หลงรักหมดใจ น้องชายเย็นชา

“คนนั้นอ่ะเรียว น่ารักมากๆเลย” ร่างบางของฮยอกแจเขย่าแขนเพื่อนรักที่เดินอยู่ข้างๆจนเรียวอุคหัวสั่นหัวคลอน ตาของเรียวอุคมองตามนิ้วเล็กของเพื่อนไปด้วย ก่อนจะหันไปดึงแขนของซองมินกับดงเฮให้มาดูด้วยกัน

“คนนั้นอ่ะเหรอ” ร่างอวบส่งเสียงถาม ตากลมมองแป๋วตรงไปที่จุดหมาย

“อื้อๆ คนที่สูงๆอ่ะ น่ารักมากเลย” ฮยอกแจรับคำเสียงใส ในขณะที่ดงเฮอ้าปากค้างไปแล้ว

“ด๊อง แกเป็นอะไรวะ” เรียวอุคออกปากถามเพื่อน

“นั่นมันน้องชายของซีวอนอ่ะแก ชเวมินโฮ” คำตอบของดงเฮทำให้ฮยอกแจวิ่งเข้าไปเกาะแขนของเพื่อนรักเอาไว้อย่างตื่นเต้น

น้องชายของแฟนเพื่อน

อ่า อะไรจะเป็นใจให้ลีฮยอกแจขนาดนี้นะ

“อ๊า ขอเบอร์หน่อยสิ ขอตารางเรียนน้องเขาด้วยนะ อ่าขอประวัติแบบละเอียดด้วย” ร่างบางร่ายยาวพร้อมกับเขย่าแขนของดงเฮไปมา จนปลาน้อยหัวสั่นจนเรียวอุคกับซองมินต้องดึงฮยอกแจออกมา ตากลมของฮยอกแจมองไปที่มินโฮอย่างเพ้อฝันในขณะที่ดงเฮเริ่มจะหนักใจ

ก็ชเวมินโฮน่ะ เกลียดคนที่ชอบตัวเองก่อนมากที่สุด

ตามประวัติไม่เคยจีบใครก่อนและไม่รับรักใครเลย

“ฉันรู้แค่ว่าเขาเรียนคณะเดียวกับเราน่ะ” ดงเฮเอ่ยบอกเพื่อนตามที่รู้

“งั้นเหรอ งั้นฉันไปหาฮันกยองก่อนนะฉันจะล๊อคน้องภาคน่ะ” แค่ได้รู้คนตัวเล็กก็วิ่งลัลล้าออกไป ปล่อยให้เพื่อนอีกสามคนมองตามไป

“ถ้าจะเอาจริงแฮะเพื่อนเรา” ซองมินเปรยออกมา

“ฉันว่างานเข้าเรามากกว่า” ดงเฮรีบบอกเพื่อน

“ทำไมอ่ะ”

“นั่นน่ะชเวมินโฮนะแก ฉันเป็นแฟนกับพี่มัน เจอหน้าฉันมันยังไม่ทักเลยเหอะ” ดงเฮร่ายยาวอย่างไม่ชอบใจ

“อ้าว แล้วเราจะทำไงดี” อีกสองคนถามออกมาเสียงเบา

“ฉันว่า ฮยอกมันไม่เอาจริงหรอกมั้ง” และแล้วก็ทำได้แค่ปลอบตัวเองไปตามๆกัน

“เร็วๆดิพวกแกวันนี้น้องๆเขาจะไปรับน้องกันนะ” แค่หมดเวลาเรียนตอนเย็น ฮยอกแจก็หันมาเร่งเพื่อนอีกสามคนจนแต่ละคนรีบเก็บของกันวุ่นวายไปหมด

“รีบไปไหนของแกอ่ะ” เรียวอุคถามออกมาแต่ก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของไปด้วย

“โถ่ เรียวฉันจะรีบไปรับน้องมินโฮไง อิอิ” เสียงหวานตอบกลับด้วยท่าทางเพ้อฝันจนคนเป็นเพื่อนอยากจะเป็นลม

“ฮยอก นี่แกเอาจริงเหรอ” ซองมินหันมาถามจริงจัง

“จริงน่ะสิ แกคิดว่าฉันจะเล่นๆเหรอไง” ตอบกลับอย่างมั่นใจแล้วลากมือเพื่อนเดินออกจากห้องเรียนไปทันที

“อะไรทำให้แกเอาจริงขนาดนี้วะ” ดงเฮหันมาถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็เขาน่ารักอ่ะ”

“แล้วเดือนคณะบริหารที่เคยมาจีบแกมันไม่น่ารักตรงไหน” ดงเฮย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ ตอนนั้นที่เพื่อนของซีวอนชื่อคิมจุนซูมีดีกรีถึงเดือนคณะเพื่อนตัวเล็กของเขายังไม่เอาเลย

“อ่า อันนั้นเขาก็หล่อดีนะ จุนซูน่ะ แต่มันไม่ใช่อ่ะด๊อง” เสียงหวานบอกเพื่อนพร้อมรอยยิ้มหวานดงเฮอยากจะถามเหลือเกินว่า

ชเว มินโฮมันใช่ตรงไหนวะ

“อ๊ะ นั่นไง” ร่างบางที่วิ่งนำมาหยุดชะงักทำให้อีกสามคนที่โดนลากวิ่งตามมาต่างพากันเบรกกันจนหัวแทบทิ่ม

“อ่าว แกจะรีบมาทำไมเห็นไหมว่าน้องมันไม่เข้ารับน้อง” ซองมินบ่นออกมาเหนื่อยๆ

“ได้ไงกัน” ฮยอกแจร้องออกมาแค่นั้นก่อนจะรีบวิ่งไปหามินโฮทันที

“นี่นาย” ฮยอกแจวิ่งไปขวางหน้าเอาไว้ ทำให้ร่างสูงมองคนตรงหน้ากลับอย่างไม่เข้าใจ

“นายเป็นใคร” ถามออกไปอย่างไม่แยแส

“ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ พูดจาดีๆหน่อย” แม้จะมาจีบเขาแต่ก็ไม่พอใจที่คนตรงหน้าไม่ให้ความเคารพ มือเล็กยกขึ้นมาเท้าเอวบางของตัวเองแล้วจ้องหน้าอีกคนไม่วางตา

“แล้วรุ่นพี่มีอะไร” มินโฮถามออกไปอีกรอบพลางมองเลยไหล่บางไปด้านหลัง

“ทำไมนายไม่เข้ารับน้อง” ฮยอกแจออกปากถาม

“มันไม่เห็นจำเป็น”

“จำเป็นสิ ไม่อยากมีเพื่อนใหม่ๆเหรอไง” ร่างบางถามกลับอย่างไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนมินโฮจะไม่ใส่ใจงานรับน้องจริงๆ

“ไม่จำเป็น เพื่อนผมยกกันเข้ามาที่นี่ทั้งกลุ่ม คนอื่นก็กลับไปหมดแล้วด้วย” มินโฮตอบออกมา แล้วเดินเบี่ยงไปอีกทางหากแต่ถูกมือเล็กของฮยอกแจจับแขนแกร่งเอาไว้ซะก่อน

 “ไม่ได้นะ นายต้องรับน้องสิ”

“ปล่อย”

“ไม่ปล่อย นายต้องไปรับน้อง” ฮยอกแจพยายามดึงดัน ก่อนจะมองเห็นร่างบางของสาวสวยอีกคนที่เดินเข้ามาหามินโฮ

“ผมนัดกับแฟนไปแล้ว” มินโฮเหล่ตาไปมองผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับตั้งแขนอีกข้างให้สาวสวยคนนั้นเดินเข้ามาควงเอาไว้ ผู้หญิงคนนั้นฮยอกแจจำได้ดี

