Special All x Eunhyuk 3

กำลังทำอะไรกันแน่ ลีฮยอกแจ…

ออด…

สัญญาณบอกถึงเวลาพักเที่ยงทำให้ทุกคนเงยหน้ามองฟ้า ใบหน้าหล่อมีเหงื่อผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ พระอาทิตย์กำลังสาดแสงแรงลงมาตรงกลางหัวพอดิบพอดี คังอินลุกขึ้นยืนเป็นคนแรกแต่ก็ทำท่าจะไปไม่รอดเพราะนั่งนานเกินไปเลยล้มลงกองอยู่ที่เดิม

“ไหวไหมน่ะ คังอิน” ชินดงร้องถามในขระที่พยายามหาที่ยึดเกาะตัวเองเอาไว้

“ไหวๆ” คังอินบอกปัดก่อนจะพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่คนอื่นๆก็กำลังหาทางเอาตัวรอดอยู่เช่นกัน คยูฮยอนแทบทรุดเพราะตะคริวกินขา ดีที่ซีวอนกับเยซองช่วยกันแบกไว้ทัน เหล่าแฟนคลับต่างดาหน้าเข้ามาเพื่อช่วยบรรดาศิลปินที่ตนรัก บางคนเอาน้ำมาให้ เอาผ้ามาเช็ดหน้าให้

“ทำไม ยัยคุณหนูนั่นทำแบบนี้นะ” เสียงแหลมพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองหน้าบรรดาเพื่อนๆ

“นั่นน่ะสิ กร่างจริงๆเลย” อีกคนตอบกลับเรียกความไม่พอใจจากศิลปินตรงนั้นได้เป็นอย่างดี จุนซูกำมือแน่น จนยูชอนต้องดึงมือห้ามเอาไว้เพื่อไม่ให้มีเรื่องขึ้น

“ชิส์ นึกว่าตัวเองเป็นใครกันนะ” อีกคนเสริมก่อนที่ทัพนักนินทาจะเริ่มส่งเสียงดังมากขึ้น

“หุบปากนะ!!!” ฮีชอลตวาดลั่น ทำให้บรรดาแฟนคลับต่างนิ่งเงียบมองหน้าฮีชอลอึ้งๆ

“พี่ฮีชอล”

“ฉันบอกให้หุบปากไง” ฮีชอลตวาดออกมาอีกครั้ง

“เดี๋ยวนี้พวกนายมีสิทธิ์สั่งคนอื่นด้วยเหรอไง” ฮยอกแจเดินมาพูดเงียบหลังจากที่ฟังอยู่นาน แม้จะรู้ว่าที่ฮีชอลทำเพื่อปกป้องตัวของฮยอกแจเอง แต่ก็ไม่อยากจะยอมรับ

“ฮยอกแจ” คยูฮยอนเรียกเสียงเบา ตาสวยตวัดมองเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ร้อนไหม” พอเห็นใบหน้าซีดเซียวของแต่ละคน ความห่วงใยก็แล่นจนจับใจ ทำให้เสียงหวานเอ่ยถามออกไปโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ

“ไม่หรอก ถ้ามันทำให้นายหายโกรธ” ซีวอนตอบออกมายิ้มให้น้อยๆ

“แต่เวลาที่ฉันต้องเดินกลับบ้าน มันร้อนกว่านี้อีกหลายเท่านักนะ” พอเรียกสติของตัวเองกลับมาได้ก็พูดตอบกลับไปด้วยใบหน้าบึ้งตึงดังเดิม

“ขอโทษ” แต่ละคนก้มหน้าพูดเสียงอ่อย

“ทำความสะอาดห้องน้ำทุกห้องในโรงเรียน ให้เสร็จภายในเย็นนี้ซะ” ฮยอกแจสั่งเสียงเรียบ มองกราดไปทั่วรวมถึงบรรดาแฟนคลับด้วย

“ได้ เราจะทำ” คิบอมพูดออกมาก้มหน้ายอมรับ

“อย่าให้ฉันรู้ว่าใครให้ความช่วยเหลือคนพวกนี้นะ ไม่งั้นเจอดีแน่” ร่างบางทิ้งคำพูดไว้เป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินจากมา

“ซองมิน ชางมิน เรียวอุค คุณหนูฮยอกแจสั่งให้ไปขัดห้องน้ำที่ห้องพักให้น่ะ” นักเรียนชายคนหนึ่งโผล่หน้ามาบอกในขณะที่คนอื่นๆกำลังแบ่งห้องน้ำเพื่อที่จะไปทำงานไถ่โทษด้วยความวุ่นวาย

“เราเหรอ” ทั้งสามคนชี้หน้าตัวเองด้วยความสงสัย

“พวกนายนั่นแหละ” นักเรียนชายคนนั้นตอบรับก่อนจะกวักมือเรียกให้ทั้งสามคนเดินออกมาเร็วๆ

“ไปเถอะ อย่าช้า” ฮีชอลออกปากไล่น้องๆที่ดูจะลังเล แค่ห้องน้ำห้องเดียวให้ไปขัดตั้งสามคนไม่รู้สึกประหลาดใจก็คงจะไม่ได้

“ฮะพี่” ทั้งสามตอบรับก่อนจะเดินตามคนที่มาตามออกไป

“ซองมิน ชางมิน เรียวอุคคิดถึงจัง” พอเปิดประตูโผล่หน้าเข้าไปเท่านั้น ฮยอกแจก็กระโดดโลดเต้นเข้ามาหาอย่างน่ารักก่อนจะกอดทีละคนแน่น จนทั้งสามคนหน้าเหวอ

“อะไรน่ะ ฮยอก” ซองมินถามออกไปหลังจากที่เห็นคนตัวเล็กเอาแต่ยืนยิ้มหวานมาให้

“เมื่อกลางวันร้อนไหม ฮยอกขอโทษนะ” ร่างบางว่าก่อนจะก้มหัวลง จนชางมินต้องรีบดึงอีกคนเข้ามากอดไว้แนบอก

“ไม่ได้โกรธหรอก น่าจะโดนเยอะกว่านี้ด้วย” ชางมินตอบก่อนจะลูบกลุ่มผมนุ่มไปด้วย

“เรียวอุค หน้านายแดงเลย ฮยอกขอโทษนะ” พอผละออกจากชางมิน มือนิ่มก็ลูบแก้มของเรียวอุคด้วยความรู้สึกผิด เรียวอุคจับมือเล็กเอาไว้ก่อนจะส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร

