ครูพี่เลี้ยง

ครูพี่เลี้ยง

เสียงเจี๊ยวจ๊าวและภาพเด็กๆวิ่งเล่นกันไปมาเป็นภาพที่หาดูได้ง่ายเพียงแค่ก้าวเข้าไปในรั้วของโรงเรียนอนุบาล และภาพเหล่านั้นก็มักจะทำให้บรรดาครูปวดเศียรเวียนเกล้าไปตามๆกัน ไหนจะต้องวิ่งทางนี้ทีทางโน้นทีเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กๆเกิดอันตรายหรือได้รับบาดเจ็บถึงขั้นเลือดตกยางออก ไม่เช่นนั้นอาจโดนผู้ปกครองว่ากล่าวเอาได้ว่าดูแลลูกของพวกเขาไม่ดีพอ

เด็กแต่ละคนก็มาจากต่างที่ต่างทาง ได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาในรูปแบบที่ไม่เหมือนกัน อีกทั้งเด็กวัยนี้ยังซนอย่างมากอีกด้วย เลยส่งผลให้อาชีพครูพี่เลี้ยงเป็นอาชีพที่ไม่ค่อยมีใครปรารถนาจะเป็นกัน เพราะนอกจากจะต้องมีความรักเด็กแล้วยังต้องมีความเข้าใจและใจเย็นมากๆอีกด้วย ส่วนใหญ่ผู้ที่ประกอบอาชีพนี้จึงเป็นผู้หญิง

แต่ทุกสิ่งล้วนมีข้อยกเว้น..

และโอเซฮุนก็เป็นหนึ่งในข้อยกเว้นนั้น

ตั้งแต่เด็กแล้วที่เซฮุนใฝ่ฝันว่าโตขึ้นอยากประกอบอาชีพเป็นครูพี่เลี้ยง แม้ว่าพอโตขึ้นมาอาจมีบ้างบางเวลาที่ไขว้เขวไปกับอาชีพอื่นแต่สุดท้ายเขาก็กลับมาอยากเป็นครูพี่เลี้ยงเหมือนเมื่อตอนเด็กๆอยู่ดี สาเหตุที่ทำให้เซฮุนฝังใจกับอาชีพนี้ก็เป็นเพราะครูพี่เลี้ยงของเขาในตอนเด็กนั่นเอง ครูของเขาทั้งใจดีและหวังดีกับเด็กๆมากกว่าใครจนเซฮุนประทับใจและอยากเป็นที่รักของเด็กๆแบบนั้นบ้าง

มาจนถึงวันนี้เซฮุนประสบความสำเร็จ ได้เป็นครูพี่เลี้ยงสมใจอยากแล้ว แม้ว่าตอนที่มาสมัครงานจะมีอุปสรรคอยู่พอสมควรก็ตาม.. สาเหตุจะเป็นเพราะอะไรได้อีกนอกจากการที่เซฮุนเป็นผู้ชาย ผู้ชายมักมีความอดทนต่ำกว่าผู้หญิงและอารมณ์ก็จะร้อนกว่าทำให้ไม่ได้รับความไว้วางใจสำหรับอาชีพที่ต้องอาศัยความอดทนสูงเช่นนี้ แต่สุดท้ายเซฮุนก็ผ่านมันมาได้ แม้จะต้องทดลองงานอยู่ถึงสองเดือนก็ตามที

ไม่เคยมีผู้ปกครองคนไหนมาว่ากล่าวการดูแลของเซฮุน ผู้ปกครองบางคนถึงกับมาออกปากชมการเป็นครูพี่เลี้ยงของเซฮุนด้วยซ้ำว่าทำได้ดีกว่าครูพี่เลี้ยงผู้หญิงบางคนเสียอีก

ส่วนเซฮุนแม้ว่าแต่ละวันจะเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก กลับไปถึงบ้านทำได้แค่กินข้าวอาบน้ำก็ต้องเข้านอนพักผ่อนเอาแรงแล้ว แต่พอได้รับคำชื่นชมความเหนื่อยเหล่านั้นก็ไม่สูญเปล่าและทำให้เซฮุนมีแรงใจที่จะทำต่อไป

"ฮยอนอู มินจุน ไม่เอานะครับอย่าแย่งของเล่นกันนะ" เซฮุนก้าวยาวๆเข้าไปห้ามศีกของเด็กชายหน้าตาน่ารักที่อยู่ในการดูแลของเขาไม่ให้แย่งของเล่นกัน เซฮุนยิ้มอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นว่าในมือของเด็กชายมินจุนนั้นมีรถแทร็คเตอร์ของเล่นอยู่แล้วแต่ก็ยังเอื้อมอีกมือมาพยายามแย่งกล่องตัวต่อเลโก้ไปจากเด็กชายฮยอนอูอีก

"มินจุนครับ มินจุนมีแทร็คเตอร์อยู่แล้ว เอาเลโก้ให้ฮยอนอูนะครับ หรือไม่ก็มานั่งเล่นด้วยกัน เราเป็นเพื่อนกันต้องรู้จักแบ่งกันเล่นนะครับ" มินจุนเบะปากทำหน้าเหมือนเด็กทั่วไปที่ถูกพ่อแม่ตามใจจนเคยตัว พอโดนขัดใจขึ้นมาทีก็จะร้องไห้โวยวาย..มินจุนก็เป็นแบบนั้นเลยแหละ แต่ยังดีที่เดี๋ยวนี้เหลืออาการแค่เบะปากทำหน้างอ แต่ไม่ร้องไห้โวยวายแล้ว

"มินจุน เราไม่เล่นแล้วก็ได้ เดี๋ยวเราไปเล่นกับเพื่อนตรงนู้น" ฮยอนอู เด็กชายแก้มแดงปากแดงเอ่ยบอกเพื่อนแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปเล่นอย่างอื่นโดยวางกล่องตัวต่อเลโก้ไว้ให้มินจุนเล่น แสดงให้เห็นถึงความมีน้ำใจแต่แล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อมินจุนเบะปากแล้วจับกล่องตัวต่อเลโก้ขว้างเข้าใส่ฮยอนอูจนหงายหลังล้มลงไปพร้อมกับแผลปากแตกเลือดซิบ

"ฮยอนอู!" เซฮุนถลาเข้าไปประคองแก้มฮยอนอูมาดู ปากแตกเลือดซิบขนาดนี้คงจะเจ็บไม่น้อยแต่ฮยอนอูกลับไม่ยอมร้องไห้ออกมา มีเพียงแค่อาการตาแดงๆเท่านั้น แต่คนที่ร้องกลับกลายเป็นมินจุนแทน ทำให้เซฮุนไม่รู้จะไปปลอบใครดี

"มินจุน ร้องทำไมครับไม่ต้องร้องนะเด็กดี เราทำผิดเราก็ขอโทษไม่ต้องร้องนะครับ" มินจุนนั่งก้มหน้าน้ำตาหยดแหมะๆลงบนแทร็คเตอร์ของเล่นเต็มไปหมด เซฮุนลูบหัวมินจุนเบาๆแล้วฮยอนอูก็เข้ามาปลอบด้วยอีกคน

"เราไม่ค่อยเจ็บแล้ว ปากแตกนิดเดียวเอง มินจุนไม่ร้องนะ อัปป้าบอกว่าลูกผู้ชายร้องไห้มากๆไม่หล่อนะ เราไปเล่นด้วยกันดีกว่า" เซฮุนแทบไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นคำพูดของเด็กอายุแค่ 4 ขวบเท่านั้น และไม่อยากเชื่อมากกว่าเดิมที่มินจุนดันหยุดร้องไห้ซะอย่างนั้น

"เรา..ฮึก หยุดร้องแล้ว เราหล..หล่อใช่มั้ยฮยอนอู" ที่แท้เด็กชายมินจุนก็กลัวจะไม่หล่อนี่เอง

"หล่อสิ มินจุนหล่อที่สุดเลย"

"เราขอโทษที่ปาของเล่นใส่นะ" เซฮุนยิ้มให้กับภาพที่น่าประทับใจตรงหน้า ก่อนเงยมองดูนาฬิกาฝาผนัง..ใกล้เวลาเลิกโรงเรียนแล้ว เขาคงต้องพาฮยอนอูไปทำแผลซะก่อนแล้วค่อยอธิบายให้ผู้ปกครองของฮยอนอูฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ เขาเชื่อว่าผู้ปกครองของฮยอนอูจะต้องเข้าใจ

"เด็กๆครับก่อนจะไปเล่นกันต่อ ครูต้องพาฮยอนอูไปล้างแผลที่ปากก่อนนะ" เซฮุนจูงมือฮยอนอูไปล้างแผลโดยมีตัวพ่วงอย่างมินจุนเดินตามไปไม่ห่าง เซฮุนเหลือบดูเด็กคนอื่นๆเล่นกันเมื่อเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไรก็หันกลับมาล้างแผลให้ฮยอนอูอย่างสบายใจ

"เจ็บมั้ยฮยอนอู" ฮยอนอูส่ายหน้าไปมาแต่มือนี่กำกันแน่นเชียว เซฮุนเห็นเข้าก็แอบขำท่าทางคงจะเจ็บไม่น้อยแต่ด้วยความที่ไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงมากเลยส่ายหน้าบอกไปว่าไม่เจ็บ...น่ารักจริงๆ

x

ถึงเวลากลับบ้านของเด็กๆ เด็กๆหลายคนทยอยกลับกันไปกับผู้ปกครอง เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังอยู่ หนึ่งในนั้นมีฮยอนอูกับมินจุนด้วย ในส่วนของมินจุนน่ะผู้ปกครองส่งคนรถมารับกลับนานแล้วแต่เด็กชายมินจุนยืนยันว่าจะอยู่รอเป็นเพื่อนฮยอนอู ถ้าฮยอนอูยังไม่กลับมินจุนก็ยังไม่กลับเหมือนกัน ดังนั้นตอนนี้เด็กน้อยทั้งคู่จึงนั่งเล่นตัวต่อเลโก้อยู่ด้วยกัน

"ขอโทษนะครับที่มารับฮยอนอูช้า พอดีผมติดประชุมด่วน ปลีกตัวออกมาไม่ได้เลย" เซฮุนหันกลับมาจากภาพเด็กสองคนเพื่อมาคุยตอบ 'พ่อ' ของฮยอนอู

"ไม่เป็นไรครับคุณจงอิน" 'คุณจงอิน' สอดส่ายสายตามองหาลูกชายแต่กลับเป็นลูกชายที่มองเห็นเขาเข้าซะก่อนและเป็นฝ่ายวิ่งเข้ามากระโดดกอดคนเป็นพ่อ

"อัปป้ามาแล้ว" ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มกับกางเกงเข้าสีกันอ้าแขนรับลูกชายก่อนจะกดจมูกหอมแก้มแดงๆนั่นอย่างมันเขี้ยว และทำให้เขาเห็นความผิดปกติของลูกชายทันที

"ฮยอนอู ทำไมปากแตกครับลูก?" เซฮุนกำลังจะขยับเข้าไปอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้จงอินได้ฟัง ก็พอดีกับที่มินจุนวิ่งถลาจากภายในห้องเรียนออกมาซะก่อน

