ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เห็นคน
ๆ นี้เป็นคนสำคัญ
ไม่ใช่แค่ผลประโยชน์
ไม่ใช่แค่ผลที่ตัวเองต้องการ
แต่มันเป็นอะไรที่คำนวนหาผลไม่ได้
มันลึกซึ้งกว่านั้น.....
....................
ท้องฟ้าวันนี้สดใสเสียจนไม่อาจถอนสายตาได้ เขาชอบสีครามของท้องฟ้า เพราะมันทำให้เขามีความสุขอย่างประหลาด ยามที่เมฆสีขาวลอยคล้อยผ่านเหนือหัวไป มันทำให้รู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างใน แต่น่าแปลก ที่มันอบอุ่นมากเมื่อได้ยืนอยู่ใกล้ ๆ คน ๆ นี้
ทามากิแอบลอบมองเคียวยะ ชายหนุ่มใส่แว่นร่างสูงที่กำลังเช็ครายการเหมือนทุกวัน ร่างเพรียวบางยิ้มน้อย ๆ แต่น่ารัก ก่อนจะแก้มแดงระเรื่อ และหันไปมองท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างต่ออีกครั้ง
เคียวยะละสายตาจากบัญชีรายการ ก่อนจะมองร่างบางข้างกายที่ยืนยิ้มน้อย ๆ มองท้องฟ้าด้วยท่าทีร่าเริงเหมือนทุกวัน ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ย
"ทามากิ"
"หืม?"ร่างบางหันใบหน้าสวยมาหาร่างสูง "อะไรเหรอเคียวยะ?"
"ได้เวลาประชุมคลับแล้วนะ"
"อ๊ะ! จริงสินะ"ร่างบางเพิ่งนึกออก "ขอบใจนะที่เตือน"
ทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะซึ่งมีสมาชิกรอคอยกันอยู่แล้ว ทามากิกระแอมเล็กน้อยก่อนจะสังเกตเห็นว่าฮารุฮิยังไม่มา
"เอ๋! ฮารุฮิจังไปไหนซะละ!?"
"วันนี้ฮารุฮิไม่มาหรอก"ฝาแฝดเอ่ย "เห็นบอกว่าต้องไปเยี่ยมญาตที่ต่างจังหวัดน่ะ"
"แหม ฮารุฮิจังไม่มานี่เหงาแย่เลยเนอะ"รุ่นพี่ฮันนี่เอ่ยอย่างเสียดาย ก่อนจะรีบกินเค้กสตอเบอร์รี่ที่รุ่นพี่โมริเอามาให้ทันที
"ไม่เป็นไร ๆ "ทามากิเอ่ยยิ้ม ๆ "งั้นเรามาประชุมคอนเซ็ปคลับของเรากันเลยดีกว่านะ เอ้า! ว่ามาเลยเคียวยะ"
ร่างสูงพยัหน้า ก่อนจะเอ่ย "อืม จากการสำรวจพบว่า เด็กผู้หญิงเดี๋ยวนี้กำลังชื่นชอบกระแสแนว Y กันเยอะมากขึ้นเป็นพิเศษ"
"แนว Y เหรอ? แบบโฮโมเหมือนฮิคารุกับคาโอรุน่ะเหรอ!?"ทามากิเอ่ยอย่างแปลกใจ
"ใช่ กำลังเป็นกระแสนิยมสมัยนี้เลยทีเดียว ไม่ว่าจะในอินเตอร์เน็ตหรือทั่วไป นิยายหรือการ์ตูนแนว Y เป็นที่นิยมกันมาก"
"เด็กผู้หญิงชอบแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย"รุ่นพี่ฮันนี่เอ่ยอย่างแปลกใจ
"ก็คงงั้น"เคียวยะยักไหล่ "ฉันลองนำหนังสือนิยายแนว Y ไปขายในร้านหนังสือของโรงเรียนดูแล้ว ปรากฎว่าขายหมดเกลี้ยงภายในหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว"
"ชั่วโมงเดียว! สุดยอดเลย!"ทามากิเอ่ยอย่างตื่นเต้น "แล้วนายวางขายไปกี่เล่มละ"
"พันเล่ม"
"พันเล่ม!!"ทุกคนร้องอย่างตกใจ
"ใช่ พันเล่มภายในหนึ่งชั่วโมง"เคียวยะย้ำ
"งั้นเพื่อความสุขของเด็กสาว!"ทามากิเอ่ยยิ้มกว้างตามแบบฉบับ "เราก็ต้องใช้คอนเซ็ปนี้ละนะ"
ทุกคนเห็นด้วย
"พวกฉันไม่มีปัญหา แนว Y ฝาแฝดก็เป็นที่นิยมเหมือนกันละนะ!"
