ลูกกลมๆสีส้มกระเด้งขึ้นลงระหว่างพื้นกับฝ่ามือของชายร่างโปร่ง
ร่างนั้นกระโดดตัวสูงจากพื้นก่อนจะหย่อนเจ้าลูกกลมลงในห่วงอย่างสวยงาม โจ คยูฮยอนทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน
หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงรับเอาออกซิเจนในอากาศเข้าร่างกายให้มากที่สุด พร้อมกับเปลือกตาบางที่ปิดลงอย่างช้าๆ...
ปีหนึ่งแล้วสินะที่เขาไม่ได้มาเหยียบที่นี่...อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แล้วความรู้สึกคนล่ะจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า?!...สำหรับตัวเขาแล้วมันไม่เคยเปลี่ยนไปมีแต่จะมากขึ้น มากขึ้นไปทุกที....ความห่างไกลทำให้หวนนึกถึงอยู่ตลอดเวลา...ใครคนนั้น จะเป็นยังไงบ้างนะ!...
วันนั้นยังจำได้ดีวันสุดท้ายของการเรียนไฮสคูลเพื่อเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ผมจะต้องจากหมอนั่นไปแล้วจริงๆใช่ไหม?!....ผมกับเขาที่ดูเหมือนสนิทกันมากในสายใครต่อใครแต่สำหรับผมแล้วผมกลับรู้สึกอึดอัดชอบกล อึดอัดกับสายตาที่จ้องมองมา แววตาเจ้าเล่ห์ของสิงโตที่ราวกลับจะออกเหยื่อ บางครั้งนิสัยขี้เล่นของเขาก็ทำผมขวัญหนีดีฝ่อไปเหมือนกัน แต่แล้วใครจะไปรู้ล่ะ ว่าที่แกล้งผมต่างๆนานาเพียงเพราะเขาชอบผม....
,,,,,,,,,,,,,One Year,,,,,,,,,,,,,
“กูชอบมึง...”
คำบอกรักที่ไม่ได้ดูสวยงามหวานจับใจให้คนฟังเขินอายหน้าแดงเหมือนคนอื่นทั่วไปแต่ทำไมนะ...หัวใจของผมถึงได้เต้นรัวเร็วเสียจนมันจะระเบิดออกมา....
“มึงพูดอะไร...”
ถึงตอนนั้นจะทำเป็นไม่รู้เรื่องแต่ก็อดร้อนผ่าวที่หน้าไม่ได้ ตอนนั้นหน้าผมมันคงต้องแดงแน่ๆ....
“ก็กูชอบมึงไง...ไม่รู้เหรอ ชาวบ้านเขารู้กันทั่วแล้ว”
เออกูโง่คนเดียวใช่ไหม?ที่ไม่รู้ว่ามึงชอบกู....
“แล้วมึงบอกกูทำไม”
“บอกมึงเพื่อให้มึงคิดได้ว่าควรไปนอนรอกูบนเตียงมั้ง!”
“ไอ้เหี้ย”ผมด่ามัน มันมองหน้าผมนิดๆคงคิดว่าผมกำลังโกรธมันแน่ๆแต่ก็จริงผมโกรธมัน ผมไม่ชอบให้มันกวนตีนหรือพูดอะไรให้หัวใจผมเต้นดังโครมคราม ผมกลัวตัวเองจะหัวใจวายตายเสียก่อน....
“คบกับกู”
“ห๊ะ?!”ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่มันขอผมคบหรือเนี่ย?...
“คบกับกู เป็นแฟนกัน”
“....”ผมนิ่งเงียบไปใจหนึ่งอยากจะตอบตกลง อีกใจอยากจะปฏิเสธสุดท้ายมันก็กลายเป็นความเงียบ มันลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มมองลงมาที่ผม ผมได้ก้มหน้าหลบสายตามัน... คุณรู้ไหมมันบอกผมว่าอะไร?
