Fan Fic Naruto - ซาสึเกะ x นารูโตะ - Valentine's Night By Juntiva

     วันวาเลนไทน์ ในหมู่บ้านโคโนฮะ.....

     นารูโตะนั่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เพราะมองไปทางไหน ๆ ก็เจอบรรยากาศสีชมพูทั้งนั้น แม้แต่ลุงเจ้าของร้านราเม็งก็ยังสวีทหวานกับภรรยาของลุงเลย

     "เอ้านารูโตะ! บะหมี่ชุดพิเศษได้แล้ว!"

     ร่างเพรียวบางหันไปหาราเม็งจานใหญ่ของโปรดที่รออยู่นาน

     "ขอบคุณคร้าบ~ ทานเลยนะครับ เฮ้ย!"

     นารูโตะตกใจเมื่อมองเห็นว่าในชามราเม็งทำไมมันมีแต่รูปหัวใจ! จะกระเทียม ผัก ลูกชิ้น เนื้อหมูเป็นรูปหัวใจหมดเลย! จริง ๆ ที่เส้นราเม็งไม่ใช่รูปหัวใจด้วย ไม่งั้นมีเททิ้งจริง ๆ ด้วย

     "นี่ลุง! ทำไมมันหัวใจ๊ หัวใจแบบนี้อ่ะ!"นารูโตะบ่นอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก พลางเบ้ปาก

     "ก็แหม! ต้อนรับวันวาเลนไทน์ไง วันแห่งความรัก ก็ต้องทำอะไรที่เกี่ยวกับความรับสิ!"

     นารูโตะเบ้ปาก ก่อนจะถอนหายใจหนัก ยอมกินแต่โดยดีแม้จะรู้สึกแปลกๆอยู่บ้างก็เถอะ

     "อ้าว นารูโตะ"ร่างบางหันไปตามเสียงเรียก พบซาอิ ครูคาคาชิ และครูอิรูกะเดินเข้ามาในร้าน

     "อ้าว!"ร่างบางร้องอย่างแปลกใจ

     "อยู่นี่เอง ผมหาแทบแย่แน่ะ"ซาอิเอ่ย ยิ้มน้อย ๆ

     "นายหาฉันทำไม?"นารูโตะเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ก่อนจะหันไปสวัสดีคุณครูทั้งสอง

    "ซาอิเขามาหาคนร่วมวง 'คนโสด' ละมั้ง"คาคาชิเอ่ยอย่างล้อเลียน นารูโตะเบ้ปาก

    "แล้วครูละ โสดเหมือนกันไม่ใช่เหรอไง!"

    "ใครว่า"คาคาชิยักไหล่ "ไม่เห็นเหรอไง ฉันมากับ โอ๊ย!"

     ร่างสูงสะดุ้งโหยง ก่อนจะกระโดดเหย็งๆ มือกุมปลายเท้าอย่างเจ็บปวด

     "อย่าไปสนใจคุณคาคาชิเลยนะนารูโตะ"อิรูกะเอ่ยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนั่งลงข้างนารูโตะ "วันนี้ฉันเห็นเธออารมณ์ไม่ค่อยดี เป็นอะไรหรือเปล่า?"

     "ก็มันน่าโมโหนิดหน่อยน่ะครับ"นารูโตะเอ่ย

     "อูย~ ครูอิรูกะครับ มันเจ็บนะครับเนี่ย"คาคาชิเอ่ยเสียงอ่อย

     "งั้นก็เงียบไปเลย!"ร่างบางว่า ก่อนจะหันมาหานารูโตะต่อ ไม่สนใจคาคาชิที่ทำท่าทีน้อยใจเหมือนเด็ก ๆ

     "นั่นสิครับ พอจะบอกได้มั๊ยครับว่าเพราะอะไร?"ซาอิเอ่ยถามอย่างห่วงใย

     "เฮ้อ ~ ก็นี่ไงละ"นารูโตะชี้ให้ดูในชามราเม็งของตน "อะไรๆก็หัวใจเนี่ย!"

