Fan Fic Baramos - คิล x โร - Music Series By Juntiva

จะมาร้องไห้ฟูมฟายไปเพื่ออะไร

จะมาเศร้าโศกทำไม

ควรจะสมน้ำหน้าและสมเพชตัวเองเสียมากกว่า

.....เรามันโง่จริง ๆ.....

     “เฮ้ยโร! เอาการบ้านประวัติศาสตร์มาดูมั่งดิ๊”

     “สมองมีคิดเองไม่ได้เหรอไงคิลมัส ฟิลมัส”

     “เสียใจว่ะ มีสมอจริงแต่สมอแกดันคิดได้เร็วกว่าฉันนี่หว่า เอามานี่!”

     “อ๊ะ! นี่นาย!” ร่างบางโวยวายอย่างไม่พอใจนักเมื่อร่างสูงข้างกายดึงเอาสมุดในมือไปเสียดื้อ ๆ

     คิลยิ้มกว้างรีบเดินหนี หันหลังมายิ้มทะเล้นให้ พร้อมกับชูสมุดในมือ โรเบ้ปากเล็กน้อยแต่ก็ต้องเผลอยิ้มออกมาจนได้เมื่อคิลทำหน้าทะเล้นดูขบขัน “ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ”

     “เหรอ~” คิลยิ้มกริ่ม “ให้มันจริงเถ๊อะ~!”

     “หนอยแน่! งั้นเอาคืนมา!”

     “เรื่องดิ! ฉลาดคนเดียวแล้วยังงกอีก!”

     “นี่คิลมัส! นายพูดแบบนี้ก็เอาคืนมาเลยดีกว่า!”

     “ฮ่าฮ่าฮ่า เสียใจว่ะโร!” ร่างบางรีบวิ่งตามร่างสูงไปเพื่อเอาสมุดการบ้านคือ แต่แล้วร่างสูงก็ชนเข้ากับใครบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจ

เคยมีโอกาสบอก ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
แค่คำๆเดียว รักเธอสั้นๆ ฉันยังไม่กล้าเผยใจ

     “โอ๊ะ! / โอ๊ย!”

     “โทษที ๆ เรนอน! ไม่ทันเห็น”

     “อา.....ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวหน้าแดงเมื่อพบว่าคิลช่วยพยุงเธอให้ยืนขึ้นดังเดิม โรที่ตามมาทันมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นเรนอนหันมาก็รีบยิ้มให้

     “เป็นอะไรหรือเปล่าเรนอน?”

     “มะ ไม่เป็นอะไรหรอก” เรนอนยิ้มตอบอย่างเอียงอาย “อ๊ะ! ของตกหมดเลย”

     “มา เดี๋ยวช่วย” คิลรีบช่วยก้มเก็บของทันที เรนอนยิ้มน้อย ๆ ส่วนโรถอยหลังห่างออกมาสองสามก้าว เฝ้ามองดูคนสองคนที่กำลังยุ่งอยู่กับการเก็บของ

แล้วเขาก็มาบอกว่ารักเธอแค่ไหน
ได้เห็นว่าเขาคว้ามือเธอไป ต้องมองเธอทั้งน้ำตา

     เรนอนหันมาหาสมุดเล่มสุดท้าย พอดีกับที่คิลเอื้อมมือมาหยิบสมุดเล่มนั้นเช่นกัน ทำให้มือของคิลคว้าที่มือนุ่มของเรนอนแทนที่จะเป็นสมุด ทั้งคู่มองหน้ากัน ใบหน้าห่างกันเพียงเล็กน้อย

     ร่างบางที่เฝ้ามองอยู่ ถอยหลังหนีอีกหลายก้าว ก่อนจะรีบหลบมุมทันที เขาได้ยินเสียงของทั้งคู่

     “เอ่อ....โทษที” คิลเอ่ย

     “มะ มะ ไม่เป็นไร!” เรนอนมีน้ำเสียงสั่น ๆ ราวกับตื่นเต้น โรสามารถเดาได้เลยว่าเธอรู้สึกเช่นไร.....

     “เอ้านี่! สมุดของเธอ”

     “ขอบคุณค่ะ....คุณคิล”

     “เรียกคิลเฉย ๆ ก็ได้”

     “ค่ะ”

     มือบางกำมืออีกข้างของตัวเองแน่น พยายามควบคุมมือของตัวเองไม่ให้สั่น

ยิ่งเคยสนิทใกล้ชิดเท่าไร ยิ่งหวั่น ยิ่งไหว มากกว่า
น่าเจ็บใจ เจ็บใจ ตัวเองเหลือเกิน...

