Fan Fic HP - เดรโก x แฮร์รี่ - ดื้อนัก งั้นรักซะเลย By Juntiva

สงครามกับจอมมารก็จบไปแล้ว.....

เรียนก็จบแล้ว.....

งานก็ได้เป็นมือปราบมารตามที่ฝันแล้ว.....

ปีนี้ก็อายุ 23 แล้วด้วย.....

เฮ้อ~!.....6 ปีแล้วสิเนี่ย สงสัย ความวุ่นวายเจอมาตลอดเจ็ดปีคงจบจริงๆแล้วจริงๆแหะ.....

งั้น.....นี่ก็เป็นช่วงที่เรียกว่า 'สงบสุข' จริงๆสินะ.....



"คุณแฮร์รี่!" ร่างบางหันไปตามเสียงเรียกอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เพราะกล่องใบใหญ่สองใบในอ้อมแขนเล็กของเขามันหนักเอาการ

"อะ อะไร!? ฉันไม่มีเวลามากนักนะแจ็ค!" เอ่ยกับลูกน้องในร้านอย่างรวดเร็ว

 "คือว่า! เจมมี่ ร็อจเจอร์โวยวายเรื่องซุปเห็ดหอมอีกแล้ว" แจ็ค เด็กเสิร์ฟเอ่ยอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าเจ้านายเริ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์

"อะไรนะ! เฮ้ย!" ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อกล่องใบใหญ่บนสุดทำท่าจะตก

"ทำไม! ทำไม! ฉันขอแค่ซุปเห็ดหอม แต่นี่มันอะไรกัน!!" เสียงของลูกค้าเจ้าปัญหาดังลอดเข้ามาในครัวที่พลุกพล่านนี้ แฮร์รี่กลอกตาอย่างเอือมระอา ก่อนจะรีบส่งกล่องใบใหญ่ทั้งสองใบให้แจ็คและรีบเดินเข้าไปในส่วนของห้องโถงร้านอาหารที่แสนน่ารักตามสไตล์ที่เฮอร์ไมโอนี่แนะให้ทำ

"ฉันต้องการพบเจ้าของร้าน เดี๋ยวนี้! ฉันมากี่ครั้ง ทำไมทุกครั้งก่อนที่ฉันจะได้กินซุปจริงๆต้องมาโวยวาย! แบบนี้ทุกครั้ง!!"

"มีปัญหาอีกแล้วเหรอครับคุณร็อจเจอร์" แฮรร์รี่เดินเข้าไปหาลูกค้ามากปัญหาซึ่งเป็นลูกค้าประจำของร้าน ซึ่งกำลังโวยวายโดยมีพนักงานเสิร์ฟที่พยายามขอโทษขอโพยอย่างหวาดๆ

"อ้อ! เธอมาก็ดีแฮร์รี่ อีกแล้ว! เธอดูสิ อีกแล้ว! ซุปของฉันต้องเคี่ยวนานๆ ทำไมมันเป็นแบบนี้ อีกแล้ว!!"

"ผมต้องขออภัยแทนพ่อครัวด้วยนะครับคุณร็อจเจอร์ วันนี้ร้านยุ่งมาก เขาคงจะวุ่นวายจนลืมไปว่าซุปเห็ดหอมของคุณต้องเคี่ยวนานๆ"

"ทั้งปี!"

"ผมจะเปลี่ยนให้นะครับ และจะลดให้ห้าเปอร์เซ็นต์เลย"

"ก็ดี!" ลูกค้ามากปัญหาเอ่ยเสียงเข้ม ก่นจะกอดอกอย่างไม่ชอบใจ

แฮร์รี่เดินถือถ้วยซุปเข้าไปในครัว ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง

"ใครทำซุปเห็ดหอม!!?"

"ผมเองครับ!” พ่อครัวคนหนึ่งยกมือ

"ขอบอกอีกครั้งว่าซุปของคุณร็อจเจอร์ต้องต้มและเคี่ยวนานกว่าธรรมดาเข้าใจมั๊ย! ทำไมฉันต้องบอกพวกนายซ้ำแล้วซ้ำอีกนะเนี่ย!!"

"ขอโทษครับ"คนทำผิดเอ่ยเสียงอ่อย

แฮร์รี่ถอนหายใจหนักก่อนจะเอ่ย

"ช่างมัน ครั้งนี้แทบจะขาดทุนเพราะไอ้ซุปถ้วยเดียวนี่แหละ ไปจัดการมาอีกรอบ"

"ครับ"

แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ผู้ปราบจอมมาร ขณะนี้กลายเป็นหนุ่งร่างโปร่งบางเพรียวอายุ 23 ที่จริงแล้วเขาทำงานเป็นมือปราบมาร แต่เนื่องจากช่งหลังมานี้หลังจากปราบจอมมารได้โลกเวทย์มนต์ก็สงบสุขจนแทบจะไม่มีงานอะไรให้ทำ ทำให้แฮร์รี่ต้องมาทำงานเกี่ยวกับทางโลกมักเกิ้ลด้วย โดยการเปิดร้านอาหารนั่นเอง แต่นอกจากนี้เขายังมีร้านอาหารอีกร้านในตรอกไดแอกอน ซึ่งเป็นของเหล่าพ่อมดแม่มดโดยเฉพาะ ซึ่งเป็นหุ้นส่วนกับรอนซึ่งตอนนี้แต่งงานกับเฮอร์ไมโอนี่แล้ว ทั้งคู่สร้างบ้านอาศัยอยู่ข้างบ้านโพรงกระต่าย และทั้งคู่ก็มีลูกน้อยหนึ่งคนมาให้สมใจนายและนางวีสลีย์ไปแล้ว

"อาแฮร์รี่!!"

ร่างเล็กของเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในครัวพร้อมกับกอดขาแฮร์รี่แน่น ผมหยิกฟูสีเพลิงเด่นนี้ทำให้แฮร์รี่รู้ทันทีว่าใคร

"ว่าไง ฟาติมา" แฮร์รี่ยิ้มหวานอุ้มหลานขึ้นมาจากพื้นก่อนจะห้อมแก้มอย่างหมันเขี้ยวกับแก้มยุ้ยๆของหลานสาว เด็กสาวหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

"มากับใครละเนี่ยเรา?"

"แม่ค่ะ! แม่เฮอร์มี่พามาเยี่ยมคุณตากับคุณยาย!"

พูดจบร่างสูงเพรียวของหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยผมฟูหยิกแต่ตอนนี้มันหยักศกสวยไปเสียแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาวกางเกงยาวสีดำ เดินเข้ามาในครัวก่อนจะยิ้มกว้างกอดคอแฮร์รี่ที่ตัวเท่ากันเป๊ะ!

"สวัสดีแฮร์รี่ ดูท่าวันนี้จะยุ่งมากเลยนะ"

"ใช่ วันนี้ยุ่งมากเลย แล้วทางรอนล่ะ"

"ไม่แพ้กัน รู้สึกว่าใกล้ฮาโลวีนทีไรร้านจะคึกคักทุกที" เฮอร์ไมโอนี่บอกยิ้มๆก่อนจะรับลูกสาวมาอุ้มแทน

"ออกไปข้างนอกดีกว่านะ ในนี้กำลังวุ่นเลย"

ทั้งสามออกมานั่งที่โต๊ะในร้านอาหารข้างกระจกบานใส เด็กหญิงตัวน้อยกำลังอร่อยกับไอศกรีมสตอร์เบอร์รี่ที่คุณอาเอามาให้

"ที่สำนักงานเป็นไงบ้าง?" แฮร์รี่เอ่ยถามเพื่อนสาว

"หมายถึง?" เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วสูง

"ของฉันหรือมือปราบละ?"

"ของมือปราบน่ะ"

"อ้อ! งานน้อย ไม่มีอะไรมากมาย ฉันเช็กทุกอาทิตย์ คนอื่นๆจัดการได้"

"แล้วนิตยสารของเธอละ?"

"กำลังรุ่ง!" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างภูมิใจ

"ฉันละไม่นึกจริงๆว่าตัวเองก็เก่งด้านนี้" แฮร์รี่หัวเราะน้อยๆอย่างขบขัน

"นั่นสิเนอะ ใครจะไปนึกละ! ว่าแม่มดที่ฉลาดอย่างเธอจะมาทำงานด้านบันเทิงแบบนี้"

"แต่ว่านะ มีเรื่องที่เด็ดกว่านั้นอีก"

"หืม?"

"มัลฟอย" หญิงสาวเอ่ยเสียงกระซิบ

"อะไร??" แฮร์รี่เอ่ยอย่างงงงวย

เฮอร์ไมโอนี่กรอตาอย่างระอาก่อนจะเอ่ย

"นายนี่ไม่ติดตามข่าวเลยนะ! จะบอกอะไรให้ เดรโก มัลฟอย ตอนนี้กลายเป็นนายแบบหนุ่มที่ดังที่สุดให้โลกมักเกิ้ลและแม่มดไปแล้วย่ะ!!"

"เอ๋??"