“ฮยอก สั่งอาหารมาเยอะเลย มากินกันเถอะระหว่างรอพวกนั้น” พูดจบก็เบี่ยงตัวออกเพื่อให้อีกสามคนมองเห็นโต๊ะอาหารที่มีอาหารวางอยู่มากมาย ฮยอกแจจับมือของคนที่อยู่ข้างๆออกเดินนำไป ซองมิน ชางมิน เรียวอุคยิ้มน้อยๆ ดีใจที่ฮยอกแจไม่โกรธตัวเองแต่ก็นึกเป็นห่วงพวกที่เหลือไม่น้อยเช่นกัน

“เสร็จซักที” คิบอมพูดก่อนจะลงนั่ง เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปหมด ฮันกยองหันมาหัวเราะให้น้องก่อนจะพากันเดินออกไปเพื่อรวมกับคนอื่นๆ ฟ้าที่เคยสว่างกลับมืดมิดจนมองไม่เห็น ถ้าไม่มีแสงไฟเข้ามาช่วย

“ซองมิน ชางมิน เรียวอุคอยู่ไหนนะ” ลีทึกถามขึ้นก่อนจะมองไปยังห้องชั้นบนที่ไฟเพิ่งดับลง สภาพของแต่ละคนดูโทรมไม่ต่างกัน

“เดี๋ยวก็คงลงมามั้ง” จุนซูพูดขึ้นแล้วลงนั่งรอที่เก้าอี้ใกล้ๆอย่างอ่อนล้า

“เหนื่อยชะมัด” ยูชอนบ่นออกมา แล้วถอดเสื้อสูทตัวนอกออกมาพาดบ่าไว้ แขนเสื้อถูกพับขึ้นไปจนหมดเนี๊ยบ

“ทำไม สภาพเป็นแบบนี้ล่ะ” ซองมินถลาเข้ามาถามเพื่อนทันทีที่เห็น ฮยอกแจที่เดินตามลงมามองด้วยสายตาเรียบเฉยเช่นเคย

“ว่าไงคุณชายชเว จะหาบ้านพักให้ฉันใหม่ไม่ใช่เหรอไง” ร่างบางเอ่ยถามซีวอนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักหลังจากที่รู้เรื่องนั้นจากปากของป้าจาง ใบหน้าหล่อหันมามองเล็กน้อย

“ขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะก้มหัวลงเล็กน้อย

“อยากไล่ฉันออกจากบ้านขนาดนั้นเลยสิ” แต่เหมือนฮยอกแจจะไม่ใส่ใจกลับพูดสิ่งที่คิดออกไป

“ไม่ใช่นะ ฮยอกแจ” ซีวอนรีบปฏิเสธทันที

“ดีใจด้วยนะ ตอนนี้ฉันออกมา อุ๊บ อื้อ” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ซีวอนก็คว้าเอวบางเข้ามากอดใช้มือแกร่งรั้งท้ายทอยเล็กเอาไว้เพื่อรับจูบนั้น อย่างที่ฮยอกแจไม่ทันตั้งตัว ลิ้นเล็กพยายามผลักไสลิ้นใหญ่ให้ออกไปแต่ก็เกี่ยวกันจนซีวอนแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น

พลั่ก…

คิบอม เข้ามากระชากซีวอนออกไปอย่างแรงก่อนจะตวัดสายตาไปมองเพื่อนด้วยความไม่พอใจ

“อะไรของแกวะ ไอ้บอม” ซีวอนถามขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืน ฮยอกแจที่ยังยืนอึ้งอยู่ถูกคยูฮยอนดึงเข้าไปกอดเอาไว้อย่างหวงแหน

“แกจะทำอะไรเกรงใจฉันบ้าง” คิบอมพูดขึ้นชี้หน้าอย่างหาเรื่อง

“ทำไมต้องเกรงใจแก”

“แกจะจูบฮยอกแจ แกหัดเกรงใจพวกฉันบ้าง” คิบอมอธิบายต่อ ทำให้ซีวอนพอเข้าใจอะไรขึ้นมาก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาอย่างถือไพ่เหนือกว่า

“ฉันทำ เขายังไม่ห้ามด้วยซ้ำ แกเป็นใครมาห้ามฉัน” ซีวอนขยับปากพูดอย่างน่าหมั่นไส้

“ไอ้วอน แกจะเปิดศึกใช่ไหม” ยุนโฮลุกขึ้นมายืนข้างคิบอมอีกคน

“ทำไมพี่พูดแบบนั้นล่ะครับ” ซีวอนถามกลับอย่างสุภาพ

“ไม่มีใครมีสิทธิ์แตะต้องฮยอกแจ จนกว่าฮยอกแจจะเลือก” ฮีชอลพูดต่อเรียบๆ แต่ฮยอกแจเริ่มกลัวการทะเลาะของคนตรงหน้าโดยมีตัวเองเป็นต้นเหตุ คนตัวเล็กเบียดตัวเข้าหาคยูฮยอนอย่างหาที่พึ่ง

“ไม่มีใครมีสิทธิ์ในตัวฉันทั้งนั้น” อยู่ดีๆร่างบางก็ตวาดขึ้น น้ำตาใสไหลอาบแก้มเนียนอย่างไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน

“ฮยอกแจ” ฮันกยองเรียกเสียงอ่อน

“พวกนาย อย่ามายุ่งกับฉันอีก!”

“ฮยอกแจ ใจเย็นๆสิ” คยูฮยอนรั้งร่างบางเอาไว้ด้วยแขนแกร่ง

“ก็บอกว่าอย่ามายุ่งไง ปล่อยนะ” ฮยอกแจออกแรงขืนจนสุดแรง แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากวงแขนแกร่งนั้นได้เลย

“ฮยอกแจ พวกเราขอโทษ” ฮีชอลพูดด้วยความสำนึกผิด ยิ่งเห็นคนตัวเล็กไม่รับฟังอะไรยิ่งเจ็บปวด

“ที่มาขอโทษฉัน เพราะอะไร” ฮยอกแจยอมยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของคยูฮยอน ก่อนจะเอ่ยถามออกไปจ้องตาฮีชอลนิ่งเพื่อค้นหาคำตอบ

“เพราะว่าเรารู้สึกผิดน่ะสิ” ฮีชอลตอบออกไปทันที ฮยอกแจแค่นยิ้มออกมา

“รู้สึกผิดหรือเพราะคิดว่ากำลังจะตกงานกันแน่” เสียงใสตวาดลั่น น้ำตาหยดใสกลิ้งตัวลงมาตามแก้มสวย พร้อมกับเสียงสะอื้นน้อยๆที่ทำให้คยูฮยอนต้องรั้งเอวบางเข้ามากอดไว้แน่น พอได้ฟังพวกหนุ่มเมะก็เอาแต่ยืนอึ้ง หรือเพราะพวกเราจะกลัวตกงานจริงๆ

