Misunderstand

                 ร่างบอบบางนั่งเท้าคางอยู่ในห้องพักของตัวเองอย่างคิดไม่ตก ตากลมไล่มองไปยังภาพของสมาชิกแต่ละคนก่อนจะมาหยุดลงที่สมาชิกคนที่ 12 คิมคิบอม

“เฮ้อ” ริมฝีปากอิ่มระบายลมหายใจออกมาอย่างคิดหนัก นิ้วเรียวทาบลงไปบนโครงหน้าหล่อของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

“ฉันเหนื่อยจังเลยคิบอม ไม่ว่าจะทำยังไงนายก็ไม่หันมามองฉันบ้างเลย” เสียงหวานใสเปรยขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไป น้ำตาหยดใสไหลลงมาจากดวงตาสวยอย่างท้อแท้ แรงสะอื้นน้อยๆทำให้ไหล่บอบบางสั่นเทา

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูพร้อมรอยยิ้มกว้างเช่นทุกที

“ฮยอก พี่ฮันให้มาตามไปกินข้าว” ซองมินพูดขึ้นหากแต่ร่างอวบกลับทำตาโตแล้วผลักคนตัวเล็กกว่าเข้ามาในห้องนอน

“แกร้องไห้เหรอ” สะกิดเล็กน้อยด้วยคำถามอย่างห่วงใย ทำให้คนที่หยุดร้องไห้ไปแล้วกลับปล่อยน้ำตาออกมาอีกระลอกได้อย่างง่ายดาย

“ซองมิน ฉันรักเขาทำยังไงฉันก็รักเขา” ระบายความอัดอั้นออกไปจากหัวใจดวงน้อยๆ มืออวบยกขึ้นลูบแผ่นหลังเล็กไปมาอย่างเข้าใจ หากจะมีคนที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยก็คงจะเป็นคิมคิบอม

“ไม่เป็นไรนะฮยอก เราลองมาพยายามกันอีกซักครั้งดีไหม” ซองมินพูดขึ้นอย่างใจดี มืออวบลูบผมนิ่มของคนในอ้อมกอดไปด้วยอย่างปลอบโยน ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วมุ่นอย่างกลุ้มใจไม่แพ้กัน คนอย่างคิบอมไม่เคยแสดงออกเลยซักครั้งทำให้ไม่มีใครดูออกเลยว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้น คิมคิบอมกำลังคิดอะไรอยู่

“ไปกินข้าวกันเถอะ” ฮยอกแจร้องไห้จนพอใจก็ผละออกพร้อมรอยยิ้มที่ใครต่อใครต่างลงความเห็นว่ามันเหมาะกับใบหน้าหวานมากกว่าน้ำตา

“อืม” ซองมินรับคำพร้อมกับจูงมือของอีกฝ่ายออกไป

“คิบอม ฉันอยากกินปลาอ่ะแกะให้หน่อยสิ” เสียงของเจ้าแม่คนสวยประจำวงดังขึ้นก่อนที่ทั้งสองคนจะก้าวเข้าไปด้านใน ภาพแรกที่ปรากฎแก่สายตาคือภาพที่คิบอมกำลังตั้งใจแกะปลาพร้อมรอยยิ้มอย่างเต็มใจ หัวใจดวงน้อยเจ็บร้าวหากแต่บนใบหน้ายังคงระบายยิ้มสดใสเช่นเคย

“ฉันแกะให้เอาไหมคิบอม” เสียงใสเอ่ยถามอย่างหวังดีเมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆนั้น

“ไม่ต้อง” ตอบกลับเรียบเฉย แต่ฮยอกแจก็ยังคงยิ้ม ยิ้มให้กำลังใจตัวเอง

“แกนั่นแหละไม่ต้อง ฮยอกแจแกะให้พี่หน่อย” ฮีชอลเองที่คงทนรอไม่ไหวกระชากจานออกมาจากคิบอมแล้วยัดเยียดใส่มือเล็กก่อนจะระบายยิ้มสวยมาให้อย่างขอบคุณ ฮยอกแจรับมาอย่างว่าง่ายก่อนจะแกะปลาเนื้อสวยส่งให้ฮีชอลไปเรื่อยๆจนข้าวของตัวเองยังไม่พร่องไปแม้แต่น้อย เมมเบอร์คนอื่นๆที่นั่งทานข้าวกันอยู่ก่อนแล้วได้แต่มองอัญมณีของวงอย่างสงสาร

“ฮยอกอ้าปากสิ” ดงเฮที่นั่งอยู่ด้านข้างตักข้าวผัดพอดีคำมาจ่อให้ ใบหน้าหวานระบายยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะกินเข้าไป มือเล็กยังคงง่วนกับการแกะปลาให้ฮีชอลอยู่อย่างนั้น

“นายจะให้พี่ฮีชอลกินจนถึงก้างเลยเหรอไง” เสียงทุ้มพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะดึงจานออกมาจากตรงหน้าของฮยอกแจ

“อ่า ขอโทษนะ” เสียงใสพูดขึ้นแล้วหันไปหยิบช้อนส้อมของตัวเองขึ้นมาตักข้าวกิน ริมฝีปากอิ่มยังคงฉีกยิ้มน้อยๆอย่างไม่รู้สึกอะไร หากแต่หัวใจดวงน้อยกำลังเจ็บแสนสาหัส น้ำตาหยดใสวาววับอยู่ในตาสวยแค่เจ้าของกระพริบตาเพียงเล็กน้อยมันก็หายไปเหลือเพียงแววตาสดใสดังเดิม บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูอึดอัดไปถนัดตา

“คิบอม นายไปซื้อมาร์กพอกหน้าให้ฉันหน่อยสิ” เสียงใสๆของฮีชอลดังขึ้นทำลายความเงียบนั้น น้องชายตระกูลเดียวกันเหลือบมองคนเป็นพี่อย่างไม่บอกอารมณ์

“ผมต้องไปถ่ายละคร” ตอบกลับเรียบๆแล้วอ่านบทในมือต่อไป

“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้ฮะ” ร่างบางอาสาขึ้นมาแทนเพราะไม่อยากให้คิบอมถูกดุ

“อ่า ฮยอกแจถ้านายไปก็ต้องพ่วงแฝดลีอีกสองคนไปด้วยน่ะสิ” ฮีชอลพูดขึ้นพลางใช้ความคิด

“ผมไปคนเดียวได้ฮะพี่” รับปากอีกครั้ง เพื่อให้ฮีชอลสบายใจ ตาสวยของฮีชอลสบตากับลีดเดอร์ของวงอย่างหนักใจไม่แพ้กัน

น้องชายของเขามันจะเย็นชาไปถึงไหนกัน

“งั้นผมไปก่อนนะ” พูดจบร่างบางก็ลุกขึ้นทันทีก่อนที่จะเดินออกไป แค่เพียงก้าวพ้นห้องอาหารเท่านั้นน้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกมา

“นายร้องไห้ทำไม” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ฮยอกแจรีบเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะหันไปยิ้มสดใสให้

“คิบอมจะไปถ่ายละครแล้วเหรอ” เสียงใสถามขึ้นอย่างร่าเริง แต่มือแกร่งของคนตรงหน้ากลับจับไหล่บางบีบเอาไว้แน่น จ้องเข้ามาในดวงตาสวยอย่างค้นหา ก่อนที่พระเอกหนุ่มจะถอนหายใจออกมาและปล่อยมือลงข้างลำตัว

“แล้ววันนี้นายจะไปอัดรายการได้ยังไง ตาบวมแบบนี้” เสียงทุ้มพูดขึ้นอีกครั้ง นิ้วแกร่งไล้อยู่ที่ขอบตาล่างอย่างแผ่วเบา ใบหน้าใสเปลี่ยนสีฉับพลันก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ

ไม่อยากให้การกระทำใจดีของคิบอมเพียงเล็กน้อยทำให้ต้องงมงายต่อไป

กับรักที่ไม่มีวันได้คืนมา

“ฉันต้องรีบไปซื้อของให้พี่ฮีชอล ไปก่อนนะ” เสียงหวานรีบบอกก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง

หมับ

มือแกร่งจับแขนเล็กเอาไว้ซะก่อน

“ไปพร้อมกับฉัน ฉันจะออกไปทำงานเหมือนกัน” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะดึงให้อีกคนเดินตามกันออกไป ด้านหลังมีสายตานับสิบคู่จ้องมองมา

“มันอะไรกันเนี่ย” อีทึกพูดขึ้นอย่างสับสนกับน้องคนเกือบสุดท้อง

“นั่นสิ คิบอมมันจะเอายังไงแน่” ซีวอนอีกคนที่ทนดูมานานแล้ว ทุกครั้งที่เห็นฮยอกแจฝืนยิ้มใครหลายๆคนต่างเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน

“เราจะทำอะไรได้นอกจากรอ” ฮันกยองเปรยขึ้นมาแผ่วเบา

“รออะไรฮะพี่” คยูฮยอนหันไปถามทันทีอย่างอยากรู้

“รอวันที่คิบอมมันรู้ใจตัวเอง”

“…”

“หรือไม่ก็รอวันที่ฮยอกแจตัดใจได้แล้ว” หนุ่มจีนพูดอีกครั้งนั่นทำให้เยซองหันไปตบบ่าพี่ชายอย่างชื่นชมในคำพูดนั้น

“พี่ใช้ภาษาเกาหลีได้ดีขึ้นเยอะเลย” เสียงชื่นชมดังมาจากเรียวอุค สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนจากสถานการณ์ตึงเครียดได้เป็นอย่างดี ซองมินหันไปมองหน้ากับดงเฮแล้วได้แต่หันกลับไปมองประตูห้องที่ปิดลงไปนานแล้ว

“ขอบใจนะคิบอม ว่าแต่นายอยากได้อะไรรึเปล่า” ใบหน้าหวานหันมาขอบคุณคนขับรถอย่างร่าเริงและไม่ลืมที่จะออกปากถามอย่างห่วงใย

“ไม่ล่ะ” คิบอมคิดไปครู่หนึ่งแล้วตอบกลับมา

“ตั้งใจทำงานนะไปล่ะ” พูดจบก็เตรียมเปิดประตูรถลงไปแต่ติดที่มือแกร่งของใครอีกคนที่จับต้นแขนเล็กเอาไว้

“นายน่าจะหัดอำพรางตัวเองบ้าง”

หมวกไหมพรมใบสวยถูกสวมลงมาที่ศรีษะเล็กอย่างอ่อนโยน

“อ่า ขอบใจ”

“นี่ด้วย” จบด้วยการใส่แว่นกันแดดอันโตมาที่ใบหน้าหวาน ฮยอกแจก้มหน้างุดพร้อมกับแก้มสีแดงเปล่งปลั่ง

“ขอบใจนะ” บอกอีกครั้งแล้วทำท่าจะเดินลงจากรถไป

“นี่” เสียงเรียกทำให้คนตัวเล็กหันกลับมามองอีกครั้ง

“นายจะเอาอะไรรึเปล่าคิบอม”

“มาร์กพอกหน้าของพี่ฮีชอลน่ะ ใช้แบบเป็นกระปุกนะไม่ได้เป็นแผ่น” คิบอมพูดขึ้น หากแต่คนฟังที่ยิ้มรับกลับยิ้มเจื่อนลง พยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วก้าวลงจากรถไปเพราะหากพูดออกมาซักคำน้ำตาคงไหลออกมาเป็นแน่

คิมคิบอม เมื่อไหร่กันที่นายจะใส่ใจฉันเหมือนที่นายใส่ใจพี่ฮีชอลบ้าง

“ฮยอกแจ” คนขับกดกระจกลงมาเรียกอีกครั้ง ร่างบางเพียงแค่หันกลับไปมองเท่านั้น

“หมวกน่ะของพี่ฮีชอลอย่าทำขาดล่ะ” คำพูดทำร้ายจิตใจดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่รถคันนั้นจะแล่นออกไป เหลือไว้เพียงคนคนนึงที่เจ็บช้ำจนแทบจะไม่มีแรงก้าวขา

นายห่วงแม้กระทั่งหมวกของเขาสินะ

ผมอยากเกลียดพี่จริงๆ แต่ผมก็เกลียดพี่ไม่ลงเพราะพี่เป็นพี่ของผม

ถ้าผมจะเกลียดผมคงต้องเกลียดตัวเอง

รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีวันได้เป็นแบบนั้น

แต่ก็ยังดึงดันที่จะรักต่อไป

ผมเหนื่อยจังเลย ผมจะหยุดดีไหม

“ฮยอกแจ เอานมสตอร์เบอร์รี่ไหม” คังอินหันมาถามรุ่นน้องตัวเล็กที่ตอนนี้ยังนั่งกดเกมส์อยู่กับคยูฮยอนไม่มีทีท่าว่าเจ้าตัวจะหิวแต่อย่างใดจนต้องเดินเข้ามาถาม

“อ่า ขอบคุณฮะ วางไว้เลย” เสียงใสตะโกนตอบ คังอินมองน้องชายปลงๆแล้วใจดีหยิบนมมาเจาะแล้ววางไว้ข้างๆ ตากลมยังคงจ้องไปที่จอโทรทัศน์ใหญ่เบื้องหน้าแทบไม่กระพริบ

แอด…

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งหากแต่คนสองคนตรงหน้าจอกลับไม่รับรู้ถึงการมาเยือนแม้แต่น้อย

“อ้าวคิบอม ทำไมวันนี้มาที่นี่ได้ล่ะ” อีทึกที่เดินออกมาจากครัวออกปากถาม ทำให้ใครอีกคนที่เล่นเกมส์อยู่ถึงกับหยุดชะงักไปทันที

