Fan Fic Baramos - คิล x โร - Let Me Love You By Juntiva

     "เฮ้ยคิล! วันนี้เจ้าหญิงเรนอนคนงามโคตรสวยเลยว่ะ!"เจ้าตัวดีในร่างหญิงเต็มตัวเอ่ยอย่างกระตือรือร้นโดยไม่ดูคู่หมั้นมันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เลยแม้แต่น้อย

     คิลเหลือบตามองเรนอน วันนี้เธอสวยจริง ๆ แต่... "เออ แล้วไง"

     เฟรินเบ้ปาก "อะไรว้า~! ไหงพูดเงี้ย! เจ้าหญิงเรนอนนะเว้ย เรนอน! หวานใจแกไงเล่า!"

     "ฉันบอกแกตอนไหนว่ะว่าเรนอนเป็นหวานใจฉัน?"

     "ไม่บอกก็รู้เว้ย!"

     "หึหึ รู้ไม่จริงนี่หว่า"คิลเอ่ย

     "อ้าว! หรือแกจะบอกว่าแกมีคนที่ชอบแล้ว แต่ไม่ใช่เรนอน"

     คิลหันมาจ้องเพื่อนสาวอย่าง ดุ ๆ ก่อนจะหันกลับมากินข้าวต่อ

     "จริงด้วยหรือว่ะ!!"เฟรินร้องลั่น

     "คาโล แกจัดการคู่หมั้นแกหน่อยดิ๊ รำคาญหูว่ะ"

     "นี่แกมีคนที่ชอบอยู่แล้วเรอะเนี่ย!!"

     "หุบปากซะเฟริน"คิลเอ่ย

     "ก๊ากๆๆๆๆๆๆ!!!"เจ้าตัวดีหัวเราะเสียงดังอย่างไม่สมเป็นกุลสตรีแม้แต่น้อย ก่อนจะประกาศลั่นห้องโรงอาหาร "เฮ้ย พวกเรา!! ไอ้คิลมันมีแฟนแล้วเว้ย!!"

     หา!!

     อะไรนะ!!

     แล้วเรนอนละ!!

     ใครกัน ใครเป็นผู้โชคร้าย!!

     "ฉิบหา-ยแล้ว ไอ้เฟริน!!"คิลรีบดึงเพื่อนตัวดีกลับมานั่งที่ก่อนจะปิดปากแน่น แต่เจ้าตัวดีหลุดไปได้

     "ฮ่าๆๆๆๆ เอาละเว้ย เร่เข้ามา เร่เข้ามา เจ้าคิลมีแฟนแล้ว!!"

     "เฟริน"

     "อะไร!?"

     "อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

     "ขู่ไปตูก็ไม่สนเว้ย!!"

     "แกเลือกเองนะ"

    แล้วร่างของนักฆ่าหนุ่มก็กระโดดขึ้นบนโต๊ะ ก่อนจะแหกปากประกาศดังลั่นโรงอาหารกลบเสียงเฟริน "เอ้าเฮ้ย!!!!!!!! เมื่อคืนเฟรินกับคาโลมันโจ๊ะ ครึ่มๆๆ!! กันโว้ยยยยยยยย!!!!"

     คาโลที่ไม่ได้ทำอะไรแต่ถูกเอาไปเกี่ยวด้วยพ่นน้ำออกจากปากอย่างตกใจ เจ้าตัวดีหน้าแดงแปร็ด ก่อนจะถูกทุกสายตาจับจ้องมาที่ตนทันที คิลหันมายิ้มให้อย่างสะใจ เฟรินกัดฟันกรอด

     "หนอยไอ้คิล!!!! แกตายยยยยย!!!!"

     "เข้ามาเลยไอ้เจ้าหญิงปากหมา!!"

