่งที่รั้งเอวบางเข้าหา
ซองมินได้แต่ยืนมองตาค้างก่อนจะชี้หน้าอีกคนด้วยสายตาไม่พอใจ
“ยุนโฮ ต้องไม่ใช่ที่นี่”
คนตัวเล็กหันไปกระซิบบอกเสียงเสีย
“หืม แต่นี่มันต่อหน้าเพื่อนผมนะครับที่รัก” ร่างสูงก้มลงบอกแล้วฉวยโอกาสหอมแก้มใสของคนในอ้อมกอดไปด้วย
ซองมินดิ้นเร่าๆอย่างไม่พอใจ
“ปล่อยฮยอกออกมานะ ไอ้เลวเอ๊ย”
เสียงวีนลั่นดังขึ้นด้านหลังของซองมิน
ทำให้ทุกคนหันไปมองพบฮีชอลกับอีทึกเท้าเอวจ้องยุนโฮอย่างหาเรื่อง
“ขอโทษนะครับ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งไม่ทราบ” ยุนโฮตอบกลับอย่างยียวนมือแกร่งอีกข้างโอบเอวบางของฮยอกแจไว้แน่น
ทำให้ร่างบางไม่สามารถขยับตัวออกไปไหนได้
“แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องฮยอก” อีทึกแหวกลับทันที
“ต้องถามฮยอกแจเองแล้วล่ะครับ”
อีกคนตอบกลับก่อนจะก้มลงไปมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดนิ่ง
“หมายความว่าไงน่ะฮยอก”
ซองมินเป็นคนถาม
“ตอบตามความจริงนะที่รัก”
ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะตอบยุนโฮก็พูดแทรกขึ้นมาแถมยังรัดเอวบางซะแน่น
เพื่อนๆของยุนโฮยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่ง
“ตกลงหมายความว่าไงวะไอ้ยุน”
ยูชอนที่ยืนทนมองมานานกอดอกถามขึ้น
ก็ไอ้เพื่อนตัวดีบอกว่าคนรักเรียนอยู่ที่นี่พอมาถึงก็เกิดเหตุการณ์วุ่นวายมากมายจนตอนนี้ยังไม่ได้ข้อสรุป
“ใจเย็นๆสิวะ”
ยุนโฮหันไปด่าก่อนจะมองฮยอกแจนิ่ง
ริมฝีปากอิ่มเม้มจนเป็นเส้นตรงตากลมมองสามคนตรงหน้านิ่ง
ดวงตาฉายแววสับสนจนออกมาจนคนมองเดาอารมณ์ไม่ถูก
“บอกมาสิฮยอก”
อีทึกเริ่มคาดคั้นหลงจากเห็นว่าการเงียบไม่ได้ทำให้อะไรกระจ่างขึ้นมาแม้แต่น้อย
“คือ”
“บอกมาเถอะฮยอก”
ฮีชอลพูดออกมาอีกคน เป็นเวลาเดียวกับที่พวกในชมรมเลิกซ้อมเดินกันเข้ามาพอดี
“เราเป็นแฟนกันฮะ”
“ห๊า!!”
ทั้งแปดคนร้องออกมาอย่างตกใจ
ยูชอนยืนมองเพื่อนสนิทกับคนน่ารักตรงหน้านิ่งอย่างใช้ความคิด
แฟนแกจริงๆน่ะเหรอ ยุนโฮ
“ทีนี้แกกลับไปบอกน้องสาวแกได้รึยังว่าฉันมีคนรักแล้ว” ยุนโฮหันไปถามยูชอนทันทีที่ประโยคนั้นออกจากริมฝีปากอิ่ม
“ยังก่อน ฉันต้องการพิสูจน์”
ยูชอนค้านออกมา
“อะไรของแกอีก”
ยุนโฮถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์
“ทำไมดูเขาไม่เต็มใจ”
เพียงแค่ยิงคำถามมาเท่านั้นก็ทำให้ยุนโฮหุบยิ้มลงเล็กน้อยก่อนจะคลายวงแขนออกให้ฮยอกแจเป็นอิสระ
“ใช่ๆพี่ฮยอกดูไม่เต็มใจเลย”
เรียวอุครีบเสริม
“แกจะให้ทำอะไรพูดออกมาเลยดีกว่า” ยุนโฮกอดอกมองเพื่อนรักนิ่ง
“จูบกันให้ฉันดู”
ยูชอนพูดเรียบแต่ก็ทำให้คนฟังอีกแปดคนเต้นเป็นเจ้าเข้า
“พูดพล่อยๆ จะให้เที่ยวจูบกับใครต่อหน้าคนอื่นได้ไง” ดงเฮว่าหน้าหงิก
ดึงฮยอกแจเข้าหาตัวเพื่อให้ห่างไกลจากยุนโฮให้ได้มากที่สุด
“ด๊อง ขอโทษนะ”
ร่างบางว่าดันตัวออกจากอกของดงเฮ เพื่อเดินกลับไปหายุนโฮ
อดทนหน่อยนะฮยอก แค่ช่วยน้องชายของคนรักแค่นี้เอง