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ” คิบอมแย้งออกมาคนแรก หลังจากมั่นใจกับคำตอบที่จะพูดออกไปแล้ว

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกฮยอกแจ ฉันและใครหลายๆคนในที่นี้ไม่จำเป็นต้องทำงานก็ได้” ซีวอนขยายความต่อ ก่อนจะกระชากไทด์ที่คอให้หลวมออกมาเล็กน้อย

“ฮึก” ได้เพียงแต่เสียงสะอื้นตอบกลับมาเท่านั้น จนหลายๆคนเริ่มหนักใจ

“ฮยอกแจอย่าร้องไห้สิ” แจจุงเริ่มเป็นกังวลขึ้นมาที่เห็นฮยอกแจเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

“นายเคยโดนแบบฉันรึเปล่า นายก็พูดได้สิ ‘อย่าร้องไห้’ ‘ให้อภัย’ มันทำได้ง่ายๆที่ไหน” ฮยอกแจตอกกลับ จนแจจุงเงียบไป จุนซูยกมือขึ้นบีบไหล่เพื่อนร่วมวงเพื่อเป็นการปลอบใจ สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือเงียบอย่างนั้นสินะ

“ฮยอกแจ นายไม่เชื่อว่าเรารู้สึกผิดเหรอ” เยซองถามออกไป

“ไม่มีวันเชื่อ” ร่างบางสวนขึ้นมาทันที

“จะทำยังไงนายถึงจะเชื่อ” คังอินถาม

“ไม่มีทางที่ฉันจะเชื่อพวกนาย ไม่มีทะ อื้อ” ยังไม่ทันจะจบประโยค คิบอมก็ดึงใบหน้าหวานเข้าหาด้วยการรั้งท้ายทอยเล็กมาจูบ ทั้งๆที่ฮยอกแจยังคงอยู่ในอ้อมกอดของคยูฮยอน

“อื้อ” เสียงครางประท้วงร้องผ่านลำคอสวยทำให้คิบอมผละออกมา ฮยอกแจหอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะจ้องหน้าคนจูบอย่างหาเรื่อง

“เข้าใจรึยังว่าไม่ได้ง้อเพราะกลัวตกงาน” คิบอมพูดขึ้นเรียบๆ ก่อนจะคว้าตัวฮยอกแจออกจากคยูฮยอนแล้วกอดไว้ซะเอง ปากเรียวคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากแดงบวมเพราะฝีมือของตัวเองกับซีวอน ใบหน้าหวานแดงก่ำ มือเล็กพยายามผลักอกของคิบอมให้ออกห่างแต่ก็ไร้ผล

“คิบอมปล่อยฮยอกแจซะ” ดงเฮร้องห้ามเมื่อเห็นคิบอมก้มลงไปหอมแก้มใสอย่างแรงต่อหน่าต่อตาอีกครั้ง

“ไอ้บอม ปล่อยสิวะ” ซีวอนเริ่มใส่อารมณ์ลงไปในคำพูด มือแกร่งกำแน่นด้วยความขัดใจและอยากจะชกเพื่อนขึ้นมาซักหมัดสองหมัด

“คิบอม ปล่อยเถอะ” เสียงหวานร้องขอเพราะถ้าอยู่นานกว่านี้ อาจจะเป็นฮยอกแจเองที่จะจใจอ่อนขึ้นมา

“แต่นายยังไม่เข้าใจเลยว่าเรารู้สึกผิดจริง” คิบอมก้มลงพูดเสียงนุ่มกับคนในอ้อมกอด ปากเรียวกดลงมาทับริมฝีปากอิ่มอีกครั้งอย่างอ่อนหวาน ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านเรียวลิ้นร้อนที่กำลังสัมผัสกันอยู่ จนฮยอกแจแทบทรุดลงไปกองพับพื้นกับสัมผัสหวานล้ำนั้น มือเล็กกำเสื้อนักเรียนของคิบอมจนยับไปหมด

“ปล่อยได้แล้ว” ซีวอนถลาเข้ามาผลักคิบอมออกไปอย่างหมดความอดทน เมื่อหลุดพ้นพันธนาการนั้นมือเล็กยกขึ้นจับริมฝีปากของตัวเองอย่างสับสนกับความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมา คยูฮยอนรีบเข้ามากอดฮยอกแจเอาไว้ด้วยความรู้สึกหึงหวง และยอมรับกับตัวเองว่าไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เห็นคนอื่นแตะต้องคนที่อยู่ในอ้อมกอดตอนนี้ ดูเหมือนคนอื่นๆก็กำลังยืนอึ้งไป

“ฮึ่ย!! น่าโมโหชะมัด” ดงเฮตวาดออกมาก่อนจะก้มลงหยิบสูทของตัวเองแล้วเดินออกไป

“ฉันว่าฉันกำลังจะเป็นบ้าแน่ๆ” ฮันกยองพูดออกมาอีกคน ก่อนจะเดินหายไป

“ผมกลับดีกว่า ก่อนที่จะได้อัดคน” ยูชอนพูดออกมาอีกคน ในขณะที่ซีวอนกับคิบอมยังคงจ้องหน้ากันนิ่งๆมีลีทึกกับยุนโฮคอยห้ามเอาไว้

“คยู พาฮยอกกลับบ้านไปกอ่นดีกว่า” ซองมินบอกออกมาแล้วดันหลังคยูฮยอนให้เดินออกไป ส่วนพวกที่เหลือคงต้องคุยกันอย่างจริงจังซักที

“ฮยอกแจ จะกลับบ้านคุณซูมานหรือบ้านเรา” อยู่ดีๆคนขับก็หันมาถาม แต่คำว่าบ้านเราทำให้หัวใจดวงน้อยกำลังพองโตอีกครั้ง

“บ้านเรา” เสียงใสทวนคำขึ้นมา

“อือฮึ บ้านเราไง” คยูฮยอนย้ำก่อนจะเอื้อมมือขวามากุมมือนิ่มเอาไว้ โดยที่ฮยอกแจก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือชักมือออกแต่อย่างใด