     แล้วเจ้าหญิงปากหมา กับนักฆ่าปากเสียก็เริ่มต่อสู้กันอย่างไม่ออมมือ โต้กันไปโต้กันมาในโรงอาหาร เพื่อนก็พยายามช่วยแต่ถูกลูกหลงถีบกระเด็นออกมาจากวงต่อสู้ทุกราย

     "พวกแก!! ทำบ้าอะไรว่ะ!!"โรเวนร้องลั่นอย่างตกใจ ก่อนที่เขาและคู่หูตัว L จะพุ่งเข้าห้ามกลางวง แต่ไอ้เจ้าหญิงปากหมากับนักฆ่าปากเสียไม่สนใจ หาโอกาสฉะใส่กันมาตั้งนานแล้ว จัดการไล่พวกรุ่นพี่ออกให้พ้นทางได้อย่างง่ายดายโดยไม่สนใจว่าภายหลังตนจะเจอกับอะไร

     "โอ๊ย!!"ลอเรนซ์ถูกแรงอัดกระเด็นออกจากวง ก่อนจะกระแทกกับลูคัสที่วิ่งเข้ามารับไว้ได้อย่างทันท่วงที

     "ไม่เป็นไรนะ"ลูคัสถาม

     "ไม่เป็นไรบ้านแกสิ!! ไอ้เด็กพวกนี้น่าจับเชือดให้หมด!!"

     "ใจเย็นน่า ลอรี่ เดี๋ยวไม่เป็นผลดีต่อลูกในท้องของเรานะจ้ะ"

     ลอเรนซ์หันขวับมามองลูคัส ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น "แกอยากตายก่อนใช่มั๊ยไอ้ลูคัส"

     "ง่า....แหะๆ ล้อเล่นจ้า"

     โรงเวนที่พยายามห้ามรุ่นน้องด้วยวิธีการที่ไม่ใช้ความรุนแรงเพื่อไม่ก่อให้เกิดการทำลายทรัพย์สินมากไปกว่านี้ ถูกทั้งคิลทั้งเฟรินอัดพลังใส่จนกระเด็นออกมานอกโรงอาหาร

     อาเธอร์ที่ได้ยินเสียงโครมครามรีบเดินมาดู แต่ไม่ทันดูได้เต็มตาก็ถูกร่างของโรเวนกระเด็นอัดเข้าใส่เต็ม ๆ วงแขนใหญ่กอดร่างเพรียวแน่น ก่อนที่หลังของเขาจะกระแทกใส่กำแพงเต็ม ๆ

     "โอ๊ย...ไอ้เจ้าพวกบ้า...."โรเวนคราง เอ่ยอย่างไม่พอใจ

     "เจ้านี่ตัวหนักใช่เล่นแหะ"โรเวนหันไปตามเสียงเรียก ก็เจออาเธอร์ที่กลายเป็นเบาะรองรับเขาอยู่

     "ท่าน!"

     "นุ่มดีนิ"

     โรเวนสะดุ้งเฮือกเมื่อมือใหญ่เริ่มซุกซนลูบคลำที่บั้นท้ายของเขา "ไอ้คนลามก!!" ว่าเสียงดังก่อนจะตบหน้าอาเธอร์เสียงดัง 'เพี๊ยะ!' ก่อนจะเตะซ้ำอีกรอบแล้วรีบเดินหนีออกมาจากวงแขนกว้าง เข้าไปห้ามเจ้ารุ่นน้องจอมสร้างปัญหาทั้งหลายอีกครั้ง

     "โอย...มือหนักด้วยแหะ"อาเธอร์พึมพำ มือใหญ่ลูบหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ยืนขึ้นอีกครั้ง มองเข้าไปในห้องอาหารดราก้อน พบเฟรินกับคิลกำลังสู้ใส่กัน...อย่างสนุกสนาน โรเวนและคู่หูตัวแอลพยายามห้ามอย่างที่สุด เหล่าทะโมนก็พยายามพอกัน แต่ออกจะขยาดเสียมากกว่า

     โร เซวาเรส หนุ่มน้อยร่างเพรียวบางเดินผ่านมา มองเข้าไปในห้องอาหารอย่างแปลกใจ "เอ๋....ขนาดนี้เชียว"

     แล้วร่างของโรเวน ก็กระเด็นออกมาอีกครั้ง โรรีบเดินหลบ ทำให้โรเวนพุ่งเข้ากระแทกอาเธอร์ที่รอรับเขาไว้อีกครั้ง

     "เจ้าอีกแล้ว"อาเธอร์เอ่ย พลางยิ้มกริ่ม

     "ปล่อยข้า!!"โรเวนโวยวาย หน้าแดงเมื่อรู้ว่าตนถุกอุ้มอยู่ในท่าเจ้าสาว

     "เดี๋ยวก็กระเด็นออกมาอีกหรอก อยู่ตรงนี้ปล่อยให้เด็กมันเล่นไปเถอะ"ไม่พูดเปล่า ยื่นหน้าเข้าใกล้จนจมูกชิดกันอีก

     "อ๊ะ!"