"ผมทำฮยอนอูเองฮะ ผมปาเลโก้ใส่ฮยอนอู แต่ผมขอโทษแล้ว คุณอาอย่าดุผมนะฮะ"

"คืออย่างนี้ครับ ฮยอนอูกับมินจุนแย่งกันจะเล่นเลโก้ แต่พอฮยอนอูยอมปล่อยให้มินจุนเล่นแล้วตัวเองจะไปเล่นอย่างอื่นแทน.. มินจุนเค้าก็ปาเลโก้โดนฮยอนอูน่ะครับ แต่ไม่ห่วงนะครับผมทำแผลแล้วก็สอนเด็กๆไปแล้วว่าไม่ควรทำแบบนี้" ร่างสูงหันมายิ้มให้ครูพี่เลี้ยงที่พยายามอธิบายจนลิ้นแทบพันกัน ทั้งๆที่เขายังไม่ได้เอ่ยปากต่อว่าเลยสักคำเดียว อยู่ที่บ้านฮยอนอูก็เล่นซนจนได้แผลบ่อยไป ปากแตกแค่นี้ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรหรอก

"ผมเข้าใจครับ" รอยยิ้มและประกายในแววตาของผู้ปกครองตัวสูงทำให้เซฮุนต้องหลุบตาลงต่ำแล้วเม้มปากนิดๆ สายตาวิบวับแบบนี้อีกแล้วเจอกี่ทีก็ไม่เคยสู้สายตาได้สักที

"ว่าแต่ทำไมมินจุนถึงปาเลโก้ใส่ฮยอนอูล่ะครับ อาไม่ได้ดุนะครับอาแค่อยากรู้" เด็กชายมินจุนก้มหน้าก้มตาพึมพำตอบเสียงเบาว่าเขาแค่อยากเล่นกับฮยอนอูสองคน พอฮยอนอูจะทิ้งไปเล่นกับคนอื่นก็เลยเผลอปาของใส่เท่านั้นเอง

"เป็นอย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นคราวหลังมินจุนไปเล่นกับฮยอนอูที่บ้านอามั้ยครับ"

"อัปป้าพูดจริงใช่มั้ยฮะ ให้มินจุนไปเล่นกะผมจริงๆนะ วันนี้เลยได้มั้ย" คุณพ่อยีผมลูกชายด้วยความเอ็นดูก่อนกดจมูกหอมแก้มอีกครั้ง

"วันนี้ยังไม่ได้ครับลูก เย็นแล้วเดี๋ยวอัปป้ากับออมม่าของมินจุนจะเป็นห่วง ต้องรอวันเสาร์อาทิตย์ซะก่อน" เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กน้อยทั้งสองคนก็พากันหันมามองหน้ากันแล้วตะโกนเย้ออกมาเสียงดัง แสดงให้เห็นว่าดีใจแบบสุดขีดเป็นยังไง

"งั้นวันนี้เราจะไปขออัปป้ากะออมม่า วันเสาร์อาทิตย์จะได้ไปเล่นกะฮยอนอูที่บ้าน เรากลับก่อนนะ" และก่อนจะไปมินจุนก็วิ่งเข้ามากวักมือเรียกให้ฮยอนอูก้มหน้าลงมาหา..เพื่อหอมแก้ม ก่อนวิ่งจู๊ดไปขึ้นรถทันที ทิ้งให้ฮยอนอูแก้มแดงกว่าเดิมอยู่ในอ้อมกอดคุณพ่อ

"ลูกอัปป้านี่ส่อแววแต่เด็กเลยนะ"

"อัปป้าไม่ต้องล้อผมเลยฮะ ทีอัปป้ายังจะจีบ...อื้ออออ" ฮยอนอูถูกมือหนามาปิดปากไว้แล้วส่ายหน้าไม่ให้ลูกพูดอะไรบางอย่างออกไป ซึ่งเป็นสิ่งที่เซฮุนแอบสงสัยอยู่ในใจ และก็แอบเสียดายที่ฮยอนอูพูดออกมาไม่หมด...จะได้รู้ว่าจงอินคิดจะจีบใคร

"ผมกับลูกกลับก่อนนะครับ" เซฮุนยิ้มอ่อนๆแต่ในใจกลับคิดว่านี่มันเป็นอาการของคนต้องการชิ่งชัดๆ

"ครับ" เซฮุนโบกมือบ๊ายบายให้เด็กชายฮยอนอูที่ดูเหมือนจะยังเขินมินจุนไม่เลิก แต่ก็ต้องหันมาสนใจคนพ่ออีกครั้งเมื่อเสียงนุ่มๆพูดขึ้นมา

"กลับบ้านดีๆนะครับ" เขาควรจะเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมจะต้องใจเต้นแรงกับน้ำเสียงนุ่มๆรวมไปถึงแววตาอ่อนโยนนั่นด้วย

ณ เวลานั้น เซฮุนคิดว่าพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าจงอินกำลังจะจีบใคร...

แต่จะว่าไปก็ยังไม่เคยเจอหรือได้ยินฮยอนอูพูดถึงแม่สักครั้งเลยนี่นา...

x

"ฮยอนอู เกือบทำความลับอัปป้าแตกแล้วนะครับ" จงอินบ่นลูกชายเบาๆแบบไม่จริงจังนัก ใครเลยจะรู้ว่าตอนได้ยินลูกชายกำลังจะเปิดเผยความลับสุดยอดออกไปน่ะ เขาหัวใจแทบวาย เด็กน่ะใสซื่อแค่ไหนเขารู้ดีแต่จะให้มาเปิดเผยความลับแบบนั้นจงอินยอมไม่ได้

"คืนนี้ผมจะนอนกับอัปป้า"

"หืม นึกยังไงจะมานอนกับอัปป้า" จงอินหักพวงมาลัยขับรถเข้าบ้านเดี่ยวสองชั้นของพวกเขาสองคนแล้วจอดจนเรียบร้อยค่อยหันไปคาดคั้นเอาคำตอบจากลูกชาย เพราะปกติฮยอนอูนอนห้องที่อยู่ติดกันและมีประตูเชื่อมถึงกัน ที่จงอินปล่อยให้ฮยอนอูนอนคนเดียวก็เพราะอยากให้ลูกชายโตและไม่อยากให้ลูกชายติดตนมากเกินไป และฮยอนอูก็ว่าง่ายไม่เคยมีปัญหาเลยสักครั้ง

"ผมเหงา ผมอยากมีเพื่อนนอนด้วย"

"อืมม คืนนี้มานอนกับอัปป้าก็ได้ครับ" ฮยอนอูจึงยื่นหน้าเข้าจุ๊บแก้มจงอินหนึ่งทีก่อนเปิดประตูลงจากรถไป

คืนนั้นสองพ่อลูกเข้านอนพร้อมกันตั้งแต่หัวค่ำเพราะวันรุ่งขึ้นฮยอนอูต้องไปโรงเรียนแต่เช้า และฮยอนอูก็กะตือรือร้นอยากไปโรงเรียนเช้ากว่าทุกวันเพื่อจะไปหามินจุน พรุ่งนี้วันศุกร์แล้ว ถ้ามินจุนขออนุญาตพ่อกับแม่ได้ วันเสาร์อาทิตย์จะได้มาเล่นด้วยกัน

"ลูกอัปป้าแอบมีกิ๊กหรอเนี่ย ดูลูกติดมินจุนจังเลยนะครับ"

"มินจุนไม่ใช่กิ๊กผมนะฮะ" แก้มแดงๆของฮยอนอูพองลมขึ้นเมื่อโดนคนเป็นพ่อล้อเลียนอย่างต่อเนื่อง "ผมยังเด็กอยู่เลย" จงอินยีผมลูกชายเบาๆแล้วจัดท่าทางให้ลูกนอนก่อนจะปิดไฟหัวเตียงลง

"อัปป้าฮะ ครูเซฮุนใจดีมากๆเลยผมชอบ"

"ถ้าให้ครูเซฮุนมาเป็นออมม่า ฮยอนอูจะโอเครึเปล่าครับ" จงอินแอบมองครูพี่เลี้ยงของลูกมาตั้งแต่ตอนฮยอนอูเข้าเรียนชั้นเตรียมอนุบาลที่นั่นแล้ว จนตอนนี้ฮยอนอูขึ้นอนุบาลหนึ่งแถมยังบังเอิญได้อยู่ในความดูแลของเซฮุนอีกต่างหาก จงอินเลยตั้งใจว่าจะจีบจริงๆจังๆเสียทีแต่เขาก็เกรงใจลูก ไม่ว่าจะชอบเซฮุนขนาดไหนยังไงเขาก็ต้องถามความเห็นลูกก่อน ถ้าหากว่าลูกไม่เห็นด้วย..เขาก็คงต้องพับโครงการนี้เก็บและอยู่ด้วยกันกับลูกเพียงสองคนต่อไป

"โอเคฮะ ครูเซฮุนใจดี" จงอินยีหัวลูกชายอีกครั้งแล้วบอกราตรีสวัสดิ์กล่อมให้ลูกนอนหลับฝันดี อย่างน้อยตอนนี้ก็สบายใจขึ้นมาได้บ้างว่าเขาสามารถเดินเครื่องจีบเซฮุนได้แล้ว เอาล่ะคิมจงอิน สู้ๆ

วันรุ่งขึ้นจงอินพาฮยอนอูไปถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้า แม้ว่าปกติฮยอนอูก็มาโรงเรียนเช้าอยู่แล้ว แต่วันนี้มาเช้ากว่าทุกวัน ชนิดที่ทั้งห้องฮยอนอูเพิ่งมาถึงเป็นคนที่สอง ฝ่ายครูพี่เลี้ยงซึ่งต้องมาเช้ากว่าพวกเด็กๆมากก็มองสองพ่อลูกอย่างแปลกใจ

"วันนี้มีงานด่วนหรอครับคุณจงอิน มาส่งฮยอนอูซะเช้าเชียว" เซฮุนเดินออกมารับฮยอนอูที่หน้าประตูห้อง หลังจากมองส่งว่าฮยอนอูเอากระเป๋าไปเก็บเข้าที่เรียบร้อยจึงหันกลับมาคุยกับร่างสูงตรงหน้า

"เปล่าหรอกครับ พอดีฮยอนอูอยากรีบมารอมินจุนน่ะ แกอยากรู้ว่าเสาร์อาทิตย์นี้จะได้เล่นกับมินจุนมั้ย" ร่างโปร่งพยักหน้ายิ้มๆอย่างเข้าใจจิตใจของเด็กที่เห็นเรื่องเล่นเป็นสำคัญ

"มินจุนมาสายครับ ปกติที่บ้านแกจะมาส่งตอนเกือบถึงเวลาเข้าเรียนเป็นประจำแหละ...เอ้อ....แต่วันนี้ผมคงพูดผิด มินจุนมาโน่นแล้วครับ" จงอินหันไปมองตามสายตาของเซฮุน พบว่ามินจุนกำลังวิ่งลงจากรถมาอย่างอารมณ์ดี มาถึงก็ทักทายครูพี่เลี้ยงกับพ่อของเพื่อนแล้ววิ่งปรู๊ดเข้าไปชาร์จฮยอนอูจากทางด้านหลัง ฝ่ายฮยอนอูเองพอเห็นว่าใครวิ่งมาชาร์จก็ยิ้มร่าเริง เด็กทั้งสองคุยกันแป๊บเดียวพากันวิ่งมาหาจงอินที่ยังยืนอยู่หน้าห้อง

