“อ๊ะ!...” ร่างบางอุทานขึ้นเมื่อก้าวลงจากรถแล้วมีรถยนต์คันหรูอีกคันปาดเข้ามาจอด ตากลมมองผ่านแว่นตาใสของตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆอย่างไม่พอใจ
แต่คนอย่างอีฮยอกแจจะพูดอะไรได้นอกจากยืนเฉยๆ
หยิบหนังสือ
กระเป๋าแล้วอุปกรณ์การเรียนขึ้นมาหอบเอาไว้เต็มอ้อมแขนเล็ก ก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ
ในขณะที่รถคันข้างๆก็เปิดประตูออกมาเช่นกัน รอยยิ้มพร้อมแก้มป่องๆ
ทำให้คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกลับไปอย่างเป็นมิตร
“อรุณสวัสดิ์ฮยอกแจ
เพิ่งมาถึงเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนจะเดินเข้ามาจนใกล้
“อืม” รับคำเล็กน้อย ก้มหน้าก้มตาเดินไปตามทางเดิน
“มาฉันช่วย” ร่างสูงรีบก้าวตามก่อนจะฉวยของในมือเล็กมาถือไว้
“เอ่อ
ไม่เป็นไรคิบอมฉันถือเองได้” เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ
พยายามจะแย่งของของตัวเองกลับมาแต่คิบอมก็เอี้ยวตัวหลบ พร้อมกับยิ้มใส่ตาคนตัวเล็กไปอีกที
“ไม่เป็นไรเหมือนกัน
นายตัวเล็กนิดเดียว”
“แต่ว่า…”
“เอาน่า
ไปเรียนกันเถอะ” ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะฉวยมือเล็กแล้วก้าวนำไปตามทางเดิน
นักศึกษามากมายต่างมองมาที่มือของคนทั้งคู่พร้อมเสียงซุบซิบนินทา
คิมคิบอม
จะยอมสละโสดแล้วงั้นเหรอ…
“ฮยอกแจ ชอบเขาทำไมไม่บอกไปล่ะ” ซองมินตั้งคำถามอย่างอยากรู้ มีเรียวอุคนั่งพยักหน้าสนับวนุนไปด้วย
“ก็แล้วทำไมต้องบอก” ใบหน้าน่ารักก้มตอบ พร้อมแก้มแดงปลั่ง
หากลีฮยอกแจถอดแว่นออกซักนิด
คนคงจะมาจีบตรึม
“ก็นายชอบเขา” เรียวอุคเอ่ยย้ำ
“ก็ไม่เห็นต้องบอกนี่”
“แกนี่มันยังไงคนนะ
แล้วเมื่อไหร่จะได้มีแฟน” ซองมินว่าออกมา
ก่อนจะหยิกแก้มใสไปมาแผ่วเบา
“แต่เมื่อวานแกก็เดินมากับเขานี่
คนซุบซิบกันทั่วเลย” เรียวอุคถามออกมาอีกครั้ง
จ้องใบหน้าน่ารักหลังกรอบแว่นอย่างจับผิด
“อ๋อ
บังเอิญเจอกันที่ลานจอดรถน่ะ”
“แล้วทำไมเขาถึงจับมือแก”
“เอ่อ..” เสียงหวานหายไป ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น
“เขาชอบแกแน่ๆเลยฮยอกแจ” ทั้งสองคนพูดออกมาเสียงดัง
“จะบ้าเหรอไง
คิบอมเขาป๊อปขนาดนั้นจะมาสนใจอะไรฉัน” ตอบเสียงเบา
จนเพื่อนทั้งสองได้เอามือนั่งกุมขมับ
เมื่อไหร่เพื่อนเขามันจะหายซื่อบื้อล่ะเนี่ย
“แล้วเขาจะมาช่วยแกถือของทำไมถ้าเขาไม่ชอบแก” ซองมินตั้งข้อสังเกต
