Special All x Eunhyuk 2

ฉันก็แค่สงสาร” อีกคนตอบกลับ

“สงสาร?” ทวนคำด้วยความสงสัย แค่สงสารทำไมถึงดูใส่ใจได้ขนาดนั้น

“ใช่ แค่สงสาร”

“ฉันก็เพิ่งรู้ว่าคนในชมรมเราปากไม่ตรงกับใจกันซักคน” ฮยอนจุงพูดเรียบๆ ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรเพราะหลังจากที่ไปสัมผัสมาถึงจะพูดจารุนแรงขนาดไหนแต่ก็แสดงออกว่าเป็นห่วงและที่สำคัญแต่ละคนโคตรจะหวงร่างบางจนออกนอกหน้า แต่ทำไมถึงไม่รู้ใจตัวเองกันซักทีนะ

อีกวันแล้วที่ฮยอกแจต้องไปกลับโดยรถเมล์ กินข้าวคนเดียวในครัว บางวันก็ไม่กินเลยด้วยซ้ำ แถมยังต้องโกหกคำโตว่าทุกคนดีกับเขาอีก วันนี้ร่างบางลากสังขารกลับบ้านมาเมารถอีกตามเคย เขาล่ะเกลียดโรคประจำตัวแบบนี้จริงๆ ร่างบางเดินเหมือนคนไร้วิญญาณเข้าบ้านมา ผ่านห้องนั่งเล่นที่ทุกคนรวมตัวกันอยู่ก็ไม่ได้ใส่ใจ

“แหม มาถึงจะทักเจ้าของบ้านหน่อยไม่ได้เหรอไง” ฮีชอลนั่นเองที่พูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้ ร่างบางหยุดยืนอยู่กับที่ก่อนจะหันไปยังบริเวณนั้นใบหน้าใสซีดเผือด จนคยูฮยอนเองยังตกใจ ฮยอกแจโค้งตัวลงเป็นการทักทายไม่มีเสียงใดๆออกจากริมฝีปากสวยแม้แต่น้อย ตั้งแต่วันนั้นฮยอกแจก็พยายามหลบหน้าคนในบ้านแต่ก็ดูเหมือนจะทำได้ไม่ตลอดรอดฝั่งเพราะวันนี้ก็เจอทุกคนเข้าไปเต็มๆ

“พูดไม่เป็นเหรอไง” คิบอมพูดขึ้นใบหน้าเฉยชา ขาเรียวที่กำลังจะก้าวออกไปถึงกับต้องสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะหันมาอีกครั้ง

“กลับมาแล้วฮะ” น้ำเสียงอ่อนแรงเอื้อนเอ่ยขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะรีบปิดปากและวิ่งขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็วๆ

“เกือบปล่อยไว้ข้างล่างแล้วไหมล่ะ” ร่างบางที่อาเจียนอย่างหนักหอบจนตัวโยน โดยที่คนข้างล่างก็งงไปกับอาการแบบนั้นเหมือนกัน

“เขินรึไงวะ วิ่งปิดหน้าปิดตาขึ้นห้อง” คังอินพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะน้อยๆ

“ไม่ใช่หรอกครับ” ซองมินพูดขึ้นทำให้ทุกคนหันมามอง ซองมินเลยชูใบประวัติของฮยอกแจที่ผู้จัดการให้มาตั้งแต่สองอาทิตย์แรกขึ้นมา

“นายเอามาดูเหรอ” เยซองถามก่อนจะไปหยิบมาดูบ้าง

“ผมแค่สงสัย” ซองมินบอกตามความจริง

“อ้าว เมารถอย่างหนักเหรอเนี่ย” เยซองร้องเสียงดัง

“ใช่ครับ ผมอ่านเจอตั้งนานแล้วก็เลยรอดูว่าเค้าจะปริปากพูดบ้างรึเปล่า” ชางมินที่เคยอ่านกับซองมินพูดขึ้นบ้าง

“อ้าว” ดงเฮพูดออกมาแค่นั้นก็เงียบไป

“ตอนเช้า พอฮยอกแจไปถึงห้องก็จะวิ่งออกไปห้องน้ำทันทีเลยครับ ผมเคยแอบตามไปดูก็พบว่ากำลังอาเจียนอย่างหนัก ตอนแรกผมก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ มีวันนึงที่เขาเป็นลมในวิชาพละผมเลยเอะใจ” คยูฮยอนเล่าบ้าง ทำให้ดงบังชินกิที่เพิ่งกลับมาจากออกคอนเสิร์ตเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยความอยากรู้ทันที

“บอบบางจริงนะ” คิบอมพูดขึ้น

“แต่ฉันก็เมารถนะ ฉันรู้ว่ามันทรมานมาก” เรียวอุคพูดขึ้น แสดงออกทันทีว่ารู้สึกผิด

“เอ่อ หมอนั่นอาจจะสำออยก็ได้นี่” ฮีชอลพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะคล้อยตามไปหมด แล้วลุกขึ้นเดินกลับห้องทันที ทำให้ทุกคนแยกย้ายกันไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน

ร่างบางกอดกระดาษรายงานแนบอกด้วยใจหวั่นๆ ก็วันที่เป็นลมก็รู้แต่ว่าอาจารย์สั่งให้ทำรายงานแต่ไม่แน่ใจว่าเนื้อหามันครบรึเปล่า ขาเรียวค่อยๆเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของคยูฮยอนก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกความมั่นใจและเคาะประตูไม่นานนักเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา

“อ้าว ฮยอกแจ” ร่างสูงเรียกใบหน้าฉายแววสงสัย

“เอ่อ ขอรบกวนหน่อยนะ” ร่างบางถามอย่างเกรงใจ ก่อนที่คยูฮยอนจะพยักหน้ารับแล้วเบี่ยงตัวหลบ ฮยอกแจมองคนตรงหน้างงๆก่อนที่คยูฮยอนจะเป็นฝ่ายจับมือนิ่มๆนั่นดึงเข้ามาในห้อง ร่างสูงเมื่อได้สัมผัสมือนิ่มก็แทบจะหลอมละลายทันที นิ่มอย่างที่ใครๆก็รู้ว่าไม่เคยลำบากมาก่อน

“มีอะไรล่ะ” คยูฮยอนเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะทำงานแล้วถาม

“เนื้อหาฉันครบไหมอ่ะ วันนั้นฉันกลับมาก่อน” ฮยอกแจพูดหมายถึงวันที่ตัวเองเป็นลม ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ก่อนจะดึงรายงานในมือเล็กไปดู ตัวอักษรสวยงามที่ดูก็รู้ว่าคนทำคงตั้งใจทำมากปรากฏเด่นชัดขึ้น นิ้วเรียวค่อยๆไล่พลิกไปทีละหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน

“นี่ๆๆ ตรงนี้อาจารย์เค้าให้ใส่กระบวนการด้วยนะ ไดอะแกรมน่ะ” คยูฮยอนหยุดอยู่ที่แผ่นนึงก่อนจะเรียกอีกคนให้เข้าไปดู ร่างบางก็เดินเข้าไปดูอย่างว่าง่าย ก่อนจะก้มลงไปมองตรงที่ชายหนุ่มชี้ คยูฮยอนมองใบหน้าใสด้านข้างอย่างเผลอไผล ควบคุมตัวเองไม่ให้สูดดมความหอมหวานนั้น

“ตรงนี้เหรอ” ร่างบางชี้นิ้วของตัวเองลงไปก่อนจะหันมามองตาแป๋ว

“เอ่อ ใช่ๆ” ร่างสูงตอบก่อนจะหันมามองรายงานต่อ

“แต่ฉันไม่ได้จดไว้” บอกเสียงอ่อยๆ

“เอาของฉันไปดูก็ได้” คยูฮยอนพูดก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสขึ้นมาทันที ทำไมฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มของนายเลยนะ

“ขอบใจนะ” พูดก่อนจะรับกระดาษแผ่นนั้นมา

“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก” ร่างสูงตอบก่อนจะเดินไปเพื่อเปิดประตูส่ง

“เดี๋ยวรีบทำแล้วจะเอามาคืนนะ” ฮยอกแจยิ้มให้ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะปิดประตูเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“ไง อ่อยน้องฉันถึงในห้องนอนเลยเหรอไง” คิบอมถามขึ้นเพราะเขาออกมาจากห้องเห็นฮยอกแจมุ่งหน้าไปห้องของคยูฮยอนพอดีเลยยืนรออยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

“ฉันไม่ได้อ่อย” ตอบก่อนจะรีบเดินออกมาเพื่อให้ถึงห้องนอน แต่ทว่าขายาวๆของคิบอมเร็วกว่าที่ก้าวทีเดียวก็ถึงตัวร่างบางแล้ว คิบอมจับแขนของคนตัวเล็กเอาไว้แน่น แขนที่เค้ายังกำเกือบมิด นั่นบ่งบอกได้ดีว่าร่างบางตัวเล็กแค่ไหน ร่างสูงโน้มหน้ามาใกล้ๆก่อนจะมองสบตาแป๋วๆของคนตรงหน้า

“ถอยไปนะ ฉันจะทำงาน” ฮยอกแจว่าก่อนจะผลักหน้าอกแกร่งออก

“เนี่ยน่ะนะ” คิบอมถามก่อนจะฉวยรายงานปึกนั้นมาอยู่ในมือ มือเล็กพยายามจะคว้ากลับมาแต่ไม่เป็นผล

“เอาคืนมานะ” เสียงใสว่า คยูฮยอนที่ยืนดูอยู่นานแล้วทนไม่ได้จนต้องออกมาจากห้อง

“พี่ครับ”

“ว่าไง ใจอ่อนจังเลยนะ” คิบอมหันไปพูดจากวนประสาทใส่น้องชายตัวเอง และเนื่องจากการคุยเสียงดังทำให้ใครหลายๆคนที่คืนนี้ไม่มีงานเริ่มโผล่ออกจากห้องมามอง

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ซองมินส่งสายตาบ๊องแบ๊วมาเป็นเชิงถามเนื่องจากเห็นคิบอมจ้องตากับฮยอกแจไม่มีท่าทีว่าใครจะยอมใครก่อน

“ก็หมอนี่เข้าไปยั่วคยูในห้อง” คิบอมตอบ

“ไม่ใช่ ฉันเข้าไปถามรายงาน” ฮยอกแจเถียงกลับทันที

“แก้ตัวไม่ขึ้นเลยนะ ถามตอนเย็นก็ได้นี่” คิบอมว่า

“ฉันบอกให้เอาคืนมาไง” ร่างบางไม่ตอบแต่พยายามจะคว้าคืนมา

“คิบอมคืนเค้าไปเถอะ” ชางมินพูดขึ้น ฮยอกแจเห็นคิบอมเผลอจึงรีบดึงกระดาษปึกนั้นมาทันทีพร้อมกับกอดไว้แนบอก พยายามจะเบี่ยงตัวกลับห้องแต่คิบอมก็ไม่ยอมถอยไปไหน

“ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่ามาอ่อยคนในวงน่ะ” คิบอมตวาดเสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่าคนอื่นๆเริ่มจะไปเข้าข้างคนน่ารักตรงหน้านี่เสียแล้ว

“ฉันก็บอกไปแล้วเหมือนกันว่าไม่ได้อ่อย” ฮยอกแจขึ้นเสียงใส่จนคิบอมโมโหกระชากกระดาษที่อีกคนจับไว้แน่นอย่างแรง เป็นผลให้กระดาษรายงานขาดออกเป็นสองส่วน ร่างบางยืนมองซากผลงานของตัวเองที่ไม่สามารถเอาไปส่งได้ตาค้าง คิบอมเองก็ตกใจเหมือนกัน

“เอ่อ  คยู ” ฮยอกแจไม่ตอบไม่ว่าอะไร น้ำตาหยดใสค่อยๆไหลออกจากตาคู่สวยไม่มีเสียงสะอื้น มีแต่ความเงียบ ซองมินมองคนตรงหน้าสงสารจับใจ

“ขอโทษนะคยู เดี๋ยวจะไปเขียนให้ใหม่” ร่างบางหันไปบอกคยูฮยอนที่ยังยืนอึ้งอยู่กับที่ก่อนจะเดินกลับห้องไป ไม่มีการกีดขวางแต่อย่างใด คิบอมยืนมองกระดาษในมือตัวเองนิ่ง ทั้งหมดเป็นลายมือ ไม่ได้เป็นการพิมพ์ ปึกขนาดนี้เกินสามสิบหน้าแน่ๆ

“คิบอมนายทำเกินไปแล้วนะ” ดงเฮที่แต่ก่อนเข้าข้างคิบอมตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นอีกฝ่ายทันที

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ร่างสูงตอบอ่อยๆ ก่อนจะมองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิทไปแล้ว