"คุณอาครับ อัปป้ากะออมม่าของผมให้ไปเล่นกะฮยอนอูครับ พรุ่งนี้ผมขอไปเล่นกับฮยอนอูได้มั้ย" เห็นสีหน้าเว้าวอนของเด็กสองคนแล้วจงอินก็อดขำไม่ได้

"ได้สิครับ พรุ่งนี้ตอนเก้าโมงมินจุนให้คนขับรถมาส่งตรงซอย...นะแล้วอาจะออกไปรับ แต่ตอนนี้อาต้องไปทำงานแล้วล่ะ ไปนะครับเด็กๆ อย่าซนกันล่ะ" เด็กทั้งสองคนรับคำแล้ววิ่งกลับเข้าไปเล่นกันในห้องเรียบร้อยแล้ว ส่วนจงอินก็หันมาลาครูพี่เลี้ยงเป็นอันดับสุดท้าย

"ผมไปก่อนนะครับ ฝากลูกด้วยแล้วก็...อย่าลืมทานข้าวด้วย" เซฮุนก้มหน้าลงรับคำเบาๆ ทั้งน้ำเสียงที่ทอดอ่อนโยนกว่าทุกวัน ทั้งสายตาอ่อนหวานที่แสดงออกชัดกว่าทุกครั้ง ทั้งหมดนั้นทำให้เซฮุนทำตัวไม่ถูกจนต้องก้มหน้าลงนั่นแหละ

แสดงออกโต้งๆแบบนี้มันก็มีใจเต้นสะดุดขึ้นมาบ้างแหละ...

"ตั้งใจ..ทำงานนะครับ" พูดจบเซฮุนก็รีบหมุนตัวกลับเข้าไปดูเด็กๆทันที ร่างโปร่งทำท่าเหมือนงานยุ่งเสียเหลือเกิน หยิบจับโน่นนี่มาเช็ค ปัดโน่นนี่ไปเรื่อยจนกระทั่งจงอินเดินไปไกลแล้วค่อยหยุดทำ

"เฮ้อ มาทำแบบนี้ก็แย่น่ะสิเรา"

"คุณครูเซฮุนครับๆ" เวลาล่วงเลยมาจนบ่ายแก่ๆแล้วที่เด็กชายฮยอนอูซึ่งนอนกลางวันอยู่เกิดปวดฉี่จนต้องลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินมาเขย่ามือเซฮุนยิกๆ

"หืม ว่ายังไงครับฮยอนอู ไม่ไปนอนต่อแล้วหรอครับ?" ฮยอนอูทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิแล้วทำท่าทางให้เซฮุนเอียงหน้ามาใกล้เพื่อจะกระซิบบอกอะไรบางอย่าง ท่าทางมีความลับแบบนั้นทำให้เซฮุนเอ็นดูและยอมก้มหน้าลงไปหาตามที่เด็กน้อยต้องการ

"คือว่า..วันพรุ่งนี้คุณครูไปเล่นด้วยกันที่บ้านผมมั้ยครับ ไปอยู่เป็นเพื่อนอัปป้าตอนผมกับมินจุนเล่นกัน ผมกลัวอัปป้าจะเหงา"

...นี่ถึงกับให้ลูกช่วยจีบเลยหรอ...

"อัปป้าให้มาชวนครูด้วยหรอครับ?"

"เปล่าครับ ผมชวนเอง นะครับน้าาาา" ฮยอนอูเขย่ามือครูพี่เลี้ยงไปมาแล้วทำหน้าอ้อนใส่แบบเต็มกำลัง

"แต่อัปป้าของฮยอนอูไม่ได้ชวนครูนะครับ"

"ก็ผมชวนไงครับ"

"อ่า...เอางั้นก็ได้ครับ" เซฮุนได้แต่บอกตัวเองในใจว่าที่ใจอ่อนยอมไปด้วยไม่ใช่เพราะอย่างอื่นหรอกนะ แค่ทนใจแข็งเวลาที่เห็นเด็กน้อยมาอ้อนมากๆไม่ได้แค่นั้นเอง "แล้วครูจะไปบ้านฮยอนอูถูกได้ยังไงล่ะครับ"

"ผมจำทางได้ๆ" แล้วฮยอนอูก็นั่งเทรนทางไปบ้านตัวเองให้คุณครูพี่เลี้ยงเซฮุนไปอีกพักใหญ่ค่อยเดินกลับไปนอนต่อได้ เซฮุนเองก็จดจำเส้นทางได้อย่างแม่นยำ..ทั้งหมดเป็นเพราะฮยอนอูน่ะสิ ย้ำแล้วย้ำอีก กลัวว่าเซฮุนจะไปไม่ถูก

x

"เป็นอะไรครับฮยอนอู ชะเง้อชะแง้อยู่นั่นแหละ มินจุนก็มาแล้วนี่ไง" จงอินถามลูกชายด้วยความงุนงงเมื่อฮยอนอูเอาแต่ชะเง้อคอมองประตูรั้วบ้านไม่ค่อยสนใจมินจุนเท่าที่ควร ขนาดมินจุนเอาสีน้ำมาป้ายแก้มฮยอนอูก็ยังไม่สนใจ

จนกระทั่งได้ยินเสียงบีบแตรมาจากหน้าประตูบ้านนั่นแหละ ฮยอนอูค่อยกระโดดผลุงขึ้นยืนแล้ววิ่งไปยืนรออยู่หน้าประตูรั้ว

"เร็วๆสิฮะอัปป้า"

"ใครมาน่่ะครับฮยอนอู" ปากถามไปส่วนมือก็เปิดประตูรั้วไปด้วย พอมองเห็นรถเก๋งคันสีขาวไม่คุ้นตาก็ได้ขมวดคิ้วงง แต่พอเห็นที่ลงรถมาเท่านั้นแหละ

"คุณเซฮุน!"

"เอ่อ..คือฮยอนอูเค้าชวนผมมาน่ะครับ ไม่เป็นไรใช่มั้ย?" ณ จุดๆนี้คิมจงอินอยากจะหันไปอุ้มลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมากอดรัดฟัดเหวี่ยงให้สมกับสิ่งที่ลูกทำให้วันนี้

"ไม่เป็นไรครับๆ เชิญเข้าบ้านก่อน ผมกำลังจะเอาไอติมมาให้เด็กๆพอดี" เซฮุนเดินตามจงอินเข้าบ้านโดยมีเด็กชายฮยอนอูเดินจูงมือคุณครูคนดีไปไม่ห่าง

"ครูเซฮุนมาด้วยหรอคร้าบ ดูนี่ๆผมระบายสีสวยมั้ย"

"สวยครับ" เซฮุนยิ้มให้เด็กทั้งสองคนแล้วหันไปสนใจคนพ่อที่ผลุบเข้าผลุบออกในครัวกับโต๊ะกินข้าว มองอยู่ครู่หนึ่งเซฮุนเดินเข้าไปหา

"ทำอะไรหรอครับ ผมช่วยมั้ย?"

"อ๋อ ผมเตรียมไอติมน่ะครับ" เซฮุนสาวเท้าเข้าไปช่วยจงอินจัดถ้วยกับช้อน พลางชวนอีกฝ่ายคุยไปด้วยเพื่อไม่ให้บรรยากาศระหว่างพวกเขาเงียบจนเกินไป

"พวกเด็กๆซนมั้ยครับ?"

"ไม่หรอกครับ ผมเอาอยู่" จงอินคว้าเอาถ้วยกับช้อนที่เซฮุนถืออยู่มาถือไว้และเดินออกไปวางบนโต๊ะเอง เสร็จแล้วก็กลับเข้ามาอีกครั้งเพื่อเตรียมน้ำ "คุณเซฮุนเอาน้ำอะไรดีครับ แอ๊ปเปิ้ลหรือส้ม?"

"น้ำแอ๊ปเปิ้ลดีกว่าครับ เอ่อ ให้ผมออกไปถามเด็กๆให้มั้ยว่าจะเอาน้ำอะไรดี?"

"อ๋อ ไม่เป็นไรครับ เด็กกินง่าย ไอติมเท่านั้นล่ะครับที่เป็นเรื่องใหญ่ เรื่องน้ำเนี่ยไม่อยู่ระบบความคิดหรอก" เซฮุนอดขำไม่ได้เมื่อได้ยินสิ่งที่จงอินพูดออกมา จะว่าไปมันก็จริงอยู่ เด็กส่วนมากชอบกินไอติมและเมื่อเจอไอติม ของอย่างอื่นก็กลายเป็นว่าหมดความสำคัญทันที

"ถ้าอย่างนั้นผมยกน้ำออกไปให้นะครับ อ้อ...แล้วก็เรียกผมว่าเซฮุนก็พอครับ"

"ได้ครับ ถ้างั้นไม่ต้องเรียกผมว่าคุณจงอินนะครับ เรียกว่าจงอินก็พอ"

"จะดีหรอครับ" อีกฝ่ายเป็นผู้ปกครองเด็กที่อยู่ในความดูแล ให้เรียกแค่ชื่อมันอาจดูไม่เหมาะเท่าไหร่นัก แตกต่างจากการที่ให้อีกฝ่ายเรียกชื่อเพียงอย่างเดียว มันคนละสถานะกัน แต่ถ้าจงอินยืนยันจะให้เรียกแค่ชื่อเขาก็คงขัดไม่ได้

"ถ้าลำบากใจ เอาไว้เรียกเวลาอยู่ด้วยกันนอกโรงเรียนก็ได้ครับ" เซฮุนเม้มปากทำหน้าไม่ถูกกับถ้อยคำประกาศโต้งๆอีกครั้งของจงอินว่าพวกเขาต้องได้เจอกันนอกโรงเรียนแน่นอน

แล้วทำไมต้องใจเต้นแรงขึ้นด้วยล่ะแค่นี้เอง..

"ผมว่าผมเอาน้ำออกไปข้างนอกดีกว่า" ร่างโปรงเดินผ่านหน้าจงอินไปหยิบน้ำแอ๊ปเปิ้ลกับแก้วออกไปด้านนอกโดยมีจงอินเดินถือกล่องไอติมตามออกมายิ้มๆ เขาตั้งใจจะหยอดอยู่แล้ว เห็นปฏิกิริยาแบบนี้นับว่าน่าพอใจพอสมควร

สู้ๆน่ะจงอิน...ลุยขั้นต่อไปเลย

"เด็กๆ อัปป้าบอกรึยังว่าเดือนหน้าอัปป้าได้วันหยุดพักร้อนมาอาทิตย์นึง ใครอยากไปทะเลบ้างยกมือขึ้น" ฮยอนอูตาโตรีบชูมือหยองแหยง ก่อนจะหันไปมองเพื่อนข้างตัวที่นั่งเงียบ

"ไม่อยากไปกะเราหรอมินจุน"

"อยากสิ แต่อัปป้านายจะให้เราไปหรอ?"