"งั้นฉันก็ต้องคู่กับโมริใช่มั๊ยละ"รุ่นพี่ฮันนี่ยิ้มหวาน
"งั้นเราก็มาคู่กันละนะเคียวยะ ฉันไม่อยากฉานเดี่ยวหรอกนะ"ทามากิหันไปหาร่างสูง ส่งยิ้มน้อย ๆ
เคียวยะขยับแว่นก่อนจะเอ่ย "ก็ไม่มีใคให้คู่ด้วยแล้วนิ"
...............
"กรี๊ดดดดดด!! น่ารักที่สุด!!"
วันนี้โฮสคลับดูจะคึกคักกว่าทุกวัน เพราะสาว ๆ ต่างกรี๊ดกร๊าดให้กับความน่ารักของหนุ่ม ๆ แต่ละคู่
"ดูสิ ๆ !! รุ่นพี่ฮันนี่กับรุ่นพี่โมริละ!! อ๊าย!! น่ารัก!!"
สาวต่างกรี๊ดกร๊าดกับภาพที่เห็นรุ่นพี่โมริป้อนเค้กให้กับรุ่นพี่ฮันนี่และเช็ดปากให้ด้วย
"กรี๊ด!! คาโอรุกับฮิคารุก็น่ารักมากค่า!!"
สาว ๆ ต่างมองไปที่ฝาแฝดที่กำลังช่วยกันเก็บหนังสือเข้าชั้น
"ระวังนะคาโอรุ"ฮิคารุเอ่ยอย่างเป็นห่วง พลางคอยจับเก้าอี้ให้คาโอรุ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้เอง"คาโอรุเอ่ยยิ้มหวานเล่าเอาสาว ๆ กรี๊ดลั่นเมื่อเห็นฮิคารุหน้าแดงกับรอยยิ้มนั้น "นี่ ๆ ฮิคารุ ช่วยหยิบหนังสือเล่มนั้นให้หน่อยสิ"
"ได้สิ"ฮิคารุเอ่ย พลางปล่อยมือจากเก้าอี้เพื่อจะหนิบหนังสือส่งให้คาโอรุ
"อ๊ะ! หวา!!"
"คาโอรุ!"
หมับ!
โครม!!
"กรี๊ดดดดดด!! น่าร๊ากกกกก~!!"
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังอีกระลอกเมื่อเห็นฮิคาโรรีบเข้าไปรับคาโอรุที่ตกลงมาจากเก้าอี้สูง ทั้งสองลงไปกองกับพื้น โดยมีฮิคารุเป็นเบาะรองและคาโอรุนั่งบนตักของฮิคารุ
"อา....ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยคาโอรุ!?"ฮิคารุถามอย่างตกใจและเป็นห่วง
"มะ ไม่เป็นไรหรอก เพราะฮิคารุนั่นแหละ"ร่างบางยิ้มหวาน หน้าแดงทำท่าหลบสายตา
"ฉันขอโทษนะ ฉันไม่น่าปล่อยมือเลย"ฮาคิรุเอ่ยอย่างเศร้า ๆ
"ไม่ใช่นะ!"คาโอรุเอ่ยทันที ก่อนจะเอ่ยว่า "ไม่ใช่เพราะฮิคารุหรอก เพราะฉันไม่ระวังเองต่างหาก ถ้าไม่ได้ฮิคารุละก็ ฉันคงเจ็บกว่านี้แน่ ๆ เลยนะ"ว่าแล้วก็ซบหน้าลงกับหน้าอกของฮิคารุ
ฮิคารุยิ้ม ก่อนจะดันตัวคาโอรุออกและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หน้าผากทั้งคู่ชิดกันก่อนจะเอ่ย "ขอบใจนะคาโอรุ ที่ไม่โกรธฉัน คราวนี้ ฉันจะไม่ปล่อยมือจากนายแล้วนะ"
คาโอรุหน้าแดงหลุบตาต่ำอย่างเขินอาย ยิ้มหวานและเอ่ย "อืม...ฉันก็เหมือนกัน"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! รักต้องห้ามช่างหวานล้ำ!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"
สาว ๆ ต่างกรี๊ดกร๊าดกันไปยกใหญ่
ทามากิมองฝาแฝดก็อดหัวเราะไม่ได้
"คุณทามากิค่ะ"ร่างเพรียวหันกลับมาทางเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มหวาน
"ครับ?"
