Fan Fic Inuyasha - เซ็ตโชมารู x อินุยาฉะ - เพราะจันทร์หรือเป็นข้าที่โหยหาเจ้า By Juntiva

"ท่านเส็ตโชมารู!"

     ชายร่างสูงผมสีเงินหันไปตามเสียงเรียก พบเด็กสาววิ่งถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาหา ใบหน้านั้นยิ้มแย้มร่าเริง ข้างๆมาจาเค็นที่บนหัวสวมมงกุฎดอกไม้

     "ดอกไม้สวยมั๊ยค่ะ?"

     เส็ตโชมารูไม่ได้ตอบแต่เดินต่อไปอย่างไม่สนใจ แต่เด็กหญิงก็ไม่ได้เสียอกเสียใจอะไรนอกจากหอบดอกไม้ช่อเกช่อหนึ่งให้เส็ตโชมารู ชายหนุ่มนิ่งคิดว่าจะรับดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็รับมาอย่างช่วยไม่ได้

     "เอาไว้ให้คนสำคัญไงค่ะ!"รินเอ่ยยิ้มกว้างเหมือนคนรู้ทัน

     "นี่เจ้า...."เส็ตโชมารูแปลกใจในคำพูดเป็นนัยของเด็กหญิง

     ..........

     ขณะเดียวกันคณะเดินทางของอินุยะฉะก็กำลังเดินทาง พวกเขาเข้าสู่หมู่บ้านชนบทที่แสนเรียบง่ายแต่ผาสุข มุ่งตรงไปยังตัวป่าที่อยู่ไม่ไกลนัก

     ชายหนุ่มร่างเพรียวบางผู้มีผมสีเงินงาม ดวงสีอำพันมองไปรอบ ๆ ใบหน้าติดหวานงดงามเป็นที่สะดุดตา ทำให้ใครหลายๆคนต้องหลงใหลไปกับความงามนั้น อินุยาฉะเห็นหลายคนจ้องมาที่ตนก็สงสัย คิดไปว่าอาจเพราะหูของเขาละมั้ง นึกแล้วก็กระดิกหูเล็กน้อยเรียกเอาใบหน้าของใครหลายคนแดงซ่านเลยทีเดียว อะไรจะน่ารักขนาดนี้!!! >W<!!

     "อะไรกันนะ?"พึมพำอย่างสงสัย ไม่รู้เลยว่าความน่ารักของตัวเองนั่นแหละที่ทำให้คนอื่นเขามอง!!

     "นี่มิโรคุ"ว่าแล้วก็หันไปสะกิดคนข้าง ๆ "คนเขามองอะไรกันน่ะ?"

     ชายหนุ่มนับวชก็อยากจะตอบอยู่หรอกว่าเพราะอินุยาฉะนั่นแหละ แต่กลับตอบว่า "ไม่รู้สิ เห็นว่าเราเป็นคนแปลกหน้าละมั้งเลยมอง"

     "แต่ทุกคนมองไปที่อินุยาฉะหมดเลยนี่หน่า"ชิปโปะเอ่ยขึ้นแทรก

     "นั่นสินะ อาจเพราะอินุยาฉะกระดิกหูแล้วมันน่ารักดีละมั้ง"ซังโกะเอ่ยพลางยิ้มและหัวเราะน้อย ๆ "ใช่มั๊ยคาโงเมะ"

     "อ๊ะ! คะ คงงั้นมั้ง"หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ หน้าแดงอย่างอาย ๆ ก็อินุยาฉะน่ารักจริงๆนี่หน่า >////<!!

     "จะบ้าเหรอไง! ทำไมต้องใช้ไอ้คำว่า 'น่ารัก' ด้วยเล่า! ข้าเป็นผู้ชายนะ!!"คนที่ถูกหาว่าน่ารักโวยวาย

     "คงต้องยอมรับความจริงละนะอินุยาฉะ"มิโนคุเอ่ยและหัวเราะ

     ร่างเพรียวบางทำหน้าไม่สบอารมณ์แต่ก็ยังคงความน่ารักไว้อยู่ดี!