"อัปป้า..." ฮยอนอูรีบเข้ามากอดเอวจงอินเพื่ออ้อนทันที แต่ถึงฮยอนอูไม่เข้ามาอ้อน จงอินก็ตั้งใจชวนมินจุนไปด้วยอยู่แล้ว ไปกันสองพ่อลูกคงเหงาพิลึก

"นี่อัปป้าชวนทั้งสองคนนั่นแหละ" มินจุนเงยหน้ามายิ้มกว้างทันที ไม่รู้จะขออนุญาตได้รึเปล่าแต่ยังไงก็จะลองไปขอดูก่อน มินจุนอยากไปเที่ยวทะเลกับฮยอนอู ทุกทีที่ไปก็ได้เล่นแต่กับพี่เลี้ยง...ไม่สนุกเลย

"เอ้า กินไอติมกันได้แล้วเด็กๆ เซฮุนด้วยนะครับ" เซฮุนซึ่งมัวแต่ยิ้มสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อถูกเรียก

"ครับๆ" มือเรียวกำลังจะตักไอติมเข้าปากตอนที่จงอินเรียกขึ้นมาอีกครั้ง จนต้องหันไปมอง

"ไปเที่ยวกับผมกับลูกนะครับ"

x

"ไปเที่ยวกับผมกับลูกนะครับ"

"ไปเที่ยวกับผมกับลูกนะครับ"

"ไปเที่ยวกับผมกับลูกนะครับ"

ประโยคเพียงประโยคเดียวที่จงอินหันมาถามแต่เล่นเอาเซฮุนถือช้อนไอติมค้างไว้และเหมือนได้ยินเสียงจงอินถามคำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุดจนจงอินเริ่มหน้าเสีย ฮยอนอูที่ลุ้นตามคนเป็นพ่อไปด้วยก็หน้างอคอตกไปด้วยอีกคน เดือดร้อนมินจุนที่พอเห็นเพื่อนเศร้าก็ทนนิ่งเฉยไม่ได้

"ฮยอนอู เป็นอะไร เราป้อนไอติมเอามั้ย?" ฮยอนอูส่ายหน้าไปมาแล้วใช้ช้อนคนไอติมในถ้วยที่ละลายหมดแล้วแบบหงอยๆ เซฮุนเองก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของสองพ่อลูกแล้ว..เลยรู้สึกตัวว่ายังไม่ได้ตอบคำถามจงอินเลย หากแต่ยังไม่ทันได้หันไปคุยด้วยจงอินก็ลุกขึ้นยืนซะก่อน

"เด็กๆ กินไอติมกันไปก่อนนะอัปป้าจะออกไปรดน้ำต้นไม้ซะหน่อย อย่าเลอะเทอะล่ะ" จงอินหันมาพูดกับเซฮุนทิ้งท้ายก่อนเดินขึ้นบ้านไปเปลี่ยนกางเกง "ตามสบายนะครับ

ตามสบายอะไรกันล่ะ...

ทั้งพ่อทั้งลูกไม่มีใครยอมมองหน้าเขาซักคน ฮยอนอูก็หันไปให้มินจุนป้อนไอติม ส่วนคนพ่อหลังเปลี่ยนกางเกงลงมาเสร็จก็เดินออกไปหน้าบ้านเลย

"ฮยอนอูครับ.." นอกจากเด็กชายฮยอนอูจะไม่ขานรับแล้วยังสะกิดมินจุนให้อ้าปากรับไอติมที่ตัวเองตักให้อีกต่างหาก

...โอเค ขี้น้อยใจกันทั้งบ้าน...

"ฮยอนอูอยากให้ครูไปทะเลด้วยรึเปล่าครับ?" คำถามนี้เรียกให้ฮยอนอูสนใจขึ้นมาบ้างนิดหน่อย

"อยากครับ อัปป้าก็อยาก มินจุนก็อยากเหมือนกันใช่มั้ย" ปากแดงๆหันไปพยักเพยิดกับเพื่อน และมินจุนที่ต้องการเอาใจฮยอนอูเต็มที่ก็รีบพยักหน้ารับทันที

"ใช่แล้วคร้าบ ไปด้วยกันสิครับครูเซฮุน" ร่างโปร่งยิ้มให้เด็กน้อยสองคนตรงหน้าก่อนยื่นมือไปยีหัวทุยของฮยอนอูเบาๆ

"เดี๋ยวครูมานะครับ"

ร่างโปร่งเดินออกมาหน้าบ้านและหยุดยืนมองภาพคุณพ่อลูกหนึ่งกำลังใช้สายยางรถน้ำต้นไม้ไปพลาง ไหล่ก็หนีบโทรศัพท์ไว้แล้วคุยไปพลาง ร่างโปร่งขยับสาวเท้าเข้าไปใกล้อีกหน่อยจึงได้ยินว่าอีกฝ่ายคุยอะไรอยู่

"อืม ครับ จัดการไปเลยก็ได้ ยังๆผมว่าตอนนี้เราทำแบบเก่าไปก่อนดีกว่า ครับ ขอบคุณมาก" ตอนที่จงอินหันมาเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงนั่นเองที่ทำให้จงอินเห็นเซฮุนเข้า

"เด็กๆทำเลอะเทอะรึเปล่าครับ?" เซฮุนส่ายหน้าปฏิเสธพลางยิ้มอ่อนๆแล้วเดินเข้าไปแย่งสายยางในมืออีกคนมารดน้ำต้นไม้ให้ซะเอง

"ผมทำเองดีกว่านะครับ" ร่างสูงพยายามเข้ามาแย่งเอาสายยางคืนไปแต่เซฮุนไม่ยอมให้คืนง่ายๆ

"ผมอยากช่วยครับ...อยากให้ผมไปทะเลด้วยจริงๆหรอ?"

"ผมก็ลองชวนดู" ฟังดูก็รู้ว่าจงอินยังออกอาการ 'งอน' แบบปกปิดเอาไว้ไม่มิด แล้วก็ไม่ใช่ว่าเซฮุนรังเกียจที่จะไปด้วย เพียงแต่มันมีเรื่องที่ยังติดอยู่ในใจนิดหน่อย

"แล้วออมม่าของฮยอนอูล่ะครับ?"

"อยู่เมืองนอกครับ"

...อ้อ ไปด้วยไม่ได้ก็เลยมาชวนคนอื่นแทน...

เซฮุนเผลอกดนิ้วบีบลงปากสายยางแรงขึ้น ทำให้น้ำแตกเป็นสองสายและน้ำก็สาดเข้ามาโดนตัวเองเต็มๆ เดือดร้อนจงอินต้องรีบวิ่งไปปิดก็อกให้

"เปียกหมดเลยครับ ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อก่อนมั้ย ใช้เสื้อของผมไปก่อน" ร่างโปร่งก้มมองตัวเองที่เปียกไปเกือบทั้งตัวแล้วจึงพยักหน้า เดินตามเจ้าบ้านไป

"อัปป้ากะครูเซฮุนเล่นน้ำกันหรอฮะ ไม่ชวนผมกะมินจุนเลย" ฮยอนอูกับมินจุนกินไอติมกันเสร็จแล้ว...และก็เก็บจานเรียบร้อยแล้วด้วย เรียบร้อยทุกอย่างเลย

"ไม่ใช่ครับฮยอนอู มันเป็นอุบัติเหตุ ครูซุ่มซ่าม" เซฮุนลูบหัวฮยอนอูที่วิ่งเข้ามาหาด้วยความเอ็นดู "ครูไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ"

"นี่ๆ มินจุน มินจุนว่าอัปป้ากะครูเซฮุนทะเลาะกันรึเปล่า?" เซฮุนกับจงอินขึ้นบ้านไปแล้ว ฮยอนอูวิ่งไปนั่งข้างๆมินจุนที่กำลังใช้สมาธิอย่างหนักจนคิ้วขมวดชนกันในการวาดรูปอะไรบางอย่างอยู่

"เราว่าไม่หรอก" ปากตอบแต่ตาและมือยังคงสนใจแต่การวาดรูปตรงหน้า ซึ่งฮยอนอูไม่ชอบเลย เด็กชายฮยอนอูจึงดึงดินสอออกจากมือมินจุนเพื่อให้มินจุนหันมาสนใจบ้าง "ฮยอนอูเอาของเราคืนมานะ"

"มินจุนสนใจแต่ดินสอ คุยกะเราไม่มองหน้า" ฮยอนอูเบะปากขัดใจบ้างแล้วคราวนี้ มินจุนจึงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนิ่มๆนั่นเหมือนที่ชอบทำบ่อยๆ

...พี่เลี้ยงเคยบอกว่าถ้ารักใครต้องรู้จักแสดงออกให้เขารู้ กอดหรือหอมแก้มก็ได้...

"เราวาดรูปฮยอนอูอยู่นะ"

"จริงหรอ?" มินจุนพยักหน้าแล้วหยิบดินสอคืนกลับไปวาดรูปต่อ แต่ฮยอนอูก็ไม่ได้โวยวายอะไรอีกแล้วได้แต่นั่งหน้าแดงอยู่นั่น

ฝ่ายคุณพ่อเจ้าบ้านกับแขกของบ้านกลับแตกต่างกันเมื่อจงอินเลือกที่จะเงียบจนเซฮุนรู้สึกอึดอัด สายตาสอดส่ายไปมาจนไปปะทะเข้ากับรูปบนหัวเตียงของจงอินซึ่งล้วนแต่เป็นรูปเขาถ่ายกับฮยอนอู...ไม่มีรูปผู้หญิงซักรูปเดียว

"ขอถามหน่อยได้รึเปล่าครับ?"

"ถามอะไรครับ?" จงอินเลือกเสื้อตัวที่คิดว่าเซฮุนใส่ได้พอดีมายื่นให้เซฮุนเอาไปใส่แทนเสื้อตัวที่เปียกไปก่อน. เซฮุนหันหลังให้จงอินแล้วถอดเสื้อเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ยังไงก็เป็นผู้ชายเหมือนๆกัน...คงไม่เป็นอะไรหรอก

"ทำไมจงอินไม่ถ่ายรูปกับออมม่าของฮยอนอูเลยล่ะครับ"

".............จริงๆแล้วฮยอนอูไม่ใช่ลูกของผม" ร่างโปร่งเบิกตาโตเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายบอกออกมา ในเมื่อฮยอนอูเรียกจงอินว่าอัปป้าทุกคำจะไม่ใช่พ่อลูกกันได้ยังไง "ฮยอนอูเป็นลูกของพี่ชายแล้วก็พี่สะใภ้ของผม แต่ตอนที่ท้องฮยอนอู พี่สะใภ้ผมยังไม่อยากมีลูก พี่ชายผมเองฐานะก็ยังไม่ดีพอ...สองคนเลยตัดสินใจว่าจะไปเอาเด็กออก" จงอินเหลือบตามองดูคนฟังเล็กน้อยแล้วเล่าต่อ

"ผมรู้เรื่องเข้าเลยห้ามแล้วขอฮยอนอูมาเลี้ยงเอง ผมตกลงจะจัดการค่าใช้จ่ายระหว่างท้องให้พี่สะใภ้ทั้งหมด ตอนนั้นผมเพิ่งเริ่มทำงานใหม่ๆ อดแล้วอดอีก.. พอคลอดออกมาอยู่ให้นมอีกไม่ถึงหกเดือนพี่สะใภ้กับพี่ชายผมก็ย้ายไปอยู่เมืองนอก..ไม่กลับมาดูฮยอนอูอีกเลย"

"โหดร้ายเกินไปรึเปล่า...ลูกตัวเองแท้ๆ" เซฮุนใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ซึมอยู่ตรงหางตาออก จิตใจเขาจะอ่อนไหวมากเป็นพิเศษถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวกับเด็กน้อย อย่างกรณีของฮยอนอูนั้น เซฮุนอยากจะชมจงอินออกมาจากใจเลยจริงๆที่สามารถเลี้ยงฮยอนอูให้โตมาเป็นเด็กดีแถมยังฉลาดได้ขนาดนี้..ด้วยตัวคนเดียว

...ซุปเปอร์แด๊ด...

