My Santa

My Santa

Couple : KAI x KYUNGSOO

Rate : PG-13

note :  ฟิคเพื่อน(คนเดิม)ฝากลงอีกแล้วค่ะ ^____^ (แต่งหลายคู่เลย รีเควสได้นะเดี๋ยวจะบอกให้ฮ่าๆๆๆ)

            “หิมะตกแล้ว จงอินนายดูสิ !” คนตัวเล็กเขย่าแขนของคนที่ตัวใหญ่กว่า ที่กำลังจิบโกโก้ร้อนอีกมือกำลังง่วนกับเอกสารในมือที่เจ้าตัวขมวดคิ้วจ้องอย่างใจจดใจจ่อ ทำเอาคนที่ส่งเสียงเมื่อครู่ ขมวดคิ้วจนกลายเป็นโบว์ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มอีกคนหันมามองเลยสักนิด

             “จงอิน..”

             “ห๊ะ.. อะไรนะ? จะกินหรอ?” เด็กหนุ่มผิวเข้มยื่นแก้วกระดาษในมือให้อีกคนที่กำลังทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กกำลังจะเบะปากร้องไห้ แต่มือเล็กกลับเลื่อนดันกลับอย่างขัดใจทำเอาคนที่ถามชักสีหน้างงเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปหาเอกสารในมืออีกครั้ง ตั้งแต่มาเที่ยวกัน จงอินก็ยุ่งกับการอ่านเอกสารที่จะสอบ ซึ่งตอนแรกคยองซูก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าเอาหนังสือมาอ่าน หรือไม่ได้เอามา ยังไงก็ขอให้จงอินมาก็พอแล้ว แต่นี้อะไรกันตั้งแต่เช้าสายตาของคิมจงอินไม่เคยละออกจากกรอบกระดาษสีขาวเกิน สามสิบวินาทีด้วยซ้ำไป

            “งั้นกลับ” คิมจงอินหันมามองแฟนของตัวเองที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมพูดไม่ยอมจาแถมยังพูดขึ้นมาดื้อๆว่าจะกลับคอนโดซะอย่างนั้น มือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยอย่าง งุนงง

           “ไหนว่าจะดูหนัง..อีกครึ่งชั่วโมงก็ฉายแล้วนะ ตั๋วก็ซื้อมาแล้ว.. ก็”

          “ไม่ดูแล้ว จงอินกลับไปอ่านหนังสือเถอะ จะอ่านด้วยเหมือนกันแล้ว”

          “แต่นี้มันหยุดวันสุดท้ายของผมแล้วนะ ไม่งั้นผมจะไม่ว่างไปอีกเดือนนึงเลยจะกลับแน่หรอ?” จงอินหันมาถามก่อนที่จะยัดเอกสารลงกระเป๋า

         “ช่างมันเถอะ กลับกันเถอะนะ” คยองซูพูดก่อนที่จะเดินลากเท้าไปตามรอยหิมะไปก่อนที่ เด็กหนุ่มอีกคนจะเก็บของเสร็จ จงอินถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนที่จะรีบเก็บของและเดินตามคนตัวเล็กที่เดินนำไปก่อนแล้ว

         ถ้าวันนึงมีเวลาซัก สี่สิบแปดชั่วโมงก็คงดีหรอก.

         มักกะโรนีผัดซอสสองจานวางอยู่บนโต๊ะ จานที่โดนจัดอย่างสวยหรูพร้อมกับเครื่องดื่มสีสดที่อยู่ในแก้วสำหรับสองที่ ทำให้อาหารมื้อนี้ดูหรูขึ้นเกินกว่าราคาของมันเอง เชิงเทียนที่สว่างสไวท่ามกลางความมืดทำให้ยิ่งดูดีเข้าไปอีก คยองซูมองไปรอบๆโต๊ะอย่างมีพอใจก่อนที่จะเดินไปนั่งหน้าโซฟารอเวลา ของอีกคนที่ยังไม่กลับมา แต่ทันทีที่เสียงประตูดังขึ้น ไม่ทันที่คยองซูจะพูดอะไรจงอินก็เปิดไฟแล้ววิ่งเข้าห้องนอนไปซะก่อน