ตากลมใสจ้องไปยังใบหน้าของเพื่อนรักก่อนจะหัวเราะเสียงใส
“ซองมินก็เคยถือของให้บ่อยๆ” เอ่ยแย้งด้วยรอยยิ้มขำ
“แต่ฉันเป็นเพื่อน”
“คิบอมก็เป็นเพื่อนร่วมคณะ”
“บ๊ะ! ฮยอกแจนายนี่มันไร้เดียงสาจริงๆ!” เรียวอุคกับซองมินพูดออกมาอย่างระอาใจ
ก่อนจะหันไปตั้งข้อสังเกตกันสองคน
ฮยอกแจได้แต่ยิ้มขำมองเพื่อนก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อ
“ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเรียกให้สามสหายเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกัน
ก่อนจะยกยิ้มมองมาที่ไก่น้อย
“มีอะไรเหรอคิบอม” เรียวอุคทักทายอย่างเป็นมิตร คิบอมยิ้มจนตาปิดก่อนจะตอบกลับ
“มาขอยืมดูเลคเชอร์เมื่อวานน่ะครับ
พอดีมีถ่ายแบบเลยไม่ได้เข้าเรียน” เอ่ยตอบอย่างสุภาพหากแต่ตาคมกลับมองมาที่ฮยอกแจเพียงคนเดียว
“อ่าว
แล้วเพื่อนคิบอมไม่มีคนเข้าเรียนเลยเหรอ” ฮยอกแจถามกลับอย่างสงสัยแต่ซองมินกับเรียวอุคแทบจะเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผาก
ไอ้ไก่! เขาอ่อยแกขนาดนั้นแกยังไม่รู้เรื่องอีก
“เข้าครับ
แต่เข้าไปหลับ” ใบหน้าหล่อยังคงตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม
“ซองมินเอาให้คิบอมยืมสิ” เมื่อได้รับคำตอบฮยอกแจก็หันไปกระทุ้งซองมินที่นั่งอยู่ข้างๆแทนที่จะหยิบไปให้
“เห…”
“ก็ของซองมินน่าอ่านกว่า
ให้คิบอมยืมหน่อยสิ” ฮยอกแจยังคงกดดันด้วยคำพูดต่อไป
เรียวอุคมองเพื่อนสองคนอย่างเหนื่อยใจ
แต่จะเหนื่อยใจมากหน่อยก็ตรงที่ไก่น้อยนี่แหละ ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรซักที
เขาตั้งใจมาขอยืมตัวเองดันโยนให้เพื่อนเฉยเลย
“ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ” คิบอมเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ
“ได้สิ
แปปนะ” ฮยอกแจหันมาบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าของซองมินมารื้อสมุดของเพื่อนตัวอวบส่งไปให้ด้วยรอยยิ้ม
คิบอมรับเอามาถือไว้ก่อนจะยิ้มให้อย่างขอบคุณ
“เดี๋ยวเอามาคืนนะครับ” บอกอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไป
“ฮยอกแจ!!” ทันทีที่คิบอมเดินเลยไปไกล
เสียงเกินกว่าเดซิเบลปกติก็ดังขึ้นแบบไม่ได้นัดหมาย
“อะไรเหรอ” หน้าใสถามกลับ
“เขาตั้งใจมาขอยืมแก
ไม่ใช่พวกเรา” เรียวอุคเปิดประเด็นมองตามคิบอมไปอย่างสังเวชในใจ
“เห… เขาไม่ได้ระบุนี่ว่าจะเอาของฉัน”
“ฮยอกแจ
แกก็เรียนเก่งนะแต่ทำไมสมองแกถึงยังไก่อยู่แบบนี้” ซองมินพูดออกมาอย่างปลงตก
