มันเป็นอะไรที่วุ่นวายไม่น้อยเลยสำหรับผม
หลังจากไปถ่ายแบบกับพี่ซีในครั้งล่าสุดนี้ อยู่ ๆ
ก็ไม่ใครไม่รู้มากมายต่างมาติดต่อสอบถามกันจนชีวิตผมวุ่นวายไปด้วยเสียงโทรศัพท์จากพี่โทนี่ที่โทรมาบอกให้ไปถ่ายแบบที่นู่นที่นี่จนผมแทบจากจะหนีไปอยู่ปาปัวนิวกินีให้ได้จริง
ๆ!!
"อาร์!"
"อะไร!!" ผมหันไปตะโกนถามอย่างไม่สบอารมณ์กับไอและจี
"เดี๋ยวเหอะแก
กล้าขึ้นเสียงเรอะ!"
จีเดินเข้ามาในครัวที่ผมกำลังทำอาหารอยู่และตบหัวผมดังป้าบใหญ่
"โอ๊ย! แล้วตบหัวผมทำไมเนี่ย!!"
"หุบปาก
ไปรับโทรศัพท์ซะพี่โทนี่โทรมาอีกแล้ว"
จีเอ่ยไม่วายตบหัวผมอีกสักรอบ
"แกน่าจะมีถือถือได้แล้วนะ
ดังอยู่ได้ตลอดวันฉันรำคาญ"
ไอบ่นพลางมองผมอย่างกับผมเป็นคนผิด
ผมไม่ผิดสักหน่อย!!
ก็บอกพี่โทนี่ไปแล้วนิว่าไม่ถ่ายแล้ว ไม่รู้ทำไมเขาต้องโทรมาหาผมอีก น่ารำคาญโว้ย!!
"ฮัลโหล สวัสดีครับ
อาร์พูดอยู่"
"ฮัลโหล อาร์เหรอจ้ะ
มีงานเข้ามาอีกแล้วล่ะเนี่ย ดูสิ บริษัทใหญ่ ๆ ทั้งนั้น
พี่ว่าอาร์ลองมาเลือกดูดีกว่านะจ้ะ"
เสียงของพี่โทนี่กรอกมาตามสาย
"ไม่ล่ะครับ
ผมบอกพี่ไปแล้วไงว่าผมไม่ถ่ายอีกแล้ว"
"แหม
พี่ว่าอาร์น่าจะลองทำเล่น ๆ ดูก็ได้นิจ้ะ"
ไอ้ทำเล่น ๆ
ของพี่เนี่ยแหล่ะมันทำให้ผมวุ่นวาย!!
"ยังไงก็ไม่ล่ะครับ"
"แน่ใจนะ น่านะ ๆ อาร์
สักงานก็ยังดีได้ถ่ายแบบกับนายแบบนางแบบชื่อดังด้วยนา"
"ไม่ล่ะครับ
ผมขอยืนยันคำเดิม"
"โถ่อาร์อ่ะ.....เงินดีนะ"
นั่นไง =_= ว่าแล้วเชียวว่าต้องมาไม้นี้แน่
ๆ แต่ขอโทษเถอะฮะ ผมไม่ใช่พวกหน้าเงินขนาดนั้น
ต่อให้ตอนนี้ผมต้องการเงินเพื่อไปซื้อหนังสือเกี่ยวกับการถ่ายภาพที่ราคาแพงลิบ! ก็ตาม
"เฮ้อ~ ผมไม่เอาหรอกครับ"
"หลักหมื่นนะ"
"อะไรนะฮะ??"
"ค่าตัวหลีกหมื่นเชียวนะ!"
"พี่หมายถึง....."
"ก็ค่าตัวของอาร์ไง
บริษัทนี้เขาระบุไว้เลยนะ"
และแล้วสมองของผมก็คำนวนราคาโดยอัตโนมัติทันที
"ว่าไงละจ้ะอาร์"
"หลักหมื่นเชียว....."
ผมเอ่ย พี่ฝาแฝดที่อยู่ข้าง ๆ ก็หูผึ่งหันมามองผมทันที
"ใช่แล้วจ้ะ"
"ค่าตัวผมเนี่ยนะ! ได้ถึงหลักหมื่นเชียว!!"
ไอและจีมองหน้ากันจนผมรู้สึกแปลก ๆ
เมื่อเห็นรอยยิ้มชั่วร้าย ผมเริ่มรู้ลาง ๆ แล้วว่าพวกพี่คิดอะไร
"ไม่ล่ะครับ" ผมรีบตอบไปทันที ทำให้พี่ฝาแฝดหันมามองผมทันที พร้อมส่งสายตาดุ ๆ
มาให้อีก....ว่าแล้วเชียว
"รับไปสิ" ไอว่า
"ตอบรับไปเลยนะแก" จียกกำปั้นขู่ แต่ผมไม่ยอมเด็ดขาดหรอก
ต่อให้ต้องรู้สึกเสียดายเงินนั้นก็ตาม!!
(ไหนบอกว่าไม่ใช่พวกหน้าเงินไง)
"ไม่ครับพี่โทนี่
ผมไม่รับ แล้วก็ไม่รับงานไหนทั้งนั้นด้วย"
"แต่อาร์จ้ะ..."
"ผมบอกว่า เฮ้ย!"
ฝาแฝดรีบเข้ามาแย่งโทรศัพท์ไปจากมือผมทันที
โดยจีจับล็อคแขนผมไพร่หลังไว้ ส่วนไอจัดการกับโทรศัพท์
"ฮัลโหล
พี่โทนี่ใช่มั๊ยครับ"
ไอหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมที่ดิ้นพร่านอยู่ตอนนี้ ไม่น้า!!
ไม่อาววววว!!!
"ตกลงครับ
อาร์มันจะไปถ่ายแบบให้บริษัทนั้นเอง แต่อย่าลืมเรื่องค่าตัวนะครับ"
"จริงเหรอ! ขอบใจจ้ะ ดีจัง เดี๋ยวพี่จะติดต่อกับบริษัทนี้ทันที บาย!"
ผมมองไอที่วางสายโทรศัพท์และหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมอีกครั้ง
พี่จีปล่อยผมและหัวเราะร่า
"รวยเละ!" จียิ้มพราย
"ไอ้พี่บ้า!!!" ผมแหกปากดังลั่นอย่างมีน้ำโห
"กล้าด่าเรอะ!" ไอตบหัวผมหนึ่งที
"โอ๊ย! พวกพี่รู้หรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป!!"