        “เดี๋ยวผมต้องออกไปอีกนะ งานที่คณะผมยังไม่เสร็จเลย ไอ้ชานยอลมันทำคนเดียวไม่ไหว”

        เด็กหนุ่มผิวเข้มรีบหยิบสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะอย่างลวกๆ คยองซูเดินไปตรงประตูที่ปิดไม่สนิทมือเล็กจับที่ลูกบิดไว้แน่น ราวกับรู้สึกว่าจะล้ม จงอินเดินออกมาจากห้องพร้อมกับขยี้หัวของคนรักเบาๆก่อนที่จะรีบเดินไปที่หน้าห้องเพื่อใส่รองเท้าและรีบออกไปโดยที่ไม่ได้สนใจอาหารมื้อพิเศษของคนในห้องเลยซักนิด

         ทั้งที่เมื่อก่อน จงอินไม่เคยละเลยคยองซูเลยสักนิด

        คิมจงอิน เป็นที่รักของเพื่อนทุกคน รอยยิ้มที่จริงใจกับบุคลิกสุขุมน่าค้นหานั้น ทำให้เขาเป็นคนที่มีคนต้องการมากพอสมควร ถึงจะไม่ใช่คนที่หล่อที่สุดในรุ่นของคณะจิตวิทยา แต่ถือว่าเป็นคนแรกๆที่สาวๆหรือหนุ่มน้อยทั้งหลายฝันอยากจะอยู่ข้างๆรวมทั้งคยองซูก็ด้วยเช่นกัน

         ไม่มีใครคาดคิดว่าคิมจงอินคนที่เจ้าสังคมเที่ยวเก่งสาวเยอะจะประกาศออกตัวว่าเป็นแฟนกับคยองซูหนุ่มน้อยหน้าหวานคณะศิลปกรรมที่วันๆเอาแต่วาดรูป ทำขนม ยิ้มง่ายแต่ไม่ค่อยพูดคนนั้น ถึงเจ้าตัวจะเป็นรุ่นพี่ แต่ด้วยความตัวเล็กกับท่าทางน่ารักๆนั้นทำเอาหนุ่มหลายคนต้องการคยองซูเช่นกัน

         ทั้งคู่เป็นพี่น้องสายรหัสเดียวกัน คุ๊กกี้ที่โดนอบอย่างดีพร้อมกับริบบิ้นสีหวานทุกเช้าจะนำมาวางในล๊อกเกอร์ที่ชมรมบาสของจงอินพร้อมกับจดหมายเขียนให้กำลังใจ และลงท้ายชื่อพี่รหัสเสมอ ตอนแรกจงอินกลับคิดว่าพี่รหัสของตัวเองต้องเป็นพี่สาวซักคนที่หน้าตาน่ารักและดูเรียบร้อย แต่วันที่เฉลยตัวพี่รหัสของมหาวิทยาลัย กลับกลายเป็นรุ่นพี่ผู้ชาย ขนาดไซต์ตัวมินิ จนขนาดที่ว่าโดนเรียกชื่อหลายรอบแล้วเขาเองก็ยังมองหาพี่ไม่เห็น

        “พี่.. พี่คือพี่รหัสหรอครับ”

         จงอินพูดพร้อมกับยิ้มแกมหัวเราะ ทำเอาคนที่เป็นรุ่นพี่ ที่อุตส่าห์เอาเสื้อออกนอกชายกางเกงพับแขนให้ดูเหมือนรุ่นพี่ผู้ชายคนอื่นหน้างุดด้วยความหงุดหงิดในท่าทางที่ไม่เคารพของน้องรหัส

         “ใช่ พี่ชื่อคยองซูอยู่ปีสอง คณะศิลปกรรม ..นายคือน้องจงอินจิตวิทยาจริงๆหรอ..” เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักก่อนที่จะอ้าแขนออกทำเอา คนอายุมากกว่าถึงกับเหลือกตามองอย่าง งงๆกับท่าทางของน้องรหัสของตัวเอง ที่ผ่านมาก็ฝากขนมไปให้ไอ้แบคฮยอนเอาไปใส่ในล๊อกเกอร์น้องตลอด ด้วยความที่ว่าคยองซูจำหน้าคนไม่เก่ง ไม่ชอบที่คนเยอะๆ และแบคฮยอนก็เป็นแฟนกับชานยอลเด็กปีหนึ่งที่อยู่ชมรมบาสเช่นเดียวกับจงอิน น้องรหัสของเขา นี้คือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้เจอกับคิมจงอินเป็นครั้งแรก