“งานนั่นส่งเมื่อไหร่น่ะคยู” แจจุงถามขึ้นอดสงสารไม่ได้เหมือนกัน

“พรุ่งนี้เช้าครับ” คยูฮยอนตอบก่อนที่ยุนโฮจะตาโตขึ้นตกใจ

“พรุ่งนี้เหรอ พิมพ์ได้ไหม” ยุนโฮเอ่ยถามเริ่มเป็นกังวล

“วิชาอาจารย์แทยอนพิมพ์ได้ที่ไหนกันครับ” คยูฮยอนตอบในหัวกำลังตัดสินใจ

“ฉันจะไปช่วยเขียน” เรียวอุคพูดไม่สนใจคนอื่นก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของฮยอกแจทันทีแต่คยูฮยอนจับไว้ก่อน

“อะไรของนาย” เรียวอุคถามหน้าตาสงสัย

“ของฉันเสร็จแล้ว ฉันจะไปช่วยเขียนด้วย” คยูฮยอนตอบก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องของฮยอกแจกับเรียวอุค ร่างบางกอดกระดาษรายงานอีกครึ่งแน่นก่อนจะซบหน้าร้องไห้กับเข่า อยู่ข้างเตียง คนมาใหม่สองคนมองคนตรงหน้าด้วยความสงสาร

“ฮยอกแจ” คยูฮยอนเรียกเสียงอ่อนโยน

“อ่อ ขอโทษนะเดี๋ยวจะเขียนให้เดี๋ยวนี้แหละ” เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็จัดแจงลุกขึ้นมาทันที ปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดออกลวกๆ

“ไม่ต้องหรอกของเราแผ่นเดียวเอง เดี๋ยวเราเขียนเอง นายทำของนายเถอะเราจะช่วย” คยูฮยอนบอก

“แต่อีกครึ่งนึงอยู่ที่” เสียงหวานพูดแล้วเว้นไว้ไม่แม้แต่อยากจะเอ่ยถึงคนๆนั้น

“อ๋อ เดี๋ยวเราไปเอามาให้” เรียวอุคบอกก่อนจะวิ่งออกไป

“สะใจนายไหม คิบอมงานเขาต้องส่งพรุ่งนี้น่ะ” ยูชอนที่ไม่เคยแสดงความคิดเห็นถามขึ้นด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด มันเกินไปรึเปล่า

“เค้าไม่มีงานส่งนายก็ยิ้มสิ สะใจเลย” ซองมินเสริมแต่ร่างสูงยืนเงียบ

“อย่าว่าคิบอมเลย คิบอมคงไม่ได้ตั้งใจ” ฮีชอลออกโรงปกป้องน้อง

“พี่น่ะใจร้ายรู้ตัวรึเปล่า” เยซองพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับห้องไปปิดประตูเสียงดัง

“คิบอมขอกระดาษ” เรียวอุคพูดเสียงเรียบยื่นมือไปรอตรงหน้า แต่คิบอมกลับกำกระดาษส่วนนั้นไว้แน่น

“ทำไม ทำของเค้าขาดยังไม่พอจะให้เค้าหาข้อมูลใหม่ด้วยเหรอไง” ซองมินแดกดันก่อนจะเดินหายเข้าห้องฮยอกแจไป ยังไงเขาก็อยากจะช่วยปึกขนาดนั้นสามคนจะเสร็จไหมน่ะ

“มินนี่ มินมินไปด้วย” ชางมินเรียกเพื่อนก่อนจะวิ่งตามเข้าไป

“พี่ยุนโฮครับ” จุนซุเรียกหัวหน้าวง

“ผมขอไปช่วยเค้าทำนะครับ” จุนซูบอกเจตนาทันทีที่ยุนโฮมองหน้า

“อย่านอนดึกล่ะเราต้องไปแต่เช้า” ยุนโฮบอก จุนซูเลยหายเข้าไปในห้องอีกคน แจจุงมองน้องๆที่เดินหายไปก่อนจะลากยุนโฮให้เข้าไปด้วย เหตุผลคือ คนเยอะเสร็จเร็วนอนเร็ว

“คิบอมขอกระดาษ” เรียวอุคพูดอีกครั้งหน้าตาไม่สบอารมณ์ คิบอมไม่ตอบแต่กลับเดินเข้าห้องของฮยอกแจไป ดงเฮเลยตามไปติดๆ แต่ฮีชอลกลับเดินเข้าห้องของตัวเองไป

“พวกนายไปนอนเถอะ” พอเข้ามาในห้องทุกคนกำลังง่วนกับการแบ่งว่าใครจะเขียนตรงไหน ใครจะวาดรูป ก็สงบลงมองคนมาใหม่อย่างไม่เข้าใจ

“ฉันจะช่วย” ซองมินบอกไม่ใส่ใจคิบอมแม้แต่น้อย

“ฉันจะทำเอง” คิบอมบอกเสียงดังทำให้ทุกคนสะดุ้ง

“นายทำคนเดียวแล้วมันจะเสร็จไหม เราจะช่วยฮยอกแจ” แจจุงพูดก่อนจะก้มลงไปวาดอะไรต่อ

“แต่พรุ่งนี้พวกนายมีไลฟ์ด้วยนะ” คิบอมบอก แต่ทุกคนส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร คิบอมมองเลยไปยังคยูฮยอนที่ตอนนี้นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงนุ่ม หน้าตาใช้สมาธิในการคำนวณใหม่อย่างมาก จนเรียวอุคต้องดึงกระดาษอีกส่วนไปจากคิบอมแล้วเดินเอาไปต่อ กับอีกครึ่งหนึ่งโดยมียุนโฮและยูชอนคอยช่วย คิบอมมองไปยังร่างบางที่นั่งอยู่บนโต๊ะหนังสือ น้ำตาหยดใสยังคงไหลมาเรื่อยๆทำให้ต้องเปลี่ยนกระดาษบ่อยๆ คิบอมมองก่อนที่ความรู้สึกผิดจะชนะ ร่างสูงจึงเดินตรงเข้าไปหาฮยอกแจท่ามกลางความตกใจของทุกคน

“นายจะทำอะไรอีก” ร้อนถึงดงเฮที่ยืนดูมานานแล้วทนไม่ได้เลยไปยืนขวางไว้

“ถอยไปเหอะน่า” คิบอมบอกก่อนจะดันดงเฮออก

“ฉันเขียนให้” คิบอมพูดเสียงเรียบ ร่างบางเงยหน้ามองคนพูดอย่างตกใจ

“ไม่เป็นไร นายไปนอนเถอะ” ร่างบางตอบก่อนจะก้มหน้าลงเขียนต่อ คิบอมที่เคยเย็นชากลับความอดทนต่ำก็ตอนนี้แหละ ดื้อนักเขาก็เลยอุ้มร่างบางก่อนจะโยนลงบนเตียงนุ่มโดยที่คยูฮยอนแทบเด้งมารับไม่ทัน

“ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย” คยูฮยอนว่ามองคนในอ้อมกอดที่เริ่มร้องไห้อีกครั้งอย่างตกใจ

“อยากจะช่วย ก็ช่วยแสดงออกดีกว่านี้หน่อย” เรียวอุคว่าเข้าให้ แต่คิบอมไม่สนใจนั่งเรียงเลขหน้าก่อนจะมองคนที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงโดยมีซองมินกอดปลอบอยู่

“นายทำงานของนายไปเถอะ” คิบอมบอกเรียวอุคก่อนจะเริ่มลงมือเขียน ทุกคนมีหน้าที่ต่างกันจะมีก็แต่เจ้าของรายงานเท่านั้นที่ร้องไห้จนหลับไปคาอกซองมิน

“หลับไปแล้วน่ะ สงสัยจะเหนื่อยดูดิมือแดงหมดเลย” ซองมินบอกก่อนจะจับนิ้วเรียวสวยของตัวเล็กมาดู แล้วก็เห็นว่าแดงไปหมดจริงๆ คงนั่งเขียนทุกวัน

“คยูนายมือแดงป่ะ” ชางมินหันไปถามคยูบ้าง คยูฮยอนยกมือให้ดูเป็นคำตอบ

“เออแดงจริงๆด้วย” ดงเฮพูดขึ้นก่อนจะนั่งหาวหวอดๆบนเตียงไม่นานนักก็ทิ้งตัวลงนอนข้างคยูฮยอนต่างกันที่อีกคนหลับสนิทอีกคนใช้ความคิด ไม่นานนักซองมินก็นอนหลับไป ภายในอ้อมกอดยังมีร่างบางซุกอยู่ พวกดงบังชินกิ ก็แยกย้ายกลับห้องไป เหลือเพียงคิบอมและคยูฮยอนเท่านั้นที่ยังไม่หลับ

“พี่ไม่น่าทำร้ายเขาขนาดนี้เลย” คยูฮยอนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น คิบอมชะงักมือที่กำลังเขียนอยู่ทันทีก่อนจะหันมามองหน้ารุ่นน้อง

“ฉันไม่มีอะไรจะพูด” คิบอมตอบ ใช่เขาไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ จะให้บอกว่ายังไงล่ะ เขาผิดเต็มๆอยู่แล้วนี่

“ผมนอนก่อนแล้วกัน เสร็จแล้ว” คยูฮยอนบอกขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างฮยอกแจ และดงเฮ ร่างบางที่ถูกซองมินแย่งเอาผ้านวมผืนนุ่มไปก็หันมาซุกอกคยูฮยอนทันที ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะกอดร่างบางไว้แล้วหลับไปพร้อมกัน คิบอมมองฮยอกแจอย่างรู้สึกผิด ชายหนุ่มทำได้แค่เขียนรายงานใหม่จนถึงเช้า แผ่นสุดท้ายก็ลงไว้ว่า ขอโทษนะ

“อื้อ” ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะตกใจที่พบบุคคลแปลกหน้าภายในห้องหลายชีวิต แถมตัวเองยังโดนคยูฮยอนกอดไว้อีก ร่างบางเอาแขนของคยูฮยอนออกช้าๆ ก่อนจะมองไปรอบห้องพบซองมิน(ที่หล่นจากเตียงไปเมื่อไหร่ไม่รู้)และเรียวอุคนอนอยู่ที่พื้นมีฟูกปูรองอยู่ ไม่รู้ไปเอามากันตอนไหน คยูฮยอน ดงเฮนอนอยู่บนเตียง แล้วคิบอมนอนฟุบไปกับโต๊ะ ข้างๆกันมีกระดาษปึกหนึ่งวางอยู่ด้วย ฮยอกแจเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงมากขึ้นก่อนจะหยิบรายงายมาดูทีละหน้า แล้วร่างบางก็ต้องตกใจเมื่อเห็นข้อความในหน้าสุดท้าย แล้วอมยิ้มน้อยๆ อย่างน้อยคนพวกนี้ก็มีหัวใจเหมือนกัน นึกว่าจะเย็นชาหมดทุกคนซะอีก นิ้วเรียวเอื้อมมือไปสัมผัสกับมือแกร่งของคนที่ฟุบอยู่บนโต๊ะ ปรากฎว่ามือยังคงอุ่นๆอยู่ แสดงว่าเพิ่งเลิกเขียนเมื่อไม่นานมานี้เอง มือของคิบอมแดงจนตกใจ มือนิ่มนวดมือให้คิบอมอย่างอ่อนโยนแล้วจัดการหาผ้าห่มมาห่มให้ก่อนจะเดินหายเข้าห้องน้ำไป คิบอมที่เพิ่งหลับไปตื่นขึ้นมามองแผ่นหลังบางก่อนจะยิ้มน้อยๆ กระชับผ้าห่มที่ดูอบอุ่นกว่าความหนาของผ้าไว้แน่น ความรู้สึกแบบนี้มาจากไหนนะ

“เฮ้ ดงเฮ คยูฮยอน เรียวอุค” เสียงฮันกยองกับซีวอนดังขึ้นเรียกพวกสมาชิก SJM ทำให้ฮยอกแจที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินออกไปหน้าห้อง

“เอ่อ” เสียงใสเอ่ยออกไป ทำให้ซีวอนหันมามองหน้าตาไม่พอใจ

“ฉันไม่ได้เรียกนาย” ซีวอนบอกเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเพราะเป็นตัวแทน SJM ไปประชุม

“ฉันรู้แล้ว แค่จะบอกว่าพวกนั้นอยู่ในนี้” ร่างบางบอกก่อนจะเปิดประตูให้กว้างขึ้นทำให้ซีวอนกับฮันกยองหันไปมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องมา

“เฮ้ย ทำไมสภาพเหมือนศพแบบนี้หล่ะ” ฮันกยองบ่นก่อนจะหันมามองฮยอกแจอย่างเอาเรื่อง

“ฉันไม่ได้ทำอะไรพวกเค้าหรอกน่า” พูดออกมาเนือยๆ เหนื่อยเหลือเกินกับการที่ต้องมานั่งแก้ตัวให้ตัวเอง

“เหอะ ก็ลองทำสิ” ซีวอนว่าก่อนจะหันไปคุยกับฮันกยองว่าไอ้พวกนี้มันมาอยู่นี่ได้ยังไง

