Beautiful Princess

Title : [SF] Beautiful Princess

Author : oumser

Pairing/Couple : Kai x Sehun

Rating : PG-13

Talk : มันมาแบบย้อนยุคผสมปัจจุบัน(?) คือคนแต่งไม่รู้จะสื่อได้แค่ไหน แต่ทรงผมผู้ชายขอผมสั้นนะคะ(?) ..ถ้าบางประเด็นมันขัดความจริง ปล่อยได้ก็ปล่อยมันไปเถิด..

Warning : ค่อนข้างน้ำเน่า

ภาพหญิงสาวตัวผอมบางในชุดฮักบกสีชมพูกำลังคุกเข่ากอดขาอ้อนวอนร้องไห้ดูน่าสงสาร น้องสาวผู้มีใบหน้าเหมือนพี่ชายอย่างกับแกะ น้องสาวฝาแฝด... ของโอเซฮุน ...และคนเป็นพี่ชายจะรู้สึกสงสารอย่างที่อีกฝ่ายอยากให้เป็นอยู่เชียว ถ้าก่อนหน้านี้ไม่ได้ฟังคำขอร้องบ้าบอแบบนั้น

“ไม่เอา”

“ฮือออ ท่านพี่เซฮุน ช่วยน้องนะคะ”

ฝังหน้าลงกับท่อนขาเรียวยาวผ่านใยผ้า น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาจากดวงตาเรียวคู่สวย ริมฝีปากแดงเคลือบใสถูกเม้มแน่น ซึ่งนั่นก็เหมือนกับของคนเป็นพี่ชายราวภาพถ่าย ผิดกันตรงที่เซฮุนติดนิสัยชอบแลบลิ้นเลียความแห้งผากอยู่บ่อยครั้งแต่น้องสาวไม่..กายบอบบางแม้ไม่สูงเท่า หากไล่เลี่ยกันพอสมควร มันสั่นน้อยๆเหมือนลูกหมาหลงทาง เห็นแล้วโอเซฮุนก็กลอกตาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เสียแทน

“เจ้าก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ” คนอายุมากกว่าที่อยู่ในชุดฮันบกสีทองขมวดคิ้วยุ่งเมื่อน้องสาวยิ่งรัดแน่นขึ้นยามเขาทำท่าจะไม่ให้ความช่วยเหลือ

“ท่านพี่เหมือนน้องจะตาย ไม่มีใครรู้ว่าเราสลับตัวกันแน่นอน.. นะคะ”

“เซนา”

“ฮืออออออ น้องมีคนที่รักอยู่แล้ว ฮึก! น้องไม่อยากแต่งงานกับคนอื่น”

“คนอื่นที่ว่าคือรัชทายาทนะ”

“ท่านพี่จะไม่ช่วยน้อง ท่านพี่ไม่รักน้อง ฮืออ ไม่มีใครรักน้องเลย ไม่มีใครคิดจะสนใจด้วยซ้ำว่าน้องคิดยังไง ฮึก! ฮืออ” ประทุษร้ายพี่ชายด้วยการทุบเบาๆ หยาดน้ำไร้สีไหลเปื้อนใบหน้าขาว แล้วคนที่แพ้น้ำตาของโอเซนาอย่างพี่ชายคนนี้มีหรือจะไม่ใจอ่อน

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว” กลอกตาไปมา

“ไม่ น้องจะร้องให้ขาดใจตายไปเลย ฮือออ”

“หยุดเถอะน่า ยอมแล้วนี่ไง”

!!!

ราวกับไม่เคยมีเสียงร้องไห้หรือแม้กระทั่งเสียงสะอื้นดังลั่นภายในห้องนอนของพี่ชายหน้าหวาน หลังเอ่ยวาจายอมตกลง เสียงแว้ดๆของโอเซนาก็เงียบลงทันทีราวกับปิดสวิตช์ ดวงตาเรียวสวยฉ่ำน้ำเบิกกว้างช้อนขึ้นมองคนอายุมากกว่า ก่อนจะแสร้งทำเป็นเบะปากอีกคราพร้อมกับถามเสียงสั่น

“จริงนะ..”

คนเป็นพี่ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความดื้อรั้น และความเอาแต่ใจของน้องสาวฝาแฝด ความจริงเขาเองก็ไม่แน่ใจนัก หากเข้าไปในวังแล้วโดนจับได้ คอไม่ขาดออกจากร่างกายไปหรือ

“แต่มีข้อแม้” ยกนิ้วขึ้นหยุดรอยยิ้มที่กำลังจะผลิบานของน้องในสายเลือด ลิ้นเล็กแลบเลียริมฝีปากแดงอ่อนอย่างเคยชิน ก่อนจะยื่นข้อเสนอของตนเอง “แค่ช่วงแรกเท่านั้นนะ พี่จะยื้อเวลาให้นานที่สุด หากรัชทายาทหรือใครในวังเริ่มสงสัย เจ้าคงต้องกลับมาทำหน้าที่ของเจ้า ทั้งนี้ทั้งนั้น เพื่อไม่ให้ครอบครัวเราเดือดร้อนนะเซนา”

ใบหน้าแต้มแป้งชมพูเบาบางดูเหมือนจะยังไม่ชอบใจหน่อยๆ ทว่าเจ้าตัวที่คล้ายกำลังขบคิดก็พยักหน้าตกลงในที่สุด อย่างน้อยถ้าอีกฝ่ายได้อยู่กับคนที่รักอีกหน่อย ถ้าเขาช่วยได้ โอเซฮุนก็พร้อมจะทำ เสี่ยงอันตราย แต่เขาก็วางใจ เพราะมีแค่เราเท่านั้นแหละที่รู้ความแตกต่างของการเป็นพี่น้องฝาแฝด มีแค่เราสองคนที่รู้ว่าโอเซฮุนกับโอเซนาไม่เหมือนกัน

อาจเพราะน้องสาวเป็นหน้าเป็นตาของครอบครัว ในขณะที่เขาชอบจะเก็บตัวอ่านหนังสืออยู่ในบ้าน น้อยคนนักจะรู้ว่าบ้านนี้มีลูกชายอยู่อีกคน

ริมฝีปากแดงอ่อนระบายยิ้มบางที่เห็นรอยยิ้มของน้องสาวอีกครา ก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ เพราะดูก็รู้ว่าเจ้าตัวแสบตั้งใจจะให้เขาทำแบบนี้ รู้อยู่แล้วด้วยว่าหากบีบน้ำตานิดหน่อย เขาก็จะตามใจ ดื้อซะไม่มี

“ฮวางจื่อเทาชาวจีนคนนั้น มีอะไรดีหรือ เจ้าถึงได้รักนัก” ถามถึงคนรักของเซนาที่มีโอกาสได้พบพานเพียงครั้งสองครั้ง หากเขาก็สัมผัสได้ว่าต่างชาติผู้นั้นเป็นคนดี

“ก็น้องรักเขานี่คะ ท่านพี่ไม่เคยมีรัก จะเข้าใจได้อย่างไร”

ยกก้านนิ้วเรียวขึ้นดีดหน้าผากคนอายุน้อยกว่าเบาๆ ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นน้อง แต่อายุของเราก็เท่ากันอยู่ดี เพราะอย่างนั้นไอเรื่องหยอกล้อราวเพื่อนก็เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง ลงโทษที่กล้ากล่าวหาว่าเขาไม่รู้จักรัก เบ้ปากอย่างนึกหมันไส้ปนเอ็นดูนิดๆด้วยรอยยิ้มบาง

“แล้วที่พี่ทำเพื่อเจ้าอยู่นี่เขาเรียกว่าอะไร หืม ไม่ใช่ความรักของพี่ชายเหรอ”

“งื้อ น้องหมายถึง รักแบบคนรักต่างหาก!” หญิงสาวยกมือขึ้นถูกหน้าผากไปมา ยู่ปากได้น่ารักหน้าหยิกจนเซฮุนก็อดคิดไม่ได้ว่า ตัวเขาเองก็น่ารักขนาดนี้เลยเหรอ แบบโอเซนานี่เลยหรือเปล่า

“เอาเถอะ ..แล้วระหว่างที่พี่ไม่อยู่ เจ้าจะทำอย่างไร  เราไม่สามารถตบตาท่านพ่อกับท่านแม่ไปได้นานหรอกนะ”

“ไม่เห็นจะยากเลย น้องก็เข้าเรียนที่นั่นแทนท่านพี่ยังไงเล่า ไม่ต้องอยู่บ้าน คนอื่นไม่รู้สักหน่อย ว่าเราเป็นแฝด”

“ได้ยังไง ที่นั่นมีแต่ผู้ชาย”

“แต่น้องมีจื่อเทา”

“วางแผนกันไว้แต่แรกแล้วสิ”

“เปล่าสักหน่อย ฮี่ๆ” คนอายุน้อยกว่ายิ้มรับความจริงเมื่อดูเหมือนว่าพี่ชายที่น่ารักจะรู้ทันไปเสียหมด สองแขนโอบกอดเรียวขาของคนอายุมากกว่าอีกคราพลางถูไถใบหน้าฝังแก้มแนบเนื้อผ้ายาว น้ำตาในตอนแรกแห้งเหือดแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง ดูแล้วน่าหมันเขี้ยวดีจริงๆ อย่างน้อยโอเซฮุนก็คิดแบบนั้น

ทำอย่างไรได้ ก็มีน้องสาวอยู่คนเดียว

- - -

"ท่านพี่เคยเห็นรัชทายาทไหมคะ" เสียงเจื้อยแจ้วของน้องสาวตัวแสบที่กำลังบรรจงกลัดผมให้พี่ชายดังแว่วเหนือศีรษะขัดห้วงความคิด ที่หญิงสาวถามอาจจะเป็นเพราะเห็นว่าโอเซฮุนไม่ค่อยออกไปเปิดหูเปิดตาดูโลกภายนอกเสียล่ะมั้ง ดวงตาเรียวพราวใสจดจ้องอีกคนในกระจกอย่างพึงพอใจในผลงานของตนเอง

ขณะที่คนน้องอยู่ในชุดฮันบกดูเป็นทางการของเขา โอเซฮุนกลับอยู่ในชุดเจ้าสาวเสียแทน.....