          ‘ เด็กอะไรตัวโครตใหญ่ ‘

          ‘ ปีสองหรือป.สองวะ ‘

          จงอินได้แต่อ้าแขนค้างอยู่แบบนั้น คิ้วหนาเลิ่กขึ้นแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นมาก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างโอบเอวของพี่รหัสสดๆร้อนๆของตัวเองเข้ามาในอ้อมแขนแล้วกอดไว้ ทำเอาคนแก่กว่าถึงกับทำอะไรไม่ถูกอ้าปากพะงาบๆอยู่แบบนั้น

          “หะ..เห้ย ทำอะไรของนายจะบ้าหรอ”

“ขอกอดหน่อยไม่ได้หรอครับ พี่เป็นพี่รหัสผมนี้นา คุกกี้อร่อยมากเลยนะครับ คราวหลังสอนผมทำบ้างนะ”

.

.

.

         จงอินพลิกขวดคุกกี้เก่าๆที่อยู่บนโต๊ะทำงานอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่จะเก็บมันเข้าตู้ เขากับคยองซูคบกันมาได้สองปีกว่าแล้ว ทันทีที่จงอินขึ้นปีสองเด็กหนุ่มก็ให้คยองซูมาอยู่คอนโดด้วยกัน เศษขยะที่กองอยู่ในถังขยะ ยังคงเป็นมักกะโรนีที่ัยังไม่ได้ถูกแตะต้องแต่อย่างใด เพียงแต่แค่โดนส้อมเขี่ยมันลงไปในถังเท่านั้น เด็กหนุ่มพอจะเดาออกว่า คนที่นอนหลับตาบวมอยู่บนเตียงนั้นเป็นคนทำทั้งหมด มือหนาค่อยๆลูบไปยังผมนิ่มของคนที่กำลังหลับสนิทก่อนที่จะโน้มตัวลงไปประทับรอยจูบบนปากนิ่มนั้นอย่างแผ่วเบา

          คิมจงอินไม่ได้รักคยองซูน้อยลง  อย่างที่คยองซูคิดและชอบไปบ่นให้แบคฮยอนฟัง แต่รักมากขึ้นทุกวันและจะไม่มีวันหยุดรักเลยต่างหาก ถ้าวันนึง โดคยองซูเข้าใจ วันนั้นพระเจ้าก็คงเข้าข้างคิมจงอินเช่นกัน.. 

          “ไอ้เหี้ย จงอินแย่แล้วไงมึงคยองซูเมา แบคฮยอนโทรมาบอกกูถ้ามึงไม่ไปตอนนี้เมียมึงเสร็จคนอื่นแน่”ชานยอลวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องโถงคณะก่อนจะรีบพูดรัวๆในแบบฉบับของมัน ตั้งแต่วันนั้นจงอินไมได้กลับหอมาสามวันเพราะติดทำงานคณะ งานรับน้องและอะไรหลายๆอย่างที่มักจะขาดเขาไม่ได้ คยองซูอยู่ในช่วงโกรธอยู่ เพราะงั้น จงอินจึงเลือกที่จะไม่กลับห้อง เด็กหนุ่มปาข้าวของลงกับพื้นพร้อมกับรีบคว้ากุญแจรถไปกับชานยอลทันที

          คยองซูเป็นคนเมาง่าย .. คิมจงอินรู้

          คยองซูเป็นคนยิ้มสวย ตาหวาน คิมจงอินรู้ และทุกคนก็รู้

          แต่จะยิ่งกว่านั้น เวลาโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์คิมจงอินรู้ดีว่าแฟนของตัวเองจะดูน่ารักยั่วยวนในสายตาคนอื่นยังไงและแน่นอน จงอินหวงมันมากที่สุด

 

