Fan Fic Reborn - Coronero x Reborn - Hot Missing You By Juntiva

     ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราคบกัน....

     ผมเองก็จำไม่ค่อยได้นักหรอก...แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมรู้ดี.....

     รีบอร์นน่ะ...ทำให้ผมสนุกได้ทุกครั้ง...

     คุณคงไม่รู้สินะ.....ว่าเจ้านั่นมัน 'เร่าร้อน' ขนาดไหน!

     ....................

     คฤหาสน์วองโกเล่...

     "รุ่นที่ 10 ครับ" ร่างสูงของโกคุเทระ ฮายาโตะเอ่ยยิ้มน้อย ๆ กับร่างบางที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โตธทำงาน

     "หืม? มีอะไรเหรอ?" ร่างบางส่งยิ้มกว้างให้ร่างสูง

     "คุณรีบอร์นกับคุณโคโรเนโร่กลับมาแล้วครับ พวกเขากำลังจะกลับมารายงานผลของการทำงานแล้วครับ"

     "อืม...ขอบคุณนะ...ฮายาโตะ" ร่างบางยิ้ม ก่อนจะบิดขี้เกียจ "สองคนนั้นไม่อยู่ตั้งสามเดือน เหงาเหมือนกันนะ"

     "พวกเขาเองก็ไม่เจอกันตั้งสามเดือนนะครับ"

     "นั่นสินะ" สึนะนึกคิด "นี่...ถ้าฉันไม่อยู่ตั้งสามเดือน...นายจะเป็นยังไงนะฮายาโตะ"

     ร่างสูงยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะคุกเข่าตรงหน้าร่างบาง กุมมือร่างบางไว้และก้มมอบจุมพิตนุ่มที่หลังมือเรียว เอ่ยอย่างหนักแน่นราวกับคำมั่น "จะคิดถึงทุกวินาทีที่ผ่านไปเลยหล่ะครับ...สึนะ"

     ร่างบางยิ้มหวาน ก่อนจะยื่นหน้าเข้าใกล้ร่างสูง "ขอบคุณ....."

     ปัง!!

     เสียงปืนดังลั่นพร้อมกับกลอนประตูที่กระเด็นหลุดออกจากตำแหน่งเดิมของมัน ก่อนที่มันจะถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยเท้าของใครบางคนที่ทุกคนก็ต่างรู้จักดี.....รีบอร์น

     "พวกแกจะหวานกันเกินไปแล้วละมั้ง" ร่างเพรียวบางในชุดสูทสีดำ สวมหมวกสีดำคาดแดง เดินเข้ามาอย่างผ่าเผยและน่าเกรงขาม ใบหน้าหวานเรียบนิ่งแต่ดวงตานั้นบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์

     "สวัสดีครับคุณรีบอร์น"ฮายาโตะเอ่ย ยิ้มน้อย ๆ

     "กลับมาแล้วเหรอรีบอร์น" สึนะเอ่ยยิ้มกว้าง ยืนขึ้น

     "เออ! กลับมาแล้ว" รีบอร์นเอ่ยเรียบ ๆ ก่อนจะเก็บปืน และเดินเข้ามายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน "ฉันไม่อยู่ ลูกศิษย์อย่างแกก่อเรื่องอะไรไว้บ้างหรือเปล่า"

     "นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบหาเรื่องใคร" สึนะหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะรับซองเอกสารสีน้ำตาลมาจากมือเรียวของรีบอร์น ร่างบางแกะซองออกมาอ่าน ก่อนจะยิ้มกว้างมากขึ้น "ฝีมือดีไม่เปลี่ยนเลยนะ"

     "พูดกับอาจารย์ของแกแบบนี้เหรอไง"

     "โอเค ๆ" ร่างบางส่งเอกสารให้ร่างสูงข้างกาย "แล้วโคโรเนโร่ล่ะ?"

     รีบอร์นชะงัก ก่อนจะจ้องสึนะเขม็ง "จะไปรู้มันเรอะ!!"