"รู้สิ ช่วยแกหาเงินไง"
ไอตอบ
"ฉันเห็นแกตาโตอยากได้เงินเหลือเกินไม่ใช่เหรอ
ก็ช่วยหาให้แล้วไงละ" จีตอบยิ้ม ๆ
"อีกอย่าง
แกน่ะผิดเองไม่ยอมทำตัวเด็ดขาด ช่วยไม่ได้เว้ย รับปากไปแล้วจัดการเองละกัน" ไอเอ่ย ก่อนจะกลับไปนั่งดูทีวีต่อ โดยมีจีตามไปสมทบ
อะไรกันนี่!!
ตกลงผมผิดเหรอเนี่ย!!
พวกพี่เองไม่ใช่เหรอที่ตอบรับเออออแทนผมเนี่ย!! โว้ย
ไอ้พวกพี่เส็งเคร็ง!!
"บ้าชะมัด!!" ผมแหกปากดังลั่นอีกรอบ
"โอย แหกปากอะไรนักหนา" ผมและพี่ฝาแฝดหันไปมองร่างโย่งที่เดินเข้ามาในบ้าน เอมองผมอย่างรำคาญ "แกจะโวยวายทำซากอะไรว่ะ"
"ก็พวกพี่!"
"มันจะไปถ่ายแบบ" ไอชิงตอบตัดหน้าผมไปเสียก่อนที่ผมจะกล่าวโทษ
"อีกแล้วเหรอ" เอมองผมแล้วยิ้มยียวนกวนประสาทมาให้
"ไม่ใช่นะ!!"
"ได้ค่าตัวแพงหูฉี่เลยด้วยว่ะ" จีพูดขัดอีกครั้ง
"โห
เดี๋ยวนี้แกดังใหญ่ซะแล้วไอ้น้อง" เอหัวเราะ
อ๊ากกก!!
ผมไม่ได้อยากจะดังแบบนั้นซะหน่อย!! พวกพี่นั่นแหละ!!
"ไม่ใช่
ผมไม่ได้อยาก....."
"เฮ้อ
เลิกโวยวายเถอะว่ะ หิวแล้วหาอะไรให้กินหน่อยดิ๊"
ผมได้แต่เดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าครัวไปเท่านั้น โว้ย!
ทำไมชีวิตผมต้องรันทดขนาดนี้ด้วยว่ะ ฟ้าชังสวรรค์แกล้งอะไรผมกันนักหนา!!!!!
"พ่อละ" เอถามพี่ฝาแฝด
"ออกไปข้างนอก" จีตอบ
"กลับมาแล้วลูก" เสียงเอื่อย ๆ เลื่อน ๆ ลอย ๆ ดังขึ้น แสดงว่าเฮียวิทกลับมาแล้ว
แต่ผมไม่สนหรอก! ตอนนี้อารมณ์เสียโว้ย!
"อาร์....."
ตึงๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!
"อาร์....."
"อะไรครับ!"
ผมหันไปถามเฮียวิทอย่างรำคาญใจ
ก่อนจะหันกลับไปหั่นผักต่ออย่างมีอารมณ์
"เป็นอะไรไปลูก?"
แต่ก่อนที่ผมจะตอบ เอก็เอ่ยขึ้นขัดผมอีกคน
"มันจะไปถ่ายแบบอีกแล้วพ่อ
ค่าตัวโคตรแพงเลย"
"อีกแล้วเหรอลูก"
"ไม่ใช่นะครับ" ผมพยายามแก้ไข
"อีกแล้ว" แต่เสียงเรียบ ๆ เย็นของพี่ซีก็ดังขึ้นมาแทน จนผมสะดุ้ง ขนลุกซู่เลย
พี่ซีมองผมอย่างรำคาญ
ก่อนจะเดินเข้ามาหาผมและใช้นิ้วดีดหน้าผากผม
"โอ๊ย เจ็บนะ"
"ทำอะไรไม่รู้จัดคิดหน้าคิดหลังอีกแล้วเรอะแก"
"ผมเปล่านะ! ไอกับจีต่างหาก!"
ผมบอกชี้ไปที่พี่ฝาแฝดจอมป่วน
พี่ซีหันไปมองไอและจีอย่างต้องการคำตอบ
ฝาแฝดเพียงยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางผมและตอบ
"ก็ไอ้อาร์มันอยากได้เงิน" ไอบอก
"พวกเราก็เลยช่วยสักหน่อย" จีเสริม
พี่ซีหันมาทางผม อีกคนแล้ว!
อีกคนที่คิดว่าเป็นความผิดของผม อะไรกันเนี่ย!!
"อยากได้เงินทำไมไม่บอก"
"ใครบอกว่าผมอยากได้" ผมแก้ตัว แม้ใจจริงจะอยากได้ก็ตาม
"โกหก" เอขัด ยิ้มพราย "เห็นแกบ่นอยู่ไม่ใช่เหรอว่าอยากได้ไอ้หนังสือถ่ายรูปบ้า
ๆ นั่น"
ผมกัดฟันกรอด มองพี่ซีที่จ้องผมเขม็ง
"เออ ก็ได้! ผมแค่อยากได้เงินไปซื้อหนังสือนั่น แต่มันแพงมากเลยไม่ได้ขอพี่ซี
แต่ผมไม่ได้....."
"เลยตกลงรับปากเขาไปงั้นสิ" พี่ซีเอ่ยต่อไม่ได้ฟังที่ผมจะพูดเลย
"ก็บอกแล้วว่าผมไม่ได้อยากไปถ่ายแบบ
เหอะ! ช่างเหอะ!!"
พี่ซีมองผม ก่อนจะยกมือกุมขมับ "ตามใจแก วุ่นวายชะมัด"
มันวุ่นวายเพราะพวกพี่นั่นแหละ!!!..........
และแล้วพอถึงวันศุกร์ พี่โทนี่ก็โทรมาจนได้.....ขณะที่พวกเรากำลังกินข้าวอยู่
โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครคิดจะลุกไปรับ นอกจากผมนี่แหละ
"สวัสดีครับ"
"อาร์เหรอจ้ะ พี่โทนี่เองนะ"
ผมคอตกอย่างเซ็ง ๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ครับ" ผมตอบเสียงอ่อย ๆ
"พี่คุยกับทางบริษัทให้แล้วนะ
เห็นเขาบอกว่าถ้าออกมาดีอย่างที่เขาพอใจก็จะให้เพิ่มด้วยแหละ ดีใจมั๊ยละอาร์"
"มั้งครับพี่โทนี่"
ผมถึงกับทรุดลงนั่งกับพื้นทันที
"อิอิ เดี๋ยวงานถ่ายจะเริ่มพรุ่งนี้เลย
พี่จะแวะไปรับพร้อมกับญดานะจ้ะ"
"ทำไมต้องกับคุณญดาละครับ??"