“ฉันจะลงไปทำอาหารให้นะ พวกนายเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ” ฮยอกแจไม่สนใจที่ซีวอนว่า ก่อนจะเดินหายออกจากห้องไปสร้างความงุนงงให้คนฟังเป็นอย่างดี ว่าซะขนาดนี้ทำไมยังใจดีอีกนะ

“ตื่นโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย” ฮันกยองตะโกนเสียงดังลั่นทำให้คนที่นอนอยู่งัวเงียขึ้นมามองงงๆ

“ว่าไงอ่ะพี่” ดงเฮถามก่อนจะเอาหมอนปิดหน้าเตรียมนอนต่อ

“วันนี้พวกแกต้องไปถ่ายเอมวีนะ ปล่อยให้คิบอม ซองมินนอนไป แต่พวกแกตื่นนนนนนนนน” ฮันกยองร่ายยาวทำให้เอสเจเอ็มที่เหลือตกใจขึ้นมานั่ง

“ใช่เลย ลืมไปเลย” เรียวอุคว่าก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป

“งั้นผมไปอาบน้ำดีกว่า” ดงเฮพูดแล้ววิ่งหายไปอีกคน

“เออ ใช่พี่ฝากปลุกพวกนี้ไปนอนที่ห้องพวกมันที” คยูฮยอนว่าก่อนจะขยี้ตาแล้ววิ่งหายไปอีกคน ฮันกยองกับซีวอนเลยจำใจต้องปลุกที่เหลือทีละคนแต่กลายเป็นว่า

“อ้าว ยังไม่ถึงเวลาตื่นผมเลยนอนต่อนะ” ซองมินว่าก่อนจะย้ายมานอนบนเตียง

“ผมเมื่อยจังพี่” คิบอมบอกเหมือนละเมอก่อนจะย้ายตัวเองไปนอนบนเตียงบ้าง

“อ้าวเวน จริงถึงเวลาเรียนค่อยมาปลุกใหม่แล้วกัน” ฮันกยองพูดกับซีวอนก่อนจะเดินออกจากห้องไป เจอเยซองเพิ่งออกมาพอดี

“อรุณสวัสดิ์ครับพี่เย” ซีวอนทัก

“อ่ะ เพิ่งกลับมาเหรอ” เยซองถาม

“ใช่พี่แต่ผมสงสัยมากว่าทำไมไอ้พวกห้าตัวนั้นถึงไปอยู่ห้องหมอนั่น” ซีวอนถามในสิ่งที่สงสัยทันที

“นี่พวกนั้นนอนที่นั่นเลยเหรอ” เยซองถามกลับซีวอนกับฮันกยองพยักหน้ารับทันที

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นน่ะ” ฮันกยองถามบ้างก่อนที่เยซองจะเล่าทุกสิ่งทุกอย่างจนหมด

“มิน่าไอ้บอมมานบอกว่ามันเมื่อย” ฮันกยองสรุปกับตัวเองก่อนอคติที่มีเริ่มหายไป

“พี่แต่เมื่อวานนี้ฮยอกแจ เอ่อ หมอนั่น น่าสงสารมากเลยนะ ตอนที่เห็นรายงานขาดก็แค่ร้องไห้แล้วขอโทษคยูฮยอนอย่างเดียวเลยพี่  สนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองซะอีกจนผมยังงงเลย ผมก็อยากไปช่วยนะแต่ติดที่ว่าผมก็ทำงานค้างอยู่” เยซองร่ายยาวจนซีวอนเริ่มคล้อยตาม ไม่นานนักห้องของคนที่ถูกพูดถึงก็ถูกเปิดออกก่อนที่ทั้งสองคนสภาพซอมบี้จะเดินออกมา แยกย้ายกันไปอาบน้ำ

“โห ท่าจะงานหนัก” เยซองเมื่อเห็นสภาพน้องก็บ่นอุบอิบแล้วเดินเลยลงไปข้างล่าง

“อรุณสวัสดิ์ฮะเยซอง” ฮยอกแจที่กำลังเรียงจานข้าวพร้อมกับข้าวที่หน้าตาน่ากินอยู่บนโต๊ะเอ่ยทักทาย

“อืม” เยซองที่ไม่เคยโดนทักแถมยังไม่เคยเห็นร่างบางยิ้มถึงกับไปต่อไม่ถูก

“ป้าจาง ทำไมทำกับข้าวเยอะจังครับ” ดงเฮที่เดินลงมาถามขึ้นก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะ

“ป้าไม่ได้ทำหรอกค่ะ คุณหนูฮยอกแจทำหมดเลย” ป้าจางตอบทำให้ดงเฮหันไปมองร่างบางงงๆ ซึ่งอีกคนคิดว่าดงเฮคงไม่พอใจ

“เอ่อ ขอโทษนะเดี๋ยวให้ป้าจางทำให้ใหม่ก็ได้” ร่างบางรีบบอกก่อนทำท่าจะยกอาหารไปเก็บ

“เอาไปไหนล่ะ ฉันหิวแล้ว” เรียวอุคที่เพิ่งเดินลงมาบอกก่อนจะแย่งจานจากมือมาตั้งไว้ที่เดิมก่อนจะลงมือกินเป็นคนแรก

“ว้าว ป้าจางอารมณ์ดีเหรอครับทำอาหารซะเยอะเลย” พวกดงบังชินกิที่วิ่งลงมาแย่งกันนั่งก่อนจะกินอาหารอย่างไม่สนใจใคร

“ป้าครับ ทำไมวันนี้อร่อยอ่ะไม่เคยกินเลยด้วย” แจจุงถามขึ้นก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆ เล่นเอาคนทำถึงกับยิ้มร่า

“คุณหนูฮยอกแจเธอตื่นมาทำให้น่ะค่ะ” ป้าจางตอบทำให้พวกดงบังชินกิถึงกับชะงักอยู่กับที่

“ป้าฮะ ทำให้พวกเขาใหม่เถอะ” เมื่อเห็นปฎิกิริยาก็หน้าเสียไปก่อนจะหันไปบอกป้าจาง

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะกินที่นายทำเนี่ยแหละ” ยุนโฮพูดก่อนจะกินต่อ ตามด้วยคนอื่นๆ

“ผมหิวคร้าบ มีอะไรกินมั่ง” คยูฮยอนที่ตามมาสมทบถึงกับตาโตกับอาหารที่วางอยู่มากมาย

“ฮยอกแจทำให้น่ะกินสิๆ” ดงเฮบอกก่อนจะกินต่อ

“นายทำเหรอ น่ากินจังเลย” คยูฮยอนหันไปถามก่อนจะยิ้มให้ ร่างบางเลยยิ้มตอบ ใช่เค้ายอมรับตอนนี้เลยว่าชอบรอยยิ้มของฮยอกแจมากแค่ไหน

“หิว” ซองมิน

“เมื่อย” คิบอม สองคนบ่นกันลงมาคนละอย่างก่อนจะนั่งประจำที่

“กินนะครับ” บอกออกมาพร้อมกันแล้วลงมือกิน

“ทำไมวันนี้อร่อย” ซองมินถามตาแป๋ว

“ใช่ๆ อร่อยกว่าข้าวผัดปักกิ่งพี่ฮันอีก” ชางมินเสริม

“รู้สึกเหมือนไม่เคยกิน” คิบอมพูดบ้าง

“ฮยอกแจทำให้น่ะ” ดงเฮบอกคำเดิมก่อนจะหันไปขอข้าวเพิ่ม พร้อมๆกับเรียวอุค

“ห๊า” ทั้งสองคนพอฟังคำตอบก็ถึงกับตกใจจนฮยอกแจหน้าเสียอีกครั้ง

“ตกใจอะไรกันวะ กินๆเข้าไปเถอะ” ยูชอนว่าก่อนจะตักคำสุดท้ายเข้าปาก ไม่นานนักฮันกยองกับซีวอนก็เข้าร่วมด้วย อีทึกกับคังอินที่เพิ่งกลับมาจากถ่ายละครก็ขอแจมด้วย เว้นแต่ฮีชอลที่ตอนนี้ลงมายืนมองเพื่อนอึ้งๆ พวกมันไปตายอดตายอยากมาจากไหน

“ฮยอกแจ ยืนมองทำไมมากินด้วยกันสิ” ซองมินพูดก่อนจะกวักมือเรียก ร่างบางเพียงยิ้มตอบเท่านั้น

“ไม่ดีกว่าซองมิน กินเข้าไปเดี๋ยวก็เอาออกจนหมด” เสียงใสตอบก่อนจะยืนอยู่ที่เดิม

“อ้าวพี่ฮีชอลมากินข้าวสิครับ” คยูฮยอนเรียก

“ไม่ล่ะพี่ไม่หิว” หนุ่มหน้าสวยตอบก่อนจะเดินเลยไปห้องรับแขก นั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอน้องๆ ร่างบางเห็นแบบนั้นเลยชงโอวัลตินมาให้

“กินอะไรซะหน่อยนะ วันนี้นายงานเยอะนี่” บอกก่อนจะวางแก้วลงแล้วเดินออกไป เพราะรู้ว่าฮีชอลไม่ชอบหน้าเขาเลยไม่อยากอยู่ให้รำคาญแต่ก็เป็นห่วงมากเกินกว่าจะปล่อยให้ไปโรงเรียนแบบท้องว่างได้

ฮีชอลนั่งมองแก้วใบนั้นอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกตัวอีกทีก็เอื้อมมือไปจับแก้วใบนั้นขึ้นมาดื่มซะแล้ว

“ฉันจะไม่ใจอ่อนเหมือนพวกนั้นหรอกน่า” ฮีซอลพูดกับตัวเองก่อนจะวางแก้วไว้แบบเดิม แต่ที่ดื่มไปก็พร่องไปกว่าครึ่ง ไม่นานพวกลูกลิงก็โวยวายเป็นอันรู้กันว่าพวกนั้นอิ่มแล้ว

“เอ่อ เรื่องรายงานขอบคุณทุกคนมากนะฮะ” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนรวมตัวกันไปหน้าบ้านเพื่อรอมินิบัส

“ไม่เป็นไรหรอกน่า” ซองมินว่าก่อนจะลูบหัวฮยอกแจอย่างอ่อนโยน ร่างบางยิ้มรับกับสัมผัสนั้นจนซองมินยังหน้าแดง

“คิบอม” เสียงใสเรียกร่างสูงไว้ก่อนที่คิบอมจะก้าวขึ้นรถไป คิบอมหันมามองก่อนที่จะได้รับคำตอบ เป็นยาหลอดสีขาว ที่ถูกยัดใส่มือ

“ระหว่างนั่งรถก็ทาไปด้วยนะ มันจะทำให้ดีขึ้นน่ะ” ร่างบางพูดก่อนจะยิ้มให้ คิบอมไม่พูดอะไร เดินขึ้นรถไปเฉยๆ แต่พอหันหลังกลับรอยยิ้มกับระบายอยู่เต็มใบหน้า

“ฮยอกแจไปด้วยกันสิ” ดงเฮเอ่ยชวนท่ามกลางการสนับสนุนของคนอื่นๆ ตาสวยมองเลยไปยังฮีชอล

“พวกนายไปกันเถอะ” ฮยอกแจยิ้มรับความหวังดีนั้นแต่ก็ไม่อยากทำให้ฮีชอลไม่พอใจไปมากกว่านี้ ร่างบางตัดสินใจเดินออกไปคอยรถเมล์เหมือนๆทุกวัน ชินซะแล้วล่ะ

“ฮยอกแจ” คยูฮยอนวิ่งตามมาดึงแขนบอบบางไว้

“ว่าไง อ๋อเอารายงานมาสิเดี๋ยวเอาไปส่งให้นายไปถ่ายเอมวีเถอะ” ฮยอกแจบอกเหมือนนึกขึ้นได้ก่อนจะยื่นมือมารอตรงหน้า

“ไม่เป็นไรหรอก” คยูฮยอนบอกก่อนจะจับมือนั้นไว้

“ไปไหนน่ะคยู” ร่างบางออกแรงขืนไว้แต่ซองมินที่วิ่งตามมา มาดันหลังให้เดินไป

“ทำอะไรน่ะซองมิน เดี๋ยวเราไปสายนะ” เสียงใสบอกแต่ก็ต้องเดินตามไปเพราะแรงที่มีมันต้านแรงสองคนนี้ได้ที่ไหน

“ไปกับพวกเอสเจเอมนะ” ซองมินบอกก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนมินิบัสแล้วโบกมือบ๊ายบายมาให้พร้อมกับชางมิน แล้วรถก็เลื่อนผ่านไปตาสวยมองสบตาฮีชอลเพียงแวบเดียวเท่านั้น

“ฮยอกแจไปสิ” ดงเฮที่ขึ้นไปบนรถตู้ก่อนแล้วกวักมือเรียก ร่างบางเลยเดินตามแรงดึงจากมือคยูฮยอนที่จับอยู่ไปบนรถ

“คยู ไม่ดีกว่าฉันเกรงใจ” บอกเสียงอ่อย ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างกำเสื้อชายหนุ่มเอาไว้