     “เฮ้! โร”

     ร่างบางสะดุ้ง หันมามอง พบร่างสูงยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

     “มาหลบอะไรอยู่นี่? นึกว่าแอบหนีไปกินข้าวก่อนซะแล้ว”

     “กะ ก็...” โรหลบสายตาของร่างสูง “ไม่อยาก....ขัดจังหวะของนายน่ะสิ”

     “จังหวะอะไร?”

     “ก็นาย...กับเรนอน....” ไม่อยากพูดเลย....พูดแล้วมันราวกับถูกมีดคมปักลงที่หัวใจ....

     “เฮ้ย! บ้าเรอะ! นายเชื่อข่าวลือพวกนั้นด้วยเหรอเนี่ย”

     ก็นายแสดงให้ฉันเองนิ....

     “พอเลย ๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า!” คิลคว้าข้อมือร่างบางและรีบลากไปที่โรงอาหารทันที โรมองมือใหญ่ที่จับข้อมือเขาแน่น นัยน์ตาสีมรกตหม่นเศร้า....ทำไมนะ.....ทำไมต้องเป็นนายด้วย.....

ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องคอยยืนหลบตา

เป็นนายที่ฉันรัก....

คิดแล้วรู้สึกชา เข้าไปในหัวใจ

ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกแท้ ๆ ว่านายรักใคร.....ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ.....

อยากบอกก็สาย ต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป

อยากจะบอก....อยากจะพูด...อยากจะให้รู้.....

ทำได้แค่เจ็บ ไม่มีสิทธิ์พูดเลย

.....แต่ฉันก็ไม่เคยกล้า....ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกไป.....

     โรนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องสมุด ตรงหน้าคือหนังสือที่ใช้เตรียมเพื่อสอนใครบางคนที่บังคับให้เขามาสอนแต่ตัวเองกลับยังไม่มาเสียที

      “ไปไหนของเขานะ?” โรเอ่ยเบา ๆ ละสายตาจากท้องฟ้าสีครามสดใสลงไปยังพื้นสนามหญ้าเบื้องล่างที่นักเรียนโรงเรียนพระราชาต่างเดินกันขวักไขว่ แต่แล้วสายตาเจ้ากรรมกลับเหลือบไปเห็นภาพบาดตาบาดใจเข้าจนได้

ยังจำทุกฉากที่เรานั้นดีต่อกัน
ภาพเธอและเขา ซ้อนแทนที่มันทิ่มแทงในใจทุกที

     หญิงสาวที่เดินสะดุดล้มขาตัวเอง และแล้วร่างสูงของคนที่โรกำลังรอคอยก็รีบเข้าไปช่วยรับไว้ก่อนที่ร่างบอบบางนั้นจะกระแทกพื้น โรมองดูใบหน้าหวานที่แดงก่ำ และใบหน้าหล่อเหลานั้นก็แดงไม่แพ้กัน ผู้คนรอบข้างของทั้งค่างส่งเสียงแซวเล่นอย่างชอบใจ ทั้งคู่รีบผละออกจากกันด้วยท่าทีเก้อเขิน

ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้งในวันนี้
จะเผยให้รู้ทุกคำที่มี ไม่ยอมให้เขาพูดแทน

     “โอ๊ะ!”

     ตุบ!

     “เอ้า ๆ ระวังหน่อย แค่เดินลงบันไดแค่นี้มันยากสำหรับสารานุกรมเคลื่อนที่ได้อย่างนายเหรอไงโร”

     ร่างบางในอ้อมแขนแกร่งใจเต้นระรัว ใบหน้าหวานแดงก่ำ โชคดีที่นี่เป็นยามราตรีและมีเพียงพวกเขาสองคนที่มาเดินเวรแทนสองคู่หูตัว L ที่ต้องไปเข้าค่ายของทางโรงเรียน

     “ปะ ปล่อยนะ!” ร่างบางรีบผละตัวออกห่างจากร่างสูงทันที

     “แน่ะ! ช่วยแล้วยังไม่ขอบคุณอีก คนเรานี่ละน้า~”

     “ขอบคุณ!” โรเอ่ยเสียงกระแทกและแลบลิ้นใส่ก่อนจะรีบเดินนำไป คิลส่ายหน้าและเดินตาม แต่แล้วร่างบางก็ชะงัก คิลชะงักตาม

     “มีอะไรเหรอโร?”