"แล้วผมก็ตัดขาดจากพี่เพราะเรื่องนี้ ผมมีแค่ฮยอนอู เรามีกันแค่สองคน" มือเรียวเอื้อมไปดึงมือหนามาจับไว้แล้วบีบให้กำลังใจ จงอินจึงยิ้มให้บางๆ "ผมไม่เป็นอะไร ไม่ต้องสงสารนะครับ"

เข้าใจผิดอีกแล้ว... เซฮุนถอนหายใจออกมาอย่างแรง

"ผมไม่ได้สงสารจงอิน แต่ผมชื่นชมจงอินต่างหากล่ะครับ จงอินเลี้ยงลูกได้ดีมาก" จงอินทิ้งตัวลงนอนไปบนเตียงนอน ส่วนเซฮุนก็ค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งข้างๆจงอินที่นอนอยู่แล้วพูดต่อไป "ส่วนเรื่องไปทะเล ผมแค่เกรงใจออมม่าของฮยอนอู"

"ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่มีออมม่า ก็ไปด้วยกันได้แล้วสิครับ"

"....ครับ" คำตอบรับสั้นๆพร้อมรอยยิ้มทำให้จงอินยิ้มออก

x

"ยิ้มหน่อยสิครับฮยอนอู คราวนี้มินจุนไม่ได้ไปแต่คุณครูเซฮุนของฮยอนอูก็ไปกับเรานะครับ" เซฮุนยืนมองภาพคุณพ่อปลอบใจลูกชายมาได้พักใหญ่แล้ว เหตุก็มาจากการที่มินจุนไม่ได้ไปเที่ยวด้วยนั่นเอง ตอนที่รู้ว่าเพื่อนไม่ได้ไปด้วยฮยอนอูก็เริ่มงอแงทันที โวยวายว่าไม่อยากไปแล้ว จนเซฮุนต้องเข้าไปช่วยปลอบอีกคน

"ฮยอนอูไม่อยากไปกะครูหรอครับ คราวหน้าเราค่อยชวนมินจุนไปด้วยกันดีมั้ย คราวนี้ฮยอนอูไปเที่ยวกับครูกับอัปป้าไปก่อนนะครับ" ฮยอนอูขยับมากอดเซฮุนไว้แล้วเบะปาก เรียกได้ว่าเมินจงอินอย่างสมบูรณ์แบบกันเลยทีเดียว

"ไปกะอัปป้ากะออมม่า..."

"เอ่อ....." อึ้งรับประทานน่ะสิครับทีนี้ คำว่าออมม่าเกือบทำให้เซฮุนระเบิดตัวเองในทุ่งข้าวสาลีแล้วกลายเป็นโกโก้ครั้นช์ จะหันไปสบตาจงอินก็กลัวสู้สายตาวิบๆวับๆอย่างถูกใจนั่นไม่ได้ ไม่รู้สอนกันมายังไง นี่ฮยอนอูเรียกเขาว่าออมม่ามาได้สักพักแล้วนะเนี่ย จะห้ามไม่ให้เรียกก็ห้ามไม่ได้ ในเมื่อเคยห้ามไปแล้วแต่เด็กชายฮยอนอูก็ยังคงเรียกอยู่เหมือนเดิม แต่ดีหน่อยตรงที่เชื่อฟังว่าห้ามเรียกแบบนี้ตอนอยู่โรงเรียน

"ขึ้นรถกันเถอะเดี๋ยวจะสายกว่านี้" จงอินเอ่ยชวนเพราะเห็นว่าถ้าสายกว่านี้ ไปถึงทะเลแดดคงแรง แล้วจะไม่ได้ทำอะไรตามทริปที่วางแผนเอาไว้ เซฮุนจึงเปิดประตูให้ฮยอนอูขึ้นแล้วตนก็เดินไปนั่งประจำที่ข้างคนขับ ยังไม่ทันได้ดึงเซฟตี้เบลท์มาคาดก็ได้มือดีของจงอินเอื้อมมาคาดให้ซะก่อน

ปลายจมูกเฉียดแก้มใสไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด...

"จงอิน..." เซฮุนตีมือคนเจ้าเล่ห์หนึ่งทีแล้วส่ายหัว เป็นแบบนี้ประจำ วันไหนที่จงอินเลิกงานช้าแล้วก็มารับฮยอนอูช้า มักจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างเพื่อไปส่งเซฮุนที่บ้านอยู่เรื่อย ทั้งนี้เพราะเซฮุนไม่ชอบขับรถไปทำงานแต่จะใช้วิธีนั่งรถประจำทางไปแทน ถือเป็นการสูดอากาศยามเช้าไปในตัว "แบบนี้ทุกทีเลยนะครับ"

"ผมทำอะไรครับ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย" รถพุ่งตัวออกจากบ้านมุ่งหน้าไปยังทะเลแบบสบายๆ ระหว่างทางฮยอนอูก็ตื่นบ้างหลับบ้าง มีแต่เซฮุนที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนจงอินจนถึงที่พัก

"อะ ไม่ต้องปลุกแกหรอกครับ เดี๋ยวผมอุ้มให้เอง" ร่างโปร่งเข้าไปห้ามทันทีที่เห็นว่าจงอินจะปลุกลูกเมื่อถึงที่พัก เขาเข้าไปอุ้มฮยอนอูและปล่อยให้จงอินถือกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปติดต่อเรื่องห้องพักแทน

แม้กระทั่งเวลาที่มาเที่ยวแบบนี้จงอินก็ยังยืนยันเจตนารมณ์เดิมที่ให้ฮยอนอูนอนแยก เซฮุนจึงจะนอนแยกบ้างแต่จงอินกลับบอกมาหน้าตาเฉยว่าจองห้องแบบแฟมิลี่มีประตูเปิดถึงกันไว้แล้ว และเซฮุนต้องนอนห้องนอนกับจงอินสองคน ให้ฮยอนอูนอนคนเดียวเหมือนปกติ

พอบอกว่าจะไปนอนเป็นเพื่อนฮยอนอู สองพ่อลูกก็ไม่มีใครยอมซะอีก และยิ่งไปกว่านั้นก็คือมันเป็นห้องแบบแฟมิลี่จริงๆ เตียงเดี่ยวสำหรับนอนสองคนตั้งหราเลยล่ะ ท่าทางงานนี้จะโดนรุกหนักกว่าที่ผ่านๆมา

"จงใจใช่มั้ยครับเนี่ย" ดูเหมือนว่าเซฮุนจะหลงลืมไปแล้วว่าสองพ่อลูกนี่มีนิสัยเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ ความขี้น้อยใจแบบมหาศาล เมื่อจงอินได้ยินคำถามนั้นจึงตีความไปว่าเซฮุนไม่พอใจในสิ่งที่เขาทำ ร่างสูงจึงกลับลำกลางอากาศเอาสัมภาระไปไว้กับฮยอนอูแทน และก็บอกเรียบๆว่าจะไปนอนกับลูกให้เซฮุนนอนให้สบาย

"อัปป้า..ไม่นอนกะออมม่าหรอฮะ" กับคนในครอบครัวฮยอนอูจะอ้อนและมักจะลงท้ายประโยคด้วยฮะเสมอ ตอนนี้เด็กน้อยกำลังนั่งทับบนบั้นเอวคนเป็นพ่อซึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ จงอินเมื่อยขบจากการขับรถมาหลายชั่วโมง ก็ได้ลูกชายคนดีนี่แหละเป็นหมอนวดให้

"เค้าลำบากใจที่จะต้องนอนเตียงเดียวกับอัปป้า ถ้ายังไงก็เลิกเรียกว่าออมม่าดีกว่าครับฮยอนอู เดี๋ยวเค้าจะไม่ลำบากใจเปล่าๆ"

"แต่ผมอยากให้คุณครูเซฮุนมาเป็นออมม่านี่ฮะ"

"เราไปบังคับจิตใจใครไม่ได้หรอกนะลูก"

คำพูดทุกคำที่จงอินกับฮยอนอูคุยกัน ไม่มีคำไหนเล็ดลอดไปจากการได้ยินของเซฮุนแม้แต่คำเดียว

ใจมันหวิวแปลกๆ...

เขารอจนแน่ใจว่าจงอินหลับไปแล้ว เหลือเพียงฮยอนอูที่ยังนั่งเล่นอยู่เพราะตอนอยู่บนรถนอนมามมากแล้ว จึงค่อยเดินเข้าไปลูบหัวทุยเบาๆ

"คุณครูเซฮุน" เซฮุนนั่งลงขนเตียง อุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งกอดบนตัก

"ไม่เรียกออมม่าแล้วหรือครับ หื๊ม"

"อัปป้าบอกไม่ให้บังคับจิตใจใครฮะ" จมูกโด่งจรดลงหอมแก้มแดงๆของลูกศิษย์แรงๆ เชื่อฟังกันดีจริงๆ พูดง่ายเหลือเกิน

"ทำไมอยากให้ครูมาเป็นออมม่าล่ะครับ?"

"คุณครูเซฮุนใจดี คุณครูเซฮุนรักผมด้วย อัปป้าบอกว่าคุณเลขาของอัปป้าอยากมาเป็นออมม่าของฮยอนอูแต่ฮยอนอูไม่ชอบ คุณเลขาหน้ายักษ์ ชอบดุฮยอนอูด้วย"

"จริงหรอครับ?"

"อัปป้าก็ไม่ชอบคุณเลขา อัปป้าบอกว่าอัปป้าชอบคุณครูเซฮุน" มือเรียวลูบหัวของฮยอนอูไปมา พลางคิดอะไรไปเรื่อยเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งได้ยินมา

...เขาว่าเด็กไม่โกหก...

"นอนดีกว่าครับฮยอนอู ตื่นมาจะได้ไปเล่นน้ำทะเลกัน" เซฮุนประคองฮยอนอูลงนอน ส่วนตัวเองก็ล้มลงนอนเหมือนกัน จึงกลายเป็นว่าเซฮุนและจงอินนอนประกบฮยอนอู...

ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงจงอินจึงตื่นขึ้นมา ตกใจเล็กน้อยที่เห็นฮยอนอูกับเซฮุนนอนกอดกันกลม แต่แล้วก็ต้องยิ้มออกมา ก้มลงไปหอมแก้มลูกก่อนแอบหอมแก้มร่างโปร่งด้วยอีกคน

ผิวแก้มนุ่มๆบวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้จงอินตัดสินใจกดจมูกลงสูดเอากลิ่นนั้นเข้าไปอีกครั้ง

"แอบหอมแก้มคนอื่นตอนหลับมันไม่ดีนะครับจงอิน" แต่เซฮุนกลับพลิกตัวนอนหงายแล้วพูดยิ้มๆแม้แก้มจะมีสีเลือดฝาดมากกว่าปกติไม่น้อยก็ตาม "ผมตื่นนานแล้วแต่กลัวจะทำฮยอนอูตื่นเลยไม่ลุกน่ะครับ"

"ผมขอโทษครับ" สรุปได้สั้นๆ ยัง 'งอน' ไม่หาย

"ไม่เป็นไรครับ เรื่องที่นอน..ผมว่าฮยอนอูคงจะอยากนอนสบายๆบนเตียงคนเดียว คืนนี้ให้ผมนอนด้วยนะครับ"

"จะเอาอย่างนั้นหรอครับ? แน่ใจนะ?"

"แน่สิครับ ผมไม่ได้รังเกียจที่จะนอนเตียงเดียวกับจงอินนี่" บางทีก็น่าสงสัย...ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายถูกจีบแต่กลับต้องเป็นฝ่ายง้อแบบนี้ ตกลงใครจีบใครกันแน่นะนี่

"แล้วรังเกียจที่จะเป็นออมม่าของฮยอนอูรึเปล่าล่ะครับ?"

X

"แล้วรังเกียจที่จะเป็นออมม่าของฮยอนอูรึเปล่าล่ะครับ?"

เซฮุนเม้มปากแล้วทำหน้าตาแปลกๆ จะเขินก็ไม่ใช่จะขำก็ไม่เชิง เป็นเหตุให้จงอินยิ่งอยากได้คำตอบเร็วขึ้น เขาจ้องหน้าเซฮุนนิ่งจนเซฮุนต้องลุกขึ้นนั่งคุยดีๆ

"ผมว่าเราอย่าเพิ่งคุยกันเรื่องนี้เลยดีมั้ยครับ?" ไม่รู้ว่าทำไม แต่เซฮุนรู้สึกว่ายังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ตอนนี้ แม้จะมีคำตอบอยู่แล้วก็ตาม

"ไม่เอาอ่ะ ผมอยากรู้คำตอบของเซฮุนเดี๋ยวนี้เลย" ร่างโปร่งส่ายหัวอ่อนใจ บทจะเอาแต่ใจตัวเองคุณพ่อลูกหนึ่งก็เอาแต่ใจตัวเองเสียเหลือเกิน

"ผม..."

"อัปป้า..." จงอินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เกือบจะได้ฟังคำตอบของเซฮุนอยู่แล้ว แต่ฮยอนอูก็ดันตื่นขึ้นมานั่งขยี้ตาซะก่อน ตอนนี้ชักจะงอนลูกชายแทนละ ส่วนเซฮุนกลับโล่งใจที่ยังไม่ต้องให้คำตอบตอนนี้

...เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ...

"ฮยอนอู ไปเล่นน้ำกันมั้ยครับ ชวนอัปป้าไปด้วย" เด็กชายฮยอนอูตาสว่างขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำว่าเล่นน้ำ เด็กน้อยตะกายลงจากเตียงไปคว้าห่วงยางรูปเป็ดสีเหลืองมากอดไว้แน่น

"ไปเล่นน้ำกันนะฮะอัปป้า ครูเซฮุน" คราวนี้จงอินยอมรามือไปก่อน ยังไงซะคืนนี้ก็ยังมีเวลา และยังมีเวลาอีกหลายวัน ช่วงนี้เด็กๆปิดเทอม บ้านของเซฮุนเขาก็รู้ ถ้าอีกฝ่ายบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้คำตอบสักที เขาจะบุกไปตื๊อถึงบ้านเลยคอยดูสิ

"ไปสิครับ" สองพ่อลูกกับอีกหนึ่งคุณครูพากันเดินจูงมือกันไปทะเลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก ระหว่างเด็กชายฮยอนอูเอาแต่กระโดดเริงร่าไปมาจนเผลอปล่อยมือที่จับไว้ไปหลายครั้ง เดือดร้อนให้เซฮุนต้องตามไปจับมือกลับมาเหมือนเดิม

"อัปป้าฮะ สอนผมว่ายน้ำหน่อยสิ" ตอนนี้จงอินถอดเสื้อยืดออกเหลือเพียงกางเกงขาสั้นเพื่อเตรียมลงน้ำกับลูก ผิวสีแทนสะท้อนกับแสงแดดทำให้น่ามองไม่น้อย ฮยอนอูเองก็พูดประโยคเดิมซ้ำๆหลายรอบแล้ว แต่จงอินไม่ว่างหันมาคุยกับฮยอนอูซะแล้ว...

เซฮุนมองภาพสาวๆในชุดบิกินี่หลากสีสันเข้ามาทำความรู้จักและพูดคุยกับจงอินมาได้พักหนึ่งแล้ว ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษทำให้จงอินเคลื่อนตัวออกมาไม่ได้ แต่ที่ทำให้เซฮุนหงุดหงิดมันไม่ใช่แบบนั้นหรอก...จงอินไม่สนใจฮยอนอูเลยต่างหาก

"ฮยอนอูครับ ครูสอนให้ก็ได้ อัปป้าของฮยอนอูคงจะยุ่งอีกนาน เราไปกันสองคนดีกว่า" มือเรียวจูงมือเด็กชายฮยอนอูที่แหงนหน้ามองอัปป้าของตัวเองไม่คลาดสายตาลงไปจนถึงชายทะเล

"เรามาเล่นน้ำกันดีกว่า" เซฮุนจัดการให้ฮยอนอูใส่ห่วงยางเรียบร้อยจึงค่อยพาลงน้ำทะเลในระดับที่ไม่ลึกมาก ฮยอนอูดูจะชอบเล่นน้ำมากแต่สายตาก็ยังคงมองไปหาจงอินอยู่ดี

"อัปป้าไม่สนใจผมเลยฮะ"

"อัปป้าเค้าทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอยู่" เซฮุนหันหลังให้ภาพจงอินกับสาวๆเหล่านั้นแล้วพาฮยอนอูว่ายน้ำเล่น เขาสอนพื้นฐานการว่ายน้ำง่ายๆให้ฮยอนอู อย่างการเตะขาอะไรแบบนั้น

ผ่านไปอีกเกือบสิบนาทีจงอินถึงตามลงมา แต่พอเซฮุนเห็นจงอินกำลังลุยน้ำเข้ามาหาก็ชวนฮยอนอูขึ้นไปนั่งก่อทรายเล่นทันที

"อ้าว..." จงอินได้แต่อุทานด้วยความงุนงงเมื่อเซฮุนไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลย แต่กลับเดินผ่านไปเฉยๆเหมือนเขาไม่มีตัวตนซะงั้น ฮยอนอูก็อีกคน รีบวิ่งตามเซฮุนไป ไม่มีใครสนใจจงอินสักคน

"เป็นอะไรกัน?"

ภาพที่ตัวเองยืนคุยกับกลุ่มหญิงสาวในชุดบิกินี่นานสองนานผ่านแว้บเข้ามาในหัว ทำให้จงอินนึกออกว่ากำลังถูกเมินด้วยสาเหตุอะไร เขาเดินเข้าไปหาลูกที่นั่งก่อกองทรายเล่นอยู่กับคุณครูคนโปรดแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆลูกเพื่อจะได้มองหน้าครูของลูกชัดๆ

ใบหน้าน่ารักงอหงิกเหมือนไม่ใช่ตัวของตัวเอง ปากเม้มสนิทกลายเป็นเส้นตรง เห็นแบบนั้นแล้วอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองอยู่หรอกนะว่าเซฮุนกำลังหึง แต่ไม่ได้...ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง

"เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ทิ้งฮยอนอูไว้คนเดียวได้ไงครับ ปล่อยผมก่อน" จงอินกระซิบบอกลูกว่าให้นั่งเล่นคนเดียวไปก่อน อัปป้ามีเรื่องจะคุยกะครูเซฮุน แล้วจงอินก็ลุกไปดึงเซฮุนพาเดินห่างออกไปทันที

"โกรธอะไรผมหรอครับ?" เซฮุนเม้มปากแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ แต่จงอินไม่ยอมแพ้

"ถ้าไม่โกรธก็แสดงว่า...หึง" กิริยาของเซฮุนตอนนี้เป็นเหมือนเด็กที่กำลังเคี้ยวฟันตัวเอง

"ผมไม่ได้หึง ผมแค่หงุดหงิดที่คุณไม่สนใจฮยอนอูมัวแต่สนใจสาวๆพวกนั้นอยู่นั่นแหละ"

"ไม่ได้หึงจริงๆหรอครับ?"

"จริง"

"จริงหรอครับ"

"ผมบอกว่าจริงไง"

"โกหกไม่ดีนะ"

"เอ๊ะ ก็ผมบอกว่าผมไม่ได้หึงๆ"

ริมฝีปากของคนช่างเถียงถูกสัมผัสอย่างแผ่วเบาเพียงครู่เดียวแล้วผละออก คนขี้ขโมยยิ้มกรุ้มกริ่มผิดกับคนโดนขโมยที่ยืนอึ้งหน้าแดง มือแตะปากตัวเองเบาๆ

"ผมดีใจนะที่เซฮุนหึงผม... จะมืดแล้ว เราไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปกินข้าวเย็นกันดีกว่าครับ" เซฮุนเดินตามจงอินไปเงียบๆ ไม่กล้าสบตาด้วย.. เมื่อกี๊ตอนที่เถียงกัน อยู่ๆก็โดนจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปาก แม้จะเพียงเวลาสั้นๆแต่กลับยังรู้สึกถึงสัมผัสนั้นอยู่เลย

ตอนที่ไปกินข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารริมทะเล เรียกได้ว่าบรรยากาศดีสุดๆ จงอินก็คอยบริการให้เซฮุนไม่มีขาด ดังนัั้นเซฮุนจึงหันไปบริการให้ฮยอนอูแทน กว่าจะกลับถึงห้องพักก็เกือบสองทุ่มครึ่ง เป็นเวลาที่ฮยอนอูควรจะเข้านอน จงอินกับเซฮุนจึงส่งฮยอนอูเข้านอนและอยู่เป็นเพื่อนจนแน่ใจว่าเด็กน้อยหลับไปแล้วจริงๆค่อยกลับห้องของตัวเองไป

"จงอินไปอาบน้ำก่อนเลยครับ"

"ไม่อาบได้มั้ยครับ ตอนขึ้นมาจากทะเลก็อาบไปแล้ว" จงอินออกอาการ 'ดื้อ' ขึ้นมาทันที ทำท่าอยากนอนอย่างเดียว ทั้งๆที่ตอนบ่ายก็นอนไปแล้วแท้ๆ

"ไม่ได้ครับ" จงอินก็ยังคงไม่ขยับ เซฮุนจึงต้องยื่นคำขาดสุดท้าย "ถ้าคุณไม่ไปอาบน้ำ ผมจะไปนอนกับฮยอนอูจริงๆด้วย"

"โอเค โอเค ใจเย็นๆ ผมจะไปอาบเดี๋ยวนี้แหละ เอาให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลยครับ" จบคำจงอินก็รีบลุกไปอาบน้ำตามคำขาดทันที เซฮุนจึงเปิดทีวีไว้เบาๆพอเป็นเพื่อนไม่ให้ในห้องมันเงียบจนเกินไป จากนั้นก็เอามือถือออกมาชาร์จแบตและจัดเตรียมชุดนอนของตัวเองไว้เสร็จสรรพ เหลือแค่รอจงอินกลับออกมาเท่านั้น

ใกล้จะได้นอนแล้วโอเซฮุน...