Hidden Content

ทันทีที่ลงรถจงอินรีบบึ่งเข้าไปในบาร์ทันที ข้างในเต็มไปด้วยเด็กคณะศิลปกรรมที่กำลังดื่มด่ำกับรสของแอลกอฮอล์ สายตาของจงอินมองหาร่างเล็กไปทั่วทุกมุม จนกระทั่งเห็นร่างเล็กๆกำลังคอพับคออ่อนอยู่บนโซฟา จงอินเห็นสายตาของชายหนุ่มหลายคนรอบข้างกำลังจ้องมาที่คนตัวเล็กตาเป็นมัน เด็กหนุ่มจึงรีบปรี่เข้าไปที่ร่างเล็กนั้นทันที

         “คยองซูกลับ”

         “คะ.. ใครอะ.. จ.. จงอินหรอ..มายังไง ..ฝะ..ฝันแน่เลย” คยองซูพูดพร้อมกับตีไหล่เด็กหนุ่มอีกคนป้าบๆแต่ตากลมกำลังรื้นไปด้วยน้ำตามือเล็กอีกข้างกำขากางเกงตัวเองไว้แน่น จงอินได้แต่เงียบ เพราะตอนนี้เค้าต้องการที่จะเอา คยองซูออกไปจากที่นี้ เท่านั้น

         “กลับเถอะ ผมมารับแล้วไปนอนได้แล้วนะ”

         “จงอิน..ยังรักอยู่ใช่ไหมจะไม่ทิ้งอีกแล้วใช่ไหม” น้ำตาที่เริ่มรื้นจากเมื่อกี้ เริ่มหยดแหมะลงมาตามพวงแก้มขาว เพลงที่กำลังเปิดเร้าอารมณ์คนในผับ ทำให้จงอินหงุดหงิดขึ้นอีกหลายเท่าจนต้องออกแรกดึงมือเล็กขึ้นมา

         “ผมบอกให้กลับ!”

         “จงอินบอกก่อนสิว่ารักคยองซูไหม ..บอก บอกเดี๋ยวนี้ บอกมาไม่งั้น ไม่.. ไม่กลับ”เด็กหนุ่มส่ายหน้าแล้วถอนหายใจก่อนจะช้อนตัวคนตัวเล็กกว่าขึ้นมาแล้วแบกขึ้นบ่า แล้วเดินออกจากตรงนั้น มือเล็กทั้งกำทั้งจิก ทั้งข่วนบ่ากว้าง แต่อีกคนก็ไม่แม้จะฟังหรือยอมปล่อยเลยซักนิด

          “ผมรักพี่นะ”

  

          จงอินพูดพร้อมกับรั้งมือคนที่กำลังจะเดินออกจากห้องไว้แล้วสวมกอดจากข้างหลังทำเอาคนที่โดนกอดถึงกับสะดุ้งเฮือกปล่อยลูกบิดออกจากมือ จมูกคมไล้ไปตามแก้มนิ่มอย่างหลงไหล มือเล็กเลื่อนลงไปตีแขนอีกคนก่อนยิ้มเจื่อนๆให้คนที่อยู่ด้านหลัง

          “รักเพราะเรื่องเมื่อคืนหรอ” 

           คำตอบเอาจงอินชะงักไปสักพักก่อนที่จะถอนหายใจอย่างปลดปลง ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้ มีใครอีกเยอะแยะ แต่ตั้งแต่คบกับคยองซูตัวเขาเองก็ไม่เคยไปกับใครที่ไหน ความสัมพันธ์กับทุกคนที่ผ่านมา เขาไม่เคยแม้แต่จะพูดคำว่ารักออกมาด้วยซ้ำ

            แค่กับคยองซูเป็นคนแรก.. เท่านั้น

           มือหนาพลิกตัวอีกคนให้สบตากับตัวเองพร้อมกับบีบมือเล็กของอีกคนไว้แน่น  คยองซูเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนจงอินเอียงตัวไปจูบหน้าผากรั้นๆของคนรักอย่างแผ่วเบา

          “ผมรักพี่จริงๆ ผมรักพี่มากๆ คำว่ารักของผมมีค่ามาก ผมอยากใช้กับพี่แค่คนเดียวเท่านั้นคยองซู ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ แต่ผมจะเป็นคนดีของพี่ ผมสัญญา”

          .. คำว่ารักของคิมจงอินจะไม่พร่ำเพรื่อ สัญญาของเขาคือสัญญา

           ..ไม่งั้นคยองซูจะดื้อ

             คิมจงอินเข้าใจดี..