“ปีหน้ากูจะมาเอาคำตอบที่นี่เวลาเดิม”มันบอกผมแค่นั้นก่อนจะเดินจากไปจนลับสายตา
,,,,,,,,,,,,,One Year,,,,,,,,,,,,,
ถ้าผมเจอมันนะผมจะต่อยมันไม่ยั้งเลยคอยดู...ปล่อยให้ผมรอเก้อแบบนี้น่ะ...
ผมรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามาในตัวผมภายใต้เสื้อยืดที่ชุ่มเหงื่อนิดๆของผม สัมผัสจากอะไรสักอย่างที่กำลังไล้วนอยู่บนยอดอกของผม มันชวนเสียวซ่าน....ผมกำลังฝันบ้าอะไรกันเนี่ย...
แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแรงๆที่ต้นคอฟันคมของใครสักคนที่กำลังคร่อมร่างกายของผมเอาไว้ใครกันนะ...
“อ๊ะ...ออกไปนะ...”ผมทุบที่หลังของคนบนตัวจนสุดแรงผมดิ้นไปมาเพื่อที่ตัวเองจะได้หลุดออกจากตรงนี้แต่นั่นมันก็เหมือนความพยายามที่ไร้จุดหมายของผม ในเมื่อร่างข้างบนไม่มีทางขยับออกไปเลยสักนิด น้ำตาของผมไหลเอื่อยๆลงมาช้าๆ ผมกำลังกลัว...กลัวที่สุด “ออกไปฮึก...ไอ้เหี้ยปล่อยกูนะเว้ย...ฮือ”
"ซ...ซีวอน"
“เออ ก็กูอ่ะดิจำสามีตัวเองไม่ได้หรือไง”ซีวอนหัวเราะขำร่วนก่อนจะดึงผมขึ้นนั่งพลางลูบหัวผมเบาๆ
“มึงบ้าหรือไง”ผมปาดน้ำตาที่แก้มทิ้งลวกๆก่อนจะส่งสายตาค้อนๆไปให้ร่างที่นั่งข้างๆ
“ตอบมา”
“อะ..อะไร”
“ชอบกูหรือเปล่า?”
“...”
“อะไรว่ะ แค่ล้อเล่นแค่นี้ต้องร้องไห้”มันว่าขำๆเพราะไอน้ำตาของผมมันดันไม่ยอมหยุดซะที มือหยาบเช็ดคราบน้ำตาที่ใบหน้าผมเบาๆผมได้แต่มองแน่นิ่ง เขา...กลับมาแล้ว
“ซ...ซีวอน”
“อะไรยังไม่รู้คำตอบอีกเหรอ?กูให้เวลามึงไปคิดตั้งปีหนึ่งแล้วนะ”
“ไอ้คนใจร้ายฮึก...กูไม่ชอบมึง กูไม่รักมึงด้วย ทำไมมึงต้องแกล้งกู...ทำไมมึงต้องให้กูรอแบบนี้!!”ซีวอนดึงผมเข้าไปกอดเบาๆมันจูบที่หน้าผากของผมเบาๆ ผมทุบหลังมันดังอั่ก!นี่ผมเขินใช่ไหม?!...
“แล้วใครให้มึงดื้อเองละ บอกตั้งแต่แรกก็จบแล้ว หึหึ กูรักมึงเป็นแฟนกับกูนะ”
“เออ”ซีวอนดันผมออกเบาๆมือหยาบช้อนที่คางเรียวของผมให้สบตามัน ดวงตาคุ่คมที่เหมือนมีแรงดึงดูดทำให้ผมไม่สามารถละสายตาได้เลยจริงๆ ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาช้าๆหวังจะฉกชิงความหวานจากริมฝีปากบาง แต่ผมกลับหันหน้าหนีมันไปอีกทาง ไม่ใช่เพราะผมรังเกียจมันเพียงแต่ผมกลัวใจจะหลุดจะอกเสียก่อนมากกว่า
ปีหนึ่งแล้วสินะที่เขาไม่ได้มาเหยียบที่นี่...อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แล้วความรู้สึกคนล่ะจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า?!...สำหรับตัวเขาแล้วมันไม่เคยเปลี่ยนไปมีแต่จะมากขึ้น มากขึ้นไปทุกที....ความห่างไกลทำให้หวนนึกถึงอยู่ตลอดเวลา...ใครคนนั้น จะเป็นยังไงบ้างนะ!...