“ไม่หรอกน่า ไปเถอะ” ร่างสูงหันมาตอบก่อนจะดันให้ฮยอกแจเข้าไปนั่งกับดงเฮแล้วตามขึ้นไปทีหลังก่อนจะปิดประตู

“ฮยอกแจ พูดอะไรบ้างสิ” เรียวอุคที่นั่งอยู่ด้านหลังกับซีวอนและฮันกยองพูดขึ้น

“จะให้ฉันพูดอะไรเหรอเรียวอุค”

“เอ นั่นสินะ” เรียวอุคบอกพลางทำท่าคิด

“ทำไมถึงมาอยู่บ้านพวกเราได้ล่ะ” ซีวอนถามขึ้นด้วยสายตาจับผิด ซึ่งร่างบางก็มองออก

“ก็ฉันเป็นเด็กแลกเปลี่ยนในเครือของเอสเอมกรุ๊ปน่ะ”

“แล้วทำไมไม่ได้อยู่บ้านคนอื่นล่ะ” ฮันกยองถามบ้าง

“เรื่องนี้ฉันไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกนะ ถ้าเลือกได้ฉันคงเลือกที่จะไม่มาตั้งแต่ต้นถ้ามันจะมีปัญหาแบบนี้” เสียงใสที่ตอบกลับมาสั่นเล็กน้อยเนื่องจากเจ้าตัวพยายามที่จะไม่ร้องไห้ ทำให้คนถามถึงกับอึ้งไป ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวคนตัวเล็กด้านหน้า

“อย่าร้องไห้นะ” คยูฮยอนปลอบก่อนจะเอื้อมนิ้วเรียวมาเช็ดหน้าให้

“ฉันไม่อยากอ่อนแอแบบนี้หรอก”  

“นายเข้มแข็งมากตะหาก” ดงเฮพูดขึ้น เป็นเขาเขาคงย้ายออกตั้งแต่วันแรกที่เจอแบบนี้

“ขอบใจนะ ฉันนึกว่าพวกนายจะไม่มีหัวใจซะอีก” ใบหน้าหวานหันไปยิ้มให้ รอยยิ้มที่ทำให้ใครบางคนไหววูบ

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ” ซีวอนถามบ้าง

“ถ้านายเป็นฉัน นายคงรู้สึกไม่ต่างกันหรอก” ตอบก่อนที่ซีวอนจะคิดตาม พวกเขาทำอะไรร้ายแรงมากมายทั้งๆที่คนๆนี้ดูจะไม่มีพิษภัยอะไรเลย แถมยังห่วงพวกเค้าทุกคนอีก ใส่ใจทุกรายละเอียดจนเขาเองยังรู้สึกผิด

“ไปก่อนนะ ขอบใจมากวันนี้ฉันคงไม่ต้องเข้าห้องน้ำอีก” ฮยอกแจพูดก่อนจะหัวเราะน้อยๆ แล้วโบกมือให้รถตู้ที่วิ่งห่างออกไป ใครจะรู้บ้างว่าใครหลายๆคนบนรถตู้ที่วิ่งห่างออกไปได้ทิ้งหัวใจเอาไว้ตรงนั้นเหมือนกัน

“ฮยอกแจ มานี่เร็ว” ฮยอนจุงวิ่งเข้ามาดึงมือเล็กให้ออกไปนอกห้อง เพื่อดูประกาศที่บอร์ด

“อะไรเหรอ” เสียงใสถามต่อด้วยความอยากรู้ก็คนมุงดูเยอะขนาดนั้นจะแทรกเข้าไปก็คงไม่ไหว

“เค้าจะคัดเลือกนางเอกมาแสดงละครเวทีปีนี้ของโรงเรียนแล้ว” ฮยอนจุงหันมาตอบก่อนจะพาคนตัวเล็กแทรกไปหน้าบอร์ด ฮยอกแจไล่สายตาอ่านรายละเอียดก่อนจะไปสะดุดตรงด้านล่างที่เขียนว่า พวกคณะกรรมการนักเรียนรวมถึงคิงจะเป็นนักแสดงพร้อมทั้งกำกับเองด้วย(พวกซุปเปอร์สตาร์เป็นคณะกรรมการนักเรียนทุกคน มียุนโฮเป็นคิง)

“มิน่า สาวๆดูให้ความสนใจกันเยอะเลย” ฮยอกแจพูดขึ้น

“ใช่น่ะสิ นานๆทีพวกพี่ๆถึงจะมาอยู่บนเวทีเดียวกันได้” ฮยอนจุงตอบแล้วพาคนตัวเล็กออกมา

“แล้วฮยอนจุงให้เราดูทำไม มันไม่เกี่ยวกับนักเรียนชายซักหน่อย” ร่างบางถามต่อก็บทนางเอกมันต้องเป็นของผู้หญิงน่ะสิ

“เรากับซึงกิจะโหวตนาย” ฮยอนจุงตอบกลับยิ้มแย้มแต่คนฟังถึงกับอ้าปากค้าง

“จะบ้าเหรอนั่นมันบทของผู้หญิงนะ” ฮยอกแจเถียงกลับ

“นั่นแหละ นายสวยกว่าผู้หญิงบางคนอีกไม่รู้แหละพวกเราจะโหวตนาย”

“พวกเรา หมายความว่าไงน่ะ” ฮยอกแจถามอย่างสงสัย

“ก็พวกเราทั้งห้องเลยไง” จองอาเป็นคนตอบก่อนเสียงโห่ร้องอย่างยินดีจะดังขึ้น ฮยอกแจได้แต่ส่ายหน้าขำๆ โหวตไปก็เท่านั้นยังไงคะแนนแค่คนห้องเดียวก็สู้กับคะแนนคนทั้งโรงเรียนไม่ได้

“คะแนนโหวตออกแล้ว” ซึงกิที่หายไปนั่งเฝ้าผลคะแนนแต่เช้าวิ่งกลับห้องมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฮยอกแจที่นั่งอยู่ข้างฮยอนจุงหันไปมอง(ฮยอนจุงมานั่งแทนคยูฮยอน)

“เป็นไง” จองอากระโดดโลดเต้นเข้าไปถามอย่างอยากรู้

“อะแฮ่มๆ” ซึงกิกระแอมเพื่อเรียกความสนใจ จนจองอาแทบจะกระโดดเตะด้วยความหมั่นไส้

“เป็นไงเล่า” ฮยอนจุงถามอย่างใจร้อน

“ผลออกมาปรากฏว่าคะแนนเป็นเอกฉันท์ให้ ฮยอกแจของเราเป็นนางเอก”

“เฮ้” พอจบคำเพื่อนๆต่างลุกขึ้นยืนส่งเสียงยินดีแต่คนได้รับเลือกกลับนั่งอึ้งค้างกับสิ่งที่ได้ยิน

“เห็นไหมบอกแล้ว” ฮยอนจุงหันไปพูด

“ไม่น่าเชื่ออ่ะ” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออก

“ฮยอกแจ ไปซ้อมเร็ว” ซองมินกับชางมินเป็นคนมาตามถึงห้องเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆในห้องได้เป็นอย่างดี

“ฮะ อะไรนะฮะ” ร่างบางยังคงงงอยู่ ซึงกิเลยวิ่งเข้าไปดึงมือเพื่อนออกมาส่งให้ซองมินกับชางมินลากไป

“ไปไหนน่ะซองมิน” ระหว่างทางก็เอ่ยปากถามไปด้วยแต่ซองมินเอาแต่หันมายิ้มให้ไม่ยอมตอบ พอไปถึงห้องชมรมก็ผลักประตูเข้าไป

“นางเอกของเรามาแล้ว” ชางมินตะโกนเสียงดังลั่นทำให้คนอื่นๆหันมามองยิ้มให้คนตัวเล็กน้อยๆจนฮยอกแจเขินยกเว้นฮีชอลที่นั่งหน้าบึ้งคนเดียว

“เอาบทให้เขาดูสิ” ยุนโฮบอกเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปสนใจคอมพิวเตอร์ตรงหน้าต่อ ชางมินเลยวิ่งไปหยิบกระดาษปึกหนึ่งมาส่งให้

“นี่บท ท่องให้ได้นะ”

“เอ่อ ฉันเล่นไม่ได้หรอก” ร่างบางดันบทคืนก่อนจะพูดเสียงอ่อย

“ได้สิ นายทำได้อยู่แล้วน่าพวกเราจะช่วยเอง” เรียวอุคขันอาสาก่อนจะเป็นฝ่ายยัดบทเข้าไปในมือเล็กซะเอง

“ลีลาชะมัด” ฮีชอลพูดออกมาเสียงดังพอที่จะทำให้คนในห้องได้ยิน ฮยอกแจถึงกับหน้าชาไปทันที ซองมินเลยบีบมือเล็กให้กำลังใจ

“คิบอมกับจุนซูไปไหนล่ะครับ” ซองมินเปลี่ยนประเด็น

“ไปตามพระเอกน่ะ” ชินดงเป็นคนตอบก่อนจะเคี้ยวขนมตุ้ยๆ

“งั้นเราเริ่มเลยดีกว่านะ” อีทึกพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

“เริ่มจากฉากเต้นรำแล้วกันเพราะหมอนี่คงจะเต้นไม่เป็น” ถ้อยคำเชือดเฉือนออกจากปากของฮีชอล ฮยอกแจเม้มริมฝีปากแน่น ดูถูกกันเกินไปแล้ว

“แจจุงไปสอนสิไป” ยุนโฮหันไปบอกเพื่อน ซึ่งแจจุงก็เบะปากเซงๆแต่ก็ยอมเดินออกมาโดยดี พอไปถึงก็โอบเอวบางก่อนจะจับมือเล็กด้วยมืออีกข้าง ฮยอกแจวางมือข้างที่ว่างลงบนบ่ากว้างอย่างคุ้นเคย ยูชอนกดเล่นเพลงแต่แจจุงมัวแต่นิ่งค้างกับร่างกายนุ่มนิ่มที่ได้สัมผัส เพลงบรรเลงไปนานพอดูแต่แจจุงก็ยังไม่ขยับ

“ไอ้แจ เต้นสิวะ” เยซองตะโกนบอก เรียกให้สติของแจจุงกลับมาก่อนที่ยูชอนจะกดเล่นใหม่อีกครั้ง คราวนี้แจจุงก้าวเท้าไปด้วยความสง่างาม ฮยอกแจอมยิ้มน้อยๆก่อนจะแกล้งทำเป็นเต้นไม่เป็นแล้วจงใจเหยียบเท้าแจจุงอย่างแรง

“โอ๊ย “ แจจุงร้องออกมาก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ส่งแต่สายตาแป๋วๆมาให้

“ขอโทษฮะ ก็ผมเต้นไม่เป็น” ร่างบางก้มหน้าบอกพลางซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ ได้เวลาเอาคืนแล้วสินะ

“ช่างมันๆ เอาใหม่แล้วกัน” แจจุงบอกปัดก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้งแต่ผลก็เป็นแบบเดิมจนเท้าทั้งสองข้างของแจจุงเจ็บไปหมดเลยเปลี่ยนเอายูชอนมาสอนแทน

“ถ้านายจะก้าวพลาด ช่วยก้าวเบาๆหน่อยแล้วกัน” ยูชอนก้มลงกระซิบชิดใบหูเล็กก่อนจะละจมูกโด่งของตัวเองเฉียดแก้มใสที่ลอยยั่วอยู่ตรงหน้า จนฮยอกแจหน้าแดง

“จะพยายาม” จะเหยียบสุดแรงเลยคอยดู แล้วก็จงใจเหยียบลงไปเต็มแรงจนยูชอนเบ้หน้า แต่ก็ไม่ว่าอะไร ฮยอกแจก็แกล้งเต้นถูกๆผิดๆหาจังหวะคอยเหยียบเท้าคู่ซ้อมบ่อยๆ

“พอๆเปลี่ยนคน” ยุนโฮที่นั่งดูมานานเอ่ยขัดก่อนจะหันไปเรียกคังอินมาเป็นคนซ้อมแทน สองมินกับเรียวอุคก็เอาแต่นั่งขำจนตัวงอดูก็รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังแกล้งอยู่ แสบจริงๆเลยนะ

“ไม่ล่ะ ขอผ่านกลัวเจ็บ” หมียักษ์ปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ฉันเอง” ฮีชอลพูดขึ้นก่อนจะก้าวมาหยุดตรงหน้าร่างบางตวัดเอวบางเข้าหาก่อนที่ท่วงทำนองจะก้องกังวานแล้วพาอีกคนเต้นไปตามจังหวะ ฮยอกแจมองฮีชอลอย่างหยั่งเชิงก่อนจะเริ่มการเอาคืนด้วยการแกล้งเดินไปข้างหน้าอย่างเร็วจนฮีชอลที่ไม่ได้ตั้วตัวถอยหลังหนีแล้วก็พลาดล้มลงไปนั่งกับพื้น