“พี่ฮะเป็นอะไรรึเปล่า” คยูฮยอนที่เห็นคู่ต่อสู้ในเกมส์หยุดชะงักไปดื้อๆก็ต้องกดหยุดเกมส์แล้วหันมาถามอย่างห่วงใย หากแต่มองตามตากลมไปก็พบกับคิบอมที่ยืนคุยหัวเราะอยู่กับฮีชอล มือแกร่งเอื้อมไปกุมมือเล็กของฮยอกแจเอาไว้

“ฉันไม่เป็นไรหรอก” แม้จะเจ็บแค่ไหน ฮยอกแจก็มักที่จะเลือกบอกว่าไม่เป็นไรเสมอ

“ผมหิวน่ะมีอะไรให้ผมกินบ้าง” เสียงของคิบอมดังเข้าโสตประสาทของฮยอกแจอีกครั้ง

“นายกินนมสตอร์เบอร์รี่ของฉันไหม” ถามเสร็จก็แทบอยากจะตบปากตัวเอง แม้จะบอกกับตัวเองอีกครั้งว่าจะหยุดแต่เอาจริงทำไม่ได้เลย

“ฉันไม่อยากจูบนายทางอ้อม”

สมใจไหมลีฮยอกแจ

นายมันยุ่งไม่เข้าเรื่อง

“แต่พี่ฮยอกแจยังไม่ได้แตะเลยนะครับ” คยูฮยอนเถียงออกไปทันที พร้อมกับดึงใบหน้าหวานให้ซบลงมาบนบ่ากว้างของตัวเองด้วย ไม่นานนักก็รู้สึกถึงความชื้นที่หัวไหล่

“แต่ฉันไม่ชอบ” น้ำเสียงที่ตอบกลับมาอีกครั้งทำให้คยูฮยอนกำหมัดแน่นอย่างหมดความอดทน

“ก็ดี ผมจะได้กินเอง” คยูฮยอนพูดจบก็จัดการหยิบนมกล่องนั้นขึ้นมาดูดทันที ฮีชอลเลยรีบพาตัวคิบอมเข้าไปในห้องครัวก่อนจะเกิดสงครามของน้องเล็กสองคน

“ฮยอกแจ ยิ้มหน่อยสินายเป็นแบบนี้แล้วหดหู่ชะมัด” เสียงของดงเฮดังขึ้นพร้อมกับนิ้วเรียวที่หยิกหมับมาที่แก้มใสของฮยอกแจแล้วออกแรงเล็กน้อยดึงปากเล็กๆนั่นให้ฉีกยิ้มออกมา ตอนนี้ทุกคนเตรียมตัวจะไปเที่ยวทะเลกันหลังจากที่ได้รับอนุญาตให้หยุดพักผ่อนได้หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ

“ไปกันเถอะ” เรียวอุคโผล่หน้าเข้ามาเรียกแต่ก็เห็นบรรยากาศซึมเศร้าเช่นกัน ร่างเล็กของเรียวอุคเดินเข้ามาบีบไหล่ของฮยอกแจเอาไว้ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ตลอดหลายวันที่ผ่านมารุ่นพี่หน้าหวานคนนี้พยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเจ้าชายน้ำแข็งของวงแต่มันกลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“เรียวอุค พี่ใช้ให้มาตามนะ” เสียงของอีทึกดังขึ้นอีกคนก่อนจะโผล่เข้ามาในห้องของฮยอกแจหัวหน้าวงตาสวยเดินเข้ามายีผมนุ่มของนักเต้นประจำวงแล้วมัดมือชกโดยการถือกระเป๋าเดินทางของฮยอกแจออกไปก่อน

“เอาความเศร้าไปทิ้งทะเลกันเถอะ” คนตาสวยเหลียวหลังกลับมาบอก นั่นทำให้ฮยอกแจยิ้มออกมาน้อยๆที่มุมปาก

“ไปเถอะ” ฮยอกแจที่ร่าเริงกลับมาแล้วทำให้อีกสองคนยิ้มดีใจแล้วพากันกอดคอเดินไป

“ช้าจังเลยพวกนายเนี่ย” ซองมินเอ่ยแซวทันทีที่เห็นหน้าของทั้งสามคน ฮยอกแจขยับยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินไปนั่งด้านหลังริมหน้าต่าง ตาสวยปิดลงเพื่อหลีกหนีโลกแห่งความเป็นจริง

“คิบอมแกหันไปหยิบขนมถุงนั้นมาให้หน่อยดิ” เสียงของฮีชอลดังเข้ามาในโสตประสาทพร้อมกับชื่อของคนที่ฮยอกแจไม่อยากเจอมากที่สุด

“ต้องแกะด้วยไหม” เสียงทุ้มที่ถามกลับทำให้ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น

อิจฉา..

ลีฮยอกแจกำลังอิจฉา คิมฮีชอล

“นี่ฮยอกแจอย่าเพิ่งหลับเรามาเล่นเกมส์กัน” เสียงของคังอินดังขึ้นทำให้ตาสวยจำใจต้องเปิดออกเพราะขี้เกียจมีปัญหากับจอมพลังของวง

“เกมส์อะไรฮะ เมื่อคืนผมนอนดึกนะ” เสียงหวานเอ่ยค้านทำท่าจะหลับไปอีกรอบ แต่ว่าซีวอนกลับเดินมาดึงไหล่บางเอาไว้ได้ทัน

“ซีวอน นายกล้าขัดใจฉันเหรอ” เสียงหวานว่าขึ้นอย่างหงุดหงิดแต่ฮันกยองอีกคนที่เดินมาดึงฮยอกแจออกตรงกลางรถเพื่อที่จะได้เล่นเกมส์ได้ถนัด

“เกมส์เราก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ แค่ฉันจับฉลากได้สมาชิกคนที่เท่าไหร่คนนั้นต้องตอบคำถามของเพื่อนๆในวงตามความเป็นจริง” คังอินอธิบายสั้นๆ

“เดี๋ยวนะคังอิน ต้องตอบคำถามของทุกคนเลยเหรอ” ชินดงส่งเสียงถามอย่างไม่เข้าใจ

“นั่นดิ งี้ใครโดนจับขึ้นมาก็ซวยเลยดิ” อีทึกร้องออกมาอีกคนเมื่อเห็นว่ามันไม่ยุติธรรม

“อ่า ตามนี้แหละ” คังอินแย้งออกมา ทำให้ไม่มีใครกล้าปริปากออกมาซักคนฮยอกแจนั่งหาวไปสัปหงกไปจนเยซองที่นั่งอยู่ข้างๆต้องดึงใบหน้าหวานให้มาซบลงบนไหล่ของตัวเองอย่างขำขัน