"ไม่เคยเห็นหรอก" ตอบตามความจริง ซึ่งเขาก็ค่อนข้างหนักใจเรื่องนี้พอสมควร

"แต่น้องเคยเห็น ...เขามีเสน่ห์มาก"

"มีเสน่ห์ขนาดทำเจ้าเพ้อ แล้วทำไมไม่แต่งเองล่ะ" ก็ถามไปอย่างนั้น ออกจะหมันไส้นิดหน่อยกับดวงหน้าหวานหยดย้อยของคนอายุน้อยกว่าที่เคลิ้มซะไม่มียามเอ่ยถึงองค์รัชทายาทที่กล่าวขาน เรียกสีหน้างองุ้มจากอีกฝ่ายได้ดีทีเดียว

"โถ่ ท่านพี่คะ น้องมีจื่อเทาอยู่แล้วทั้งคนนะ ..ไม่รู้ล่ะ ท่านพี่แต่งตัวเสร็จแล้ว น้องไม่รับชุดเจ้าสาวคืน" เบะปากทำท่าจะงอนให้รู้รอด สองแขนเรียวกอดอกเชิดหน้าใส่พี่ชาย

"นี่ ตอนนี้เจ้าคือโอเซฮุนนะ ยืนหล่อๆหน่อยสิเซนา"

หลังประโยคมั่นใจแบบนั้นหญิงสาวก็หันขวับมาจ้องพี่ชายด้วยสายตาแปลกๆ มองแปลกๆเหมือนสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องตลก ไหนจะม่านกลมสีดำที่กลอกไล่มองเซฮุนตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นแล้วต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

“ท่านพี่ว่าน้องสวยไหม”

“แน่นอน”

“แล้วท่านพี่จะหล่อได้อย่างไร”

เล่นเอาโอเซฮุนชะงักไปเล็กน้อย ม่านกลมดำกลอกไปมาราวกับคิดตามที่อีกฝ่ายพูด ก่อนจะทำยื่นปากส่งให้น้องสาวที่ระบายยิ้มบางมองเรือนกายของพี่ชาย ยืนยันคำที่เซนาบอกได้ทั้งหมดเมื่อหันกลับมามองกระจกอีกครา ทรงผมสั้นถูกคลุมด้วยวิกยาวรวบมวยไว้เรียบร้อยด้านหลัง ใบหน้าแต้มแป้งอ่อนๆกับริมฝีปากสีสวย ร่างกายก็ผอมบอบบางเสียเหมือนผู้หญิงขนาดนี้ ให้ตาย นึกว่าโอเซนายืนอยู่หน้ากระจก

ไม่ทันได้เอ่ยวาจากล่าวตักเตือนน้องสาว เสียงจากด้านนอกของผู้ให้กำเนิดก็ดังขึ้นขัด เรียกใบหน้าหวานของทั้งสองให้หันไปสนใจได้พร้อมกัน ..เซฮุนแลบลิ้นเลียริมฝีปากแดงอ่อน ปิดเปลือกตา สูดหายใจเข้าลึกๆ และแม้ว่าหันกลับมาจะเจอดวงตาวาวของคนอายุน้อยกว่าหม่นลง พี่ชายก็ยังคงยิ้มบางๆให้หญิงสาว ไล้หัวแม่มือไปบนพวงแก้มนิ่มให้คลายกังวล ในเมื่อเซนาไม่ได้รัก เขาเลือกเอง ไม่ใช่เพราะน้องบังคับเสียหน่อย ยังไงน้องมีความสุข เขาก็จะมีความสุขไปด้วย

กายบอบบางของทั้งคู่โถมกอดกันเป็นครั้งสุดท้าย นั่นเพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไร ก็ไม่แน่ไม่นอนหากโอเซฮุนไม่สามารถปิดความลับไว้ได้นาน เราอาจจะได้เจอกันเร็ว

“ไปเถอะ พี่พร้อมแล้ว” ฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาเรียวคู่สวยหยีลงกึ่งพระจันทร์เสี้ยว ไอที่บอกว่าพร้อมก็ไม่แน่ใจนักว่าพร้อมจริงหรือเปล่า

ประตูไม้หนาถูกผลักออกกว้างเผยโฉมเจ้าสาวในชุดฮันบกประจำชาติสีสด ดวงตาคู่สวยที่หลุบต่ำค่อยๆช้อนมองเบื้องหน้า..ท่ามกลางคนมากมายของขบวนแถว สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อคมเข้มและนัยน์ตาสีน้ำตาลวาวทอดนิ่ง ชายในชุดเจ้าบ่าวนั่งอยู่บนรถขบวน หันใบหน้าคมเข้มตรงมายังเขา ..เซฮุนไม่รู้ว่าเสียงที่ดังโครมข้างในอกหมายถึงอะไร แต่มันค่อนข้างจะทำเขาประหม่าน้อยๆยามถูกจดจ้อง

เขามีเสน่ห์มาก

เสียงของโอเซนาที่บอกกับเขาว่าจะคอยดูอยู่ห่างๆแว่วหวานในหัว คนเป็นพี่ชายขมวดคิ้วมุ่น ไม่อยากยอมรับความจริงข้อนี้สักเท่าไหร่ หากแต่เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งในกรอบสายตาก็ยืนยันให้เห็นแล้วว่า.. ปฏิเสธไม่ได้

"เจ้าสาวว่ะ ให้ตายเหอะ สวยมากกกก"

ประโยคชื่นชมธรรมดาจากประชาชนด้านหลังแว่วมาโดยที่คนพูดอาจไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็สามารถทำให้คนอื่นๆที่คิดเหมือนกันอมยิ้ม..โอเซฮุนซึ่งเป็นผู้ชายพอเห็นแบบนั้นมันก็พาลกลอกตาไปมาอย่างเคอะเขิน คล้ายไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ที่ใด ชั่วแวบที่เผลอหัวใจหล่นวูบ ยามปลายสายตาสะดุดเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลอีกครา ที่ยังคงจ้องนิ่งมาทางเขา

-

หลังก้าวมานั่งเคียงข้างกับรัชทายาท เซฮุนที่เพิ่งได้เข้ามาในวังเป็นครั้งแรกแอบกวาดสายตาสำรวจไปรอบๆ ลิ้นเล็กแลบเลียริมฝีปากแดงอ่อน จุดยิ้มเล็กๆ น่ารักน่าเอ็นดู.. แทบจะทันที มันกระตุกหัวใจของคิมจงอินที่นั่งเคียงข้างเหลือเกิน ม่านกลมสีน้ำตาลเข้มพราวระยับราวเห็นสิ่งมหัศจรรย์ เสียงรัวข้างในถี่เร็วเสียยิ่งกว่าตีกลอง

ท่าทางนิ่งๆเรียบร้อย มองเผินๆดูเท่ แต่น่ารักอย่าบอกใคร ..แทบไม่ต้องจดใส่สมองเก็บใส่เมมโมรี่ให้เสียเวลา คิมจงอิน รัชทายาทเพียงหนึ่งเดียวก็จำทุกรายละเอียดของคนผิวขาวได้อย่างรวดเร็ว

ใบหน้าขัดเขินเรื่อแดงน้อยๆแต้มผิวแก้มเนียน หลังได้ยินคนนำพิธีกล่าว จงอินที่ลอบสังเกตกระตุกยิ้มบาง ก่อนจะเอื้อมหยิบขนมในถาดจากข้ารับใช้ แล้วนำมันไปจ่อตรงริมฝีปากของเจ้าสาวที่เริ่มจะก้มหน้างุดเข้าไปทุกที ..ดวงตาเรียวคู่สวยช้อนขึ้นมองอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่เจ้าตัวก็ยอมงับขนมนั้นคาไว้ตรงริมฝีปาก ..และให้ตาย กลับเป็นเขาเองที่ตื่นเต้นเสียยิ่งกว่า

“เจ้าสาวป้อนขนมเจ้าบ่าว”

สิ้นเสียงกล่าวนำ ดวงตาเรียวสั่นระริก ใบหน้าขาวของเซฮุนค่อยๆขยับเข้าหารัชทายาททีละนิด จงอินเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆ และงับขนมอีกด้านจากริมฝีปากแดงเคลือบใส สัมผัสแผ่วเบาเล่นเอาทำอะไรไม่ถูก เขาเองก็สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายดูตกใจ จึงกัดขนมเข้าปากละออกมาเสีย

ต้องโทษขนมนะ ที่มันชิ้นเล็กเกินไป

แต่อย่างน้อยก็ขอบคุณมันที่ทำให้เขาได้เห็นอะไรดีๆ อย่างใบหน้าขาวใสที่แดงเรื่อ รวมถึงคนน่ารักด้านข้างยังเอาแต่ก้มงุดเม้มริมฝีปากแน่น ทำเอาลมหายใจติดขัด บ้าจริง

“เจ้าบ่าวเจ้าสาวดื่มน้ำชา....”