"นายนี่เหมือนมนุษย์ถ้ำนะ"เฮอร์ไมโอนี่แขวะเข้าให้ " ตกใจใช่มั๊ยละ! ใครจะไปคาดคิด นอกจากเป็นนายแบบแล้ว เขายังเป็นเจ้าของบริษัทที่ติดอันดับหนึ่งในสามของบริษัทที่ทำเงินได้มากที่สุดอีกนา! นอกจากนั้นในโลกเวทย์มนต์เขากู้หน้าตัวเองคืนโดยการเป็นผู้สนับสนุนกระทรวงเวทย์มนต์และสถานที่ราชการมากมาย"

"ฉันไม่เห็นรู้!?" แฮร์รี่เอ่ยอย่างงงงวย

"ก็นายมัวแต่ทำร้านอาหารนี่ไง และนายก็อยู่ที่โลกมักเกิ้ลเป็นเดือนแล้ว! ไม่น่าแปลกที่จะไม่ได้ยินข่าว"

"ฉันว่าเขาเอาหน้ามากกว่า" แฮร์รี่เริ่มวิจารณ์ทันที

"ไม่เอาน่า จำได้มั๊ยตอนเราสู้กับจอมมาร เขากับสเนปช่วยเอาข่าวของฝ่ายมือมาบอกเรา แบบนั้นเป็นการเสี่ยงอันตรายมากจำได้มั๊ย"

แฮร์รี่เบ้ปากอย่างไม่อยากจะยอมรับ

"ก็ใช่ แต่ฉันว่ายังไงมัลฟอยก็ยังเป็นมัลฟอย เธอเข้าใจมั๊ย เย่อหยิ่ง เจ้าเล่ห์และไม่-น่า-ไว้-ใจ!"แฮร์รี่เน้นย้ำประโยคท้ายทีละตัว

"เถอะน่าแฮร์รี่ เลิกอคติกับมัลฟอยเสียที อย่างน้อยเขาก็มีส่วนดีๆ"

"เหรอ! ฉันไม่เห็นซักที" แฮร์รี่เอ่ยอย่างไม่ยอมรับ

"เดี๋ยวเถอะ! เกลียดมากเขาว่ารักมากนะจ้ะ"

"เธอพูดอะไรของเธอน่ะ!" แฮร์รี่เอ่ยอย่างตกใจ

"คิกๆๆ ไม่รู้ไม่ชี้" หญิงสาวอมยิ้มก่อนจะหันไปเช็ดปากลูกสาวที่เปื้อนคราบไอศกรีม ทิ้งให้แฮร์รี่เบ้ปากอย่างไม่พอใจอยู่คนเดียว


หลังจากปิดร้านเรียบร้อย ร่างบางก็ขึ้นรถยนต์ของเขาเองที่เพิ่งซื้อมาไม่นานนี้ แฮร์รี่ขับไปเรื่อยๆก่อนจะจอดที่หน้าร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งใกล้ห้องพักของเขา แฮร์รี่เดินลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในร้านค้าและเริ่มมองหาของที่จำเป็น

"เอ.....นมสด แฮม ขนมปัง ผักขม แครอท น้ำส้ม....."

แฮร์รี่เดินไปซื้อของตามใบที่เขาจดไว้สำหรับเป็นอาหารในแต่ละมื้อตอนอยู่บ้าน ร่างบางเดินไปเรื่อยๆจนเดินชนกับใครคนหนึ่งโดยไม่ทันระวัง

"อ๊ะ! ขอโทษครับ" ร่างสูงหันมาขอโทษก่อนจะเบิกตาโต แฮร์รี่เองก็ไม่แพ้กัน

"นาย!!" ทั้งคู่ร้องอย่างตกใจ

"พ็อตเตอร์! / มัลฟอย!"

ทั้งคู่มองกันอย่างตกใจและไม่คาดคิด เดรโก มัลฟอยได้สติก่อนมองแฮร์รี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยดวงตาสีเทาเย็นเยียบก่อนจะยิ้มกริ่ม

"โอ้! ไม่นึกไม่ฝัน.....สวยขึ้นเป็นกองนิ"

"หา!?" แฮร์รี่เอ่ย

"พูดอะไรของนาย!"

"ฉันชมนะนั่น"

"เขาใช้สำหรับผู้หญิงต่างหาก!!" แฮร์รี่แหวใส่อย่างไม่สบอารมณ์ เขายอมเจอจอมมารอีกรอบ ดีกว่าเจอคนตรงหน้าเสียจะดีกว่า!

"ไม่เอาน่า เป็นไงมาไงละเนี่ยพ็อตตี้!"

"เลิกเรียกฉันแบบนั้นซะที เจ้าเฟเร็ตงี่เง่า!" แฮร์รี่เอ่ยอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

"เฮ้! เดี๋ยวสิ" ร่างสูงร้องเรียก ก่อนจะรีบคว้าของในตู้แช่เย็นก่อนจะรีบเดินตามร่างบางมา

"มีอะไร!?" แฮร์รี่เอ่ยอย่างไร้เยื่อใย

"โห~ พูดกับคนที่เสี่ยงตายเพื่อนายในสงครามอย่างเนี่ยเหรอ"

"ฉันไม่เห็นจะรู้เลยว่านายเสี่ยงตายตรงไหน" แฮร์รี่ทำเป็นไม่สนใจ

"แหม ใจร้ายจังนะคนสวย"

"เงียบไปเลยไป!" แฮร์รี่ว่าก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจ่ายเงินจะได้ไปให้พ้นๆจากไอ้คนกวนประสาทนี่ซะที

เดรโกเพียงยิ้มกริ่มก่อนจะวางแพ็คกระป๋องเบียร์ลงบนเคาท์เตอร์ก่อนจะสวมแว่นตาสีดำอันใหญ่บดบังใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ลดความหล่อเหลานั้นเลย แฮร์รี่เบ้ปากอย่างหมันไส้ อิจฉาความสูงของคนข้างๆขึ้นตะหงิดๆ

"นายกับจินนี่เป็นไงบ้าง?" จู่ๆร่างสูงก็เอ่ยขึ้น

"จะรู้ไปทำไม?" แฮร์รี่บอกปัดอย่างไม่สนใจ

"นี่อุตส่าห์พูดดีๆแล้วนะเนี่ย" เดรโกเบ้ปากน้อยๆ

"ตอบมาสิ"

"น่ารำคาญจริง!" แฮร์รี่บ่น

"เลิกกันแล้ว! สุดท้ายเราต่างก็คิดได้ว่าเป็นพี่น้องดีที่สุด ตอนนี้เธอคบกับคนหนึ่งในสำนักงานของมือปราบมาร"

"เหรอ แล้วนายละ มีแฟนยัง?"

"ยัง"

"เหรอ" เดรโกยิ้มกริ่ม

แฮร์รี่มองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่เข้าใจก่อนจะจ่ายเงินและรีบเดินออกมาจากร้านทันที เดรโกก็ไม่รอช้ารีบจ่ายเงินและรีบเดินตามมาต่อ

"นี่!" แฮร์รี่ทำเป็นไม่สนใจเสียงเรียกนั้น

"เฮ้ คนสวย!"

"ก็บอกว่าอย่าพูดแบบนั้น!" แฮร์รี่หันไปว่าอย่างเสียไม่ได้

"ถ้าไม่พูดแบบนั้นนายก็ไม่หันมาน่ะสิ" เดรโกยักไหล่

"ตอนนี้นายอยู่ไหน?"

"จะรู้ไปทำไม? จะไปปล้นบ้านฉันเหรอไง?"

"เปล่า จะไปลักหลับเฉยๆ"เดรโกตอบยิ้มยียวน

"อะ ไอ้บ้า ไปไกลๆเลยไป!!"

แฮร์รี่ต่อว่าร่างสูงอย่างไม่พอใจพลางหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอายก่อนจะปิดประตูรถและรีบขับออกไปทันที

เดรโกมองตามรถสีดำของร่างบางก่อนจะยิ้มกริ่ม

"ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นจริงๆนะเนี่ย....."

"คนอะไรบ้าที่สุด!" แฮร์รี่เอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจนักเมื่อไขกุญแจเข้ามาในห้องได้แล้ว พาลนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาแต่เจ้าเล่ห์ของคุณชายมัลฟอยที่ตอนนี้กลายเป็นนายแบบดังไปแล้ว

"ไอ้บ้าเอ๊ย! อย่าให้เจอะให้เจอกันอีกเลย!!" แฮร์รี่บ่นอุบ ก่อนจะเปิดทีวีและเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อจัดของในถุงที่แบกมาให้เข้าที่

'วันนี้ หัวข้อข้าวร้อนแห่งวงการบันเทิงหัวข้อต่อไปของเรา ก็ไม่ใช่ใครค่ะ ก็คือ นายแบบสุดหล่อเดรโก มัลฟอยนั่นเอง!'

"หา!!?" แฮร์รี่อุทานเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งออกจากครัวมาดูทีวีอย่างตกใจ

'เป็นอีกครั้ง ที่น้องใหม่แห่งวงการได้มีข่าวร้อนแรงกับดาราสาวสุดเซ็กซี่ อย่าง XXX โดยมีปาปารัสซี่ได้ถ่ายภาพของทั้งคู่ได้'

แล้วภาพที่ว่าก็ปรากฎขึ้น เป็นรูปของชายหนุ่มที่แฮร์รี่รู้จักดีกำลังโอบเอวหญิงสาวที่เป็นถึงขั้น 10 ดาราสาวที่สวยที่สุดในวงการ ทั้งคู่กอดกันกลมขณะที่อยู่บนฟอร์เต้นรำ ท่ามกลางแสงสีมากมาย

'ขณะนี้ ทั้งคู่ยังไม่มีใครออกมาแก้ข่าวเลยแม้แต่น้อย หรือว่าข่าวนี้จะเป็นจริง! ไม่มีใครรู้ แต่ที่แน่ๆ เป็นอีกครั้งที่บรรดาสาวๆแฟนคลับต้องอิจฉาตาร้อนกับดาราสาวคนนี้ เพราะอย่างที่รู้ๆกันว่า เดรโก มัลฟอย เป็นนายแบบที่ฮ็อตที่สุดในปีนี้!!'