     "ส่วนเราไปหาที่ปลีกวิเวก เล่นผีผ้าห่มกันดีกว่า"

     โรเวนเบิกตาโต ก่อนจะ....เพี๊ยะ! โอ๊ย!

     ฝ่ามือกระแทกแก้มอีกข้างของอาเธอร์ ก่อนจะถูกร่างเพรียวเตะซ้ำอีกรอบ "ไอ้คนโรคจิต!!"

     โรหันมาจากเหตุการณ์ของโรเวนกับอาเธอร์ ก่อนะถอนหายใจหนักและเอ่ยอย่างระอา "แบบนี้ก็แย่น่ะสิ ยังไม่ได้กินข้าวเลย"

     ว่าจบ ร่างเพรียวบางก็พุ่งเข้าใส่กลางวง ก่อนจะปล่อยพลังแห่งทริสทรอ ลูกบอลไฟที่ดำอัดเข้าใส่เฟรินและคิลทันที จนทั้งคู่กระเด็นไปไกลคนละฝั่งโรงอาหาร

     "ก็รู้นิว่าป้อมเรามันบ่จี้"โรเอ่ยยิ้ม ๆ

     "โอย...โร...แก...."เฟรินที่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นร้องโอดโอย

     "ห้ามทำไมฟ่ะ!"คิลลุกร้องโวยวาย เมื่อเห็นคนขัดความสนุก

     "ไม่ห้ามก็ไม่ได้กินข้าวสิ"ร่างบางตอบ ตาโตสีเขียวใส่แป๋วจนคิลสะอึก "ก็รู้ ๆ กันอยู่นิ ว่าป้อมเรามันบ่อจี้ ไร้เงิน ขืนพังห้องอาหารไปก็แย่สิ"

     "พวกแก!!"โรเวนเดินเข้ามาห้องอาหารได้อีกครั้ง หลักจากจัดการเจ้ามือปลาหมึกอาเธอร์จนเป็นผลสำเร็จ ร้องโอดโอยอยู่ในห้องพยาบาล "เตรียมให้พ่อแม่ทำบุญไปให้ได้เลย!!!"

     เฮือก!! >>> เฟรินและคิลสะดุ้งโหยงทันที

หลังจากเหตุการณ์พังห้องอาหารของเฟรินและคิล ผลที่ตามทำเอาทั้งสองแทบอยากจะร้องไห้เป็นรอบที่ล้าน.....

     เฟริน.....ถูกใช้เป้นเบ๊ ที่ต้องทำทุกอย่างที่คนในสภานักเรียนแห่งป้อมอัศวินสั่งให้ทำ ไม่ว่าจะส่งเอกสาร จัดชั้นเอกสาร ช่วยเขียนรายงาน หรือแม้แต่กระทั่งเสิร์ฟกาแฟและเก็บ กวาด เช็ด ถู ขัด ล้าง!! สรุปคือต้องวิ่งวุ่นไปทั่วโรงเรียน ไม่ว่าเหล่าสมาชิกในสภาจะอยู่ที่ไหนของรงเรียน เพียงเอ่ยชื่อเฟรินเท่านั้น สาวเจ้าจะถูกมนต์วิเศษของโรเวนที่กำกับไว้พาไปยังจุดหมายปลายทางทันที แต่ที่ร้ายกว่าคือ เฟรินสามารถกินข้าวได้เพียงหนึ่งจานต่อหนึ่งมื้อเท่านั้น ห้ามขาดห้ามเกิน ห้ามมีตัวช่วยเหลืออย่างเด็ดขาดสามเดือน!! [แงงงงงงงงงงง!!! TTT[]TTT ]