“บ้านพวกนายต่างหาก” ฮยอกแจเถียงกลับแต่ก็ยังปล่อยให้อีกคนกุมมือเอาไว้

“เมื่อวานที่นายหายไป พวกฉันออกตามหากันทั้งคืนเลยรู้ไหม” เสียงทุ้มพูดต่อกระชับมือให้แน่นมากขึ้น ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเรื่อรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของอีกคนที่ส่งมา

“รู้”

“แล้วรู้ไหมว่าพวกฉันเป็นห่วงนายมาก” คยูฮยอนถามต่อ ใบหน้าหวานขยับขึ้นลงน้อยๆ ไม่ได้รู้สึกอยากปฏิเสธคนข้างๆเพราะไม่ได้โกรธคยูฮยอนมากมายตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว

“รู้ไหมว่าพวกเรากำลังรักนาย” ร่างสูงถามต่อก่อนที่รถทั้วรถจะตกอยู่ในความเงียบ ฮยอกแจอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยินและไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรักใคร ทำไมนายถึงอ่อนไหวไปกับทุกคนแบบนี้นะ ฮยอกแจ

                “คยูฮยอน” อยู่ดีๆเสียงที่เงียบหายไปกลับดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้คนที่กำลังขับรถอยู่หันมามอง

“ว่าไงครับ”

“จอดรถแปปนึงได้ไหม” แทนคำตอบ ร่างสูงหักพวงมาลัยเข้าจอดข้างทางทันที ถนนเริ่มจะมีรถวิ่งน้อยลงจนแทบจะเรียกว่าไม่มีเลยด้วยซ้ำเพราะเวลาดึกดื่น

“จอดแล้ว มีอะไรรึเปล่า” คยูฮยอนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางกระชับมือให้แน่นขึ้นไปอีก ร่างบางมีสีหน้าสับสนเล็กน้อย

“คือว่า…”

“หืม” คยูฮยอนส่งเสียงรับพร้อมกับจ้องหน้าคนตัวเล็กไปด้วย

“นายจูบฉันหน่อยสิ” เสียงหวานโพล่งออกมาก่อนที่คนพูดจะหน้าแดงแปร๊ด คยูฮยอนตาค้างกับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะคลี่ยิ้มบางรั้งท้ายทอยเล็กเข้าหาในขณะที่ดวงตาสวยปิดลงเพื่อรอรับสัมผัส ทันทีที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มแตะกัน ความรู้สึกวาบหวามก็เกิดขึ้นในหัวใจดวงน้อยๆ ร่างสูงกดย้ำที่ริมฝีปากล่างอย่างอ่อนโยนจนปากเล็กเผยอขึ้นให้แทรกลิ้นร้อนเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวานเฉกเช่นเดียวกับที่ซีวอนและคิบอมได้รับ

“อื้อ” เสียงหวานครางออกมาเมื่อลมหายใจถูกช่วงชิงไปจนใกล้หมด

“จูบแล้ว” พอถอนริมฝีปากออกก็ยิ้มใส่ตาคนข้างๆ

“อืม” ฮยอกแจส่งเสียงรับในลำคอ มือเล็กยกขึ้นมากุมบริเวณอกซ้าย ทำไมถึงได้รู้สึกแบบเดียวกัน ทั้งๆที่คนละคน

“ตกลงจะนอนที่ไหน” คยูฮยอนถามเสียงนิ่ม

“บ้านเรา”

                “ทำไมกลับมาช้าจัง” จุนซูที่นั่งรออยู่กับคนอื่นๆเป็นฝ่ายตะโกนถามออกมาทันทีที่เห็นคยูฮยอนจูงมือฮยอกแจเข้ามาในบ้าน ฮยอกแจเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามก่อนจะพาตัวเองเดินหายขึ้นห้องไป

“ไปทำอะไรกันมาล่ะ” ลีทึกถามเสียงแข็ง ใบหน้าบึ้งตึงบ่งบอกว่าไม่พอใจสุดๆที่เห็นสองคนนั้นหายไปนานเกินเหตุ

“ก็แค่แวะคุยกันนิดหน่อยครับ” คยูฮยอนตอบกลับอย่างสุภาพแล้วลงนั่งข้างๆยูชอนที่เขยิบให้

“เรื่อง…” แจจุงกอดอกถาม

“พวกเราไงครับ” หมาป่าหนุ่มตอบออกไปอย่างไม่ลังเล แต่แค่นั้นคนในบ้านก็พอเข้าใจอะไรขึ้นมา

“เค้าว่าไงบ้าง” คิบอมเอ่ยถาม ทุกอย่างที่แสดงออกไปเมื่อเย็นล้วนเป็นการแสดงทั้งนั้น พวกเขาไม่ได้จะต่อยกันจริงๆซักหน่อยที่ทำแบบนั้นแค่ดูปฏิกิริยาอีกคนเท่านั้นเอง

“สับสนน่าดูเลยฮะพี่”

“แค่เห็นเมื่อเย็นฉันก็รู้แล้วแหละว่าฮยอกแจสับสนมากๆ” ซองมินพูดออกมา มีชางมินกับเรียวอุคพยักหน้าสนับสนุน

“ฉันว่าฉันพอเดาได้นะ ว่าฮยอกแจจะเลือกใคร” ยุนโฮเปรยออกมา ก่อนที่สมาชิกในบ้านจะหันไปมองเขาเป็นตาเดียว

“ใครล่ะพี่” และแล้วเยซองก็ถามออกไปด้วยความที่ใจร้อนเลยทำให้เก็บความอยากรู้ได้ไม่นาน

“ฉันคิดว่า…”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจแทนฉัน” ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะพูดจบคนที่หายขึ้นไปซักพักและกำลังจะเดินลงมากินน้ำได้ยินเข้าพอดีขัดขึ้นมาซะก่อน ตอนนี้คนตัวเล็กอยู่ในชุดนอนน่ารักที่แม่บ้านจางเตรียมไว้ให้พร้อมกับกลิ่นหอมๆของสบู่ที่ลอยมาติดจมูกก็แทบทำให้พวกเมะๆคลั่งได้ไม่ยาก

“ลงมาทำอะไรดึกดื่น” ดงเฮถาม

“ฉันจำเป็นต้องบอกนายเหรอไง” เสียงใสตอบกลับเรียบๆแต่ก็ทำให้ดงเฮหน้าชาไป พอเห็นว่าดงเฮเริ่มหน้าเสียหัวใจดวงน้อยก็ไหววูบ

“ฮยอกแจ เมื่อไหร่นายจะหายโกรธพวกเราซักที” ฮีชอลลุกขึ้นยืนถามอย่างจริงจัง

“เมื่อฉันพอใจน่ะสิ”