            ความปวดหนึบแล่นเข้ามาในหัวทำเอาคยองซูต้องตื่น ตาโตกวาดไปรอบห้องก่อนที่จะค่อยๆปรับภาพอย่างชัดเจนมือเล็กคว้าผ้าห่มข้างตัวไว้เพราะไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของเจ้าของที่ ตู้เสื้อผ้าที่เปิดอ้าค้างไว้มีร่องรอยของไม้แขวนเสื้อเปล่ามากมายที่เจ้าของเสื้อที่เคยแขวนคงหยิบมันออกไปแล้ว

            จงอินไปแล้ว...

            “กูเห็นรถจงอินอยู่คอนโดแทมิน เด็กการโรงแรมแฟนเก่ามันวะ เห้ยแต่อันนี้กูไม่มั่นใจนะ” ลู่ฮานพูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างปลดปลง ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วแท้ๆแต่ท่าทางเหมือนคนจะตายของคยองซูที่มาขอร้องให้เขาพูด มันทำเอาเขาอดที่จะพูดไม่ได้

           “มึงแน่ใจนะลู่ฮาน คยองซูแม่งเสียใจนะถ้าจงอินมันกลับไปหาแทมินจริงๆน่ะ”

           “กู...ไม่รู้อะไรเลย วันนั้นที่ผับสภาพกูคงแย่มาก จนจงอินรับกูไม่ได้” คยองซูลู่หัวลงซบกับกระเป๋าของตัวเอง น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหลก็กลับไหลออกมาไม่หยุด อีแทมินเดือนคณะบริหารที่เป็นแฟนเก่าของจงอิน ทั้งทำอาหารเก่งกว่าคยองซูเป็นไหนๆ แถมจะหน้าตาน่ารักน่าชังนั้นอีก ไม่ผิดหรอกที่จงอินจะเลือกทิ้งคยองซูกลับไปหาคนเพอร์เฟคอย่างแทมิน

          “มึงอย่าเพิ่งคิดมากเลยวะ ไปคริสมาสตร์อีฟกับกูเหอะ พรุ่งนี้นะกูได้ตั๋ว..” ไม่ทันที่แบคฮยอนจะพูดจบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแบคฮยอนวิ่งดุ๊กๆออกไปรับโทรศัพย์ข้างนอกก่อนที่จะเข้ามาแล้วยิ้มแหยๆ

           “มึง.. คือ .. พรุ่งนี้กูต้องไปกับชานยอลวะ.. ไปดูกับอิลู่ดิมันว่าง” แบคฮยอนปาบัตรหนังการ์ตูน อนิเมชั่นที่เพิ่งได้มาให้ลู่ฮานแล้วพยักเพยิดหน้าให้จัดการต่อ แต่ลู่ฮานส่ายหน้าแล้วทำตากระพริบใส่แบคฮยอนกับคยองซู

           “กู.. ไปกับ.. น้องเซฮุนวะ”

           “พวกมึงไม่ต้องห่วงกูหรอก ..กูไหว”

           คยองซูพูดพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ แบคฮยอนกับลู่ฮานได้แต่ตบบ่าปลอบเพื่อน ถ้าจะไม่มีจงอินจริงๆแค่วันคริสมาสต์อีฟ .. คยองซูต้องอยู่คนเดียวให้ได้สิ

            มันก็ต้องทำให้ชิน..

            หนังรอบที่แบคฮยอนให้คยองซูมาดันเป็นรอบแปดโมงเช้า เพราะเป็นบัตรฟรี ทั้งๆที่คริสมาสต์อีฟไม่ใช่วันเรียน แต่คยองซูก็ต้องอาบน้ำแต่งตัวมาดูหนังแต่เช้าอยู่ดี เด็กหนุ่มเดินบนหิมะจนเป็นรอยหลุมเท้าเต็มไปหมด สายตามองไปข้างๆแต่ก็ไม่ได้พบรอยรองเท้าสนีคเกอร์ คู่ใหญ่แบบที่เคยเห็นเมื่อปีที่แล้วอีกแล้ว

รู้สึกหนาวแต่ก็ไม่มีใครกอด...