"ก็ซีจะไปถ่ายด้วยไง
แต่น่าเสียดายนะที่ไม่ได้คู่กัน ซีเขาถ่ายโฆษณาแว่นตาน่ะ
ของอาร์จะเป็นน้ำหอมกับเสื้อผ้านะจ้ะ บริษัทนี้น่ะทำหลายอย่างเลย"
"เฮ้อ~ พี่โทนี่ครับ
คือผม....."
"อ๊ะ! พี่ต้องไปแล้วละ
นัดเที่ยวกับเพื่อน เดี๋ยวพรุ่งจะไปรับตอนเจ็ดโมงเช้าเลยนะ เตรียมตัวดี ๆ ละ"
"พี่โทนี่ครับ คือว่า!!"
"ตู๊ด ๆ ๆ ๆ....."
ในใจผมภาวนาว่าขอให้พี่โทนี่เมาแอ๋มารับผมไม่ได้.....ให้ตายเหอะ!! ชีวิตผม
ชีวิตของโผมมมมมมมมม!!
วันเสาร์ผมตื่นขึ้นตั้งแต่หกโมง
เพื่อจะได้รีบลงมาทำอาหารเช้าให้พวกพี่ ๆจอมวุ่นกินกัน แต่แล้วก็พบว่าพวกพี่ชายของผมนั่งหน้าสลอนรออยู่แล้วในครัว
ยกเว้นพี่ซีคนเดียวที่นอนหลับอยู่บนโซฟาในชุดหรูสุดหรูราคาแพง
"เร็วสิไอ้น้อง หิวแล้ว"
เอส่งเสียงเร่ง
"พวกพี่ทำไมตื่นเช้ากันจังละ?"
"ก็ฉันอยากไปดูแกถ่ายแบบน่ะสิ"
เอตอบ
"ดูแกสร้างความอับอายให้ตัวเองแล้วสนุกชะมัด" จียิ้มกว้าง
"รีบทำอะไรให้กินซักทีสิ หิวแล้ว"
ไอเร่ง
เนื่องจากใกล้จะเจ็ดโมงผมจึงต้องทำแค่เพียงต้มโจ๊กจากซองสำเร็จรูปเท่านั้น
และทำเผื่อเฮียวิทเอาไว้ พี่ซีลุกขึ้นมาพอดีตอนผมต้มโจ๊กให้เสร็จและเดินมาร่วมกินด้วย
ขณะที่พวกเรากินกันเงียบ ๆ
กันอยู่นั้นเสียงแตรรถก็ดังขึ้น
"ไปกันได้แล้ว" พี่ซีเอ่ย
พวกเราจึงรีบตามไป แต่เอลังเลเพราะยังกินไม่หมดแต่ก็ยอมตามไปแต่โดยดี
แต่ผมอยากให้เอนั่งกินต่อไปก็ดีนะ ฝาแฝดด้วยยิ่งดี!!
"น้องอาร์จ้ะ
น้องอาร์จะต้องถ่ายแบบกับนางแบบคนหนึ่งแล้วก็นายแบบอีกคนสองคนนะจ้ะ"
พี่โทนี่บอกผมขณะนั่งรถมา พวกพี่ ๆ
ทั้งหลายหันมามองผม พี่ไอ พี่จีและพี่เอส่งยิ้มพรายมาให้ผม
แต่พี่ซีส่ายหน้าอย่างหนักใจ ส่วนผมนะเหรอตัวสั่นงก ๆ อยู่เนี่ยแหละ!
"ผมว่าผมถอนตัวดีกว่า"
ผมเอ่ยขึ้นอย่างหวาด ๆ แย่ชะมัด ถ้าถ่ายเดี่ยวก็พอทน
ถ่ายกับพี่ซีก็พอได้แต่นี่ต้องมาถ่ายกับใครก็ไม่รู้ ไม่ไหว ผมไม่เอาแล้ว
จะจ่ายกี่หมื่นก็ไม่สนแล้ว!!
"ไม่ได้นะเว้ย" เอตบหัวผมดังป้าบ
"นั่นสิจ้ะน้องอาร์ ลองถ่ายเล่น ๆ อีกครั้งก็ไม่เสียหายนิ
น้องอาร์ถ่ายรูปแล้วสวยดีนะ" คุณญดาเอ่ยสนับสนุน แต่คำว่าสวยนี่ผมรับไม่ได้!!
"นั่นสิอาร์ อย่าถอนตัวตอนนี้เลยนะ
ไม่งั้นพี่โทนี่ตกงานแหง ๆ" พี่โทนี่ทำหน้าตาอ้อนวอนชวยสยอง
แต่ผมก็คิดว่าถ้าผมยกเลิกกลางคันแล้วพี่โทนี่ตกงานนี่ผมคงชั่วหน้าดู
เฮ้อ.....เลยตามเลยอีกแล้ว
สตูดิโอ..........
ผมเดินตามพี่โทนี่เข้าไปในอาคารรูปร่างทรงสมัยใหม่สีแดงสด
ตามหลังมาด้วยพวกพี่จอมแสบทั้งสามคน
ส่วนพี่ซีกับคุณญดาเดินตามมาข้างหลังทำเป็นไม่รู้จักพวกเราตามเคย
พี่โทนี่พาเราเดินหยุดอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่สีฟ้าเขียนหมายเลขห้องเอาไว้
พี่ซีและคุณญดาผ่านประตูห้องข้าง ๆ เข้าไปแล้ว
พี่โทนี่ผลักประตูเปิดเข้าไปและเดินนำพวกเรา
ผมมองดูสตูดิโอนี้อย่างทึ่ง ๆ
มันทั้งกว้างใหญ่และดูมีระดับจนน่าอึดอัดอย่างไรพิกล
ช่างภาพและทีมงานเดินกันวุ่นวาย
พี่โทนี่พาพวกเราไปในห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่งและพาพวกเราไปที่ท้ายห้อง
ซึ่งเป็นที่ของผม มีนายแบบคนหนึ่งกับนางแบบอีกคนอยู่ในห้องด้วย
พวกเขามองหน้าผมอย่างสนใจ ก่อนจะกลับไปสนใจตัวเองต่อ
"ดูเสื้อผ้าแกสิไอ้น้อง"
เอชูเสื้อให้ดู
"หึ ๆ พี่ซีเขาจะคิดยังไงว่ะ"
ไอเอ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์
"พี่หมายความว่าไง"
ผมหันไปถามอย่างสงสัย
พวกพี่ ๆ มองหน้ากันก่อนจะยิ้มพราย
"ช่างเหอะ
เด็กอย่างแกไม่เข้าใจหรอก" จีว่าแล้วตบหน้าผากผมดังแป๊ะ
"โอ๊ย! เลิกตบหัวผมสักที" ผมว่า
แต่เสียงดังไปหน่อยจนคนอื่น ๆ ในห้องหันมามองกันอย่างรำคาญ "ขอโทษครับ แหะ
ๆ" ผมเอ่ยก่อนจะหันหน้ามุ่ยไปทางพวกพี่ ๆ จอนกวนประสาทที่นั่งขำกันยกใหญ่
ไม่นานผมก็ถูกผู้หญิง (ซะเมื่อไหร่!!)