     ทั้งหมดเดินมาจนถึงทางเข้าป่า อินุยาฉะหยุดเดินกระทัหัน ทุกคนหันมามองอย่างแปลกใจ

     "มีอะไรเหรออินุยาฉะ?"คาโงเมะถาม

     "ข้ารู้สึกถึงไอปีศาจ"ร่างเพรียวตอบ ทุกคนหันมองเข้าไปในป่าอย่างระแวดระวัง "ไม่ต้องห่วง มันอยู่ไกลมากพอ"

     "แบบนี้มันจะไม่มาทำร้ายคนในหมู่บ้านเหรอ"ซังโกะเอ่ยอย่างไม่ไว้ใจ

     "นั่นสินะ แบบนี้ก็แย่สิ"ชิปโปะว่า

     "ก็อาจจะไม่นะ พวกมันคงไม่กล้าเข้าใกล้หมู่บ้านนี้หรอก เพราะข้ารู้สึกตั้งแต่เข้ามาในหมู่บ้านแล้วว่าที่นี่มีคาถาอาคมปกป้องอยู่ แต่ปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่แน่เหมือนกัน"มิโรคุอธิบาย

     "งั้นเราอาจจะต้องจัดการพวกมันก่อนที่พวกมันจะโจมตีหมู่บ้าน"คาโงะเมะเอ่ย

     "ก็ดี"อินุยาฉะว่า ยิ้มอย่างนึกสนุก "ข้าจะยิดเส้นยืดสายบ้าง ไม่ได้เจอปีศาจมาตั้งนานแล้ว"

     "เดี๋ยวเถอะอินุยาฉะ! นี่เราต้องมาช่วยชาวบ้านนะย่ะ ไม่ใช่เรื่องเล่น"คาโงะเมะว่า อินุยาฉะจึงแอบกรอกตาสีอำพันสวยอย่างหน่าย ๆ

     ทั้งหมดเดินเข้าไปในป่าอย่างระแวดระวัง อินุยาฉะกำด้ามดาบเขี้ยวอสูรไว้แน่นเพื่อเตรียมพร้อม ทุกคนเดินมาเรื่อย ๆ แต่ก็ยังคงไม่พบอะไร นอกจากไอปีศาจที่เริ่มเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แต่กระนั้นก็ยังไร้วี่แววของปีศาจใด ๆ

     แซ่ก ๆ.....

     ทุกคนหยุดนิ่ง

     แซ่ก ๆ.....

     แกร็ก.....

     ร่างเพรียวของอินุยาฉะชักดาบเล่มใหญ่ออกมาและพุ่งเข้าหาเป้าหมายที่กำเนิดเสียงในทันทีทันใด

     แคร็ง!!

     !!!

     "เจ้า...."

     "เส็ตโชมารู?"

     สองพี่น้องสบตากันอย่างแปลกใจ ก่อนที่เส็ตโชมารูจะเปลี่ยนมาสนใจในดวงหน้างามแทน ไม่เจอร่างบางมานาน ความงดงามที่เคยพบเห็นในตอนครั้งยังเยาว์นั้นดูจะเพิ่มขึ้นไม่น้อย ดวงตาสีอำพันสวย ผมงามยาวสลวยสีเงินที่ปรกข้างใบหน้ารูปไข่ที่หวานหยดจนน่าพิศเสียงยิ่งกว่าสิ่งใด ๆ ริมฝีปากชมพูระเรื่ออวบอิ่มจนน่าสัมผัส

     อินุยาฉะเพิ่งรู้สึกว่าถูกจับจ้องด้วยสายตาสีเดียวกันก็รู้สึกหวั่นไหว ทำไมนะ ยามใดที่เข้าใกล้คนผู้นี้ทีไร ใจเราต้องเต้นระรัวทุกครั้ง รู้สึกหวั่นไหวจนไม่อาจห้ามได้ ใบหน้าของคนผู้นี้ที่ติดตรึงอยู่ในหัวใจตลอดเวลา ทำไม....ทำไมเรายังไม่ยอมลืมอีก.....