"ละ แล้วคุณทามากิไม่มีคู่เหรอค่ะ"หญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยถามพลางหน้าแดงเหมือนกับเพื่อน ๆ ของเธอที่นั่งล้อมวงทามากิอยู่
"ก็ แหม..."ทามากิแกล้งเอ่ยอย่างเศร้า ๆ เล็กน้อย "ผมก็ไม่ค่อยเป็นที่สนใจของผู้ชายเท่าไหร่นี่ครับ"
"ไม่จริงหรอกค่ะ!"เด็กสาวทั้งวงร้อง
"เอ๋?"
"คุณทามากิก็ป็อปปูล่าในหมู่ผู้ชายมากเลยนะค่ะ"เด็กสาวทั้งหลายต่างชี้แจง "คุณทามากิน่ะออกจะหน้าสวยและน่ารักขนาดนี้ มีแต่ผู้ชายสนใจทั้งนั้นเลยนะค่ะ คุณทามากิไม่รู้เลยหรือค่ะว่ากว่าครึ่งหนึ่งของช็อคโกแล็ตในวันวาเลนไทน์น่ะ เป็นของเด็กผู้ชายที่ชอบคุณทามากิมาก ๆ "
"เอ๋? จริงเหรอครับ!?"ทามากิเองก็เพิ่งรู้เป็นครั้งแรก
"จริงสิค่ะ!"
"ขนาดนั้นเชียว ฮะ ฮั้ดชิ้ว!"ร่างเพรียวเผลอจามออกมา
"อ๊ะ! คุณทามากิไม่สบายเหรอค่ะ!?"
"ปะ เปล่าหรอกครับ"ร่างเพรียวเอ่ยปฏิเสธ แต่แล้วก็มีมือใหญ่ของใครบางคนแตะที่บ่าบาง
"ไหนดูสิ"
ร่างเพรียวหันไป ก็พบเคียวยะที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หน้าผากของทั้งคู่แตะกัน สาว ๆ หน้าแดงเป็นแถว ต่างจ้องฉากตรงหน้าตาเป็นมันด้วยความลุ้นระทึก ทามากิรู้ดีว่ามันต้องเป็นไปตามคอนเซ็ปของงาน แต่ก็อดจะหน้าแดงและรู้สึกเขินอายจริง ๆ ไม่ได้
"ตัวร้อนหน่อย ๆ นะ"เคียวยะเอ่ย ก่อนจะถอนตัวออกห่าง และเดินมานั่งข้างทามากิ พลางยืดแขนออกพาดกับเบาะด้านหลังของทามากิ ทำให้เหมือนกับกำลังโอบกอดร่างเพรียว
"อ๊ายยย!! คุณทามากิกับคุณเคียวยะน่ารักจังเลยนะค่ะ!"เด็กสาวทั้งหลายเอ่ย
"ขอบคุณครับ"เคียวยะยิ้มน้อย ๆ พลางยกน้ำชาขึ้นจิบ "แต่คนที่น่ารักจริง ๆ น่ะทามากิต่างหากละครับ"
ทามากิหน้าแดง เด็กสาวทั้งหลายต่างกรี๊ดกร๊าดอย่างชอบใจ
"คุณเคียวยะค่ะ ถ้าเกิดจะเปรียบเทียบคุณทามากิเป็นเจ้าหญิงคุณเคียวยะจะเปรียบเทียบเป็นเจ้าหญิงแบบไหนเหรอค่ะ"
เคียวยะนิ่งคิด ก่อนจะมองทามากิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ซึ่งทามากิก็กำลังมองเคียวยะอย่างลุ้น ๆ อยู่เหมือนกัน เคียวยะยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ
"เจ้าหญิงนิทราครับ"
"ทำไมเหรอค่ะ?"