“ทำอะไรอยู่ถึงไม่หลับไม่นอน” เสียงแหบเสน่ห์เปรยขึ้นมา

“ก็เห็นหลับสนิทนี่ฮะ” ดงเฮตอบออกมา

“แกรู้ได้ไง” เยซองถามต่อ

“ก็ฮยอกนอนอยู่กับผมนี่” ดงเฮตอบกลับแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ ซองมินที่นั่งอยู่ข้างๆก็เพียงแค่ยิ้มมาบางๆเท่านั้น ก็เมื่อวานเขาสองคนนอนกอดฮยอกแจเอาไว้ตรงกลางนี่นา คิบอมเองก็ยังคงนั่งข้างฮีชอลด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ตามเดิม

“เอาล่ะๆ มาเริ่มเกมส์กันเถอะหนทางอีกยาวไกล” คังอินยุติบทสนทนานั้นแล้วยื่นกระบอกแก้วใสไปตรงหน้าของอีทึกเพื่อให้อีทึกเป็นคนเปิดเกมส์

“เลข 8” คังอินตะโกนออกมาเสียงดังลั่น ทำให้เรียวอุคกับฮันกยองต้องสะกิดลิงตัวน้อยๆเพื่อให้ตื่นขึ้นมาจากนิทราแสนสุข

“อะไรฮะ” เสียงหวานถามขึ้นตาปรือเล็กน้อย บ่งบอกว่าไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

“ฮยอกแจนายต้องสัญญามาก่อนว่านายจะเล่นเกมส์ของเราด้วยความสัจจริง” คังอินออกปากถาม คนน่ารักพยักหน้ารับอย่างขอไปที จนหลายๆคนแอบยิ้มอย่างสมใจ

เสร็จเราแน่ ไอ้ไก่เอ๊ย…

“เพราะฉะนั้นลุกขึ้นยืน” สิ้นเสียงของคังอินหลากหลายมือต่างพากันดันฮยอกแจให้ลุกขึ้นยืนหากแต่คนที่เพิ่งตื่นยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เซถลาออกไปด้านหน้าจนหัวเกือบทิ่มดีที่มีมือของใครบางคนดึงแขนเล็กเอาไว้ก่อน  จากที่เซไปด้านหน้ากลับเซถอยหลังมานั่งแปะอยู่บนตักของคนๆนั้น

“คิบอม” คนน่ารักหันไปมองใบหน้าหล่อ อย่างตกใจแก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่ออย่างห้ามไม่ได้

“ซุ่มซ่าม” เขินได้ไม่นานเท่าไหร่ คิบอมก็ขัดขึ้นมาด้วยคำว่านั้น

“ขอโทษ” ฮยอกแจรีบบอกแล้วก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิด มือเล็กเกาะเบาะเอาไว้เพื่อที่จะประคองตนเองให้ลุกขึ้นยืนหากแต่แขนแกร่งกลับโอบเอวบางเอาไว้

“นั่งตอบคำถามของพี่คังอินตรงนี้ก็ได้” พูดออกมาเสียงเรียบ แต่อีกหลายชีวิตบนรถกลับหันไปยิ้มให้กันอย่างสมใจ

น้ำแข็งแกเริ่มละลายแล้วแหละ

ไอ้เจ้าคิมคิบอมหน้าตาย

“งั้นฉันเริ่มนะ” หัวหน้าวงดูจะดี๊ด๊าเป็นพิเศษ

“เอาสิ” ฮีชอลรับคำอย่างนึกสนุก

“ฮยอกแจ นายเป็นเคะหรือเมะ” คำถามของอีทึกดังขึ้นพร้อมกับเสียงโห่ร้องของสมาชิกคนอื่นๆในวง ใบหน้าหวานเลิกลั่กขึ้นมาทันที

นี่มันเกมส์อะไรเนี่ย…

“อ่า ผมเป็นเคะ” หนสุดท้ายก็จำต้องตอบออกไป โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าเจ้าของตักกำลังระบายยิ้มเช่นกัน

“ฉันต่อๆ” ฮีชอลรีบเสนอตัวเองขึ้นมาทันที

“นายสนิทกับเมะคนไหนที่สุดในวง” คำถามของฮีชอลทำให้เสียงครึกครื้นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเงียบสงบทันที

“ถ้าด๊องเป็นเมะ ก็คงจะเป็นด๊องแหละฮะ” นิ่งคิดทบทวนไปเล็กน้อยแล้วตอบออกมา

“ฉันเป็นเคะนะ” เสียงของดงเฮขัดขึ้นมา จนเรียวอุคที่ควบตำแหน่งคนรักอดหันมามองค้อนไม่ได้

“ช่างเถอะๆ พี่ฮันต่อเลย” คังอินตัดปัญหาแล้วหันมาให้ฮันกยองถามต่อ หนุ่มจีนเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะยิงคำถามออกมา

“นายชอบกินอาหารฝีมือใครมากที่สุด” จบคำถามของฮันกยองคนต้นคิดก็แทบจะหงายหลัง นี่เฮียแกไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอไง

“ก็ต้องของพี่ฮันกับเรียวอุคสิฮะ” ตอบกลับทันทีอย่างไม่ลังเล คำถามนี้ทำให้ฮยอกแจเริ่มใจชื้นขึ้นมา

“ฉันจะถามแล้วนะ” เยซองรีบข้ามฮันกยองมาที่ตัวเองทันที ฮยอกแจหันมามองตาแป๋วโดยที่ลืมไปเลยว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักของใคร

“นายแอบชอบใครในวงของเรา” สิ้นคำถามของเยซอง ฮยอกแจเบิกตากว้างทันทีหัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้า สมาชิกแต่ละคนดูจะตั้งใจฟังมากเป็นพิเศษ

“เอ่อ…”

“ตอบมาเลยฮยอกแจ นายสัญญาแล้วนะ” คังอินคะยั้นคะยออย่างอยากรู้ คนน่ารักหันกลับไปหาเพื่อนของตัวเองก็พบว่าซองมินกับดงเฮเบนหน้าหนีไปอีกทาง ปากอิ่มขมุบขมิบอย่างอารมณ์เสีย

‘ไอ้เพื่อนทรยศเอ๊ย’

“พี่ฮะ” เสียงหวานเรียกคนท้วงเสียงอ่อย จะให้บอกได้อย่างไรก็ในเมื่อคนที่ชอบกำลังเป็นเก้าอี้ให้ตัวเองอยู่แบบนี้

ใจเต้นแรง ทั้งๆที่คิบอมเองอาจจะไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ฮยอกแจ ตอบเร็ว” อีทึกอีกคนที่ร่วมคาดคั้น

“ข้อนี้ขอผ่านฮะ” เสียงใสว่าแล้วโบกมือกลายๆเป็นเชิงว่าไม่ตอบ

“โอเคๆ น้องคงเขินน่ะ” ฮีชอลออกโรงช่วยเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ยนตักของน้องชายร่วมตระกูลใกล้จะร้องไห้เต็มที มือเรียวสวยขยี้ผมนิ่มๆอย่างเอ็นดูแล้วหันไปให้คนอื่นถามต่อ

“ฉันจะถาม ฮยอกแจนายชอบใครในวงเรารึเปล่า” คังอินเป็นคนถามคนต่อมา ในเมื่อถามตรงๆไม่ตอบก็ถามอ้อมๆเอาแล้วกัน

