Nice To Meet You

Nice To Meet You

นิ้วเรียวเคาะลงไปบนโต๊ะไม้สีดำขลับขัดมันอย่างตามทำนองเพลงที่เปิดคลอเบาๆเพื่อสร้างบรรยากาศในการดื่มคนตัวสูงหมุนแก้วที่บรรจุเครื่องดื่มสีใสดีกรีแรงในมือไปมาก่อนจะยกขึ้นดื่มช้าๆจนพร่องไปครึ่งแก้ว  สายตาคมไล่กวาดมอง

บรรยากาศในร้านก่อนหยุดสายตาอยู่โต๊ะๆนึง   เด็กหนุ่มหน้าตาดี 4 คนกำลังนั่งกินนั่งดื่มกันอยู่อย่างสนุกสนานเสียงคุยเจือเสียงหัวเราะดังรอดออกมาเป็นระยะ  และสิ่งที่หยุดสายตาของร่างสูงไว้คือ รอยยิ้มและประกายตาสดใสของผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนดูสบายผมสีดำขลับถูกเซ็ทมาน้อยๆอย่างไม่ตั้งใจนักแต่ก็ดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ  ริมฝีปากเล็กเป็นรูปหัวใจเมื่อเจ้าของนั้นฉีกยิ้มและหัวเราะ  คนตัวสูงเหยียดยิ้มบางๆตามอีกฝ่ายก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดบ่าคนข้างๆที่กำลังนั่งสร้างปฎิสัมพันธ์กับหญิงสาวหน้าตาดีแต่เปรี้ยวจี๊ดอยู่เบาๆ

“ มีอะไรวะจงอิน “ ชายหนุ่มหยุดบทสนทนากับหญิงสาวไว้แล้วหันมาถามเพื่อนรัก

“ โต๊ะนั้นใครวะจงแด  “ จงอินว่าก่อนจะพยักพเยิดยังโต๊ะที่ว่า  จงแดมองตามสายตานั้นไปก่อนจะยิ้มแล้วครางเบาๆในลำคอ

“ อ๋ออออ นักศึกษามหาลัยเรานี่แหละ “

“ หรอ แล้วเขามากินบ่อยป่ะวะ “

“ ก็บ่อยนะ แต่มีช่วงอาทิตย์ก่อนหน้านี่ไม่ได้มาเลย เห็นว่ามีสอบกัน ทำไมวะชอบหรอ “ จงแดถามแล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาล้อเลียน

“ ก็.....เออ ว่าแต่มึงรู้เยอะเนาะ เต๊าะใครในกลุ่มนั้นอยู่ล่ะ “ จงอินว่าแล้วย้อนอีกฝ่ายกลับ  จงแดถึงกับออกอาการยกมือโบกปฎิเสธพัลวัน

“ กูป่าวเฮ้ย  พอดีกลุ่มนั้นมันมีหลานรหัสไอ้จุนมยอนอยู่ด้วยน่ะเลยรู้จัก “

“ อ้าวหรอ คนไหนวะ เห็นหน้าตาน่ารักดีกรูก็นึกว่าเรียนมนุษย์  เรียนวิทย์จุลหรอวะ “

“ คนที่ขาวๆ แก้มป่องๆ อวบๆหน่อย ตาเรียวๆเล็กๆเหมือนลูกเจ๊กในตลาดอ่ะ  แต่เขาก็ไม่ได้เรียนวิทย์จุลทั้งกลุ่มนะเว้ย มีแค่มินซอกคนเดียว ที่เหลือก็เรียนวิศวะ ถาปัตย์แล้วก็สัตวแพทย์ “

“ บร๊ะ! รู้ลึกรู้จริงรู้ชื่อด้วย มั่นใจนะว่าเป็นแค่รุ่นน้องไอ้จุนมยอนอ่ะ “ จงอินแกล้งแหย่อีก คราวนี้จงแดไม่ยอมพลาดแต่พาจงอินเปลี่ยนเรื่องทันทีทันที

“ แล้วมึงมองคนไหนอยู่เนี่ย “

“ เสื้อยืดสีขาว กางเกงน้ำตาลอ่ะ “ จงอินบอกยิ้มๆ สายตายังอยู่ที่คนตัวเล็กนั้น

“ โหยยยยย ตาถึงนี่หว่า  คนนี้ที่คณะป็อบมากนะฮะ คนเขารุมขายขนมจีบกันไม่เว้นแต่ละวันอ่ะ “ จงแดว่าแล้วตบไหล่เพื่อนปุๆ