“แล้วเมื่อไหร่นายจะพอใจ” ฮีชอลถามต่อทันที ฮยอกแจเหลือบมองด้วยหางตาพร้อมกับท่าทีเย่อหยิ่งที่ไม่มีใครเคยเห็น นี่สินะ ตัวตนที่แท้จริงของคุณหนูลีฮยอกแจ

“พรุ่งนี้ล่ะมั้ง” เสียงหวานตอบกลับ ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ

“นายยิ้มแบบนี้หมายความว่ายังไง” ซีวอนถามอย่างหวาดหวั่นเพราะรอยยิ้มหวานนั้นแอบแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์เอาไว้

“อ๊า ง่วงนอนชะมัด ด๊องพาฮยอกไปนอนหน่อยสิ” ร่างบางเปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนตักของดงเฮ พิงหัวเล็กกับบ่ากว้างอย่างออดอ้อนจนดงเฮตั้งตัวแทบไม่ทัน แขนแกร่งโอบเอวเล็กเอาไว้อย่างอัตโนมัติ

“ฮยอกแจ” ดงเฮครางเรียก

“หืม ง่วงแล้วอุ้มไปนอนด้วย” พูดจบตาสวยก็ปิดลงบ่งบอกว่าง่วงอย่างที่พูดจริงๆ เมะคนอื่นๆได้แต่เบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตา ดงเฮดูอึ้งไปในตอนแรกก่อนจะยิ้มหวานออกมา

“ขอเติมแรงก่อนนะ” พูดจบก็ก้มลงสูดความหอมจากแก้มใสไปจนเต็มแล้วอุ้มคนตัวเล็กเดินหายขึ้นไปด้านบน มีซองมิน ชางมิน เรียวอุคสามคนเท่านั้นที่หันไปมองหน้ากันเอง เล่นอะไรอีกนะฮยอกแจ

“ฮยอกแจ นายไม่โกรธฉันเหรอไง” พออาบน้ำออกมาดงเฮก็เอ่ยถามคนที่นั่งตาแป๋วอยู่บนเตียงของตัวเอง

“หืม ไม่โกรธหรอก” เสียงหวานตอบกลับก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นเดินไปดึงมือของอีกคนมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง พร้อมกับเช็ดผมให้

“แล้วนายโกรธคนอื่นมากเลยเหรอ” ปลาน้อยถามต่อ

“คนอื่นเหรอ ก็คงจะแค่หมั่นไส้ล่ะมั้ง” ร่างบางตอบกลับในขณะที่มือยังคงเช้ดผมของอีกคนไปด้วย

“แล้วทำไมถึงไม่คุยกับพวกนั้นดีๆล่ะ”

“เอ๊ะ ด๊องนี่ยังไงนะ” พูดจบก็สะบัดหน้างอนๆ ไปนั่งอยู่ปลายเตียงร้อนถึงคนพูดต้องรีบถลาเข้ามากอดเอวบางเอาไว้อย่างงอนง้อ

“ก็แค่สงสัย อย่างอนเลยนะ” ใบหน้าหล่อซุกลงบนไหล่บาง พร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อนถูกเอ่ยออกไป

“ไม่ได้งอนซะหน่อย” คนสวยตอบกลับเบือนหน้าไปอีกทาง

“ไปนอนกันเถอะ ดึกแล้ว” ร่างสูงบอกก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กไปวางไว้บนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะลงนอนข้างๆใช้แขนแกร่งรั้งร่างบางเข้ามาจนชิด

“ขอกอดหน่อยนะ” ดงเฮบอก

“จะขอทำไม ทำไปแล้วเพิ่งขอ” ฮยอกแจตอบกลับก่อนจะซุกหน้าลงกับอกกว้างพร้อมใบหน้าแดงก่ำ และหัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นระรัวอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะที่กำลังเคลิ้มหลับอยู่นั้นประตูห้องของดงเฮก็ถูกเคาะอย่างดัง ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินสะลึมสะลือออกไปเปิดประตู

“อ้าว พวกนาย” แล้วก็ต้องตาโตเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านนอก

“มาขอนอนด้วยน่ะ” ยุนโฮพูดเป็นคนแรกแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องก่อนจะลงนอนแทนที่ดงเฮเมื่อครู่

“ฉันด้วยๆ” ยูชอนรีบบอกก่อนจะดันดงเฮให้พ้นทางแล้วจับจองที่ว่างอีกฝั่ง

“อ๊า ฉันด้วยสิ” จุนซูร้องโวยวายก่อนจะแทรกลงระหว่างยูชอนกับฮยอกแจ คนตัวเล็กได้แต่มองคนมาใหม่งงๆ

“เตียงไม่ได้กว้างขนาดนั้นนะ” ดงเฮตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นแจจุงเตรียมจะลงนอนอีกคน ถึงแม้จะเป็นเตียงขนาดคิงไซส์แต่ก็ใช่ว่าจะจุคนได้มากมายขนาดนั้น

“เอาน่านอนเบียดๆกันอุ่นดีออก” แจจุงหันมาจอบก่อนจะถีบยุนโฮตกเตียงแล้วขึ้นนอนแทน ยุนโฮได้แต่ลูบก้นตัวเองป้อยๆก่อนจะชี้หน้าคนที่ทำร้ายร่างกายอย่างอาฆาต

“แล้วฉันจะนอนไหนล่ะเนี่ย” ปลาน้อยบ่นกระปอดกระแปดจะไล่พวกนี้ไปก็คงไม่มีทางไปแน่นอน ดีที่ชางมินไม่มาอีกคน ยุนโฮหลังจากลูกขึ้นได้ก็ลงนอนข้างแจจุงแล้วเอื้อมมือผ่านแจจุงมากอดฮยอกแจเอาไว้

“หึหึ ยุนฮยอกหรือยุนแจล่ะเนี่ย” ยูชอนตะโกนไปอีกฝั่ง

“ว่าแต่ชาวบ้านเค้า ของแกอ่ะ ยูซูหรือยูฮยอก” ยุนโฮเถียงกลับเพราะยูชอนก็โอบกอดฮยอกแจผ่านตัวจุนซุเช่นกัน

“แล้วฉันล่ะ!!” และแล้วเจ้าของห้องก็ส่งเสียงออกมาเพื่อให้ทุกคนรู้ว่า ยังมีลีดงเฮอยู่ในห้องนี้ด้วยอีกคน

“ไปนอนห้องเรียวอุคไป” จุนซูตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับชี้ออกไปที่ห้องฝั่งตรงข้าม