    “นี่คิล.....ฉันมีเรื่องจะบอก” มือบางกำแน่น ใจเต้นแรงยิ่งกว่าครั้งใด ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ ดวงตาสีมรกตหวั่นไหวด้วยอารมณ์ แต่ร่างสูงก็ไม่เห็นเพราะคนตรงหน้าหันหลังให้

     “อะไร?”

     “คือ....” โรลังเล

     “อะไรเล่า?”

     “ฉัน....ฉัน....” คิลตั้งใจฟัง “ฉัน....เอ่อ....ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ!!” โรอยากจะกัดปากตัวเองจริง ๆ เขาได้ยินคิลหัวเราะลั่นก็รีบวิ่งหนีไปทันที “บ้าชะมัด! เราพูดอะไรบ้า ๆ ออกไปเนี่ย!”

ยิ่งเคยสนิท ใกล้ชิดเท่าไร ยิ่งหวั่นยิ่งไหวมากกว่า
น่าเจ็บใจตัวเองเหลือเกิน

     ภาพความทรงจำเมื่อไม่นานมานี้ทำให้ร่างบางต้องยิ่งปวดใจ มือบางกุมหน้าอกแน่น หยาดเพชรน้ำงามไหลรินหยดลงบนหน้าหนังสือที่กางไว้ มือเรียวยกขึ้นปิดปาก และรีบวิ่งออกไปจากห้องสมุดทันที

ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องคอยยืนหลบตา
คิดแล้วรู้สึกชา เข้าไปในหัวใจ

บ้าชะมัด!!! นี่เราจะร้องไห้ทำไม!

เราไม่มีสิทธิ์ไปเจ็บใจและโกรธอะไรด้วยซ้ำ!!

นี่เราทำอะไรบ้า ๆ อยู่เนี่ย!!

หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะ!! พอที!!

อยากบอกก็สาย ต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป
ทำได้แค่เจ็บ ไม่มีสิทธิ์พูดเลย

     ตึก!!

     “อ้าว! โร กำลังจะไปหานายพอดี”

     ร่างบางเซเล็กน้อยเมื่อชนเข้ากับร่างสูง.....ยังไม่อยากเจอตอนนี้....เขาก้มหน้ามองพื้น

     “นายเป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างบางส่ายหน้า “ฉันพาเรนอนมาด้วย เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือกัน นายช่วยสอนด้วยนะ”

     ใจดวงน้อยชาวาบ “ขะ ขอโทษที แต่ฉัน ปะ ปวดหัวมาก ขอตัวก่อนนะ”

      “เหรอ งั้น...เฮ้ย! โร!! โร!!”

     ร่างบางวิ่งหนีมาจากบุคคลสองคนที่ไม่อยากพบมากที่สุด  น้ำตาใสไหลไปตามแรงลมที่วิ่งฝ่ามา วิ่งชนคนนู้นคนนี้โดยไม่สนใจ ฝีเท้าเล็กพาร่างบางหนีมาจากความจริงที่ไม่อยากจะยอมรับ แต่กระนั้นราวกับเงาตามตัว....ภาพบาดใจยังคงตามติดมาไม่จางหาย ไม่รู้ว่าเพราะความจำที่เดินเกินไปหรือเปล่า ภาพเหล่านั้นมันถึงไม่ยอมหายไปจากในหัว

     ร่างบางหยุดวิ่งในที่สุด.....สวนหลังโรงเรียนนั้นเงียบเชียบ หมู่ไม้แผ่กิ่งกว้างไหวตามแรงลมน้อย ๆ ร่างบางทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า หลังพิงกำแพงเย็นเฉียบของสวน น้ำตาใสไหลอาบแก้มอย่างไม่อาจห้ามได้ มือบางยกมือขึ้นปิดหน้า

     เจ็บ....เจ็บเหลือเกิน....ภาพของคนสองคนวนเวียนอยู่เต็มหัว....ไม่อยากจำ...ไม่เอา....พอแล้ว....เจ็บเหลือเกิน....จะตอกย้ำไปจนกว่าจะตายเลยหรืออย่างไร....