     "พี่อินุยาฉะ!"เสียงของเด็กหญิงเรียกสติให้ทั้งสอง อินิยาฉะรีบถอยออกห่างจากร่างสูงในทันที ก่อนจะตั้งดาบมั่นมองเส็ตโชมารูอย่างไม่ไว้ใจ ทั้งๆที่ภายในกับรู้สึกดีใจอย่างมาก แต่เจ้าตัวพยายามปัดความรู้สึกนี้ทิ้งไปอย่างที่สุด

     "เจ้ามาทำอะไรที่นี่!?"ร่างบางตะโกนถามร่างสูง

     "ข้าต่างหาก ที่ควรจะถามเจ้าเช่นนั้น" เอ่ยพลางเก็บดาบเข้าฝัก

     อินุยาฉะรู้สึกไม่พอใจที่ร่างสูงไปยอมตอบคำถาม อีกทั้งยังทำท่าทีเมินเฉย หัวใจรวดร้าวเพราะการกระทำนั้นแต่ร่างบางพยายามข่มใจ ห้ามตัวเองให้หยุดคิดเช่นนั้น

     "พวกเรากำลังเดินทางผ่านป่าค่ะพี่อินุยาฉะ"รินเป็นผู้ตอบคำถามนั้นเสียเองพลางวิ่งเข้ามาหาอินุยาฉะ "ไปด้วยกันมั๊ยค่ะ พี่อินุยาฉะ"

     "หวา!! เจ้าริน! เจ้าพูดอะไรออกไปน่ะ อย่าไปยุ่งกับพวกมันนะ!"จาเค็นเอ่ยเสียงดัง

     "ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิท่านจาเค็น"รินเอ่ยอย่างไม่สนใจแต่ยิ้มร่า ก่อนจะส่งกำไลดอกไม้ให้อินุยาฉะ "เอามั๊ยค่ะ รินทำเองนะค่ะ ท่าจาเค็นกับท่านเส็ตโชมารูก็ได้เหมือนกันค่ะ"

     ทุกคนรู้สึกแปลกใจอย่างมากเมื่อเด็กหญิงบอกเช่นนั้น จาเค็นน่ะไม่สน แต่ที่สนน่ะคือเส็ตโชมารูต่างหาก นึกแล้วก็มองไปที่ร่างสูงที่ในมือถือช่อดอกไม้ดอกเล็กเอาไว้ด้วย

     อินุยาฉะรู้สึกแปลกใจอย่างมาก คนเย็นชาอย่างเส็ตโชมารูน่ะหรือที่จะรับดอกไม้จากใคร ๆ น่ะ แต่ที่เขาเห็นอยู่นี่ก็ยืนยันแล้ว ว่าแล้วร่างเพรียวบางก็มองรินที่ยังคงยิ้มอย่างร่าเริง เด็กหญิงคนนี้.....หรือว่า.....

     อินุยาฉะรู้เจ็บแปลบขึ้นมา.....

     "ริน...ไปได้แล้ว"เส็ตโชมารูเอ่ยเรียบ ๆ ก่อนจะมองที่อินุยาฉะที่มีสีหน้าเศร้าหมองลงขณะรับกำไลดอกไม้มาจากเด็กหญิง

     เห็นดอกไม้แล้วก็เพิ่งนึกได้....ตอนเด็กๆ....ตอนที่พบกับอินุยาฉะครั้งแรก.....

     "ท่านเป็นใคร?"
 
     "ข้า...เส็ตโชมารู"

     เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับลูกชายอีกคนของท่านพ่อ เด็กชายที่เกิดจากลูกครึ่งปีศาจและมนุษย์ เป็นคนที่เขาเกลียดชังมาครั้งเพียงได้ยินชื่อ เพราะทำให้วงศ์วานของเชื้อสายต้องแปดเปื้อน แต่ไม่นึกเลยมาเมื่อมาพบเข้าจริง ๆ แล้ว หัวใจกลับเต้นไม่เป็นส่ำอย่างประหลาด พร้อมกับความรู้สึกที่ก่อเกิดขึ้นมาข้างใน

     ร่างบางยิ้มน้อย ๆ ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้งาม ความงามของดอกไม้ลดลงไปเมื่อเพียงร่างบางยิ้มเท่านั้น

     "ข้าชื่ออินุยาฉะ"

     "ข้ารู้จักเจ้า"ร่างสูงตอบ

     "จริงหรือ!? แต่ข้าไม่เคยรู้จักท่านมาก่อนเลย"ร่างบางเอ่ยอย่างแปลกใจ

     "ไม่จำเป็น"ร่างสูงเอ่ยกลับอย่างไม่ทันคิด ก่อนจะรู้สึกผิดขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าหวานสลดลง "ข้า....เจ้าทำอะไรอยู่?"