“เอ่อ ไม่ได้ชอบฮะ” เสียงหวานตอบออกไปแต่ก็ลังเลเล็กน้อย

“ห้ามโกหกนะฮยอก” ฮันกยองเองก็อดไม่ได้ที่จะท้วง

“ผมไม่ได้โกหกนี่นา” ใบหน้าน่ารักยู่ใส่

“งั้นนายรักใครในวงเราบ้างรึเปล่า” ชินดงรีบถามขึ้นมาทันที ใบหน้าขาวซับสีเรื่อพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ สมองกำลังประมวลผลไปด้วย

คนในวงมีตั้งสิบกว่าคน

แค่ยอมรับว่ารักใครไปซักคน

คงไม่มีคนจับได้หรอก

“ฮะ” รับคำแถมพยักหน้าน้อยๆ คังอินหันไปลอบยิ้มกับคนอื่นๆอย่างสมใจ

“ซองมิน ถึงคิวของนายแล้ว” เยซองหันไปเร่งเมื่อเห็นท่าทีอึกอักของซองมินแฝดลีอันดับหนึ่ง

“คนที่นายรักเขาอายุน้อยกว่านายใช่ป่ะ”  คำถามอ้อมๆของซองมินเหมือนการขุดหลุมฝังฮยอกแจทั้งเป็น ตากลมหันกลับไปมองอย่างตัดพ้อแต่ซองมินก็ทำได้แค่ส่งสายตาขอโทษกลับมา

ก็ใครจะกล้ามีปัญหากับคังอินกันล่ะ

“ถ้าใช่ คนที่เข้าข่ายก็มีแค่ ดงเฮ คิบอม ซีวอน และคยูฮยอน” ชินดงเริ่มคิดก่อนจะนับเมะที่อายุน้อยกว่าออกมา

“ตอบเร็ว” หลากหลายเสียงพยายามเร่งขึ้นมา หากแต่คนที่ลุ้นที่สุดตอนนี้คงจะเป็นเจ้าของตักที่ฮยอกแจนั่งอยู่มากกว่า ฮยอกแจเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อรู้ตัวว่าพลาดไปถนัด

แค่สี่คน

เด็กอนุบาลยังเดาออกเลย

ดงเฮ คบกับเรียวอุค

คยูฮยอน คบอยู่กับ ซองมิน

เหลือแต่คิมคิบอมกับซีวอน

เอายังไงดีล่ะ ฮยอกแจ…

“ผมง่วงแล้ว นอนก่อนนะฮะ” แล้วก็ตัดปัญหามันดื้อๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งกุมหัวใจตัวเองที่ด้านหลังตามเดิม เมมเบอร์คนอื่นๆก็เลือกที่จะไม่คาดคั้นยังไงกลับจากทริปนี้ฮยอกแจจะต้องมีแต่รอยยิ้ม ซีวอนเดินตามมานั่งข้างๆ

“ผมรู้นะว่าไม่ใช่ผม” เสียงของซีวอนดังขึ้นมาทำให้ตาสวยต้องเปิดออกอีกครั้ง ใบหน้าน่ารักหันขวับมามองคนพูดทันที สายตาเจ้าเล่ห์ของซีวอนถูกส่งมา

“กลับที่แกไปเลยไป” เสียงใสออกปากไล่พร้อมกับทั้งดันทั้งผลักให้ร่างสูงใหญ่ลุกออกไป

“ไม่เอาหรอก แกล้งคนมีความสุข” คุณชายชเวตอบหน้านิ่งแขนแกร่งยกขึ้นโอบไหล่เล็กเอาไว้สบตากับใครอีกคนที่จ้องมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

แกล้งคนนี่มันสนุกจริงๆเลย

“แล้วทำไมผมถึงต้องพักกับฮยอกแจ” ร่างบางที่เพิ่งก้าวลงจากรถชะงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงของคิบอม ใบหน้าหวานหันไปมองคนอื่นๆที่รวมกลุ่มกันอยู่ก่อนแล้ว

“เราแบ่งห้องกันแล้วนี่นา” อีทึกเปรยขึ้นมาอย่างหงุดหงิด หากแต่คิบอมเองก็หงุดหงิดเช่นกัน

“ผมไปนอนกับคนอื่นก็ได้ฮะ” เสียงหวานขัดขึ้นมาก่อนที่อีทึกจะทำสงครามกับคิบอมซะก่อน

“จะได้ยังไงล่ะฮยอก เราจับฉลากกันแล้วนะ” ฮีชอลอีกคนที่ออกปากท้วง

“แต่ว่า…”

“ผมนอนก็ได้” คิบอมขัดขึ้นก่อนจะเดินผ่านหน้าฮยอกแจไปราวกับว่ารุ่นพี่คนนี้ไม่มีตัวตน มือเล็กบีบแน่นแต่ปากอิ่มยังคงฉีกยิ้มอยู่อย่างนั้น

“ฮยอกแจ นายมานอนกับฉันก็ได้นะ” ซองมินเดินเข้ามาพูดแถมท้ายมาด้วยคยูฮยอน น้องเล็กของวงพยักหน้าสนับสนุนเต็มที่

“ไม่เป็นไรหอก” ฮยอกแจตอบออกมา ใครจะกล้าขัดคู่รักของคนอื่นได้ลง

“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งนายที่ห้องนะ” ดงเฮที่เดินเขามาพร้อมกับเรียวอุคออกปากบอก ใช้มืออีกข้างยกกระเป๋าของเพื่อนรักขึ้นมา แล้วพาฮยอกแจเดินไป

“มันจะได้ผลเหรอคังอิน” ลีดเดอร์ตาสวยหันไปมาถามรุ่นน้องหน้าหมีที่มองตามไป

“ดีกว่าเราไม่ทำอะไรนะครับ” คังอินตอบกลับ

“พวกนายทำอะไรทำไมไม่บอกฉันบ้างล่ะ” ฮีชอลที่ยืนเยื้องไปด้านหลังแหวขึ้นมา ข้างกายมีเยซองกับชินดงคอยจับแขนห้ามเอาไว้ก่อนที่เจ้าแม่ขาวีนจะอาละวาด

“ก็นายไม่ได้คบกับไอ้ป่องนั่นอยู่เหรอ” ฮันกยองส่งเสียงถามอย่างไม่เข้าใจ

“ถ้าฉันคบกันอยู่แล้วพวกแกทำแบบนี้ เพื่ออะไรฮะ” ฮีชอลตวาดแว้ด

“ใจเย็นๆสิพี่ซิน พวกเราทำเพื่อฮยอกนะ” คำตอบของซีวอนยิ่งทำให้ฮีชอลขมวดคิ้วมุ่นอย่างงุนงง

“ทำเพื่อฮยอก ทำอะไร”

“…”