“ไม่ นี่มันห้องฉันนะ”

“งั้นก็นอนพื้นแล้วกัน” แจจุงเสนอออกมาอีกคน

“ฉันรู้แล้วว่าจะนอนไหน” ดงเฮพูดเสียงดังก่อนจะก้าวขึ้นเตียงไปอีกคน พร้อมกับแกะแขนของทั้งสี่คนออกจากตัวของฮยอกแจ

“ทำอะไรน่ะด๊องห้าคนก็แน่นแล้วนะ” ฮยอกแจว่า ก่อนจะถูกช้อนตัวอุ้มขึ้น ดงเฮลงนอนไปก่อนแล้ววางร่างบางของฮยอกแจไว้บนตัวเองอีกที กดหัวกลมๆให้แนบอกแล้วหันไปยักคิ้วอย่างเหนือกว่าให้อีกสี่คนที่นอนอยู่ข้างๆ

“หลับซะคนสวย” ดงเฮพูดยิ้มๆมือลูบกลุ่มผมนิ่มไปด้วย

“ไอ้”

“ฝันดีนะฮะทุกคน”  ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะได้ด่าออกมา ฮยอกแจก็ขัดขึ้นซะก่อนก่อนตาสวยจะปิดลงพร้อมลมหายใจสม่ำเสมอ ทำให้อีกสี่คนยอมนอนไปอย่างง่ายดาย

“อื้อ ปล่อยนะ” พอแสงแดดส่งเข้าตา ฮยอกแจก็ลืมตาตื่นขึ้นแต่ก็พบว่าตัวเองถูกใครบางคนกอดเอาไว้แน่นและพยายามจะลุกออกจากอกอุ่น

“อะไรกัน ตื่นก็จะลุกเลย” เสียงคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง

“ยูชอน ทำไมเป็นนายล่ะ” พอมองเห็นว่าเป็นใครก็ถามออกไป

“ก็นายกลิ้งมาจากอกของดงเฮเองนะ” อีกคนตอบกลับ แล้วยิ้มให้ใครจะรู้ล่ะว่าพอกลางดึง ปาร์คยูชอนนี่แหละที่เป็นคนอุ้มร่างบางมานอนบนตัวเองแทน ทั้งดงเฮทั้งฮยอกแจก็เอาแต่หลับไม่รู้เรื่อง

“อ๊ะ งั้นเหรอขอโทษที” ฮยอกแจเข้าใจว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ

“ขอโทษไม่หายหรอกเมื่อยมาทั้งคืน” ยูชอนว่ายิ้มกริ่ม

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงเล่า” คนสวยหน้าบึ้งนิดหน่อยเมื่อถูกขัดใจ

“มอร์นิ่งคิสละกัน” พูดจบก็พลิกร่างบางลงบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมและประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็ว โดยที่คนด้านล่างไม่ทันทักท้วงใดๆ

โครม!!!

“โอ๊ย”

พอจะส่งลิ้นเข้าไปหาความหวาน ก็ถูกจุนซูที่ตื่นมาเห็นพอดีถีบเข้าไปเต็มๆท้องของอีกคนจนหล่นไปกองกับพื้น

“ไอ้นี่ หื่นแต่เช้า” จุนซูลุกขึ้นด่าก่อนจะดึงตัวฮยอกแจขึ้นมาจากเตียงแล้วโอบเอาไว้ ทำให้อีกสามคนตื่นมาด้วย ก่อนที่จะหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อเห็นสภาพของยูชอน

“ไปเถอะ ตัวเล็กเดี๋ยวไปเรียนสาย” แจจุงจูงมือฮยอกแจออกจากห้องไป ก่อนจะออกไปไม่วายหันมาส่งสายตาอำมหิตให้คนที่ยังนั่งอยู่กับพื้น

“สมน้ำหน้า!” พอลับหลังฮยอกแจอีกสามคนที่เหลือในห้องก็พูดใส่หน้ายูชอนก่อนจะแยกย้ายกันออกไป

“ทำไมเดินแบบนั้นล่ะยูชอน” พอลงไปถึงฮีชอลก็เอ่ยถามคนที่เดินคลำก้นป้อยๆ

“ผมโดนคนขี้อิจฉาเตะตกเถียง” ยูชอนตอบพร้อมกับมองค้อนไปยังเพื่อนร่วมวงที่เป็นคนทำ

“งั้นต้องสมน้ำหน้าแล้วแหละ” ซีวอนหัวเราะชอบใจ

“พวกนายเงียบไปเลย” ยูชอนพาลคนอื่นไปด้วยก่อนจะเดินออกไป แล้วขับรถไปเรียนเองคนแรก

“อ้าว ฮยอกแจ อรุณสัวสดิ์” คยูฮยอนทักทายทันทีที่เห้นร่างบางเดินลงมา ฮยอกแจยิ้มให้น้อยๆก่อนจะเดินเลยไปเกาะแขนฮีชอล จนฮีชอลเองยังตกใจ

“ไปส่งฮยอกหน่อยสิฮะ” คนสวยว่าแล้วยิ้มหวานให้

“ไปสิ” ฮีชอลตอบรับแทบจะทันทีก่อนจะจับมือนิ่มเดินออกไป ท่ามกลางความอิจฉามากมายของหนุ่มเมะที่ยืนอยู่ตรงนั้น

“ทำไมอยู่ดีถึงอยากให้ฉันไปส่ง” ร่างสูงหันมาถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮยอกแจเอียงคอไปมาพลางนึกหาคำตอบอย่างน่ารัก

“ไม่รู้สิ พอใจล่ะมั้ง”

“แล้ว”

“จะถามว่าเมื่อไหร่จะหายโกรธเหรอ” เสียงใสขัดขึ้นมาก่อนที่ฮีชอลจะพูดจบ ฮีชอลพยักหน้ารับน้อยๆ

“หายตั้งแต่พวกนายคุกเข่ากลางแดดแล้วแหละ” ฮยอกแจพูดต่อก่อนจะหันไปมองคนขับรถที่มองมาที่ตัวเองเช่นกัน มือนิ่มเอื้อมไปดันใบหน้าหล่อให้มองออกศุ่ถนนตามเดิม

“กลัวรถชนเหรอไง” ฮีชอลแหย่

“ก็นายเล่นหันมาตั้งนาน”

“ก็ใครใช้ให้นายน่ามองล่ะ” คำพูดนี้ทำให้ใบหน้าขาวขึ้นสีได้ไม่ยาก ร่างบางเลยหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างอีกทางเพื่อไม่ให้อีกคนเห็นแต่ฮีชอลก็เห็นใบหน้าแดงก่ำนั่นแล้ว