     "อ้าว ๆ แถวนี้มีคนอารมณ์เสียนะเนี่ย" เสียงทุ้มขี้เล่นดังเข้ามาพร้อมกับร่างสูงในชุดลายทหาร บนบ่าแกร่งคือเหยี่ยวคู่ใจ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายยิ้มกริ่ม จ้องมองร่างบางในชุดสูท

     รีบอร์นนิ่งเงียบ กอดอก

     โคโรเนโร่เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะโยนซองเอกสารไว้บนโต๊ะ "เรียบร้อยไอ้หนู"

     "ครับ ๆ" สึนะอ่านเอกสาร ยิ้มน้อย ๆ "ฝีมือดีทั้งคู่เลยนะครับ"

     "อยู่แล้ว" โคโรเนโร่ยิ้มกว้าง เหลือบตามองร่างบางข้างกาย

     "งั้นก็เรียบร้อยทุกอย่างแล้วล่ะ ไปพักผ่อนกันเถอะนะ กลับมาเหนื่อย ๆ ทั้งคู่เลยนิ" สึนะแนะ ก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม

     รีอบอร์นเดินออกไปจากห้องก่อน ตามด้วยโคโรเนโร่ ฮายาโตะมองทั้งคู่ก่อนจะมองเศษซากของกลอนประตูจึงถอนหายใจใหญ่

     "แบบนี้ต้องเปลี่ยนกลอนใหม่อีกแล้วสินะครับ"

     "ก็เหมือนเดิมละนะ" สึนะยักไหล่ "แต่ทำไมรีบอร์นดูจะโกรธโคโรเนโร่เลยนะ"

     "เรื่องนั้น...." ร่างสูงพึมพำ สึนะจ้องมองร่างสูงอย่างคาดคั้น

     "ฮายาโตะ....บอกมานะ"

     ร่างสูงยิ้มแห้ง ๆ "เห็นมีข่าวลือน่ะครับ.....ว่าคุณโคโรเนโร่ไปจีบสาวที่ฐานทัพรัสเซียน่ะครับ"

     "งั้นก็เพราะแบบนี้สินะ" สึนะหัวเราะน้อย ๆ

     ....................

     "ไปกินข้าวกันมั๊ย" ร่างสูงเอ่ยชวนร่างบางในชุดสูท

     "ฉันจะกลับบ้าน" รีบอร์นว่า ก่อนจะสั่งให้ใครคนหนึ่งไปเรียกรถมา

     "กลับกับฉันก็ได้นิ" โคโรเนโร่ว่า ชูกุญแจรถสปอร์ตขึ้น "นะจ้ะที่ร๊าก~"

     รีบอร์นเหลือบมองร่างสูงอยู่นาน ก่อนจะยิ้มเย็น "นั่นสินะ" ร่างเพรียวบางเดินเข้าไปใกล้ร่างสู ดึงคอเสื้อของร่างสูงให้ก้มหน้าลงมาใกล้ "บอกฉันซิ...สามเดือนในฐานทัพรัสเซีย...คิดถึงฉันบ้านมั๊ย"

     ร่างสูงยิ้มกริ่ม ก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าหวานมากขึ้น "คิดถึงสุด ๆ เลย"

     รอยยิ้มเย็นปรากฎบนใบหน้าหวาน ร่างบางผลตัวออกห่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินไปนั่งข้างคนขับรถและเอ่ย "ฉันอยากกินข้าวที่บ้าน"

     "ตามสบายเลยครับ" โคโรเนโร่ยิ้มกริ่ม เข้าไปนั่งที่คนขับ ก่อนจะออกรถไปจากตัวคฤหาสน์ใหญ่

     ....................

     คฤหาสน์ของรีบอร์นและโคโรเนโร่ (เป็นที่พักของอัลโกบาเรโน่ทุกคน แต่ตอนนี้มีแค่รีบอร์นและโคโรเนโร่)

     อาหารมากมายถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะไม้ขัดเงาอย่างดี ที่หัวโต๊ะทั้งสองฟากคือโคโรเนโร่และรีบอร์น เมื่ออาหารทั้งหมดถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เริ่มรับประทานอาหารกัน

     "แล้ว...ที่ฝรั่งเศสเป็นไงบ้าง?" โคโรเนโร่เอ่ยถามร่างบางขณะที่ใช้ส้อมจิ้มเนื้อเข้าปาก

     "ก็ดี....ผู้ชายฝรั่งเศสทุกคนสุภาพมากทีเดียว"

     ร่างสูงชะงัก

     "และผู้หญิงที่นั่นก็สวยเสียจนน่าสนใจทุกคน" ร่างบางยิ้มกริ่มซดไวน์แดงดื่มล้างปากจากเนื้อวัวชั้นดีในจาน

     โคโรเนโร่มองรีบอร์นอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก "เฮ้ ๆ.....พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย"

     ร่างบางยักไหล่ ก่อนจะกินต่อไป

     โคโรเนโร่จ้องมองร่างบางนิ่ง "นายทำอาหารไม่อร่อยนะ"

     แกร็ง.....