“เริ่มสิ” ยูชอนกอดอกมองนิ่งๆ
ฮยอกแจหันไปมองคนสั่งด้วยใบหน้านิ่งเฉยแต่ก็ทำให้ยูชอนพิจารณาใบหน้าหวานนิ่งๆ
ตากลมโต จมูกรั้น ปากสีแดงอิ่ม แก้มเนียนใสน่าสัมผัส
สาบานทีเถอะว่านี่เป็นผู้ชายจริงๆ ไหนจะเอวบอบบางยิ่งกว่าผู้หญิงนั่นอีก
“ขอโทษนะฮยอก”
ยุนโฮก้มลงกระซิบบอก ในขณะที่ฮยอกแจหลับตาแน่น
“ไม่ได้นะ ไม่ยอม”
คิบอมโวยลั่นเข้ามากันเอาไว้
“คิบอม”
ฮยอกแจเรียกอีกคนเสียงเบา
“แฟนแกนี่ท่าทางจะมีคนหวงเยอะนะ”
ยูชอนเปรยขึ้นมามองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใช้ความคิด ถ้ายุนโฮบอกว่านี่เป็นคนรักแล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน
“ก็คนน่ารักย่อมมีคนหวงเป็นธรรมดา”
“หึหึ แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่”
“แกจะพูดอะไร”
ยุนโฮตะคอกกลับแต่โดนมือเล็กของฮยอกแจรั้งเอาไว้ก่อน
แขนเล็กโน้มใบหน้าหล่อของยุนโฮลงมาจนใกล้ก่อนจะประทับริมฝีปากอิ่มลงไปเบาๆ
ขอโทษนะฮะทุกคน แต่ฮยอกจำเป็น
“ฮยอก”
อีกแปดคนครางเรียกอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เยซองถึงกับเบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่มองภาพบาดตานั่นแม้แต่น้อย ยูชอนก็อึ้งไปเหมือนกัน
“เชื่อได้รึยัง” เสียงใสถาม
ตาสวยตวัดมองอย่างไม่พอใจแต่ยูชอนกลับหลงเสน่ห์ดวงตากลมนั่นเข้าไปเต็มๆ
“คิดว่าคงจะไม่เชื่อหรอกนะ”
ยูชอนตอบกลับยิ้มกริ่ม
“แล้วจะให้ทำยังไง”
ฮยอกแจเริ่มขึ้นเสียงใส่
จูบก็แล้ว กอดก็แลวจะเอาอะไรอีก
“นั่นน่ะสิ แกต้องการอะไรอีก”
ยุนโฮถามออกไปอีกคน
“ต้องการตัวฮยอกแจของแก”
ยูชอนตอบกลับมา
“หมายความว่าไง”
ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะถาม ฮันกยองกลับแทรกเข้ามาซะก่อน
“ตามที่พูด”
“พวกแกนี่ยังไง” ซีวอนชี้หน้าหาเรื่องอย่างไม่พอใจเต็มที่
“ถึงแกจะเป็นเพื่อนรักฉันแต่ก็ไม่ได้หมายความว่า
ฉันต้องยกคนรักให้แก”
ยุนโฮพูดเรียบๆพลางดึงมือของฮยอกแจมากุมไว้
“ตกลงพี่ฮยอกกับหมอนี่เป็นแฟนกันเหรอ” คยูฮยอนถามออกมาเสียงเบา
“ใช่”
เสียงใสตอบกลับแผ่วเบาเช่นกัน ไม่สบตาคนถามแม้แต่น้อย
“…” ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ
อีกแปดคนแยกย้ายกันเดินจากไปด้วยหัวใจแตกสลาย ในขณะที่ยูชอนยกยิ้มมุมปากขึ้นมา
แกแอบรักข้างเดียว ทำไมฉันจะดูไม่ออกไอ้ยุน
“ตกลงแกจะเอายังไงอีก”
ยุนโฮถามหน้าเซ็งจัด พร้อมกับดึงฮยอกแจมากอดไว้หลวมๆ
เป็นห่วงความรู้สึกของอีกคนขึ้นมาทันทีที่เห็นใบหน้าหวานหมองเศร้า
“แสดงให้ฉันดูว่าพวกสองคนรักกันให้นานกว่านี้” ยูชอนตอบยิ้มกริ่ม
“เท่าไหร่”
“สองอาทิตย์”
ยูชอนตอบยกยิ้มมุมปาก
คนรักกันที่ไหนเขามีเวลาแสดงความรักกันล่ะยุนโฮ เพื่อนรัก
“ได้”
ยุนโฮตอบกลับแล้วจูงมือฮยอกแจออกไป
“เราทิ้งฮยอกออกมาแบบนี้จะดีเหรอพี่” เรียวอุคเอ่ยถามพร้อมกับหันไปมองด้านหลังบ่อยๆ