ซูยอง

ดาวคณะอักษรศาสตร์ปีสอง

“ไม่ได้ ยังไงวันนี้นายก็ต้องรับน้อง” ฮยอกแจยังคงดื้อดึงต่อไป จนมินโฮรำคาญ สะบัดร่างบางจนล้มไปกองกับพื้น แล้วโอบเอวของซูยองเดินจากไปไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

“น่ารำคาญชะมัด” นื่คือเสียงสุดท้ายที่มินโฮพูดทิ้งเอาไว้

“ไอ้มินโฮ เด็กเวนเอ๊ย” ดงเฮรีบเข้ามาประคองเพื่อนขึ้นจากพื้น อดไม่ได้ที่จะด่าตามหลังไปจนร่างสูงของมินโฮที่เดินไปได้ไม่ไกลนักต้องหันกลับมามอง

“เพื่อนพี่เหรอ” มินโฮหันมาถาม

“ใช่น่ะสิ” ดงเฮตะคอกกลับไปอย่างไม่ชอบใจ

“หึ งั้นก็ช่วยดูหน่อยนะ บอกว่าอย่ามายุ่งกับผม ผมรำคาญ” มินโฮบอกอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ฮยอกแจมองตามไปอย่างขัดใจ

“ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน” พอว่าน้องชายของคนรักไม่ได้ก็หันมาว่าเพื่อนแทน

“ฉันไม่ยอมแพ้หรอก เพราะยังไงเขาก็ต้องมาเป็นน้องภาคฉันอยู่ดี” ร่างบางตอบกลับแล้วเดินขึ้นรถคันหรูของตัวเองขับออกไปไม่สนใจงานรับน้องแม้แต่น้อย ปล่อยให้เพื่อนรักสามคนมองตามไป

ใครก็ได้ เอาลีฮยอกแจที่เชื่อฟังเขามาให้หน่อย

“พวกแกจะไปไหนกันน่ะ” ฮยอกแจถามเพื่อนทันทีที่เห็นแต่ละคนแบกหนังสือกันมาเป็นตั้ง

“อ้าว ก็วันนี้ต้องเอาหนังสือไปให้น้องไงแกลืมเหรอ” ซองมินตอบกลับมาหนังสือแทบจะปิดหน้าของตัวเองมิดไปหมด

“เออ ลืมอ่ะ ทำไงดีๆ” ร่างบางร้อนรนขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องทำไร แกก็ไปหาซื้อขนมมาให้น้องก่อนไป” เรียวอุคช่วยหาวิธีแก้ ก่อนที่ฮยอกแจจะรีบวิ่งออกไป

“เฮ้อ น้องมันนี่มินโฮใช่ไหมวะ” ดงเฮที่มองตามหลังเพื่อนไปถามขึ้นมา ซึ่งอีกสองคนก็พยักหน้ารับอย่างหนักใจเช่นกัน ทั้งสามคนยืนรอฮยอกแจอยู่ที่เดิม ไม่นานนักเพื่อนตัวเล็กของเขาก็กลับมาพร้อมกับถุงขนมใบโตเต็มสองมือ

“ไปกันเถอะ” กลับมาพร้อมรอยยิ้มแล้วนำหน้าเดินออกไป เหล่านักศึกษาปีสองต่างพากันมาอออยู่หน้าห้องเรียนของนักศึกษาปีหนึ่งเพื่อรอรับน้องภาคของตัวเองออกไป

“ออกมาแล้ว” เสียงของสาวๆเริ่มดีใจกันใหญ่เมื่อปรากฎใบหน้าของนักศึกษาปีหนึ่งหลายคนทยอยเดินออกมา หัวใจดวงน้อยๆของฮยอกแจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของน้องภาคตัวเอง

“มินโฮ” ฮยอกแจปรี่เข้าไปขวางหน้าเอาไว้พร้อมกับมือเล็กที่ยื่นออกไปด้านหน้า มินโฮขมวดคิ้วมุ่น

“ฉันเป็นพี่นายไง รับไปสิ” เมื่อมองเห็นสายตาที่เป็นคำถามนั้นเสียงหวานเลยรีบบอก ก่อนจะยัดถุงขนมเข้าไปในมือกว้างของอีกฝ่าย

“หึ ซวยจริงๆ” มินโฮบ่นออกมาแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง ในขณะที่ฮยอกแจเดินตามไปด้วย

“พี่จะตามผมมาทำไม” มินโฮหันมาตะคอกอย่างรำคาญใจ

“อ้าว ก็วันนี้ฉันต้องพานายไปเลี้ยงด้วยนะ” ฮยอกแจตอบกลับงงๆ ทำไมน้องภาคของเขาถึงได้ดูไม่ใส่ใจเรื่องในภาคนัก

“ผมไม่ไป” มินโฮหันมาตะคอกใส่

“เอ๋ แต่นายต้องไปนะมันเป็นธรรมเนียม” ฮยอกแจเถียงกลับ

“พี่จะจีบผมใช่ไหม” อยู่ดีๆมินโฮก็ถามออกมาเสียงเรียบ คำถามที่ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเขินอาย

“อ่า ก็จริงนะ”

“เลิกคิดไปเถอะ ผมไม่ชอบคนเข้าหาก่อน จำไว้” พูดออกมาอีกครั้งพร้อมกับยัดขนมคืนใส่มือของฮยอกแจแล้วเดินจากไป

“ฮึ่ย! ฉันไม่ยอมแพ้นายหรอก”

“ฮยอกแจ แกจะไปไหนน่ะ” เรียวอุครั้งแขนของเพื่อนเอาไว้ทันทีที่เพื่อนทำท่าจะวิ่งออกไปจากห้องเรียน

“ไปรอมินโฮหน้าห้องเรียน”

“ไปทำไมอ่ะ เมื่อวานก็โดนมันตอกกลับมาไม่เข็ดอีก” ซองมินรีบรั้งเพื่อนเอาไว้อีกคน ไม่ชอบใจที่เพื่อนของเขาต้องไปตามจีบผู้ชายคนนึงที่ไม่เห็นค่า

“ไม่ได้หรอก ฉันไม่ยอมแพ้ ฉันชอบไปแล้วนี่” คนน่ารักหันมาตอบแม้จะสลดไปเล็กน้อยก็ตาม

“ฮยอก แกทำตัวเหมือนตัวเองไม่มีคนเอาทั้งๆที่มีคนมากมายต่อคิวรอแกอยู่” ดงเฮอีกคนที่ต้องพูดขึ้นมา เมื่อเห็นว่ามินโฮไม่คู่ควร

“ขอฉันพยายามหน่อยเหอะ” ร่างบางบอกเพื่อนแล้วยิ้มรับความห่วงใยนั้นก่อนจะเดินออกไป

“พี่ตัวเล็กมารอใครครับ” หนึ่งในรุ่นน้องออกปากถามฮยอกแจที่นั่งทนหนาวตากลมอยู่ด้านนอก มือเล็กถูกันไปมาเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับตัวเอง

“อ่า พี่มารอมินโฮน่ะ”

“อ่อ มินโฮต้องสอบเก็บคะแนนนะครับพี่ตัวเล็ก” นักศึกษาชายอีกคนที่ฮยอกแจจำชื่อไม่ได้บอกขึ้น

“ทำไมต้องสอบตอนเย็นแบบนี้ด้วยล่ะ” ฮยอกแจผุดลุกขึ้นยืนแล้วถามก่อนจะพยายามมองเข้าไปด้านในที่มองไม่เห็นใครนอกจากนักศึกษาคนอื่นๆที่ทยอยเดินกันออกมา

“มินโฮตื่นสายนะครับมาสอบไม่ทัน อาจารย์เลยให้อยู่สอบตอนเย็น” รุ่นน้องคนนั้นตอบกลับมา ในขณะที่ฮยอกแจพยักหน้ารับน้อยๆ

“พี่ตัวเล็กจะรอเหรอครับ นานนะครับ” อีกคนออกปากถามอย่างเป็นห่วงร่างบางของรุ่นพี่คนสวย