"ก็ดูสิครับ"เคียวยะเขยิบเปใกล้ทามากิมากขึ้น "ผมสีทองดุจตะวัน" มือใหญ่เล่นผมสีทองของร่างเพรียวข้างกาย ทามากิใจเต้นระรัวทันที "ผิวขาวอมชมพู" มือใหญ่อีกข้างยกมือเรียวขึ้นกอบกุม "ใบหน้าสวยหวานราวกับภาพวาดชั้นเอก" พลางเลื่อนใบหน้าของตนเข้าใกล้ที่ซอกคอของร่างเพรียว ทามากิหน้าแดงมากขึ้นเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจที่รดต้นคอ "และริมฝีปากแดงอวบอิ่มราวกับดอกกุหลาบ" มือใหญ่ที่กำลังเล่นผมเปลี่ยนมาสัมผัสที่ริมฝีปากอิ่มเทน "ตรงตามลักษณะของเจ้าหญิงนิทราเป๊ะ ๆ เลยละครับ"
"จริงด้วยสิ!!"เด็กสาวทั้หลายเอ่ยอย่างเห็นด้วย พลางหน้าแดงกับฉากที่ล่อแหลมตรงหน้า
"คะ เคียวยะ"ทามากิเอ่ยเสียงแผ่ว "ทะ ทุกคนมองอยู่นะ"
"อ๊ะ! โทษทีนะทามากิ"ร่างสูงแกล้งทำเป็นเพิ่งสังเกตเห็นก่อนจะยอมปล่อยร่างบางแต่โดยดี ก่อนจะยิ้มกับท่าทางที่เขินอายของทามากิ
....................
ตกเย็น.....
สมาชิกชมรมกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เพราะต่างก็มีธุระที่บ้านรอคอยกันอยู่ เคียวยะจัดการตรวจตราภายในชมรมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะสังเกตเห็นร่างเพรียวบางของใครบางคนบนโซฟา
"ทามากิ?"
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ เห็นร่างเพรียวกำลังหลับอยู่บนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า เคียวยะยิ้มน้อย ๆ อย่างว่าละ วันนี้ก็ทำงานเหนื่อกันอีกแล้ว อีกอย่าง ไอ้ที่ว่าไม่สบายน่ะ ไม่ใช่ละครแต่เป็นของจริง
"ไม่ไหวแล้วก็ชอบฝืนจริง ๆ นะนายน่ะ"ร่างสูงย่อตัวลงนั่ง มองดูร่างบางที่กำลังหลับใหล
ดวงตาคมเข้มหลังกรอบแว่นสำรวจใบหน้าหวานยามหลับของทามากิอย่างถีถ้วน
ไม่ว่าจะมองมุนไหน ๆ ก็เหมือนอย่างเจ้าหญิงนิทราจริง ๆ น่ะแหละ....โดยเฉพาะ.....
ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางบนโซฟา....
"อืม...."ทามากิลืมตาขึ้นช้า ๆ เห็นเคียวยะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รู้ตัวอีกทีก็ถูกร่างสูงมอบจุมพิตอ่อนโยนให้ซะแล้ว "!!"
เนิ่นนานกว่าที่จุมพิตอ่อนโยนนั้นจะถูกถอนออก ละเมื่อร่างสูงถอนจุมพิตออก ร่างบางที่หลับตาเพราะความเขิน ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น หน้าแดงอย่างเอียงอาย ยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ
"ตื่นแล้วหรือ...เจ้าหญิงนิทรา"
"คะ เคียวยะ...."
ร่างสูงยิ้มเป็นนัย ก่อนจะยืดตัวตรงกละยื่นมือไปให้ร่างบาง "กลับบ้านกันเถอะ"
ร่างบางมองมือใหญ่นั้นอย่างเก้อเขิน
"เดี๋ยวฉันทำมากกว่าจูบนะ"
เท่านั้นแหละ ร่างบางก็รีบยื่นมือไปจับมือใหญ่ทันที พลางหน้าแดงมากกว่าเดิม เคียวยะหัวเราะในลำคอเบา ๆ
ก็เหมือนจริง ๆ ละน้า....เจ้าหญิงนิทราน่ะ.....