“แต่ก่อนไม่เห็นพูดแบบนี้” เสียงใสพึมพำอยู่คนเดียวแต่ด้วยความที่รถเงียบทำให้คนด้านข้างได้ยินไปเต็มๆและรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” พอไปถึงคนทั้งคู่ก็ได้แต่สงสัยวงล้อมของบรรดานักเรียนมากมายตรงกลางสนามกว้าง

“พี่ฮีชอล คุณลีซูมานมาน่ะฮะ” ฮยอนจุงวิ่งเข้ามาหมายจะทักฮยอกแจ แต่หันไปบอกฮีชอลก่อน

“มาทำไม” ฮีชอลถามกลับด้วยความสงสัย พร้อมกับมองคนที่มาด้วยกันแต่ก็ได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า

“แล้วทำไมคนเยอะแบบนั้นอ่ะฮยอนจุง” เสียงหวานถามเพื่อนร่วมชั้น แทนคำตอบฮยอนจุงลากคนตัวเล็กให้เข้าไปเห็นกับตามีฮีชอลเดินตามมาติดๆ

“ป๊า มาทำอะไรฮะ” พอเห็นว่าเป็นพ่อของตัวเองฮยอกแจก็วิ่งเข้าไปหาทันทีพร้อมกับมองหนุ่มเมะร่วมชายคาบ้านที่ยืนก้มหน้าเรียงแถวหน้ากระดานอยู่ คนไม่มุงก็ไม่รู้จะพูดว่าไงแล้ว

“มาพอดีเลยเจ้าตัวยุ่ง” เสียงทุ้มกังวานเอื้อนเอ่ยออกมาก่อนจะอ้าแขนรับร่างลูกชายคนเดียวเข้าไปกอดไว้อย่างรักใคร่

“ตกลงป๊ะป๋ามาทำไมอ่ะ” ฮยอกแจเงยหน้าถามก่อนจะมองคนที่ยืนเข้าแถวอยู่ไปด้วย

“ก็ป๊ารู้เรื่องทั้งหมดจาก แม่บ้านจางแล้ว” คนเป็นพ่อเอ่ยตอบ หน้าใสซีดลงเล็กน้อย

“แล้วทำไมล่ะฮะ”

“ป๊าจะให้หนูเลือกว่า หนูจะเก็บใครไว้ได้แค่คนเดียวเท่านั้นนะ ที่เหลือถูกไล่ออก” เสียงมีอำนาจพูดต่อ ทำให้แขนเล็กที่โอบรอบเอวหนาปล่อยตกลงสู่ข้างลำตัวอย่างหมดแรงใบหน้าสวยยุ่งไปหมด สมองน้อยๆกำลังประมวลผลอย่างหนัก

“เลือกดีๆนะลูก” พูดต่ออีกแค่นั้นก่อนจะยืนนิ่งเพื่อรอให้ลูกชายเลือก

“ป๊าอ่ะ” เสียงใสครางออกมาอย่างขัดใจ

“ฮยอกเลือกไม่ได้อ่ะ” ฮยอกแจว่าหน้าง้ำ ก่อนจะจ้องทีละคนเรียงตัวไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่หัวแถวตรงที่ซองมินยืนอยู่ ใบหน้าหวานหันไปมองบิดาของตัวเอง

“ป๊าฮะ แต่ซองมิน ชางมิน เรียวอุคและก็ชินดงไม่ได้ทำอะไรฮยอกเลยนะฮะ” คนน่ารักพูดขึ้น

“งั้นก็กันสี่คนนั้นออกมา” พอสิ้นเสียงทรงอำนาจร่มคันใหญ่ของพนักงานถูกกางเพื่อบดบังแสงแดดให้ทั้งสี่คนทันที

“ป๊า แต่คยูฮยอนเขาก็ดีกับฮยอกนะฮะ” แล้วคนน่ารักก็พูดต่อ จนคนเป็นพ่อพยักหน้าน้อยๆพร้อมกับพนักงานที่วิ่งเอาร่มไปกันแดดให้

“ป๊าแต่ซีวอนกับฮันกยองเขาก็ไม่ได้เลวร้ายนะฮะ” คนน่ารักหันไปหาคนเป็นพ่ออีกครั้ง ซูมานก็ทำเพียงแค่กวักมือเรียกเข้ามาอีกครั้ง

“ป๊าฮะ คิบอม เยซอง ดงเฮก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรฮยอกนะฮะ” ร่างบางหันมาบอกอีกครั้ง

“ตกลงหนูจะเอาใครออก” ซูมานถามขึ้นอย่างเหนื่อยใจ

“ไม่เอาออกฮะ” ฮยอกแจตอบอย่างหนักแน่น

“ไหนป้าจางเขาบอกว่าเราจะแก้แค้นไง”

“ก็ผมไม่แค้นแล้วนี่นา” ร่างบางเอียงคอบอกอย่างน่ารัก ก่อนจะถูกอีทึกดึงเข้าไปกอดไว้พร้อมกับใช้มือบังแดดให้

“อ้าวเวน ลูกฉัน” และแล้วซูมานก็ต้องกุมขมับเพราะความลังเลของลูกชายสุดที่รัก

“ป๊าอ่ะ เอาไว้หมดเลยฮยอกไม่เลือกนะ” ร่างบางก่อนจะกอดเอวอีทึกแน่น จนเมะคนที่ยืนอยู่ไกลๆเริ่มอิจฉาขึ้นมาเลยยอมเดินตากแดดออกมายืนล้อมฮยอกแจเอาไว้

“ไม่โกรธแน่นะ” ซูมานถามย้ำอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ

“แน่สิฮะ” เสียงใสตอบกลับก่อนจะถูกคิบอมก้มลงหอมแก้มต่อหน้าต่อตาประธานบริษัท

“แล้วคนไหนลูกเขยพ่อล่ะ” ซูมานถามต่อทันที คำถามที่ใครหลายๆคนต่างยืนเงียบเพื่อรอฟังคำตอบ

“ป๊า ทำไมถามฮยอกแบบนี้อ่ะ” คนสวยว่าหน้าง้ำอยู่ท่ามกลางหมู่มวลหนุ่มเมะทั้งหลาย เสียงกรี๊ดกร๊าด โวยวายที่ดังขึ้นเมื่อครู่เงียบลงไปพร้อมๆกับคำถามนั้น

“พ่อให้เราเลือกไง พ่อขอเขยแค่คนเดียวนะ” ซูมานพูดต่อก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“ป๊า ฮยอกเลือกไม่ได้” ร่างบางว่า