“อ๊า ขอโทษทีฉันต้องถอยสินะ” ร่างบางพูดหน้าตายก่อนจะแอบหันไปยิ้ม ฮีชอลอ้าปากเหวอเพราะไม่คิดว่าจะถูกแกล้งแบบนี้ มือเล็กเอื้อมไปรอเพื่อให้คนที่นั่งพื้นอยู่จับเพื่อลุกขึ้นแต่ฮีชอลก็ปัดมือเล็กออกก่อนจะลุกขึ้นเองแล้วเดินอารมณ์เสียออกไปนั่งที่เดิม

ผลัวะ…

ประตูห้องเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับผู้มาเยือน คิบอม จุนซูและใครอีกคนที่หน้าตาดีไม่แพ้กัน

“ผมพาพระเอกของเรื่องมาแล้วครับ” จุนซูตะโกนบอกก่อนจะดันบุคคลที่ฮยอกแจไม่เคยเห็นหน้าเข้ามาในห้อง

“มาก็ดี ไอ้คุณไปซ้อมกับนางเอกแกแล้วกัน” คังอินว่าแล้วชี้ไปที่ฮยอกแจ นิชคุณพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างเป็นมิตร

“ผมชื่อนิชคุณนะฮะ เรียกคุณเฉยๆก็ได้” พอไปถึงก็ค้อมหัวลงอย่างสุภาพ

“ฮะ ฮยอกแจฮะ” เสียงหวานเอ่ยแนะนำตัวบ้างก่อนที่จะเข้าสู่ท่าพร้อมเต้น ยูชอนแอบหัวเราะน้อยๆที่รุ่นน้องอย่างนิชคุณกำลังจะโดนทำร้ายร่างกายแบบพวกเขา แต่ทุกคนก็ต้องตาค้างเมื่อเพลงขึ้นคนทั้งสองกลับเต้นอย่างสง่าผ่าเผยราวกับเจ้าชายและเจ้าหญิง ร่างบางก้าวเท้าอย่างมั่นใจไม่มีผิดเพี้ยนตรงตามจังหวะ เหมือนคนที่เคยได้ร่ำเรียนมาดีอยู่แล้ว พอเพลงจบต่างก็โค้งให้กันก่อนที่นิชคุณจะจับมือนิ่มพาเดินออกไปพัก

“ไม่น่าเชื่อ” ฮีชอลพึมพำกับตัวเองราวกับภาพเมื่อครู่ได้หลุดออกมาจากนิยาย

“ฮยอกแจเก่งจัง” ชางมินวิ่งเข้าไปพูดด้วยรอยยิ้มฮยอกแจยิ้มตอบน้อยก่อนจะหันไปรับน้ำจากนิชคุณมาดื่ม ชางมินมองรุ่นน้องอย่างไม่สบอารมณ์แล้วลงนั่งแทรกกลาง

“พี่มินมิน นั่งที่อื่นก็ได้นี่ฮะมาเบียดเราทำไม” นิชคุณพูดขึ้นด้วยความเซง

“ก็ฉันอยากนั่งตรงนี้” ชางมินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ ฮยอกแจเลยยิ้มให้นิชคุณน้อยๆ

“ฉันอยากนั่งด้วย” ยูชอนเห็นเหตุการณ์เลยมานั่งแทรกอีกคนเพื่อที่ร่างบางจะได้มองไม่เห็นหน้าของนิชคุณ จะดูเป็นมิตรมากเกินไปแล้วนะ

“อ่า พวกพี่เป็นอะไรกันเนี่ย” นิชคุณถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าคนตัวเล็กอาจจะมีความสำคัญมากกว่าบทของนางเอก

“ก็แค่อยากนั่งจะทำไม” แจจุงเดินเข้ามาอีกคนทำให้ฮยอกแจต้องลุกออกจากม้านั่งก่อนที่จะหล่นลงพื้นไป ฮยอกแจมองแต่ละคนด้วยความงงก่อนที่จะถูกซองมินดึงให้นั่งลงบนตักของตัวเอง

“พี่มินไม่ค่อยแสดงออกเลยนะครับ” คิบอมพูดขึ้นรู้สึกไม่พอใจเหมือนกันโดยที่ไม่เข้าใจตัวเอง

“พวกพี่ทำยังกับหวงฮยอกแจงั้นแหละ” หลังจากพิจารณามานานนิชคุณก็เอ่ยขึ้นทำให้คนปากแข็งหลายๆคนในห้องต้องตะโกนออกมาพร้อมกัน

“ไม่ได้หวงเว้ย!!!”

“ไอ้คุณ แกมาทำไรวะ” คยูฮยอนถามเสียงดังลั่นที่เห็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนนั่งทำหน้าหล่ออยู่ในบ้านพักของตัวเอง สมาชิกเอสเจเอมคนอื่นก็ทยอยเดินเข้ามาในบ้าน

“มาซ้อมละครเวทีของโรงเรียนปีนี้ไง” นิชคุณตอบยิ้มแย้มดึงคนข้างกายมาโอบไว้อย่างสนิทสนม คยูฮยอนกระตุกปากด้วยความไม่พอใจ

“แล้วแกเป็นตัวอะไร” เรียวอุคถามขึ้นบ้าง

“พระเอก”

“แล้วนางเอกล่ะ” เรียวอุคถามต่อทันที

“นี่ไง” พูดจบก็โยกศรีษะเล็กไปมา ก่อนจะยิ้มกว้างไปพร้อมๆกับฮยอกแจ

“ฮึ่ย!!” ดงเฮส่งเสียงโมโหก่อนจะเดินไปกระแทกตัวลงนั่งที่โซฟานุ่มตัวที่ว่างอยู่ สนิทกันเร็วจริงนะ

“ก็ไปซ้อมสินั่งสวีทอยู่ได้” ฮันกยองพูดขึ้นมองหน้ารุ่นน้องด้วยความไม่พอใจ นิชคุณอมยิ้มน้อยๆก่อนจะแกล้งกวนประสาทคนอื่นๆต่อด้วยการเลื่อนมือไปกุมมือนิ่มเอาไว้

“ไปซ้อมสิวะ” ซีวอนตะโกนขึ้นมาบ้างก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งข้างๆดงเฮ นิชคุณเลยยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่ ปากแข็งไปได้อีกซักกี่น้ำกันนะ

“ฮยอก ไปซ้อมกันเถอะ” นิชคุณพูดเสียงนุ่มก่อนจะจับมือนิ่มให้ลุกขึ้นยืน

“จะไปไหน!!” ทุกคนถามออกมาพร้อมกัน

“ไปซ้อมไงฮะ”

“ซ้อมตรงนี้แหละ” คยูฮยอนว่าก่อนจะทนไม่ได้เดินเข้าไปแกะมือนิชคุณออกซะเอง

“ก็ได้ฮะ เอาฉากไหนก่อนดีน๊า” นิชคุณทำหน้าคิดที่ใครหลายๆคนเห็นว่าน่าเตะเป็นที่สุด จนคนอื่นๆทยอยเดินลงมา เรียวอุคเลยวิ่งไปหาซองมินกับชางมิน

“นายอยากซ้อมฉากไหนล่ะ” ยุนโฮถามขึ้นมาแล้วกอดอกมองนิ่ง

“จูบเลยดีไหม” ฮีชอลพูดขึ้นเรียบๆ จนใครหลายๆคนหันไปมองด้วยสายตาไม่พอใจ

“ก็ดีนะฮะ จะให้ผมจูบจริงไหม” นิชคุณตอบกลับทันที แต่คนข้างๆกลับหน้าถอดสี

“แล้วแต่นายสิ” ลีทึกตอบเสียงเรียบจ้องคู่พระนางนิ่ง จนฮยอกแจร้อนๆหนาวๆไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

“เร็วๆสิพวกฉันรอดูอยู่นะ” ยูชอนบอกเสียงเรียบ มือที่กอดอกกำแน่น

“พวกพี่รีบจัง” นิชคุณว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

“เร็วๆเข้าเถอะจะได้รีบๆกลับไป” จุนซูพูดขึ้นบอกถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมา

“วันนี้ผมจะนอนกับฮยอก” อีกคนเถียงกลับ

“ไม่ได้!” ชางมินเผลอตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะยกมือปิดปากตัวเองแล้วยิ้มแหยๆส่งไปให้เพื่อนร่วมบ้านคนอื่นๆ ถึงแม้ทุกคนจะมองแจจุงด้วยสายตาตำหนิแต่ภายในใจกลับยิ้มยินดีที่มีคนห้าม

“ไม่เอาผมจะนอน” นิชคุณว่าอย่างเอาแต่ใจดึงเอวบางมากอดไว้แน่นอย่างออดอ้อน

“ถามเจ้าของห้องแล้วกัน” เยซองตัดปัญหา ทำให้ทุกคนหันไปมองฮยอกแจเป็นตาเดียว

“เอ่อ นอนด้วยกันก็ได้” ฮยอกแจลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา นิชคุณยิ้มร่าแล้วหอมแก้มใสไปหนึ่งที จนคนมองเริ่มอยากจะเตะพระเอกของเรื่องไปตามๆกัน

“งั้นก็ขึ้นไปซ้อมกันสองคนเลยไป” แจจุงพูดอย่างหงุดหงิด ในขณะที่นิชคุณยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะโอบเอวบางเดินผิวปากขึ้นไปด้านบน

“พี่แจ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ” พอสองคนหายขึ้นไป ซองมินก็หันไปถามรุ่นพี่ทันทีด้วยความไม่พอใจ แจจุงก็นั่งหน้าหงิกเช่นกัน

“แล้วแจจุงพูดผิดตรงไหนล่ะซองมิน” คังอินถามขึ้นมาจ้องซองมินนิ่ง

“พี่อย่ามาถามผมว่าพี่แจพูดอะไรผิด ในขณะที่พี่ก็ไม่พอใจในประโยคนั้นเหมือนกัน” กระต่ายน้อยเถียงกลับก่อนจะมองใบหน้าคนถามที่บึ้งตึงไม่แพ้กัน คังอินได้แต่ฮึดฮัดก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเพราะเถียงไม่ได้

“ไม่มีอารมณ์ทำงานเลยว่ะ หงุดหงิด” ซีวอนพูดขึ้นมาพิงหลังกับโซฟาอย่างเซงจัด

“ไม่เอาแล้วผมจะรีบไปอาบน้ำจะไปขัดขวางไอ้น้องบ้า” ยูชอนพูดขึ้นก่อนจะวิ่งหายไปคนแรก คนอื่นๆพากันทยอยเดินไปแต่ที่ทุกคนไม่ทันสังเกตคนอื่นเพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตารีบเดินให้ถึงห้องของตัวเองให้เร็วที่สุด หลังจากอาบน้ำเสร็จภายในห้านาที ก็ออกมายืนอออยู่หน้าห้องของฮยอกแจกันทุกคนการบ้านที่ได้กลับมาถือไว้แนบอกยกเว้นฮีชอลกับลีทึกที่ย้ายไปทำงานห้องเดียวกันไม่ยอมออกมา แต่ละคนมองหน้ากันไปมา

“เอ่อ ฉันจะเอายาทามือมาคืนน่ะ” คิบอมพูดขึ้นก่อนที่จะถูกสายตาจับผิดของดงเฮจ้องมอง

“ไหนล่ะ มือนายมีแต่หนังสือนะ” ดงเฮพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มแบบคนรู้ทัน

“หึหึ ข้ออ้างน่ะสิ” ฮันกยองพูดขึ้น คิบอมได้แต่ยืนหน้านิ่งไม่มีข้อโต้เถียงใดๆ เพราะคือความจริง

“อ๊ะ คุณไม่ต้องหอมจริงก็ได้” เสียงใสที่ลอดออกมาทำให้คนที่กำลังอ้าปากพูดต้องเงียบลงเพื่อฟังเสียงที่อยู่ในห้อง ซองมิน ชางมิน เรียวอุคยืนเอาหูแนบประตูโดยอัตโนมัติ

“ไม่หอมจริงแต่จูบจริงนะ” อีกเสียงดังออกมาอย่างดัง จงใจให้คนข้างนอกได้ยิน คิบอมผลักประตูเข้าไปอย่างเร็วจนสามคนที่เอาหูแนบอยู่หัวทิ่มไปกองกับพื้น ฮยอกแจนั่งอยู่บนเตียงข้างกันมีนิชคุณนอนหนุนตักนิ่มอยู่ คนในห้องสองคนมองผู้มาเยือนด้วยความสงสัย

“พวกพี่เข้ามาทำไมอ่ะ” นิชคุณเอียงหน้าไปถามทั้งๆที่ยังไม่ยอมยกหัวออกจากตักนุ่ม มือเรียวถือบทไว้ตรงหน้า

“มาช่วยพวกนายซ้อมไง” ยูชอนพูดขึ้นแล้วถือวิสาสะเดินมานั่งลงบนเตียง จุนซูเลยกระตุกมือแจจุงให้นั่งลงบนเตียงนุ่มบ้าง นิชคุณยิ่งได้ใจ จับมือนิ่มของฮยอกแจข้างที่ว่างมากุมไว้แนบหน้าของตัวเอง