     “ฮึก!” ร่างบางสั่นเทา “พอที....หยุดคิด...เราไม่มีสิทธิ์โกรธอะไรทั้งนั้น....เรานั่นแหล่ะที่ผิด...ฮึก...ผิดที่ไม่ยอมพูดเอง....ฮึก....หึหึหึ....เรามันน่าสมเพชจริง ๆ”

ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องคอยยืนหลบตา
คิดแล้วรู้สึกชา เข้าไปในหัวใจ

หลังจากรอจนเวลาค่ำแล้ว ร่างบางก็เดินออกมาจากสวนหลังโรงเรียน โรพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้คิดอะไรอีก นอกจากมุ่งจะกลับหอเท่านั้น มันสามารถช่วยเขาได้พอสมควร แต่แล้วเมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นของหอ ก็ต้องชะงัก รีบหลับไฟอยู่หลังประตู และค่อย ๆ แอบมองลอดผ่านช่องเล็ก ๆ เข้าไป

อยากบอกก็สาย ต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป

“มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ เรนอน”

“คะ คือ...”

โรเบิกตากว้าง เขามองทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าเตาผิงที่กำลังคุกโชน

“ฉันชอบคุณคิลค่ะ!!”

“หา!?”

โรกำมือแน่น มองดูปฏิกิริยาของคนทั้งคู่ เขาไม่อยากจะมอง อยากจะเดินหนีไปจากภาพตรงหน้านี้ แต่ขาไม่ขยับ...ขยับขาไม่ได้...ใครก็ได้....พาเขาออกไปจากตรงนี้ที....

ทำได้แค่เจ็บ ไม่มีสิทธิ์พูดเลย

แล้วหญิงสาวก็ดึงร่างสูงเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว โรรีบหลับตาทันทีและวิ่งจากไปจากเหตุการณ์ที่ตอกย้ำจิตใจของเขาอย่างไม่ปราณี....

“ฮึก....” ร่างบางทรุดตัวลงบนพื้นหินเย็นเฉียบของดาดฟ้าที่ดาษดื่นไปด้วยดวงดารา มันดูสว่างงดงามสดใส แต่มิอาจจะปลอบประโลมจิตใจอันปวดร้าวบอบช้ำของคน ๆ หนึ่งได้เลย

“ฮึก....ฮือ...ไม่เอาแล้ว...พอกันที...ฮึก...ไม่ไหวแล้ว...”

เจ็บ....ทรมาน...เขารู้สึกแค่นี้

...ทำได้แค่เจ็บ ก็อยากไม่พูดเอง...

“เป็นอะไรไป?”

โรสะดุ้ง ก่อนจะรู้สึกถึงมือของใครบางคนที่จับบ่าของเขาอย่างอ่อนโยน

.....กว่าจะรู้ตัวอีกที.....

นายอาจจะหนีฉันไปแล้วก็ได้

แต่ฉันมันไม่ใช่เจ้าชายที่แสนดีในนิยาย

.....ฉันจะตามนายกลับมา....ให้นายกลับมาเป็นของฉัน.....

     “แกมันโง่ว่ะ”

     คิลเงยหน้าจากขนมปังทาเนยมองเพื่อนชายที่กลายเป็นเพื่อนสาวไปแล้วอย่างงงงวย

     “ด่ากันซึ่ง ๆ หน้าเลยเรอะ”

     “พูดความจริงเฟ้ย! เอ็งน่ะมันโง่ชิบ!” เฟรินแยกเขี้ยวใส่เพื่อนนักฆ่าราวกับไม่พอใจ นั่นทำให้คิลไม่เข้าใจ

     “เม็นไม่มาเหรอไง”

     “ไม่ใช่เฟ้ย!  เข้ามาใกล้ ๆ ฉันนี่เลยไอ้นักฆ่าหน้ามึน” เฟรินกระชากคอเสื้อเพื่อนให้เขยิบเข้ามาหาตน “ฟังนะ” คิลมองเพื่อนอย่างรอคอย “มึงรู้หรือเปล่าว่าไอ้โรมันกำลังกิ๊กกับไอ้ครี้ดอยู่”

     คิลเบิกตาโต ก่อนจะไอค่อกไอแค่ก สำลักขนมปังทาเนย เฟรินรีบช่วยตบหลังให้เพื่อน คิลทุบอกตัวเองและดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็ว

     เฟรินเบ้ปากและเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปว่า “ถึงตนแรกฉันจะเชียร์แกกับแม่หญิงคนงามก็เถอะนะ แต่ฉันว่าฉันเข้าคู่ให้ผิดไปหน่อยว่ะ.....คนที่ดีที่สุดสำหรับแกน่ะ มันอยู่โคตรใกล้เลย”