 

            คยองซูเดินไปตามถนนเรื่อยๆ สายตากลมกลับไปสะดุดกับแผ่นหลังของใครบางคนที่กำลังคิดถึงอยู่ตรงหัวมุมถนน บางที จงอินอาจจะกำลังซื้อของขวัญให้คยองซูอยู่แล้วจะกลับมาตอนเย็นรึเปล่า .. ถ้าไปเซอร์ไพร์ตอนนี้บางทีจงอินอาจจะดีใจก็ได้ ฝีเท้าเล็กรีบวิ่งฝ่าหิมะหนาๆไปยังหัวมุมถนน แต่กลับต้องชะงักเหมือนเห็นร่างบางของใครอีกคนเดินประกบกับจงอิน แถมยังปาถุงใส่ของใส่กันเหมือนคู่รักทั่วไปในวันคริสมาสต์อีฟ

แทมินอยู่กับจงอินวันคริสมาสต์อีฟจริงๆ ..

           หนังฉายเกี่ยวกับซานต้าในวันคริสมาสต์ส่วนมากคนในโรงจะไปเป็นคู่หรือไม่ก็พ่อแม่ลูก มีแต่คยองซูเท่านั้น ที่นั่งเหมือนคนไม่มีวิญญานอยู่คนเดียวป๊อบคอร์นกับน้ำอัดลมที่ซื้อมาตั้งสี่สิบนาทีที่แล้วยังไม่ได้มีส่วนใดบกพร่องหรือหายไปแต่อย่างใด ในหัวมีแต่ภาพแทมินกับจงอินเต็มไปหมด ความเจ็บแล่นเข้ามาจนถึงหัวใจทำเอาน้ำตาหยุดร่วงไม่ได้ ดูหนังเสร็จคยองซูก็ได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าโรงหนัง

           ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะกลับไปในที่เดิมๆที่เคยใช้กับจงอิน .. บางทีมันเจ็บปวดเกินไป

           ห้องยังคงมืดอยู่เหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยว่ามีใครเคยกลับมา จงอินยังไม่กลับเหมือนเคย คยองซูทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พร้อมกับเปิดฮีตเตอร์เพื่อคลายความหนาว มือเล็กหยิบเอาตุ๊กตาหมีมากอดก่อนที่น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลจะรินลงมาอีกมือเล็กหยิบถุงเท้าสีสวยที่เพิ่งซื้อมาจากข้างนอกมาดูก่อนถอนหายใจ

          ..ถ้าซานต้ามีจริง ผมขอให้จงอินกลับมา

            มือเล็กค่อยๆแขวนถุงเท้าลงกับตะปูที่ไม่ได้ใช้แขวนรูปพร้อมกับภาวนาในใจ คยองซูรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่วิธีเด็กๆ แต่ถ้ามันจะทำให้จงอินกลับมา ถึงจะมีใครว่าบ้า คยองซูก็ไม่สนใจร่างบางหย่อนตัวลงบนโซฟาก่อนที่สติสัมปชัญญะจะค่อยๆดับลงไป เพราะความเหนื่อยอ่อนและความเจ็บปวดในวันนี้

.

.

.

            เค้กก้อนใหญ่ที่ถูกประดับด้วยผลไม้สดหลากหลายชนิดถูกจัดเรียงลงบนเค้กครีมนิ่ม พร้อมกับไก่งวงตัวใหญ่ ต้นคริสมาสต์ที่ถูกประดับประดาไว้มากมายด้วยไฟหลายสีทำเอาคยองซูถึงกับตาค้างด้วยความตื่นตา ร่างสูงของใครบางคนเดินออกมาจากข้างหลังต้นคริสมาสต์พร้อมกับก้มลงมาจูบหน้าผากเบาๆ

            “คยองซู แมร์รี่คริสมาสต์”

            “จงอิน!!!”

             ร่างบางสะดุ้งพรวดขึ้นมาในความมืด ก่อนที่จะถอนหายใจ ห้องยังคงมืดเหมือนเดิมมือเล็กจับไปตามหน้าผากของตัวเองอย่างงุน งงกับสัมผัสในฝันเมื่อสักครู่นี้

             บางทีมันก็แค่ความฝัน ..