“ฉันทำอะไรผิดล่ะ” คนตัวเล็กเถียงหน้าง้ำ ก่อนจะหยิบสมุดของตัวเองขึ้นมาถือไว้
จะให้คิบอมยืมได้ไงล่ะ
ดันเขียนบอกรักไปซะแทบทุกหน้า
อีฮยอกแจก็เขินเป็นนะ…
“เป็นอะไรแกหน้าเหมือนตูด” คยูฮยอนตบบ่าถามเพื่อน เมื่อเพื่อนรักเดินกลับมาด้วยท่าทางหงอยเหงาต่างกับตอนเดินเข้าไปลิบลับ
“ไม่ได้สมุดไก่น้อยว่ะ” ร่างสูงเอ่ยตอบอย่างหมดอาลัยตายอยากวางสมุดของซองมินลงไปกับโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ
“แต่ก็ได้คุยน่า” ซีวอนพูดออกมาอีกคน
“ก็เท่านั้น
แค่หน้าฉันเขายังไม่อยากมองเลย” คิบอมตอบกลับ
หันกลับไปมองยังโต๊ะที่เดินจากมาอีกครั้ง ฮยอกแจยังคงนั่งอ่านหนังสือ
มีซองมินกับเรียวอุคพยายามพูดอะไรบางอย่างอยู่ข้างๆ
ทั้งๆที่ไม่มีอะไรโดดเด่น
แต่คิมคิบอมก็เลือกที่จะรัก
รักอีฮยอกแจ
เพราะอีฮยอกแจน่ารัก
น่ารักในสายตาของคิมคิบอม
“ก็หน้าจืดๆ
ชอบอะไรนักหนาวะ” เยซองถามออกมาอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
เขาว่าเรียวอุคยังน่ารักกว่าเลย
“ไอ้บอมมันก็ต้องเห็นข้อดีบ้างสิ” ดงเฮฟาดฝ่ามือใส่กลางหลังคนปากเสียจนหน้าจ๋อย
“ฮยอกแจไม่จืดอย่างที่พวกแกเห็นซักหน่อย” ออกโรงปกป้องเต็มตัว
“เหรอ…” ลากเสียงยาวกลับมาอย่างพร้อมเพรียง
“เขาน่ะน่ารักนิสัยดี
คิดอะไรก็พูดแบบนั้น แถมยังจิตใจดีด้วย” คิบอมพูดออกมาเพ้อๆ
“อะไรทำให้แกทิ้งนางแบบแนวหน้ามาชอบผู้ชายตัวเล็กธรรมดาๆวะ” คยูฮยอนเป็นอีกคนที่อดไม่ได้ที่จะถาม
“ฉันเคยเห็นเขาจอดรถลงไปช่วยลูกแมวข้างถนน
พระเจ้า คนอะไรน่ารักยังกับนางฟ้า” ยิ่งพูดก็เหมือนว่าคิบอมยิ่งกู่ไม่กลับ
“เดี๋ยวแกก็เบื่อ” ซีวอนพูดออกมาหน่ายๆ
ฮยอกแจก็คงจะเป็นคนที่คิมคิบอมอยากจะควงเล่นๆระหว่างโสดเท่านั้นแหละ
“คนนี้กูจริงจัง!” บอกน้ำเสียงดุ
“เอาจริงเหรอวะ” เยซองถามออกมาหวาดๆ
“กูจะสละโสด!” ประกาศออกมาเสียงดัง จนนักข่าวประจำมหาวิทยาลัยอดไม่ได้ที่จะเขยิบเข้ามาฟังอย่างอยากรู้
แหมเรื่องของคนดัง
แถมเป็นคิมคิบอมที่ไม่ยอมยอมรับว่ามีแฟนซักที
มันก็น่าสนใจไม่ใช่เหรอไง
“เมื่อไหร่” ดงเฮถามขึ้น
“วันเกิดกู
กูจะสละโสดวันเกิดกู”
“จะเดินเข้าไปขอเขาคบเหรอไง” ดงเฮถามต่ออย่างไม่เข้าใจ
“ไม่หรอก
ฉันจะปฏิเสธของขวัญของคนอื่นแต่จะรับของเขาคนเดียว”
“…”
“เขาจะได้รู้ว่าเขาคือคนพิเศษของฉัน” ตอบด้วยดวงตาเป็นประกาย เพื่อนๆได้แต่มองขำๆ ก่อนจะเอาใจช่วยกันยกใหญ่
แหมเพื่อจะสละโสดทั้งที