     คิลมองตามเพื่อน ก่อนจะมานั่งครุ่นคิดในใจ เมื่อเสมองไปทางอื่นก็เห็นร่างบางคุ้นตากำลังยืนคุยอยู่กับนักรบตาเดียว ร่างบางกำลังสอนวิชาประวัติศาสตร์ให้ร่างสูงบึกบึน คิลจ้องเขม็งอย่างไม่สบอารมณ์นัก

ฉันเหมือนคนเรื่อยเปื่อย
วิ่งหารักมาจนเหนื่อย
คนโน้นคนนี้ ก็ไม่มีที่ถูกใจ

คิลนั่งกัดฟันด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจนัก เรนอนมองดูชายหนุ่มข้างกายอย่างสงสัย

“คุณคิลเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

คิลหลุดจากภวังค์ เขาหันมามองดูหญิงสาวข้างกาย “เปล่า....ไม่มีอะไร”

“แน่นะคะ”

“อืม”

ทั้งที่มีใครอยู่ ที่แท้ก็ดูไม่ออก
จนต้องห่างเหิน ไม่ได้เจอจึงเข้าใจ

     เรนอนมองชายหนุ่มที่เปิดหนังสืออ่าน เธอมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอื้อนเอ่ยอย่างเก้อเขิน “เอ่อ...คุณคิลคะ” คิลเงยหน้ามองหญิงสาว “คือว่า....เรื่องคืนนั้น...คำตอบของคุณ....” แต่คิลละสายตาจากหญิงสาวไปยังเบื้องหลังของเธอ เขาเห็นโรเดินแบกหนังสือกองใหญ่ออกไปจากห้องสมุด

เพิ่งรู้คำตอบว่าไม่อาจรักใครอื่น
นอกจากคนใกล้ตัวที่ยืนห่างกันไม่ไกล

“ฉันไปก่อนนะ” คิลตัดบทหญิงสาว เรนอนแปลกใจ มองตามคิลที่เดินออกไปจากห้องสมุดอย่างไม่เข้าใจ

“โร!”

ร่างบางหันมาตามเสียงเรียก ก็พบกับร่างสูงที่ตนพยายามหลบหน้ามาหลายวัน เขารีบเดินจ้ำอ้าวหนีไปทันที

“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ” คิลวิ่งตามมาทัน ก่อนจะขวางหน้าโรเอาไว้

“ถอย” โรเอ่ยเสียงเข้ม

“เดี๋ยวช่วย”

ต่อให้ตาปิดสนิทก็ชี้ตัวถูก
ว่าใครที่ฉันรักหมดใจ

     “ไม่จำเป็น ฉันถือได้” ร่างบางถอยหลังหนี

     “อย่าดื้อน่า ตัวก็เล็กแล้วยังจะฝืนอีก” คิลคว้าเอาหนังสือจำนวนหนึ่งมาถือไว้ โรทำท่าจะค้านแต่ก็ถูกคิลตัดบท “จะไปไหนละ นำไปสิ”

เธอคือคนที่ฉันตามหา
คนที่อยู่ตรงหน้านี่ไงใช่ไหม
ฉันคงจะเกือบลืมเธอ
ถ้าไม่มีวันที่เธอหายไป

     ร่างบางเบ้ปาก ก่อนจะรีบเดินนำไป คิลยิ้มกริ่มเดินตามไป

     “เฮ้! โร ฉันไม่เข้าใจวิชาประวัติศาสตร์เลย สอนฉันหน่อยสิ”

     “ให้เรนอนสอนให้สิ ฉันต้องไปสอนให้ครี้ดก่อน และยังต้องสอนคนอื่น ๆ อีก” ร่างบางตอบ

     คิลไม่พอใจนักเมื่อได้ยินชื่อของครี้ดจากร่างบาง เขารีบเร่งฝีเท้าเพื่อให้ได้เดินข้าง ๆ กับร่างบาง “ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนิ ลัดคิวให้ฉันก่อนไม่ได้เหรอไง พวกนั้นมันไม่อยู่ไม่ใช่เหรอไง”

     “ไม่ นายไม่มีคำว่ามารยาทในหัวหรือไง ถ้าฉันให้นายลัดคิวการสอนของฉัน เพื่อน ๆ ก็จะโกรธฉันน่ะสิ”

     “แต่ฉันก็เพื่อนนาย”

     “ขอพูดอีกครั้งนะ ไปให้เรนอนสอนซะ!”