     ร่างบางมองของในมือก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มร่าเริงอีกครั้ง "กำไลดอกไม้ ท่านแม่เป็นคนสอนข้าเอง"ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาใกล้เส็ตโชมารู ยื่นกำไลดอกไม้ให้ "ข้าให้ท่าน"

     ร่างสูงมองกำไลดอกไม้ ก่อนจะรับมาอย่างว่าง่าย รู้สึกแปลกใจเหลือเกินว่าทำไมเขาถึงรับมันมา

     "หากเป็นไปได้ มาเล่นกับข้าอีกได้หรือไม่"อินุยาฉะในวัยเด็กขอร้อง

     เส็ตโชมารูมองใบหน้างาม ก่อนจะเอ่ย "ได้...ถ้าข้าว่างพอ"

     "ข้าจะรอท่าน ท่านเป็นคนแรกที่ยอมเล่นกับข้าเช่นนี้"

     ........ตั้งแต่ครั้งนั้นมา ก็ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจรับรู้ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ไปเจออินุยาฉะตามที่บอก เพราะกลัวว่าจะหวั่นไหวกับร่างบางเข้าสักวัน แต่ผ่านไปวันแล้ววันเล่า การออกห่างจากอินุยาฉะกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เขายิ่งโหยหาอินุยาฉะมากขึ้นแทน

     แต่ดูท่า...เจ้าตัวจะลืมเรื่องครั้งนั้นไปแล้วละมั้ง? เส็ตโชมารูคิด

     "ไหน ๆ ก็ไปทางเดียวกันแล้ว ไม่ไปด้วยกันเหรอค่ะพี่อินุยาฉะ"รินยังคงขอร้องต่อไป

     "ไปเถอะนะ พี่จะไปกับเพื่อน ๆ ของพี่"อินุยาฉะตอบ

     "ค่ะ"รินเอ่ยอย่างยอมแพ้และเสียดาย

     อินุยาฉะมองกำไลดอกไม้ ก่อนจะมองไปที่เส็ตโชมารู และรีบเบือนหน้าหนีเมื่อสบกับดวงตาสีอำพันของร่างสูง

     "ไปกันเถอะ"อินุยาฉะบอก

     เส็ตโชมารรู้สึกไม่พอใจนักที่ร่างบางทำเช่นนั้นแต่ก็หันหลังให้และเตรียมจะเดินจากไป

     กรรรรรรรร!!

     ร่างของเสือปีศาจตัวใหญ่พุ่งเข้าหาอินุยาฉะที่ไม่ทันระวังตัวจนถูกมันพุ่งเข้าใส่กระเด็นไปไกล ล้มลงกับพื้นอย่างเจ็บปวด

     โฮกกกกกก!!

     มันคำรามลั่น และตามมาด้วยเสือปีศาจอีกมากมาย เขี้ยวยาวสีขาวของมันทั้งสองซี่เต็มไปด้วยเลือดสด เดาได้ว่ามันคงจะเพิ่งล่าอาหารมาได้เสร็จ แต่อาหารนั้นคงไม่พอจนต้องมาล่าพวกเขาแทน


     "อินุยาฉะ!"คาโงเมะร้องอย่างตกใจ

     "อะ โอย...."ร่างเพรียวค่อย ๆ ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ เพราะอาการเจ็บปวดจากการถูกกระแทกเมื่อครู่

     กรรรรรรรรร!!

     เสือปีศาจเริ่มโจมตีอีกครั้ง คราวนี้ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้กับมันทันที

     เสือปีศาจตนหนึ่งพุ่งเข้าหาอินุยาฉะ ร่างบางเบิกตาโตจับด้ามดาบแต่ยังไม่ทันชักมันออกมา ร่างสูงแกร่งของเส็ตโชมารูก็มาโผล่อยู่ตรงหน้า ร่างสูงให้ดาบเขี้ยวฟ้าฟื้นฟันร่างของเสือปีศาลจนมันได้แผลยาวอาบเลือดกระเด็นไปไกล

     "เป็นอะไรไปเล่าอินุยาฉะ เพียงแค่นี้ถึงกับไม่อาจชักดาบได้เลยหรือ"

