Fan Fic มือปราบไพ่ทาโร่ห์ - โทยะ x ยูกิโตะ - Destiny By Juntiva

ตอนเห็นเขาครั้งแรก.....ผมก็รู้สึกได้ทันทีว่า.....ผมรักเขา.....

หลายปีก่อน.....

     ตอนนั้นผมอยู่ ม.ต้นปีแรก ตอนนั้นผมกำลังจะเดินไปโรงเรียน แต่แล้วสายตาผมมันก็เหลือบไปเห็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอ

     เด็กหนุ่มคนหนึ่ง.....ตอนแรกผมคิดว่าเป็นผู้หญิงถ้าไม่เห็นชุดนักเรียนชายแบบเดียวกับผม.....เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังถูกนักเลงกลุ่มหนึ่งไถเงิน ตัวงี้สั่นเชียวและด้วยความที่ผมมันคนดีศรีสังคม ผมก็เลยเข้าไปช่วยเขาไว้

     “ขอบคุณครับที่ช่วยผม...เอ่อ...คุณ.....”

     “เรียกโทยะก็ได้”

     “ผมยูกิโตะครับ!” ร่างบางยิ้มกว้างอย่างร่าเริงอ่อนโยน ใบหน้าหวานหลังกรอบแว่นทำเอาจิตใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ รอยยิ้มนั้นผมไม่มีทางลืมเลือน.....

     เป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับเขา......แล้วมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว.....ปัจจุบันผมกับยูกิโตะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกันครับ.....

หรือเพราะโชคชะตา ส่งเราให้เกิดมาคู่กัน

ฉันจึงได้เจอเธอบนโลกที่กว้างใหญ่

หรือเพราะความบังเอิญที่ทำให้เราได้รู้ใจ

และฉันก็บังเอิญได้รักเธอคนนี้

     “นี่ ๆ โทยะฉันว่างานนี้เหมาะกับนายนะ”

     ผมมองป้ายรับสมัครพนักงานบนกระจกของร้านค้าแห่งหนึ่ง ตอนนี้ผมกำลังเดินหางานทำอยู่ครับ เพื่อเก็บเงินซื้อของขวัญวันเกิดให้พ่อ ที่จริงเงินเก็บผมก็มี แต่มันดันร่อยหรอไปกับกิจกรรมของมหาลัยที่โผล่มามากมายยังกะดอกเห็ด!

     “นายคิดได้ยังไงเนี่ย” ผมมองร่างเพรียวบางข้าง ๆ กายอย่างแปลกใจ “เป็นตัวมาสคอทเนี่ยนะ”

     “เอาน่า ๆ ก็ดีไม่ใช่เหรอ ทำที่สวนสนุกด้วยนะ”

     “ที่นายให้ฉันทำเพราะอยากไปเที่ยวสวนสนุกว่างั้นเถอะ”

     “เปล่านะ!” ร่างบางปฏิเสธ แต่หลบสายตาหนีไปด้วย ผมหัวเราะในลำคอกับท่าทียังกับเด็กของยูกิโตะที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

     “เออ ๆ หามาตั้งนานแล้วนิ ทำก็ทำ” ผมเอ่ย

     “งั้นฉันจะคอยช่วยนะ” ร่างบางยิ้มกว้างอย่างอ่อนหวาน

     ใจผมเต้นระรัวราวกับมันพยายามจะกระแทกหน้าอกผมเพื่ออกมาข้างนอกให้ได้อย่างนั้นแหละ.....ผมชอบรอยยิ้มของยูกิโตะ....ผมชอบทุกอย่างที่เป็นยูกิโตะ แต่ผมก็ไม่เคยบอกเขาหรอก.....ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกแบบผมหรือเปล่า แต่ผมก็หวัง.....หวังว่าเขาจะรู้สักวันว่าผมรักเขาขนาดไหน.....ผมอยากจะให้เขารู้ว่าชีวิตผมขาดเขาไม่ได้จริง ๆ.....

     .....ผมรักเขา.....รักตั้งแต่แรกเห็น.....

เหมือนเส้นด้ายบาง ๆเชื่อมโยงให้ใจได้ผูกพัน

คิดไหมเพราะอะไร แค่ตาสบตาเท่านั้นก็ซึ้งใจ

ฉันไม่รู้จริง ๆ เหตุผลอะไรไม่สำคัญ

แค่ใจตรงกันก็เกินพอแล้ว

     “สู้เขานะโทยะ!”

     เสียงยูกิโตะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คอยเขาใจช่วยผมตลอดเวลา ถึงงั้นก็เถอะนะ! ทำไมชุดนี้มันร้อนจังวะ!!

     “ลูกโป่ง!”

     “เอาลูกโป่งสีแดง!”

     ตอนนี้ผมอยู่ในชุดกระต่ายสีชมพูหวานแหวว ตอนแรกผมเตรียมจะกลับเมื่อเห็นชุด แต่ยูกิโตะบอกว่าอยากเห็นผมใส่ผมก็เลยยอมใส่และมาทนร้อนอยู่กลางแดดเปรี้ยงเพื่อแจกลูกโป่งให้เด็ก แต่ไม่นึกว่ามันจะร้อนขนาดนี้เลยนะเฟ้ย!!

     ไม่นานผมก็ยอมแพ้ให้กับอากาศร้อน ผมหอบหายใจหนัก รู้สึกดีเมื่อได้นั่งหลบร้อนอยู่บนม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ของสวนสนุก ยูกิโตะใช้พัดหาอากาศให้ผมอย่างรวดเร็ว

     “ไหวหรือเปล่าโทยะ?”

     ผมมองใบหน้าที่แสดงออกถึงความห่วงใยอย่างมากจนผมรู้สึกดีใจ

รักเธอ รักเธอ รู้เพียงเท่านั้น

     “อืม.....ขอบใจนะ” ผมรับขวดน้ำเย็นมาจากยูกิโตะ เขายิ้มให้ผมเหมือนเดิม

แม้เราบังเอิญได้พบกันหรือฟ้าบันดาลให้พบเธอ

     ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ยูกิโตะคนนี้ก็ยังเป็นยูกิโตะที่ผมรัก เขายังร่าเริง ใจดี อบอุ่นและอ่อนโยน ทุกรอยยิ้มที่ผมเห็นตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้.....มันเต็มเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนตลอดเวลา.....

เราโชคดีที่เราต่างคนค้นเจอ

แค่เสี้ยวนาทีที่พบเธอ.....หัวใจก็บอกให้รู้เรารักกัน.....

     “ร้อนมากมั๊ย?”

     “สุด ๆ!” ผมว่า “แทบจะกลายเป็นไก่อบอยู่แล้ว”

     “คิก ๆ ๆ ๆ แต่โทยะก็เก่งจังเลยนะ ทนได้ตั้งนานแน่ะ

     “ฉันทนเพราะนายนั่นแหละ อยากเห็นฉันใส่ชุดกระต่ายไม่ใช่เหรอไง” ผมเอ่ย เขายิ้มกว้างให้ผมเหมือนเดิม

     “โทยะยังใจดีไม่เปลี่ยนเลยนะ”

ฉันรู้ว่าเธอคือ อีกครึ่งชีวิตที่หายไป

รู้ว่าเธอเติมใจ ของฉันให้เต็มได้

     “ขอลูกโป่งสีแดงได้มั๊ยคะ?” ผมและยูกิโตะหันไปมองเด็กหญิงสามคนกำลังยืนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ มองพวกผมอยู่

ฉันรู้เพียงเธอทำ ให้ฉันสุขใจตั้งมากมาย

รู้รักคืออะไรก็เพราะเธอคนนี้

     “หวา! สีแดงหมดแล้วล่ะจ้ะ” ยูกิเอ่ยอย่างเสียดาย มองดูลูกโป่งที่ผูกอยู่บนพนักม้านั่ง “เอาสีชมพูไปแทนได้มั๊ยจ้ะ เหมาะกับเด็กน่ารัก ๆ อย่างพวกเธอนะ”

     ผมมองยูกิโตะที่ส่งลูกโป่งสีชมพูสามลูกให้เด็ก ๆ เขายิ้มกว้างอย่างอบอุ่นอ่อนโยน มือเรียวนุ่มลูบหัวเด็ก ๆ อย่างใจดี เด็ก ๆ ยิ้มให้เขา.....ผมมองภาพนั้นอย่างพอใจ.....ผมชอบยูกิโตะตรงนี้แหละครับ.....เขาสามารถทำให้ทุกคนรู้สึกดีได้เสมอ.....