     คิล.....คนนี้หนักหน่อยเพราะเป็นผู้ชาย ต้องเดินเวรยามภาคกลางคืนทุกวันจนกว่าจะมีคนมาเปลี่ยนกะ จึงสามารถกลับไปนอนได้ แต่บางวันแทบจะไม่ได้นอน หรือกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าตีสองตีสามเพราะเป็นเวรของคู่หูตัวแอลที่แกล้งมาเข้ากะสาย หรือบางทีไม่มาเลย แต่คิลทำอะไรไม่ได้ เพราะรู้ดีว่านี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของบทลงโทษ และเขาก็ต้องทนไปอย่างนี้ถึงสามเดือน! นอกจากนี้ยังมีงานกรรมกรให้กับแผ่นดินประชาที่มักเรียกตัวเด็กป้อมอัศวินไปช่วยด้านการเกษตร งานซ่อมแซมจากปราสาทขุนนางที่มักโดนเด็กป้อมอัศิวนแกล้ง และงานเฝ้าห้องเอกสารเก่าแก่ทุกวันศุกร์ของปราการปราชญ์ที่ย้ำนักย้ำหนาว่าเอกสารนี้เก่าแก่และสำคัญมาก กลัวจะมีผู้ไม่ประสงค์ดีมาขโมย นอกจากนี้ งานสำคัญอีกอย่างคือช่วยงานด้านเอกสารข้อมูลกับโร เซวาเรสที่ถูกยกตำแหน่งเป็นหัวหน้าหน่วยวิชาการของป้อมอัศวิน (มันมีตำแหน่งนี้ตั้งแต่เมื่อ??)

     นอกจากนี้ ทุกตอนเย็น ทั้งสองจะต้องออกไปหาเงินนอกโรงเรียนเข้าป้อมอีกด้วย ถือว่าเป็นการชดใช้ค่าเสียหาย แต่ทั้งสองแน่ใจว่าพ่อแม่บังเกิดเกล้าส่งเงินมาใช้คืนให้แล้วแน่ๆ! แถมมากกว่าค่าเสียหายจริงด้วยซ้ำ!

     "คิล นายเอาเอกสารชิ้นนี้ไปไว้กับกองที่ห้านะ แล้วหยิบเอกสารฉบับที่สี่ของกองที่หกมาให้หน่อย ฉันคิดว่าเอกสารนั้นไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว แต่ต้องใช้ฉบับนี้แทน เอ้า! เอาฉบับนี้ไปแทนที่เอกสารฉบับที่สี่ ของกองที่หกนะ แล้วก็ช่วยยกเอกสารกองที่แปดโละทิ้งใหม่หมด ฉันคิดว่ากองที่แปดนั้นข้อมูลไม่ดีพอ ต้องใช้เอกสารฉบับที่สิบของกองที่ห้าออกมาแทนที่กองที่แปดดีกว่า มันเข้ากับเนื้อหาของกองที่แปดมากกว่า แล้วก็นะ...."

     "โว้ย!!!"คิล ฟิลมัสแหกปากร้องโวยวายเสียงดังลั่นห้องเก็บเอกสารนับพันอย่างสุดจะทน "อะไรกันวะเนี่ย!!!"

     "ก็กองเอกสารไง"โรตอบ ก่อนจะยิ้มขัน

     "เออ! อันนี้ฉันรู้เฟ้ย!"คิลตอบอย่างไม่สบอารมณ์ มองร่างบางที่หัวเราะในลำคออย่างมีนัยตามนิสัย

     "แล้วจะตะโกนถามทำไมละ"

     "อยากโดนดีเหรอไงฟ่ะ!"

     "อ๊ะอา! ถ้านายทำอะไรฉันนะ นายไม่ได้จบการทำโทษแค่สามเดือนแน่"

     คิลชะงัก ก่อนจะนึกถึงคึขู่ของโรเวน 'ถ้านายยกเลิกกลางคัน หรือทำอะไรโรละก็ สามเดือนน่ะยังน้อยไปด้วยซ้ำ!'

     "นายขู่ฉัน..."

     "เปล่านะ...โรเวนเขาพูดแบบนั้นเองนิ"โรยิ้มอย่างมีนัยอีกครั้ง คิลไม่ชอบรอยยิ้มแบบนั้นเลยจริงๆ มันก็น่ารักไปอีกแบบก็เถอะ แต่อยากเห็นใบหน้าแบบอื่นบ้าง อย่าง...เวลาร้องไห้...อยากจะรู้จริง ๆ ว่าจะเป็นยังไง หรือไม่ก็...เวลายิ้ม...เอาแบบยิ้มจริง ๆ ไม่ได้ฝืน ไม่ได้มีนัย ดูซิว่าจะน่ารักขนาดไหน