“ให้ฮยอกกับคิบอมรักกันน่ะเหรอ” ฮีชอลขึ้นเสียงสูง

“ไม่ใช่หรอก” แต่คำตอบของอีทึกกลับทำให้ฮีชอลงงหนักเข้าไปอีก

“ใครจะกล้าเข้าไปแยกพี่กับคิบอมล่ะฮะ” เยซองพูดขึ้นมาอีกคน ใบหน้าหล่อหมองเศร้านึกสงสารฮยอกแจขึ้นมา

“พวกนายหมายความว่าไง” ฮีชอลสะบัดตัวออกมาจ้องหน้าทีละคนนิ่งๆ

ถ้าทำให้ฮยอกแจรักกับคิบอมเขาจะช่วย

แต่นี่มันอะไรกัน

“พวกเรากำลังช่วยให้ฮยอกแจตัดใจจากคิบอมน่ะ” สิ้นคำตอบของคังอิน ฮีชอลก็แทบลงไปดิ้นอยู่กับพื้น

“แล้วเกมส์บนรถนั่น พวกนายไม่ได้ต้องการให้ฮยอกสารภาพรักเหรอ” ถามอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ

“นั่นก็ส่วนนึงแต่อีกส่วนคือให้คิบอมปฏิเสธออกมา ฮยอกจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก” ซีวอนเป็นคนตอบออกมา

“อ่า ฉันจะบ้าตายเพราะพวกแก”

“…”

“ฉันกับไอ้ป่องนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ห๊า!!”

“และที่สำคัญ ไอ้ป่องมันรักฮยอกแจ อ๊าก คิมฮีชอลจะบ้าตาย” จบประโยคของฮีชอลทุกคนได้แต่หันไปมองหน้ากันเอง แต่ว่าไม่ทันแล้วตอนนี้ฮยอกแจหายไปกับคิบอมแล้ว สมาชิกคนอื่นๆหันไปยิ้มให้กันเมื่อได้รับคำยืนยันจากฮีชอลว่าไม่ได้คบกับคิบอม ทุกคนเดินหน้าเต็มที่ตามแผนเดิม

แหมการวางแผนซ้อนแผนแบบนี้มันก็เหนื่อยเอาการอยู่นะเนี่ย…

“ฉันจะนอนโซฟาให้แล้วกัน” เมื่อร่างบางก้าวเข้ามาในห้องพัก คิบอมก็พูดขึ้นก่อนจะโยนกระเป๋าของตัวเองไปไว้บนโซฟาเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่กลางห้อง ตาสวยมองเลยไปยังเตียงเดี่ยวแล้วเลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำ คิมคิบอม คงรังเกียจลีฮยอกแจ

“ฉันคงใช้ห้องนี้แค่อาบน้ำเท่านั้น นายนอนเตียงเถอะ” หากแต่หัวใจบังคับไม่ได้ ยังไงฮยอกแจก็ยังอดห่วงคิบอมไม่ได้ ตัวก็สูงขนาดนั้นจะไปนอนขดอยู่บนโซฟาได้ยังไง

“ตามใจแล้วกัน” คิบอมพูดกลับมาก่อนจะหุนหันเดินออกไป ปล่อยให้ใครอีกคนนั่งลงบนเตียงกว้างพร้อมน้ำตาที่ไหลริน

เจ็บไหมฮยอกแจ

ความพยายามของนายมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

มันไม่สามารถผ่านเข้าไปถึงหัวใจของคนที่นายรักได้เลย

ร่างบอบบางพาตัวเองเข้าไปชำระร่างกายเพื่อเปลี่ยนชุด ก่อนจะกลับออกมาในชุดนอนขาเล็กก้าวออกไปจากห้องเพื่อจะไปนอนห้องของดงเฮ

ก๊อกๆๆ

“อ้าวฮยอก” ซองมินเป็นคนมาเปิดประตูพร้อมกับมองตาบวมเป่งของเพื่อนรัก ดงเฮกับเรียวอุคที่เป็นเจ้าของห้องได้ยินชื่อผู้มาเยือนทำให้รีบเผ่นมารับแทบไม่ทัน อ้อมแขนอบอุ่นมากมายทำให้น้ำตาหยดใสต้องไหลลงมาอีกรอบ

“ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันหยุดทุกอย่างแล้ว” เสียงหวานปนสะอื้นเอ่ยบอก ในขณะที่คนฟังได้แต่นิ่งรับการตัดสินใจนั้น

“มากินข้าวได้” ฮันกยองไล่เคาะไปทั่วทุกห้อง ก่อนที่ฮยอกแจจะเดินออกมาจากห้องของดงเฮเป็นคนแรกสภาพอ่อนโรยนั้นทำให้ฮันกยองต้องประคองเอาไว้

“ฮยอกหยุดแล้วพี่ฮัน” คำตอบจากเรียวอุคทำให้ฮันกยองงงหนักเข้าไปอีก พออีกคนรักอีกคนเย็นชา พออีกคนเริ่มรักอีกคนกลับเหนื่อยเกินไปที่จะรอ

จะมีอะไรวุ่นกว่าเรื่องของหัวใจอีกไหมเนี่ย

“มากินบาร์บีคิวกันเถอะ” อีทึกส่งเสียงเรียกร่าเริงแต่พอมองหน้าของอีกหกคนที่เดินมากลับตีหน้ายุ่ง

พวกมันไปเครียดอะไรกันมา

“พี่ผมมีเรื่องจะบอก” เป็นซองมินที่เดินเข้าไปกระซิบบอก พอลีดเดอร์คนสวยรู้เท่านั้นก็ถึงกับกุมขมับทันที

“ว่าแต่คิบอมไปไหนเนี่ย” ฮีชอลส่งเสียงถามขึ้นมา เพราะห่วงน้องชายหากแต่คนฟังอย่างฮยอกแจกลับร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนแอ

“ไม่ร้องนะฮยอก พอแล้ว” ดงเฮรีบดึงเพื่อนเข้ามากอดแทบไม่ทัน

“ทำไมมันถึงได้ยากขนาดนี้นะ” เสียงหวานพูดออกมาแผ่วเบามือเล็กปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเงียบๆ คนอื่นๆที่รู้เรื่องแล้วได้แต่กระจายตัวเพื่อบอกให้ครบทั้งวง และก็มีปฏิกิริยาตอบรับไม่ต่างกันคือกุมขมับไปตามๆกัน ฮีชอลก็เป็นอีกคนที่พลั้งปากออกไปตอนนี้เลยนั่งตบปากตัวเองเป็นการลงโทษ

“ฮยอกแจ ไปตามคิบอมให้หน่อยสิ” คังอินที่เงียบไปนานเพราะเกิดเปลี่ยนแผนกะทันหันสั่งขึ้นมา เล่นเอาน้องๆในวงมองค้อนอย่างไม่พอใจทันที

“ผมไปเองดีกว่า” ซีวอนรับอาสาแต่กลับถูกคังอินจับเอาไว้

“ฮยอกแจ พี่วานหน่อยไม่ได้เหรอ” คังอินย้ำออกมาอีกครั้ง ร่างบอบบางลุกขึ้นยืนก่อนจะโบกมือให้เพื่อนเชิงไม่เป็นไร