     ร่างสูงมองร่างบางที่วางมีดและส้อมลง ดวงตาสีดำจ้องเขาเขม็ง "มันไม่อร่อยตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก"

     ร่างสูงเลิกคิ้วสูง ก่อนจะเด้งตัวออกจากโต๊ะกินข้าง ซึ่งตอนนี้มันถูกพลิกคว่ำ อาหารและข้าวของบนจานร่วงหล่นบนพื้นระเนระนาด ส่งเสียงดังครึกโครม

     เพล้ง!! เพล้ง!! โครม!!

     แกร็ก!

     เสียงใส่แม็กปืนของรียอร์นสั่งให้โคโรเนโร่คว้าปืนที่ห้อยไว้ด้านข้างออกมา

     ปังๆ!

     ร่างสูงหลบลูกกระสุนที่มุ่งตรงมาทางเขา ก่อนจะจ้องมองร่างบาง

     "เป็นบ้าอะไรอีก!?"

     "หุบปากซะ!!"

     ร่างบางสั่ง ก่อนจะยิงกราดใส่ร่างสูงไม่ยั้ง

     ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ !!

     กระสุนพุ่งปกลงบนตามกำแพงไล่เป็นทางยาว ขณะที่ร่างสูงวิ่งหนีลูกกระสุน หลบออกไปนอกห้อง ใช้กำแพงเป็นที่กำบัง

     "เฮ้ย!! นี่มันอะไรของนาย!?"

     "ถามตัวเองดูสิ!!" รีบอร์นยิงกราดต่อไป โคโรเนโร่กัดฟัน ถึงเขาจะชักปืนออกมาเขาก็ไม่ยิงร่างบางแน่ เขาต้องการรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

     แกร็ก....

     รีบอร์นเปลี่ยนลูกแม็กใหม่ โคโรเนโร่ใช้จังหวะนี้ออกมาจากหละงกำแพงก่อนจะเอ่ยเสียงดัง "เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนรีบอร์น! นายเป็นอะไรของนายเนี่ย!! ค่อย ๆ พูดก็ได้"

     "ฉันบอกให้หุบปาก!!"

     "เฮ้ย!!"

     ปัง!!

     ทั้งสองนิ่งเงียบ โคโรเนโร่เบิกตาโต แต่สำหรับบางเพรียวบาง ในนัยน์ตาสีดำกลับยิ่งลุกโหมเพลิงแห่งความโมโหมากขึ้น....เพราะลูกกระสุนที่เฉี่ยวผ่านหัวเขาไปเพียงนิดเดียวฝังอยู่เบื้องหลังกำแพง

     "อะ เอ่อ...เดี๋ยว...มันลั่นนะเว้ยเฮ้ย!!" ร่างสูงร้องลั่น รีบอธิบาย

     "ฉันจะฆ่าแก!!"

     "บัดซบ!!"

     ร่างสูงสบถ วิ่งหลบลูกปืนที่กราดใส่ เขาคิด...ในเมื่อใช้แผนเจรจาไม่สำเร็จ...ก็ต้องใช้แผนรุก...

     "ฉันเอาจริงแล้วนะ!!"

     "ตามสบายเลย" ร่างบางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์

     แล้วเสียงกระสุนก็เริ่มดังสั่นสนั่นคฤหาสน์ ข้าวของมากมายแตกกระจายเป็นเสียส่วนมาก ไม่ว่าจะแจกันราคาแพง รูปปั้นที่หัวขาดและตัวเป็นรู หรือหน้าต่างที่แตกกระจาย

     รีบอร์นทิ้งปืนสั้นของตน ก่อนจะหยิบปืนกลออกมาจากตู้โชว์ซึ่งมีพร้อมด้วยลูกกระสุน ก่อนจะวิ่งตามร่างสูงขึ้นไปบนชั้นสอง

     ปังๆๆๆๆ!!

     เพล้ง!

     เฟี้ยว!

     โครม!

     เฮ้ย! คุยกันดี ๆ ไม่ได้หรือไง!?

     ปัง!!

     ฉันบอกให้แกหุบปาก!!

     เพล้ง!!

     โครม!