“มันมีอยู่ในบทด้วยเหรอไง” ซีวอนถามขึ้นมองรุ่นน้องนิ่ง

“มีฮะ พี่ดูสิถือบทอยู่นี่” นิชคุณตอบก่อนจะกระดกตัวขึ้นมานั่งแล้วเนียนหอมแก้มใสโชว์ไปอีกครั้ง ซีวอนกำบทในมือแน่นก่อนจะปาลงพื้น

“ใครเลือกมันเป็นพระเอกวะ” ยุนโฮถามออกมาตาแข็ง อยากจะเปลี่ยนพระเอกขึ้นมาเสียดื้อๆ

“อย่าเถียงกันเลยน่า” เสียงหวานพูดขึ้นมาหลังจากที่เห็นบรรยากาศตึงเครียดตรงหน้า

“นอนดีกว่าง่วงแล้ว” นิชคุณพูดขึ้นเพราะทั้งสองคนอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้ว แขนแกร่งโอบรอบเอวบางก่อนจะดึงให้คนข้างๆลงนอนไปพร้อมกัน

“คุณไม่ซ้อมต่อเหรอ” ใบหน้าหวานหันไปถาม ทำให้หน้าทั้งสองคนดูใกล้กันมากยิ่งขึ้น และแล้วคนที่เคยความอดทนสูงอย่างคิบอมก็หมดความอดทนขายาวๆพาเจ้าตัวมายืนอยู่ริมเตียงใหญ่ก่อนจะคว้าคอเสื้อรุ่นน้องเหวี่ยงลงไปบนพื้น คยูฮยอนกับแจจุงอาศัยจังหวะนั้นกระโดดขึ้นไปจับจองที่นอนข้างคนตัวเล็กทันทีแขนแกร่งพาดรอบเอวบางทันที

“พวกนายทำอะไรน่ะ” เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความตกใจนอนตัวแข็งทื่อ คิบอมหันกลับไปมองตาโต

“ฉวยโอกาสชะมัด” คิบอมบ่นออกมาแต่แจจุงและคยูฮยอนทำเพียงยักคิ้วกวนประสาทมาให้

“ไม่ยอมอ่ะ” ชางมิน ซองมิน เรียวอุคพูดออกมา งอแงเอาแต่ใจเป็นเด็กๆแต่ก็ไม่กล้าลากอีกสองคนลงมา

“วันนี้ยอมให้ก่อนก็ได้” ฮันกยองพูดขึ้นขี้เกียจเถียงกับอีกสองคนเพราะเหนื่อยจากงานที่ไปทำมาวันนี้ หนุ่มจีนพาตัวเองไปยืนข้างเตียงก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อลงไปหอมแก้มใสของคนที่ถูกประกบอยู่

“อ๊ะ ฮัน” ฮยอกแจสะดุ้งเฮือก ใบหน้าหวานแดงก่ำ

“ฝันดีนะ ไก่น้อย” ฮันกยองยกยิ้มหล่อกลับมาให้ก่อนจะเดินออกไปห้องไปพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม ที่ใครหลายๆคนไม่ค่อยจะได้เห็น

“พวกพี่นี่ยังไง กลับห้องไปเลยไป” คยูฮยอนว่าก่อนจะกดหัวกลมๆของฮยอกแจแนบอก

“หงุดหงิดโว้ย” ซีวอนบ่นออกมาก่อนจะเดินเตะลมเตะแล้งออกไป ซองมิน ชางมิน เรียวอุค ยืนหน้าง้ำอยู่กลางห้อง

“เออ มินมิน มินนี่ เรียว ไม่ง่วงเหรอ” ฮยอกแจเอาหัวตัวเองออกมาจากอกอุ่นๆของคยูฮยอนเป้นผลสำเร็จก่อนจะลุกขึ้นนั่งถาม

“ก็ง่วงนะ” ทั้งสามตอบออกมาเสียงอ่อนโยน ยูชอนเห็นคยูฮยอนกำลังมองใบหน้าหวานเคลิ้มก็จัดการลากรุ่นน้องลงเตียงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างนิชคุณอีกคนแล้วรีบโดดขึ้นมาแทนที่

“พี่ยูชอน เจ็บนะ” คยูฮยอนโวยวายแต่ยูชอนก็ไม่ได้สนใจ นิชคุณลุกขึ้นมายืนหัวเราะเสียงดังจนเหล่าเมะในห้องหันไปมองเป็นตาเดียว

“ขี้หวงจังนะครับ ผมกลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวจะโดนพิษรักแรงหึงเล่นงาน” พูดจบก็เผ่นแผล่วหายไปทันที

“ไอ้เด็กบ้า” แต่ละคนพูดออกมาก่อนจะเดินหนีออกจากห้องไปด้วยความเขิน เว้นแต่ยูชอนกับแจจุง

“ฝันดีนะฮะ” เสียงหวานตะโกนตามหลังออกมาแต่ละคนอมยิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินใจเต้นไม่เป็นจังหวะกลับเข้าห้องของตัวเองไป

“พวกนายสองคนกลับห้องไปสิ” ฮยอกแจหันมาว่าอีกสองคนที่นอนนิ่งไม่ขยับไปไหน ก่อนที่ยูชอนจะดึงคนตัวเล็กให้ลงนอน แจจุงลุกออกจากเตียงไปปิดไฟดวงใหญ่แล้วกลับมาล้มตัวนอนลงข้างๆเหมือนเดิม

“อึดอัดนะ จะกอดทำไมเนี่ย” เสียงใสว่าก่อนจะถูกยูชอนหอมแก้มใสไปแรงๆ

“นี่ตัวเล็ก ขอโทษนะ” แจจุงพูดเสียงนุ่ม

“ขอโทษเหมือนกัน” ยูชอนพูดขึ้นบ้างแต่เนื่องจากความมืดเลยทำให้อีกสองคนไม่เห็นรอยยิ้มหวานของคนที่นอนอยู่ตรงกลาง

“ไม่เป็นไรหรอกฉันเข้าใจ” เสียงหวานพูดออกมา

“แต่ฉันอยากรู้จังว่าวันนั้นยุนโฮรู้สึกยังไงบ้าง” แจจุงพูดออกมาก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบางที่ตาโตตกใจ ยูชอนก็มองอีกคนนิ่งด้วยความอยากรู้

“วันหนะ อุ๊บ อื้อ…” เสียงหวานหายไปเมื่อริมฝีปากเรียวของแจจุงปิดทับ ยุชอนตาค้างกับสิ่งที่เห็นในความมืดและก็ไม่โง่จนเกินไปที่จะไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมวงกำลังทำอะไร ริมฝีปากอิ่มเผยออกเพื่อตักตวงอากาศแต่พลาดไปถนัดเมื่อลิ้นชื้นของแจจุงสอดเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากเล็กอย่างอ่อนโยน มือเล็กที่พยายามผลักอกกว้างของแจจุงออกกลายเป็นเพียงวางทาบไว้เฉยๆ

“อื้อ” เสียงหวานครางออกมาเมื่อลมหายใจแทบจะหมด แจจุงจึงถอนริมฝีปากออกยิ้มใส่ตาสวยไปหนึ่งทีก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆกอดเอวบางไว้แน่น

“ฉันรู้แล้วว่ายุนโฮรู้สึกยังไง” ก็หวานซะขนาดนี้

“นอนเถอะ” ยูชอนตัดบทวางแขนของตัวเองพาดไปบนเอวบางบ้าง ฮยอกแจหน้าแดงแจ๋ในความมืดก่อนที่จะค่อยๆหลับไปพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับ

“พี่นี่หมายความว่าไงอ่ะ” นิชคุณโวยลั่นอยู่กลางห้องซ้อมหลังจากที่ได้รับบทเล่มใหม่ที่มีวงเล็บไว้ด้านหลังว่ารีไรท์

“อะไร ไอ้คุณเบาๆหน่อย” ดงเฮว่าขึ้น แต่ตาจิกไปที่แจจุงกับยูชอนที่ตั้งแต่เมื่อเช้าก็ไม่ยอมออกห่างฮยอกแจแม้แต่น้อย

“พี่ผมเป็นพระเอกนะ ไหงผมออกตอนสุดท้ายตอนเดียวแถมยังไม่ได้สัมผัสตัวนางเอกซักนิดอ่ะ” นิชคุณโวยลั่นกว่าเดิมจ้องหน้าฮีชอลนิ่ง ฮีชอลแค่มองรุ่นน้องด้วยหางตาก่อนจะอมยิ้มน้อยๆแบบที่ไม่มีใครเคยเห็น

“ไหนๆ” ซีวอนถามอย่างกระตือรือร้นก่อนจะคว้าบทอันใหม่มาดูบ้าง แต่ละบทมีแต่พวกซุปเปอร์สตาร์ทั้งนั้นจนตอนจบที่นิชคุณโผล่ออกมาเป็นคู่หมั้น ซีวอนหัวเราะร่ากับบทใหม่ที่ได้อ่านรู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก

“พี่เปลี่ยนเหรอ” เยซองถามขึ้นมาจ้องฮีชอลกับอีทึกนิ่ง

“ใช่ ทำไมไม่พอใจเหรอไง” ฮีชอลพูดออกมาแต่เยซองรีบส่ายหัวทันที

“ซ้อมเลยดีกว่า”ยุนโฮดูรีบร้อนมากหลังจากได้อ่านบทแล้วปรากฏว่าตัวเองได้แสดงฉากแรกแถมในนั้นยังมีฉากจูบด้วยยิ่งทำให้หัวหน้าวงดงบังชินกิดูจะอยากเล่นเป็นพิเศษ

“ก็เริ่มสิ” อีทึกมีหน้าที่กำกับเดินออกมายืนตรงกลาง ยุนโฮเลยรีบเดินไปยืนรอ พอชางมินกับซองมินได้อ่านบทก็ไม่อยากให้ฮยอกแจเล่นเลยซักนิด ทั้งซองมินและชางมินต่างจับมือนิ่มไว้คนละข้างไม่ให้เดินออกมากลางห้อง

“สองมินนี่ยังไง” ฮีชอลพูดเสียงเรียบใช้สายตามองน้องนิ่ง

“ไม่เอาอ่ะ บทอะไรก็ไม่รู้เปลืองตัวชะมัด” สองมินตอบออกมามีเรียวอุคพยักหน้าสนับสนุนเป็นการใหญ่

“ไม่เป็นไรหรอก” เสียงหวานดังขึ้น

“เห็นไหม ว่าเจ้าตัวเค้า ‘อยาก’ เล่น” ฮีชอลเน้นเสียงที่คำว่าอยาก ก่อนจะมองด้วยหางตาอย่างดูถูก ร่างบางกำมือแน่นจนสองมินรู้สึกได้

“ฉันจะเล่นปล่อยเถอะ” บอกอีกสองคนเสียงเบาก่อนจะดึงมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุม จาเล็กพาเจ้าตัวเดินไปกลางห้องก่อนจะหยุดยืนนิ่งตรงหน้ายุนโฮ

“เริ่มสิ” เสียงใสพูดขึ้นเกือบจะเป็นการตวาดแต่ดีที่เจ้าตัวยั้งเอาไว้ทัน

“ตัวเล็ก วันนี้ทำไมถึงมาหาพี่ได้ล่ะ” ยุนโฮเริ่มบททันทีด้วยความชำนาญ ฮยอกแจปรับสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มหวานกลับไปให้ มือนิ่มจับใบหน้าหล่อของอีกคนลงมาประกบจูบอย่างไร้เดียงสา ยุนโฮแทบคลั่งก่อนจะเลื่อนมือแกร่งมาโอบท้ายทอยเล็กและส่งลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวาน

“อื้อ” ฮยอกแจครางประท้วงก่อนจะผลักยุนโฮออกเบาๆ พวกเมะๆที่เหลือได้แต่มองอึ้งๆกับการแสดงที่ทำให้คนดูแทบจะกลั้นหายใจนั้น

“มาหาก็เพราะว่าคิดถึงน่ะสิ ถามได้” พอตั้งสติได้ก็เริ่มพูดประโยคถัดไป ยุนโฮตาค้างไปกับใบหน้าสวยหวานราวเทพธิดานั้นเลยอึ้งจนต่อบทไม่ถูก สัมผัสหวานยังติดตรึงที่ริมฝีปากจนอยากจะจูบซับลงไปอีกซักรอบ ฮีชอลมองเพื่อนนิ่งก่อนจะจัดการผลักยุนโฮออกไปแล้วเรียกดงเฮเข้ามาแทน

“เอ่อ ที่รักไปไหนมาจ้ะ” ปลาน้อยถามออกไปเสียงสั่นมองริมฝีปากแดงอิ่มนั้นอย่างหลงใหล มือเล้กหยิบบทมาเปิดดูหน้าถัดไปก่อนคิ้วสวยจะขมวดมุ่น กับบทที่ได้รับ ทำไมในบทดงเฮถึงเป็นคนรักด้วยล่ะเนี่ย