     “ทำไมต้องเรนอนละ?” ร่างสูงเบ้ปาก มองร่างบาง โร หันมาตอบแต่กลายเป็นว่าก้าวเท้าพลาดขั้นบันได ทำให้เซถลา

เธอคือคนที่ฟ้าส่งมา
คนที่อยู่กันแค่เอื้อมมือแต่เหมือนไกล

     โครม!!!!

     คิลลืมตา ก่อนจะพบว่าเขากำลังกอดร่างบางแน่น ส่วนตัวเขานอนรองรับแรงกระแทกแทนร่างบาง รู้สึกเจ็บหลังแปล๊บ ๆ แต่ก็โล่งอกที่ร่างบางไม่เป็นอะไร

     “นายโอเคนะ!?” ร่างบางร้องอย่างตกใจ ดันตัวออกจากอกแกร่งเล็กน้อย คิลจ้องมองมรกตเม็ดงามและยิ้มกริ่ม โรมองดูรอยยิ้มนั้นและมองดูตัวเอง ก็ตกใจรีบลุกขึ้นหนี

เพราะใจเคยมองไม่เห็น
แต่ว่าวันนี้ทั้งใจฉันเห็นเธอ

     คิลลุกขึ้นยืนบ้าง มองดูร่างบางที่รีบก้มเก็บหนังสือ เขาช่วย แต่ร่างบางดึงหนังสืออกจามือเขาอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งจากไป คิลมองตาม ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ

เหมือนฉันมันตาบอด
ไม่เชื่อที่ใครเคยบอก
คนที่ควรรัก นั่นคือคนข้างกายฉัน

“คุณคิลคะ”

“หืม?”

คิลละสายตามาจากภาพตรงหน้า เห็นเรนอนยืนอยู่ข้างกาย

“เมื่อกี้คุณโร....”

“อ้อ! ฉันช่วยมันถือของน่ะ เห็นถือไม่ไหว เธอมีอะไรหรือเปล่า”

เรนอนมองร่างสูงอย่างลังเล เธอกุมมือแน่น “คือว่า....ช่วยมาหาฉันที่ดาดฟ้าของหอตอนทุ่มหนึ่งได้มั๊ยคะ?”

ทั้งที่ได้ใกล้กันแต่ฉันก็ยังมองผ่าน
จนถึงวันนี้ เพิ่งเข้าใจก็เกือบสาย

คิลนั่งคิดหนักถึงเรื่องที่เขานัดกับเรนอนไว้ 

เขารู้ว่าเธอคิดยังไงกับเขา เขาเองก็คิดว่าเธอน่ารักดี....

แต่ว่า.....

เพิ่งรู้คำตอบว่าไม่อาจรักใครอื่น
นอกจากคนใกล้ตัวที่ยืนห่างกันไม่ไกล
ต่อให้ตาปิดสนิทก็ชี้ตัวถูก
ว่าใครที่ฉันรักหมดใจ

     คิลเหลือบสายตาไปเห็นโรกำลังนั่งสอนครี้ดทำการบ้านอยู่ ทั้งคู่หัวเราะอย่างสนุกสนาน จนร่างสูงเริ่มไม่พอใจนัก ดวงตาสีอมิทิสต์จ้องทั้งคู่เขม็ง จนเมื่อมือเรียวของเจ้าหญิงเพื่อนซี้ตีเข้าที่ไหล่ของเขาอย่างจัง

     ป้าบ!!

     “โอ๊ย!”

     “ไงละแก” เฟรินยิ้มกริ่มราวกับพอใจในบางสิ่ง เธอมองไปที่โรและครี้ด “หึหึหึ ยังทันนะเว้ยตอนนี้....”

     “มันอะไรวะ?” คิลงงงวย

     เฟรินตบหัวเพื่อนด้วยความหมันไส้และบอกว่า “เอางี้ เดี๋ยวบอกข่าวดีให้อย่างหนึ่งนะ....”