     อิรูกะเห็นด้วยอย่างแรง แค่วันวาเลนไทน์อะไรจะขนาดนั้น

     "เอ่อ...นั่นสินะ"อิรูกะเอ่ยอย่างเห็นด้วย

     "ผมว่าก็น่ารักดีนะ...เหมาะกันนารูโตะดีนี่"ซาอิเอ่ยยิ้ม ๆ

     "น่ารักบ้าดิ! ไม่ใช่แค่นี้นะ อะไร ๆ ก็สีชมพูไปหมดเลย มองไปทางไหนก็เห็นแต่หัวใจเต็มไปหมด มีแต่พวกเดินเป็นคู่ เห็นแล้วมันเกะกะลูกตาชะมัด! ฮึ๊ย! มันรู้สึกน่าโมโหยังไงไม่รู้!"

     อิรูกะคิดอาการที่เกิดกับนารูโตะก่อนจะเอ่ยพร้อมกับซาอิ "อิจฉาเขาว่างั้น?"

     นารูโตะตาขวาง "ใครอิจฉาไม่ทราบ! ผมก็แค่รำคาญเท่านั้นแหละ"ว่าแล้วก็กินราเม็งต่อไปทันที

     ซาอิหัวเราะน้อย ๆ อิรูกะส่ายหน้าอย่างหน่าย ๆ ก่อนจะหันไปสั่งราเม็งมากินบ้าง

     ไม่นานนารูโตะก็ขอตัวกลับก่อน ซาอิจึงอาสาไปส่ง

     อิรูกะมองร่างเพรียวและร่างสูงที่เดินจากไปจนลับตา ก่อนจะหันกลับมาสนใจราเม็งของตัวเองต่อ

     "เป็นห่วงนารูโตะไม่เปลี่ยนเลยนะครับ"คาคาชิเอ่ย

     "อืม ก็เด็กนั่นน่าเป็นห่วงจริง ๆนั่นแหละ"

     "แล้วไม่เป็นห่วงผมบ้างเหรอครับ"

     อิรูกะเหลือบมองร่างสูงก่อนจะเบือนหน้าหนี "ไม่ คนเจ้าเล่ห์ ลามกอย่างคุณน่ะ ใครจะไปห่วงละ"

     "โถ ใจร้าย โอ๊ย!"

     "ครูคาคาชิ! เป็นอะไรไปครับ!?"ร่างบางรีบปราดเข้าใกล้ร่างสูงเมื่อเห็นร่างสูงกุมมือตัวเองแน่น ร้องเสียงลั่นอย่างเจ็บปวด "เป็นอะไรไปครับ!? น้ำราเม็งลวกมือเหรอครับ!?"

     คาคาชิแอบมองท่าทางที่แสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจนของอิรูกะ ก่อนจะขโมนความหอมจากพวงแก้มนุ่มฟอดใหญ่

     "อ๊ะ!"ร่างเพรียวบางหน้าแดง ก่อนจะจับแก้มตัวเอง "ครูคาคาชิ!!"

     "ฮ่าฮ่าฮ่า น่ารักดีนะครับ"คาคาชิเอ่ยอย่างขี้เล่น

     "หน่อย! ไอ้คนฉวยโอกาส!"อิรูกะเอ่ยหน้าแดงก่อนจะรีบเดินหนีออกไปจากร้านทันที คาคาชิจ่ายเงินและรีบตามไปง้อทันที

     ..........

     "นายไม่ต้องมาส่งฉันก็ได้นะ"

     นารูโตะหันไปเอ่ยกับซาอิที่เดินมาส่ง

     "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจมาส่ง"

     "นายนี่เป็นคนดีจริง ๆ เลยน้า"นารูโตะเอ่ยยิ้ม ๆ ซษอิใตฃจเต้นกับรอยยิ้มนั้นก่อนจะเอ่ยแก้เขิน

     "มะ แหม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ"

     "จริง ๆ น้า นายน่ะเป็นคนดี แหมจะออกจะกวนประสาทไปหน่อยก็เถอะ แต่เวลาฉันลำบากทีไรก็มาช่วยฉันทุกที"

     "ชมเกินไปแล้วละครับ"

     "ก็จริงนี่หน่า"

     ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ ก่อนจะมาถึงบ้านของนารูโตะในที่สุด

     "ขอบใจนะที่มาส่ง"ร่างบางยิ้มและเอ่ยขอบคุณ

     "ไม่เป็นไรครับ"

     "เข้าไปดื่มชาสักหน่อยมั๊ยละ"

     "ไม่ได้หรอกครับ ผมมีธุระด่วนต้องไปน่ะครับ แต่ว่าขอเปลี่ยนจากชาเป็นอย่างอื่นได้มั๊ยละครับ"

     "หืม? อะไรละ? อย่าบอกนะว่าอยากได้เงินน่ะ"

     "ไม่ใช่หรอกครับ แค่...."