มันก็ต้องเชียร์เต็มที่หน่อย
สาวๆที่เหลือจะได้แต่แบ่งมาเป็นแฟนคลับของพวกเขามากขึ้น
“ฮยอกแจ
เห็นข่าวรึยัง” ซองมินวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเพื่อนก่อนจะกางหนังสือพิมพ์ฉบับที่เรียกว่าเป็นที่ต้องการมากที่สุดมากางไว้บนโต๊ะหลังจากไปตบตีแย่งจากคนอื่นๆมาจนได้ในที่สุด
“ข่าวอะไร” คนน่ารักเอ่ยถาม ก่อนจะไล่ตากลมกวาดมองข้อความที่เห็น
“จริงเหรอ
คิบอมจะสละโสดวันเกิดเหรอวะ” เรียวอุคเปรยขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ
ให้ตายเถอะ
คิบอมไม่ได้ชอบฮยอกแจเหรอเนี่ย
“เหรอ
เขาคนนั้นคงดีมากเลยเนอะ” เสียงหวานพูดขึ้นแผ่วเบา
ตากลมเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาหากแต่ปากอิ่มยังคงแย้มยิ้มน้อยๆที่เห็นคนที่รักกำลังจะมีความสุข
“ฮยอกแจอย่าคิดมากเลย”
“งั้นแสดงว่าปีนี้ก็มีสาวๆที่ซื้อของขวัญมาเก้อเยอะเลยน่ะสิ
พ่อเจ้าประคุณเล่นจะรับของคนที่ชอบอย่างเดียว” ซองมินพูดออกมาอีกคน
ก่อนจะส่ายหน้าให้กับอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ว่าแต่คิบอมเกิดเมื่อไหร่น่ะ”
“พรุ่งนี้” ฮยอกแจตอบเสียงเบา ความคิดที่จะไปเดินซื้อของขวัญให้กับหนุ่มแก้มแตกเป็นอันต้องพับลงไป
เก็บเงินไว้กินคงดีกว่าซื้อของมาทิ้ง
“ไม่เป็นไรนะฮยอกแจ” ซองมินขยับเข้ามานั่งข้างๆเอ่ยถามอย่างห่วงใย
“ไม่นี่
จะให้เป็นอะไรล่ะ”
“เจ็บมากเลยใช่ไหม” เรียวอุคถามออกมาอีกคนอย่างห่วงใย
“ไม่เป็นไรหรอก
ฉันก็จะได้ตัดใจจริงจังซักที”
“…”
“เวลาแอบรักมันเจ็บเหมือนกันนะ”
21 สิงหาคม
“อยู่เฉยๆไม่ได้เหรอไงวะ” ซีวอนกอดอกมองคิบอมอย่างเหนื่อยหน่าย
เมื่อเพื่อนรักเอาแต่เดินวนไปวนมาใต้คณะของตัวเอง นักศึกษาสาวมากมายต่างพากันยืนรออยู่ห่างๆเพราะไม่มีใครกล้าพอที่จะเดินเอาของขวัญเข้ามาให้
ก็เล่นประกาศซะขนาดนั้น
คงไม่มีใครอยากหน้าแตกหรอก
เลยเลือกที่จะยืนรอห่างๆมากกว่า
“ทำไมเขายังไม่มาอีก” คิบอมถามขึ้นอย่างหงุดหงิด ก้มลงมองเวลาที่ข้อมือเป็นรอบที่ล้านของวัน
“แกดูทุกวินาทีแบบนี้เวลามันคงเปลี่ยนหรอก” ดงเฮอดไม่ได้ที่จะต้องออกปากว่าอีกคน
สงสัยคนนี้คิบอมจะจริงจังจริงๆ
“เขาไม่เคยมาสาย” คิบอมพูดขึ้น ตาคมมองไปที่ถนนรอคอยรถคันคุ้นตาแต่ก็ไร้วี่แวว
“ใจเย็นๆ” เยซองรีบบอกก่อนที่เพื่อนขอวเขาจะเป็นบ้าไป
“จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลย
“นั่นซองมินกับเรียวอุคนี่
ไปถามสิ” เยซองชี้นิ้วไปยังสองสหายของฮยอกแจ