-

เสร็จสิ้นพิธีทุกอย่างเย็นย่ำ.. ห้องนอนของรัชทายาทถูกใช้เป็นห้องหอ เสียงบานประตูไม้สวยตามยุคสมัยเลื่อนปิดลงเบาๆ หากแต่มันทำให้คนผิวขาวสะดุ้งน้อยๆ กายบอบบางยืนนิ่งตรงมุมหนึ่งของห้อง ลอบมองแผ่นหลังกว้างของร่างสูงโปร่ง ที่มองเผินๆแล้วก็ไล่เลี่ยกัน สลับมองกับผืนผ้านวมนุ่มบนพื้นแล้วก็เผลอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ กระพริบตาถี่ พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเคยชิน

“เจ้าอยากจะอาบน้ำก่อนไหม โอเซนา”

หน้าขาวหันขวับไปมองรัชทายาทที่เอ่ยถาม ดวงตาเรียวสวยเบิกน้อยๆด้วยเพราะไม่ค่อยเข้าใจประโยคเมื่อกี้เท่าไหร่นักว่าหมายความถึงอะไร อาบน้ำก่อน? ก่อนอะไรหรือ? ...กว่าริมฝีปากจะอ้าตอบได้ก็เล่นเอาเซฮุนเค้นคำพูดอย่างหนัก

“อ.. เอ่อ อาบ ..อาบน้ำก่อน..”

ก็ไม่รู้ว่าเขาแสดงท่าทีออกไปตลกแค่ไหน อีกฝ่ายถึงได้หัวเราะในลำคอเบาๆ ทั้งมุมริมฝีปากสวยนั่นยังยกยิ้ม และยิ่งกลายเป็นหัวเราะหนักเข้าอีก ทันทีที่เซฮุนบอกความต้องการอีกอย่างออกไป

“อาบน้ำ.. แล้วก็จะนอนเลย”

“นี่คืนเข้าหอคืนแรกนะ เจ้าจะนอนเลยเหรอ” กลั้วหัวเราะเล็กน้อย

!!!

“เราเพิ่งเจอกันวันแรก ยังไม่พร้อม”

“เดี๋ยวเจ้าก็พร้อม”

ดวงตาเรียวคู่สวยเบิกกว้างพลางขยับขาก้าวถอยหลังทันทีที่กายสูงโปร่งขยับเข้าหา แผ่นหลังบอบบางชนกับผนังสีเหลืองอ่อนด้านหลัง โอเซฮุนเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก ลมหายใจอุ่นที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆทำให้ต้องหลับตาปี๋เบนหน้าออกห่าง ขนลุกซู่ สัมผัสได้แผ่วเบาตรงผิวแก้มถึงปลายจมูก ไม่เชิงรุกรานด้วยการกดน้ำหนัก หากแต่ค้างไว้แบบนี้มันก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ

แล้วไอร้อนๆที่เป่ารดกันนี่ ไม่คิดเหรอไงว่าเขาอาจจะหัวใจวาย ก็เสียงระรัวที่ดังข้างในอกด้านซ้ายมันบอกอย่างนั้น มันบอกว่าเขาอาจจะกำลังทนยืนอยู่เฉยๆแบบนี้ไม่ไหวแล้ว หากใกล้เข้ามาอีกนิด โอเซฮุนต้องขาอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้นแน่ๆ

“หลับตาทำไม” เอ่ยถามราวสงสัยเต็มประดา คล้ายทำไม่รู้ตัวว่าเป็นสาเหตุ จนกระทั่งม่านกลมสีดำวาวใสฉายชัดให้เห็นอีกครั้ง “เราชอบดวงตาเจ้า ..สวยดี ผิวก็เนียน ....ปากเจ้าก็สวย”

คำชมเรียบๆ หากแต่มันพาหัวใจให้โลดแล่นพิกล ผิวขาวๆที่อีกฝ่ายบอกว่าชอบก็ยิ่งแดงเรื่อให้ยิ่งน่าเอ็นดู ที่สำคัญ ใครเขาให้ชมผู้ชายด้วยกันว่า สวย ล่ะ แต่เอ.. อีกฝ่ายก็เปล่าชมสักหน่อย แค่บอกว่าปากกับตาแล้วก็ผิวสวย เปล่าชมโอเซฮุนว่าสวยสักหน่อย..

นั่นเหมือนเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ ยามลืมตาขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มพราวระยับ มันซุกซนอย่างประหลาด จดจ้องไปทั่วในแบบถ้ามันเป็นเข็มแหลม คงจะทิ่มใบหน้าของเขาพรุนไปแล้ว และยิ่งมันแน่นิ่งอยู่ตรงริมฝีปากสีแดงอ่อน เซฮุนก็ยิ่งเกร็ง ทว่าอีกฝ่ายกระตุกยิ้มกับตัวเองเสียก่อน พร้อมทั้งมือที่เท้าผนังกั้นไว้ เปลี่ยนเป้าหมายขึ้นไปแกะเครื่องประดับที่ติดบนผมของคนผิวขาวให้แทน

“จะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ” ไขข้อสงสัยที่ฉายชัดผ่านดวงตาเรียวคู่สวย ยกยิ้มบางหลังได้รับการพยักหน้าตอบกลับมา

แต่เดี๋ยวนะ.............. !!

โอเซฮุนแทบสะดุ้งตกใจวันละหลายๆครั้งของวัน กายบอบบางรีบเบี่ยงออกจากรัศมีของร่างสูงโปร่งเจือกลิ่นหอมอ่อนๆทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าน้องสาวเป็นคนใส่วิกผมให้เขาเองกับมือ ก็ถ้าเกิดว่ารัชทายาทจะลงมือถอดให้เลย เกรงว่าเมื่อวิกหลุดแล้ว หัวเขาจะหลุดออกจากบ่าตามมา

“ด.. เดี๋ยวเราทำเอง”

“เจ้าพูดจาไม่มีหางเสียงกับรัชทายาทแบบนี้หรือ”

!!!

คนผิวขาวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาควรจะพูดจาให้สมกับเป็นกุลสตรีหน่อย แต่ให้เขาพูดแบบนั้นเนี่ยนะ แทบอยากจะกลับไปหาโอเซนาตัวจริงแล้วโยนวิกคืนไปเลย แต่มันสายไปแล้ว แถมไม่รู้ว่าจะปิดเป็นความลับไปได้อีกนานเท่าไหร่

“เดี๋ยวทำเอง..... ค่ะ” ให้ตายเหอะ !

“ฮ่าๆ น่ารักดี” หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนเขาบังคับให้กินยาพิษ เพียงแค่เอ่ยเพราะๆกับเขาแค่นั้นเอง

คิมจงอินมองตามการเคลื่อนไหวของกายบอบบางยิ้มๆ ลอบเห็นแก้มขาวขึ้นสีแดงเรื่อน้อยๆยามหลบสายตา ก่อนข้ารับใช้สาวสองสามคนจะพาตัวพระชายาของเขาไปอาบน้ำเสีย

จะว่าไป....... ถูกจับแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

- - -

“เจ้าเห็นรัชทายาทไหม” คนผิวขาวเจ้าของเรือนกายสูงผอมเดินเข้ามาโผล่หน้าจิ้มลิ้มถามกับข้ารับใช้ที่คงกำลังเตรียมสำรับ เซฮุนยิ้มน้อยๆให้กับหญิงสาวในชุดฮันบกสีเขียวที่หันมาให้ความสนใจตน ก่อนจะเอ่ยเพิ่มเติมด้วยหน้าขึ้นสีเรื่อ “อืม เราเดินตามหาจงอินจนทั่วแล้วน่ะ แต่ไม่พบ”

“คงอยู่ที่ห้องสมุดเพคะพระชายา เห็นว่ามีแขกคนสำคัญมาหาองค์รัชทายาท” ตอบด้วยความนอบน้อม ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มกว้างกว่าเดิมกลับมา ดวงตาหยีลงกึ่งพระจันทร์เสี้ยว ดูน่ารักเสียจนอดไม่ได้ต้องยิ้มตาม

“อื้อ ขอบคุณนะ” ก่อนที่กายสูงผอมจะหายออกไปจากบริเวณ

สาวท้าวเรื่อยๆซอกแซกผ่านเรือนครัว ผ่านเส้นทางที่เริ่มจะคุ้นเคยบ้างแล้วหลังเข้ามาอาศัยอยู่ในวังระยะหนึ่ง พอมาถึงคนผิวขาวก็ถอดร้องเท้าไว้ด้านหน้าตรงขั้นบันไดเตี้ย ขาเรียวยาวใต้ฮันบกสีทองก้าวพาตัวเองให้ขึ้นมายืนบนพื้นไม้ของเรือนหอสมุด ถือโอกาสเลื่อนเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ส่งเสียง ทว่าต้องเลิกคิ้วสงสัยเมื่อภายในกลับเงียบสนิท ถึงแม้ว่าจะเงียบอยู่เหมือนทุกทีก็เถอะ แต่ไม่เห็นเงาร่างของรัชทายาทเลยสักนิดนี่นา

หลังจากคิดว่าอาจจะอยู่ด้านใน พระชายาจำเป็นก็พาตัวเองให้เข้ามาแล้วเลื่อนประตูไม้ปิดกลับลงอย่างเดิม ดวงตาเรียวคู่สวยกลอกมองไปรอบๆ เดินวนชั้นวางหนังสือมากมาย ก็ชักจะเริ่มรู้แล้วว่า ตนมาเสียเที่ยว ..ไหนล่ะแขกคนสำคัญ แล้วไหนล่ะคิมจงอิน.. ยู่ปากน้อยๆ ผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวหันหลังกลับ

“อ๊ะ!!” ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ที่พอหันกลับมาก็เจอใบหน้าคมเข้มในระยะประชิด จงใจแกล้งกันชัดๆเมื่อทันทีที่หันกลับมา ริมฝีปากแดงอ่อนถูกฉวยไปต่อหน้าต่อตา เซฮุนก้าวถอยหลังเอามือทาบหน้าอกผ่อนลมหายใจเบาๆ กระพริบตาปริบมองรัชทายาทขี้แกล้งด้วยแววตำหนิ “จงอิน..”