“ หรอวะ ว่าแต่น้องเขาเรียนคณะอะไรนะ กูเห็นหน้าหวานๆทั้งกลุ่มนึกไม่ถึงว่าแมร่งเรียนคณะโคตรโหดเลย ฮ่าๆๆๆ“

“ กูให้ทายอ่ะ “ จงแดยักคิ้วกวน

“ ถาปัตย์ ?“ จงอินลงท้ายเสียงอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่จงแดหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเฉลย

“ แม่นนะมึง ฮ่าๆๆๆ น้องเขาเรียนถาปัตย์ปีสาม ชื่อคยองซู “

“ อ้าวเรียนปีสามหรอ แบบนี้ก็เด็กกว่าเราแค่สองปีเองดิ่  หน้าหยั่งกะเด็กปีหนึ่งเลยว่ะ “จงอินตาโตเมื่อรู้อายุอีกฝ่าย

“ ใช่มะ? ถ้าไม่รู้จักกันกูก็นึกว่าเด็กปีหนึ่งว่ะ ฮ่าๆๆๆ “ จงแดหัวเราะก่อนจะยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ  สายตาเรียวเหลือบไปเห็นผู้ชายหน้าตาดีคนนึงเดินไปยังโต๊ะของกลุ่มมินซอกคุยอะไรอยู่สักพักก็หยิบมือถือขึ้นมา  จงแดลุกพรวดพราดไปยังโต๊ะนั้นแทบจะทันที

เขาฉีกยิ้มให้ผู้ชายคนนั้นก่อนจะหันไปพูดกับมินซอกแล้วคว้าข้อมืออีกฝ่ายให้ลุกตามเขาไปทิ้งให้ผู้ชายคนนั้นยืนงงอยู่สักพักก่อนจะเดินกลับโต๊ะตัวเอง  คนในโต๊ะอมยิ้มมองหน้ากันแล้วส่ายหัวเบาๆ  จงอินที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ด้วยความตกใจก็ผิวปากหวือออกมา

“ หวงขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งอีกนะไอ้จงแด! “ คนตัวสูงว่าก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

จงอินนั่งดื่มไปมองอีกฝ่ายไปจนกระทั่งเมื่อเพื่อนอีกสองคนของคยองซูลุกออกจากโต๊ะไป คนตัวสูงก็สบโอกาสคว้าเอากระดาษกับปากกาแล้วตรงดิ่งไปยังโต๊ะคนตัวเล็กทันที

“ ฮึฮึ่ม! “คนตัวสูงไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตามองมือถืออยู่ก่อนจะแอมไอหนึ่งที   คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง   เขายิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม  คนตัวเล็กยิ้มตอบโดยไม่มีท่าทีตกใจคงด้วยเหตุที่ว่ามีคนมาขายขนมจีบทุกวันจนชินอย่างจงแดว่าแล้วก็ได้   คนตัวสูงก้มหน้าลงจรดปากกาลงบนกระดาษก่อนจะขีดเขียนสั้นๆแล้วดันกระดาษไปตรงหน้าอีกฝ่ายพร้อมปากกา

‘ สวัสดีครับ ผมอยากรู้จักคุณ ‘  คนตัวเล็กก้มอ่านข้อความในกระดาษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูงซึ่งนั่งมองเขาแล้วยิ้มอยุ่ก่อนแล้ว คยองซูยิ้มให้แล้วสบตาอีกฝ่ายดึงกระดาษมาแล้วก้มลงเขียนก่อนจะดันกระดาษคืนอีกฝ่าย

‘ แนะนำตัวเองก่อนสิครับ ผมก็อยากรู้จักคุณ ‘ จงอินหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะก้มลงเขียน

‘ ผมชื่อจงอินครับ คยองซู  ‘ คนตัวเล็กก้มมองกระดาษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง  ดวงตากลมโตสะท้อนแววสงสัยเล็กน้อย จงอินยิ้มก่อนจะดึงกระดาษกลับมาแล้วเขียนลงไป

‘ ผมเป็นเพื่อนกับจุนมยอนน่ะครับ จงอิน วิศวะโยธา ‘ คยองซูก้มลงอ่านข้อความที่คนตัวสูงเขียนลงไป  เขาเงยหน้าขึ้นมามองจงอินอีกครั้ง  คิ้วน้อยขมวดมุ่นก่อนจะคลายออกพร้อมกับคำว่าอ๋อเบาๆ  คนตัวเล็กก้มลงไปเขียนแล้วยื่นให้อีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้