แล้วภาพก็เปลี่ยนเป็นรูปของเดรโก มัลฟอย ที่ถ่ายแบบโฆษณากางเกงยีนต์ยี่ห้อดัง โดยเปลือยท่อนบนโชว์แผงอกกว้าง และดูเร่าร้อนอย่างที่สาวเจ้าว่าจริงๆ ไม่ว่าจะมัดกล้ามเนื้อที่ลงตัว ไม่ใหญ่ไปหรือเล็กไป และยิ่งนางแบบสาวข้างๆทำท่าลูบไล้แผงอกนั่นแล้วยิ่งเพิ่อความเร่าร้อนได้มากขึ้น

แฮร์รี่รีบเปลี่ยนช่องทันที หน้าร้อนฉ่า เพราะภาพเมื่อครู่.....

"อ๊ากกก!! แกเป็นอะไรไปแฮร์รี่ พ็อตเตอร์!!"ร่างบางโวยวายตบแก้มนุ่มๆของตัวเองแป๊ะๆๆ ไล่ความร้อนนั้นออกจากใบหน้า ก่อนจะเบ้ปาก "ฉันเกลียดนายเดรโก มัลฟอย!!" ว่าจบก็เอาหน้าซบกับหมออย่างหมดทางเลือก

โครม!!

ร่างบางสะดุ้งโยงอย่างตกใจ.....

เบาๆหน่อยสิ! ของในนั้นไม่ใช่ราคาถูกๆนะลุง

ตึงตัง! ตึงตัง!

ขนเข้าไปเลย....วางไว้ตรงนั้นนั่นแหละ!

แฮร์รี่เบ้ปาก "อะไรกัน มีคนย้ายเข้าใหม่เหรอไงนะ?" เอ่ยอย่างสงสัยก่อนจะลุกกลับเข้าไปในครัวต่อ "อย่าให้เจอกันอีกเลยไอ้บ้าเฟเร็ตงี่เง่า!!" เอ่ยอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะพยายามไล่ภาพของชายหนุ่มตาสีเทาออกจากหัวและเริ่มทำอาหารเย็นกิน

ขณะที่แฮร์รี่กำลังวางเกี๊ยวทอดใส่จาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก็อกๆๆ....

"หืม?"แฮร์รี่แปลกใจ มองดูนาฬิกาข้อมือ พบว่าก็เริ่มดึกแล้ว "ใครมาเอาป่านนี้นะ?"

ก็อกๆๆ.....

ร่างบางวางกระทะลงที่เดิมก่อนจะเดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว "ครับ.....มีอะไรหรือเปล่า เฮ้ย!!"

แฮร์รี่เบิกตาโต มองบุคคลตรงหน้าอย่างตกใจ เพราะคนตรงหน้าสวมหมวกปิดหน้าปิดตา อีกทั้งยังสวมใส่แว่นดำแฟชั่นอันใหญ่ที่ดูคุ้นๆตา กับปิดปากด้วยผ้าปิดปากเหมือนพวกคุณหมอ

"คะ คุณเป็นใคร!!?"

"อ้าว? นายเองเรอะ??"บุคคลปริศนาเอ่ยก่อนจะถอดหมวกถอดแว่น เปิดหน้าเปิดตาให้ดู "แหม...ดวงเราคงเกิดมาคู่กันนะเนี่ยพ็อตเตอร์"

"มัลฟอย!?"

แท้จริงแล้วคนตรงหน้าคือ เดรโก มัลฟอย ที่ร่างบางเอ่นไม่อยากเจอหนักหนา เหมือนฟ้าจะไม่รับฟังกลับส่งคนตรงหน้าให้มาเจอกันอีกรอบโดยใช้เวลาที่ห่างกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง

"ไง พ็อตเตอร์ เจอกันอีกแล้วนะ"เดรโกยิ้มกริ่ม

"นายมาทำอะไรที่นี่!?"

"ย้ายบ้านน่ะ แฟนคลับดันรู้เข้าซะแล้วว่าฉันอยู่ไหน ฉันก็เลยต้องย้ายอีกรอบมาอยู่นี่แทนตามที่ผู้จัดการส่วนตัวหาให้ ห้องข้างๆนายนี่เองนะเนี่ย หึหึหึ"หัวเราะในลำคอและยิ้มเจ้าเล่ห์

"เฮงซวยที่สุด!!"แฮร์รี่เอ่ยเสียงดังก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเดรโกและล็อคกลอนเรียบร้อย

"เฮ้! ปิดประตูใส่หน้าแขกแบบนี้มันไม่ดีนา"

"ไปให้พ้น!!"ร่างบางว่า

"เอาน่าๆ.....เพื่อนบ้านอุตส่าห์มาทักทาย"......แกร๊ก..... แล้วทันใดนั้นร่างสูงก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง แฮร์รี่เบิกตาโต ก่อนจะนึกได้ว่าพวกเขาเป็นพ่อมด!!

"เข้ามาทำไม!?"

เดรโกยิ้มกริ่ม ก่อนจะเดินผ่านร่างบางไปและเริ่มสำรวจรอบห้องอย่างสนใจใคร่รู้ "โอ้โห.....ดีนิ สะอาดดี เรียบร้อย....เหมาะที่จะเป็นศรีภรรยาที่ดีเลยนะนายน่ะ"

"พูดบ้าอะไรของนาย ออกไปได้แล้ว!!"แฮร์รี่ชี้นิ้วไปที่ประตูห้อง

"ใจเย็นน่าพ็อตเตอร์ ฉันแค่อยากจะมาขอโทษที่ทำเสียงดังรบกวนตอนย้ายเข้า"

"เออ! แค่นี้ใช่มั๊ย นั้นก็รีบๆออกไปซะ!"แฮร์รี่ดึงร่างสูงกลับไปทางประตูห้องและดันออกไปจากห้องด้วยแรงที่ร่างสูงยังแปลกใจ "ลาละ!!"ทำท่าจะปิดประตูใส่หน้าอีกรอบ แต่ครั้งนี้เดรโกรู้ทันดันประตูไว้ได้ก่นจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แฮร์รี่ ร่างบางหยุดหายใจไปชั่วครู่อย่างตกใจ

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แย้มออกน้อยๆบนใบหน้าหล่อเหลานั้น ดวงตาสีมรกตและดวงตาสีเทาเย็นเยียบสบกันอยู่นาน ใบหน้าทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่กี่นิ้ว รับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน

"อะ ออกไป....."ร่างบางที่ได้สติ เอ่ยเสียงแผ่ว....รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด ใบหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อย

"หึหึหึ"ร่างสูงหัวเราะเมื่อเห็นสีของผลเชอร์รี่แต้มอยู่ที่ผิวแก้มนวล "ก็ได้....แต่ว่า...."

"แต่อะไร?....."

ร่างสูงเพียงยิ้มก่อนจะใช้มือใหญ่ดันท้ายทอยของร่างบางให้เข้ามาใกล้และทันใดนั้น ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบสัมผัสกัน ร่างบางเบิกตาโตอย่างตกใจ เมื่อริมฝีปากบางนั้นฉกฉวยความนุ่มจากปากอิ่มของเขา

"อะ ไอ้! อื้ม!"ลิ้นร้อนใช้จังหวะสอดใส่เข้าไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางพยายามผลักไส แต่ไร้ผล พยายามใช้ลิ้นดันกลับอย่างไม่เคยมากก่อน นั่นเป็นสิ่งที่ทำร่างสูงพอใจอย่างมาก ลิ้นนุ่มพันกันมั่วซั่วไปหมด ควานหาความหวานล้ำอย่างไม่รู้จักพอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่างสูงเข้ามาในห้องได้อีกครั้ง และไม่รู้ว่าตัวแต่เมื่อไหร่ที่ประตูปิดลงและพวกเขาทั้งคู่ก็ล้มลงนอนอยู่บนพื้น โดยมีเดรโกที่อยู่เหนือแฮร์รี่ สองแขนแกร่งยันพื้นปิดทางหนีของร่างบาง เนิ่นนานเหลือเกินที่ทั้งคู่แลกรสจูบอันร้อนแรงและโหยหาอย่างประหลาด ถอนจูบเพียงชั่วครู่ให้หายใจแล้วก็ฉกฉวยไปอีกครั้งอย่างไม่รอเว้นจังหวะใดๆ หลายครั้งที่ร่างบางพยายามผลักให้ร่างสูงออกห่าง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะรสจูบที่ทำให้อ่อนระทวยนี้นั่นเอง

"อืม...อื้ม...."ร่างบางครางในลำคออย่างเผลอไผล

ร่างสูงพอใจ มือใหญ่เริ่มอยู่ไม่สุขเริ่มสอดมือเข้าไปใต้สาบเสื้อของร่างบางอย่างช้าๆ แฮร์รี่แอ่นกายรับสัมผัสอย่างตกใจ ร่างสูงผละจากริมฝีปากนุ่มนั้นอย่างเอื่อยเฉื่อยอย่างเสียดายในรสหวานที่ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งอยากจะสัมผัสต่อไปเรื่อยๆ ลิ้นร้อนเลียริมปากนุ่มก่อนจะเลื่อนลงมาที่ต้นคออย่างช้าๆ

"หึหึหึ.....นายนี่ทำให้ฉันอดใจไม่ไหวทุกทีเลยนะพอตเตอร์......"