หลังพวกเขาสองคนอาบน้ำเสร็จแล้วก็ได้เวลาเข้านอนสักที...ปัญหามันอยู่ตรงนี้แหละ เพราะว่าพอปรับสายตาให้ชินเข้ากับความมืดได้ปึ๊บเซฮุนก็มองเห็นเพื่อนร่วมเตียงนอนมองตนอยู่ไม่วางตาและไม่ยอมหลับสักที

"ไม่หลับหรอครับจงอิน" เอ่ยถามเสียงเบาแทรกความเงียบขึ้นมา อันที่จริงไม่ใช่อะไรหรอก

ก็แค่เขิน...

"ยังไม่อยากหลับครับ" อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยเสียงเบาไม่แพ้กัน แต่คำตอบที่ได้รับนั้นทำให้เซฮุนต้องขมวดคิ้ว เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจงอินถึงไม่อยากหลับ

"ทำไมล่ะครับ?"

"อยากรู้จริงๆหรอ?"

...ถ้าไม่อยากรู้จะถามทำไมกันล่ะ...

"ก็อยากน่ะสิครับ"

"โอกาสที่จะได้นอนข้างๆเซฮุนมีน้อย ผมต้องเก็บเกี่ยวเอาไว้มากๆน่ะครับ" ถ้าภาษาแบบชาวบ้านๆ เซฮุนก็อยากจะบอกว่า 'เสี่ยวแดก' มาก

"เสี่ยวครับ นี่มุกจีบสาวหรอ? ถึงว่าสิ..."

"จีบสาวอะไรกัน นี่ผมจีบเซฮุนอยู่นะครับ" จงอินไม่สะทกสะท้านต่อคำต่อว่าปนขำของเซฮุน ยังคงดดินหน้าหยอดมุข 'เสี่ยวแดก' ต่อไปแบบหน้าตาเฉย เพราะเหตุนั้นเลยทำให้เซฮุนรู้สึกขำมากกว่าจะรู้สึกเขิน

"ว่างๆ ลองให้มินจุนสอนวิธีการจีบดูนะครับ อยู่โรงเรียนเห็นหอมแก้มฮยอนอูประจำเลย" พูดจบเพิ่งรู้สึกตัวเองว่าพูดไปแบบนั้นก็เหมือนกับว่าอยากให้จงอินหอมแก้มน่ะสิ "เอ้อ...ผมไม่ได้หมายความว่าอยากให้จงอินทำแบบนั้นนะครับ"

"ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก" ใบหน้าหล่อเคลื่อนวูบเดียวเข้ามาชิดจนปลายจมูกแตะกัน "อย่างผมน่ะ...จูบเลยต่างหาก"

ปลายนิ้วอุ่นแตะลงบนแก้มเนียนและริมฝีปากได้รูปก็ประกบลงมาทาบทับบนริมฝีปากบางที่สั่นน้อยๆ ก่อนจะบรรจงกดเน้นย้ำอย่างเชื่องช้าต่างจากเมื่อตอนอยู่ชายหาด ฝ่ามือของเซฮุนกำรอบข้อมือจงอินแน่น เปลือกตาปิดลงและปล่อยให้อีกคนขโมยริมฝีปากเอาตามใจชอบ แต่นอกจากการปรับมุมและองศาไปมาอย่างน่าเวียนหัวจนเซฮุนเปลี่ยนไปนอนหงายโดยมีจงอินทาบทับอยู่ด้านบนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ จงอินก็ไม่ได้ส่งลิ้นเข้ามาล่วงเกินโพรงปากเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงเพียงแค่ขบเม้มและดูดดึงกลีบปากสวยไปมาเท่านั้น

กว่าจะผละออกไปได้ก็ผ่านไปอีกหลายนาที...

ผละออกไปได้แค่แป๊บเดียว จงอินก็ทำท่าจะเข้ามาจูบอีก เซฮุนจึงต้องดันหน้าอกกว้างเอาไว้ซะก่อน

"ให้ผมได้หายใจบ้างเถอะครับ" จงอินจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นแก้มนุ่มนิ่มแทน ร่างสูงกดปลายจมูกลงเบาๆแล้วสูดความหอมเข้าปอดอย่างไม่รู้เบื่อโดยที่เซฮุนเองก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร

"เซฮุน.." กระซิบเสียงเบาในขณะที่ปลายจมูกยังคงทำหน้าที่ได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

"ครับ..." เริ่มจะทำตัวไม่ถูกขึ้นมาบ้างแล้ว มือก็ดูเงอะงะไปหมดไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี ถ้าวางไว้บนไหล่ลาดมันจะเหมาะมั้ย แต่ถ้าวางไว้ข้างตัวเฉยๆในขณะที่ถูกปฏิบัติแบบนี้มันก็เหมือนปลาตากแห้งเกินไปรึเปล่า...

แต่เซฮุนก็ไม่ต้องกังวลนาน เมื่อจงอินคว้ามือของเซฮุนไปจับไว้

"มาเป็นออมม่าของฮยอนอูนะครับ" จงอินไม่รู้หรอก ว่าเซฮุนน่ะกำลังนอนอมยิ้มอยู่

"แค่ออมม่าหรอครับ?"

"ไม่ใช่สิ...เป็นออมม่าของฮยอนอูแล้วก็...เป็นยอโบของผมด้วย" มือเรียวบีบมือหนาแล้วค่อยผงกหัวยื่นหน้าขึ้นไปหอมแก้มจงอินเบาๆ

"ฝากตัวด้วยนะครับ" เท่านั้นจงอินก็ทิ้งตัวลงมากอดเซฮุนเอาไว้แล้วหัวเราะมีความสุข ก่อนหยอดมุขเสี่ยวๆมาอีกดอก

"ฝากใจด้วยสิครับ"

"เอาไปครึ่งนึงก่อนแล้วกันครับ" ยอมมากไปเดี๋ยวจะยิ่งเหลิง แค่ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เซฮุนยังต้องเป็นฝ่ายยอมง้อก่อนทุกครั้งเลยคิดดู

"เอางั้นก็ได้ครับยอโบ" ฉลองตำแหน่งใหม่กันตั้งแต่ตอนนี้เลยทีเดียว พอความรู้สึกขัดเขินเริ่มคืบคลานเข้ามาหาอีกครั้ง เซฮุนก็ตัดสินใจพลิกตัวนอนหันหลังให้คนรักหมาดๆและดึงผ้าห่มมาห่มถึงคอ

"นอนได้แล้วครับจงอิน" จะให้เรียกว่ายอโบเต็มปากเต็มคำแบบที่จงอินทำน่ะ เซฮุนยังทำไม่ได้หรอก ทั้งเขินทั้งอาย ขอเวลาสักหน่อยก็แล้วกัน

"ฝันดีครับ" ร่างสูงขยับเข้ามานอนซ้อนหลังจนแทบจะนอนบนหมอนใบเดียวกันแล้วนอนกอดเอวเซฮุนเอาไว้ทั้งคืน...

ร่างโปร่งรู้สึกตัวก่อนในตอนเช้าพร้อมกับรู้สึกได้ถึงแรงรัดที่เอว คาดว่าเจ้าของแรงรัดนี้คงตามไปรัดเอวเขาทุกท่าที่ขยับมาตลอดคืนนั่นแหละ เซฮุนค่อยๆบิดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงแล้วลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง เพื่อพิจารณาใบหน้าหล่อยามหลับใหล ก่อนอดใจไม่ไหว เอื้อมมือไปเขี่ยปลายจมูกสวยแบบที่เซฮุนยังแอบอิจฉานิดๆ

จมูกสวยมากจริงๆ...

เขี่ยเล่นไปมาเบาๆแล้วค่อยเคลื่อนปลายนิ้วไปไล้บนแก้มอีกคนลงมาจนถึงปลายคาง ตัดสินใจเงียบๆว่าจะปลุกจงอินเพราะแดดเริ่มจ้าแล้ว พวกเขาควรจะไปหาอะไรใส่ท้องได้แล้วก่อนที่จะสายไปกว่านี้

"จงอินครับ จงอิน ตื่นได้แล้วนะ" คุณพ่อลูกหนึ่งต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกที่ดึงรั้งเปลือกตาเอาไว้ขึ้นมาได้สำเร็จในที่สุด หลังจากพยายามมากว่าสามครั้ง

"ตื่นสิครับ เดี๋ยวผมไปดูฮยอนอูก่อนว่าตื่นรึยัง" ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและขาก็กำลังจะก้าวออกห่างไปแล้วแต่กลับโดนมือหนารั้งไว้ซะอย่างนั้น

"มอร์นิ่งคิสก่อนสิครับยอโบ" เขินก็เขิน รู้สึกไม่ชินเข้าไปอีกเลยได้แต่ทำสีหน้าอ่อนใจทั้งๆที่รู้สึกได้ว่าแก้มตัวเองร้อนเห่อ

แบบนี้ต้องแดงแน่ๆ...

"นะครับ" กลเม็ดการออดอ้อนบวกกับเสียงแหบน้อยๆอย่างคนเพิ่งตื่นซึ่งในความคิดของเซฮุน...มันฟังดูเซ็กซี่มาก นั่นยิ่งทำให้เซฮุนรู้สึกอยากปฏิเสธน้อยลงอีก ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียงและโน้มหน้าไปจุ๊บเบาๆบนริมฝีปากคนยังไม่ตื่นดี ก่อนจะรีบเผ่นหนีไปห้องฮยอนอูเป็นการป้องกันตัวเองเผื่อว่าจงอินจะขออะไรที่มากกว่านั้นทันที

"ฮยอนอูครับ ตื่นได้แล้วนะ" ฮยอนอูค่อยๆบิดขี้เกียจแล้วลืมตาขึ้นมา...ปลุกง่ายกว่าคนพ่อเยอะ...