“ถ้าจะเจ็บก็คงจะต้องเจ็บให้ถึงที่สุด” ประโยคสุดท้ายหันมาบอกทำให้ดงเฮกับซองมินได้แต่นั่งอึ้งไป

“พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย” คยูฮยอนอดไม่ได้จึงหันมาต่อว่าพี่หมีใจร้ายของวง

“แกมาว่าฉันทำไมเนี่ย”

“พี่ก็เห็นอยู่ว่าพี่ฮยอกจะหยุดแล้ว พี่ทำได้ยังไง” เรียวอุคอีกคนที่สวนกลับมา

“อะไรของพวกแก”

“พี่น่ะใจร้าย” สองลีประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน

“คิบอมรักฮยอกแจ” คังอินบอกออกไป

“แล้วไง พี่น่ะ ห๊า!!!” ดงเฮที่เถียงออกมาร้องเสียงดังลั่น

“คิบอมมันรักฮยอกแจ” คราวนี้กลายเป็นทุกคนประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่คนขี้โวยวายทั้งสี่คนจะยิ้มเจื่อนกลับมาให้

“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่ต้น” พร้อมกับอ้อมแอ้มพูดออกมา

“คิบอม” ฮยอกแจเรียกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า คิบอมเพียงแค่หันกลับมามองก่อนจะมองไปยังทะเลเหมือนเดิม

“พี่คังอินให้มาตามไปกินข้าว” ฮยอกแจบอกถึงจุดประสงค์ของตัวเองทันที

“ทำไมไม่ให้พี่คังอินมาตามเอง” คำพูดของคิบอมกรีดลึกลงมาในหัวใจบอบช้ำ ตอนแรกที่ว่าจะไม่ร้องไห้ให้คิบอมเห็นจะเก็บคำว่ารักไว้กับตัวเองไปจนตาย ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาแต่ก็เลือกที่จะก้มหน้าปล่อยน้ำตาซึมหายไปกับผืนทราย

คิมคิบอมหัวใจของนายก็เหมือนผืนทราย

เติมเท่าไหร่มันก็ไม่เคยเต็มเลย

“พี่คังอินไม่ว่างน่ะ ฉันเลยมาตามแทน” ร่างบางควบคุมเสียงไม่ให้สั่นแล้วออกปากพูดไป คิบอมชำเลืองมองทางหางตาเล็กน้อยก่อนจะเดินเฉียดไหล่บางกลับไปทางเดิม มือเล็กยกขึ้นมากลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองก่อนจะทรุดลงไปนั่งบนพื้นทราย

ฉันเคยมีตัวตนในสายตาของนายบ้างไหม คิมคิบอม

“อ้าวคิบอมแล้วฮยอกแจล่ะ” เสียงทักของฮันกยองทำให้ร่างสูงหันกลับไปมองเบื้องหลังที่ว่างเปล่า เขาคิดว่าฮยอกแจจะเดินตามเขามาแต่เปล่าเลย ไม่มีแม้แต่รอยเท้าของคนที่เดิมตามมา

“ฉันให้ฮยอกไปตามแกไม่เจอเหรอ” คังอินถามขึ้นอีกครั้งมองเลยไปด้านหลัง

“เจอครับ” คิบอมตอบออกไป หากแต่หัวใจกลับเป็นห่วงคนตัวเล็กจับใจ

“แล้วฮยอกแจไปไหนซะล่ะ” อีทึกถามอีกครั้ง

“ผมไม่ทราบ” คำตอบแสนเย็นชานั้นทำให้แฝดลีสองคนผุดลุกขึ้นยืนอย่างโกรธจัด

“เสียแรงจริงๆที่ฮยอกแจรักแก” คำพูดแรกของซองมินกระตุ้นให้คิบอมหันไปมองได้ไม่ยากนัก

“พี่หมายความว่าไง”

“แกมันฉลาดได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องหัวใจ” ดงเฮด่ากลับมาทำท่าจะวิ่งออกไปตามเพื่อนรัก แต่คิบอม กลับวิ่งตัดหน้าออกไป แต่ยังไงดงเฮก็ยังดึงดันที่จะไปอยู่ดี นั่นทำให้เมมเบอร์คนอื่นๆตามไปพร้อมกัน

คิบอมที่เดินกลับไปทางเดิมมองซ้ายขวาอย่างร้อนใจ ฮยอกแจหายไปไหน ตาคมมองตามรอยเท้าเล็กไปริมหาดและเลือกที่จะเดินตามรอยเท้านั้นไป ภาพตรงหน้าทำให้เขาปวดใจอย่างบอกไม่ถูกร่างเล็กของฮยอกแจกอดเข่าอยู่บนก้อนหินใหญ่ลมแรงพัดเข้ามาใส่จนต้องห่อตัวเข้าหากันอย่างหนาวเหน็บ น้ำตาหยดใสไหลออกมาไม่ขาดสาย คิบอมไม่รอช้าก้าวเข้าไปหาแทบจะทันที

“นายร้องไห้ทำไม” อยากจะพูดให้ดีกว่านี้แต่ก็ทำได้แค่นี้ ฮยอกแจรีบเช็ดน้ำตาหันกลับมายิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คิบอม มานี่ได้ไง” ถามกลับอย่างร่าเริงก่อนที่คิบอมจะเข้าไปอุ้มร่างเล็กลงมาจากหินก้อนนั้น ฮยอกแจตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนยอมยืนนิ่งๆอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นที่โหยหามาตลอด

“นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลย” เสียงอบอุ่นส่งกลับมาพร้อมกับมือแกร่งที่ลูบศรีษะเล็กอย่างปลอบโยน ดงเฮที่วิ่งตามมาถึงเป็นคนแรกเบรกจนตัวโก่งแต่ชินดงที่กลิ้งตามมาติดๆกลับเบรกไม่อยู่ล้มทับจนดงเฮลงไปแบนติดกับทราย คนอื่นๆที่ตามมาพากันกลั้นขำแล้วลากเมมเบอร์อีกสองคนไปแอบไว้หลังต้นไม้ริมหาด

“พอดี ลมมันแรงน่ะฉันเลยแสบตา” ฮยอกแจตอบออกไป ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาราวกับไม่เจ็บปวดใดๆ

“เลิกโกหกฉันซักทีได้ไหมฮยอกแจ” คิบอมเองก็ดูเหมือนว่าความอดทนจะหมดลง เสียงทุ้มตวาดลั่นจนร่างน้อยในอ้อมกอดสะดุ้งเฮือก ก่อนที่ร่างสูงจะระบายลมหายใจออกมาแล้วกดใบหน้าหวานแนบมากับอกของตัวเอง

“อย่าทำแบบนี้เลยคิบอม”

“…”

“นายไม่รู้เหรอไง ว่าที่นายทำแบบนี้มันทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง ฮึก”