     "เฮ้ย!"คิลร้องอย่างตกใจ...น่ารัก!...นี่ตูคิดว่ามันน่ารักหรือเนี่ย!! คิดไม่ตกพลางหันไปมองร่างบาง...ใบหน้าติดหวาน ดวงตากลมโตเพิ่มเสน่ห์ความน่ารักสีมรกตงดงาม ริมฝีปากบางสีชมพูชวนนึกถึงสตอเบอร์รี่รสหวานน่าลิ้มลอง เรือนกายเพรียวบางใต้เนื้อผ้าที่ดูเก่านั่น คงจะขาวราวน้ำนมและนุ่มนิ่มน่ารัดน่ากอดไม่ใช่น้อย มองต่ำลงมา บั้ยท้ายงอนคงจะนิ่มดี....เฮ้ย!!!

     "ฉิบหายแล้ว!!"นักฆ่าหนุ่มสบถ ก่อนจะหน้าแดง "นี่แกคิดอะไรของแก คิล ฟิลมัส"

     โร มองร่างสูงอย่างสงสัย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ จับบ่าร่างสูงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง "นายโอเคหรือเปล่า"

     ร่างสูงจะหันไปตอบ แต่ถูกมือเรียวนุ่มของร่างบางจับเข้าที่หน้าผากซะก่อน ทำให้ไม่กล้าพูด ยิ่งหน้าแดงมากขึ้นกว่าเก่าซะอีก โรลองจับหน้าผากตัวเองสลับกับหน้าผากของร่างสูงก่อนจะเอ่ย "ตัวก็ไม่ร้อนนิ แต่หน้าแดงนะ ทำไมละ?"

     "ชะ ชะ ช่างฉันเถอะน่า!!"คิลปัดมือร่างบางออกอย่างรวดเร็ว

     โรเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย ก่อนจะคิดอะไรได้ ก็ยิ้มอย่างรู้ทัน หัวเราะคิกคัก

     "หัวเราะอะไร!?"คิลถาม

     "อย่าบอกนะ...."โรยิ้ม กอดอก "ว่านายชอบฉันเข้าแล้ว"

     "อะ...อะไรนะ!!"ร้องลั่นพลางหน้าแดง

     โรหัวเราะ "ถูกด้วยเหรอเนี่ย"

     คิลได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์อีกครั้ง เพราะรู้ว่าตนเพิ่งตกหลุมพรางของร่างบางเข้าให้แล้ว

     "คิก ๆ อะไรกัน นายชอบฉันจริง ๆ เหรอเนี่ย"

     "ไม่ใช่สักหน่อย หน้าตาน่าเกลียดอย่างนายใครเขาจะชอบฟ่ะ!"

     "เหรอ....แต่ใครก็ชอบบอกนะว่าฉันน่ารัก จะมีก็แต่นายเนี่ยแหละที่บอกว่าฉันน่าเกลียด"

     "งั้นหลายคนก็คงจะลืมบอกนายอีกอย่างนะ ว่าคนรู้มากอย่างนายใครเขาจะชอบ"

     "จริงอ่ะ? แต่เมื่อเช้าฉันยังได้ดอกกุหลาบตั้งช่อบะเร้อเลยนะ"

     "อะไรนะ!!?"คิลร้องลั่น

     "หึงด้วยเหรอ คิกๆ"

     แล้วก็เป็นอีกครั้งที่นักฆ่าตกหลุมพรางของขอทาน....

     "ไม่สนุกเลยนะ"คิลเอ่ยอย่างไม่พอใจ

     "เหรอ แต่ฉันสนุกดี"

     "นี่นาย"

     "ฉันว่าเอาเวลาเถียงกันไปค้นหาเอกสารให้โรเวนเสียดีกว่านะ"

     ว่าจบร่างบางก็หันไปค้นหาเอกสารต่อ คิลมองร่างบางอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะยิ้มกริ่ม เดินเข้าไปใกล้อย่างเงียบเชียบ โรที่ไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเมื่อถูกเงาใหญ่ของคนด้านหลังทาบกับตัว เมื่อหันไป แขนแกร่งของคิลก็ปิดกั้นทางหนีทั้งสองข้าง กลายเป็นว่าเขาตกอยู่ในวงแขนกว้างของนักฆ่าหนุ่มไปเสียแล้ว