วันนั้นยังจำได้ดีวันสุดท้ายของการเรียนไฮสคูลเพื่อเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ผมจะต้องจากหมอนั่นไปแล้วจริงๆใช่ไหม?!....ผมกับเขาที่ดูเหมือนสนิทกันมากในสายใครต่อใครแต่สำหรับผมแล้วผมกลับรู้สึกอึดอัดชอบกล อึดอัดกับสายตาที่จ้องมองมา แววตาเจ้าเล่ห์ของสิงโตที่ราวกลับจะออกเหยื่อ บางครั้งนิสัยขี้เล่นของเขาก็ทำผมขวัญหนีดีฝ่อไปเหมือนกัน แต่แล้วใครจะไปรู้ล่ะ ว่าที่แกล้งผมต่างๆนานาเพียงเพราะเขาชอบผม....
,,,,,,,,,,,,,One Year,,,,,,,,,,,,,
“กูชอบมึง...”
คำบอกรักที่ไม่ได้ดูสวยงามหวานจับใจให้คนฟังเขินอายหน้าแดงเหมือนคนอื่นทั่วไปแต่ทำไมนะ...หัวใจของผมถึงได้เต้นรัวเร็วเสียจนมันจะระเบิดออกมา....
“มึงพูดอะไร...”
ถึงตอนนั้นจะทำเป็นไม่รู้เรื่องแต่ก็อดร้อนผ่าวที่หน้าไม่ได้ ตอนนั้นหน้าผมมันคงต้องแดงแน่ๆ....
“ก็กูชอบมึงไง...ไม่รู้เหรอ ชาวบ้านเขารู้กันทั่วแล้ว”
เออกูโง่คนเดียวใช่ไหม?ที่ไม่รู้ว่ามึงชอบกู....
“แล้วมึงบอกกูทำไม”
“บอกมึงเพื่อให้มึงคิดได้ว่าควรไปนอนรอกูบนเตียงมั้ง!”
“ไอ้เหี้ย”ผมด่ามัน มันมองหน้าผมนิดๆคงคิดว่าผมกำลังโกรธมันแน่ๆแต่ก็จริงผมโกรธมัน ผมไม่ชอบให้มันกวนตีนหรือพูดอะไรให้หัวใจผมเต้นดังโครมคราม ผมกลัวตัวเองจะหัวใจวายตายเสียก่อน....
“คบกับกู”
“ห๊ะ?!”ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่มันขอผมคบหรือเนี่ย?...
“คบกับกู เป็นแฟนกัน”
“....”ผมนิ่งเงียบไปใจหนึ่งอยากจะตอบตกลง อีกใจอยากจะปฏิเสธสุดท้ายมันก็กลายเป็นความเงียบ มันลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มมองลงมาที่ผม ผมได้ก้มหน้าหลบสายตามัน... คุณรู้ไหมมันบอกผมว่าอะไร?
“ปีหน้ากูจะมาเอาคำตอบที่นี่เวลาเดิม”มันบอกผมแค่นั้นก่อนจะเดินจากไปจนลับสายตา
,,,,,,,,,,,,,One Year,,,,,,,,,,,,,
ถ้าผมเจอมันนะผมจะต่อยมันไม่ยั้งเลยคอยดู...ปล่อยให้ผมรอเก้อแบบนี้น่ะ...
ผมรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามาในตัวผมภายใต้เสื้อยืดที่ชุ่มเหงื่อนิดๆของผม สัมผัสจากอะไรสักอย่างที่กำลังไล้วนอยู่บนยอดอกของผม มันชวนเสียวซ่าน....ผมกำลังฝันบ้าอะไรกันเนี่ย...
แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแรงๆที่ต้นคอฟันคมของใครสักคนที่กำลังคร่อมร่างกายของผมเอาไว้ใครกันนะ...
“อ๊ะ...ออกไปนะ...”ผมทุบที่หลังของคนบนตัวจนสุดแรงผมดิ้นไปมาเพื่อที่ตัวเองจะได้หลุดออกจากตรงนี้แต่นั่นมันก็เหมือนความพยายามที่ไร้จุดหมายของผม ในเมื่อร่างข้างบนไม่มีทางขยับออกไปเลยสักนิด น้ำตาของผมไหลเอื่อยๆลงมาช้าๆ ผมกำลังกลัว...กลัวที่สุด “ออกไปฮึก...ไอ้เหี้ยปล่อยกูนะเว้ย...ฮือ”
"ซ...ซีวอน"
“เออ ก็กูอ่ะดิจำสามีตัวเองไม่ได้หรือไง”ซีวอนหัวเราะขำร่วนก่อนจะดึงผมขึ้นนั่งพลางลูบหัวผมเบาๆ
“มึงบ้าหรือไง”ผมปาดน้ำตาที่แก้มทิ้งลวกๆก่อนจะส่งสายตาค้อนๆไปให้ร่างที่นั่งข้างๆ
“ตอบมา”
“อะ..อะไร”
“ชอบกูหรือเปล่า?”
“...”
“อะไรว่ะ แค่ล้อเล่นแค่นี้ต้องร้องไห้”มันว่าขำๆเพราะไอน้ำตาของผมมันดันไม่ยอมหยุดซะที มือหยาบเช็ดคราบน้ำตาที่ใบหน้าผมเบาๆผมได้แต่มองแน่นิ่ง เขา...กลับมาแล้ว
“ซ...ซีวอน”
“อะไรยังไม่รู้คำตอบอีกเหรอ?กูให้เวลามึงไปคิดตั้งปีหนึ่งแล้วนะ”
“ไอ้คนใจร้ายฮึก...กูไม่ชอบมึง กูไม่รักมึงด้วย ทำไมมึงต้องแกล้งกู...ทำไมมึงต้องให้กูรอแบบนี้!!”ซีวอนดึงผมเข้าไปกอดเบาๆมันจูบที่หน้าผากของผมเบาๆ ผมทุบหลังมันดังอั่ก!นี่ผมเขินใช่ไหม?!...
“แล้วใครให้มึงดื้อเองละ บอกตั้งแต่แรกก็จบแล้ว หึหึ กูรักมึงเป็นแฟนกับกูนะ”
“เออ”ซีวอนดันผมออกเบาๆมือหยาบช้อนที่คางเรียวของผมให้สบตามัน ดวงตาคุ่คมที่เหมือนมีแรงดึงดูดทำให้ผมไม่สามารถละสายตาได้เลยจริงๆ ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาช้าๆหวังจะฉกชิงความหวานจากริมฝีปากบาง แต่ผมกลับหันหน้าหนีมันไปอีกทาง ไม่ใช่เพราะผมรังเกียจมันเพียงแต่ผมกลัวใจจะหลุดจะอกเสียก่อนมากกว่า
“กูขอจูบมึงหน่อย...”
“ไม่!”
“แต่กูอยากจูบมึง”
“ปีที่แล้วบอกรัก ปีนี้เป็นแฟน งั้นปีหน้าก็ค่อยจูบสิ”ให้รอถึงปีหน้ามีหวังชเวซีวอนคนนี้ลงแดงตายกันพอดีสิว่ะ!!...
“งั้นกูขอก้าวกระโดดเป็นปล้ำเลยล่ะกัน...”
“อ๊ะ...ซ...ซีวอน”
.
.
.
นี่มันโรงยิมผีสิงหรือไงนะ ถึงได้มีแต่เสียงครวญครางดังไปหมด คิกคิก...
“อ๊า..ม...ไม่ไหวแล้วซีวอน อ๊ะ...”
“กูยังรักมึงไม่พอเลยนะ ซ..ซี๊ด...”
No comments:
Post a Comment