     "เจ้าไม่ต้องมายุ่ง!!"ร่างเพรียวว่า ชักดาบออกจากฝัก "อย่ามายุ่งกับข้าอีก!! ข้าไม่ต้องจะเป็นหนี้เจ้า ไม่ต้องการจะเป็นอะไรกับเจ้าอีกแล้ว!!" ดูเหมือนถ้อยคำนั้นจะแฝงความนัยบางอย่างเอาไว้และเส็ตโชก็รับรู้ อินุยาฉะรู้สึกโกรธตัวเองที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่ก็ไม่ว่าอะไรต่อแต่รีบเข้าไปจัดการกับพวกอสูรที่เหลือ

      การต่อสู่ยังคงดำเนินต่อไป แต่พวกมันแกร่งเสียจนต้องใช้เวลานานในการล้มพวกเสืออสูรแต่ละตัว

     "ว้ายยยย!!"รินร้องลั่นเมื่อเสือปีศาจตนหนึ่งโผล่มาข้างหลังหมายจะขย้ำเธอ

     อินุยาฉะรีบวิ่งเข้าไปช่วยแต่ ร่างสูงของเส็ตโชมารูไปถึงก่อน ร่างสูงอุ้มรินขึ้นและฟาดฟันเจ้าเสืออสูรนั้นและพารินขึ้นไปบนต้นไม้และให้เธอรออยู่บนนั้นและกลับลงมาร่วมวงการต่อสู้ต่อ

     อินุยาฉะมองการกระทำนั้นตลอดเวลาอย่างปวดร้าวใจ เป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ ด้วย....คนที่เปลี่ยนแปลงเส็ตโชมารู คือ ริน เด็กหญิงคนนั้นจริง ๆ ด้วย....รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าวขึ้นมา....

     กรรรรรรรร!!

     "อินุยาฉะ!!"คาโงเมะกรีดร้อง

     เลือดสีแดงสาดกระเช็น กระเด็นเปรอะทั่วบริเวณ หัวของสัตว์ร้ายกระเด็นไปไกล ขณะที่ร่างของสัตว์ร้ายล้มลงนอนกับพื้นแน่นิ่งจมกองเลือด

     "เจ้าเป็นอะไรไป!"เส็ตโชเอ่ยเสียงดังอย่างไปพอใจหันมาทางอินุยาฉะ ก่อนจะแปลกใจเมื่อเห็นร่างบางน้ำตาไหลอาบแก้ม

     โฮกกกกกกกกกกก!!

     เส็ตโชมารูดึงร่างบางเข้ากอดแน่นและพาขึ้นไปบนต้นไม้ หลบการโจมตีของอสูร

     "ปล่อยข้า! ปล่อยข้านะ!"ร่างบางดิ้นรนโวยวาย รีบออกห่างจากร่างสูง

     "เจ้าร้องไห้ทำไม"เส็ตโชมารูถามอย่างแปลกใจ

     อินุยาฉะไม่ตอบ แต่มองร่างสูงอย่างรวดร้าวใจและกระโดดกลับลงไปร่วมสู้อีกครั้ง เส็ตโชมารูมองตามอย่างไม่สบอารมณ์

แต่ยิ่งสู้ เสือปีศาจยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกมาก พวกมันคงไม่ได้มีดีแค่อึดและดุร้ายเท่านั้นแล้วกระมั้งนี้!! พวกมันคงฉลาดพอที่จะค่อย ๆ ปรากฎกายออกมาทีละตัวสองตัวแทนที่ตัวที่ตายไปอย่างเป็นระบบ

     "ไม่ไหวแล้วนะ!! ฉันจะหมดแรงอยู่แล้ว!!"ซังโกะที่ว่าอึดแล้วยังต้องเอ่ยคำนี้ออกมา

     "นั่นสิ เราต้องหนีกันแล้วละ!! เจอกันที่ทางออกของป่า!!"มิโรคุว่า ทุกคนทำตามนั้น

     ชิปโปะพาคาโงะเมะหนีไปก่อนตามที่อินุยาฉะสั่ง แม้เธอจะขัดขืนแต่สุดท้ายก็ถูกชิปโปะพาไปจนได้รินกับจาเค็นก็ไปด้วยตามคำสั่งของเส็ตโชมารู มิโรคุและซังโงะขี่คิร่าราหนีไป อินุยาฉะต้านพวกสัตว์อสูรไว้ แต่พวกมันที่ยังไม่ได้ออกมาจากที่ซ่อก็ต่างก็แยกย้ายตามพวกที่หนีไปก่อนทันที อินุยาฉะกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ เขาจัดการตัวตรงหน้าได้สักที แต่เล่นเทบยืนไม่ขึ้นเพราะความเหนื่อยล้าและกำลังกายกำลังจะหมด