     "อืม...มองใกล้ ๆ น่ารักกว่าเดิมเยอะเลยนิ"คิลเอ่ย ยิ้มเจ้าเล่ห์

     โรพยายามตั้งสติ ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจถึงเต้นตึกตักรุนแรงขนาดนี้ ใบหน้าหวานแดงเรื่อเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย "ทะ ทำอะไรของนายคิล ฟิลมัส"

     "ก็แสดงให้นายเห็นไง...ว่าฉันชอบนายอย่างที่ว่าจริงหรือเปล่า"

     "ด้วยการทำแบบนี้นะเหรอ"

     "แล้วนายอยากได้แบบไหนละ"

     "ปล่อยฉัน"โรเอ่ย

     "ถ้าปล่อยก็ไม่รู้สิ"ว่าแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ลลดมือลงจับข้อมือของร่างบางไว้และกดกับชั้นวางเอกสารมากมาย โรเบิกตาโต ไม่นึกจะมาโดนเจ้านักฆ่าปัญญาอ่อนนี่ทำแบบนี้จริง ๆ

     "ปล่อย!"

     "หลังจากนี้แล้วกัน"คิลเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้

     "อย่าทำแบบนี้นะ!"

     แต่ร่างสูงไม่ฟังกลับเอาหน้ามาชิดมากขึ้น โรเบือนหน้าหนีได้ ทำให้คิลสัมผัสกับแก้มนุ่มแทนที่จะเป็นริมฝีปาก คิลทำสีหน้าขัดใจก่อนจะปล่อยมือข้างหนึ่งของโรออกและใช้มือนั้นจับใบหน้าหวานให้หันมาหาตนแทน ก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตโหยหาให้อย่างรวดเร็ว

     "อื้ม!"โรใช้มือที่เป็นอิสระดันร่างสูงออกแต่ไร้ผล ร่างสูงยิ่งรุนแรงขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

     ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปในโพรงปาก ควานหาความหอมหวานอย่างพอใจ โรที่ไม่เคยพยายามดันกลับด้วยลิ้นเช่นกัน แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งเพิ่มความร้อนเร่าให้มีมากขึ้นกว่าเดิม คิลบดเบียดร่างกายเข้าหาร่างบางมากขึ้น จนเนื้อหนังใต้ร่มผ้าเสียดสีกัน โรหน้าแดงด้วยความเก้อเขิน หัวสมองที่เคยใช้ได้ดีมาตลอด พอมาเจอเรื่องนี้เข้ากับคิดอะไรไม่ออกเลย ทุกอย่างในหัวขาวโพลนไปหมด ร่างกายอ่อนระทวยด้วยรสเร่าร้อน ดวงตาสีมรกตปรือลงอย่างเคลิบเคลิ้ม วงแขนที่เคยต่อต้านกลับยินยอมจับบ่าร่างสูงแน่น ลิ้นร้อนเหมือนจะเข้าใจหน้าที่ตวัดพันเกี่ยวกับร่างสูงอย่างยินยอม

     คิลแปลกใจที่จู่ ๆ ร่างบางในวงแขนกลับเปลี่ยนท่าที แต่นั่นก็ทำให้เขาพอใจ เป็นเวลานานที่ทั้งสองแลกรสจูบเร่าร้อน โรเริ่มประท้วงด้วยการส่งเสียงในลำคอเพราะเริ่มหายใจไม่ออก คิลยอมละออกแต่โดยดีอย่างเสียดาย โรหอบหายใจหนัก สูดอากาศเข้าปอดอย่ารวดเร็ว คิลประคองร่างกายที่อ่อนแรงนั้นให้ทรงตัวได้ วงแขนเรียวของโร โอบรอบคอร่างสูงก่อนจะเป็นฝ่ายมอบจุมพิตให้แทนบ้าง คิลตกตะลึงกับการเข้ารุกก่อน แต่ก็รีบตั้งสติ ตอบสนองกลับทันที จับร่างบางกดลงบนโต๊ะเอกสารส่วนตัวเองขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว  ทั้งสองกอดรัดกันอย่างโหยหา ความวาบหวามที่ถูกถ่ายทอดผ่านการแลกรสชาติ

     คิลละจากริมฝีปากหวานลงมายังที่ต้นคอขาว มอบสร้างรอยรักมากมายแสดงความเป็นเจ้าของ มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสอดเข้าไปใต้สาบเสื้อกล้าม เลิกเสื้อกล้ามขึ้นก่อนจะลากล้นร้อนลงมาที่หน้าอกที่แข็งเป็นไตจากการเคล้นคลึง

     "อา...."