The End
ไม่ใช่แค่ผลประโยชน์
ไม่ใช่แค่ผลที่ตัวเองต้องการ
แต่มันเป็นอะไรที่คำนวนหาผลไม่ได้
มันลึกซึ้งกว่านั้น.....
....................
ท้องฟ้าวันนี้สดใสเสียจนไม่อาจถอนสายตาได้ เขาชอบสีครามของท้องฟ้า เพราะมันทำให้เขามีความสุขอย่างประหลาด ยามที่เมฆสีขาวลอยคล้อยผ่านเหนือหัวไป มันทำให้รู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างใน แต่น่าแปลก ที่มันอบอุ่นมากเมื่อได้ยืนอยู่ใกล้ ๆ คน ๆ นี้
ทามากิแอบลอบมองเคียวยะ ชายหนุ่มใส่แว่นร่างสูงที่กำลังเช็ครายการเหมือนทุกวัน ร่างเพรียวบางยิ้มน้อย ๆ แต่น่ารัก ก่อนจะแก้มแดงระเรื่อ และหันไปมองท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างต่ออีกครั้ง
เคียวยะละสายตาจากบัญชีรายการ ก่อนจะมองร่างบางข้างกายที่ยืนยิ้มน้อย ๆ มองท้องฟ้าด้วยท่าทีร่าเริงเหมือนทุกวัน ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ย
"ทามากิ"
"หืม?"ร่างบางหันใบหน้าสวยมาหาร่างสูง "อะไรเหรอเคียวยะ?"
"ได้เวลาประชุมคลับแล้วนะ"
"อ๊ะ! จริงสินะ"ร่างบางเพิ่งนึกออก "ขอบใจนะที่เตือน"
ทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะซึ่งมีสมาชิกรอคอยกันอยู่แล้ว ทามากิกระแอมเล็กน้อยก่อนจะสังเกตเห็นว่าฮารุฮิยังไม่มา
"เอ๋! ฮารุฮิจังไปไหนซะละ!?"
"วันนี้ฮารุฮิไม่มาหรอก"ฝาแฝดเอ่ย "เห็นบอกว่าต้องไปเยี่ยมญาตที่ต่างจังหวัดน่ะ"
"แหม ฮารุฮิจังไม่มานี่เหงาแย่เลยเนอะ"รุ่นพี่ฮันนี่เอ่ยอย่างเสียดาย ก่อนจะรีบกินเค้กสตอเบอร์รี่ที่รุ่นพี่โมริเอามาให้ทันที
"ไม่เป็นไร ๆ "ทามากิเอ่ยยิ้ม ๆ "งั้นเรามาประชุมคอนเซ็ปคลับของเรากันเลยดีกว่านะ เอ้า! ว่ามาเลยเคียวยะ"
ร่างสูงพยัหน้า ก่อนจะเอ่ย "อืม จากการสำรวจพบว่า เด็กผู้หญิงเดี๋ยวนี้กำลังชื่นชอบกระแสแนว Y กันเยอะมากขึ้นเป็นพิเศษ"
"แนว Y เหรอ? แบบโฮโมเหมือนฮิคารุกับคาโอรุน่ะเหรอ!?"ทามากิเอ่ยอย่างแปลกใจ
"ใช่ กำลังเป็นกระแสนิยมสมัยนี้เลยทีเดียว ไม่ว่าจะในอินเตอร์เน็ตหรือทั่วไป นิยายหรือการ์ตูนแนว Y เป็นที่นิยมกันมาก"
"เด็กผู้หญิงชอบแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย"รุ่นพี่ฮันนี่เอ่ยอย่างแปลกใจ
"ก็คงงั้น"เคียวยะยักไหล่ "ฉันลองนำหนังสือนิยายแนว Y ไปขายในร้านหนังสือของโรงเรียนดูแล้ว ปรากฎว่าขายหมดเกลี้ยงภายในหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว"
"ชั่วโมงเดียว! สุดยอดเลย!"ทามากิเอ่ยอย่างตื่นเต้น "แล้วนายวางขายไปกี่เล่มละ"
"พันเล่ม"
"พันเล่ม!!"ทุกคนร้องอย่างตกใจ
"ใช่ พันเล่มภายในหนึ่งชั่วโมง"เคียวยะย้ำ
"งั้นเพื่อความสุขของเด็กสาว!"ทามากิเอ่ยยิ้มกว้างตามแบบฉบับ "เราก็ต้องใช้คอนเซ็ปนี้ละนะ"
ทุกคนเห็นด้วย
"พวกฉันไม่มีปัญหา แนว Y ฝาแฝดก็เป็นที่นิยมเหมือนกันละนะ!"