     ปัง ๆๆๆๆ!!

     นี่นายโกรธอะไรของนาย!!

     แกคิดดูสิวะ!!

     แล้วร่างสูงก็พุ่งเข้าในห้องนอน ก่อนจะกัดฟันกรอดพบว่าตนไร้หนทางหนีแล้ว ประตูที่ทะลุเข้าไปอีกห้องก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ เพราะมันเป็นห้องทำงาน...ทางตัน...พอดีกับที่ร่างบางโผล่เข้ามาในห้อง เล็งปืนมาที่ร่างสูง

     "ใจเย็น...." โคโรเนโร่ยกมือขึ้น ก่อนจะทิ้งปืน "ไม่เอาน่า....ทะเลาะกันแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้มันไม่ดีนา...."

     "หุบปาก...."

     "เดี๋ยวสิ" ร่างสูงถอนหายใจ "ฉันยังไม่รู้เลยว่านายโกรธอะไรฉัน"

     "ถามตัวเองสิ"

     ร่างสูงนิ่งคิด ก่อนจะนึกได้ "อ๋อ...อย่าบอกนะ...นายโกรธที่ฉันยังไม่คืนเงินที่ยืมไปใช่มั๊ย?"

     รีบอร์นยิ่งไม่สบอารมณ์ใหญ่ "กรอด~! แม่สาวรัสเซียของแกต่างหากหล่ะ!!"

     "อ๋อ!!"

     ร่างสูงร้องเสียงสูง ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ "หึงอ่ะดิ..."

     "หุบปากไปซะ" ร่างบางเอ่ยรอดไรฟัน "สวดมนต์ลาโลกเลย"

     "เดี๋ยว ๆ ฉันขออธิบายก่อนสิเว้ยเฮ้ย" โคโรเนโร่ว่า "ไอ้ข่าวที่นายได้ยินน่ะผิแล้ว ฉันไม่ได้ไปจีบแม่สาวนั่นซะหน่อย เราแค่รู้จักกันเฉย ๆ...แม้บางที่หล่อนจะเกือบทำให้ฉันหลงความสะบึ้มของหล่อนได้ก็เถอะ"

     ร่างบางสอดนิ้วไว้ที่ไก

     "ล้อเล่น ๆ!" ร่างสูงรีบรั้ง "ฉันไม่สนใจหล่อนหรอกน่า รับรอง...เพราะดูท่าแล้ว....หล่อนไม่ทำให้ฉันเร่าร้อนได้เท่านายหรอกนะจ้ะ รีบอร์น"

     ร่างบางหรี่ตามองอย่างจับผิด

     "พูดจริง?"

     "จริงแท้แน่นอนจ้ะ" ร่างสูงพยักหน้า ยิ้มกริ่ม

     รีบอร์นนิ่งคิด ก่อนจะทิ้ง ปืนและวิ่งเข้าหาร่างสูงกระโดดกอดคอร่างสูงแน่น ร่างสูงกอดร่างบาง อุ้มร่างเพรียวบางไว้แน่น ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่มอบรสจูบอันเร่าร้อนให้แก่กันและกันอย่างรวดเร็ว

     "อือ...อืม..."

     ร่างบางคราง ก่อนจะผละออกจากร่างสูง "สามเดือน...คิดถึงฉันหรือเปล่า...อือ..." ถามเสร็จก็มอบจูบเร่าร้อนต่อ ร่างสูงพยายามเดินไปที่เตียง แต่ติดพันรสจูบที่โหยหามานานถึง 3 เดืนอจึงได้แต่เดินมั่ว พิงร่างบางกับกำแพง

     "คิดถึงสุด ๆ เลย..."

     "อืม...อือ...ที่เตียง...ไปที่เตียง..."

     ร่างบางเอ่ย  ร่างที่กอดกันนัวเนียเซไปเซมาเพราะติดพันกับรสซาติที่เร่าร้อนที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้แก่กันและกัน ชนนู่นชนนี่บ้าง ก่อนในที่สุดทั้งคู่จะทิ้งตัวลงบนเตียงได้

     "แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก..."

     ทั้งคู่หอบหายใจหนัก ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ย

     "ไม่ได้ช่วยตัวเองตอนฉันไม่อยู่เลยสินะ"

     "ใช่..." ร่างบางพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างสูงแทน ก่อนจะเลียนิ้วตัวเองอย่างเชิญชวน "ดังนั้น...นายต้องชดใช้ตลอดเวลาสามเดือนของฉัน"

     "สุดยอด..." ร่างสูงยิ้มกริ่ม

     ....................