“ไม่เป็นไรหรอก พี่รอได้” ฮยอกแจตอบกลับแล้วยิ้มรับก่อนจะลงนั่งเหมือนเดิม พวกรุ่นน้องหันไปมองหน้ากันแล้วเดินเลยไป ยิ่งค่ำอากาศข้างนอกก็ยิ่งหนาวเหน็บจนแขนเล็กต้องกอดตัวเองเอาไว้ เสื้อนักศึกษาบางๆไม่อาจต้านอากาศหนาวได้เลยแม้แต่น้อย ใบหน้าหวานเอนพิงไปกับเสาข้างกายก่อนจะผล็อยหลับไป

มินโฮเดินออกจากห้องสอบอย่างอ่อนล้า ก่อนที่ตาคมจะมองเห็นฮยอกแจนอนหลับอยู่ตรงนั้น ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้แล้วมองร่างบางของรุ่นพี่ที่ตัวเองไม่ชอบหน้านิ่งๆ มือแกร่งเอื้อมไปหมายจะจับสัมผัสผิวหน้าของคนที่นอนหลับอยู่แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับมา

“เสร็จแล้วเหรอ” ตากลมสบเข้ากับตาคมของรุ่นน้องหนุ่มที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว ร่างบางร่าเริงขึ้นมาทันทีพร้อมกับลุกขึ้นยืนบิดไปมา

“อืม” มินโฮตอบรับเนือยๆ เพราะวันนี้ไม่มีอารมณ์จะเถียงกับคนตรงหน้า

“ทำได้ไหม”

“อืม”

“เป็นอะไรรึเปล่า ดูเครียดๆนะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง หากแต่มินโฮก็เอาแต่เดินนำไปไม่หันกลับมามองคนด้านหลังแม้แต่น้อย

“เมื่อไหร่พี่จะเลิกตามผมซักที”

“เอ๋ ไม่รู้สิ” ฮยอกแจตอบออกไปตรงๆ เขาเองก็ไม่เคยจีบใครก่อน พอมาจีบมินโฮก็เจอของแข็งเข้าอีก ทำให้ฮยอกแจไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเหมือนกัน

“กลับบ้านไปได้แล้ว ผมก็จะกลับบ้านเหมือนกัน” ร่างสูงหันมาบอกคนข้างกาย ฮยอกแจยิ้มรับน้อยๆก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง มินโฮก็ขึ้นรถขับไปอย่างหงุดหงิด

เมื่อไหร่ฮยอกแจจะเลิกตามกวนเขาซักที

“อ่า ไม่น่าไม่เอารถมาเลย” ร่างบางเดินกอดตัวเองมาตามทางเดินในมหาวิทยาลัยเรื่อยๆ อาศัยไฟจากเสาในมหาวิทยาลัยเดินออกมา

ครืด…ครืด…

โทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นทำให้มือเล็กต้องล้วงไปหยิบขึ้นมาดู

“มีอะไรเหรอด๊อง” เสียงหวานกรอกไปตามสายเมื่อเห็นเบอร์คุ้นเคย

“แกอยู่ไหนน่ะฮยอก ทำไมที่บ้านถึงบอกว่าแกยังไม่กลับ” เสียงร้อนรนของเพื่อนสนิทดังขึ้น

“อ่า เดินอยู่ในมหาลัยน่ะ” บอกความจริงออกไป อากาศหนาวนั้นทำให้ฟันสวยกระทบกันเป็นระยะจนปลายสายได้ยิน

“แกเดินหนาวอยู่ใช่ไหม ฉันจะทำยังไงกับความดื้อด้านของแกดีเนี่ย” แม้จะบ่นออกมาแต่ฮยอกแจก็รับรู้ได้ว่าเพื่อนเป็นห่วง

“หนาวมากเลยด๊อง”

“รออยู่นั่นแหละ ฉันจะไปรับแกเอง” พูดแล้วก็กดวางสายไป

ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นดูดาวบนท้องฟ้าก่อนจะเลือกที่นั่งลงนั่งรอตามคำสั่งของเพื่อนรัก อากาศหนาวทำให้ร่างบางต้องกอดเข่าตัวเองเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้นน่ะด๊อง” ซีวอนที่นั่งฟังคนรักคุยโทรศัพท์กับปลายสายเอ่ยถามขึ้นมา พอๆกับที่มินโฮก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเพราะขับรถยังกับแข่งกลับมา

“ฮยอก ยังไม่ได้กลับบ้านเลย” ดงเฮหันไปตอบคนรักแล้วมองเลยไปยังมินโฮอย่างชิงชัง

“ดึกขนาดนี้แล้ว ฮยอกทำอะไรอยู่” ซีวอนถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ

“เห็นบอกจะไปรอน้องภาค” ดงเฮตอบกลับเรียบๆในขณะที่มินโฮก้าวขึ้นไปเพื่อเดินไปบนบ้าน

“เดี๋ยวฮยอกก็ขับรถกลับบ้านเองแหละ” ซีวอนเอ่ยบอกเพื่อให้ดงเฮสบายใจ แต่ดงเฮกลับลุกขึ้นยืน

“เพราะว่าวันนี้มันไม่ได้เอารถมาไงวอน ด๊องถึงได้เป็นห่วงแบบนี้ หนาวก็หนาวเสื้อคลุมมันก็ไม่มี แถมยังเดินอยู่คนเดียวในมหาวิทยาลัยอีก” ร่างเล็กร่ายยาว มินโฮชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็เดินกลับขึ้นไปด้านบนตามเดิม

ฮยอกแจ ทำไมแกต้องมาชอบคนไม่มีหัวใจแบบนี้ด้วย

“ด๊องไปรับฮยอกนะวอน เจอกันพรุ่งนี้” บอกคนรักเสร็จก็รีบซิ่งรถออกไปอย่างเร็วเพราะเป็นห่วงเพื่อนรัก

“ฮยอก แกไม่สบายจะมาเรียนทำไม” เรียวอุครีบเข้าไปประคองเพื่อนทันทีที่เห็นร่างบางเดินโซเซเข้ามาเรียน

“แกก็รู้ว่าวันนี้มีสอบ” เสียงใสตอบกลับมาแล้วนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ พร้อมกับเอนหัวไปพิงกับไหล่ของซองมิน ตาสวยปิดลงอย่างอ่อนแรง มืออวบของซองมินเลื่อนขึ้นมาวัดอุณหภูมิในตัวของเพื่อนรักก่อนจะสะดุ้งเฮือก

“ฮยอกแกตัวร้อนมากเลยนะ”

“กินยาแล้ว เดี๋ยวก็หาย” ตอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ เพื่อนๆสามคนได้แต่หันไปคุยกันเอง จนการสอบผ่านไปด้วยดี

“บ่ายนี้ว่างไปชอปปิ้งกันเหอะ” เรียวอุคเสนอขึ้นมา

“ไปดิ” ซองมินรับคำอย่างร่าเริง

“อ่า พวกแกไปกันเถอะ ฉันจะไปรอมินโฮ วันนี้เขาก็ไม่มีเรียนบ่าย” ฮยอกแจตอบกลับพร้อมกับลุกเดินไปอีกทาง

“ปล่อยมันไปจะดีเหรอ” เรียวอุคหันไปถามอีกสองคน

“ถ้ามันเจ็บจนทนไม่ได้เมื่อไหร่ เดี๋ยวมันก็เลิกเองแหละ” ดงเฮเป็นฝ่ายตอบแล้วลุกเดินนำเพื่อนออกไป จะห้ามอะไรได้ คนอย่างฮยอกแจต้องให้ตัดสินใจด้วยตัวเอง

“มินโฮ เร็วๆดิวะพี่ตัวเล็กมารอ” นักศึกษาชายคนหนึ่งที่โผล่หน้าออกมาจากห้องแล้วเห็นฮยอกแจมายืนรอ รีบหันกลับไปตะโกนบอกเพื่อน