‘ คิม จงอินพี่วินัยคณะลู่ห่าน เกียรตินิยมอันดับ 2 ใช่มั๊ยฮะ? ‘ คนตัวสูงก้มอ่านก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้อีกฝ่ายแล้วพยักหน้าน้อยๆยืนยัน

‘ ทีนี้เราก็รู้จักกันแล้วนะ.....คยองซู ‘

‘ ครับรุ่นพี่........จงอิน ‘ สองคนยิ้มสบตากันอยู่ สักพักก่อนคยองซูจะดึงกระดาษมาหาตนแล้วเริ่มบทสนทนาที่ไร้เสียงอีกครั้ง

‘ ทำไมรุ่นพี่ถึงเข้ามาคุยกับผมล่ะฮะ ‘ ไม่ใช่ว่าคนตัวเล็กไม่รู้จุดประสงค์ที่อีกฝ่ายเข้ามาทำความรู้จักด้วยแต่เขาต้องการจะดูคำตอบของอีกฝ่ายมากกว่า

‘จะเอาจริงๆหรือเอาภาพพจน์ล่ะ? ‘ จงอินเขียนก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย  เมื่ออ่านจบคยองซูถึงกับหัวเราะเบาๆออกมาแล้วส่ายหัวน้อยๆก่อนก้มลงเขียนแล้วยื่นคืนให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม

‘ แล้วแต่พี่จะตอบฮะ ‘ จงอินเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีกฝ่าย  กะว่าจะต้อนให้จนก็ไม่ยอมจนง่าย  เขาควงปากกาในมือหนึ่งทีก่อนจะเขียนประโยคที่อยู่ในใจลงไปโดยไม่ลังเล

‘ ฉันชอบนาย ‘ คยองซูก้มลงอ่านก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย  จงอินมองตอบตรงๆโดยไม่หลบสายตา  และนั่นก็ถือเป็นสิ่งที่คยองซูชอบ  หนึ่งในเหตุผลที่เขาให้ความสนใจจงอินโดยไม่ผลักใสก็เพราะว่าจงอินมักจะสบตาเขาโดยไม่หลบ ต่างจากบรรดาคนที่เข้ามารุมจีบเขาก่อนหน้านี้  จงอินทำท่าจะดึงกระดาษกลับไปเขียนต่อแต่คยองซูขัดขึ้นมาก่อน

“ ตกลงว่าเราจะไม่พูดกันเลยใช่มั๊ยฮะ “ คนตัวเล็กถามออกมา จงอินยิ้มก่อนจะตอบ

“ แต่มันช่วยให้อึดอัดน้อยลงเวลาที่ต้องคุยกับคนที่ตัวเองไม่คุ้นเคยไม่ใช่หรอ “ คยองซูยิ้มสดใสออกมา  มันก็จริงอย่างจงอินว่า  นี่เขานึกไม่ถึงจริงๆว่าคนตรงหน้าจะละเอียดอ่อนกับเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ  คิดไม่ผิดจริงๆที่เขายอมที่จะทำความรู้จักกับอีกฝ่าย

“ แล้วนี่เรามีแฟนรึยังล่ะ “ จงอินถามออกมาเหมือนพึ่งนึกขึ้นมาได้

“ คุยกับผมมาตั้งนานเพิ่งถามหรอฮะ  ถ้าผมบอกว่ามีแล้วพี่จะว่ายังไงล่ะฮะเนี่ย  แย่งหรอ? “ คนตัวเล็กถามยิ้มๆก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มตัวเองขึ้นจิบ จงอินยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะตอบกลับไปแบบติดตลก

“ ก็ไม่หรอก แต่อาจจะให้เบอร์ไว้ เลิกกันเมื่อไหร่ก็โทรมาได้ “ คยองซูหัวเราะให้กับคำตอบของอีกฝ่าย ก่อนจะหยุดแล้วตอบอีกฝ่ายยิ้มๆ

“ ผมไม่มีแฟนหรอกฮะ “

“ ก็พอจะดูออกอยู่ “ จงอินยิ้มก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้

“ ทำไมถึงดูออกล่ะฮะ? “ คนตัวเล็กเอียงคอถามอย่างสงสัย

“ ก็ถ้าพี่เป็นแฟนนาย  พี่จะกำชับเพื่อนนายว่าถ้าจะลุกไปเข้าห้องน้ำหรือไปไหนก็หิ้วนายไปด้วย อย่าปล่อยให้นั่งคนเดียวแบบนี้ “ จงอินพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาจนต้องยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบปรับอารมณ์  จงอินยิ้มก่อนจะชวนอีกฝ่ายคุยเรื่อยเปื่อยเพราะไม่อยากให้ความเขินอายของอีกฝ่ายกลายเป็นความอึดอัด 