     เสื้อผ้าถูกโยนทิ้งเรี่ยราดตามพื้น พร้อมกับเศาซากข้าวของในห้องที่ถูกลูกหลงไปจากการทะเลาะก่อนหน้านี้

     "อือ....."

     ร่างสูงซุกไซร้ซอกคอขาว มอบรอยรักให้อย่างโหยหา ร่างบางครางเสียงกระเส่า พร่ำเรียกชื่อร่างสูงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอบรับทุกสัมผัสของร่างสูงอย่างโหยหา

     "อา...โคโรเนโร่...อ๊า..."

     ร่างสูงลากลิ้นร้อนลงมาที่ปุ่มสีกุหลาบ ขบเม้มอย่างหยอกล้อ ขณะที่มือใหญ่จับขาเรียวแยกออก ก่อนจะใช้มือใหญ่กอบกุมแก่นกลางที่กำลังตื่นตัวอย่างมาก มือใหญ่เริ่มรูดขึ้นลงกับแก่นกลาง สร้างอารมณ์เสียวซ่านให้ร่างบางที่ครางเสียงหลง บิดเร้าอย่างเสียวสะท้านไปทั้งกาย

     "อ๊า...อา..โคโรเนโร่...อือ..."

     แล้วน้ำสีขาวขุ่น ก็พุ่งออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องบางสีขาว ร่างสูงก้มลงโลมเลียเก็บทุกหยาดหยดอย่างกระหาย

     "โคโรเนโร่..." ร่างบางเรียกเสียงกระเส่า "เร็วเข้า ๆ...ไม่ไหวแล้ว..."

     ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ "จ้า ๆ"

     แล้วร่างสูงก็ทำตามใจร่างบาง ยกขาเรียวพาดบ่า ก่อนจะกระแทกกายเข้าไปในช่องแคบทันที ร่างบางสะดุ้งในตอนแรก จิกเล็บลดความเจ็บปวดบนไหล่ใหญ่ของร่างสูง โคโรเนโร่รอสักครู่ก่อนจะเริ่มขยับกายเข้าออกอีกครั้ง

     "อะ...อา...อา..."

     ร่างสูงเริ่มเร่งจังหวะ ร่างบางครางเสียงหวาน ร้องเร่งให้ร่างสูงเร่งจังหวะขึ้น ซึ่งร่างสูงก็ทำตามอย่างยินดี....เสียงครางกระเส่า....เสียงหอบหายใจถี่...พร้อมกับความสุขสมที่ไม่ได้สัมผัสมาถึง 3 เดือน....

     "อ๊า!!"

     ร่างบางครางลั่น ก่อนที่จะรู้สึกถึงน้ำอุ่นที่พุ่งเข้าสู่ร่างกาย   ร่างสูงหอบหายใจมองร่างบางที่หอบหายใจหนักอยู่ข้างล่าง ดวงตาสีดำรื้นด้วยน้ำตา ร่างสูงก้มลงเลียน้ำตาใสให้อย่างอ่อนโยน แต่ร่างบางกลับรั้งร่างสูงและพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างสูงแทน

     "ชดใช้ให้ฉันตลอดทั้งสามเดือน..." รีบอร์นเอ่ยเสียงพร่า

     "เอาเลย" โคโรเนโร่ยิ้มกริ่ม ก่อนจะจับสะโพกมนกดลงให้แก่นกายของตนเข้าไปในช่องทางแคบอีกครั้ง ร่างบางครางลั่น ตัวสั่นสะท้านอย่างเสียวซ่าน

     "อ๊า!...อา..."

     "งั้นนายก็ต้องชดใช้ให้ฉันด้วยสิ"

     ร่างบางก้มลงเลียริมฝีปากของร่างสูง ก่อนจะมอบจุมพิตหวานเร่าร้อนให้อีกครั้ง ร่างสูงตอบรับก่อนจะเป็นฝ่ายรุกเข้าไปแทน ลิ้นร้อนตวัดพันเกี่ยว "ขยับสิ รีบอร์น..."

     ร่างบางทำตาม เริ่มขยับกายบนร่างสูง ครางเสียงหวาน.....

     แล้วคืนอันเร่าร้อนแห่งการชดใช้ก็ยังคงดำเนินต่อไป.....

    



THE END......................................................................................