     และในขณะที่นารูโตะไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็แอบขโมยความหวานจากริมฝีปากนุ่มไปเสียแล้ว

     "เฮ้ย!!"ร่างบางร้องลั่น "เจ้าบ้าซาอิ!! เล่นอะไรบ้าๆน่ะ!!"

     "ฮ่าฮ่าฮ่า ไปแล้วนะครับ!!"

     "หนอย! เจ้าบ้าเอ๊ย!"นารูโตะร้องไล่ตามหลังเมื่อซาอิโบกมือมาให้แต่ไกล ก่อนจะหายไปท่ามกลางฝูงคนมากมาย

     ร่างบางหยุดโวยวายก่อนจะยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก ใบหน้าหวานเศร้าลง

     "เย็นจัง....."เอ่ยเสียงเศร้า พลางเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเย็น "ซาสึเกะ..."

     ....................

     ตกกลางคืน.....

     สายลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ ผ่านไป เสียงของใบไม้เสียดสีกันเหมือนกับการบรรเลงดนตรีเพียงชั่วครู่ก่อนจะเงียบลงเมื่อสายลมผ่านไปแล้ว ร่างสูงของใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ ดวงตาสีแดงจับจ้องไปที่หน้าต่างห้องของร่างบางที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีดำดังเดิม และเมื่อสายผมพัดผ่านมาอีกที ร่างสูงก็หายไปเสียแล้ว.....

     นารูโตะมองออกไปที่นอกหน้าต่าง เห็นดวงดาวสุกสกาวกว่าทุกวัน จึงลุกขึ้นเดินไปเปิดหน้าต่างห้องรับสายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาในห้อง

     "อืม...ไปอาบน้ำดีกว่า นี่ก็ดึกมากแล้ว"ว่าแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป เปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้ นั่นทำให้ร่างสูงแอบเข้ามาในห้องของร่างบางได้อย่างง่ายดาย

     ..........

     นารูโตะออกมาจากหฟ้องน้ำพร้อมชุดนอน ก่อนจะเช็ดหวัที่เปียกเพราะเพิ่งสระผมมาหมาด ๆ แต่ร่างบางยังคงไม่นอน เขาเลือกที่จะออกกำลังตอนดึกด้วยการจัดบ้านที่เริ่มรกให้เข้าที่เสียก่อน ก่อนจะกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เดินไปปิดหน้าต่าง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องมองดูดวงดาวมากมายบนผืนฟ้า

     "ดาวสวยจัง"ร่างบางเอ่ย ก่อนจะหน้าเศร้าลง "นายอยู่ไหนกันนะซาสึเกะ"

     "คิดถึงฉันขนาดนั้นเลยเหรอไง"

     เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้หันไปก็ถูกสวมกอดจากทางด้านหลังเสียแล้ว นารูโตะเบิกตาโต มองเงาของคนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดสะท้อนเลือนลางอยู่ในกระจกของหน้าต่างห้อง

     "ซะ...ซา...ซาสึเกะ"ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วอย่างตกใจไม่หาย

     "ใช่แล้ว...ฉันเอง นารูโตะ"

     ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาในทันทีเมื่อเสียงทุ้มกระซิบยืนยันข้างหู ม่านน้ำตาบดบังภาพเบื้องหน้า ร่างบางเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย

     "นะ...นายจริง ๆ ด้วย"ร่างบางเอ่ยเสียงสะอื้น

     "อืม...ฉันกลับมาแล้ว...กลับมาหานาย...ก่อนที่ฉันจะต้องไปอีก"

     ร่างบางสะอื้นก่อนจะหันมาหาร่างสูง พบใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่เคยลืม มีหลายที่เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่ได้พบกันครั้งล่าสุด ซาสึเกะสูงขึ้นกว่าเขาตั้งเยอะ แถมยังดูขี้เก็กเหมือนเดิมอีกต่างหาก ร่างกายก็กำยำขึ้นด้วย แต่นารูโตะว่ามีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป นั่นคือ อ้อมกอดนี้...อ้อมกอดของร่างสูงยังคงอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยเสมอ

     "นายมัน...มัน...ฮึก..."ร่างบางสวมกอดร่างสูงแน่น ซาสึเกะกอดตอบอย่างโหยหาไม่แพ้กัน "นายมันบ้าที่สุด.....ฮึก.....ปล่อยให้ฉันตามหา ปล่อยให้ฉันรอ...ฮึก...นายมันบ้า...ฮึก..."