เธอคือคนที่ฉันตามหา
คนที่อยู่ตรงหน้านี่ไงใช่ไหม
ฉันคงจะเกือบลืมเธอ
ถ้าไม่มีวันที่เธอหายไป

ท้องฟ้ายามราตรีนั้นแต้มไปดวงดาราสว่างไสว ทำให้ผู้ที่กำลังชื่นชมมันรู้สึกดีขึ้น สายลมเย็นทำให้ร่างกายและจิตใจที่กำลังตื่นเต้นสงบลงได้บ้าง มือเรียวทัดผมเส้นงามไว้กับหู ดวงตากลมโตคู่งามเหม่อมองท้องฟ้าราตรี ริมฝีปากอิ่มระบายนิ้มน้อย ๆ

“เรนอน”

หญิงสาวสะดุ้ง และเมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับบุคคลที่เธอเฝ้ารอ

“คุณคิลคะ”

ร่างสูงเดินเข้ามาให้หญิงสาว เขายืนนิ่ง จ้องมองใบหน้าหวานอย่างรอคอย “มีอะไรเหรอ?”

หญิงสาวมีท่าทีขวยเขินก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานตะกุกตะกัก “คือฉัน....ฉัน....ฉันชอบคุณค่ะ!!!”

คิลไม่ได้มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด เขาเอื้อมมือไปคว้ามือเรียวของเรนอนไว้และเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า “เรนอน.....ฉันเองน่ะ....”

เธอคือคนที่ฟ้าส่งมา
คนที่อยู่กันแค่เอื้อมมือแต่เหมือนไกล
เพราะใจเคยมองไม่เห็น
แต่ว่าวันนี้ทั้งใจฉันเห็นเธอ

”เป็นไง” เฟรินที่รออยู่หน้าห้องของคิลถามยิ้ม ๆ

“คิดว่าไงละ” คิลเบ้ปาก ก่อนจะชี้ไปที่แก้มของเขาที่แดงช้ำและมีรอยรูปฝ่ามือประทับไว้

เฟรินหัวเราะลั่นอย่างขบขัน เธอตบบ่าเพื่อนและยิ้มกริ่ม “หึหึหึ แกนี่มันเป็นนักฆ่าปัญญาอ่อนอยู่วันยังค่ำละวะ สาวน่ารัก ๆ มาขอไม่เอา”

“แล้วใครวะที่บอกไม่ให้ฉันรับรักเขา”

“เออ ๆ อย่างน้อย ถึงแกจะปัญญาอ่อน แต่ก็มีความฉลาดบ้าง ทีนี้ก็ถึงเวลาเอาจริงซักทีแล้วนะเฟ้ย!”

“อะไรนะ?”

“ไปที่หลังโรงเรียนดีกว่า อ้อ! จริงสิ แกบอกอะไรเรนอนไปวะ”

“ฉันบอกว่า ‘เรอนอน ฉันก็ชอบเธอนะ แต่ในฐานะเพื่อนน่ะ แค่คิดว่าเธอน่ารักดีแต่ไม่เคยคิดอะไรมากไปกว่านั้น เพราะฉันชอบคนอื่นที่คิดว่าน่ารักกว่าเธอ’ แค่เนี้ย! เธอก็ตบฉันเลย!”

เฟรินได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะลั่น กุมท้อง เธอตบหัวคิลอีกรอบและบอกว่า “ฉันขอแก้คำพูดใหม่นะ ความฉลาดที่ฉันว่าแกมีอยู่น้อยนิดน่ะ ที่จริงแล้วมันแทบจะไม่มีเลยมากว่าว่ะ!! ฮ่าฮ่าฮ่า!!”

คิลเบ้ปาก แต่เฟรินก็รีบไล่เพื่อนไปที่หลังโรงเรียนทันที คิลยอมทำตามแผนของเฟริน แม้จะไม่รู้ว่าเฟรินต้องการอะไรก็เถอะ

     หลังโรงเรียน.....

     ร่างบางกำลังก้มหาหนังสือเล่มโปรดอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะเฟรินอบกว่าเธอยืมมาอ่านที่นี่แต่ลืมไว้ ความจริงคือ มันเป็นแผนของเฟรินต่างหาก ตัวหนังสือนั้นถูกเก็บไว้ในห้องของเฟริน

     “หายไปไหนนะ?” โรเอ่ยอย่างกังวล

     “โร!?” คิลที่เดินมาเห้ฯโรก็แปลกใจ แต่แล้วเมื่อนึกถึงรอยยิ้มกริ่มของเพื่อนสาวตัวแสบก็นึกได้ทันทีว่า....เฟรินวางแผนให้พวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

     “คิล!?” โรตกใจ “นายมาทำอะไรที่นี่?”