สองคนจับแต่งหน้า แต่งผม นี่แหล่ะที่มันน่ารำคาญที่สุด!
เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากถ่ายแบบ เจ็บชะมัดเวลาโดนทำผม (ทึ้งผมเลยมากกว่า) และก็รำคาญจนจะสำลักกลิ่นแป้งตายอยู่แล้ว
ช่างแต่งหน้าคนหนึ่งเอากระจกมาให้ผมดู
โชคดีจริง ๆ ที่แต่งไม่เข้มมาก แต่ก็ใช่ว่าจะน้อยซะเมื่อไหร่หรอกนะ! พวกพี่
ๆนั่งหัวเราะอยู่ข้างหลัง ให้ตายสิ ผมอยากเอาตลับแป้งยัดปากของพวกพี่ ๆ จัง
แต่ก็ได้แค่คิดล่ะ เพราะก่อนที่ผมจะเอาตลับแป้งยัดปากได้ พวกพี่ ๆ
คงจะฆ่าผมไปก่อนแล้ว
พี่โทนี่เข้ามาในห้องและพาผมที่แต่งตัวเสร็จแล้วกับพวกพี่ ๆ
ออกไปนั่งรอเข้าฉาก
พวกฝาแฝดและเอนั่งอยู่ข้างหลังผมและทำท่าตื่นเต้นเพื่อรอดูผมอับอาย ข้าง ๆ
เป็นนางแบบสาวสวยที่แต่งหน้าซะเข้ม เธออยู่ในชุดกระโปรงราตรีดูหรูหรามีระดับ
ถัดไปเป็นนายแบบรูปร่างกำยำในชุดสูทหางนกนางแอ่น ส่วมผมน่ะเหรอ เหอะ!
ก็หรูแบบเขาอ่ะแหล่ะ แต่แค่ไม่มีเสื้อสูท มีแต่เสื้อสีขาวสะอาด
ผูกเอวด้วยผ้าคาดสีแดง ทรงผมก็ทำใหม่ไฮไลท์เป็นสีน้ำตาลทอง
นี่ถ้าพี่ซีมาเห็นคงบ่นตายเลย ผมยังเรียนอยู่เลยนะเนี่ย!!
พูดถึงพี่ซี ป่านนี้ก็คงถ่ายแบบไปแล้วละมั้ง
เฮ้อ! ไม่น่าเลยเรา ทำพี่ซีโกรธจนได้
แต่ที่จริงต้องโทษไอ้พวกคุณพี่ด้านหลังนี่ไม่ใช่เหรอเหรอไงเล่า!!
แล้วการถ่ายแบบก็เริ่มขึ้น
โดยเริ่มที่นายแบบถ่ายคู่กับนางแบบคนนั้นก่อน ผมนั่งดูพวกเขาอย่างสนใจนิดหน่อย
(นิดหน่อยจริง ๆ) ดูชำนาญกันจริง ๆ ผิดกับผม
มือใหม่อย่างผมนี่คงพาเขาล่มก่อนละมั้ง แล้วต่อมาก็ตาผมถ่ายคู่กับนางแบบคนนั้นบ้าง
"เอ่อ....คือผม....."
ผมเอ่ยมองนางแบบที่ยิ้มแย้มน่ารักมาให้ (ถ้าไม่แต่งหน้าเข้มจะน่ารักกว่านี้)
"ไม่เป็นไร มานี่สิ"
เธอเอ่ยอย่างใจดี และคว้าตัวผมเข้ามากอด แล้วช่างภาพก็เริ่มถ่ายระรัว
ผมนี่แทบแสบตา ตามไม่ทันทีเดียว
โชคดีได้พี่นางแบบคอยช่วยเหลือและทำตามที่ช่างกล้องบอกบ้าง ที่นางแบบบอกบ้าง
จนในที่สุดก็เสร็จ
"ดีมากจ้ะอาร์"
พี่โทนี่เอ่ยอย่างดีใจ พลางเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม
"เจ๋งนี่หว่าไอ้น้อง
เสน่ห์แรงไม่เบา" เอเอ่ยมองดูนางแบบสาวอย่างสนอกสนใจ
"แกตลกดีว่ะ" จีว่าอย่างขบขัน
"หึหึหึ
รู้มั๊ยว่าแกเหมือนผู้หญิงด้วย" ไอบอก ผมถึงกับหน้ามุ่ย
เกลียดชะมัดเลยได้คำพูดแบบนี้!