“ผมเรียกให้แล้วครับ” บอกเสร็จก็หันมาบอกกับรุ่นพี่คนสวย

“ขอบใจนะ” ฮยอกแจยิ้มรับ แม้ภาพตรงหน้าจะเริ่มเลือนไปบ้างก็ตาม ใบหน้าหวานสะบัดไปมาไล่อาการปวดหัว แล้วฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนที่รอคอย

“เมื่อไหร่พี่จะเลิกตามผมซักที” คำทักทายไม่มี มีแต่ประโยคเดิมๆที่ฮยอกแจได้ยินทุกวัน

“ก็แค่มารอเอาหนังสือให้นาย วันนั้นพี่ไม่ได้เอามาให้” พูดจบก็หันไปคว้าหนังสือที่วางอยู่บนเก้าอี้ แต่ก็เซไปเล็กน้อยเพราะมึนหัว

“ผมมีปัญญาซื้อเองได้” มินโฮไม่รับไปแม้แต่น้อย แถมท้ายด้วยการปัดจนตกพื้นไปอีกรอบ ฮยอกแจมองตามหนังสือที่ร่วงหล่นแต่ว่าสภาพของตัวเองตอนนี้ไม่สามารถก้มลงไปเก็บได้ จึงทำได้แค่ยิ้มมาให้คนตรงหน้าเล็กน้อย

“แต่นายก็ควรจะเก็บเอาไว้ให้รุ่นน้องนะ” ฮยอกแจออกปากบอกอีกครั้ง

“พี่ก็เก็บเอาไว้เองสิ” มินโฮตวาดกลับมาก่อนจะเดินเลยออกไป ฮยอกแจแค่นยิ้มกับตัวเองอยากจะก้มลงเก็บหนังสือขึ้นมาเหมือนเดิม แต่ว่าโลกกลับหมุนติ้วทำให้ร่างบางเซไปปะทะกับกำแพงด้านหลัง มือเล็กยกขึ้นมาบีบขมับของตัวเองเพื่อจะให้ผ่อนคลายลง

“พี่ตัวเล็กเป็นอะไรรึเปล่าครับ” นักศึกษารุ่นน้องทุกคนต่างรู้จักฮยอกแจเป็นอย่างดีเพราะหน้าตาน่ารัก รีบเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอก” ร่างบางพยายามบอกออกไป แต่ร่างกายกลับทรยศเหมือนถูกกระชากเรี่ยวแรงที่มีจนเหือดหายไป ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะทรุดลง ดีที่น้องคนนั้นอยู่ใกล้ทำให้คว้าเอวบางเอาไว้ได้ทัน

“พี่ตัวเล็ก!”

“เห้ย พี่ตัวเล็กเป็นอะไรอ่ะ” เสียงร้องของเพื่อนร่วมชั้นที่ดังขึ้นทำให้มินโฮอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง ก็พบร่างบอบบางที่เขาเพิ่งตวาดไปเมื่อครู่หมดสติอยู่ในอ้อมแขนของเพื่อนเขา ขายาวๆปรี่เข้าไปดูแทบจะทันที

“มินโฮ ทำไมแกใจร้ายจังวะแกไม่รู้เหรอไงว่าพี่เขาไม่สบาย ตัวร้อนขนาดนี้” อนยูออกปากว่าพร้อมกับช่วยจงฮยอนประคองร่างไร้สติของฮยอกแจเอาไว้

“ฉันจะไปรู้ได้ไง” มินโฮตอบกลับ ก่อนที่จะมีใครอุ้มฮยอกแจออกไป มินโฮรีบอุ้มขึ้นมาเอง

“แกจะพาพี่เขาไปไหนวะ”

“ฉันรู้จักเพื่อนเขา จะพากลับเอง” มินโฮหันไปตอบเพื่อนก่อนจะอุ้มร่างบางเดินออกไปขึ้นรถ ไม่วายก้มมามองร่างไร้สติอย่างตำหนิอีกรอบ

“ฉันรำคาญนายมากเลยรู้ไหมเนี่ย”

“พี่ดงเฮอยู่นี่รึเปล่า” มินโฮเดินเข้ามาถามซีวอนอย่างรีบร้อนในอ้อมแขนมีร่างของฮยอกแจอยู่ด้วย ซีวอนเองก็ตกใจไม่แพ้กันแล้วรีบเดินเข้าไปตามคนรักในครัว

“ฮยอก แกเป็นอะไรอ่ะ” ร่างเล็กวิ่งเข้ามาดูอย่างเป็นห่วงพร้อมกับออกปากถาม แต่มินโฮไม่ตอบอะไร

“พาไปห้องรับรองก่อน” ซีวอนรีบบอก ทำให้มินโฮอุ้มเดินขึ้นไปตามที่พี่ชายบอกทันที ดงเฮก็วิ่งตามไปเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ดงเฮถามเสียงเรียบจ้องมองมินโฮอย่างคาดคั้น

“เขาเป็นลม ผมเลยพากลับมา” มินโฮตอบสั้นๆแล้วจะเดินกลับห้องของตัวเอง

“ถ้าไม่รบกวนนายเกินไป ช่วยเฝ้าฮยอกให้หน่อยสิ ฉันทำอาหารค้างอยู่” ดงเฮรั้งเอาไว้ ในขณะที่ซีวอนพยักหน้าสนับสนุนอีกแรง

“เร็วๆล่ะ มันไม่ใช่หน้าที่ผม” สิ้นคำตอบไร้น้ำใจนั้นดงเฮก็รีบวิ่งลงไปทำอาหารทันที ซีวอนเองก็หันมามองฮยอกแจอย่างเป็นห่วงแต่ก็ต้องลุกไปช่วยคนรักรีบทำอาหาร  เหลือไว้เพียงแค่คนสองคนที่ไม่ลงรอยกัน

“อื้อ” เสียงครางหวานก่อนที่ตาสวยจะกระพริบถี่เพื่อปรับภาพตรงหน้าแล้วคิ้วเรียวต้องขมวดมุ่นเมื่อภาพที่เห็นไม่ใช่ภาพที่คุ้นเคย

“พี่อยู่บ้านผม” มินโฮพูดออกมา

“แล้วทำไมฉันมาอยู่นี่ล่ะ” ออกปากถามพร้อมยกมือเล็กทุบหัวตัวเองแรงๆ

“ก็พี่เป็นลม” ตอบเรียบๆอีกครั้ง

“อ่า ขอบใจนะ” ร่างบางพูดออกไป แล้วระบายยิ้มอ่อนๆไปให้

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณของพี่”

“…”

“เป็นการออกไปจากชีวิตของผมได้ไหม”

“เอ้า น้องๆวันนี้พวกพี่มีเซอไพรส์” ฮันกยองในฐานะประธานคณะเดินเข้ามาพูดในห้องเรียน โดยที่ไม่มีนักศึกษาคนไหนได้เดินออกจากห้องแม้แต่คนเดียว

“วันนี้คณะเรามีเลี้ยงรับน้อง พี่จะให้พี่ภาคของน้องแต่ละคนพาไปนั่งโต๊ะ” ฮันกยองพูดต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม รุ่นพี่หลายคนต่างทยอยกันเดินเข้าไปเพื่อดึงน้องของตัวเองไปกินเลี้ยง

“มินโฮ ไปสิ” รุ่นพี่ที่มินโฮไม่รู้จักเดินเข้าไปเรียก ในขณะที่ร่างสูงกลับมองหาใครอีกคน