     "ไปได้แล้ว!"ร่างสูงคว้าข้อมือของอินุยาฉะเอาไว้ แต่ร่างบางสะบัดออก

     "เจ้าจะไปก็เรื่องของเจ้า ข้าต้องจัดการพวกนี้ก่อน!!"

     "หัดดูสารรูปตัวเองซะบ้าง!! ไม่ไหวแล้วยังจะดื้ออีก!!"

     "เรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องมายุ่ง!!"ร่างบางว่า

     เส็ตโชมารูยิ่งไม่พอใจหนัก กระชากข้อมือร่างบางเข้ามาใกล้และเอ่ย "ถ้าข้าบอกว่าต้องไปก็คือต้องไป!!" แล้วก็ช้อนตัวร่างบางขึ้นจากพื้น อินุยาฉะพยายามดิ้นรนแต่ร่างสูงไม่สนใจอีกต่อไป พาร่างบางขึ้นสู่ด้านบน ก่อนจะค่อยๆร่วงลงสู่เบื้องล่างบนกิ่งไม้และอาศัยความเร็วหลบหนีไปตามกิ่งก้านของต้นไม้อย่างรวดเร็ว เสือปีศาจรีบตามไปทันที

     "ปล่อยข้าลงนะ! ปล่อยข้า!"

     "หุบปากซะ! อยากจะให้พวกมันตามมาหรือยังไง!"

     ร่างบางเงียบลง แต่มีสีหน้าไม่พอใจ ก้มหน้าลงเพื่อหลบจากมองร่างสูง หลับตาแน่น ไม่อยากเห็นอีกแล้ว....ไม่เอาแล้ว....หากมองเส็ตโชมารูต่อไปเขาต้องเจ็บยิ่งกว่านี้แน่ ๆ .....

     ร่างสูงเหลือบมองร่างบางในอ้อมแขนอย่างสงสัย เขามองไปด้านหลังเห็นเสือปีศาจกำลังออกห่างออกไป เขารีบหาที่ซ่อนอย่างรวดเร็ว และก็พบถ้ำอยู่ไม่ไกล เส็ตโชมารูทิ้งตัวลงสู่เบื้องล่าง กระชับร่างบางในอ้อมแขนแน่นและรีบเข้าไปในถ้ำ และใช้อาคมปีศาจในการพรางตาและพรางกลิ่นไอปีศาจจากพวกเสือปีศาจได้ทันท่วงที เสือปีศาจหยุดนิ่งอยู่หน้าถ้ำ พวกมันมองไปรอบ ๆ ดมกลิ่นอย่างสงสัย ก่อนจะพากันวิ่งเลยผ่านไปอีกทางแทน

     เส็ตโชมารูมองอย่างพอใจ ก่อนจะมองร่างบางในอ้อมแขน

     "พวกมันไปแล้ว"

     อินุยาฉะลืมตาขึ้น ก่อนจะรีบผลักร่างสูงออกห่างจากตนและรีบเขยิบตัวหนีเส็ตโชมารู ร่างสูงมองตามร่างบางอย่างสงสัย อินุยาฉะพยายามไม่สนใจร่างสูง ก่อนจะเก็บดาบเข้าฝัก และเตรียมจะเดินออกไปจากถ้ำ

     "นี่เจ้าจะไปไหน"เส็ตโชมารูเอ่ย

     "ไปให้พ้นจากเจ้ายังไงละ"

     ร่างบางเอ่ย ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกไม่พอใจ คว้าข้อมือร่างบางเอาไว้และหันตัวอินุยาฉะให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

     "เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"

     "เรื่องของข้า สิทธิ์ของข้า เจ้าไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับข้า!"