และต่อมาผมก็ต้องเปลี่ยนชุดอีกสารพัด
เพื่อถ่ายแบบเสื้อผ้านี่ให้เสร็จ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่
และผมแทบจะลืมไปแล้วว่าผมกำลังถ่ายแบบ ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก ร้อนด้วย
แม้มันจะมีแอร์ก็ตาม
จนในที่สุดการถ่ายแบบเสื้อผ้าก็เสร็จสิ้นลง
ทีนี้ก็เหลือแต่ถ่ายแบบโฆษณาน้ำหอม ผมถูกลากไปแต่งหน้าใหม่อีกเป็นรอบที่ร้อย
และเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เป็นชุดสูทอีกแล้ว แต่คราวนี้เป็นสูทโบราณแบบอังกฤษยุคกลาง
(ละมั้ง?) ยิ่งเพิ่มความร้อนและอบอ้าวมากขึ้นไปอีก
"ทำไมต้องแต่งแบบนี้ด้วยละครับพี่โทนี่" ผมเอ่ยหน้าแหย ๆ
"ก็คอนเซ็ปของน้ำหอมมันคลาสสิคนี่จ้ะ
หรูหราราวกับต้องมนต์"
"เหอ ๆ" ผมหัวเราะน้อย ๆ
อย่างขมขื่น ขณะที่พวกพี่บ้ามันหัวเราะก๊ากอยู่ข้างหลัง
น้ำหอมนี้ผมต้องถ่ายคู่กับนายแบบ ส่วนพี่สาวนางแบบก็คงจะกลับไปแล้ว
เนื่องจากพี่นายแบบก็ไม่ได้ใจดีเท่าพี่นางแบบ
ทำให้การถ่ายภาพโฆษณาน้ำหอมทุลักทุเลพอควร ผมโดนว่าไปหลายรอบ อารมณ์เดือดปุด ๆ
แต่ก็พยายามข่มเอาไว้ จนเสร็จ
"เสร็จแล้วใช่มั๊ยครับ?" ผมหันไปถามพี่โทนี่อย่างเหนื่อยล้า
"จ้า เสร็จแล้วละ
แต่น่าเสียดายนะที่นางแบบโฆษณาชิ้นนี้ไม่มา"
"ทำไมละครับ"
"ไม่สบายกระทันหันน่ะจ้ะ แย่เลยละ
คอนเซ็ปนี้เลยไม่ค่อยตรงเป้าสักเท่าไหร่" พี่โทนี่เอ่ยอย่างเสียดาย
เมื่อผมกำลังจะหันไปเรียกพวกพี่ ๆ กลับบ้านก็พบว่าพวกพี่
ๆ ทั้งหลายเข้าไปรุมล้อมช่างถ่ายภาพพูดอะไรกันไม่ทราบแน่ชัด
แต่ดูช่างถ่ายภาพมองมาทางผมและพยักหน้าเหมือนพอใจ ส่วนพวกพี่ ๆ
ก็ยิ้มพรายจนผมเริ่มรู้สึกไม่ดี เมื่อเอหันมายิ้มโบกมือผมก็มั่นใจเลยว่า.....ซวย!!
ผมถูกจับแต่งตัวอย่างไม่ยินยอม!!
เพราะพวกพี่บ้าแท้ ๆ!!
สารรูปผมตอนนี้ดูไม่ได้ ดูไม่ได้เลย!!
นี่ถ้าเพื่อน ๆ มาเห็นละก็ผมคงต้องเลิกย้ายบ้านไปปาปัวนิวกินี
แต่จะไปขั้วโลกเหนือแทนเลยละ!
ผมถูกพี่ผู้หญิง (ไม่แท้)
หลายคนจับแต่งตัวบ้า ๆ นี่
ตอนนี้ผมอยู่ในชุดกระโปรงราตรีแบบพวกเจ้าหญิงยุคกลางสีครีม
ทรงผมถูกทำให้เรียบแปล้และสวมทับด้วยวิกผมยาวสีดำ จับแต่งหน้าอีกครั้ง
ถูกจับสวมรองเท้าส้นสูงที่ไม่ถนัดเลยแม้แต่น้อย
และให้ถือพัดลูกไม้น่าเกลียดสีชมพูหวานอีก อ๊ากกกกก!! ใครก็ได้ฆ่าผมที!!
"ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เลวไอ้น้อง
ฮ่าฮ่าฮ่า" พวกพี่ ๆ หัวเราะกันยกใหญ่ หนอยแน่! ไอ้พวกพี่บ้า คอยดูเถอะ
จะงดข้าวเย็นให้ดู!!
"น่ารักมาเลยอาร์"
พี่โทนี่หยิบแก้มผมอย่างหยอกเย้า แต่ผมเจ็บนะเนี่ย
"พี่ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าเวลาอาร์แต่งตัวแบบนี้แล้วก็น่ารักมากเลย"
"ขอเถอะครับพี่โทนี่
อย่าพูดแบบนี้อีก!"
"ใช้ได้" ช่างภาพเดินเข้ามามองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"นี่ล่ะ โอเค โชคดีมากเลยนะไอ้หนูที่เกิดมามีหน้าหวาน ๆ เป็นประโยชน์จริง
ๆ"
แต่ผมว่ามันซวยบรมเลยละ!!!!
ผมเดินอย่างเก้กัง
ๆไปยืนอยู่ที่ฉากที่ถูกเปลี่ยนใหม่ ทุกคนมองดูผมอย่างอึ้ง ๆ นายแบบคนเดิมมองดูผม
ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ให้ตาย! ใครก็ได้รีบ ๆ เอาปืนมาจ่อยิงหัวใจผมให้ตายไปเลย
"เอาละ จะถ่ายละนะ!"
อยู่ ๆ
นายแบบคนนั้นก็ส่งขวดน้ำหอมมาให้ผมและโอบตัวผมเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ
จนเห็นกันชัดเจน ผมขนลุกซู่อย่าช่วยไม่ได้ ช่างภาพก็ถ่ายแชะเข้าให้
ผมรีบผลักเขาออกทันที
"อะไรอีกละ!?" ช่างภาพตะโกนอย่างหัวเสีย
"คือผม....." ผมอึกอัก
ชักรู้สึกไม่ดี มองไปทางพวกพี่ ๆ ที่ตอนนี้แค่นั้งส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้
"เขยิบเข้าไปใกล้กันหน่อย"
ช่างภาพว่า ผมต้องยินยอมอย่างช่วยไม่ได้ "ดี...ยกขวดน้ำหอมขึ้นสูง ๆ
นั่นละ...เอ็มก้มหน้าเข้าไปใกล้กว่านี้อีก ใกล้อีก....อาร์! อยู่นิ่ง ๆ"
จะบ้าเหรอไง! จะให้ผมอยู่นิ่ง ๆ เนี่ยนะ
ทั้ง ๆ ที่ไอ้นายแบบนี่ก้มหน้าลงมาจนจมูกจะชนกันแล้วเนี่ยนะ!!
ไปตายซะไปไอ้ช่างภาพ!