     คิลยักไหล่ “มาเดินเล่นเฉย ๆ นอนไม่หลับ แล้วนายละ”

“หาหนังสือ” โรตอบอย่างไม่เต็มใจนัก เขายังไม่อยากเจอคิลตอนนี้ “แต่จะไปนอนแล้ว เดี๋ยวมาหาพรุ่งนี้” โรรีบเดินหนี คิลคว้าแขนเรียวไว้และดันร่างบางติดกำแพง โรอ้าปากจะโวยวายแต่แล้วริมฝีปากของคนตรงหน้ากลับประกบกับริมฝีปากอิ่มของเขาเสียก่อน

เธอคือคนที่ฉันตามหา

“อื้อ! อืม....” ร่างบางดิ้นในอ้อมแขนของร่างสูงอย่างขัดขืน

คนที่อยู่ตรงหน้านี่ไงใช่ไหม

คิลดันร่างบางให้ชิดกับกำแพงเย็นเฉียบมากขึ้นอีก เขาบีบคางเล็กเล็กน้อย แต่มันก็เจ็บมากพอที่จะทำให้ร่างบางตกใจเผลออ้าปากออกได้

ฉันคงจะเกือบลืมเธอ

ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเล็ก โรตระหนกตกใจตัวสั่นน้อยอย่างหวาดกลัว

ถ้าไม่มีวันที่เธอหายไป

คิลผละออกจากร่างบาง เขาจ้องมองคนในอ้อมแขนที่ตัวสั่น น้ำตาใสไหลอาบแก้มเนียนเพราะความตื่นตระหนกตกใจ  มือใหญ่ปาดน้ำตาใสออกอย่างอ่อนโยน

เธอคือคนที่ฟ้าส่งมา

“ทำแบบนี้ทำไม....ฮึก...คนใจร้าย” โรพยายามผลักคิลออกห่างแต่คิลกอดร่างบางแน่น

คนที่อยู่กันแค่เอื้อมมือแต่เหมือนไกล

“ปล่อยนะ! นายเมาเหรอไง! ฮึก....ฉันไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใครหรอกนะ!!”

เพราะใจเคยมองไม่เห็น

“ฉันรักนาย”

“!!?” ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงอย่างตกใจ

แต่ว่าวันนี้ทั้งใจฉันเห็นเธอ

“ฉันรักนาย”

โรหน้าแดงซ่าน “ยะ อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ!!”

“และฉันก็รู้ว่านายเองก็ชอบฉัน”

“หลงตัวเอง!” โรว่า พยายามดิ้นหนีร่างสูง

“เฟรินเล่าให้ฉันฟังหมดแล้วละ” คิลยิ้มกริ่มก่อนจะจับร่างบางขึ้นพาดบ่า

“จะทำอะไรน่ะ!!! ปล่อยนะ!! ไอ้นักฆ่าปัญญาอ่อน!! ปล่อยฉัน!!”

“นายเข้าใจผิดว่าฉันชอบเรนอนสินะ ถึงได้ขึ้นไปร้องไห้บนดาดฟ้าแล้วเฟรินก็พบเข้าน่ะ” โรชะงัก “จะบอกให้นะ” คิลเดินไปเรื่อย ๆ “ฉันก็ว่าเรนอนน่ารักดี” โรแทบน้ำตาไหลอีกรอบ กำมือแน่น “แต่นายน่ารักกว่า”

“อ๊ะ!” โรตกใจ ก่อนจะหน้าแดงซ่าน

“และฉันก็รักนายก่อน....แค่นี้พอหรือยัง?”

โรก้มหน้านิ่ง “จะ จะบ้าเหรอไง! เวลาจะบอกรักใครเขาพูดสั้น ๆ แค่นี้เหรอ”

“ช่วยไม่ได้ ฉันมันไม่ใช่คนโรแมนติกหรอกนะ”

“เจ้าบ้า” โรพึมพำ คิลยิ้มกริ่มก่อนจะใช้มือใหญ่ตีบั้นท้ายของร่างบางเป็นการหยอกเย้า

“อ๊ะ! ทำอะไรน่ะไอ้คนลามก!!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” คิลหัวเราะอย่างพอใจ โรเบ้ปากก่อนจะยิ้มน้อย ๆ “นี่....” โรเอ่ย คิลนิ่งฟัง “บอกรักฉันอีกรอบได้มั๊ย” คิลยิ้มกริ่ม “จูบอีกทีแล้วจะบอก” โรใช้มือทุบหลังคิลอย่างแรงพลางหน้าแดง

The End