"มะ หมายความ...ว่าไง....อา....."

"ตั้งแต่ฉันเห็นนายครั้งแรก.....ฉันก็แทบอยากจะกินนายอยู่แล้ว หึหึหึ"

ร่างบางครางต่อไปเมื่อมือใหญ่สัมผัสที่ยอดกุหลาบสีชมพู

......ไม่ได้.....มันต้องไม่ใช่แบบนี้......แฮร์รี่คิด ก่อนจะเริ่มมีสติอีกครั้ง พยายามหักห้ามใจกับสัมผัสร้อน.....
 
แขนเรียวโอบคอร่างสูงก่อนจะเลื่อนลงไปที่แผ่นหลังกว้าง ร่างสูงยิ้มอย่างได้ที ขบที่ต้นคอขาวอย่างชอบใจ สร้างรอยรักให้ร่างบางครางเสียงแผ่ว.....แต่แล้ว.....

"หืม?"เดรโกก้มมองที่หน้าท้องตัวเอง พบว่าไม้กายสิทธิ์ของเขาจ่ออยู่ที่หน้าท้อง เขามองหน้าแฮร์รี่ พบดวงตาสีมรกตจ้องมาอย่างเอาจริง "ไม่เอาน่า....." ร่างสูงค่อยๆเปลี่ยนเป็นท่านั่ง แฮร์รี่รีบออกจากใต้ร่างสูงก่อนจะชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่หน้าของเดรโก

"ออกไปเดี๋ยวนี้"แฮร์รี่สั่งเสียงเขียว

"โอเคๆ"เดรโกยิ้มกริ่มลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวถอยไปยืนอยู่ใต้ประตู "แต่ก่อนออกไป ขอบอกอะไรได้มั๊ย"

แฮร์รี่มองร่างสูงอย่างสงสัย

"ปากนายนี่หวานชะมัด!"

เพียงแค่นั้นลำแสงสีแดงก็พุ่งเข้าใส่ร่างสูงอย่างรวดเร็ว ทำให้เดรโก มัลฟอลกระเด็นไปกระแทกกำแพงด้านนอก แฮร์รี่มองร่างสูงอย่างไม่พอใจก่อนจะปาไม้กายสิทธิ์ของร่างสูงใส่

"ไอ้บ้า!!!"และก็ปิดประตูใส่อย่างไร้เยื่อใย

"โห....เล่นงี้เลยเรอะ....."เดรโกเอ่ยเสียงอ่อย รู้สึกเจ็บและจุกอย่างมาก ก่อนจะค่อยๆพยายามยืนขึ้นช้าๆ พอดีกับที่ประตูห้องของร่างบางเปิดอีกรอบ

"เอาไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก ไอ้เฟเร็ตงี่เง่า!!"ร่างบางปาเสื้อนอกของร่างสูงที่ถอดออกไปตอนกำลังจูบกับแฮร์รี่ ร่างบางส่งสายตาเขียวปั๊ดมาให้ก่อนจะกระแทกประตูปิดใส่หน้าอีกรอบ เดรโกได้ยินเสียงล็อคกลอนและท่องมนต์เรียบร้อย

"คนสวยใจดำ โอย~เจ็บชิบ!"

หลายวันต่อมา.....

ด้วยเวลาเพียงไม่กี่วัน เดรโกตามติดแฮร์รี่ทุกครั้งที่มีโอกาสหรือทุกครั้งที่มีเลาว่างมากพอ หรือไม่ก็พยายามโทรหาตลอดเวลาด้วยเบอร์ที่แต่ละครั้งไม่เคยซ้ำเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"น่านะ.....เราไปเที่ยวกันดีกว่าน่า วันๆอยู่แต่ในครัวในร้านไม่เบื่อเหรอไงจ้ะ"เดรโก มัฟอยเอ่ยเสียงหวาน ใบหน้าหล่อเหลาถูกปิดดวยแว่นดำแฟชั่นอันเก๋ประจำตัว ผมสีบรอนซีดถูกสวมทับด้วยหมวกไหมพรมสีดำ แต่กระนั้นการแต่งกายยังดูเหมือนหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่นอยู่ดี

"ที่ฉันเบื่อก็คือนาย มัลฟอย"แฮร์รี่เอ่ยเสียงรอดไรฟันอย่างรำคาญ "ไม่งานทำหรือไง!?"

"วันนี้หยุดไดวันหนึ่ง.....ไม่เอาน่าพ็อตเตอร์ นะจ้ะ นะจ้ะ"เอ่ยเสียงหวาน พลางยิ้มโปรยเสน่ห์ "ไปเที่ยวกันนะ คนสวย"

"เลิกเรียกฉันแบบนั้นซะที!! จะไปไหนก็ไปเลยไปไอ้เฟเร็ตงี่เง่า"

"ก็จะนั่งดูนายอยู่นี่แหละ"ร่างสูงเอ่ยเอาแต่ใจ ยิ้มกริ่ม

"ทำไมนายถึงดื้อนักนะ!!"

"นายก็ดื้อเหมือนกันนั่นแหละ"ร่างสูงสวนกลับยิ้มๆ

ร่างบางเบ้ปาก ก่อนจะกลับไปสนใจบัญชีร้านต่อ และเดินเข้าไปในครัวเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยและวัสดุอุปกรณ์ที่ควรจำเป็นต้องหามาเพิ่ม โดยมีร่างสูงตามมาติดๆ คอยเดินตามต้อยๆเหมือนเด็กเล็กๆ บรรดาลูกน้องทั้งหลายต่างมองดูผู้มาใหม่ที่ไม่คุ้นหน้าแต่เห็นมาหาเจ้านายหลายวัน

"แฟนเจ้านายเหรอ?"

"คงงั้นมั้ง?"

แฮร์รี่ที่หูไวอย่างน่าอัศจรรย์หันมามองคนพูดด้วยสายตาดุๆ "ทำงานต่อไปซะ!"

"ขะ คร้าบ!!"

ร่างบางเบ้ปาก ก่อนจะหันกลับมาหาร่างสูงที่ยืนยิ้มแฉ่ง "ตามมาทำไมเนี่ย?"

"ก็อยากตามคนสวย"

คำตอบยียวนทำเอาร่างบางไม่พอใจ "นี่ ไอ้เฟเร็ตบ้า!! นายอยากจะแกล้งฉันหรือไง!?"

"เปล่านิ แต่เวลานายโกรธนี่ยังดูน่ารักเลยนะเนี่ย"

"ไอ้บ้าเอ๊ย! บอกมาเดียวนี้เลยนะ ว่าทำไมหลายวันนี้นายถึงตามฉันไม่หยุดสักที!!"

"ให้ตอบแบบไหนล่ะ? ตรงๆ หรืออ้อมๆ"

"บอกมาตรงๆนั่นแหละ!!"

"โอเค!"ร่างสูงยิ้มกริ่ม "บอกตามตรงนะ ที่ฉันตามนายมาหลายวันนี้ก็เพราะว่า.....ฉันชอบนาย"

เคร้ง!

เพล้ง!

แกร็ง!!

โครม!!

พรึ่บ!! (ไฟในกะทะปะทุ)

ว้ากกกก!
  
เหวอ!

เพล้ง!

ตึง!



เพียงประโยคเดียวก็ทำเอาบรรดาเชฟและบริกรทั้งหลายตกใจกันเป็นแถว....

ส่วนร่างบางก็อ้าปากพะงาบๆอย่างตกใจ ไม่รู้จะพูดอะไรดี มองใบหนาหล่อเหล่าที่ไม่มีรอยยิ้มยียวนล้อเล่นเหมือนเคย

"ล้อ.....ล้อกันเล่นแน่....."แฮร์รี่เอ่ย รู้สึกได้ถึงหัวใจดวงน้อยภายในที่เต้นแรงมกกว่าเดิม

"หน้าฉันล้อเล่นเหรอไง?"เดรโกเอ่ยเรียบๆ

"ตะ แต่....ทำไมละ? ได้ยังไง?"หน้าแดงน้อยๆอย่างเขินอาย

"ตั้งแต่เห็นนายครั้งแรกแล้ว.....แต่ฉันกลัวเสียฟอร์ม อีกอย่าง...นายชอบทำวอวดดีซะจนฉันจะเข้าใกล้ได้แต่ละทีก็มีแต่ทะเลาะอยู่เรื่อย"

"นั่นก็เพราะนายชอบทำตัวอวดดีก่อนต่างหากละ และก็ทำตัวงี่เง่า!"แฮร์รี่แย้ง

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันกลัวว่าจะเสียฟอร์ม"เดรโกเอ่ยเกาหัวแกรกๆ หน้าแดงน้อยๆอย่างที่แฮรี่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"แล้ว....แล้วไงต่อ?"แฮร์รี่ถามต่อหน้าแดง

"ก็นั่นแหละ.....กี่ปีแล้วหล่ะนายก็นับสิ...สิบสามปีเชียวนะ...ฉันชอบแต่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ"

"แล้วแพนซี่ล่ะ?"