“มองหาฮยอกแจเหรอ” เหมือนพี่คนนั้นจะมองออกเลยถามออกไป

“เขาเป็นพี่ภาคผมนี่ครับ”ถามกลับไปอย่างไม่เข้าใจ

“อ๋อ ฮยอกแจสละสิทธิ์ไปแล้วน่ะ พี่ชื่อลีทึก ต่อจากนี้ไปพี่จะเป็นพี่ภาคของน้อง” ลีทึกพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มใจดี แต่คนฟังกลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะถูกแรงดึงของพี่ภาคคนใหม่ลากออกไป

“ดูหน้าน้องไม่มีความสุขเท่าไหร่เลยนะ” ลีทึกออกปากถามก่อนจะดันไหล่ของรุ่นน้องให้ลงนั่งในที่ที่จัดเอาไว้แล้ว

“ไม่นิครับ ปกติ”

“อยากถามอะไรพี่รึเปล่า” เหมือนจะอ่านใจคนได้ ลีทึกเลยออกปากถาม

“ทำไมเขา เอ่อ พี่ฮยอกแจถึงสละสิทธิ์ล่ะครับ” มินโฮถามออกไปอย่างที่อยากรู้

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อเช้ามาถึงก็รีบมาบอกฮันกยองให้เปลี่ยนเอาตัวเองออกแล้วจับคนอื่นเข้ามาใส่แทน พี่เลยต้องรับน้องมาไง” ลีทึกตอบออกไปตามที่รู้ แต่คนฟังกลับหน้าสลดลงเล็กน้อย

“ครับ”

“ถ้าอยากรู้ก็ไปถามเอาเองสิ ยังไงวันนี้ฮยอกแจก็ต้องมาร่วมงาน” ลีทึกบอกอย่างใจดีอีกครั้งแล้วเดินเลยไปดูงานส่วนอื่นๆ

“ฮยอกแจ แกไม่ร้องไห้แล้วแน่นะ” ดงเฮถามอีกครั้งเมื่อกำลังจะก้าวเข้ามาในงาน

“ไม่ร้องแล้ว เมื่อวานกับตอนเช้าร้องมาพอแล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอก ข้างกายมีเรียวอุคกับซองมินคอยประคองเอาไว้ด้วยเพราะยังไม่หายดี

“ไปเถอะ วันนี้ไม่เมาไม่กลับ” ร่างบางส่งเสียงร่าเริงแล้วเดินไปนั่งบนโต๊ะที่จัดเอาไว้สำหรับพี่ที่ไม่มีน้องภาค มินโฮมองมาเห็นพอดีทำให้สบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ ฮยอกแจรีบหลบสายตาไปทางอื่นแล้วลงนั่งโดยเลือกฝั่งที่จะหันหลังให้ มินโฮเองก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก หงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ

“รุ่นพี่ที่ไม่มีน้องภาคทุกคน ช่วยยกเหล้าหน่อยครับ” เสียงประกาศดังขึ้นทำให้ ทั้งโต๊ะของฮยอกแจลุกพรึ่บขึ้นเพื่อไปทำตามหน้าที่ พอฮยอกแจไปสละสิทธิ์เพื่อนๆอีกสามคนเลยสละสิทธิ์ตามไม่งั้นต้องปล่อยให้เพื่อนตัวเล็กนั่งที่โต๊ะนี้คนเดียวรวมกับคนอื่นเห็นจะไม่ได้

“แกเอาไปวางโต๊ะนั้นให้ทีดิ” ฮยอกแจรั้งแขนซองมินเอาไว้แล้วพยักเพยิดไปโต๊ะของมินโฮ

“อ่ะได้ๆ” ซองมินรับคำแต่ก่อนจะเดินไปฮันกยองกลับขวางหน้าเอาไว้ก่อน

“ซองมิน ของนายต้องวางแถวริมสิ สีขวดมันต่างกัน โต๊ะนั้นต้องใช้เหล้าในมือฮยอกแจ” ฮันกยองพูดขึ้นเพราะขวดเหล้านับและแบ่งมาตามจำนวนโต๊ะแยกโดยสี ทำให้ไม่สามารถเปลี่ยนได้เพราะจะนับจำนวนขวดที่แท้จริงเพื่อคิดเงินไม่ได้

“งั้นซองมิน แกเอาขวดในมือฉันไป” ฮยอกแจรีบเปลี่ยนขวดเหล้าในมือของตัวเองไปที่มือเพื่อน

“อะไรของพวกนายเนี่ย ฮยอกแจรีบๆไปแจกเหอะ” ฮันกยองก็ขัดขึ้นมาอีก ก่อนจะหยิบขวดเหล้าจากมือของซองมินคืนฮยอกแจไป ทำให้ฮยอกแจจำใจต้องเดินวางเหล้าไปทุกโต๊ะและให้โต๊ะของมินโฮเป็นโต๊ะสุดท้าย ขาเล็กค่อยๆก้าวเข้าไปอย่างมั่นคง มือเล็กรีบเอื้อมไปวางแล้วจะรีบเดินหนีกลับไปนั่ง

หมับ…

มือแกร่งของมินโฮดึงมือเล็กของฮยอกแจเอาไว้ก่อน

“พี่หลบหน้าผมทำไม” มินโฮออกปากถามอย่างหงุดหงิด เมื่อตากลมหลบไปอีกทางพร้อมกับมือเล็กที่บิดออกจากการเกาะกุม

“ฉันเปล่า”

“แล้วพี่เปลี่ยนพี่ภาคให้ผมทำไม” ร่างสูงลุกขึ้นยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งอย่างอารมณ์เสีย

“พี่แค่ทำตามที่นายต้องการไง ออกไปจากชีวิตของนาย” ฮยอกแจตอบกลับและย้ำคำพูดของมินโฮให้ด้วย ก่อนจะเดินเลยกลับมาที่โต๊ะ มินโฮดูจะหัวเสียมากที่ฮยอกแจไม่ตามตอแยเหมือนเดิม จนกลายเป็นฝ่ายเปิดเหล้าขวดนั้นขึ้นมากระดกก่อนใครเพื่อน ลีทึกเองก็ไม่ห้ามยังไงงานนี้ก็ยังอีกยาวไกล เมาเร็วหน่อยคงไม่ผิดอะไร

“เอาล่ะน้องๆทุกคน ชงเหล้าไว้คนละสองแก้ว” ฮันกยองประกาศออกไมค์อีกครั้ง น้องๆเริ่มชงตามคำสั่งอย่างนึกสนุก

“แล้วพี่จะเรียงตามรหัส ถือแก้วสองใบนั้นไปให้พี่ที่เราอยากให้ดื่มกับเรากินไปพร้อมกัน ไม่จำเป็นต้องเป็นพี่ภาคของตัวเองก็ได้”  สิ้นคำสั่ง เรียวอุค ซองมิน ดงเฮหันไปมองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงแล้วพร้อมใจกันหันไปมองฮยอกแจที่ดูจะไม่ใส่ใจงานเท่าไหร่อย่างเป็นห่วง

ฮยอกแจเอ๊ย งานนี้แกไม่รอดแน่เลย

“อยากดื่มกับพี่ตัวเล็กครับ” เสียงของรุ่นน้องคนที่สิบดังขึ้นพร้อมกับแก้วเหล้าที่ถูกส่งมาให้ฮยอกแจ มือเล็กเอื้อมไปรับแล้วกระดกเข้าปากอย่างไม่เกี่ยงงอน

เฮ…

เสียงเฮดังตามมาเมื่อแก้วเหล้าว่างเปล่าถูกวางลงบนโต๊ะ รอยยิ้มหวานส่งไปให้รุ่นน้องก่อนจะลงนั่ง

“อยากดื่มกับพี่ตัวเล็กครับ” คนแล้วคนเล่าต่างต้องการจะดื่มกับฮยอกแจ ฮยอกแจก็ไม่เกี่ยงรับไปดื่มเอาๆ จนซองมินต้องหันไปส่งซิกกับฮันกยองว่าพอได้แล้ว