"งั้นฉันก็ต้องคู่กับโมริใช่มั๊ยละ"รุ่นพี่ฮันนี่ยิ้มหวาน
"งั้นเราก็มาคู่กันละนะเคียวยะ ฉันไม่อยากฉานเดี่ยวหรอกนะ"ทามากิหันไปหาร่างสูง ส่งยิ้มน้อย ๆ
เคียวยะขยับแว่นก่อนจะเอ่ย "ก็ไม่มีใคให้คู่ด้วยแล้วนิ"
...............
"กรี๊ดดดดดด!! น่ารักที่สุด!!"
วันนี้โฮสคลับดูจะคึกคักกว่าทุกวัน เพราะสาว ๆ ต่างกรี๊ดกร๊าดให้กับความน่ารักของหนุ่ม ๆ แต่ละคู่
"ดูสิ ๆ !! รุ่นพี่ฮันนี่กับรุ่นพี่โมริละ!! อ๊าย!! น่ารัก!!"
สาวต่างกรี๊ดกร๊าดกับภาพที่เห็นรุ่นพี่โมริป้อนเค้กให้กับรุ่นพี่ฮันนี่และเช็ดปากให้ด้วย
"กรี๊ด!! คาโอรุกับฮิคารุก็น่ารักมากค่า!!"
สาว ๆ ต่างมองไปที่ฝาแฝดที่กำลังช่วยกันเก็บหนังสือเข้าชั้น
"ระวังนะคาโอรุ"ฮิคารุเอ่ยอย่างเป็นห่วง พลางคอยจับเก้าอี้ให้คาโอรุ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้เอง"คาโอรุเอ่ยยิ้มหวานเล่าเอาสาว ๆ กรี๊ดลั่นเมื่อเห็นฮิคารุหน้าแดงกับรอยยิ้มนั้น "นี่ ๆ ฮิคารุ ช่วยหยิบหนังสือเล่มนั้นให้หน่อยสิ"
"ได้สิ"ฮิคารุเอ่ย พลางปล่อยมือจากเก้าอี้เพื่อจะหนิบหนังสือส่งให้คาโอรุ
"อ๊ะ! หวา!!"
"คาโอรุ!"
หมับ!
โครม!!
"กรี๊ดดดดดด!! น่าร๊ากกกกก~!!"
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังอีกระลอกเมื่อเห็นฮิคาโรรีบเข้าไปรับคาโอรุที่ตกลงมาจากเก้าอี้สูง ทั้งสองลงไปกองกับพื้น โดยมีฮิคารุเป็นเบาะรองและคาโอรุนั่งบนตักของฮิคารุ
"อา....ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยคาโอรุ!?"ฮิคารุถามอย่างตกใจและเป็นห่วง
"มะ ไม่เป็นไรหรอก เพราะฮิคารุนั่นแหละ"ร่างบางยิ้มหวาน หน้าแดงทำท่าหลบสายตา
"ฉันขอโทษนะ ฉันไม่น่าปล่อยมือเลย"ฮาคิรุเอ่ยอย่างเศร้า ๆ
"ไม่ใช่นะ!"คาโอรุเอ่ยทันที ก่อนจะเอ่ยว่า "ไม่ใช่เพราะฮิคารุหรอก เพราะฉันไม่ระวังเองต่างหาก ถ้าไม่ได้ฮิคารุละก็ ฉันคงเจ็บกว่านี้แน่ ๆ เลยนะ"ว่าแล้วก็ซบหน้าลงกับหน้าอกของฮิคารุ
ฮิคารุยิ้ม ก่อนจะดันตัวคาโอรุออกและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หน้าผากทั้งคู่ชิดกันก่อนจะเอ่ย "ขอบใจนะคาโอรุ ที่ไม่โกรธฉัน คราวนี้ ฉันจะไม่ปล่อยมือจากนายแล้วนะ"
คาโอรุหน้าแดงหลุบตาต่ำอย่างเขินอาย ยิ้มหวานและเอ่ย "อืม...ฉันก็เหมือนกัน"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! รักต้องห้ามช่างหวานล้ำ!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"
สาว ๆ ต่างกรี๊ดกร๊าดกันไปยกใหญ่
ทามากิมองฝาแฝดก็อดหัวเราะไม่ได้
"คุณทามากิค่ะ"ร่างเพรียวหันกลับมาทางเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มหวาน
"ครับ?"