“หืม?” เจ้าของชื่อก้าวทีเดียวก็เข้ามาถึงตัวของพระชายาหน้าหวานได้ง่ายๆ แขนยาวรั้งรอบเอวพลางกระตุกยิ้มเล็กเลิกคิ้วรับเสียงหวานๆที่ขานแผ่ว “เจ้ากลัวจำชื่อสามีไม่ได้เหรอเซนา”

ทว่า.. ชื่อที่ออกจากปากอิ่มสวยของรัชทายาทก็ทำเอาใจดวงน้อยๆของคนเป็นพี่ชายฝาแฝดหล่นวูบ ดวงตาเรียวคู่สวยหม่นลงจดจ้องใบหน้าคมเข้มด้วยแววตัดพ้อ ก่อนจะขบริมฝีปากแดงอ่อนแล้วเสหลบเบนหน้าหนีไปเสีย ใบหน้าที่เหมือนกันขนาดนี้ หากสลับตัวกัน คิมจงอินก็คงจะแยกไม่ออก และหากตรงนี้เป็นเซนา คิมจงอินก็คงจะกอดน้องสาวของเขา.. ไม่ใช่โอเซฮุน

แน่ล่ะสิ จงอินไม่รู้นี่ ว่าเขาเป็นฝาแฝด

“เป็นอะไรไป ดูทำหน้าสิ” ก้านนิ้วเรียวเชยคางมนให้ใบหน้าขาวเงยขึ้นสบ ทอดนิ่งจ้องลึกในแววหวานสีดำขลับที่สั่นระริก

เซฮุนส่ายหน้าปฏิเสธพลางระบายยิ้มบางเบาให้อีกฝ่ายหายกังวล

“เราไม่เชื่อเจ้าหรอก ไหน.. อะไรทำให้เจ้าไม่สบายใจ บอกเราสิ”

“ไม่มี..”

“พูดปดกับรัชทายาท เจ้ารู้ไหมว่าโทษอะไร” เลิกคิ้วน้อยๆ ไม่เชิงว่าต้องการคำตอบ แต่จงอินเพียงอยากบอกให้อีกคนรู้ “ถ้าเจ้าพูดโกหกหนึ่งคำ.. เราจะจูบเจ้าหนึ่งที”

กลั้นขำเมื่อเห็นใบหน้าขาวของคนน่ารักขึ้นสีเรื่อ ทั้งดวงตาเรียวยังเบิกกว้างน้อยๆคล้ายตกใจ เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งกุมมือขาวที่ทุบเบาๆบนหน้าอกด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนจะยืนยันคำพูดด้วยการขยับใบหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจรดริน ช้อนเปลือกตาจ้องแววหวานสั่นระริก ปลายจมูกสัมผัสโหนกแก้มขาวแผ่วเบา ริมฝีปากร้อนแนบสนิทในวินาทีต่อมา..

โอเซฮุนหลับตารับความอ่อนโยนที่คิมจงอินมอบให้ เปิดอ้ารับเรียวลิ้นที่แทรกผ่าน ปล่อยให้อีกคนทำตามใจ สำรวจไปทั่วอย่างทุกที เอียงหน้ารับองศาตามฝ่ามืออุ่นที่รั้งหลังลำคอ เบียดชิด ..

มือขาวกำผ้าลื่นของฮันบกสีเข้มแน่น ปรือดวงตาเย้ายวนโดยไม่รู้ตัว หอบหายใจยามอีกฝ่ายเว้นช่องว่าง แล้วก็ถูกกดจูบลงมาอีกครา ใบหน้าของคิมจงอิน โอเซฮุนชอบมันมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สีผิวเนียนเข้มน้อยๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลพราวระยับ สันจมูกโด่งสวย น้ำเสียงทุ้มนุ่มขึ้นจมูกนิดๆ บางที... เขาอาจกำลัง รัก

กลีบริมฝีปากร้อนละออกด้วยความอ้อยอิ่ง จุ๊บเบาๆอีกทีก่อนจะยิ้มบาง ยกก้านนิ้วเรียวขึ้นเกลี่ยแก้มใสอย่างเอ็นดู จ้องดวงตาเรียวคู่สวยที่ช้อนขึ้นสบอย่างหลงใหล

“แล้วไหนเล่าแขกคนสำคัญ” เปลี่ยนเรื่อง.. พึมพำงุ้งงิ้ง แสร้งกลอกตามองไปรอบๆ น่ารัก

จงอินยกยิ้มกับท่าทางน่าฟัดน่าหมันเขี้ยวของพระชายา ม่านกลมดำที่มันกลอกกลิ้งนั่นแหละตัวดี แก้มขาวๆที่ยังคงสีเรื่อไม่จางนั่นก็อีก น่ากดจมูกลงประทับน้อยไปเสียเมื่อไหร่ เพราะงั้นปลายจมูกจึงไล้วนบนผิวแก้มเนียนไปมา สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของเครื่องประทินโฉมเบาบาง

“คุยอยู่กับท่านแม่ ..ลู่หานน่ารัก เข้ากับคนอื่นง่าย เดี๋ยวเราจะแนะนำให้เจ้ารู้จักด้วย”

ชื่อแปลกๆที่ได้ยินทำเอาพระชายาจำเป็นชักสีหน้าเล็กน้อย หัวคิ้วขมวดมุ่น ตรงคำชมต่อท้ายนั่นต่างหากที่ทำให้โอเซฮุนรู้สึกไม่ชอบใจ แต่งงานแล้ว ยังจะพูดถึงคนอื่นแบบนี้อีก ถ้าทำให้น้องสาวของเขาเสียใจ รัชทายาทก็รัชทายาทเถอะ เซฮุนจะเกลียดไปตลอดเลยคอยดู

“แล้วทำไมจงอินไม่ไปอยู่คุยกับคนนั้นล่ะ”

“ก็เราอยากอยู่กับเจ้า..”

หลังเสียงทุ้มนุ่มดังเบาๆข้างใบหู เปลือกตาบางเปิดช้อนขึ้นสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มน่าหลงใหล กลบอาการเขินด้วยการยื่นริมฝีปากล่าง

“โกหก จงอินไม่รู้สักหน่อย ว่าเราจะมาที่นี่”

“แต่เจ้ามา” ระบายยิ้มบางพลางก้มลงหอมแก้มนิ่มหนึ่งฟอดหนักๆ พร้อมทั้งกลั้วหัวเราะเบาๆกับท่าทางขัดเขิน ก่อนจะโอบเอวบอบบางให้เดินไปด้วยกัน

- - -

“ลู่หาน นี่ชายาเรา”

“เราชอบชายาท่าน น่ารักกกก ...เซนาเจ้าชอบเราไหม?”

“อืม เราก็ชอบท่าน”

คิมจงอินไม่เคยรู้สึกว่าลู่หานเพื่อนหน้าหวานหน้าตาจิ้มลิ้มจากแดนจีนจะน่าอิจฉาได้เท่านี้มาก่อน รอยยิ้มตาหยีกึ่งพระจันทร์เสี้ยวที่เขาแสนจะถูกใจ เอ็นดูทุกครั้งที่โอเซฮุนยิ้มกว้างให้เห็น ตอนนี้มันเป็นของลู่หานล่ะ เสียงหัวเราะใสคิกคัก อ้อมแขนที่ไม่ใช่ของเขาวาดโอบรอบคอของคนผิวขาวจากด้านหลัง หยอกล้อกันสองคน ทีกับเขาไม่เห็นจะบอกสักคำว่ารักว่าชอบ

จงอินผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะหันมองไปทางประตู

“อู๋อี้ฝาน เข้ามานั่งข้างในกับพวกเราสิ” นั่นหมายถึงเข้ามานั่งตาร้อนเป็นเพื่อนรัชทายาทคนนี้หน่อยเถิด ดูคนน่ารักเขาเล่นกัน หัวใจของคนเป็นสามีอยากจะวาย

ถึงยังไง เซนา ก็เป็นผู้หญิง แม้ว่าลู่หานจะเหมือน แต่รายนั้นก็ผู้ชาย

“ไม่ได้ครับ ผมเป็นแค่คนติดตามของเสี่ยวลู่” ชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาดีที่รออยู่ด้านนอกห้องรับรองตอบกลับเรียบๆ ซึ่งพอจงอินได้ยินแบบนั้นก็หันมาเลิกคิ้วถามความเห็นจากเจ้านายตัวน้อยๆ

“ช่างเขาเถอะ ก็เป็นแค่คนติดตามนี่” ..ปากก็เอื้อนเอ่ยแบบนั้น หากแต่ใบหน้าหวานล้ำของลู่หานกลับหม่นลงไปเล็กน้อย ทั้งยังงองุ้ม แสร้งหันไปฉีกยิ้มฝืนให้พระชายา โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเผลอกอดคออีกฝ่ายแน่นขึ้นด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น แต่ก็สลัดความคิดเหล่านั้นออกไปเสีย แล้วหันมาสนใจคนในอ้อมแขน “เราอยากได้เจ้าเป็นน้องสาวเราจังเลย.. ความจริงเราสามารถยืมตัวเจ้าไปเมืองจีนได้นะ ถ้าเจ้าอยากไป.....”