"ฉันกับยัยนั่นเคยเป็นอะไรกันที่ไหนเล่า!"เดรโกเบ้ปากแหยงๆ

"ก็....เห็นสนิทกันเหลือเกินนิ"แฮร์รี่เอ่ย

"ทำไม นายหึงเหรอไง?"เดรโกยิ้มกริ่ม

"ไอ้บ้า!!"แฮร์รี่ว่า ก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างอายๆ แต่พบกับสายตาหลายสิบคู่จ้องมาที่ตนและร่างสูง "มะ มองอะไรกัน!! กลับไปทำงานโน่นไป!!"

แล้วกลุ่มพยานรักก็รีบแตกตัวันที ร่างบางรีบเดินหนีออกจากห้องครัว เดรโกรีบตามมาติดๆ แฮร์รี่ฝาก้านกับแคชเชียร์คนสนิทก่อนจะคว้าเสื้อโค้ทและเดินลิ่วๆออกไปนอกร้านทันที

"เฮ้!!"เดรโกร้องเรียกเมื่อเห็นร่างบางเดินดุ่มๆไปตามทางเดินฟุตบาท
 
"เฮ้! พ็อตเตอร์! นายจะไปไหน? เฮ้!"ร่างสูงรีบก้าวเท้าตามแต่ร่างบางเร่งฝีเท้ากว่าเดิม "พ็อตเตอร์! พ็อตเตอร์!....แฮร์รี่!!"

ร่างบางหยุดเดินทันที หน้าร้อนฉ่า รู้สึกหัวใจเต้นระรัวเมื่อได้ยินสียงทุ้มนั้นตะโกนเรียกชื่อตน เดรโกตามมาจนทันคว้าแขนร่างบางให้หันมาหาตน

"นายจะไปไหนน่ะ? หรือว่านายจะยอมไปเที่ยวกับฉันแล้ว?"เดรโกยิ้มกริ่ม

"เมื่อกี้....นายเรียกชื่อฉันเหรอ?"

เดรโกยยิ้มอ่อนโยนให้ร่างบาง "ใช่...บอกตามตรงว่าอยากเรียกมาตั้งนานแล้วด้วย....และก็อยากให้นายเรียกชื่อฉันบ้างเหมือนกัน"

แฮร์รี่หน้าแดงแปร็ด ร่างสูงยิ้มอย่างชอบใจ

"นายชอบฉันบ้างหรือเปล่า?"ร่างสูงถาม

แฮร์รี่มองเดรโก ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี ชอบมั๊ย....ไม่รู้สิ.....แต่ใจเต้นตึกตักไปหมดเลย.....

"ฉะ ฉันไม่รู้!!"ร่างบางเอ่ยก่อนจะรีบเดินหนีต่อไป

"แฮร์รี่!"เดรโกรีบตามไป ก่อนจะเอ่ย "นายไม่รู้ก็ไม่เป็นไร....แจ่ฉันอยากให้นายรู้ไว้ว่าฉันชอบไม่สิ....ต้องเรียก่ารักมากกว่า.....ฉันรักนายนะแฮร์รี่"

ร่างบางหน้าแดงแปร็ด ไม่พูดไม่จา รางสูงเพียงยิ้มกริ่มก่อนจะฉวยมือเรียวมาจับไว้มั่น แฮร์รี่มองมือใหญ่ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงข้างๆกาย

"ขอจับมือแล้วกัน"

"อะ อืม"

แล้ววันนั้นแฮร์รี่ก็หน้าแดงแทบไปตลอดวัน ส่วนร่างสูงก็ไม่ยอมหุบยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว




รักเหรอ.....

.....หัวใจเต้นแรงจัง.....

.....เรารู้สึกยังไงกับเขากันแน่นะ.....รัก.....หรือไม่รัก.....

.....ไม่รู้สิ.....รู้แค่ว่า......พอเข้าใกล้ก็ใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก พบสบตาสีเทานั่น ก็แทบจะละลายให้ได้.....

.....เสียงทุ้มนุ่มนั่นก็ทำเอาตัวสั่นไปได้ทั้งตัว.....โดยเฉพาะประโยคนั้น....'ฉันรักนาย'.....พอได้ยินแล้วก็.....ดีใจ.....

.....ดีใจมากๆ.....เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยทีเดียว......

"เฮ้อ~!"ร่างบางถอนหายใจอย่างหนักใจ "ยังไง.....ก็ตกปากรับคำว่าจะคบด้วยไปแล้วนี่เรา"



............เมื่อสามชั่วโมงก่อน............

"ฉันรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป แต่ไหนๆฉันก็บอกความรู้สึกออกไปแล้ว.....ฉันคบกับนายได้มั๊ย?"

"เอ๋??"

"แบบเป็นแฟนน่ะ"

"ตะ แต่...."

"ฉันรู้ๆ.....นายยังไม่ได้บอกอะไรฉันก็จริง แต่ฉันก็อยากลอง ถ้านายคบกับฉันไปนานๆ พอรู้ว่าไม่ใช่ก็เลิกได้ ไม่เป็นไรหรอก"

"เอ่อ....."

"แค่ลองถามดูน่ะ ไม่ต้องตอบเดี๋ยวนี้ก็ได้"ร่างสูงเพียงยิ้ม ทำท่าจะเดินจากไป แต่มือเรียวของแฮร์รี่กลับคว้าแขนเสื้อของร่างสูงไว้

"เอ่อ....."ร่างบางหน้าแดง "....ก็ได้...จะลองคบกันดูก่อนก็ได้"

เดรโกยิ้มกว้าง ก่อนจะกอดร่างบางในอย่างดีใจ "ขอบใจมากแฮร์รี่!! ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายให้ดีที่สุด!!"ว่าจบก็หอมแกมร่างบางไปฟอดใหญ่ "งั้นฉันไปก่อนนะ ต้องไปทำงานแล้ว บาย!"

"บะ บาย...."



.....กลับมาที่ปัจจุบัน.....

แฮร์รี่ถอนหายใจ "ก็ดูไปก่อนละกัน ลองคบไปเราก็คงรู้ใจตัวเองน่ะแหละ"

เป็นเวลาหลายอาทิตย์ที่แฮร์รี่และเดรโกได้ลองคบหากัน

ร่างสูงรู้สึกเป็นสุขมากขึ้นทุกวัน เพราะคนที่เขาแอบรักมาหลายปีได้กลายเป็นคนรักของเขาไปแล้ว สมดังความตั้งใจตลอดหลายปีของเขา

ส่วนร่างบาง นับวันก็เริ่มเห็นด้านดีๆของร่างสูงมากขึ้น เริ่มเข้าใจร่างสูงมากขึ้น เหมือนเวลาวยเหลือให้เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นจนเริ่มจะแน่ใจ.....

ทั้งคู่คบหากันจริง แต่ไม่เคยทำสิ่งที่ลึกซึ้ง นอกจากไปเที่ยว ออกเดทและจับมือ ไม่มีอะไรที่มากกว่านั้น เพราะแฮร์รี่เองก็ไม่พร้อม และเดรโกก็ไม่อยากฝืนใจร่างบางนัก นอกากนี้ส่วนใหญ่ เดรโกมักจะชอบมาที่ห้องแฮร์รี่บ่อยๆ มาทานอาหารค่ำ หรือบ้างก็แค่มาเฉยๆเพื่อเป็นเพื่อนกับแฮร์รี่ บางคืนก็ค้างที่ห้องของแฮร์รี่ไปเลยไม่ยอมกลับห้องตัวเอง

ก็อกๆๆๆ.....

"หืม?"แฮร์รี่โผล่หน้าออกมาจากครัว ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง เหลียวมองร่างสูงที่นอนหลับอย่างเหนื่อยล้าอยู่บนโซฟาหน้าทีวีก็ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเปิดประตูห้อง

"ไงแฮร์รี่!"

"รอน!"แฮร์รี่อุทานอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มร่าและหัวเราะเมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่และฟาติมาก็มา "ไม่เจอกันนานเลยนะ"แฮร์รี่กอดรอนแน่น

"คงงั้น เราต่างก็วุ่นกับร้านทั้งคู่เลยนี่หน่า!"รอนยิ้มกว้าง

"เรามาเยี่ยมน่ะ พอดีวันนี้ปิดร้านสักวันเพราะรอนเหนื่อยมากเลย"เฮอร์ไมโอนี่บอกยิ้มๆ

"อาแฮร์รี่!"ฟาติมากอดขาอาคนโปรดอย่างชอบใจ แฮร์รี่หัวเราะน้อยๆอุ้มหลานขึ้นก่อนจะหอมแก้มอย่างหมันเขี้ยว

"น่ารักเหมือนเดิมนะเราน่ะ"แฮร์รี่เอ่ยกับหลานยิ้มๆ

"แน่นอนค่ะ!"ฟาติมายิ้มกว้าง

"เอาละฟาติมา ลงมาได้แล้ว"เฮอร์ไมโอนี่รับลูกไปอุ้มแทน

"ใครมาน่ะแฮร์รี่?"เสียงทุ้มงัวเงียดังขึ้น

แล้วร่างสูงของนายแบบชื่อดังก็โผล่ออกมายืนอยู่ด้านหลังแฮร์รี่

"แก!!"รอนอุทายอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างของเดรโก มัลฟอย

"อ้าว! นายเองเรอะวีสลีย์"เดรโกเอ่ยอย่างแปลกใจ

"กะ แกมาทำอะไรที่นี่! ที่ห้องของแฮร์รี่!!?"