"ละ แล้วคุณทามากิไม่มีคู่เหรอค่ะ"หญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยถามพลางหน้าแดงเหมือนกับเพื่อน ๆ ของเธอที่นั่งล้อมวงทามากิอยู่
"ก็ แหม..."ทามากิแกล้งเอ่ยอย่างเศร้า ๆ เล็กน้อย "ผมก็ไม่ค่อยเป็นที่สนใจของผู้ชายเท่าไหร่นี่ครับ"
"ไม่จริงหรอกค่ะ!"เด็กสาวทั้งวงร้อง
"เอ๋?"
"คุณทามากิก็ป็อปปูล่าในหมู่ผู้ชายมากเลยนะค่ะ"เด็กสาวทั้งหลายต่างชี้แจง "คุณทามากิน่ะออกจะหน้าสวยและน่ารักขนาดนี้ มีแต่ผู้ชายสนใจทั้งนั้นเลยนะค่ะ คุณทามากิไม่รู้เลยหรือค่ะว่ากว่าครึ่งหนึ่งของช็อคโกแล็ตในวันวาเลนไทน์น่ะ เป็นของเด็กผู้ชายที่ชอบคุณทามากิมาก ๆ "
"เอ๋? จริงเหรอครับ!?"ทามากิเองก็เพิ่งรู้เป็นครั้งแรก
"จริงสิค่ะ!"
"ขนาดนั้นเชียว ฮะ ฮั้ดชิ้ว!"ร่างเพรียวเผลอจามออกมา
"อ๊ะ! คุณทามากิไม่สบายเหรอค่ะ!?"
"ปะ เปล่าหรอกครับ"ร่างเพรียวเอ่ยปฏิเสธ แต่แล้วก็มีมือใหญ่ของใครบางคนแตะที่บ่าบาง
"ไหนดูสิ"
ร่างเพรียวหันไป ก็พบเคียวยะที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หน้าผากของทั้งคู่แตะกัน สาว ๆ หน้าแดงเป็นแถว ต่างจ้องฉากตรงหน้าตาเป็นมันด้วยความลุ้นระทึก ทามากิรู้ดีว่ามันต้องเป็นไปตามคอนเซ็ปของงาน แต่ก็อดจะหน้าแดงและรู้สึกเขินอายจริง ๆ ไม่ได้
"ตัวร้อนหน่อย ๆ นะ"เคียวยะเอ่ย ก่อนจะถอนตัวออกห่าง และเดินมานั่งข้างทามากิ พลางยืดแขนออกพาดกับเบาะด้านหลังของทามากิ ทำให้เหมือนกับกำลังโอบกอดร่างเพรียว
"อ๊ายยย!! คุณทามากิกับคุณเคียวยะน่ารักจังเลยนะค่ะ!"เด็กสาวทั้งหลายเอ่ย
"ขอบคุณครับ"เคียวยะยิ้มน้อย ๆ พลางยกน้ำชาขึ้นจิบ "แต่คนที่น่ารักจริง ๆ น่ะทามากิต่างหากละครับ"
ทามากิหน้าแดง เด็กสาวทั้งหลายต่างกรี๊ดกร๊าดอย่างชอบใจ
"คุณเคียวยะค่ะ ถ้าเกิดจะเปรียบเทียบคุณทามากิเป็นเจ้าหญิงคุณเคียวยะจะเปรียบเทียบเป็นเจ้าหญิงแบบไหนเหรอค่ะ"
เคียวยะนิ่งคิด ก่อนจะมองทามากิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ซึ่งทามากิก็กำลังมองเคียวยะอย่างลุ้น ๆ อยู่เหมือนกัน เคียวยะยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ
"เจ้าหญิงนิทราครับ"
"ทำไมเหรอค่ะ?"