“ต้องเลือกให้ได้เดี๋ยวนี้” ซูมานว่าหน้านิ่งทำให้คนสวยยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ ร่างบางหมุนตัวไปหาคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง

“เยซอง หอมแก้มฮยอกหน่อยสิ” เสียงหวานพูดกับหนุ่มซาลาเปาซึ่งเยซองก็ยินยอมก้มลงหอมแก้มใสไปอย่างอ้อยอิ่งกว่าจะถอนจมูกออกมาได้ก็ทำให้ใบหน้าหวานซับสีเรื่อไปแล้ว

“คยูฮยอน” เสียงหวานหันไปเรียกคนข้างๆต่อ แต่ก่อนจะเอ่ยขออะไรใบหน้าหล่อก็โน้มลงจนริมฝีปากนุ่มจรดกันซะแล้ว เรียวลิ้นร้อนตวัดไปมาเก็บเกี่ยวความหอมหวานอย่างไม่อายคนที่จ้องมองกว่าอีกพันคน

“พอแล้ว” เยซองว่าก่อนจะดันตัวรุ่นน้องออกไป

“ฮีชอล นายกอดฉันหน่อยสิ” พอเลยจากคยูฮยอนคนตัวเล็กก็หันไปพูดกับฮีชอล ฮีชอลเลยดึงร่างบางเข้ามากอดจนแน่น

“ขอลองกอดกับอีทึกหน่อยนะ” พอผละออก คนตัวเล็กก็อ้าแขนรออีทึกทันที ซึ่งอีทึกก็ไม่รอช้าดึงคนตรงหน้ามากอดอย่างแนบแน่นเช่นกัน

“ยุนโฮ” พอออกจากอีทึกใบหน้าหวานก็หันไปหาลีดเดอร์ของวงดงบังชินกิทันที ยุนโฮยิ้มน้อยๆก่อนจะรวบเอวบางเข้าหาแล้วก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะประทับตราสีกุหลาบเอาไว้โดยไม่เกรงใจประธานบริษัทของตัวเองแม้แต่น้อย

“พอแล้ว ฉันบ้าง” แจจุงว่าก่อนจะมายืนซ้อนด้านหลังของฮยอกแจแล้วก้มลงไซร้ซอกคอขาวแถมยังโน้มไปด้านหน้าเพื่อจุมพิตที่ริมมุมปากเล็ก ยิ่งทำให้ใจที่หสั่นไหวของฮยอกแจยิ่งโคลงเคลงมากขึ้น

“พี่แจเกินไปและ”แล้วก็เป็นจุนซูที่ทนไม่ได้เข้ามาดึงแจจุงออกไปพร้อมๆกับที่ยูชอนมาดึงยุนโฮ ชางมิน ซองมิน เรียวอุคได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพราะเริ่มสงสารเคะน้อยๆคนเดียวกลางวง  ยูชอนกับจุนซูพอเข้าประจำที่ก็ก้มลงลวนลามคนตรงกลางทันที แถมยังทำรอยรักเพิ่มอีกสองรอยจนเด่นชัดมากขึ้น ซูมานได้ยืนมองอึ้งๆที่ไม่ห้ามไม่ใช่เพราะไม่หวงลูกชายแต่กำลังชอคต่างหาก

“พอๆๆๆ” พอตั้งสติได้คนเป็นพ่อก็ตะโกนลั่นก่อนจะดึงลูกชายตัวเองออกมา คิบอม ดงเฮ ฮันกยอง คยูฮยอน ซีวอน ที่ยังไม่ได้แตะต้องคนตัวเล็กแม้ลายเล็บยืนอ้าปากค้างด้วยความเสียดายอยู่กับที่

“เลือกได้แล้วลูก” ซูมานว่า

“เลือกไม่ได้อ่ะ” เสียงใสว่าก่อนจะสะบัดตัวออกจากมือของซูมานวิ่งเข้าไปกอดเอวของคยูฮยอนเอาไว้แน่น พวกพนักงานพยายามจะดึงตัวฮยอกแจกลับมาแต่ก็ถูกพวกเมะๆกันเอาไว้ได้

“ต้องได้”

“ไม่ได้”

“ต้องได้”

“ก็ผมว่าผมจะไม่เลือกไง” ฮยอกแจเริ่มขึ้นเสียง

“ฮยอก พ่อบอกว่าหนูต้องเลือกไง” ซูมานตะโกนกลับบ้าง เพราะเข้าไม่ถึงตัวลูกชายสุดที่รัก

“ได้ พ่อบอกว่าขอเขยคนเดียวใช่ไหม” ร่างบางถามนิ่งๆ

“อืม” คนเป็นพ่อพยักหน้าน้อยๆ

“ผมไม่เอาเขยให้พ่อซักคน” ฮยอกแจตอบกลับ ก่อนที่หนุ่มเมะจะยืนหน้าห่อเหี่ยวไปตามๆกัน

“ก็ดี”

“แต่ผมจะเอา ‘ลูก’เขยให้พ่อ 16 คน” ฮยอกแจพูดต่อคนเป็นพ่ออ้าปากค้าง ในขณะที่รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าคนที่ยืนอยู่รายรอบ

“มันจะดีเหรอลูก”

“ดีที่สุดฮะ”

“เหตุผลล่ะ”

“ก็เวลาผมอยู่ใกล้ใครผมก็หวั่นไหวตลอดเลย สงสัยหัวใจผมคงจะมีหลายดวง” เสียงใสตอบกลับตามที่คิด

“พวกนั้นจะยอมเหรอไง”

“ยอมครับ” หนุ่มเมะตอบออกมาพร้อมกัน

“ตามใจลูกแล้วกัน” ซูมานสรุปออกมาก่อนจะหันไปหัวเราะกับซึงฮวานผู้จัดการของพวกหนุ่มๆ เพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผน

“ผมรักพ่อจัง แต่ผมก็รักพวกนี้ด้วย” เสียงใสพูดต่อก่อนจะยิ้มไปให้พ่อตัวเองแล้วหันกลับมายิ้มหวานไปให้ว่าที่คนรักทั้งหลาย

“อ๊ะ! อย่าเพิ่งมายุ่งกับฮยอกนะ” ฮยอกแจว่าถอยหลังหนีก่อนที่ดงเฮจะดึงเข้าไปกอดได้

“ทำไมอ่ะ” ปลาน้อยว่าหน้าเศร้า

“มาขอเค้าก่อนสิ”

The End

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------