“ไปเรียน ด๊องมาหาเค้ามีอะไรรึเปล่า” แล้วก็พูดออกไปตามบทแม้จะยังงงๆอยู่ก็ตาม ก่อนที่เอวบางจะถูกดึงเข้าไปกอด

“คนรักกันมาหากันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอไง” ดงเฮถามทำหน้าบึ้งไปตามบท

“อย่างอนเลยน๊า” ฮยอกแจลากเสียงง้อยาวอย่างน่ารัก แต่ตาสวยก็สะดุดลงตรงที่คำว่า ดึงใบหน้าหล่อลงมาจูบอย่างดูดดื่ม ฮยอกแจยืนนิ่งก่อนจะผลักดงเฮออกแต่ไม่เป็นผลเมื่อใบหน้าหล่อของดงเฮเลื่อนมาจนใกล้ก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปเองอย่างเร่าร้อน แค่ได้สัมผัสดงเฮก็แทบจะหลอมละลายกับความไร้เดียงสาและกลิ่นหอมๆนั้น ฮยอกแจยืนนิ่งตาค้างไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปกับบทอย่างที่ควรจะเป็น ดงเฮผละริมฝีปากออกมองร่างบางนิ่ง ตาสวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาใสก่อนจะไหลอาบแก้มเนียน

“ฮยอกแจ” ดงเฮเรียกคนตรงหน้าเสียงเบา แค่เห็นน้ำตาจากตาคู่นั้นดงเฮก็เจ็บปวด ไม่อยากทำให้เจ็บเลยซักนิดแต่ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้อีกแล้ว เขาทำร้ายคนตรงหน้าอีกแล้วงั้นเหรอ ถึงแม้จะรู้ว่าบทที่คนตัวเล็กได้รับนั้นรุนแรงเกินกว่าที่จะรับได้ เปิดไปกี่หน้ากี่หน้าก็มีแต่ฉากจูบทั้งนั้น ถึงตอนแรกจะดีใจที่ได้จูบแต่ตอนนี้กลับไม่ได้รู้สึกยินดีเลยซักนิด

“ฮยอก มานี่เหอะ” คยูฮยอนเข้ามาโอบร่างบางเดินออกไปนั่งข้างๆ

“พี่กำลังทำอะไรกันแน่” คิบอมยืนกอดอกพิงผนังห้องถามเสียงเรียบ ตาคมจ้องที่พี่ใหญ่ทั้งสองคนของบ้านไม่วางตา ฮันกยองก็กอดอกมองนิ่งเช่นกัน ก็ว่าอยู่ทำไมแปลกๆที่อยู่ดีๆแก้บท

“ฉันทำอะไร” ฮีชอลเชิดหน้าตอบอย่างไม่ใส่ใจ แม้น้ำตาจากฮยอกแจจะทำให้หัวใจของฮีชอลกระตุกวูบแต่ทิฐิที่มีก็ยังคงมีมากกว่า

“พี่แกล้งเขาอีกแล้วใช่ไหม” จุนซูเดินเข้าไปยืนประจันหน้าแล้วถามอย่างไม่เกรงกลัว

“ฉันก็แค่แก้บทมันจะมีปัญหาอะไรนักหนา” อีกคนตอบกลับ

“พี่ทำเกินไปนะ” คังอินบอกเสียงเรียบในขณะที่ชินดงกำลังดึงมือห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากให้ทุกคนเข้าไปร่วมวงทะเลาะก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้

“ผมไม่เห็นด้วยเหมือนกัน” นิชคุณตะโกนขึ้นมาก่อนจะกอดฮยอกแจปลอบเอาไว้ เริ่มเข้าใจถึงความสัมพันธ์ของรุ่นพี่กับเพื่อนร่วมชั้นขึ้นมาอีกนิด

“ฮยอก อย่าร้องไห้สิ” ซองมินปลอบลูบหลังบางไปด้วย คยูฮยอนเอาแต่ยืนนิ่งพยายามระงับอารมณ์โกรธรุ่นพี่ตัวเองไม่ให้แสดงออกมา แต่ยิ่งเห็นฮยอกแจร้องไห้ก็แทบเดือดได้ทุกเมื่อ

“ใจเย็นๆสิพวกนาย” อีทึกออกโรงห้าม

“ขอโทษนะฮะ แต่ผมเล่นไม่ได้แล้ว” ฮยอกแจพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนมองฮีชอลผ่านม่านน้ำตา แจจุงกับยูชอนรีบเดินเข้าไปหาเพื่อกอดปลอบแต่ก็ถูกเบี่ยงหลบพร้อมการกระทำที่แสนเย็นชา

“ก็ดี เราจะได้หาคนใหม่ทัน” ฮีชอลตอบกลับทันที

“พี่พูดอะไรน่ะ” คิบอมท้วงขึ้นมองฮีชอลอย่างไม่เข้าใจพอๆกับคนอื่น

“นายอย่าใช้อารมณ์สิ” ฮันกยองพูดขึ้นบ้างแต่ตอนนี้ฮีชอลคิดแค่จะเอาชนะเท่านั้น

“ขอโทษทุกคนด้วยนะฮะ” ฮยอกแจก้มหัวลง

“ฮยอกแจ” เรียวอุคครางเรียกเสียงเบา สงสารคนตัวเล็กจับใจ

“หึหึ รีบไปซักทีรำคาญตา” ฮีชอลตวาดขึ้นมาแม้เจ้าตัวจะเจ็บแปลบในอกแค่ไหนแต่ก็ยังไม่ยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองซักที

“ฉันรู้ว่านายไม่ชอบหน้าฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่านายจะเกลียดฉันได้ขนาดนี้ นายคงลืมไปว่าฉันก็มีหัวใจเหมือนกัน ร่างกายของฉันไม่ใช่ใครจะมาย่ำยีก็ได้ ฮึก” พูดจบก็สะอื้นออกมาก่อนจะหันหลังเดินออกไป ท่ามกลางความเงียบที่เข้ามาปกคลุมมีเพียงนิชคุณเท่านั้นที่วิ่งตามออกไป

“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงได้ใจร้ายแบบนี้” คยูฮยอนพูดขึ้นมา

“ฉันขอโทษตัวเล็กไปแล้วด้วย คิดว่าวันต่อๆไปจะดีกว่านี้ซะอีก” แจจุงพูดเสียงแผ่วแล้วมองหน้ายูชอนอย่างเข้าใจความรู้สึก แต่ละคนทยอยเดินออกจากห้องไปมีเพียงฮีชอลกับอีทึกเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งค้างกลางห้อง

“ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้” ฮีชอลพูดเสียงแผ่ว ทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างหมดสภาพ

“เอาเถอะ ทำมาขนาดนี้แล้วหาตัวนางเอกใหม่ก็จบเรื่อง” อีทึกพูดขึ้นเงยหน้าขึ้นฟ้าเพื่อให้น้ำตาไหลกลับลงไป ก่อนที่ต่างคนต่างเงียบจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

“ป้าจางฮะ ฮยอกแจกลับบ้านรึยัง” พอลงรถดงเฮก็เป็นคนแรกที่วิ่งเข้าบ้านมาถามถึงฮยอกแจด้วยความเป็นห่วง ได้แต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองมาตลอดทั้งวัน

“อะไรคะคุณดงเฮ” แม่บ้านจางออกมาถามด้วยความงุนงงทั้งที่รู้แก่ใจดีอยู่แล้วว่าฮยอกแจหายไปไหน

“ฮยอกแจ กลับมารึยังฮะ” ชางมินเร่งถามอีกครั้งเริ่มร้อนใจที่เห็นป้าจางผิดปกติไป

“อ๋อ คุณหนูฮยอกแจย้ายออกไปแล้วค่ะ เมื่อบ่ายนี้”

“อะไรนะฮะ!!”

“บ้านเงียบจังเลยนะ” อยู่ดีๆซองมินก็พูดขึ้นมากลางโต๊ะอาหารทำให้ใครหลายๆคนที่เขี่ยข้าวในจานไปมายิ่งกินไม่ลงหนักเข้าไปอีก

“คิดถึง ฮยอก” เรียวอุคพูดต่อ ก่อนจะฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะไม่มีอารมณ์จะกินอะไรต่อไปอีก

“แล้วเค้าจะไปอยู่ไหนฮะ” ซองมินพูดขึ้นบ้างวางช้อนลงอย่างไม่ใยดีในสมองมีแต่เรื่องของฮยอกแจเต็มไปหมด ทำไมไม่มีนายถึงนายเหงาแบบนี้นะ

“ฉันจะออกไปตามหาฮยอกแจ” คิบอมพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยกลับมีจิตใจที่ร้อนรนอย่างไม่เคยเป้นมาก่อน

“ไปด้วย” ดงเฮรีบพูดทันทีแล้วเตรียมตัวจะออกไปอีกคน

“เขามีปัญญาออกไปก็ต้องมีปัญญาใช้ชีวิตแหละน่า” ฮีชอลพูดขึ้นบ้างเรียบๆ

“เพราะพี่ใจร้ายแบบนี้ไง” คยูฮยอนตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออดไม่เข้าใจว่าฮีชอลจะเกลียดอะไรฮยอกแจนักหนา

“ตอนแรกพวกแกก็ร่วมมือกับฉันนะ” ฮีชอลแหวกลับเสียงดังลั่นก่อนจะทุบโต๊ะอย่างโมโห

“แต่มันเกินไปไหมพี่ ทำเอาเขาออกจากบ้านแบบนี้” ยูชอนถามขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นไปยืนข้างๆคิบอมเพื่อบ่งบอกว่าพร้อมที่จะไปด้วยเช่นกัน

“ใจเย็นๆสิยูชอน” แจจุงห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนในบ้านต้องทะเลาะกันเองด้วย

“พวกนายจะไปใช่ไหม งั้นเราแยกกันเถอะ ไปคันละสองคนจะได้กระจายได้ทั่ว” คังอินเสนอขึ้นมาก่อนจะไปยืนเตรียมพร้อมกันที่หน้าประตูบ้านเพื่อตกลงว่าใครจะไปกับใคร

“ฉันจะไปด้วย” ลีทึกตะโกนขึ้นก่อนจะเกาะจุนซูแน่นเพื่อบ่งบอกว่าจะไปกับจุนซู

“ไปตามหานะครับ ไม่ได้ไปไล่” เยซองดักคอ

“ก็ไปตามหาน่ะสิ ฮีชอลไปเร็ว” ลีทึกตอบกลับก่อนจะหันไปกวัมือเรียกอีกคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่

“ช่างเถอะ พูดไปยังกับจะไป” ยุนโฮพูดเคืองๆก่อนจะเดินนำออกไปคนแรก คนอื่นๆได้แต่ส่ายหน้าอย่าระอาก่อนจะเดินตามไป

“ฉันจะไป” ฮีชอลพูดขึ้นเสียงดังแล้วก้าวตามไป คนอื่นๆได้แต่อมยิ้มน้อยๆ เริ่มใจอ่อนแล้วสินะ คิมฮีชอล

“ไม่เจอเลยอ่ะ” จุนซูโวยทันทีที่วนรถมาได้เกือบครึ่งชั่วโมง

“หายไปไหนนะ เป็นเด็กแลกเปลี่ยนก็ไม่น่าจะรู้จักหลายที่นี่นา” ลีทึกที่นั่งมาด้วยพูดขึ้น ใบหน้าแสดงความกังวลอย่างชัดเจน

“พี่คิดว่าตัวเองผิดไหม” อยู่ดีๆจุนซูก็จอดรถเข้าข้างทางแล้วหันมาถามอย่างจริงจัง จนลีทึกชะงักไปเล้กน้อย

“ถ้าถามว่าพี่คิดไหมว่าพี่ผิด พี่บอกได้เลยว่าพี่รู้ตัวว่าพี่ผิดตั้งแต่ต้น แต่ทิฐิมันชนะหัวใจเสมอ พี่เสียใจ” ลีทึกตอบเสียงเศร้าก้มหน้าลงก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างง่ายดาย จุนซูอึ้งไปกับคำตอบที่ได้รับ ก่อนจะเป็นคนดึงพี่ชายเข้ามากอดเอาไว้

“เราต้องหาฮยอกแจเจอสิพี่” จุนซูเอ่ยให้กำลังใจ เพราะตอนนี้ห่วงฮยอกแจจนแทบบ้าอยู่แล้ว

“ถ้าเค้าเป็นอะไรไป พี่คงจะรู้สึกผิดไปจนตาย” ลีทึกพูดขึ้น ก่อนจะกอดกับจุนซูแน่นต่างคนต่างให้กำลังใจซึ่งกันและกัน เวลาผ่านล่วงเลยไปเกือบเช้าวันใหม่แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะพบร่างบางที่กำลังเป้นห่วงแม้แต่เงา ทุกคนกลับบ้านไปพร้อมๆกันด้วยสภาพอิดโรย บางคนนั่งบนโซฟา บางคนนั่งกับพื้น มีเพียงฮีชอลกับลีทึกเท่านั้นที่นั่งไม่ติด แม่บ้านจางเดินออกมามองก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินอมยิ้มหายไป