เดรโกยิ้มกริ่ม ก่อนจะโอบไหล่แฮร์รี่และเอ่ย "ก็ฉันกับแฮร์รี่เป็นแฟนกันนิ"

"หา!!?"รอนอุทานเสียงหลง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ดูจะตกใจไม่แพ้กัน แต่รักษาฟอร์มได้ดีกว่า

"อะ เอ่อ...แฮร์รี่ ขอคุยด้วยหน่อย"เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม ลากเพื่อนชายเข้าห้องก่อนจะลากเข้าไปในห้องครัว ปล่อยให้รอนและเดรโกยืนจ้องกันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อไปก่อน

"มันเกิดขึ้นได้ยังไง?"หญิงสาวยิงคำถามทันที ก่อนจะวางลงลงบนโต๊ะ

"ก็...เอ่อ...เขามารภาพกับฉันก่อน ละ และก็มาขอคบด้วย ฉะ ฉันก็เลย -/////- ก็เลยยอมคบด้วย"

"จริงเหรอ! เขาสารภาพกับเธอว่าอะไร??"

"เขาบอกว่า ขะ เขารักฉัน"แฮร์รี่หน้าแดงแปร็ด

"ตายแล้ว!"เฮอร์ไมโอนี่อุทาน ก่อนจะยิ้มกริ่ม "ฉันว่าแล้วเชียว! มิน่าละตอนอยู่ที่โรงเรียนทำไมมัลฟอยถึงชอบมองเธอนัก!! แหมๆๆ ยินดีด้วยนะจ้ะแฮร์รี่"

"เอ่อ..ขอบใจ ดีใจที่เธอเข้าใจ >///<"

"โอ๊ย! ฉันเข้าใจดีเลยหล่ะ!! ตอนที่พวกนายยังเรียนอยู่ ก็มีตั้งหลายคนเชียร์พวกนายอยู่ตั้งนาน!"

"ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย?"

"ก็มันเป็นข่าวในมุมเงียบ นายไม่รู้หรอก! ถ้าฉันไม่บอกนะ.....แต่ยินดีด้วยจริงๆนะแฮร์รี่"หญิงสาวกอดเพื่อนชาย ก่อนจะถามต่อ "เออ แล้วนายบอกความรู้สึกออกไปหรือเปล่า?"

"ยะ ยังเลย"

"อะไรนะ!? ทำไมละแฮร์รี่?"

"กะ ก็เพราะฉันยังไม่แน่ใจเลยน่ะสิ"

"โอ๊ยตายละ! เพื่อนฉันปราบจอมมารได้แต่เรื่องตัวเองกลับไม่รู้อะไรเลยนะเนี่ย! ไหนบอกมาสิว่านายรู้สึกยังไง?"

"ฉันไม่รู้"

"ลองบอกมาสิว่าเวลาอยู่ใกล้ๆมัลฟอยน่ะเป็นยังไง?"

"คือว่า.....เอ่อ มันรู้สึกว่าใจเต้นแรงๆ....ยิงใกล้ก็เหมือนจะหลุดออกมาจากอกให้ได้ เวลามองตาก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวๆ ทำอะไรไม่ค่อยถูก อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา.....ประมาณนั้นแหละ -////////-"

เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกริ่ม "นั่นหล่ะแฮร์รี่! นายรักมัลฟอย!"

"จะ จริงอ่ะ!?"

"จริงแท้และแน่นอน"หญิงสาวเอ่ยอย่างมั่นใจ "และดูจากสายตามัลฟอยนะ เขาก็รักนายมากเลยหล่ะ"

แฮร์รี่เพียงยิ้มน้อยๆ

"แล้วพวกนาย เคย...แบบว่า....รู้ๆกันอยู่นะ"

"เธอจะบ้าเหรอไงเฮอร์ไมโอนี่!!"แฮร์รี่เอ่ยเสียงดัง ชักไม่แน่ใจว่านอกจากที่เฮอร์ไมโอนี่รู้เรื่องของเขาและมัลฟอยตอนเรียนนี่ มันมาจากข่าวลือในมุมมืด หรือข่าวลือในมุม Y กันแน่

"โอเคไม่ถามและก็ได้!"เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขบขัน แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะ ปล่อยให้เด็กหญิงที่นั่งฟังอู่นานงงงวยต่อไป

อาหารค่ำมื้อนั้นก็ออกจะทุลักทุเลบ้างเนื่องจากเดรโกและรอนนั่นเอง แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เดรโกไม่ทำตัวหยาบคายเหมือนหลายปีก่อน กลับสุภาพขึ้น พูดคุยกับเฮอร์ไมโอนี่และฟาติมาอย่างสุภาพ แม้แต่กับรอนก็ดูจะไม่ล้อเลียนอะไรอีกแล้ว ซึ่งแฮร์รี่ก็พอใจ




วันนี้แฮร์รี่ต้องไปหาเดรโกที่สตูดิโอ เพราะทั้งคู่ตกลงกันว่าจะไปออกเดทวันนี้ ซึ่งหลังจากที่เดรโกถ่ายแบบเสร็จนั่นเอง แฮร์รี่กะเวลาไปให้รงกับเวลาเลิกงานของเดรโกพอดี เขาเดินเข้าไปในสตูดิโอ ตรงไปยังห้องของร่างสูงตามที่พนักงานในสตูดิโอคนหนึ่งแนะนำ ร่างบางเคาะประตูสองสามที ก็ไม่ได้ยินเสียงใครตอบกลับมา จึงลองบิดกลอนประตูพบว่ามันไม่ได้ล็อค จึงเปิดเข้าไป และต้องเบิกตาโตเมื่อพบกับภาพตรงหน้า

เดรโกมัลฟอยกำลังจูบกับหญิงสาวนางแบบคนหนึ่ง!!!

"แฮร์รี่!!"เดรโกที่เหลือบมาเห็น ผลักหญิงสาวออก ก่อนจะอุทานเสียงดัง

แฮร์รี่รู้สึกขอบตาร้อนผ่าว โกรธเคืองร่างสูง ส่งสายตาผิดหวังให้เดรโกก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที

"แฮร์รี่! ปัดโธ่เว้ย!!"เดรโกสบถก่อนจะหันไปหาหญิงสาวอย่างโกรธแค้น "ถ้าอยากดังก็ไปหากินกับคนอื่นซะไป!!"

ว่าจบก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง ตามร่างบางที่เพิ่องวิ่งออกไป.....

แฮร์รี่หยุดวิ่งบนทางเท้า ยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาใสไหลอาบพวงแก้มนุ่ม รู้สึกผิดหวังและโกรธเคืองเดรโกอย่างมาก

"ทำไมเราไม่รู้นะ! เขาก็มีข่าวกับผู้หญิงอื่นเป็นประจำ! ทำไมเราไม่นึกนะ! เรามันโง่จริงๆ!"ต่อว่าตัวเอง ก่อนจะเดินก้าวเร็วไปตามทางเท้า พยายามหยุดร้องไห้

"แฮร์รี่!"เสียงคุ้นหูดังมาแต่ไกล ร่างบางรีบก้าวหนีอย่างรวดเร็ว

"แฮร์รี่ เดี๋ยว!ร่างสูงวิ่งฝ่าผู้คนตามร่างบางมาอย่างรวดเร็ว

แฮร์รี่พยายามไม่ยอมหันไปมอง ก่อนจะเดินข้ามถนนทันทีเมื่อเห็นว่าไฟเขียว(ที่เมืองนอกไฟเขียวคือให้คนเดินข้ามถนนได้ ส่วนไฟแดงจะให้รถผ่าน)
  
ร่างสูงวิ่งตามมาจนทัน ก่อนจะคว้าแขนร่างบางให้หันมาหาตน เมื่อเห็นสภาพแฮร์รี่ก็แทบใจหายและรู้สึกผิดทันที ดวงตาสีมรกตสวยไหลอาบไปด้วยน้ำตา ใบหน้าหวานแดงช้ำน้ำตาใสอาบแก้ม

"อย่ามายุ่ง!"ร่างบางสะบัดแขนออก ทำท่าจะเดินหนี

"เดี๋ยวสิแฮร์รี่! นายฟังฉันก่อน"

"หยุด! นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันเห็นเองกับตาแล้ว พอกันที!!"

"นายฟังฉันก่อนสิแฮร์รี่ ที่นายเห็นน่ะมันเป็นการเข้าใจผิดนะ!!"

"เข้าใจผิดเหรอ! แล้วที่ฉันเห็นนายจูบกับผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอเข้าใจผิด!! นายหักหลังฉัน!!"

"ทำไมนายถึงดื้อด้านแบบนี้นะแฮร์รี่!"