“อย่าแม้แต่จะคิด” จงอินจ้องเขม็งไปทางลู่หาน ต่อให้อู๋อี้ฝานอยู่ข้างนอก แต่เขาก็จัดการกับคนตัวเล็กได้นะ ถ้ายืนยันจะเอาคนของเขาไป เพราะแค่อีกฝ่ายเอ่ยขอ ร้องท่านแม่จะรีบตามใจไม่ทัน แล้วแบบนี้คิมจงอินรัชทายทาผู้ขาดชายาไม่ได้จะอยู่อย่างไร

“แค่ไม่นาน เราก็เอาชายาท่านมาคืนแล้วน่า”

“เรากลัวว่าเซนาจะไม่อยากกลับมาหาเรามากกว่า ...เข้ากันได้ดีนักนี่”

คำประชดประชันทำให้คนน่ารักที่ถูกแย่งตัวกลายๆช้อนดวงตาเรียวคู่สวยขึ้นมองเจ้าของผิวสีน้ำผึ้ง สบนัยน์ตาสีน้ำตาลพราวระยับที่มองตอบกลับมาอย่างน้อยใจ

“เราหวง” เอ่ยทั้งที่ยังไม่ละสายตาไปจากดวงหน้าใส เรียกสีเรื่อบนแก้มขาวๆได้เป็นอย่างดี

“ไม่ต้องมาหวานต่อหน้าเราเลย” เบ้ปากใส่รัชทายาทที่บังอาจมาทำซึ้งตอนเขาอยู่ด้วย โดยที่ก้านนิ้วเรียวก็ยังไล้วนแก้มนุ่มนิ่มไปมา ราวกับเจ้าตัวกำลังเล่นตุ๊กตาอย่างนั้นล่ะ ทว่าคำพูดถัดมายิ่งทำให้ลู่หานเบิกตากว้าง กระพริบตาปริบ ปฏิเสธแทบไม่ทัน

“อิจฉาก็บอกอี้ฝานสิ”

“แล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วย” ขมวดคิ้วยุ่ง

“ก็เกี่ยวกับท่านไง”

“ไม่ใช่สักหน่อย” ทำหน้ามั่นใจ ยืนยันสุดฤทธิ์ กระพริบตาปริบๆหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง ทว่าเหมือนคิมจงอินจะไม่หยุดง่ายๆ เจ้าตัวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมยกรอยยิ้ม ก่อนจะพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันสามคน

“อย่าคิดว่าเราไม่รู้ ว่าท่านรักเขา... มากแค่ไหน”

“จงอิน! เลิก เราไม่คุยกับท่านแล้ว เราจะกลับ” หน้าเง้าหน้างอ ลุกพรวดขึ้นทันทีอย่างไม่ชอบใจ แม้ว่ามันจะเห็นกันอยู่ทนโท่ว่าหน้าหวานนั่นกำลังแดงเถือกไปถึงใบหูก็ตาม ร่างเล็กๆเดินดุ่มไปเปิดประตูห้องรับรอง เผยให้เห็นกายสูงของอู๋อี้ฝานที่หมุนตัวกลับมาเลิกคิ้วมองต้นตอของเสียงเง้างอนนั่นพอดี ลู่หานเงยหน้าขึ้นจ้องใบหน้าหล่อเหลาแล้วก้มงุด ก่อนจะสาวเท้าออกไปโดยไม่รอ

อี้ฝานกลอกตาอย่างไม่เข้าใจ หันมาขอความคิดเห็นกับรัชทายาทก็ได้อาการยักไหล่ยิ้มๆตอบกลับมา เจ้าตัวเลยตัดสินใจโค้งลา ปิดประตู แล้วตามเจ้านายตัวน้อยๆออกไป ซึ่งอันที่จริง.... ก็เป็นเจ้าของหัวใจของเขาด้วยเช่นกัน

สบโอกาส พอมารสวีทหวานตัวน้อยๆออกจากห้องไปแล้ว คิมจงอินก็เขยิบเข้าไปใกล้ๆกับพระชายาจำเป็นที่นั่งอยู่บนเบาะผ้านุ่มรองนั่งผืนใหญ่ แขนยาวกอดเกี่ยวเอวบอบบางให้กายผอมเข้ามาแนบชิด ก่อนจะบรรจงกดจูบเบาๆหยอกล้อไปทั่วราวกับลงโทษ ไม่พ้นว่าโอเซฮุนเขินได้น่ารักจนต้องกดจูบที่ริมฝีปากสีแดงอ่อน จงอินขบเม้มตามใจ ช้อนเปลือกตาขึ้นมองใบหน้าขาวจัดที่เย้ายวน กำแพงหนาที่พยายามสร้างขึ้นตามคำขอของอีกฝ่ายก็ดูเหมือนว่าจะพังลงได้ง่ายๆ

“ถ้าเราอนุญาต จะไปหรือเปล่า” กระซิบแผ่ว หยอกล้อกับใบหูเล็ก

“ไม่...”

ความพอใจฉายชัดขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม มุมริมฝีปากอิ่มสวยยกยิ้ม เคลื่อนเข้าประกบจูบอีกครา ก่อนมือหนาจะเริ่มซุกซนไล้ไปบนผิวเนื้อผ้าตามกายบอบบาง

“เซนา เรากอดเจ้าได้หรือไม่” คลอเคลียไม่ห่างจากกลีบเนื้อเคลือบใสสีแดงอ่อน ลมหายใจร้อนรดริน

!!!

“.......ม.. ไม่ได้นะ” คนผิวขาวได้ยินก็เบิกตากว้างเหมือนทุกที ไม่รู้หรืออย่างไรว่าหน้าตาน่ารักๆ ผิวขาวๆของตนเองกำลังทำให้คิมจงอินทรมาน ทว่าเซฮุนก็มีเหตุผลที่ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่ได้ “จงอินสัญญากับเราแล้วนะ ว่าจะไม่ทำ”

“แต่มันเป็นเรื่องปกติของสามีกับภรรยา”

“แต่ว่า....”

“เจ้ารังเกียจเรา”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

“งั้นให้เรารักเจ้ามากกว่านี้”

“........ไม่ได้”

จงอินมองลึกเข้าไปในแววหวานสั่นระริก ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วละออกจากกายผอมของชายา ทุกครั้งเขาก็โดนปฏิเสธแบบนี้ทุกที ความรู้สึกของเขามันใกล้จะทะลักล้นออกมาแล้ว เห็นหน้าหวานๆน่ารักทีไร จงอินแทบอยากจะฝังเขี้ยวให้หมดทุกสัดส่วน ในขณะที่เขาต้องการแต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ต้องการ จะให้เขาทำเช่นไร

ปัญหาของคิมจงอินไม่ใช่การโดนปฏิเสธ หากแต่เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยสักนิดมากกว่า...

“ช่างเถอะ.. ยังไงเราก็รักเจ้าอยู่ดี” ยิ้มบางเบาพลางเกลี่ยพวงแก้มใสเล่น ทว่าใบหน้าที่หม่นลงไม่อาจพ้นสายตาของโอเซฮุนไปได้เลยแม้แต่น้อย

หรือว่าโอเซนาควรจะได้กลับมาทำหน้าที่ของตัวเองสักที หรือว่าเขาควรจะไปจากที่นี่ได้แล้ว จงอินจะได้ไม่ต้องอดทนกับพระชายาตัวปลอมเช่นเขา ยังไงเสีย เซนาก็เป็นตัวจริง และมันคงจะดีถ้ารีบไปก่อนที่เขาจะไม่สามารถตัดใจได้...

- - -

ดวงตาเรียวคู่สวยจ้องนิ่งมองพื้นที่ว่างด้านข้างมาสักพักแล้วตั้งแต่ปรือเปิด ผ่อนลมหายใจเบาๆที่สองสามวันมานี้ ไม่ได้เข้านอนและตื่นพร้อมกับจงอินเลย อีกฝ่ายมักจะนอนทีหลังแล้วตื่นเช้าออกไปก่อนทุกที หลงเหลือไว้เพียงอุณหภูมิอุ่นๆบนผ้านุ่มให้เขาซึ่งแสร้งทำเป็นนอนหลับทอดมองนิ่ง

ม่านตากลมสีดำคลอน้ำใสๆก่อนมันจะหยดลงจากหางตาข้างหนึ่งสู่หมอนหนุน กัดริมฝีปากเบาๆอย่างระงับอาการสั่น สมองสั่งว่าไม่จำเป็นต้องร้องไห้ ไม่เลยสักนิด แค่คิมจงอินคนนิสัยไม่ดี แค่ไม่สนใจเขาเลย ถึงเวลาที่เขาออกไปจากที่นี่ต้องลืมได้แน่ๆ

แม้ว่ามันอาจจะใช้เวลาสักหน่อยก็ตาม...

กายผอมค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง มือขาวจับวิกเล็กน้อยคล้ายตรวจเช็คความเรียบร้อย ก็พบว่ามันยังติดแน่นอยู่เหมือนเดิม เซฮุนยกก้านนิ้วเรียวขึ้นปาดหยาดน้ำไร้สีที่ขอบตา ก่อนจะลุกไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ...ยังไงก่อนไป เขาก็ขอทำตามใจตัวเองอีกสักครั้ง

-

เรียวขายาวสั่นน้อยๆเช่นเดียวกับดวงตาเรียวคู่สวย เม้มปากแน่นยามทอดเห็นหญิงสาวหน้าตางดงามยืนเคียงข้างกับจงอิน ดูแล้วเหมาะสมกันเหลือเกิน เป็นอีกเหตุผลว่าทำไมเซฮุนมักจะรู้สึกเจ็บทุกครั้งถ้าต้องหลับไปคนเดียวและตื่นลำพัง เพราะรู้ว่ารัชทายาทต้องดูแลหญิงสาวคนนั้นที่เป็นถึงแขกคนสำคัญของฝ่าบาท ได้ยินว่าเป็นลูกสาวของเพื่อนที่ไม่ได้พบกันนาน จากตรงนี้ หลังต้นไม้ใหญ่เขาเห็นหญิงสาวเขย่งปลายเท้าขึ้นแบนริมฝีปากกับจงอิน....

คนตัวสูงดูอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ยืนเฉยๆจนกว่าเธอคนนั้นจะลออกอย่างอ้อยอิ่ง ใบหน้าสวยแบบสตรีโดยแท้จริงเขินอายขึ้นสีฝาด ภาพนั้นทำให้คนผิวขาวที่ลอบแอบมองเผลอกำฮันบกสีทองโดยไม่รู้ตัว ราวกับจะบรรเทาความทรมานที่อยู่ข้างใน

“ทำไมถึงมายืนตรงนี้ล่ะเพคะพระชายา”

!!!

กายบอบบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อสาวรับใช้ที่มีอายุพอสมควรเอ่ยทัก คนที่แอบอยู่ไม่ไกลจึงได้แต่เลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก เหลือบสายตาที่คลอน้ำไร้สีมองไปทางเดิมเล็กน้อยก็เห็นว่าคนทั้งคู่กำลังมองมา แล้วเบนหน้าหนีสายตาสงสัยของคิมจงอินเสีย หันกลับมาตอบตะกุกตะกักกับหญิงสาว

“ป...เปล่า พอดีเราเดินผ่านมา” แม่แต่เสียงยังผะแผ่วสั่นไหว ตอนนี้เซฮุนราวกับไม่มีสมาธิอยู่กับตัวมากนัก ภาพเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ยังชัดเต็มสองตา

แน่นอนว่าจงอินและหญิงสาวได้ยินข้ออ้างนั่น เพียงแต่มันยิ่งทำให้เซฮุนเสียใจ เพราะเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งเพียงยืนนิ่ง จนเซฮุนรู้สึกทนไม่ไหวจำต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง

‘ก็รักแรกของรัชทายาทไง’

รูปประโยคไม่สมบูรณ์ของเหล่าสาวรับใช้ที่บังเอิญเดินไปได้ยินเข้าดังขึ้นในหัว หากแต่มันทำเอาโอเซฮุนคิดมากเหลือเกิน แต่งงานกับคนนั้นไปก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องเป็นเซนา ทำไมต้องเป็นน้องสาวของเขา แล้วแบบนี้จะแน่ใจได้อย่างไรว่าถ้าน้องสาวเข้ามาอยู่ที่นี่ จงอินจะไม่ทำให้เซนาเสียใจ

เหมือนที่ทำให้เขาเห็น

-

“เซนา...”

“.....................”

“เซนา!...”

“ค... คะ!?” กายบอบบางสะดุ้งเล็กน้อย แทบจะทำมืออ่อนปล่อยตะเกียบเหล็กให้ร่วงลงขณะนั่งรับประทานอาหารต่อหน้าฝ่าบาท หญิงสาวตำแหน่งสูงด้านข้างเลิกคิ้วแปลกใจก่อนจะเอ่ยถาม

“พระชายาเป็นอะไรหรือ ทำไมเหม่อลอยแบบนั้น”

“เอ่อ.. ไม่เป็นอะไรเพคะท่านแม่” ก้มหน้าก้มตาคีบอาหารบนโต๊ะเล็กของตัวเอง โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปทางไหนให้รู้สึกกระวนกระวายใจ ลิ้นเล็กที่ชอบแลบเลียริมฝีปากนักหนาละเลียดชิมรสชาติ ฝืนกลืนลงลำคออย่างยากลำบาก ดูก็รู้ว่ามื้อนี้โอเซฮุนไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไร ไหนจะแรงกดดันรอบข้างที่มาจากแขกคนสำคัญของฝ่าบาท หญิงสาวที่นั่งอยู่อีกฝั่งของรัชทายาทนั่นด้วยอีกเล่า

“เสียดายที่เราไม่ได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน” แขกคนนั้นว่าต่อจากเดิม

ทว่า... คำพูดของใครบางคนกลับทำให้เซฮุนรู้สึกแปลกใจ

“เราเลือกชายาเองน่ะ” จงอินว่าอย่างนั้น มือเรียวจับตะเกียบเขี่ยข้าวไปมาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ “เราคงเสียใจ ถ้าคนที่เราเลือกตอนนั้นไม่ใช่เซนา”

และราวกับหักหน้าแขกคนสำคัญที่ว่า ชายวัยเดียวกับบิดาของเขาหน้าเสียไปเล็กน้อย เพราะพูดแบบนี้ก็คล้ายจะบอกกลายๆว่าหากแต่งงานกับลูกสาวของเจ้าตัว คิมจงอินจะต้องเสียใจ ทว่ารอยยิ้มมุมปากบางเบาต้องมลายหาย เมื่อเลื่อนฝ่ามือไปกอบกุมมือขาวๆบนตักของคนรัก อีกฝ่ายดันชักหนีไปเสียอย่างนั้น

รัชทายาทหันมาจ้องใบหน้าขาวที่จดจ่ออยู่กับอาหารในถ้วยสีขาว นั่งดูข้าวคงอร่อยพิลึก

“ท่านพ่อท่านแม่ ลูกขอตัวดีกว่า ดูเหมือนว่าชายาของลูกจะไม่สบาย ...ขอโทษที่เราเสียมารยาท เลี้ยงส่งท่านแท้ๆ” หลังเอ่ยกับผู้ให้กำเนิดทั้งสอง จงอินก็หันมาโค้งให้ชายสูงวัยและยักไหล่ให้ลูกสาว ก่อนจะจับมือที่พยายามหนีอยู่เมื่อครู่มาประสานแน่น จากนั้นก็พากันลุกออกมา

พอพ้นตัวเรือนใหญ่ เซฮุนที่คล้ายถูกบังคับก็พยายามจะแกะมือของตนออกต่อไป ใบหน้าขาวเรียบนิ่งหากแต่หัวคิ้วกลับขมวดมุ่น และยิ่งอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย เซฮุนก็ยิ่งไม่ชอบใจ เงยหน้าขึ้นสบกับอีกคนที่หันกลับมา สบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสวยที่หลงใหล ภาพเก่าเขายังไม่ลืม ไม่ลืมสักหน่อย เพราะอย่างนั้น...

“อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” เม้มริมฝีปากแน่น เอ่ยแผ่วเบาให้อีกฝ่ายเข้าใจ

“ก็เราไม่ได้ทำอะไร ...เห็นอยู่ว่านางเป็นฝ่ายจูบเรา ไม่สิ แบบนั้นไม่เรียกว่าจูบด้วยซ้ำ”

“แต่จงอินยืนเฉยๆให้นางทำแบบนั้น”

“นั่นเพราะเราไม่ทันได้ตั้งตัว”

“แล้วถ้าเราไม่ทันได้ตั้งตัวบ้าง ถ้าหากว่ามีคนอื่นจูบเราบ้าง จงอินจะไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม”

“เซนา” กดเสียงต่ำ เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเหมือนกันหลังได้ยินวาจาประชดเหล่านั้น ทว่าพอเห็นแววหวานสั่นระริกคลอน้ำไร้สี หัวใจกลับหล่นวูบไปทันที

“......จงอินไม่สนใจเราเลย” หยาดน้ำไหลลงจากดวงตาคู่สวย แม้ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ แต่มันก็กรีดก้อนเนื้อด้านในของจงอินได้พอกัน เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งผ่อนลมหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยปลอบด้วยถ้อยคำอ่อนโยน

“เพราะเราสนใจต่างหาก ถึงไม่พยายามเข้าใกล้” ระบายยิ้มฝืน จ้องมองคนน่ารักด้วยแววตัดพ้อ “เราไม่ได้มีความอดทนมากขนาดจะอยู่ใกล้ๆเจ้าแล้วไม่ทำอะไรเลยหรอกนะ”

“สัญญากับเราได้ไหม ต่อจากนี้ จงอินจะศึกษาตัวตนที่แท้จริงของเรา จะไม่ทำอะไรจนกว่าโอเซนาจะต้องการเอง”

“เราไม่เข้าใจ”

“สัญญา..” ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปใกล้กับกายสูงโปร่ง เจ้าของผิวสีน้ำผึ้งแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเซฮุนค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ และจรดริมฝีปากแผ่วเบาบนกลีบปากอิ่ม “...นะ”

คิมจงอินไม่ได้ตอบตามคำขอ แต่โอเซฮุนจะถือแล้วว่าอีกฝ่ายตกลง ...ด้วยริมฝีปากที่เบียดชิดและรุกล้ำเข้ามาด้านในมากขึ้น อ่อนโยนและอบอุ่น

- - -

หลังจากแอบไปขอท่าแม่ของจงอินเพื่อออกมาด้านนอกวังแล้ว โอเซฮุนก็หลอกล่อสาวใช้แล้วตรงมายังสถานศึกษาชายล้วนที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นักกับพระราชวังทันที คนตัวผอมที่เอาเสื้อคลุมศีรษะจับเนื้อผ้านุ่มมาปิดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยกับทหารหน้าประตูไม้บานใหญ่ที่เปิดค้างไว้

“ท่าน เรามาเพื่อพบน้องชาย รบกวนเวลาของท่านเรียกโอเซฮุนออกมาให้เราหน่อยได้ไหม” กระพริบตาปริบอย่างไม่มั่นใจ เมื่ออีกฝ่ายที่ยืนนิ่งเป็นเสาเพียงเหลือบสายตาน่ากลัวมาทางเขา

“ใครนะ”

“โอเซฮุน”

“รอตรงนี้แล้วกัน”

สิ้นเสียงทุ้มดุ โอเซฮุนตัวจริงก็พยักหน้ารับหงึกหงัก ดวงตาเรียวสวยมองตามแผ่นหลังของคนตัวโตเข้าไปด้านใน เห็นภาพคุ้นเคยเก่าตอนที่เขาเรียนอยู่ที่นี่แล้วก็รู้สึกคิดถึง ริมฝีปากแดงระบายยิ้มบางกับตัวเอง ย้ำเตือนว่าตนคิดดีแล้ว ให้เซนาได้ทำหน้าที่ของตนเอง คิมจงอินดีกับเขาก็ต้องดีกับเซนา อีกหน่อยน้องสาวของเขาก็จะชอบไปเอง อีกหน่อยทั้งคู่ก็จะรักกันไปเอง...