“ฉันไปบ้านฮยอนจุงมาแล้วนะ แต่ไม่เจอ” ดงเฮเริ่มปริปากคนแรก

“ฉันก็ไปบ้านซึงกิมาแล้ว ขานั้นโวยวายใหญ่เลยออกตามหาด้วย” ฮันกยองพูดต่อ

“ฉันไปเชคตามโรงพยาบาลแล้วนะ แต่ก็ไม่มีข่าว” ซีวอนพูดต่อ

“ฉันอยากเจอเค้า ซักครั้งก็ยังดี” ฮีชอลพูดขึ้นหลายๆคนเงียบ แม้ฮีชอลจะผิดแต่สภาพตอนนี้หนักกว่าทุกคนมาก คงจะตระเวนขับไปทั่วไม่ได้พัก เลยไม่มีใครอยากจะทับถมความผิดนั้น

“ถ้าพี่เจอเค้า พี่จะทำยังไงบ้าง” คยูฮยอนเอ่ยถามเสียงเรียบไม่ได้จะหาเรื่องแต่อย่างใด

“ฉันจะขอโทษเค้า” ฮีชอลก้มหน้าพูด ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาจนเต็ม

“แล้วก่อนพี่ทำทำไมไม่คิด” ชางมินถามต่อ

“ฉันนึกว่าเค้าจะเหมือนคนอื่น” ฮีชอลตอบเสียงอ่อย ยิ่งถามก้ยิ่งทำให้รู้สึกผิด ผิดจนไม่น่าให้อภัย

“เราหาฮยอกแจให้เจอก่อนเถอะที่เหลือค่อยว่ากัน” ยุนโฮตัดบท

“แล้วละครเวทีล่ะ” แจจุงถามขึ้น

“น่านน่ะดิพี่พรุ่งนี้แล้วนะ” ชินดงตะโกนขึ้นมาเพราะเพิ่งนึกได้

“ยกเลิกมันซะ ไม่มีงานละครเวทีปีนี้” ลีทึกตอบออกมา ทุกคนหันไปมองฮีชอลอีกคนเพื่อรอคอยคำตอบซึ่งพอฮีชอลพยักหน้ารับ คังอินก็เลี่ยงออกไปเพื่อจัดการเรื่องนี้ทันที

“นายไปอยู่ไหนนะ” ซีวอนพึมพำออกมา ซึ่งทุกคนก็คิดไม่ต่างกัน แม่บ้านจางเดินถือหนังสือพิมพ์ฉบับล่าสุดออกมาด้วยแววตาเย็นชา ก้แค่อยากจะทำให้พวกคุณชายที่แสนเอาแต่ใจสำนึกซะบ้างก็เท่านั้นเอง

“อะไรฮะป้า ผมไม่พร้อมอ่านข่าวฉาวของพวกเรานะฮะ” แจจุงพูดขึ้น แต่แม่บ้านจางทำเพียงวางหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นลงบนโต๊ะ ดงเฮคว้าอ่านอย่างสงสัยว่าต้องมีอะไรมากกว่าข่าวฉาวของพวกเค้าแน่ๆ

“นี่มันอะไรกัน” ดงเฮร้องถามออกมามือไม้สั่นกับสิ่งที่ได้เห็น

“อะไรด๊อง” จุนซูถลาเข้ามาถามทันทีก่อนจะคว้าไปอ่านเองแล้วกางหนังสือพิมพ์ออกพอให้ทุกคนมองเห็น ข่าวใหญ่พาดหัวของหนังสือพิม์บันเทิงรายวัน

ลีซูมาน ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่วงการบันเทิง จัดเลี้ยงเปิดตัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวน วันนี้เวลาสองทุ่มตรง อย่างหรูหรา…..

“นี่รูปฮยอกแจใช่ไหม” ซองมินถามขึ้นมองใบหน้าหวานที่คุ้นเคยแต่ตอนนี้กลับทำได้เพียงมองผ่านทางกระดาษเท่านั้น

“อื้อ ฮยอกเป็นลูกของท่านประธาน” เรียวอุคพูดออกมา

“นี่แหละค่ะ เหตุผลที่คุณหนูฮยอกแจต้องเข้ามาที่นี่ เข้ามาเพื่อรายงานว่าพวกคุณชายทำตัวดีมากมายแค่ไหน เข้ามาเพื่อสำรวจนักแสดง นักร้องในค่าย” พูดจบแม่บ้านจางก็เดินออกไป ปล่อยให้ความเศร้าสร้อยอยู่เบื้องหลังพร้อมๆกับความรู้สึกของใครหลายๆคน

“เห้ย ทำไมแกสภาพเป็นแบบนี้วะ” ฮยอนจุงถามคยูฮยอนทันทีที่เห็นสภาพเหมือนศพเดินได้

“ไปตามหาฮยอกมา” คยูฮยอนตอบกลับก่อนจะฟุบใบหน้าหล่อลงกับโต๊ะ ทำให้เพื่อนอีกคนที่กำลังจะถามถึงเหตุผลที่ไม่จัดละครเวทีรู้ในทันที นางเอกหายตัวไปนี่เอง

“แล้วเจอไหม” ซึงกิถามต่อด้วยความเป็นห่วงเพื่อตัวเล็ก คยูฮยอนส่ายศรีษะไปมากับแขนของตัวเองแล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

“เห้ย นั่นฮยอกนี่” เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกให้คนที่ฟุบโต๊ะอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับขายาวๆที่ก้าวไปยืนชิดริมหน้าต่าง รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าทันทีที่เห็นร่างบางที่คุ้นเคย

แต่ทว่า…

วันนี้ไม่เหมือนวันก่อนๆ ตอนนี้รายรอบตัวฮยอกแจมีแต่บรรดานักข่าวสื่อมวลชน แสงแฟลชสว่างวาบไม่หยุดหย่อนพร้อมทั้งบอร์ดี้การ์ดนับสิบ ทางเดินที่ถูกปูพรมแดงไว้บ่งบอกฐานะของผู้มาเยือนได้เป็นอย่างดี ยูนิฟอร์มธรรมดาทั่วไปแต่ตอนนี้กลับมีเข็มกลัดบ่งบอกฐานะที่สูงขึ้นไปอีกขั้นประดับอยู่ ฐานะของทายาทเจ้าของโรงเรียน ที่ไม่มีใครกล้าอาจเอื้อม

“ฮยอกแจ” คยูฮยอนครางเรียกก่อนที่จะวิ่งเพื่อลงไปยังจุดมุ่งหมายด้านล่างทันที

“ฮยอก” พอลงไปถึงซองมิน เรียวอุค ชางมินก็มาถึงก่อนแล้วทั้งสามคนต่างพยายามตะโกนเรียกชื่อของคนที่กำลังจะเดินผ่านไปท่ามกลางนักเรียนนับพันที่แห่ออกมาดู

“อย่าเรียกชื่อคุณหนูสั้นๆห้วนๆแบบนั้น” บอร์ดี้การ์ดหน้าโหดคนหนึ่งหันมาตะคอกใส่จนทั้งสามหน้าหมองลง ได้แต่ยืนก้มหน้าหลบตา คยูฮยอนวิ่งตามเข้ามาสมทบทีหลัง คิบอม ดงเฮ เยซอง ฮันกยอง ซีวอนยืนอยู่อีกฝั่งของพรมแดง ฮีชอล อีทึก และพวกดงบังชินกิที่เหลือ เพิ่งวิ่งตามลงมาถึง ซองมินก้มหน้าพยายามจะไม่ร้องไห้แต่ก็ร้องออกมาจนได้ ก่อนที่จะมองคนที่มายืนตรงหน้านิ่งไล่จากปลายเท้าขึ้นมาจนพบใบหน้าหวานที่แสนคุ้นเคย

ฮยอกแจ มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่…

“ฮยอก” ซองมินเรียกคนตรงหน้า ฮยอกแจยิ้มตอบกลับมาน้อยๆก่อนที่นิ้วเล็กๆจะปาดน้ำตาออกจากหน้าของซองมินให้

“อย่าร้องไห้” เสียงหวานพูดออกมาก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม แต่คำพูดนั้นยิ่งทำให้ซองมินกอดกับเรียวอุคและชางมินร้องไห้หนักเข้าไปอีก

ห่างไกลกันเหลือเกิน ฐานะของเราตอนนี้…

“ฮยอกแจ!” ฮีชอลกับลีทึกตะโกนสุดเสียงก่อนที่บอร์ดี้การ์ดทั้งหลายจะพากันมายืนกั้นเอาไว้

“ให้เขาพูด” ฮยอกแจบอกเรียบๆ ดวงตาสวยมองสองคนตรงหน้านิ่งแล้วเหลือบมองไปยังคนอื่นๆที่ยืนอยู่ด้วยหางตา

“ขอโทษ ฮยอกแจฉันขอโทษ” ฮีชอลพร่ำพูดคำว่าขอโทษออกมาอย่างรวดเร็วแล้วก้มหัวลง ลีทึกจึงก้มตามด้วยแล้วยืนนิ่งเพื่อรอว่าคนตรงหน้าจะพูดว่าอย่างไรบ้าง

“เรื่อง” เสียงหวานถามต่อก่อนจะมองเพื่อรอคำตอบนิ่งเฉย

“ทุกเรื่อง ขอโทษในทุกๆเรื่อง” ลีทึกเป็นฝ่ายตอบออกมา

“แค่คำขอโทษ ฉันจะหายเจ็บปวดเหรอไง” ฮยอกแจตอกกลับดวงตาที่เรียบเฉยกลับลุกโชน

“ฮยอกแจ พวกเราขอโทษ” และเป็นฮันกยองอีกคนที่ก้าวมายืนข้างๆฮีชอลกับลีทึกแล้วก้มหัวขอโทษ พอเห็นดังนั้นที่เหลือเลยออกมายืนเรียงหน้ากระดานแล้วก้มหัวลง นักเรียนหลายคนพากันมองจนแทบหยุดหายใจ

เกิดอะไรขึ้นกับ ซุปเปอร์สตาร์ที่แสนจะหยิ่งทรนงกลุ่มนี้…

“ฮยอกแจ หายโกรธเราเถอะนะ เราพร้อมจะทำทุกอย่างจริง” ยุนโฮพูดขึ้นมา

“ทุกอย่างงั้นเหรอ” คนสวยแค่นยิ้มออกมาอย่างขมขื่น พวกนายกลัวโดนไล่ออกกันขนาดนั้นเลยเหรอไง

“ใช่ทุกอย่าง” คิบอมยืนยันอีกครั้ง

“ไปนั่งคุกเข่ากลางสนามบาสจนกว่าตะวันจะตรงหัว ทำได้ไหม” เอ่ยถามเสียงเย็นแววตากร้าวกราดมองไปทั่วจนมาหยุดที่คยูฮยอน

“ได้สิ” แจจุงตอบออกมาก่อนจะเดินนำออกไป แม้ฮยอกแจอยากจะห้ามแค่ไหนแต่ทิฐิที่เกิดขึ้นแล้วในหัวใจดวงน้อยๆก็ไม่อาจลบเลือนได้เช่นกัน พอเห็นแจจุงทำเช่นนั้นคนอื่นๆเลยทยอยกันไปนั่งคุกเข่าก้มหน้ารับแสงแดดแรงกล้ากันอย่างไม่ปริปากบ่นใดๆ

“สมน้ำหน้า” ฮยอกแจพูดออกมาก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วรีบเดินเข้าไปด้านใน พอประตูห้องพักได้ปิดสนิทลงเท่านั้น น้ำตาหยดใสก็ไหลอาบแก้มเนียนทันที ตาสวยมองคนทั้งสิบเจ้ดผ่านกระจกของห้องแอร์เย็นเฉียบ

แล้วคนที่นั่งตากแดดอยู่ตรงนั้นล่ะ…

“ขอโทษนะ พี่ขอโทษพวกนายด้วยนะ” ฮีชอลพูดออกมา หลังจากนั่งคุกเข่าไปได้ซักพัก แฟนคลับหลายคนอยากจะเอาร่มมากางให้ เอาน้ำมาเสิร์ฟ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่ขัดคำสั่งของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของลีซูมานได้ซักคน

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ เราก็ผิดกันทุกคน” เยซองตอบออกมาก่อนจะยิ้มให้ฮีชอลจากใจจริง

“พวกพี่ไม่น่าทำแบบนี้เลย เพราะมองคนด้านเดียวแท้ๆ” ลีทึกพูดออกมาบ้าง

“ฮยอก บอกฉันว่าอย่าร้องไห้ ฮึก แต่ฉันทำไม่ได้” ซองมินที่ร้องไห้ไม่หยุดยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาเรื่อยๆ เรียวอุคกับชางมินก็เช่นกัน ฮยอกแจมองมาจากทางด้านบนเห็นทุกอย่างแต่ก็ไม่ได้ยินบทสนทนาแต่อย่างใด แต่แค่เห็นทั้งสามคนร้องไห้หัวใจดวงน้อยๆก็รู้สึกเจ็บปวด