ขณะที่ผมต้องอยู่ ๆ นิ่ง ๆ
รับกรรมรับเวรที่ผมไม่ได้ก่อ จู่ ๆ นายแบบก็ถูกกระชากออกห่างจากผมไป
ทุกคนในกองถ่ายมองอย่างอึ้ง ๆ ยกเว้นพวกพี่ ๆ
ทั้งสามคนที่นั่งหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์หน้าสลอน ผมมองพี่ซีอย่างอึ้ง
"ผมขอถ่ายเอง" พี่ซีบอกช่างภาพ
"โฆษณานี้ผมถ่ายเอง" พี่ซีเหลือบมามองผมอย่างรำคาญ จนผมต้องรีบหลบตา
ช่างภาพอึ้งไป ก่อนจะเริ่มเจรจากับนายแบบที่ตอนนี้ทำท่าไม่พอใจ
คุณญดาก็ร่วมด้วย สักพักไม่ถึงสิบนาทีก็ตกลงกันได้
นายแบบเดินเข้าห้องแต่งตัวด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงอารมณ์คุกกรุ่น
ส่วนคุณญดาก็บอกให้พี่ซี่เข้าไปแต่งตัว ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
"น่ารักจังเลยอาร์"
"แหะ ๆ เหรอครับ" ผมได้แต่ยิ้มแหย
ๆ เกลียดสารรูปตัวเองชะมัด!
"ซีเขาตกใจมากเลยรู้มั๊ยตอนเห็นอาร์แต่งตัวแบบนี้"
"เหรอครับ"
"จ้ะ อึ้งไปเลยละ
แล้วก็รีบเข้ามานี่ละจ้ะ"
"เหอ ๆ พี่ซีคงจะอับอายน่าดู"
ผมเอ่ย แต่คุณญดายิ้มพรายเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
"ที่จริง อาร์เหมือนเด็กผู้หญิงเลยนะ"
"ขอร้องละครับ อย่าพูดแบบนั้นเลย
ผมอยากตาย"
"ฮิฮิ ขอโทษจ้ะ แต่มันก็จริงละนะ"
"คุณญดาก็!"
"แกนี่ช่างหาเรื่องจริง ๆ"
พี่ซีเดินเข้ามาในฉากด้วยชุดสูทสีดำแบบสมัยใหม่ แทนที่จะเป็นแบบยุคกลางเหมือนผม
ส่วนทรงผมก็ถูกหวีไปข้างหลังดูเรียบร้อยแบบคุณชายผู้ฟู่ฟ่า
"ไหงพี่แต่งแบบนี้ละ!!"
ผมโวยอย่างไม่พอใจ
"ก็เขาให้แต่งแบบนี้นี่หว่า"
"น้องอาร์จ้ะ"
พี่โทนี่เดินเข้ามาบอก "เดี๋ยวจะเปลี่ยนคอนเซปกับตัวน้ำหอมนะจ้ะ"
"หา!!?"
ผมแทบจะเป็นลมให้ได้
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว"
โอย~!
เมื่อไหร่จะมีใครหยิบปืนมาฆ่ายิงผมให้ตายสักที.....
พี่ซีนั่งรออยู่ไม่ไกลเมื่อผมเดินเข้าไปโชคดีจริง ๆ
ที่คราวนี้เปลี่ยนให้กลับมาใส่ชุดผู้ชายอีกครั้งไม่งั้นผมคงทำอะไรไม่ถูกเลย
พวกพี่ตัวป่วนทั้งสามที่เป็นตัวต้นคิดยิ้มหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมตัดสินใจแล้ว!
ผมไม่ทำข้าวเย็นให้กินแน่ ๆ ล่ะคืนนี้!!
"น่ารักอีกแล้วน้องอาร์"
คุณญดาเอ่ยชม ยิ่งทำให้พี่สามหน่อที่หัวเราะอยู่แล้วขำมากขึ้นไปอีก
"ผมอยากตาย" ผมพึมพำกับพี่ซีเบา ๆ
พี่ซีแค่ยิ้มก่อนจะเดินนำเข้าฉาก ผมจำใจเดินตามไปอย่างจำใจ
"เอาละ มาถ่ายได้ เอาน้ำหอมมาซิ!"
ช่างภาพสั่งเสียงดัง
ทีมงานส่งน้ำหอมขวดใสใส่น้ำสีแดงให้ผม
พี่ซีเข้ามาใกล้ ก่อนจะเริ่มถ่ายแบบ
เมื่อถ่ายกับพี่ซีแล้วผมรู้สึกเป็นธรรมชาติมากขึ้น สบายขึ้นและเกร็งน้อยลง
ไม่หวาดระแวงอีก ผมถ่ายไปเรื่อย ๆ หลากหลายภาพและอีกหลายท่วงท่าเท่าที่ช่างภาพจะสั่ง
พลางเปลี่ยนขวดน้ำหอมไปเรื่อย ๆ
จนในที่สุดการถ่ายแบบครั้งนี้ก็สิ้นสุด
แต่เพราะการถ่ายแบบครั้งนั้น เล่นเอาผมไม่กล้าสบตาพี่ซีไปเลย......ให้ตายสิ......
หนึ่งวันผ่านไป
"อาร์....."
"อะ อะไร"
ผมรีบหันหลังกลับไปสนใจผัดผักต่อทันทีเมื่อพบว่าคนที่เรียกผมเป็นใคร
"หลบหน้าพี่ทำไม" พี่ซีถาม
"เปล่านิ ผมยุ่งอยู่" ผมตอบเลี่ยง
ๆ รู้สึกหน้าร้อนผ่าว
"เหรอ.....นี่ค่าแรง
คุณโทนี่เอามาให้" ผมได้ยินเสียงพี่ซีตบโต๊ะเบา ๆ
คาดว่าคงวางค่าจ้างที่เป็นเช็คให้กับผมลงบนโต๊ะ และเดินออกไปจากห้องครัว
ผมหันไปมองซองสีน้ำตาลที่หนาอยู่พอควร ผมรอจนผัดผักเสร็จ จึงหยิบมันขึ้นแกะดู
พบเช็คที่บอกจำนวนเงินจนผมต้องเบิกตาโต ผมรีบเก็บใส่ซองทันที
ก่อนจะหยิบรูปถ่ายออกมาจากในซอง ผมนั่งลงและเริ่มดูทีละภาพ
.....ภาพผมกับนางแบบ....ภาพผมถ่ายเดี่ยว.....ภาพผมกับนายแบบ
(ผมใส่ชุดผู้ชายนะตอนนั้น).....และก็.....เฮ้ย!!
ผมรีบวางรูปหน้าคว่ำทันที
รู้สึกเลยว่าหน้าร้อนผ่าวเลย ผมหยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้ง
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!"