            คยองซูน่าจะเลิกหลอกตัวเองได้แล้วสินะ..

           ร่างบางเดินไปที่ถุงเท้าที่แขวนอยู่ แต่กลับต้องตกใจเมื่อพบกับสิ่งของที่ถูกเพิ่มเข้ามาในถุงเท้า ตุ๊กตาหมีกอดการ์ด หน้าตาจิ้มลิ้มนั่งมือบางหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านก่อนที่จะเอามือเกาหัวอย่างงุนงง

            ‘ซาตาครอสมาแล้วนะ  ... ‘

            “แป้ก”

           ก่อนที่คยองซูจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เมื่อสิ้นเสียงเปิดสวิตส์ไฟลูกโป่งหลากสีสันลอยอยู่เต็มห้องพร้อมกับเค้กครีมที่คล้ายกับที่เขาเห็นภายในฝัน  ต้นคริสมาสต์ที่ถูกประดับประดาไปด้วยไฟและสิ่งของน่ารักต่างๆเต็มไปหมด คยองซูหันไปมองที่สวิสต์ไฟพร้อม จงอินใส่หมวกซานตาครอสยืนอยู่ เด็กหนุ่มถือโหลใส่คุ๊กกี้ที่มีสีสันไม่ค่อยเท่ากันสักเท่าไหร่เดินมาหาพร้อมกับยิ้มให้

           “แมร์รี่คริสมาสต์ครับ”

           คยองซูพุ่งออกไปหาซานตาครอสตัวดำที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องพร้อมกับกอดไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะฝันไปอีก มือเล็กทุบตีจิกทึ้งอีกคนอย่างโกรธเคือง จงอินได้แต่ลูบผมนิ่มของคนเป็นพี่เบาๆพร้อมกับดันขวดโหลในมือให้

           “ผมไม่ได้นอนตั้งหลายวัน ฝึกทำไอ้นี้มาให้พี่ พี่ไม่ยอมสอนผมสักทีผมเลยไปให้แทมินสอนให้” คยองซูทำหน้าเหรอหราพร้อมกับรับขวดโหลที่มีคุกกี้บรรจุอยู่เต็มมาถือไว้ คำขอร้องกับซานต้าของคยองซูเป็นจริง ..

คิมจงอินกลับมา..

           “นายกับแทมินไม่ได้เอ่อ...”

          “ผมเลิกกันไปนานแล้ว อีกอย่างหมอนั้นก็มีแฟนแล้วด้วยจริงๆนะครับตอนไปฝึกทำแฟนหมอนั้นก็อยู่”

          “แล้ววันนั้นที่ไม่ได้บอกรักพี่..ไม่ใช่เพราะว่าเกลียดกันแล้วหรอ..”

          “ก็วันนั้นใครใช้ให้ทำตัวไม่ดีละ”

          จงอินพูดพร้อมกับโอบเอวบางของอีกคนมากอดไว้แน่น ก่อนที่จะเอานิ้วจิ้มจมูกรั้นของคนตัวเล็กกว่าไว้ ทำเอาคนที่อยู่ในอ้อมกอดดิ้นคลุกคลั่กเพราะโดนคนเด็กกว่าคุกคาม

         “ก็แค่บอกรักกันมันยากนักรึไง”

         “ก็ถ้าผมไม่ทำมันให้ยาก วันนึงพี่เลิกรักผมขึ้นมา ไม่อยากฟังมันขึ้นมา.. ผมคงอยู่ไม่ได้”

          “...”

          “แต่ถ้าพี่อยากฟัง วันนี้ผมจะพูด .. แล้วพี่จำ จำมันไว้ให้ดีนะครับ”

          จงอินเลื่อนหน้าไปยังกกหูบางก่อนลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดหูทำเอา คนแก่กว่าเริ่มเบี่ยงตัวออกแต่จงอินกลับคว้าแขนไว้แน่นแล้วยิ่งกอดรัดยิ่งกว่าเดิมสายตาคมคู่นั้นทำเอาคยองซูแทบจะหายใจไม่ออก คิมจงอินกำลังจะกดดันให้โดคยองซูเขิน ..

          “ผมรักพี่นะครับ ผมรักโดคยองซูที่สุด คนเดียวตลอดไป”

THE END