จงอินและคยองซูพูดขึ้นกันไปเรื่อยเปื่อยผลัดกันถามผลัดกันตอบสลับกันไป  รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังคลอมาเป็นระยะๆจนกระทั่งโทรศัพท์คนตัวเล็กเข้า

Trrrrrrrrrrrr

คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอก่อนจะมองหน้าจงอิน  คนตัวสูงขยับยิ้มแล้วพยักหน้าให้อีกฝ่ายเบาๆ  คยองซูเลยกดรับสายก่อนจะกรอกเสียงลงไป

“ ว่าไง นึกว่าตกส้วมตายไปแล้วนะเนี่ย  อืมๆ  ก็ดีไม่อะไรนิ   ห๊า! แล้วทำไมไม่รีบบอก อืมๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ “ คนตัวเล็กกดวางสายก่อนจะมองหน้าคนตัวสูงกว่าแล้วยิ้มให้น้อยๆ  จงอินเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

“ เพื่อนที่ไปเข้าห้องน้ำมีเรื่องนิดหน่อยน่ะฮะ เดี๋ยวผมขอตัวไปจ่ายตังค์ก่อนนะ “

“ ไม่เป็นไร  มื้อนี้ฉันเลี้ยง “ จงอินบอกแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ

“ เลี้ยงเหล้าพวกผมนี่ระวังกระเป๋าตังค์มันจะเป่าปี่เอานะ “ คยองซูแซวอีกฝ่ายยิ้มๆ

“ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ให้ไปด้วยมั๊ย “ จงอินถามขึ้น คยองซูยิ้มให้อย่างจริงใจก่อนจะส่ายหัว

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ  ทางนู้นเขาว่าเคลียร์กันจบละ “

“ หรอ..........” ทั้งสองคนปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมหลังจบบทสนทนา  มีเพียงการมองตากันและกันเท่านั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมา  จนกระทั่งคนตัวเล็กขยับจะลุกขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์เข้าอีกครั้งเดาได้ไม่ยากเลยว่าเพื่อนที่หายไปนั้นโทรมาตามซ้ำอีกรอบ

“ แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั๊ย “ จงอินไม่รู้ว่าตัวเองถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแบบไหน  แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มสดใสกับแววตาซุกซนของอีกฝ่าย

“ ผมกับเพื่อนมานั่งที่นี่บ่อยฮะ “

“ แต่ฉันมาไม่บ่อยนี่ “ จงอินพูดแล้วมองตาอีกฝ่าย  คยองซูอมยิ้มก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นที่เขากับจงอินใช้เขียนเพื่อพูดคุยกันในตอนต้นขึ้นมาแล้วเขียนบางอย่างลงไป  มือเล็กจัดการพับกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะเอื้อมมือลงไปสอดที่กระเป๋าเสื้อที่อกอีกฝ่ายแล้วกระซิบเบาๆก่อนจะละใบหน้าออกมายิ้มให้แล้วเดินจากไป

“ ไว้เจอกันใหม่นะฮะ  ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่จงอิน “

จงอินยิ้มมองตามหลังอีกฝ่ายไป สัมผัสบางเบาที่เฉียดอกข้างซ้ายของเขาไปตะกี้ทำเอาก้อนเนื้อที่อยู่ข้างในกรีดร้องโวยวายกระแทกกับผนังทรวงอกเขาเร็วและรุนแรง  กลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆที่เขาได้กลิ่นตอนที่อีกฝ่ายโน้มตัวมากระซิบยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูก

เขาส่ายหัวยิ้มๆ  ตัวเขาไม่ได้มองใครมานานพอมาชอบใจใครสักคนเข้าก็ดันเป็นคนที่ทำให้ใจเขาสั่นได้ในระยะเวลาเพียงสั้นๆที่ได้พูดคุยและรู้จักกันแบบนี้  เห็นทีงานนี้ตัวเขาคงจะได้พบเจอกับศึกใหญ่หลวงเข้าซะแล้วซะละมั้ง  นิ้วเรียวล้วงเอากระดาษที่คนตัวเล็กพับแล้วใส่กระเป๋าเสื้อเข้าไว้ขึ้นมาก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นข้อความที่คนตัวเล็กเขียนไว้ข้างใน

‘ 0-8266-574xx อีกสองตัวที่ผมเว้นไว้คงไม่ยากเกินไปสำหรับ วิศวะเกียรตินิยมอันดับ 2 หรอกใช่มั๊ยฮะ ^^

คยองซู ‘