"ไปเที่ยวหรอฮะ?" เซฮุนพยักหน้ายืนยันความคิดของเด็กน้อยนิดหน่อย แต่ก็เพียงพอให้ฮยอนอูตาสว่างกระตือรือร้นขึ้นมาทันที เด็กน้อยกลิ้งตัวเองมาถึงขอบเตียงใหญ่แล้วไถลลงมายืนบนพื้นพร้อมเขย่ามือเซฮุนไปด้วย

"อาบน้ำกะผมนะฮะครูเซฮุน" จงอินที่แอบมองอยู่ได้แต่ยิ้มชอบใจเมื่อเห็นว่าลูกชายท่าทางจะชื่นชอบในตัวของเซฮุนอย่างจริงใจขนาดนั้น

"อัปป้าอาบด้วยสิ"ได้ยินแบบนั้นเซฮุนก็หันกลับไปค้อนเข้าให้ ทีเรื่องแบบนี้ล่ะเร็วขึ้นมาเชียวนะ

"เอางี้นะครับฮยอนอู เดี๋ยวครูอาบน้ำให้ ส่วนอัปป้าก็ไปอาบที่ห้องสิครับ"

"โธ่ อัปป้าก็ต้องอาบกับออมม่าสิถึงจะถูก" การถลึงตาดุๆใส่ไม่เป็นผล เมื่อเป็นการถลึงตาใส่ทั้งๆที่แก้มแดงสุกปลั่งอย่างนี้ ส่วนฮยอนอูก็เขย่ามือน้อยๆที่ยังคงอยู่ในมือของเซฮุนไปมา

"ออมม่าหรอฮะ?"

"เอ่อ...ครับ" เซฮุนไม่อยากจะโกหกเด็ก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงเพิ่งจะรับปากคนพ่อไปแถมยังได้สถานะใหม่พ่วงมาด้วย นั่นก็คือเป็นยอโบของคนพ่อ แทนที่จะเป็นออมม่าให้คนลูกเพียงอย่างเดียว ทั้งหมดทั้งมวลนั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เซฮุนตัดสินใจตอบรับไป แม้จริงๆจะเขินมากๆก็ตาม

"เย้! ออมม่าของฮยอนอู" เด็กน้อยกระโดดโผเข้ากอดเอาซะเซฮุนแทบอ้าแขนรับไม่ทัน "งั้นออมม่าไปกะอัปป้าก็ได้ฮะ ผมอาบน้ำเองได้สบายมาก"

ทีอย่างนี้ล่ะผลักไสกันขึ้นมาเลยเชียว...

ร่างโปร่งล่ะอยากจะส่งค้อนงามๆให้ลูกชายหมาดๆเสียจริง แต่จะไปมีประโยชน์อะไรในเมื่อเด็กคงยังไม่เข้าใจ ดังนั้นร่างโปร่งจึงจำต้องเดินเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งโดยมีมือเล็กๆคอยรุนหลังอยู่ไม่ห่าง

"อาบเองได้แน่นะครับฮยอนอู สระผมด้วยนะครับ เสร็จแล้วเดี๋ยว...เอ่อ...ออมม่าจะเช็ดผมให้" รู้สึกว่าตั้งแต่มาใกล้ชิดกันหน้าที่ในการดูแลความเรียบร้อยของฮยอนอูดูจะกลายไปเป็นของเซฮุนมานานแล้ว ส่วนจงอินมีหน้าที่เพียงให้กำลังใจเท่านั้นเอง

"มาอาบให้ผมดีกว่า" ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดใบหูเทียบไม่ได้เลยกับประโยคที่อีกคนพูดออกมา

"ไปอาบเองเลยครับ เป็นเด็กห้าขวบรึยังไง"

"ผมแค่อยากอ้อนเอง อย่าทำหน้าบูดแบบนั้นสิ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ" เอาล่ะ...เซฮุนรู้สึกได้ว่าการยอมจากไปอาบน้ำดีๆโดยไม่เซ้าซี้แบบนี้ของจงอินมันต้องไม่ปกติ แม้เวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดจริงๆจังๆจะไม่ถือว่านานพอจนรู้จักนิสัยกันหมดไส้หมดพุง แต่เซฮุนก็คิดว่าตัวเองรู้ดีว่าอีกฝ่ายขี้งอนแค่ไหน

และครั้งนี้ก็น่าจะกำลังงอน

ร่างโปร่งกลับมาพิจารณาว่าการที่เขาไม่ยอมเข้าไปอาบน้ำด้วยนั้นเพียงพอจะทำให้จงอินงอนเลยเชียวเหรอ ในเมื่อพวกเขาเพิ่งจะตกลงปลงใจกันเมื่อคืนนี้เอง... แต่พอนึกไปนึกมา เซฮุนก็อยากจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ

เขาใส่สำเนียงหงุดหงิดลงไปในประโยคปฏิเสธด้วย...

เป็นใครก็คงไม่พอใจเหมือนกัน ป่านนี้อาจจะคิดไปไกลถึงขั้นว่าที่ยอมปลงใจด้วยเพราะโดนบีบกลายๆแล้วด้วยซ้ำ

ร่างโปร่งเดินวนไปวนมากระทั่งฮยอนอูเดินมาหาพร้อมผมเปียกลู่ จนเซฮุนต้องรีบคว้าผ้าขนหนูมาจัดการเช็ดผมให้ แต่สายตาก็ยังคงไม่ละจากบานประตูสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งกั้นเขาไว้จากจงอิน

"รอแป๊บนึงนะครับ" ฮยอนอูไปนอนกลิ้งเล่นบนเตียงและเปิดทีวีดูการ์ตูนรออย่างสบายอกสบายใจ ซึ่งอันที่จริงเซฮุนสามารถไปใช้ห้องน้ำในห้องฮยอนอูอาบก็ได้ แต่เขาก็อยากง้อจงอินให้สบายใจก่อนว่าอีกฝ่ายหายงอนแล้วจริงๆ ค่อยไปอาบ

"จงอิน" ดังนั้นเมื่อจงอินโผล่ออกมาจากห้องน้ำจึงโดนเซฮุนก้าวเข้าประชิดทันที ไม่สนแม้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในสภาพพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกับผมเปียกลู่อันประกอบให้เกิดความเซ็กซี่แบบบอกไม่ถูกนั่นเลย "ผมขอโทษ หายงอนผมนะครับ"

"ขอโทษเรื่องอะไรครับ?"

"ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำเสียงหงุดหงิดใส่คุณเลย"

"ผมเข้าใจ ผมไม่ได้งอนอะไร คุณไปอาบน้ำเถอะครับสายแล้ว" แต่เซฮุนก็ยังคงไม่ขยับไปไหน "โอเค ถ้างั้นคุณก็หอมแก้มผมทีนึงแล้วถือว่าเราหายกันดีมั้ย?" ในที่สุดจงอินก็ยอมแพ้ให้กับความดื้อ...อีกด้านที่เซฮุนเพิ่งจะแสดงออกมาให้เห็น

ร่างโปร่งหันไปมองดูฮยอนอูที่สนใจการ์ตูนอยู่แล้วค่อยขยับใบหน้าไปใกล้จนจมูกชนแก้มจงอิน เซฮุนค่อยๆกดจมูกลงบนแก้มอีกฝ่ายแล้วหอมเบาๆจึงผละออก

"ไปอาบน้ำได้แล้วครับ เร็วเข้า ก่อนที่ผมจะเข้าไปช่วยอาบอีกรอบ"

"ครับๆ" แล้วเซฮุนก็รีบเข้าไปอาบน้ำโดยไม่ต้องรอให้บอกซ้ำเป็นรอบที่สอง

x

เปิดเทอมใหม่แล้ว ฮยอนอูกับมินจุนเลื่อนชั้นและเปลี่ยนครูพี่เลี้ยงคนใหม่ แต่ก็ไม่เป็นปัญหาต่อคนพ่ออย่างจงอินแม้แต่น้อย ตราบใดที่ฮยอนอูยังอยู่ภายในเขตโรงเรียนเดียวกับเซฮุน และเขาเองก็รู้ว่าบ้านเซฮุนอยู่ไหน การได้เจอกันในโรงเรียนน้อยลงนั้นไม่เป็นอุปสรรคในชีวิตรักเลยสักนิด

เซฮุนได้ทำข้อตกลงกับจงอินและฮยอนอูไว้ว่าจะไปกินข้าวมื้อเย็นด้วยกันทุกวันและรอจนฮยอนอูเข้านอนก่อนเซฮุนจึงกลับบ้าน โดยที่จงอินเป็นคนขับรถไปส่งเอง

ภายในหนึ่งสัปดาห์ วันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เป็นวันที่เซฮุนย้ายตัวเองมาใช้ชีวิตอยู่กับสองพ่อลูกแบบเต็มเวลา ตั้งแต่เย็นวันศุกร์จนถึงวันอาทิตย์เต็มวัน...แน่นอน...ทุกเช้าวันจันทร์จะเป็นวันที่เซฮุนไปโรงเรียนพร้อมฮยอนอู (รวมทั้งมินจุนด้วยในบางโอกาส)

เรียกได้ว่าครอบครัวสุขสันต์ก็คงไม่ผิดเท่าไหร่นัก

ส่วนชีวิตรักของอัปป้ากับออมม่าน่ะหรอ? ราบรื่นไม่มีสะดุดและไม่มีมือที่สาม เพราะจงอินประกาศตัวเองชัดเจนว่ารักเซฮุนมากแค่ไหน และฮยอนอูเองก็รักเซฮุนมากเช่นกัน เรียกว่าออมม่าทุกคำแม้กระทั่งตอนเจอกันในโรงเรียน ทำให้ไม่มีใครแทรกกลางได้ ทางด้านเซฮุนยิ่งแล้วใหญ่ เพราะเซฮุนเป็นคนรู้จักวางตัวอยู่แล้ว เรียกได้ว่าปิดตัวเองเลยก็ได้ตั้งแต่มีจงอินกับลูก

แต่ปัญหาของเซฮุนมันอยู่ที่จงอินต่างหาก บางครั้งจงอินก็อ้อนจนเซฮุนใจอ่อนยอมนอนค้างในวันธรรมดาได้ และแน่นอน...มันมักจะเป็นคืนที่เหนื่อยแทบขาดใจจนวันรุ่งขึ้นเกือบลุกไปโรงเรียนไม่ไหว จนหลังๆมานี้เซฮุนยื่นคำขาดไว้เลยว่าอนุญาตให้สูบพลังเฉพาะคืนวันศุกร์กับคืนวันเสาร์เท่านั้น แต่เซฮุนก็มักเผลอใจอ่อนยอม 'ช่วย' อีกคนบ้างเป็นบางครั้ง

และเพราะการโดนจำกัดเวลาเหลือน้อยแบบนั้น พอถึงวันศุกร์ (ซึ่งจงอินแอบตั้งชื่อให้ลับๆว่าวันสุขหรรษา) เขาก็พร้อมจะระเบิดความรู้สึกทั้งหมดใส่เซฮุนทันทีที่ส่งฮยอนอูเข้านอนเสร็จ เป็นค่อนคืนเลยทีเดียวกว่าเขาจะปล่อยให้เซฮุนได้พักผ่อน พวกเขาอยู่ด้วยกันในลักษณะนี้มาหลายเดือนแล้ว...เขารู้ว่าเซฮุนต้องเหนื่อยกว่าเดิมมากเมื่อต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านตัวเองกับบ้านของเขากับลูก

เพราะฉะนั้นวันครบรอบหนึ่งปีที่คบกันนี้...

เขาจะขอให้เซฮุนย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันอย่างจริงๆจังๆสักที...

THE END.