"ฉันนะเหรอดื้อด้าน!! นั่นมันนายต่างหากเดรโก! นายมัน...นายมันบ้าที่สุด!"

ปิ๊นๆๆ!! เฮ้! หลบไปได้มั๊ย! คนเขาต้องไปทำมาหากินนะ!!

เสียงของคนขับรถแท็กซี่เอ่ยเสียงดัง เพราะตอนนี้ทั้งคู่กำลังยืนเถียงกันอยู่เถียงกันอยู่กลางทางม้าลาย เหล่าผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ต่างหยุดดูเหตุการณ์อย่างอยากรู้อยากเห็น

"แล้วทำไมนายถึงไม่ฟังฉันละ!!"เดรโกเอ่ยต่อไปโดยไม่สนใจเสียงแตรรถ

"ก็เพราะฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของนาย!!"

"สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง!!"

"ไม่! สิ่งที่นายจะพูดคือคำหลอกลวง สิ่งที่นายทำก็หลอกลวง!! นายบอกว่ารักฉัน แต่ที่นายทำคือหักหลังฉัน ไปจูบกับผู้หญิงอื่นลับหลังฉัน!!"

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีที่ร่างบางปลดปล่อยอารมณ์ออกมาทางคำพูด

"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!!!"เดรโกโต้กลับ

ปี๊นๆๆๆๆ!!! ผมไม่รู้ว่าคุณมีปัญหาอะไรกันท แต่หลบไปได้มั๊ย!!

"คุณ!!"เดรโกหันมาตะคอกใส่คนขับรถแท็กซี่คนนั้น "คุณเงียบไปเลย!!"

"อย่าพาลกับคนอื่นสิ!"

"นั่นก็เพราะว่านายไม่ฟังฉันน่ะสิ!! นายก็ฟังฉันสิ ฟังในสิ่งที่ฉันจะพูด!!"

"คำพูดนายมันเชื่อไม่ได้แล้ว!! นายโกหกฉัน!!"

"ฉันไม่ได้โกหก!!"

"นายหลอกฉัน!!"แฮร์รี่ประกาศก้อง "นายบอกว่ารักฉัน! แต่ที่ฉันเห็นคือนายไปนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนอื่น!! นายทำแบบนั้นได้ยังไง!! นายเห็นความรู้สึกของฉันเป็นอะไร!! ทั้งๆที่ฉันรักนาย!! ทั้งๆที่ฉันรักนาย!! แต่ที่นายทำคือทรยศความรู้สึกของฉัน!!!"

ทั้งคู่หอบหายใจหนักซึ่งมาจากการตะโกนโต้ตอบกันไปมา เดรโกมองร่างบางอย่างอึ้งๆในสิ่งที่งบางประกาศ

"พอกันที"แฮร์รี่เอ่ยเบาๆ "มันน่าจะจบซะตรงนี้" เอ่ยก่อนทำท่าจะเดินจากไป

"แต่ฉันไม่จบ!!"เดรโกประกาศก้อง "นายอยากจบ แต่ฉันไม่อยากที่จะจบ!!"

แฮร์รี่หันมาก่อนจะตะโกนใส่ "ไปให้พ้น!!"

"ฉันไม่ไป!! และฉันก็จะไม่ยอมจบ ที่นายเห็นมันเป็นการเข้าใจผิด!! ผู้หญิงคนนั้นอยากเป็นข่าวกบฉันก็เลยมาหาฉันที่ห้องแต่งตัวและจูบฉัน โดยแอบใช้ให้ปาปารัสซี่คนหนึ่งแอบถ่ายเอาไว้!!"หลายนฮือฮาทันที แฮร์รี่นิ่งฟังน้ำตาไหล

"และตอนนั้นนายก็โผล่มาพอดี!! นายเข้าใจผิดนะแฮร์รี่! และฉันก็ไม่ได้ทรยศหรือหักหลังนาย! ฉันไม่เคย ไม่เคย! แม้แต่ครั้งเดียวที่จะล้อเล่นกับความรู้สึกของนาย! ไม่เคยที่จะโกหกว่ารัก! ฉันพูดแต่ความจริง ออกมาใจจริงๆ! ว่าฉันรักนาย ได้ยินมั๊ยแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ฉันรักนายจริงๆ!!"

แฮร์รี่มองร่างสูงอย่างไม่แน่ใจ รู้สึกสับสนไปหมด เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

"ฉันจะเชื่อใจนายได้ยังไง!? จะเชื่อได้ยังไง ว่าสิ่งที่นายพูดนั้นคือความจริง"

"เพราะฉันรักนายยังไงละแฮร์รี่"เดรโกเอ่ย "นายเชื่อฉันเถอะ เพราะฉันรักนายจริงๆ รักมาตลอดสิบสามปี"

แฮร์รี่สับสน เขาไม่รู้จะเชื่อดีมั๊ย ภาพของเดรโกกับผู้หญิงอื่นยังติดตาอยู่เลย....

"นายจะเชื่อฉันมั๊ย?"เดรโกถาม

"ฮึก...ไม่....ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้....ฮึก....ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!....ฮึก.....ฉันไม่รู้....."แฮร์รี่สะอื้น ทำท่าจะเดินหนี แต่ร่างสูงคว้าแขนไว้ก่อนจะรวบตัวร่างบางแบกขึ้นบ่าทันที เรียกเสียงฮือฮาได้เป็นอย่างดี

เดรโกพาแฮร์รี่ไปที่รถแท็กซี่เจ้าปัญหาในตอนแรก

"นายจะทำอะไรของนาย! ปล่อยฉันลงซะ ปล่อยฉันลงนะ!!"แฮร์รี่โวยวายก่อนจะถูกดันเข้าไปในรถแท็กซี่

"พาไปส่งที่โรงแรมแพนเตอร์"เดรโกสั่งคนขับรถ ก่อนจะขึ้นไปในรถ

"ปล่อยฉันลง!! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะเดรโก มัลฟอย!!"

ร่างบางโวยวายมาจนถึงหน้าห้องของตัวเอง เดรโก ใช้กุญแจที่ซ่อนอยู่ใต้กระถางต้นไม้เปิดเข้าไป ก่อนจะปิดประตูห้องล็อคเรียบร้อย กันไว้อย่างดีด้วยเวทย์มนต์ ก่อนจะแบกร่างบางที่ยังโวยวายไม่เลิกไปที่ห้องนอน ก่อนจะทิ้งแฮร์รี่ลงบนเตียง

"โอ๊ย! นายทำบ้าอะไรของนาย!?"แฮร์รี่เอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ก่อนจะปาดน้ำตาออก

"ทำให้นายเชื่อน่ะสิ ว่าฉันรักนายจริงๆ"ว่าจบ

ร่างสูงก็ขึ้นคร่อมร่างบางทันที แฮร์รี่เบิกตาโต เดรโกจ้องเข้าไปในมรกตสีเขียวที่ตื่นตระหนก ก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตร้อนแรงให้ทันที

"อื้อ! อื้ม!!"

ร่างบางดิ้นรนขัดขืน แต่เดรโกไม่สนใจ ถอดแว่นให้ร่างบาง สอดลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานล้ำอย่างหิวกระหาย มือใหญ่สอดเข้าไปใต้สาบเสื้อ ลูบไล้ผิวขาวนวล จนสัมผัสกับปุ่มกุหลาบ ทำให้ร่างบางแอ่นกายรับสัมผัสอย่างตกใจ

"อื้ม!...อา....อย่า....อืม....."

แต่ร่างสูงไม่สนใจคำประท้วง

เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ทั้งคู่เปลือยเปล่า.....ร่างสูงยังคงสาละวนกับริมผีปากอิ่ม ปล่อยให้ร่างบางสูดหายใจเพียงชั่วครู่และกลับหาควานหวานล้ำต่อไปอย่างหิวกระหาย มือใหญ่เคล้นคลึงยอดอกกุหลาบ ทำให้ร่างบางแอ่นกายรับสัมผัสอย่างเสียวซ่านไปทั้งกาย ร่างสูงค่อยๆละออกจากริมผีปากอิ่มอย่างช้าๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ซอกคอความ ซุกไซร้สร้างความร้อนเร่าให้ร่างบาง ขบเม้มสร้างรอยรักหลายจุดแสดงความเป็นเจ้าของ มือใหญ่เอนลงมาที่สะโพกมน ริมฝีปากร้อนเลื่อนลงมาที่ยอดกุหลาบงาม ลิ้นร้อนเลียแผ่วเบา

"อา!!....เดรโก!....อย่า.....อืม....อ๊า....."

ร่างสูงขบที่ยอดกุหลาบเบาๆ ร่างบางแอ่นกายรับทันที

"อา....."

มือใหญ่ เคล้นสะโพกมน ก่อนจะค่อยๆจับขาเรียวแยกออกช้าๆ ไม่ให้ร่างบางตื่นตระหนกมากเกินไป ก่อนที่มือใหญ่ค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสที่จุดอ่อนไหวที่เริ่มตื่นตัว....

"อ๊ะ! อย่า...เดรโก...ตรงนั้น...อา...."ร่างบางครวญครางเมื่อมือใหญ่กอบกุมจุดอ่อนไหวนั้นไว้

ร่างสูงก้มลงอมจุดอ่อนไหวนั้นเข้าไปก่อนใช้ลิ้นบำเรอสร้างอารมณ์สวาทให้ร่างบาง

"อ๊า!!.....เดรโก! อา..อืม..อือ....อา....อย่า...อา...."

มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่น  ร่างสูงยังคงสร้างอารมณ์เสียงสวาทต่อไป ร่างบางบิดเร้าอย่างทรมานและเสียวซ่าน ครางเสียงหลงอย่างเผลอไผล ร่างสูงถอนริมฝีปากออก ก่อนจะใช้มือกอบกุมแทนและเริ่มรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

"อาๆ...อืม เดรโก!...อาๆๆ!..."

ร่างสูงรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เร็วขึ้น...เร็วขึ้น....เร็วขึ้น....

"อา!!...เดรโก อา....อืม....จะออกแล้ว....อ๊า!!!"

น้ำขุ่นขาวพุ่งเปื้อนเต็มมือร่างสูงและหน้าท้องของร่างบาง ไหลเลื่อนลงช่องทางแคบ ร่างสูงเลียน้ำขาวขุ่นนั้นอย่างไม่รังเกียจ ก่อนจะก้มลงโลมเลียน้ำขาวขุ่นนั้นจนหมด ร่างบางครางเบาๆทุกที่ที่ลิ้นร้อนได้สัมผัสและโลมเลีย จนมาถึงช่องทางแคบ ร่างสูงใช้นิ้วสอดใส่เข้าไปทันที

"อ๊ะ!! เจ็บ!!....เดรโก..ฉันเจ็บ...อา!!....เจ็บ...อืม...."

"ไม่ต้องเกร็งนะ"เดรโกโน้มลงกระซิบข้างหูก่อนจะเพิ่มเข้าไปอีกนิ้ว

"อา!! เจ็บ!!"

เดรโกค่อยๆชักนิ้วยาวเข้าออก พลางควานหาจุดของร่างบางไปด้วย

"อืม...เจ็บ...อา....เดรโก....มัน....อ๊า!"

ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจที่หาเจอ ก่อนจะค่อยๆถอนนิ้วออก จากนั้นก็ก้มลงจุมพิตอ่อนโยนที่หน้าผากของร่างบาง และกระซิบข้างหูเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยน

"ฉันรักนายนะ แฮร์รี่....เป็นของฉันเถอะ....."

"เดรโก.....อ๊ะ!!!!"

ร่างบางผวากอดเดรโกแน่น จิกเล็บลงบนที่แผ่นหลังของร่างสูง เดรโกไม่เอ่ยอะไร ก่อนจะค่อยๆขยับกายช้าๆ

"อา!....เจ็บ...เดรโก...อืม...ฉันเจ็บ....อา...."

"ไม่ต้องเกร็งแฮร์รี่....อา...ฉันอยู่กับนาย....ผ่อนคลายไว้...."ร่างสูงรับรู้ถึงภายในที่ตอดรัดแก่นกายของเขา

ร่างสูงเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆเพื่อให้ร่างบางได้คุ้นชิน ก่อนจะเริ่มขยับเร็วขึ้น....เร็วขึ้น...เร็วขึ้น....

"อ๊ะ..อา..อ๊า...อืม..เดรโก...อา...."

ร่างบางเริ่มคุ้นชินขึ้นก็เริ่มขยับสะโพกตามจังหวะของร่างสูง จากความทรมานก็เริ่มคละเคล้าไปด้วยความสุขสม ร่างกายทั้งสองกอดกันนัวเนีย สอดประสานเป็นจังหวะเดียว เหงื่อไหลโทรมไปทั้งกาย แต่ทั้งคู่ก็ไม่หยุดความสุขจากกามอารมณ์นี้

"อะๆๆ..อา..เดรโก...เร็วอีก...อาๆๆ...เร็วอีก....อา...."

ร่างบางครางอย่างเสียวซ่าน รับทุกสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้

ร่างสูงก้มลงมองร่างบาง สบตาดวงตาสีมรกตที่ตอนนี้เอ่อล้นด้วยน้ำตา แต่หยาดเยิ้มและหวานล้ำไปด้วยอารมณ์ ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นราวกับเชิญชวน ยิ่งเสียงครางที่ลอดออกมาจากริมฝีปากยิ่งราวกับเรียกร้องให้มากขึ้น ร่างสูงอดใจไม่ไหวก้มลงมอบจุมพิตร้อนเร่าให้ให้ร่างบาง สอดลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานล้ำลึกอีกครั้ง ครั้งนี้ร่างบางตอบรับ ลิ้นร้อนของทั้งคู่ตวัดพันเกี่ยวกันอย่างร้อนแรง ขยะที่กายก็ขับตามอย่างไม่ลดละ

"อืม....อา....เดรโก....อืม...."ร่างบางดันร่างสูงออกเพื่อครางระบายอารมณ์ที่อัดอั้น

"อาๆๆๆ....อืม...อือ...อ๊า...อาๆๆ......"ร่างบางครางเสียงหลง

"แฮร์รี่...."

"อาๆๆๆ....อืม...เดรโก....อา...."

"อาๆๆๆ....อา...อืม....อาๆๆ...."ร่างสูงกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางและเริ่มรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ร่างบางบิดเร้าอย่างเสียวซ่าน ครางเสียงหลง

"เสร็จพร้อมกันนะแฮร์รี่....อา...."

"เดรโก....อาๆๆ....เดรโก.....อ๊าๆๆ...."

มือใหญ่รูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ขณะที่ทั้งคู่ก็เริ่มหลมอรวมกันเป็นหนึ่ง เตียงสั่นไปตามแรงกระแทกของทั้งคู่ และ...

"จะ..อา...ออกแล้ว.....เดรโก...อา....อาๆๆ....อ๊า!!!"

ปรี๊ด!!

ทั้งคู่เสร็จพร้อมกันอย่างที่ว่า.....

แฮร์รี่รู้สึกได้ ถึงของเหลวอุ่นที่ไหลเข้าไปสู่ภายในร่างกายของเขา อีกทั้งความอุ่นที่หน้าท้อง ร่างสูงเลียน้ำขุ่นที่มือก่อนจะก้มลงโลมเลียเก็บทุกหยาดหยดแห่งอารมณ์ของร่างบาง

"อา....เดรโก....."

ร่างสูงล้มลงนอนข้างร่างบาง ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น เอ่ยน้ำเสียงทุ้มพร่า "แฮร์รี่....เชื่อฉันเถอะนะ....ฉันรักนาย....รักนายคนเดียวเท่านั้น....แฮร์รี่"

ร่างบางไม่ได้ตอบอะไร แต่ขยับกายเข้าหาแผ่นอกกว้าง เอ่ยเบาๆ "....อย่าทำแบบนี้อีก....อย่าทำให้ฉันต้องเสียน้ำตาอีกนะ...."

ร่างสูงจูบที่หน้าผากร่างบางเอ่ยอย่างหนักแน่น "ไม่มีทาง...."




"อืม...."แฮร์รี่ปรือตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะดันตัวออกจากแผงอกกว้าง และใช้มือเรียวควานหานาฬิกาที่โต๊ะข้างเตียง มือเรียวสัมผัสกับกล่องอะไรบางอย่าง แฮร์รี่หันไปดู ก็พบว่ามันเป็นกล่องอะไรสักอย่าง เขาหยิบมาจ่อใกล้ๆตาเพราะมองไม่ค่อยชัด ก่อนจะเปิดออก และพบกับ....แหวนเงินวงเกลี้ยงสองวง....

"ฉันเอามาให้นายนะ"เดรโกที่ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เอ่ย ก่อนจะหยิบแหวนวงหนึ่งออกมาจากกล่อง จับมือซ้ายของร่างบางมาและใส่ให้อย่างช้าๆ "จองไว้ก่อน"

"เดรโก...."แฮร์รี่เอ่ยอย่างตื้นตัน...

"จะใส่ให้ฉันมั๊ย?"

"อืม..."แฮร์รี่ปาดน้ำตาออกจากหางตา ก่อนจะหยิบแหวนอีกวงที่ใหญ่กว่าออกมาและใส่ให้ร่างสูงที่นิ้วนางซ้ายเหมือนของตน

เดรโกยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะจุมพิตที่ขมับของร่างบางอย่างรักใคร่ แฮร์รี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นช้าๆ

"อ๊ะ....เจ็บ..."แฮร์รี่อุทานเบาๆ

"เจ็บมากมั๊ย...."เดรโกเอ่ยอย่างห่วงใย

"กะ ก็ไม่หรอก"ร่างบางตอบ

"ขอโทษนะ"เดรโกเอ่ยเบาๆ

"ไม่หรอก.....ไม่เป็นไร....."แฮร์รี่ยิ้ม ก่อนจะยื่นหน้าไปมอบจุมพิตเบาๆให้ที่แก้มของร่างสูง "ฉันรักนายนะ"

"อืม.....ฉันก็รักนายที่สุดเลยแฮร์รี่"ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ กอดร่างบางแน่น ก่อนจะรวบตัวขึ้นและพาเข้าห้องน้ำ

"มาอาบน้ำกันดีกว่า!!"

"อ๊ะ!! อย่าน๊า~~!!! ฉันรู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ไอ้เฟเร็ตงี่เง่า!!!"




_________________________THE END________________________