“…”

“ฉันเจ็บมากเลย อย่าใจดีกับฉันอีกเลย” คนตัวเล็กพูดต่อก่อนจะพยายามดันอกแกร่งออกห่าง แต่คิบอมยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก

“นายนี่มันเป็นไก่ซื่อบื้อจริงๆ” เสียงบ่นดังออกมา แต่ฮยอกแจกลับช้อนตาขึ้นมามองอย่างไม่เข้าใจ มือแกร่งปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยนพร้อมเรียวปากได้รูปที่กดทับลงมาบนริมฝีปากอิ่มอย่างนุ่มนวล ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกันเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่มี

“อื้อ” เสียงครางหวานทำให้คิบอมละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง เรียวปากได้รูปยังคงคลอเคลียอยู่บนริมฝีปากบวมเจ่อนั้น

“ฉันจะพูดเรื่องไหนก่อนดีล่ะเนี่ย” คิบอมพูดขึ้นราวกับไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไร ใบหน้าหวานแดงก่ำจนคนมองอดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงไปบนนั้น เหล่ากองเชียร์พากันปิดปากอย่างอายแทนเต็มที่แต่ตาของแต่ละคนกลับยิ่งเบิกโตขึ้นเพื่อมองให้ถนัดๆ

“ฮึก” เสียงสะอื้นทำให้คิบอมดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดอีกครั้ง

“เลิกร้องไห้ได้แล้วเด็กโง่” เสียงนุ่มเอ่ยบอกพร้อมจูบซับที่ขมับเล็ก

“ฉันโตกว่านายอีกนะ” แม้จะร้องไห้แต่ก็ยังเถียง คิบอมหัวเราะเล็กน้อยกับนิสัยเด็กๆนั้น

“ฉันรักนายนะฮยอกแจ” เสียงนุ่มพูดขึ้นอย่างจริงจัง ตากลมเงยขึ้นมามองอีกคนอย่างไม่อยากจะเชื่อ น้ำตาไหลออกมามากขึ้นด้วยความดีใจ

“ฉันก็รักคิบอม รักมาก” ฮยอกแจบอกออกมาแล้วโผเข้ากอดอีกฝ่ายเอาไว้ทันที ปล่อยให้น้ำตาแห่งความยินดีไหลลงมาจนเปียกเสื้อของคิบอมไปหมด

“ขี้แยจริงๆเลยแฟนใครเนี่ย” คิบอมพูดขึ้นพร้อมกับขยี้ผมนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

“แฟนคิบอมนั่นแหละ” ตอบเองก็เขินเองเพราะไม่คิดว่าจะได้มีวันนี้ วันที่ผืนทรายอย่างคิบอมถูกเติมเต็ม

“ฉันจะพูดรอบเดียวนะ และนายต้องตั้งใจฟัง” คิบอมพูดขึ้นอีกครั้ง ฮยอกแจพยักหน้ารับไม่ใช่เพียงแค่ฮยอกแจเท่านั้นที่ตั้งใจฟัง กองเชียร์มากมายก็ตั้งใจฟังด้วยเช่นกัน

“ที่ฉันไม่ให้นายแกะปลาตอนนั้นเพราะว่าฉันไม่อยากให้นายต้องลำบาก ฉันอยากให้นายกินข้าวไปตามสบาย แค่นี้นายก็ผอมจะแย่แล้ว ที่ฉันตามนายออกมาแล้วบอกว่าจะไปส่งเพราะว่าฉันไม่อยากให้นายเดินทางไปเองคนเดียว จริงๆวันนั้นฉันมีงานตอนเย็น ที่ฉันคว้านายเอาไว้ตอนที่เราอยู่บนมินิบัสกันไม่ใช่เพราะว่าฉันอยู่ใกล้ ถ้านายสังเกตดีๆตอนแรกฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างแล้วเป็นพี่ฮีชอลที่นั่งริมทางเดินแต่พอเห็นนายเซไปข้างหน้าฉันรีบลุกขึ้นมาคว้านายเอาไว้ก่อนจะดันพี่ฮีชอลเข้าไปข้างใน”

“…” ฮยอกแจมองคนพูดตาปริบๆ

“ที่ฉันไม่อยากนอนห้องเดียวกับนาย เพราะฉันกลัว กลัวว่าฉันจะเผลอไปทำอะไรนายเข้าแล้วนายจะเกลียดฉัน” พูดจบก็มองหน้าคนฟังอย่างเขินๆ แต่กองเชียร์รีบเก็บข้อมูลกันแทบไม่ทัน

“แต่นายใส่ใจเรื่องของพี่ฮีชอล” เสียงหวานแย้งขึ้น คิบอมโคลงศรีษะไปมาก่อนจะตอบ

“ที่ฉันบอกนายเพราะฉันกลัวนายจะถูกดุ และเรื่องหมวกไหมพรมฉันก็แค่เขินเลยไม่กล้าบอกนายตรงๆว่ามันเป็นของฉัน” คิบอมตอบออกมาแล้วยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน

“แต่นายเคยบอกว่าไม่อยากจูบกับฉันทางอ้อม” เสียงหวานอ้อมแอ้มบอก ยิ่งทำให้คนฟังดูคนน่ารักตรงหน้าอย่างรักมากขึ้นไปอีก

“เพราะว่าฉันอยากจูบกับนายจริงๆนี่นา” จบคำตอบก็ยืนยันคำพูดด้วยจูบอ่อนหวานอีกครั้ง

“เลิกสงสัยในความรักของฉันได้แล้ว”

“…”

“ไม่ว่ายังไง คิมคิบอมก็รักลีฮยอกแจคนเดียว”

“คิบอมมี่” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนรักพร้อมกับเดินเข้าไปกอดเอวหนาไว้อย่างออดอ้อน ความรักของคนทั้งคู่ราบรื่นมาโดยตลอดหากไม่ติดที่ว่าคิบอมขี้หึงจนเกินไป

“นายไปยืนจับมือกับมินโฮในรายการนั้นทำไม” คิบอมออกปากถามอย่างหงุดหงิด ร่างบางหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะยื่นจมูกไปหอมแก้มป่องๆของคนรัก

“ขี้หึงเหมือนกันนะเรา” อีทึกอดไม่ได้ที่จะออกปากแซว

“พี่ก็” พูดออกมาแค่นั้นแล้วก็เงียบไป

“นี่คิบอม ฉันน่ะแอบรักนายมาตั้งนานนะ อย่าหึงไปเลยน่า”

“…”

“อย่าสงสัยในความรักของฉันสิ ยังไงฮยอกแจก็เป็นของคิบอมคนเดียว” จบประโยคน่ารักๆคนพูดก็ถูกปิดปากช่างเจรจากลางห้องพักทันที เมมเบอร์คนอื่นๆได้แต่มองกันอย่างชินชา

ไม่น่าให้มันรักกันเลย

ประเจิดประเจ้อตลอดเวลา

THE END!!!