ซองมินก็เดินละล้าละลังเช่นกัน ใจหนึ่งก็ห่วงอีกใจก็แสนจะเจ็บปวด
“ฮยอกอาจจะมีเหตุผล”
ฮันกยองหยุดเดินแล้วพูดขึ้น ทำให้ทุกคนเริ่มคิดได้และหยุดเดินอยู่กับที่
“มันยิ่งใหญ่ขนาดที่จะต้องไปเป็นแฟนกับคนอื่นเลยเหรอ” อีทึกพูดออกมาใบหน้านิ่งเฉย
“คงจะใหญ่มากพอที่จะทำให้ฮยอกยอม” ฮีชอลตอบออกมา
“แต่เราเดินออกมาแบบนี้ ฮยอกจะเสียใจรึเปล่า” ดงเฮพูดออกมาอีกคน
“นั่นสิ ฮยอกอาจจะกำลังเผชิญปัญหาอยู่คนเดียวก็ได้” ซีวอนเสริมออกมา
“ผมจะกลับไปหาพี่ฮยอก”
คิบอมพูดออกมาแล้วเริ่มเดินนำออกไป
“ฉันไปด้วย”
เยซองตะโกนตามก่อนจะวิ่งตามเพื่อนไป
“ฉันด้วย รอด้วยสิ” คยูฮยอนอีกคนที่พูดออกมาแล้ววิ่งหายไปอีกคน
ที่เหลือมองหน้ากันไปมาเพื่อการตัดสินใจ
“กลับไปหาฮยอกแจกันเถอะ”
อีทึกพูดออกมา
“เชื่อใจฮยอกสิพวกเรา”
ซีวอนให้กำลังใจพร้อมกับเดินนำออกไปที่เหลือยิ้มออกมาน้อยๆ
เชื่อใจฮยอก เชื่อใจในตัวคนที่เรารัก
“ขอโทษนะยุนโฮ ละครฉากนั้นจบแล้วปล่อยมือได้แล้ว” ร่างบางว่าเสียงเรียบพลางดันตัวเองออกจากแขนแกร่ง
ใบหน้าหวานเรียบเฉยจนยากจะคาดเดาว่าจิตใจของคนตัวเล็กกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“สองอาทิตย์นะฮยอก นายลืมแล้วเหรอ” ยุนโฮท้วงนิ่งๆมองคนตัวเล็กด้วยความไม่เข้าใจ ฉันแทนยูโนวไม่ได้เลยเหรอไง
“ฉันไม่ได้ลืม เริ่มพรุ่งนี้แล้วกัน” คนสวยหันมาตอบ พลางถอนหายใจน้อยๆ อย่างกลุ้มใจ
“นายคิดว่ายูชอนจะดูเราพรุ่งนี้เหรอไง
มันเริ่มตั้งแต่วันนี้ต่างหาก”
ร่างสูงว่าพลางรั้งเอวบางเข้าหาอีกครั้ง ใบหน้าคมจ้องมองใบหน้าหวานนิ่ง
“ก็ถือซะว่าวันนี้นายกับฉันต่างคนต่างกลับบ้านแล้วกัน
คงไม่ผิดปกติอะไรที่แฟนกันจะขับรถคนละคันกลับบ้าน”
ร่างบางว่าพลางรั้งตัวเองออกมาแต่อีกคนยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก
“ฮยอกมองตาฉัน”
เสียงทุ้มเอ่ยอ้อนวอนรั้งให้ตาสวยเงยขึ้นมามองได้ไม่ยากนัก
“…”
“ฉันรักนายนะฮยอกแจ”
พูดจบก็ก้มลงประกบริมฝีปากทันที ฮยอกแจตาค้างตกใจพยายามผลักไสสัมผัสอ่อนโยนของอีกฝ่าย
“ปล่อยพี่ฮยอกซะ”
คิบอมตวาดลั่นแต่มือกลับคว้าคอเสื้อของยุนโฮแล้วเหวี่ยงออกไปอีกทาง
ฮยอกแจรั้งแขนของคิบอมเอาไว้เพื่อไม่ให้ทำร้ายคนตรงหน้า
คิบอมหันมามองก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามากอด
ฮยอกแจซุกหน้าลงกับอกกว้างที่แสนจะปลอดภัยนั้นทันที
“แกมีสิทธิ์อะไร”
ยุนโฮหันมาถามอย่างหาเรื่อง
“ฉันไม่รู้ว่าแกบังคับอะไรกับพี่ฮยอกไว้
แต่ฉันไม่มีทางยอม”
คยูฮยอนประกาศกร้าวแล้วดันตัวเพื่อนกับฮยอกแจให้อยู่ด้านหลัง
“บังคับเหรอ นายถามเขารึยัง”
ยุนโฮตอบอย่างยียวน
“ไม่จำเป็นต้องถาม แค่มองตาฉันก็รู้แล้วว่าพี่ฮยอกกำลังลำบากใจ” เยซองตอบพร้อมกับยืนเคียงข้างคยูฮยอนเอาไว้
ยูชอนแอบมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าเงียบๆ
ยุนโฮถึงแกจะเป็นเพื่อนรักฉัน
แต่ฉันก็ทำให้น้องสาวตัวเองเสียใจไม่ได้เหมือนกัน
No comments:
Post a Comment