     "แล้วอยากให้ข้ามีสิทธิ์นั้นตอนนี้เลยมั๊ยเล่า!!"ดึงร่างบางเข้ามาใกล้และโอบเอวเพรียวบางนั้นไว้แน่น

     "อ๊ะ!! นี่เจ้าทำบ้าอะไร!!"

     "ก็มีสิทธิ์เหนือเจ้ายังไงเล่า! ว่าไง จะฟังข้าดี ๆ หรืออยากจะมอบสิทธิในตัวเจ้าให้ข้า"

     อินุยาฉะได้ยินเช่นนั้นก็เจ็บใจและน้อยใจในตัวร่างสูงยิ่งนัก เจอหน้ากันก็เอาแต่ตะคอกต่อว่า ทำรุนแรงกับเขายังกับเห็นเพียงเขาเป็นเพียงของไร้ค่า ทีกับรินละห่วงกันนัก ทำไมเขาถึงต้องมีความรู้สึกเช่นนั้นให้เส็ตโชมารูด้วยนะ!!

     "ก็ได้!! ก็ได้!! จะทำอะไรก็ตามใจเลย! ไหนๆเจ้าก็เกลียดข้าแล้วนิ จะทำอะไรก็เชิญ!!" ร่างบางว่าสะบัดตัวหนีกอดตัวเองแน่น

     "ก็ดี"ร่างสูงเอ่ย "งั้นจงอยู่แต่ในนี้จนกว่าข้าจะแน่ใจว่าข้างนอกปลอดภัย"

     ร่างบางเดินผ่านร่างสูงเข้าไปในถ้ำและนั่งลงอย่าว่าง่าย ยกเข่าขึ้นตั้งและอาใบหน้าซุกไว้ที่หัวเข่า เส็ตโชมารูมองตามก่อนจะถอนหายใจหนัก สงบสติอารมณ์ เพราะคนหัวดื้อตรงหน้าแท้ ๆ ทำให้เขาต้องเผลอตัวเปิดเผยอารมณ์ออกไปจนได้ ทั้งที่เป็นห่วง แต่ร่างบางดูจะไม่สนใจความห่วงใยของเขาเลยแม้แต่น้อย

     ร่างสูงนั่งลงตรงข้ามกับร่างบางก่อนจะรอคอยอย่างใจเย็น มองออกไปที่ปากถ้ำที่ฟ้าเริ่มมืดแล้ว คงจะต้องรอจนกว่าพรุ่งนี้เช้า ถึงจะออกเดินทางได้ แต่ได้กลิ่นน้ำแบบนี้....หวังว่าคงไม่ใช่ฝน.....

     เส็ตโชมารูหันไปมองร่างบางที่ยังคงนั่งกอดเข่าใบหน้าซุกไว้กับเข่าเช่นเดิม ทำไมนะ ทำไมตอนนั้นอินุยาฉะถึงร้องไห้.....

     ร่างสูงตัดสินใจยืนขึ้น เดินเข้าไปใกล้ร่างบาง "อินุยาฉะ...."

     "........"

     "เจ้าได้ยินข้าหรือเปล่า อินุยาฉะ...."

     ลดตัวลงจับไหล่ร่างบาง

     "ฟี้~...."

     หลับไปซะแล้ว....ร่างสูงคิด ก่อนจะยืนขึ้นอีกครั้ง และเดินออกไปจากถ้ำเพื่อไปหาฟืนมาก่อไฟ.....

     ....................

     อินุยาฉะตื่นขึ้นมาในที่สุด ร่างบางที่เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัวตื่นเต็มตา ก็พบว่าตนกำลังอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูง

     "อ๊ะ! นี่เจ้า!?"

     "เจ้านอนหลับตัวสั่นและก็พูดมาว่าหนาว ข้าก็เลยต้องช่วย"เส็ตโชมารูเอ่ยหน้าตาย โยนกิ่งไม้เข้าไปในกองไฟอีกเพิ่มความอบอุ่นขึ้น "ฝนตกหนัก คาดว่าพายุคงเข้า"

     แต่อินุยาฉะไม่ได้สนใจในสิ่งที่ร่างสูงพูด เขารีบผละออกจากอ้มแขนนั้นก่อนจะเอ่ยเสียงดัง "อย่ามายุ่งกับข้า!"