ถึงตอนนี้เขาอยากจะร้องไห้แค่ไหนก็ตาม

!!!

ม่านกลมดำเบิกขึ้นเล็กๆเมื่อกรอบสายตาปรากฏร่างสูงเพรียวของน้องสาวเดินตรงมาทางนี้อย่างเร่งรีบ ใบหน้าขาวใสที่เหมือนเขาอย่างกับแกะฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นพี่ชาย จนไม่ทันได้คิดว่าตัวเองกำลังจะได้กลับไปใช้ชื่อเดิมสักที หลังจากที่สวมรอยเข้ามาเรียนที่นี่

“ท่านพี่!!” หญิงสาวในชุดนักศึกษาชายสีเข้มพุ่งเข้ากอดเซฮุนอย่างไม่อายสายตาผู้อื่น แทบจะกรีดร้องด้วยซ้ำถ้าไม่ได้พี่ชายซึ่งเอาเสื้อคลุมปิดปากไว้ปราม “เบาๆสิ”

เหลือบมองนายทหารคนเดิมเล็กน้อย ก่อนจะลากน้องสาวมาคุยข้างกำแพงยาวที่เป็นรั้วของสถานศึกษา ใบหน้าขาวหันซ้ายทีขวาทีเพื่อมองคนที่เดินผ่าน ก็เห็นว่าไม่ค่อยมีคนสนใจ จึงเริ่มเปิดประเด็นเสีย

“เซนา เจ้าต้องกลับเข้าวังแทนพี่วันนี้นะ”

!!

คนอายุน้อยกว่าตกใจเบิกตากว้าง รอยยิ้มหายไปจากดวงหน้าน่ารักทันทีที่ได้ยิน อีกทั้งน้ำไร้สียังขึ้นมาคลอหน่วยตรงขอบตา สมองคิดหาคำพูดมาเอ่ยขอร้องกับพี่ชาย

“ท่านพี่ถูกจับได้แล้วเหรอคะ” ถามด้วยแววตาสั่นระริก น้ำใสๆเหมือนจะหยดลงได้ทุกวินาที คนเป็นพี่เห็นแล้วก็สงสารเหลือเกิน

“ยังหรอก แต่กำลังจะถูกจับได้ ถ้าเจ้าไม่รีบกลับไปเดี๋ยวนี้เลย”

“น้องไม่อยากไป...”

“เซนา รัชทายาทเป็นคนดีนะ เจ้าต้องรักเขาแน่” เหมือนพี่.. เซฮุนถอนหายใจเบาๆกับน้องสาวที่เอาแต่ส่ายหน้าไปมา มือขาวยกขึ้นยีผมนุ่มซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นของปลอม

“ขอเวลาน้องได้ไหมคะ พรุ่งนี้เราค่อยมาเจอกันอีกที” กระพริบตาปริบอย่างอ้อนวอน เกือบจะลงไปนั่งกอดขาพี่ชายดังเช่นที่ทำเมื่อคราวก่อน หากไม่ได้อีกฝ่ายห้ามเอาไว้

“ตกลง ...ไม่ต้องร้องไห้น่า” บอกกับน้องสาวแบบนั้นก็เถอะ โอเซฮุนเองก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรขึ้นมาจุกตรงลำคอ ร้อนผ่าวที่ขอบตาเสียอย่างนั้น พระชายาจำเป็นสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ กอดปลอบน้องสาวอีกคราแล้วผละออก “เจ้ารีบกลับเข้าไปเรียนเถอะ พี่ก็จะรีบกลับวัง”

ด้วยเพราะตนหลอกล่อสาวรับใช้มานานพอสมควรแล้ว ปล่อยให้นั่งรอที่ร้านทางฝากโน้น เดี๋ยวจะถูกสงสัยเอาได้

เซนาพยักหน้าก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้าจุ๊บแก้มของพี่ชายผ่านเนื้อผ้า เซฮุนยิ้มให้น้องที่หายเข้าไปด้านในแล้วก็หมุนตัวเดินกลับไปที่ร้านเดิม

โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นใครบางคนที่ตามออกมาตั้งแต่ในวัง

- - -

มือขาวเลื่อนเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน ดวงตาเรียวคู่สวยกวาดสำรวจแล้วก็ไม่พบร่างคุ้นเคยของคิมจงอิน เจ้าตัวลดชุดฮันบกตัวใหญ่ที่ใช้คลุมศีรษะลง กำลังจะยกมือขึ้นจับผมให้เรียบร้อย แรงสวมกอดจากด้านหลังก็ทำเอาเซฮุนมือไม้อ่อน ปล่อยผ้าลื่นในมือร่วงลงพื้น ลมหายใจอุ่นที่รดต้นคอทำให้รู้สึกเขินเล็กๆ หากแต่แปลกใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายกอดเขาแน่นกว่าทุกที

เซฮุนเบิกตากว้างขึ้นเมื่อรัชทายาทเริ่มซุกซอกคอขาวจากด้านหลัง ไล่จูบไปทั่วผิวเนื้อตั้งแต่ไรผมจนถึงเนินไหล่บาง โดยที่คนตัวผอมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจงอินแกะปมที่ผูกไว้ด้านหน้าแล้วดึงเสื้อเขาลงตั้งแต่เมื่อไหร่

“จงอิน! ..ม...ไม่เอานะ” เอ่ยห้ามเสียงสั่น แต่ดูเหมือนว่ามันจะไร้ประโยชน์เมื่ออีกคนไม่เห็นจะฟังกันเลย มือขาวจึงได้แต่พยายามรั้งผ้าที่กำลังจะโดนดึงลงปิดหน้าอกไว้แน่น มองเสื้อตัวสั้นแขนยาวด้านในที่ถูกถอดออกแล้วโยนไปมุมหนึ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก เผยผิวเนียนขาวเปล่งและไหล่กว้างแม้บอบบาง มันสั่นน้อยๆเหมือนกับภายในจิตใจ ถ้าจงอินรู้ เขาตายแน่ “อื้อ!”

ร้องครางในลำคอเมื่อจงอินงับเข้าที่เนินไหล่ เบิกตาโพลงขึ้นอีกทันทีที่ร่างกายถูกจับให้หันไปเผชิญหน้าก่อนจะดันชิดผนังสีอ่อน จงอินเงียบไม่พูดไม่จา แต่เซฮุนก็ปล่อยให้อีกคนได้เก็บเกี่ยวความหอมจากซอกคอได้ตามใจ มือขาวยังคงทำหน้าที่ในการยื้อแนวผ้าไม่ให้ร่วงหล่น สบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มพลางส่ายหน้าไปมาเบาๆ ช้อนสายตาขึ้นมองอย่างอ้อนวอน

!!!

คิมจงอินเลือกจะเมินปฏิกิริยาแบบนั้นเสีย แล้วจับมือที่ขวางทางไปวางบนไหล่ตน ก่อนจะลงมือแกะปมที่ของผ้าที่มัดแน่นจนคลายออก ร่วงสู่พื้น ...กายเปลือยเปล่าของโอเซฮุนก็ปรากฏสู่สายตา... รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มือเย็นเฉียบของชายาแตะเข้าที่ใบหน้าพร้อมทั้งเชิดขึ้นแล้วเอ่ยเสียงเบาหวิว

“อย่ามอง..”

จงอินจ้องลึกเข้าไปในม่านกลมสีดำสนิทที่มีน้ำคลอ จนกระทั่งมันหยดลงตามเรียวหน้าหวานล้ำเกินหญิงสาว เจ้าตัวจึงเคลื่อนใบหน้าเข้าหาพร้อมทั้งจูบซับน้ำตาให้แผ่วเบา เลื่อนไล่ประทับลงมาตามลำคอ ไหปลาร้าสวย จูบและสูดความหอมเฉพาะตัวของคนในอ้อมกอด รัดรึงเอวบอบบางเข้ามาใกล้ ยกอีกคนจนลอยเหนือพื้น อุ้มพระชายาจำเป็นที่ตอนนี้รู้สึกสับสนไปหมดให้นอนลงบนผ้าหนานุ่มที่พื้น จัดการกับเสื้อผ้าบนร่างกายแข็งแรง ทาบทับและแนบชิดใกล้

สอดประสานสายตาท่ามกลางความเงียบ เซฮุนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจงอินกำลังคิดอะไร เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาไม่ใช่เซนา ที่สำคัญคือไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่เจ้าตัวเข้าใจ

จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีบทสนทนาตอบโต้จากคิมจงอิน เพียงเสียงครางหวานของทั้งคู่เท่านั้นที่ดังภายในห้องนอนส่วนตัวของรัชทายาท นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมอง แววตาที่ทำให้เซฮุนรู้สึกสะท้านจนต้องแอ่นแผ่นอกขึ้นรับแรงกระตุ้นจากอีกฝ่าย

รอยยิ้มเบาบางปรากฏบนใบหน้าขาว ครั้งแรกของโอเซฮุนเป็นของจงอิน...