     ร่างสูงไปตอบอะไร แต่ยังคงสวมกอดร่างบางแน่นเหมือนเคย ปล่อยให้ร่างบางได้ปลดปล่อยอารมณ์แห่งความเศร้าจนพอใจ นารูโตะดันตัวเองออกห่างจากร่างสูง ก่อนจะมองที่ใบหน้าหล่เหลานั้นราวกับต้องการจดจำภาพนั้นเอาไว้อีกครั้ง

     ร่างสูงใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ร่างบาง ก่อนจะก้มลงมอบจูบอ่อนโยนให้ร่างบางที่เปลือกตา

     "ฉันคิดถึงนายหลือเกินนารูโตะ"

     "ฉันก็คิดถึงนาย...อย่าไปไหนนะ...ขอร้องละ...อยู่กับฉัน"

     ซาสึเกะยิ้ม ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหู "คืนนี้ฉันจะอยู่กับนายทั้งคืนเลย"

     ............

     "อืม...อือ...ซาสึเกะ...อา...."

     ร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงนุ่มสีขาวในห้องนอนของนารูโตะ ทั้งคู่แลกรสจูบเร่าร้อนและโหยหาให้แก่กันและกัน ลิ้นร้อนควานหาความหวานล้ำลึก มือใหญ่เลื่อนลงมาที่แก่นกลางของร่างบาง ปรนเปรอให้ร่างบางทั้งด้านบนและด้านล่าง

     "อา...อึก...ซาสึเกะ....อืม....อา...."

     ลิ้นร้อนลากลงมาที่ต้นคอความผ่อง ขบเม้มสร้างรอยรักมากมายให้รับรู้ไปเลยว่าร่างบางนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว มือใหญ่รูดส่วนอ่อนไหวนั้นอย่างรวดเร็วขึ้น ร่างบางแอ่นกายรับร้องครางเสียงหลง

     "อา....อืม...."

     ลิ้นร้อนลากลงที่ยอดกุสีกุหลาบอีก และในที่สุดน้ำขุ่นขาวก็พุ่งออกมาเปรอะเปื้อนมือใหญ่ ซาสึเกะยกมือของตนขึ้นมาเลียน้ำขาวขุ่นนั่น ก่อนจะจับขาเรียวของร่างบางขึ้นมาพาดบ่า

     "ฉันจะเข้าไปแล้วนะ"ร่างสูงเอ่ย

     "อึก! อ๊า!! อึก!!"นารูโตะร้องลั่น ผวากอดจิกเล็บลงบนแผ่นหลังร่างสูงจนเลือดไหล ซาสึเกะไม่สนใจอาการเจ็บปวดของเขา เขาดีใจที่ได้รับรู้ว่าตั้งแต่เขาไป นารูโตะไม่ได้มีใครเลยนอกจากเขา อาการเจ็บปวดขนาดนี้และเลือดที่กำลังไหลออกจากช่องทางแคบนี่แหละเป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดี

     "เด็กดีของฉัน" จูบไหล่มนเป็นการให้รางวัลก่อจะเริ่มขยับกายเข้าออกอย่างช้า ๆ ให้ร่างบางได้ชินเสียก่อน

     "อึก! อา...เจ็บ...ซาสึเกะ..อา..ฉันเจ็บ..."

     "เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว"ร่างสูงจูบซับหน้าตาก็เริ่มเร่งจังหวะมากขึ้น

     "อึก..อา...ซาสึเกะ...อ๊า...."