“แล้วไง” คิบอมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ไปถามสิวะ” คยูฮยอนใช้เท้ายันไปเต็มก้นของเพื่อน คิบอมจึงได้สติรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
นักศึกษาสาวๆส่งเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที
“ซองมิน
เรียวอุค” เสียงทุ้มรั้งร่างเล็กทั้งสองคนเอาไว้ได้
“อ่าวว่าไงเหรอคิบอม” ซองมินหันกลับมาถามอย่างสงสัย
“ฮยอกแจไม่มาเรียนเหรอ” ถามออกไปตรงประเด็น
“วันนี้คงไม่มาหรอก” เรียวอุคเป็นคนตอบ ก่อนจะหันไปมองหน้าซองมินเหมือนเพิ่งคิดได้
ไอ้ที่คิบอมบอกว่าจะสละโสด ทำไมต้องตคิดไปเองว่าไม่ใช่ฮยอกแจ
คิมคิบอมอาจจะรอของขวัญจากลีฮยอกแจอยู่ก็เป็นได้
“นี่คิบอม” เรียวอุคเรียกขึ้นจนคนที่ทำหน้าหมองเงยขึ้นสบตา
“ครับ”
“ชอบฮยอกแจเหรอ”
“เปล่าครับ”
“…”
“ผมรักฮยอกแจ” น้ำเสียงมั่นคงที่ตอบออกมาทำให้คนเป็นเพื่อนอดจะเป็นปลื้มไม่ได้
“แล้วจะรออะไรอยู่เล่า” ซองมินออกปากเร่ง
“ครับ?”
“ฮยอกแจมันอยู่หอ
ไปหามันสิจะรอให้มันเดินเข้ามาหาเหรอไง” เรียวอุคอธิบายพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วฮยอกแจเขาจะรับรักผมเหรอครับ”
“ไม่ลองแล้วจะรู้ไหมล่ะ” ทั้งสองคนตอบกลับก่อนจะยักคิ้วให้ คิบอมแย้มยิ้มกว้างก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถคันหรูของตัวเองขับออกไป
นักข่าวประจำมหาวิทยาลัยและบรรดาแฟนคลับต่างพากันวิ่งอุตลุดเพื่อขับถามรถของคิบอมไป
ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนของฮยอกแจหรือเพื่อนของคิบอม
เรื่องแบบนี้มันน่าติดตามนี่นา
สนุกจะตายไป
“ฮยอกแจครับ!” เสียงทุ้มที่ดังกังวานทำให้นักศึกษหอในทั้งหอต่างพากันโผล่หน้าออกมามอง
คิมคิบอมสุดหล่อกำลังถือไมโครโฟนยืนอยู่ตรงกลางระหว่างหอสี่หอ
ก็เขาไม่รู้นี่นาว่าฮยอกแจอยู่หอไหนหรือห้องไหน
เอามันแบบนี้แหละ
“ฮยอกแจครับ
ได้ยินไหม” เสียงทุ้มตะโกนออกมาอีกครั้ง
หากแต่กลับไม่ใช่ฮยอกแจที่โผล่ออกมา
แต่กลายเป็นนักศึกษาที่เดินผ่านไปมากับพวกที่อยู่ในห้องเท่านั้น
“ไอ้บอม
ใจเย็นๆดิวะ” คยูฮยอนรีบเดินเข้ามาดึงเพื่อนเอาไว้
“ไม่เย็น”
“ฮยอกแจครับ!” เสียงทุ้มดังกังวานอีกครั้ง ในขณะที่ซองมินกับเรียวอุครีบวิ่งขึ้นไปบนหอ ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆที่เห็นเพื่อนตัวเล็กออกมายืนมองอยู่ก่อนแล้ว
“คิบอม
ฮยอกแจอยู่นี่!” ทั้งสองคนตะโกนดังลั่น แสงแฟลชสว่างวาบ