“ฮยอก ไหวไหมน่ะ” ฮันกยองส่งเสียงถามผ่านไมค์ ทำให้ตาคมของมินโฮมองตามไปเช่นกัน

“ไหวน่า” เสียงหวานที่เริ่มยานตะโกนตอบ

“ดีเลยเพราะผมก็อยากดื่มกับพี่ตัวเล็ก” คนที่มีรหัสถัดไปลุกขึ้นยืนพูดแล้วเดินเข้ามาส่งแก้วเหล้าให้กับรุ่นพี่หน้าหวานที่วันนี้ได้ประกาศให้ใครต่อใครรับรู้ว่าป๊อปปูล่าร์มากแค่ไหน

“เอามานี่” เสียงทุ้มตะโกนขึ้นพร้อมกับมือแกร่งของมินโฮที่กระชากแก้วนั้นมาถือเอาไว้เอง

“อย่ามายุ่ง” ฮยอกแจลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า ไขว่คว้าจะเอาแก้วเหล้ากลับมาแต่มินโฮกลับกระดกเข้าไปเอง

“พอแล้ว เลิกดื่มได้แล้ว” มินโฮพูดออกมาอีกครั้งพร้อมมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำ ตาสวยปรือฉ่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ปากอิ่มยิ่งกลายเป็นสีแดงสดมากขึ้นไปอีก

“ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้วนายมายุ่งกับฉันทำไม” ฮยอกแจตะคอกถาม ร่างบางเซเล็กน้อยเนื่องจากยืนไม่ค่อยอยู่ มินโฮรีบรั้งเอวบางเอาไว้ก่อนจะล้มลงไป

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” มินโฮตอบกลับมาอย่างสับสนเช่นกัน มือเล็กผลักอกคนตรงหน้าออกห่าง แล้วแค่นยิ้มออกมา

“ฉันออกมาจากชีวิตของนายแล้วไง นายพอใจรึยังล่ะ” เสียงหวานตะโกนลั่นพร้อมกับหันหลังเดินหนีไปอีกทาง รุ่นน้องมากมายต่างมองมาอย่างสนใจแต่ฮันกยองก็ดึงความสนใจกลับไปได้

“ฮยอก แกจะไปไหนน่ะ แกไม่ได้เอารถมานะโว้ย” เรียวอุคตะโกนตามหลังไป กำลังจะออกวิ่งตามหากแต่มีใครอีกคนวิ่งตัดหน้าไปก่อนแล้ว

“มันจะไปทำไมวะ” ทั้งสามคนได้แต่นั่งนิ่ง แล้วมองตามไป

ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนบ้างก็ดี

“พี่กำลังจะไปไหน” ขายาวก้าวมาทันก่อนจะกระชากแขนเล็กให้หันกลับไป จากที่ไม่มีหลักอยู่แล้วพอโดนกระชากเล็กน้อยร่างบางก็เซเข้ามาปะทะอกกว้างทันที มือเล็กรีบดันตัวเองออกห่างแต่ดูเหมือนมินโฮจะรั้งร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น

“ปล่อยฉัน” ร่างบางพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดนั้น

“ไม่ พี่กำลังทำให้ผมเป็นบ้า” มินโฮพูดกลับมาอย่างสับสน ใบหน้าหวานของคนตรงหน้าทำให้ใจสั่นทุกครั้งที่ได้มอง แถมยังน้ำตาที่ไหลออกมามันเหมือนจะบีบรัดให้มินโฮหายใจไม่ออก

“ฮึก ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน” ฮยอกแจพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะผลักมินโฮออกอย่างแรง แล้วรีบเดินไป

“พี่ฮยอกแจ” มินโฮตะโกนตามหลัง ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวเล็กจะหันกลับมาแม้แต่น้อย ขายาวรีบวิ่งกลับไปที่ลานจอดรถเพื่อเอารถของตัวเองทันที

“ฮึก..” ถนนที่เงียบสงัดมีเพียงแสงจากเสาไฟพร้อมกับน้ำตา มือเล็กปาดออกไปลวกๆอย่างเจ็บปวด หากแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นกลุ่มคนที่มายืนขวางหน้าเอาไว้

“อ้าวน้องสาว ดึกๆดื่นทำไมมาเดินคนเดียวล่ะจ้ะ” เสียงแหบดังขึ้นพร้อมกับที่ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองอย่างไม่สบอารมณ์ คนตรงหน้าที่มองเห็นใบหน้าน่ารักนั่นถึงกับนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

“ดาวคณะ นิเทศ ทำไมถูกทิ้งให้เดินมาเดียวดายได้ล่ะเนี่ย” ถามออกมาอีกครั้ง ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นอย่างไม่อยากจะเสวนาด้วย ร่างบางเบี่ยงตัวหลบไปอีกทางแต่ก็ถูกหนึ่งในนั้นออกมาขวางเอาไว้

“ถอยไป ฉันไม่อยากมีเรื่อง” ฮยอกแจว่าเสียงเรียบ แม้โลกที่ยืนอยู่จะเริ่มหมุนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ตามที หากแต่คนฟังกลับไม่ทำตามแม้แต่น้อย แขนเล็กถูกกระชากเข้าไปข้างทางทันที

“ปล่อยนะโว้ย” ร่างบางพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลังแต่ก็สู้แรงของคนหมู่มากไม่ได้

อึก…

กำปั้นลุ่นๆถูกอัดเข้ามาที่หน้าท้องแบนราบ จนฮยอกแจจุกตัวงอ หมดแรงลงไปดื้อๆ น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้ม พยายามอย่างมากที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา แต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะถูกรวบข้อมือเอาไว้ด้านบนซะก่อน

“อยากจะรู้นักว่าผู้ชายสวยๆ จะร้อนแรงแค่ไหน” เสียงหื่นๆดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมก้มลงไซร้ซอกคอขาว ฮยอกแจหันหน้าหนีอย่างขยะแขยง

“ปล่อยนะ ช่วยด้วย” เสียงใสพยายามตะโกนแต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อที่ตรงนั้นเปลี่ยวเหลือเกินและงานรับน้องก็ยังคงดำเนินต่อไป

“ร้องไปเถอะคนสวย ยังไงก็ไม่มีใครได้ยิน” คนด้านบนตอบกลับก่อนจะค่อยๆแกะกระดุมออกทีละเม็ด ฮยอกแจออกแรงดิ้นอีกครั้งแต่ก็ถูกต่อยจนแทบหมดสติ

“ไปไหนของเขานะ ทำไมเดินเร็วแบบนี้” มินโฮที่ขับรถออกมาตามทางเดิม มองสอดส่องไปทั่วบริเวณแต่ก็ไม่พบร่างของรุ่นพี่ที่กำลังตามหา

“จะเดินไปไหนได้นะ เร็วขนาดนี้” ยังคงตั้งคำถามกับตัวเองต่อไป พลันสายตาเหลือบไปเห็น กลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่กำลังยืนส่งเสียงเชียร์กับอะไรบางอย่างอยู่ ฉุกคิดเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมไปหยิบปืนในลิ้นชักหน้ารถมาถือไว้มั่น

“พวกแกทำอะไร” ตะโกนถามขึ้นมองไล่ไปทีละคน แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างกายขาวของฮยอกแจที่ถูกถอดเสื้อนักศึกษามีผู้ชายอีกคนคร่อมอยู่ ตามลำตัวบอบบางมีรอยช้ำจากการทำร้าย

“พวกมึงทำอะไรเขา” มินโฮตะคอกถามอย่างโมโห ปืนในมือกวาดไปตรงหน้า จนกลุ่มผู้ชายพวกนั้นถอยห่างออกจากร่างไร้สติของฮยอกแจกันแทบไม่ทัน

“ก็เขามายั่วนี่ ก็แค่สนองเอง” คำตอบพล่อยๆถูกตอบออกมา

ปัง..