"เฮ้ย! อาร์เกิดอะไรขึ้น!!?" เอวิ่งเข้าครัวมาคนแรกร้องถามผมอย่างตกใจ ตามด้วยพี่ซี ฝาแฝดและเฮียวิท
"อะไร!" ผมเบิกตาโต รีบซ่อนรูปเอาไว้ข้างหลัง
"ไม่มี ไม่มี๊! ไม่มี ไปเหอะ ผม
ผมเจอแมลงสาบเฉย ๆ" ผมรีบตอบระรัวมั่วซั่วไปหมด
"ซ่อนอะไรไว้น่ะลูก?" เฮียวิทถามพลางชี้มาที่ผม ผมรีบส่ายหน้าทันที
"ไหนดูซิ" ฝาแฝดตรงเข้ามาหาผม
และเริ่มสงครามย่อยทันที.....สุดท้ายผมต้องผ่ายแพ้ ฝาแฝดคว้ารูปไปจากมือผมก่อนจะเปิดดูทีละรูป
"โธ่
ก็แค่รูปที่แกถ่ายกับ......หึหึหึ" ฝาแฝดหัวเราะเจ้าเล่ห์
เอรีบเข้าไปร่วมวงดูทันที
"ไม่นะ เอาคืนมาไอ้พวกพี่บ้า!!"
ผมรีบเข้าไปแย่งทันทีแต่พี่เอ คว้าไปแล้วและยันหน้าผมเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว
มองดูรูปถ่าย ก่อนจะหัวเราะอย่างขบขัน
เฮียวิทคว้ามาดูก่อนจะรีบส่งให้ซีและรีบวิ่งเข้าห้องพร้อมกับส่งเสียงร้องไห้โฮออกมา
ผมหน้าร้อนฉ่าเมื่อเห็นพี่ซียืนมองดูรูปเปลี่ยนทีละใบ
ผมรีบปัดมือพี่เอออกและรับตรงดิ่งเข้าไปคว้าคืนมาได้สำเร็จ
และรีบเอาซ่อนไว้ข้างหลัง
"ห้ามดูนะ!!" ผมโวยทันที
"ฮ่าฮ่า อายไปได้ ไง ๆ
ก็เห็นหมดแล้วหล่ะ" ฝาแฝดหัวเราะลั่น
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
ส่วนเอก็เอาแต่หัวเราะ
ผมมองพี่ซีก่อนจะรีบหลบสายตา
เมื่อพบว่าพี่ซีเพียงแค่ยิ้มพราย
ผมไม่อยากจะบอกเลยว่ารูปที่ถ่ายเนี่ยมันเป็นยังไง!! น่าอายชะมัด.....มันเป็นรูปที่พี่ซีโน้มตัวลงมาใกล้ผมและด้วยเพราะผมดวงซวย
หรือเพราะอุบัติเหตุที่จู่ ๆ คนในกองถ่ายคนหนึ่งเกิดเป็นลมและเซไปกระแทกไหล่พี่ซี
จนพี่กับผม.....ให้ตายนั่นมันครั้งแรกของผมเลยด้วย!!.....พี่ซีขโมยจะ จะ จออูบอ
ผมไปแล้ว!! อ๊าก ผมต้องรีบโทรไปหานายหน้าค้าบ้านที่ขั้วโลกเหนือเดี๋ยวนี้เลย!!
"หยุดหัวเราะนะ!!"
"5555555+"
ผมรีบวิ่งฝ่าพวกพี่ ๆวิ่งขึ้นห้องทันที
ปิดประตูดังโครมใหญ่อย่างโมโหและทรุดนั่งลงบนเตียงกอดเข่าตัวเองเอาไว้และก็เริ่มร้องไห้.....ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องร้องไห้
แต่เมื่อเห็นพี่ซีกับพวกพี่ ๆ คนอื่น ๆ หัวเราะเยาะผมก็รู้สึกไม่ดีเลย
โดยเฉพาะพี่ซี เป็นคนก่อเรื่องนี้ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก
"ไอ้พวกบ้า!!"
ตกกลางดึก เป็นเวลาดึกมากแล้ว
ผมเพิ่งจะตื่นขึ้นมองดูนาฬิกา ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว พวกพี่ ๆ
กับเฮียวิทก็คงนอนกันหมดแล้ว แล้วตอนนั้นเองที่ท้องเจ้ากรรมประท้วงเสียงดัง
ผมเบ้ปากรู้สึกหิวขึ้นมา จึงเดินออกจากห้องเพื่อลงไปที่ห้องครัวหาอะไรกินสักหน่อย
ดูซิว่ามีมาม่าเหลืออยู่บ้างมั๊ย
ผมลงมาที่ครัว
ต้มน้ำก่อนจะเริ่มค้นหามาม่าอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความหิวจึงหยิบมาสองห่อและเทใส่โถใส่ข้าวพลาสติก
(ใหญ่นะนั่น) และรอให้น้ำเดือด
ผมนั่งลงซบหน้าลงกับท่อนแขนรู้สึกหิวและยังโกรธไม่หายกับไอ้พวกพี่บ้า ๆ
นั่น ผมหยิบรูปที่ยังคงอยู่ในกระเป๋ากางเกงมาดูต่อ ยิ่งเปลี่ยนรูปไปเรื่อย ๆ
ยิ่งรู้สึกถึงหน้าที่ร้อนขึ้น จนใบสุดท้ายที่เป็นรูปผมนั่งอยู่บนพื้นโดยมีพี่ซีนั่งหันหลังยกมือขึ้นมาจับใบหน้าของผมให้หันไปมองสบตาพี่ซี
ส่วนในมือผมถือขวดน้ำหอมเอาไว้ราวกับถือลูกนก
"มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้"
ผมสะดุ้งนั่งหลังตรงทันทีและหันไปมองพบว่าเป็นพี่ซีก็รีบหันกลับทันที
"หิว....เลยลงมาหามาม่ากิน"
ผมตอบเรียบ ๆ รู้สึกหน้าร้อน ๆ วูบวาบ
"เหรอ.....แล้วทำไมใส่โถข้าวละ"
พี่ซีถามเดินเข้ามาในครัวก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ
"ก็ผมหิวมาก" ผมตอบสั้น ๆ
ยังคงไม่มองหน้าพี่ซี
"หลบหน้าพี่ทำไม"
"ปะ เปล่าไ ม่ได้หลบหน้า"
ผมตอบแต่ก็ยังไม่ยอมมองหน้าพี่ซีอยู่ดี
"โกรธเหรอ"
ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร
โกรธมั๊ยน่ะเหรอ ก็โกรธสิ แต่ว่ามันน่าอายมากกว่า
"หันมาซิ"
ผมนั่งนิ่งไม่ยอมหัน
"หันมา" พี่ซีเริ่มสั่ง
"ไม่"ผมตอบ
"บ๊ะ หันมาซิ!"