พร้อมกับทุกสายตาที่จ้องมองมาที่ร่างเล็กเป็นตาเดียว
“มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ” คนตัวเล็กออกปากถามเพื่อนสนิท ทั้งๆที่วันนี้ตั้งใจจะไม่ไปเรียนเพื่อไม่ให้เจ็บช้ำแล้วนะ
แล้วคิมคิบอมมาทำอะไร
“อีฮยอกแจ
ได้ยินที่คิมคิบอมพูดใช่ไหมครับ” ใบหน้าหล่อเงยขึ้นวบตากับคนที่ยืนนิ่งอยู่บนตึกตรงหน้า
แม้จะอยู่ห่างหากแต่คิบอมก็รู้สึกได้ว่าฮยอกแจกำลังมองลงมาเช่นกัน
“ถ้าได้ยินแล้ว
ตั้งใจฟังดีๆนะครับ”
“…”
“ผมคิมคิบอม
วันนี้เป็นวันเกิดของผม ผมมาหาฮยอกแจเพื่อขอของขวัญวันเกิด” แค่ประโยคนี้จบลงเสียงฮือฮาก็ดังระงม คนตัวเล็กผงะไปเล็กน้อย
ใบหน้าหวานแดงวาบมือเล็กยกขึ้นทาบหัวใจที่เริ่มเต้นเร็วจนน่ากลัว
“ฮยอกแจไม่ตอบเหรอ” ซองมินกระทุ้งศอกกระตุ้น
“ผมรักฮยอกแจนะครับ
คบกับผมเถอะนะ” เสียงทุ้มตะโกนตามขึ้นมาก่อนจะลดไมโครโฟนลงเพื่อรอฟังในสิ่งที่คนถูกถามจะตอบ
ทุกคนที่รอฟังก็ยืนเงียบแทบหยุดหายใจเช่นกัน
“ตอบสิ” เรียวอุคเดินเข้ามากระตุ้นอีกคน ฮยอกแจยืนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะตะโกนตอบ
“ฉันไม่มีของขวัญให้คิบอมหรอกนะ” เสียงหวานที่บอกออกมาทำให้คนฟังแย้มยิ้มกว้าง
คิบอมกระชับไมโครโฟนขึ้นมาถือเอาไว้อีกครั้ง
“ผมไม่ต้องการของขวัญ
ผมต้องการฮยอกแจ”
“…”
“แค่ฮยอกแจคนเดียวก็พอ!!!”
“คิบอมทำตัวน่าอายชะมัด” คนน่ารักออกปากว่าคนรักของตัวเองเมื่อหนังสือพิมพ์ยังคงตีแผ่ข่าววันนั้นอย่างต่อเนื่อง
“ก็ฮยอกแจน่ารัก”
“ไม่เห็นจะเกี่ยว” ปากว่าแต่แก้มกลับเต็มไปด้วยสีแดง
“เกี่ยวสิ
ถ้าฮยอกแจไม่น่ารักผมก็ไม่รีบไปหาขนาดนั้นหรอก” เสียงทุ้มเอ่ยตอบก่อนจะยิ้มแก้มแทบปรืเมื่อเปิดเจอภาพที่เขายืนจูบคนตัวเล็กโชว์มันกลางลาน
“อ๊า!!! รูปนี้อีกแล้ว” มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าปิดตา
ก่อนจะถูกดึงเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ นักศึกษที่ผ่านไปมาได้แต่มองอย่างแสนเสียดาย
แต่หนุ่มเมะกลับเสียดายยิ่งกว่า
ก็ฮยอกแจตอนถอดแว่น
น่ารักเกินจะทน
ทำไมเขาไม่เห็นความน่ารักของฮยอกแจก่อนคิมคิบอมล่ะเนี่ย
แต่ถ้าลงแข่งกับคิมคิบอม
ความหวังที่จะชนะก็คงริบหรี่น่าดู
“รักฮยอกแจนะครับ
ฮยอกแจเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตของผมเลย” เอ่ยชิดใบหูเล็กก่อนจะกดจูบลงไปบนพวงแก้มสวย
“คิบอมก็เป็นของขวัญจากฟ้าที่ดีที่สุดของฉันเหมือนกัน”
End.
No comments:
Post a Comment