“อ๊าก!!”  ปืนในมือของมินโฮจะลั่นใส่ไปเต็มขาของคนที่คร่อมอยู่เมื่อครู่ เสียงปืนที่ดังขึ้นในความเงียบทำให้พวกดงเฮ ซองมิน เรียวอุค ที่เดินออกมาเพื่อตามเพื่อนรักรีบขึ้นรถขับมากันแทบไม่ทัน

“เขาน่ะเหรอจะยั่ว”

“เฮ้ น้องชายใจเย็นๆสิ พี่พูดความจริง” อีกคนตอบกลับแต่มินโฮกลับเล็งปืนไปที่หน้าผากของอีกฝ่ายอย่างโกรธแค้น

“ความจริงก็คือพวกมึงจะขมขื่นเขา” มินโฮตวาดลั่น แต่ก่อนจะได้ยิงให้คนพวกนั้นตายไป ดงเฮปรี่เข้ามาจับแขนของน้องชายคนรักเอาไว้ก่อน

“มินโฮอย่า ให้คนที่บ้านมาจัดการดีกว่า” เสียงห้ามของดงเฮทำให้มินโฮลดปืนลงก่อนจะจับปืนยัดใส่มือของซองมินแล้วรีบถอดเสื้อคลุมของตัวเองคลุมร่างกายบอบบางของฮยอกแจเอาไว้ พร้อมกับอุ้มร่างน้อยขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ตาคมกวาดมองคนตรงนั้นอย่างเกลียดชัง

“เดี๋ยวที่นี่พี่จัดการเอง” เรียวอุคหันไปบอก

“ขอบคุณครับ” รับคำอย่างสุภาพก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถ

“อื้อ” เสียงครางหวานในลำคอดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่ผุดลุกขึ้นนั่งแล้วต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บที่หน้าท้อง มือเล็กยกขึ้นมากุมท้องตัวเองเอาไว้อย่างอัตโนมัติ

“เจ็บตรงไหนบ้าง” มินโฮที่นอนเฝ้ากระเด้งขึ้นมาถามแทบไม่ทัน ฮยอกแจหันไปมองหน้าอีกฝ่ายแล้วเบือนหนีไปอีกทาง

“ทำไมต้องช่วยฉัน” เสียงหวานถามกลับมา มือเล็กกำแน่นเพราะกลัวคำตอบ

“…”

“นายต้องการแลกคำขอบคุณของฉันด้วยอะไรอีก ชเวมินโฮ” ฮยอกแจถามเสียงดังลั่นพร้อมกับสะอื้นน้อยๆเมื่อเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง มินโฮเองก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากรวบร่างบางเข้ามากอดไว้

“ผมขอโทษที่พูดแบบนั้น” เสียงนุ่มเอ่ยบอก

“ฮึก”

“ผมขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บ ผมไม่เคยเข้าใจตัวเองเลย ผมไม่ชอบที่ผมต้องใจสั่นเวลามองหน้าพี่ ผมไม่ชอบเห็นน้ำตาของพี่เพราะมันเหมือนกับว่าผมเป็นคนทำร้ายพี่ ผมไม่ชอบเห็นพี่ที่หน้าห้องเรียนของผมเพราะผมหวงพี่ ผมไม่ชอบให้คนอื่นมองพี่ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมตอบตัวเองไม่ได้ ผมเลยทำได้แค่ไล่พี่ไป” มินโฮร่ายยาวตามความรู้สึกที่แท้จริง ฮยอกแจหยุดสะอื้นก่อนจะผละออกมองหน้าของคนพูดตรงๆ

“นายกำลังจะพูดอะไรกันแน่มินโฮ”

“ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันเรียกว่าความรักรึเปล่า”

“…”

“แต่วันนี้ตอนที่ผมเห็นพี่เจ็บ ผมก็อยากจะฆ่าพวกมันให้หมด”

“ฮึก”

“ถ้ามันเรียกว่าความรัก ผมก็คงรักพี่ไปแล้ว” มินโฮพูดออกมาอีกครั้งแล้วรวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น ตากลมสวยเบิกค้างกับสารภาพสายฟ้าแลบนั้น แต่รอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากก็ทำให้มินโฮใจชื้น

“ถ้าผมจะเปลี่ยนคำขอบคุณของพี่”

“…”

“คราวนี้ผมขอเป็นหัวใจของพี่ได้ไหม” มินโฮเอ่ยถามแล้วสบตากลมอย่างมีความหมาย ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มน้อยๆ

“หัวใจของฉันมันอยู่ที่นายตั้งนานแล้ว” เสียงหวานตอบกลับ ก่อนที่เรียวปากอิ่มจะถูกครอบครองด้วยเรียวปากได้รูปของรุ่นน้องหนุ่ม มินโฮไล่เก็บความหวานจากภายนอกก่อนจะเข้าสู่ภายในสัมผัสได้ถึงรสเหล้าฝาดที่ติดอยู่บนปลายลิ้นเล็กหากแต่หอมหวาน มือเล็กทุบอกแกร่งของรุ่นน้องหนุ่มเมื่ออากาศถูกพรากไปแสนนาน

“แฮ่กๆ” เสียงหอบดังขึ้น ริมฝีปากอิ่มกอบโกยอากาศเข้าสู่ปอดแล้วมองรุ่นน้องหนุ่มอย่างคาดโทษ

“พี่อยากน่ารักเองทำไมล่ะ” มินโฮพูดขึ้นเมื่อเจอสายตาของฮยอกแจ ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อก่อนจะเบนหนีไปอีกทาง หัวใจดวงน้อยพองคับอก

ความรักของลีฮยอกแจ สมหวังแล้วใช่ไหม

“ฮยอกแจ แกเป็นบ้าอะไรยิ้มอยู่ได้ทั้งวัน” เรียวอุคหันมาถามเพื่อนที่ตอนนี้เอาแต่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข

“เมื่อวานมีอะไรดีๆรึเปล่า” ดงเฮหันมาถามอย่างจับผิด

“แต่ดูเมื่อวาน ไอ้รุ่นน้องนั่นมันโมโหมากเลยเนอะ” ซองมินเปรยขึ้นมาอีกคน ทำให้ใบหน้าหวานของฮยอกแจหันไปมองตาโต

“นายรู้ได้ไงอ่ะ” ฮยอกแจออกปากถาม

“ก็พวกฉันได้ยินเสียงปืน เลยรีบตามไปดูเจอมินโฮกำลังจะฆ่าคน ดีที่ไอ้ด๊องมันห้ามไว้ทัน” ซองมินเป็นคนเล่า ฮยอกแจตั้งใจฟังพยักหน้ารับอย่างปลาบปลื้มไปด้วย

“อื้อ” ฮยอกแจรับคำเสียงใส

“แล้วตกลงเมื่อคืนมีอะไรดีๆรึเปล่า” ทั้งสามคนถามออกมาพร้อมกัน ฮยอกแจยิ้มเขิน แต่ก่อนจะได้ตอบอะไรเสียงของลีทึกก็ดังขึ้น

“ฮยอกแจ น้องภาคฉันมารออยู่หน้าห้อง”

“อันแน่ๆ ไหนขอดูหน้าหน่อยดิ๊” เพื่อนทั้งสามส่งเสียงแซวแล้วรีบเก็บของเผ่นออกไปก่อน ฮยอกแจยิ้มน้อยๆก่อนจะค่อยๆเดินออกไปอย่างไม่เร่งรีบ

“มาทำไม” เรียวอุคส่งเสียงถามแล้วมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ แต่กลับแอบยิ้มกับซองมินอย่างรู้กัน

“ผมมาหาพี่ฮยอกแจ” มินโฮตอบกลับแล้วพยายามมองเลยเข้ามาในห้องเรียนด้านใน

“นายเป็นคนไล่เพื่อนฉันเองไม่ใช่เหรอไง ทำไมยังมาวุ่นวายอีก” ซองมินสวนกลับกอดอกมองหน้าอีกฝ่าย ในขณะที่ดงเฮรั้งเอวบางของฮยอกแจเอาไว้ด้านใน ปล่อยให้ซองมินกับเรียวอุคแก้แค้นไปก่อน