เหมือนเส้นด้ายบาง ๆ เชื่อมโยงให้ใจได้ผูกพัน

คิดไหมเพราะอะไร แค่ตาสบตาเท่านั้นก็ซึ้งใจ

     เวลามันผ่านไปรวดเร็วเสมอครับ นี่ก็เย็นแล้ว ในที่สุดผมก็ได้ถอดชุดมาสคอทที่ไม่ต่างจากตู้อบชั้นดีในครัวเท่าไหร่ ยูกิโตะรอผมอยู่นอกห้องแต่งตัว เขาส่งยิ้มกว้างให้ผม

     “จะกลับหรือยัง?”

     “นายล่ะ” ผมถามกลับ เพราะดูจากสายตาละห้อยที่มองชิงช้าสวรรค์แล้วดูก็รู้ว่าไม่อยากกลับ

     “เอ่อ....กลับก็ได้นะ” ยูกิโตะเอ่ยอย่างเกรงใจ ผมยิ้มขัน ลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน

     “อยู่เล่นอะไรต่ออีกหน่อยก็ได้” เพียงเท่านั้นยูกิโตะก็ยิ้มกว้างรีบลากผมไปทางชิงช้าสวรรค์ทันที

รักเธอ รักเธอ รู้เพียงเท่านั้น

ผมมองมือเรียวนุ่มที่กุมมือผมแน่น

แม้เราบังเอิญได้พบกัน หรือฟ้าบันดาลให้พบเจอ

ผมกำมือนุ่มนั้นตอบ

เราโชคดีที่เราต่างคนค้นเจอ

ผมจะไม่ปล่อยมือนี้ไปไหนแน่

แค่เสี้ยวนาทีที่พบเธอ

ผมอยากจะปกป้องเขาตลอดไป

หัวใจก็บอกให้รู้เรารักกัน

.....ตั้งแต่วันแรกที่ผมพบเขา....

เธอคือคนที่รอ คนที่ใจขอมา ฟ้าส่งเธอให้กัน

ไม่ว่านานเท่าไหร่ ก็จะรัก รักเธอ

มั่นใจ ว่าเธอคือคนนั้น

“วิวสูง ๆ ของชิงช้าสวรรค์สวยจังเลยนะโทยะ”

รักเธอ รักเธอ รู้เพียงเท่านั้น

“อืม สวยมาก”

แม้เราบังเอิญได้พบกัน หรือฟ้าบันดาลให้พบเจอ

“โทยะ? อ๊ะ!”

เราโชคดีที่เราต่างคน ค้นเจอ

“ยูกิโตะ....”

แค่เสี้ยวนาทีที่พบเจอ หัวใจก็บอกให้รู้เรารักกัน

“ฉันรักนายนะ....ยูกิโตะ”

     สัมผัสนุ่มนวล อ่อนละมุนจากกลีบกุหลาบนุ่มทำให้ผมเคลิ้ม ร่างบางตรงหน้าผมหลับตาพริ้ม เขาไม่ท่าทีต่อต้านใด ๆ ผมประคองใบหน้าเขาไว้ในอุ้งมือของผม มองดวงตาหวานหลังเลนส์แว่นสีใส

     “ฉันรักนาย”

     “โทยะ.....” ยูกิโตะหน้าแดง....ผมยิ้มน้อย ๆ เขาดูน่ารักมากในแสงนวลของตู้ในชิงช้าสวรรค์

     “รักนายตั้งแต่ได้เจอหน้ากันครั้งแรก” ผมเอ่ยต่อไป “แล้วนายล่ะ?”

     ยูกิโตะยิ้มหน้าแดงกว่าเดิม หลบสายตาผมด้วยท่าทางเขินอาย ผมยิ้มกว้างอย่างชอบใจ ผมไม่ได้เร่งร้อน ผมผละออกจากเขา

     “ไม่เป็นไร อ๊ะ!” ผมแปลกใจเล็กน้อยที่เขาดึงผมเข้าไปใกล้.....ริมฝีปากของเขาประทับที่แก้มของผมอย่างนุ่มนวล ผมยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม.....คำตอบของเขาทำให้ผมพอใจ.....

----------------------The End-----------------------------------------------