พี่ซีจับหน้าของผมให้หันมา
ผมร้องเสียงหลงน้อย ๆ ให้ตายคนอะไรว่ะรุนแรงชะมัด!
"มองหน้าฉัน"
ผมเงยหน้ามองอย่างจำใจ เมื่อสบตากับพี่ซีอยู่
ๆ หน้าผมก็ร้อนฉ่าอีกหนจนต้องรีบสะบัดหน้าหนี พี่ซีหัวเราะน้อย ๆ อยู่ข้าง ๆ
ก่อนจะเอ่ย
"อย่าคิดมากเรื่องถ่ายแบบเลย
นั่นมันงาน"
"แค่งานเหรอ....."
อยู่ผมก็เผลอพูดอะไรไม่รู้ออกไป
พี่ซีหันมามองผมที่มองหน้าพี่ซีอยู่
"ใช่.....แค่งาน"
"แล้วที่จูบผม.....ก็แค่งาน"
พี่ซียิ้มน้อย ๆ ก่อนจะตอบ
"ที่จริงอันนี้.....มันมากกว่านั้นละมั้ง"
"หมายความว่าไง"
"แกไม่เข้าใจหรือไง" พี่ซีถามผม
"เข้าใจอะไร?"
พี่ซีกรอกตาอย่างระอา ยกมือกุมขมับ ก่อนจะตอบ
"ช่างเหอะ แกนี่มันซื่อบื้อจริง ๆ ว่ะ"
"ไหงว่ากันงั้นละ"
"ก็มันจริงนี่หว่า"
"พี่ก็บอกมาสิว่าเพราะอะไร?!" โว้ย! หงุดหงิดโว้ย!!
พี่ซีหันมาหาผมอีกครั้ง ยิ้มเจ้าเล่ห์
เขยิบเข้ามาใกล้ผมและโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ผมนั่งเกร็งอย่างตกใจ ไม่กล้าขยับไปไหน
จมูกเราชนกันผมสะดุ้งตกใจทันที
พี่ซีหัวเราะในลำคอและจูบที่แก้มของผมก่อนจะเลื่อนขึ้นไปที่ติ่งหู ผมหน้าร้อนฉ่า
ขนลุกซู่อย่างหวาดเสียว พี่ซีเลื่อนลงมาที่แก้มอีกครั้ง
ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ที่ริมฝีปากของผม ผมรีบยกมือขึ้นปิดปากทันที
"หึหึหึ" พี่ซียิ้มเจ้าเล่ห์
ส่วนผมหน้าร้อนฉ่าใหญ่ หน้าผมตอนนี้คงจะแดงมาก ๆ แล้วแน่ ๆ เลย
"พี่ทำอะไรของพี่" ผมว่า
"ก็ให้เข้าใจไง" พี่ซีตอบ
"ถ้ายังไม่เข้าใจอีกฉันก็จะทำอีก แต่ตอนนี้ฉันง่วงแล้ว
ไว้ต่อคราวหน้าแล้วกัน" พูดจบพี่ซีก็เดินออกจากห้องครัวไป
ผมยังคงนั่งนิ่งหน้าร้อนผ่าวเอามือลูบที่แก้มอย่างใจลอย
จนท้องของผมร้องประท้วงอีกครั้งจึงมองดูกระติกน้ำที่เดือดแล้วจึงยกโถข้าวที่ใส่มาม่าเอาไว้ไปเติมน้ำ
ให้ตายสิ.....เมื่อกี้ผมใจเต้นหรือเปล่านิ.....พี่ซี.....อ๊าก!!
อะไรกันเนี่ย
เช้าวันต่อมา
ผมเดินมาโรงเรียนด้วยใจลอย ๆ
เหม่อคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน
จนต้องยกมือขึ้นลูบที่แก้มอีกครั้งเพราะรู้สึกร้อนขึ้นมา
"อาร์!"
ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์หันไปมอง เห็นฟ้ากำลังวิ่งมาหา
ผมก็เลยหยุดเดินเพื่อรอเธอและพยายามส่งยิ้มที่เป็นธรรมชาติที่สุดไปให้
"อาร์
เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าแดงเชียว"
"หา? เอ่อ
ไม่เป็นอะไรหรอก แหะ ๆ"
ฟ้าส่งยิ้มให้ผมและเราก็เดินไปโรงเรียนต่อด้วยกัน
ฟ้าเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนและเริ่มชี้นิ้ว ผมรู้ทันทีเลยว่าเธอจะพูดว่าอะไร
"ดังอีกแล้วนะ"
ผมถอนหายใจก่อนจะเงยหน้ามองป้ายโฆษณาอันใหญ่ตั้งอยู่บนตึก
มันเป็นรูปที่ทำให้ผมต้องเริ่มหน้าร้อนอีกครั้ง.....มันเป็นรูปขาวดำแบบคลาสสิค
ส่วนขวดน้ำหอมเป็นสีสันตามแบบของมันเอง นายแบบก็คือพี่ซีกำลังก้มหน้าเอาหน้าผากชนกับหน้าผากของผมเอง
จมูกชิดกัน พี่ซีมองผมด้วยดวงตาที่สามารถทำให้สาว ๆต้องตกตะลึงและละลายไปได้
ส่วนผมหลับตาลงพริ้ม นี่ถ้ามองก็คล้ายกำลังจูบกับอีกแล้ว
"ทำไมคน ๆ
นี้ต้องถ่ายรูปกับซีบ่อยจังนะ" เด็กหญิงคนหนึ่งเอ่ยขณะเดินผ่านผมกับฟ้า
"นั่นสิ แต่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนะ" เพื่อนสาวอีกคนของเธอเอ่ย
"ฉันว่าผู้ชาย"
"แต่ฉันว่าผู้หญิง"
"ช่างเหอะ! แต่ถ่ายบ่อย ๆ
แบบนี้เล่าเอาแฟนคลับเครียดกันไปเลยเนอะ"
"แต่ฉันว่าเวลาถ่ายคู่กันแล้วมันเป็นธรรมชาติมากเลยนะ ดูดีทั้งคู่เลย
อยากรู้จังว่านายแบบปริศนาคนนี้เป็นใคร"
No comments:
Post a Comment