     เสียงหวานครางยิ่งกระตุ้นร่างสูงมากขึ้น ลิ้นร้อนโลมเลียที่ยอดอกสีกุหลาบอย่างเร่าร้อน ร่างบางครางเสียงหลงแอ่นกายรับรสสัมผัสอย่างวาบหวาม

     "อ๊ะ...อ๊า....."

     มือใหญ่ลูบไล้ร่างเพรียวบางอย่างกระหาย ลากลิ้นร้อนลงมาที่หน้าท้องแบนราบ มือใหญ่เริ่มปลดเข็มขัดของร่างบางออก แต่โรรีบห้ามไว้

     "ดะ เดี๋ยว...."

     ร่างสูงเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพบใบหน้าติดหวานแดงเรื่ออย่างเขินอาย ยิ่งเพิ่มความน่ารักมากขึ้น ดวงตาสีมรกตหยาดเยิ้มน่าหลงใหล โรยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน "อย่านะ"

     "ไม่เป็นไรหรอกน่า"คิลเอ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพยายามถอดเข็มขัดออก แต่โรห้ามไว้

     "อย่านะ! ฉันยังไม่พร้อมนะ!"

     คิลชะงัก ก่อนจะมองร่างบางที่เขยิบตัวออกหนี นั่งกอดตัวเองอยู่บนโต๊ะในสภาพที่เรียกได้ว่ายั่วยวนก็ถูก เสื้อผ้าที่หลุดแหล่ไม่หลุดแหล่

      "เรื่องแบบนี้ต้องมีพร้อมไม่พร้อมด้วยเหรอ"ถามเอ่ยอย่างแปลกใจ

      "ขอร้องละ"โรเอ่ยเสียงอ่อน หน้าแดง

      คิลเลิกคิ้วสูงก่อนจะจับข้อเท้าร่างบางและลากเข้ามาใกล้และเอ่ย "เอาน่า...พอทำจริงพร้อมไม่พร้อมเดี๋ยวก็รู้กันเอง"

     ว่าจบก็ถอดกางเกงร่างบางออกทันที ก่อนจะจับโรกดลงกับโต๊ะอีกครั้ง

     "ดะ เดี๋ยวสิ!"

     โรดิ้นออกจากวงแขน "ก็บอกแล้วไงว่าไม่พร้อม!"

     "หา!?"

     "ที่ฉันยอมนายง่าย ๆ แบบนี้ไม่ใช่ว่าจะยอมทุกอย่างนะ!"

     "แต่..."

     "ไม่มีแต่ทั้งนั้นแหละ!"โรว่า ก่อนจะรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย

     "งั้น...ทำไมนายถึงยอมฉันละ"คิลเอ่ยถามอย่างสงสัย โรหน้าแดงวาบก่อนจะส่งกองเอกสารให้อย่างรวดเร็วซึ่งเป็นกองที่ใหญ่ไม่ใช่น้อย

     "ไม่รู้! ถือไปซะ แล้วอย่าถามมาก เอาไปให้รุ่นพี่โรเวนด้วย!"

     ว่าจบตัวเองก็แบกกองเอกสารอีกเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินนำออกไปจากห้องเอกสาร คิลรีบตามมาอย่างรวดเร็ว

     "เฮ้! ตอบฉันหน่อยสิ"

     "ก็บอกแล้วไงว่าอย่าถามมาก ไม่งั้นฉันจะฟ้องพี่โรเวนแน่!"

     "นายนี่มัน"คิลเอ่ย ก่อนถอนหายใจหนัก จมอย่กับความสงสัยและความอยากรู้

     โรยิ้มน้อยให้กับตัวเอง ก่อนจะแลบลิ้นอย่างล้อๆพอดูน่ารัก "บอกเร็วก็ไม่ดีสิ เอาไว้ฉันแน่ใจแล้วจะบอกนะเจ้านักฆ่าบ้า"





     THE.....END.....