“ผมขอโทษครับ” ตอบกลับอย่างสุภาพแถมยังโค้งให้สองคนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิดจริงๆ

“พวกเราไม่ยกโทษให้” พร้อมใจกันตอบออกมา

“จะให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่ยกโทษให้ผมเถอะครับ” มินโฮบอกกลับมาเสียงอ่อน ซองมินหันไปมองหน้ากับเรียวอุคอย่างสมใจ

“นายเคยเป็นคนเจ้าชู้มากนี่” เรียวอุคเกริ่นขึ้นมา

“ครับ” รับคำตามความจริง

“นายกล้าไปบอกเลิกกับคนที่นายคบอยู่ตอนนี้ไหมล่ะ” ซองมินถามต่อ ทำให้ใบหน้าหล่อส่อแววเครียดขึ้นมาทันที

“ทำหน้าแบบนี้ทำไม่ได้ใช่ไหม” ฮยอกแจที่แอบมองดูอยู่ออกปากถาม มือเล็กจับกับมือของดงเฮแน่น หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นเร็วเพื่อรอฟังคำตอบ

“มันไม่ใช่อย่างงั้นนะ ลูกเจี๊ยบ” มินโฮตอบออกมา พร้อมกับชื่อที่เพิ่งเรียกไปเมื่อวานสดๆร้อนๆ

“แล้วมันยังไง” ดงเฮถามแทนแล้วจ้องน้องชายคนรักอย่างหาคำตอบ

“เอ่อ”

“ถ้าทำไม่ได้ เราก็อย่าฝืนเลยมินโฮ ฉันคงรับไม่ได้ถ้านายจะคบคนอื่นพร้อมกับฉัน” ฮยอกแจบอกออกมาเสียงเบาก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง ทำเอาเพื่อนอีกสามคนหันไปมองหน้ากันอย่างเครียดจริงๆ

“มินโฮ พวกพี่แค่อยากจะลองใจนายแค่นั้นเอง ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่อง” ซองมินพูดออกมาเสียงอ่อย

“นั่นสิ นายตามไปง้อมันสิ” เรียวอุคอีกคนที่ยิ้มแหยๆมาให้

“มันก็จริงของเขานะครับ ถ้าผมจะคบเขาพร้อมกับคนอื่น เขาคงทนไม่ได้” มินโฮพูดออกมา

“แล้วนายก็จะยอมเลิกกับฮยอกแบบนี้น่ะเหรอ” ดงเฮร้องถามเสียงดังอย่างตกใจ

“ผมไม่ยอมเลิกกับลูกเจี๊ยบหรอกน่า ผมเพิ่งเคยบอกรักเขาเป็นคนแรก” มินโฮตอบออกมาก่อนจะยิ้มมาให้เพื่อนของคนรัก

“แล้วนายทำหน้าแบบนั้นทำไมตอนที่เราถาม” เรียวอุคถามอย่างไม่เข้าใจ

“ผมก็แค่กำลังนึกว่าตอนนี้ผมคบกับใครอยู่บ้างก็เท่านั้นเอง ผมกลัวว่าผมจะเลิกไม่ครบหมดทุกคน” ร่างสูงตอบกลับก่อนจะรีบวิ่งออกไป

“เด็กคนนี้จริงจังเนอะ” ดงเฮพูดออกมามองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างชื่นชม

“ดีใจกับไก่น้อยของเราด้วย” อีกสองคนรับคำเสียงใส

สามวันผ่านไป…

“ฮยอกไม่เอาน่า อย่าทำหน้าเฉยชาแบบนี้ดิ” ดงเฮเดินเข้ามาโยกหัวเล็กของเพื่อนไปมา มินโฮก็หายหน้าหายตาไปสามวันแล้ว

“ทำไมฉันถึงยังชอบเด็กบ้าคนนั้นอยู่อีกนะ” เสียงหวานบ่นออกมา

“นินทาคนรักตัวเองแบบนี้ไม่ดีนะลูกเจี๊ยบ” เสียงนุ่มของมินโฮดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มเข้ามา ฮยอกแจตาโตมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ

“ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะ” พูดจบก็คว้าเอาคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่นอย่างคิดถึง

“หน้านายไปทำอะไรมา” ฮยอกแจถามขึ้นพร้อมกับดันร่างสูงออกห่าง นิ้วเล็กไล้ไปบนโครงหน้าของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

“อ่า จะตอบว่าไงดีล่ะ” มินโฮถามกลับพร้อมยิ้มออกมาเล็กน้อย แขนแกร่งโอบรอบเอวบางโยกไปมาราวกับปลอบเด็กเล็กๆ

“ทำไมถึงได้เป็นแผลเยอะแบบนี้ล่ะ” ฮยอกแจถามออกไปอีกครั้งแล้วมองอีกฝ่ายอย่างรอคำตอบ มินโฮหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“ก็โดนสาวๆที่ไปบอกเลิกตบมาน่ะ” คำตอบของมินโฮเรียกเสียงหัวเราะจากดงเฮ ซองมิน เรียวอุคได้เป็นอย่างดี

“น่าสงสารจัง” ฮยอกแจว่าเสียงเบาแล้วรีบฉุดมือของมินโฮให้เดินตามไปอีกทาง มินโฮหันไปโค้งขอบคุณให้กับรุ่นพี่อีกสามคนก่อนจะยิ้มร่าตามไป

“มาห้องพยาบาลทำไมน่ะ” ร่างสูงข้างกายออกปากถามงงๆ

“มาทำแผลน่ะสิ ปล่อยให้เลือดไหลได้ไงกัน” เสียงหวานว่า ก่อนจะง่วนอยู่กับกล่องปฐมพยาบาลตรงหน้า

“ทายาก่อนนะ” บอกก่อนจะค่อยๆบรรจงทาแผลของอีกฝ่ายอย่างเบามือ มินโฮแทบจะไม่รู้สึกด้วยซ้ำ ตาคมมองใบหน้าหวานที่ก้มมาใกล้ๆไม่วางตา จนคนทำแผลรู้สึกตัวถอนหน้าห่างออกไปอีกหน่อย ใบหน้าน่ารักซับสีเรื่อ

“จะจ้องทำไมเล่า”

“มองหน้าแฟนเป็นความผิดเหรอไง” ลอยหน้าตอบ จนฮยอกแจอดไม่ได้ที่จะตีแขนของคนรักไปป้าบใหญ่

“ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยนะ” ร่างบางเอ่ยถามออกไป ก่อนจะแปะพลาสเตอร์ปิดแผลลงไปบนแก้มของอีกฝ่าย มือแกร่งยกขึ้นมากุมมือนิ่มเอาไว้ สบตากันเนิ่นนาน

“เพราะรักลูกเจี๊ยบไง”

“…”

“ไม่อยากทำให้ลูกเจี๊ยบไม่สบายใจที่จะต้องคบกับผม” พูดเสียงนุ่มพร้อมสายตาที่สื่อออกมาถึงความหมาย ใบหน้าหวานซับสีเรื่ออีกครั้งกับคำบอกรักนั้น

“รู้แล้ว” ตอบกลับและพยายามจะดึงมือออกจากการเกาะกุมแต่กลับถูกรั้งไปนั่งบนตักกว้าง

“จะจูบให้ลืมทางกลับบ้านเลย” มินโฮเอ่ยทะเล้นก่อนจะปิดปากอิ่มที่เตรียมจะว่านั้น มีแต่เสียงครางอื้ออึงเมื่ออากาศถูกพรากไป จูบมาราธอนเนิ่นนานจนฮยอกแจเบลอไปหมด

อ่า สงสัยผมจะลืมทางกลับบ้านจริงๆ

The END