คิมจงอินที่เขารัก

- - -

เปลือกตาบางเปิดขึ้นรับแสงของวันใหม่ กระพริบช้าๆมองความว่างเปล่าข้างกายไร้ร่างบอบบางของคนน่ารักที่น่าจะกำลังหลับตาพริ้มในอ้อมแขน ภายในอกวูบโหวงสั่นน้อยๆอย่างไม่เคยเป็น อาการเหมือนกับกำลังจะเสียของรักไปอย่างไรอย่างนั้น

ยันตัวลุกขึ้นจากผืนผ้านุ่ม ส่วนที่คลุมกายไหลลงมากองตรงเอวแกร่ง กวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้องนอนไม่พบ จึงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วออกจากห้องนอนไปจัดการกับตัวเอง

ไม่นานคิมจงอินก็อยู่ในชุดที่พร้อมจะออกไปด้านนอกวังสีน้ำเงินเข้ม ขณะที่กำลังก้าวเดินอยู่นั้น ขาเรียวยาวหยุดชะงักทันทีที่ใบหน้าสวยหวานอันคุ้นเคยโผล่มาให้เห็นเบื้องหน้า ทว่าบางสิ่งบางอย่างบอกให้เขายั้งใจเอาไว้เสีย ก่อนจะเข้าไปดึงอีกฝ่ายมากอด บางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ต้องหรี่ตามอง

“เซนา... ไม่สิ โอเซฮุน”

“เอ่อ... เซนาถูกต้องแล้วเพคะ” หญิงสาวที่ตกลงกับพี่ชายแล้วว่าจะเปลี่ยนตัวกลับมาทำหน้าที่ของตนยืนยันกับรัชทายาทอย่างนอบน้อม เธอก้มหัวโค้งให้อย่างรู้สึกผิดที่รวมหัวกับพี่ชายหลอกทุกคน แถมตอนเจอพี่ชายเมื่อเช้า รายนั้นยังมีท่าทีอ่อนแรง และร่องรอยบนลำคอก็ยากจะคิดเป็นอื่นได้เลยจริงๆ นั่นก็แสดงว่าความลับ ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

“เรื่องที่เจ้ากับพี่ชายหลอกทุกคน เราจะจัดการทีหลัง ไว้เราจัดการคุยทุกอย่างกับฝ่าบาท พรุ่งนี้เราจะไปพบเซฮุน”

ม่านความทรงจำในอดีตฉายชัดขึ้นอีกครั้งในหัวของคิมจงอิน ..สถานที่นัดพบ.. ใบหน้าเรียบนิ่งหากน่ารักอยู่ในทีของคนตัวผอมสูงปรากฏสู่สายตา เพียงเห็นก้าวเท้าเดินเคียงข้างมากับผู้นำครอบครัวโอ และทันทีที่ฝ่ามือใหญ่ของบิดาแตะลงบนศีรษะ คลอเคลียกลุ่มผมนุ่ม รอยยิ้มกว้างสดใสก็จุดขึ้นบนดวงหน้าหวาน ดวงตาวาววับคู่สวยหยีลงน่าเอ็นดู ลิ้นเล็กแลบเลียริมฝีปากแดงอ่อนก่อนจะกัดเบาๆให้คนมองใจเต้น

วินาทีนั้นหัวใจของคิมจงอินสั่นอย่างไม่เคยได้สัมผัส วินาทีที่ได้เห็นเขาก็ตัดสินใจเลือกลูกสาวของครอบครัวนี้มาเป็นพระชายา แม้จะไม่ได้พบกันจริงจัง แม้จะผิดคาดไปมากที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แต่นั่นก็....

“รักแรกของเรา”

- - -

“ท่านพี่~~”

เสียงแหลมเล็กของน้องสาวตัวดีดังยานครางเข้ามาภายในห้องนอนส่วนตัว ที่ซึ่งโอเซฮุนกำลังหลับพักผ่อนร่างกายใต้ผ้านวมผืนหนา เส้นผมสีน้ำตาลอมทองปรกหน้าผากเนียนขาวคลอเคลียลู่เอนไปด้านข้างเล็กน้อยตามแรงโน้มถ่วงและองศานอนตะแคง ครางอื้ออึงในลำคอเบาๆเหมือนเด็กน้อยเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็เอาฝ่ามือมาแตะผิวหน้ากัน ที่แปลกใจคือปกติน้องสาวไม่ใช่คนอ่อนโยนอะไร ออกจะดื้อและเอาแต่ใจด้วยซ้ำ หากแต่มืออุ่นๆนี่ก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย

“ตื่นแล้วออกมาทานข้าวกันนะคะ”

คนที่กำลังหลับตาพริ้มขยับริมฝีปากขานรับแผ่วๆไปก็เท่านั้น แม้จะยังไม่มีแรงลุกขึ้นไปหาอะไรใส่ท้องก็ตามที อีกทั้งตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากกินอะไรด้วย แล้วยิ่งสัมผัสเบาๆที่คลอเคลียเส้นผมไม่ห่าง มันทำให้เขาอยากจะเข้าสู่ห้วงนิทราต่อโดยไม่สนใจอะไร

“เซนา.. ทำไมเจ้าไม่เข้าวังไปเสีย” เอ่ยทั้งที่ยังหลับตา “เดี๋ยวจงอินจะโกรธที่เจ้าหนีออกมาเที่ยวแบบนี้”

“เราโกรธที่เจ้าหนีกลับมามากกว่า”

!!!

เปลือกตาบางลืมโพลงขึ้นทันทีก่อนจะพลิกตัวหันกลับมาจ้องคนถือวิสาสะ ชั่ววินาทีที่เห็นใบหน้าคมเข้มพลันชาวาบไปทั้งร่าง วูบโหวงตกใจเมื่อกรอบสายตาปรากฏคนที่เขาเพิ่งจะละจากมา ม่านกลมสีดำสั่นระริกแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั่น

“จงอิน...” ยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากผ้านุ่มผืนใหญ่ ผมสั้นปรกด้านหน้าเหมือนกับตอนที่รัชทายาทเจอครั้งแรกไม่มีผิด เพียงแต่เวลานั้นราวต้องมนต์จงอินไม่ทันได้สังเกตว่าเซฮุนไม่ใช่หญิงสาว

“เจ้ากลัวลืมชื่อสามีอีกแล้วหรือไง”

“เราไม่ใช่”

“เจ้าเป็นชายาของเรา แล้วก็เป็นอย่างเต็มตัวแล้วด้วย” ระบายยิ้มบางเมื่อเห็นว่าใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อ พยายามจะไม่สบตาและเบนหน้าไปทางอื่น น่าหมันเขี้ยวจนต้องยกอีกฝ่ายจนตัวลอย ย้ายให้กายบอบบางขึ้นมานั่งซ้อนตัก กอดเกี่ยวเอวเล็กคอดจากด้านหลัง เกยคางบนลาดไหล่บาง สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่ชอบนักหนา “ไม่ได้เห็นหน้าแค่วันเดียว เราคิดถึงเจ้าจนแทบบ้า... เซฮุน”

!!!

คนผิวขาวชะงักไปทันทีที่ชื่อของตนเองหลุดออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น อะไรบางอย่างพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วภายในอก รู้สึกดีใจกว่าอะไรที่จงอินมองเขาในฐานะโอเซฮุน ไม่ใช่ใครอื่น

“เราชอบเรียกแบบนี้มากกว่านะ ชื่อเพราะจังเลย” ไม่ว่าเปล่า ยังพาริมฝีปากคลอเคลียใบหูเล็กให้อีกฝ่ายได้วาบหวิว

“อื้ออ” ประท้วงเล็กๆในลำคอเมื่อมืออุ่นสอดเข้ามาใต้ชุดนอนสีขาวที่ใส่อย่างหมิ่นเหม่ โดยมีเพียงเนื้อผ้าผืนใหญ่คลุมกายและผูกปมไว้เท่านั้น “ท่านพ่อกับท่านแม่.....”

“ไม่อยู่”

“เซนา....”

“เราบอกให้ชาวจีนผู้นั้นพาออกไปจากบ้านแล้ว”

“นี่.. จงอิน”

“ครับ” ปลายจมูกโด่งไล้ผิวแก้มใสอย่างเพลิดเพลิน ไม่มีอาการทุกข์ร้อนใดๆ ฝ่ามือหนาค่อยๆถอดเสื้อคลุมออกพ้นจากไหล่เนียน ปล่อยร่วงลงกองบริเวณช่วงเอวของคนน่ารัก กดจูบเบาๆตรงหัวไหล่มนกลม ทอดมองร่างกายตรงหน้าอย่างชื่นชมพลางเอ่ยแผ่วเบา “สวย...”

“จงอิน เรายังไม่หายเจ็บ”

“เดี๋ยวเจ้าก็ลืมเจ็บเอง”

จัดการยกกายบอบบางให้ลงไปนอนบนผ้านุ่มแล้วปิดปากของคนช่างท้วงเสีย ขบเม้มเบาๆอย่างอ่อนโยน รุกล้ำพาตัวเองเข้าไปควานหาความหวาน ต้อนลิ้นเล็กที่ตอบโต้กลับมาได้น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน กล้าๆกลัวๆแต่ก็ทำให้เขาพอใจกว่าอะไรทั้งสิ้น ..จงอินเคลื่อนริมฝีปากออกมาคลอเคลียเบาๆสลับกับแนบแล้วละออกราวกับหยอกล้อ ลมร้อนรดรินยามที่เจ้าตัวขยับเอ่ย

“กลับไปอยู่กับเรานะ”

ช้อนปรือดวงตาเรียวคู่สวยขึ้นสบ ใบหน้าคมเข้มที่เขาเองก็เหมือนจะตกอยู่ในวังวนตั้งแต่แรกเจอ มันสะกดเขาให้ยอมทุกอย่าง ..ยอมเป็นของคิมจงอินตั้งแต่นั้น..

เซฮุนระบายยิ้มตาหยีได้น่ารักที่สุดในโลกเลยสำหรับคนมอง ก่อนเจ้าตัวจะเป็นฝ่ายรั้งหลังลำคอของจงอินให้เข้ามาใกล้

“จงอินอยู่ไหน เราก็อยู่นั่นแหละ”

เท่านี้รัชทายาทขี้แกล้งก็ไม่อยากฟังคำใดๆอีก เวลานี้เพียงเสียงหวานครางอื้ออึงนั่นแหละที่ต้องการ

THE END