     ร่างสูงกระแทกกระทั้นอย่างเป็นจังหวะ ร่างบางเริ่มชินมากขึ้นและขยับสะโพกตามจังหวะการกระแทกของร่างสูง อารมณ์เร่าอนที่ปลดปล่อย ความโหยหาที่ไม่เคยสิ้นสุด รสจูบที่ถูกแลกให้กันและกันอย่างกระหาย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน นานแค่ไหนแล้วหนอที่โหยหาแต่คนตรงหน้านี้เพียงผู้เดียว

     "อ๊า...อา อา...อืม...ซาสึเกะ...อา..."

     ลีลารักอันร้อนแรง และช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ มาถึงจุดสูงสุดเมือร่างสูงกระแทกกายเข้าเป็นครั้งสุดท้าย

     "อ๊า!!!!"ร่างบางร้อง แอ่นกายรับการกระแทกนี้ ก่อนจะรู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆที่พุ่งเข้ามาในกายของตน ทั้งคู่หอบหายใจหนัก ซาสึเกะถอนกายออก ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างร่างบาง ดึงนารูโตะเข้ามากอดแน่น

     "แฮ่ก ๆ ....ซาสึเกะ"ร่างบางซุกเข้าหาอกแกร่งอย่างโหยหา ก่อนจะยิ้มน้ำตานองหน้า

     ร่างสูงกอดร่างบางแน่นขึ้นอีก เฝ้ารอจนร่างบางหลับไปและไม่นานเขาก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

     ..........

     ร่างสูงตื่นแต่เช้ามืด ก่อนจะสวมเสื้อผ้ากลับเหมือนเดิม หันกลับมามองร่างบางบนเตียงที่ยังคงหลับใหลอยู่เช่นเดิม เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง ก่อนจะเพ่งพิศจดจำใบหน้าหวานนี้อีกครั้ง

     "แล้วเจอกัน...นารูโตะ"

     ร่างก้มลงมอบจุมพิตอ่อนนุ่มให้แก่ร่างบางที่ริมฝีปาก

     นารูโตะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของจุมพิตหวานจากร่างสูง แต่เมื่อลืมตาตื่นต็มตา ร่างสูงก็หายไปแล้ว ร่างบางลุกขึ้นนั่งพรวดพราด ก่อนจะรู้สึกเจ็บที่สะโพก แต่เลิกสนใจอย่างรวดเร็วเมื่อพบว่าไร้วี่แววของร่างสูง น้ำตาใสเอ่อล้นขอบตาอีกครั้ง

     อีกแล้ว....ไอ้คนบ้า...ตอนจะไปก็ไม่บอกกันสักคำ...

     "ซาสึเกะ คนบ้า....ฮึก..."พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่หัวเตียง

     "เอ๊ะ!?"

     ร่างบางหยิบมาอ่าน ข้อควานนั้นใจความว่า 'สุขสันต์วันวาเลนไทน์....ออกไปดูที่หน้าต่างสิ'

     หน้าต่าง?

     ร่างบางสวมเสื้อผ้า ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างที่ปิดสนิท เมื่อมองออกไป ก็เห็นตะกร้าไม้หวายตั้งนิ่งอย่างสงบอยู่ใต้ระเบียงของหน้าต่าง ร่างบางมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาและเอาเข้ามาในห้อง วางไว้บนเตียงนุ่ม

     "อะไรน่ะ?"

     ร่างบางเปิดผาตะกร้าไม้หวายออก ก่อนจะร้องอย่างชอบใจเมื่อเห็นลูกแมวน้อยสีดำนอนหลับสนิทอยู่ในตะกร้า

     "น่ารักดีแหะ!"

     ลูกแมวน้อยค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มันใช้ดวงตาสีอำพันของมันจ้องมองนารูโตะก่อนจะค่อย ๆ ตะกายออกมาจากตะกร้า นารูโตะอุ้มมันมากอด ก่อนจะสังเกตเห็นปลอกคอสีแดงที่คอ เมื่อมองที่จี้ของปลอกคอ ก็พบชื่อของมัน 'นานะ'

     "นานะ? ตัวเมียเหรอเนี่ย น่ารักจัง เอ๋?" แต่เมื่อพลิกจี้อีกด้าน ก็พบกับข้อความนั่นก็คือ 'รอฉันนะ.....'

     ร่างบางค่อย ๆ แย้มยิมอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว "อืม.....ฉันจะรอนะ...ซาสึเกะ"




THE END........................................................................................