"ก็ดูสิครับ"เคียวยะเขยิบเปใกล้ทามากิมากขึ้น "ผมสีทองดุจตะวัน" มือใหญ่เล่นผมสีทองของร่างเพรียวข้างกาย ทามากิใจเต้นระรัวทันที "ผิวขาวอมชมพู" มือใหญ่อีกข้างยกมือเรียวขึ้นกอบกุม "ใบหน้าสวยหวานราวกับภาพวาดชั้นเอก" พลางเลื่อนใบหน้าของตนเข้าใกล้ที่ซอกคอของร่างเพรียว ทามากิหน้าแดงมากขึ้นเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจที่รดต้นคอ "และริมฝีปากแดงอวบอิ่มราวกับดอกกุหลาบ" มือใหญ่ที่กำลังเล่นผมเปลี่ยนมาสัมผัสที่ริมฝีปากอิ่มเทน "ตรงตามลักษณะของเจ้าหญิงนิทราเป๊ะ ๆ เลยละครับ"
"จริงด้วยสิ!!"เด็กสาวทั้หลายเอ่ยอย่างเห็นด้วย พลางหน้าแดงกับฉากที่ล่อแหลมตรงหน้า
"คะ เคียวยะ"ทามากิเอ่ยเสียงแผ่ว "ทะ ทุกคนมองอยู่นะ"
"อ๊ะ! โทษทีนะทามากิ"ร่างสูงแกล้งทำเป็นเพิ่งสังเกตเห็นก่อนจะยอมปล่อยร่างบางแต่โดยดี ก่อนจะยิ้มกับท่าทางที่เขินอายของทามากิ
....................
ตกเย็น.....
สมาชิกชมรมกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เพราะต่างก็มีธุระที่บ้านรอคอยกันอยู่ เคียวยะจัดการตรวจตราภายในชมรมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะสังเกตเห็นร่างเพรียวบางของใครบางคนบนโซฟา
"ทามากิ?"
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ เห็นร่างเพรียวกำลังหลับอยู่บนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า เคียวยะยิ้มน้อย ๆ อย่างว่าละ วันนี้ก็ทำงานเหนื่อกันอีกแล้ว อีกอย่าง ไอ้ที่ว่าไม่สบายน่ะ ไม่ใช่ละครแต่เป็นของจริง
"ไม่ไหวแล้วก็ชอบฝืนจริง ๆ นะนายน่ะ"ร่างสูงย่อตัวลงนั่ง มองดูร่างบางที่กำลังหลับใหล
ดวงตาคมเข้มหลังกรอบแว่นสำรวจใบหน้าหวานยามหลับของทามากิอย่างถีถ้วน
ไม่ว่าจะมองมุนไหน ๆ ก็เหมือนอย่างเจ้าหญิงนิทราจริง ๆ น่ะแหละ....โดยเฉพาะ.....
ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางบนโซฟา....
"อืม...."ทามากิลืมตาขึ้นช้า ๆ เห็นเคียวยะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รู้ตัวอีกทีก็ถูกร่างสูงมอบจุมพิตอ่อนโยนให้ซะแล้ว "!!"
เนิ่นนานกว่าที่จุมพิตอ่อนโยนนั้นจะถูกถอนออก ละเมื่อร่างสูงถอนจุมพิตออก ร่างบางที่หลับตาเพราะความเขิน ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น หน้าแดงอย่างเอียงอาย ยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ
"ตื่นแล้วหรือ...เจ้าหญิงนิทรา"
"คะ เคียวยะ...."
ร่างสูงยิ้มเป็นนัย ก่อนจะยืดตัวตรงกละยื่นมือไปให้ร่างบาง "กลับบ้านกันเถอะ"
ร่างบางมองมือใหญ่นั้นอย่างเก้อเขิน
"เดี๋ยวฉันทำมากกว่าจูบนะ"
เท่านั้นแหละ ร่างบางก็รีบยื่นมือไปจับมือใหญ่ทันที พลางหน้าแดงมากกว่าเดิม เคียวยะหัวเราะในลำคอเบา ๆ
ก็เหมือนจริง ๆ ละน้า....เจ้าหญิงนิทราน่ะ.....
The End
อ๊าย จิกหมอนแป๊บ
ReplyDeleteอ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก //ทุบตีหมอนรัวๆ
ReplyDelete