     เส็ตโชมารูมองร่างบางที่อยู่ไม่ไกลตัวนักอย่างไม่สบอารมณ์ "ทำไมเจ้าถึงไม่อยากให้ข้าอยู่ใกล้เจ้านัก"

     "ง่ายมาก เพราะข้าเกลียดเจ้าและเจ้าก็เกลียดข้า แค่นี้แหละ!"แล้วก็นั่งกอดเข่าตัวเองเหมือนเดิม สายตาสีอำพันมองไฟที่กำลังคุกกรุ่นอย่างเศร้าหมอง

     แต่เส็ตโชมารูไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้น "ลุกมานี่"

     "อย่ามาสั่งข้านะ!"

     "ข้าบอกว่าให้เข้าลุกมาหาข้า"

     "ไม่!"

     "ถ้าเจ้าไม่มา...ข้าจะยึดดาบของเจ้าไว้"ว่าแล้วก็ชูดาบของอินุยาฉะที่ปลดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ให้ร่างบางดู อินุยาฉะเบิกตาโตมองข้างกายพบว่าดาบไปอยู่แล้วจริง ๆ

     "เอาคืนมานะ!!"

     "มานี่สิ"

     ร่างบางกัดฟันกรอด เดินเข้ามาใกล้ร่างสูงแต่โดยดี เส็ตโชมารูจับร่างบางมานั่งบนตัก อินุยาฉะขัดขืน หน้าเริ่มแดง

     "นี่! ปล่อยข้าสิ!! ปล่อย!!"

     "นั่งนิ่งๆ"สั่งเสียงเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงไม่น่าไว้ใจอย่างมาก อินุยาฉะจำต้องยอมนั่งนิ่ง ๆ แต่โดยดี "เจ้าน่ะ ไม่สบายและยังฝืนตัวอีก"

     อินุยาฉะแปลกใจว่าทำไมร่างสูงถึงรู้

     "ไม่ไหวแล้วยังจะฝืน หลอกพวกเขาเจ้าได้ แต่หลอกข้าไม่ได้หรอก ตอนที่อุ้มเจ้า ตัวเจ้าร้อน"

     "อย่ามาสนใจข้าเลย"ร่างบางว่า เบือนหน้ามองไปทางกองไฟ....ใช่...อย่าสนใจข้าเลยเส็ตโชมารู หากท่านทำแบบนี้ ยิ่งทำให้ข้ามีความหวัง ทำให้หัวใจของข้ายิ่งรักท่านมากขึ้น.....

     "ทำไมละ หากข้าจะสนใจเจ้า"ว่าพลางใช้มือใหญ่หันใบหน้างามให้มาสบตาตน ร่างบางสะบัดหน้าหนี

     "ก็บอกแล้วไง...ข้าเกลียดเจ้า!"

     "เกลียดจริงหรือเปล่า"เส็ตโชมารูเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ "หรือเจ้าคิดอะไรกับข้าอยู่กันแน่"

     "อย่าพูดออกมาเชียวนะ!"อินุยาฉะว่าเสียงดัง "ข้าเกลียดเจ้า เกลียดเจ้า! นั่นแหละคืดความจริง ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!!"

     ทั้งสองสบตากันนาน จนอินุยาฉะเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน "หากฝนหยุดตก ข้าก็จะไป"

     "หากเจ้าจะไป ก็ต้องไปกับข้า"เส็ตโชมารูเอ่ยแกมสั่ง

     "ไม่จำเป็น ข้าหาทางออกจากป่าเองได้"

     "แต่รินและจาเค็นอยู่กับพวกของเจ้า อย่างไรเสียข้าก็ต้องไปทางเดียวกับเจ้าอยู่ดี"

     รินอีกแล้ว.....อินุยาฉะกำมือแน่น เส็ตโชมารูสังเกตเหน ก็จับมือนั้นขึ้นมา

     "เลือดออกแล้ว"เอ่ยพลางคลายมือนั้นออก และใช้ลิ้นร้อนเลียจุดที่เลฌบของอินุยาฉะจิกลงไปจนเกิดเลือด

     "อย่า!!"ร่างบางชักมือกลับ

     "ทำไมถึงกำมือแน่นแบบนั้น"ร่างสูงถาม แต่ร่างบางไม่ตอบ "แล้วทำไมตอนนั้นเจ้าถึงร้องไห้"

     อินุยาฉะก็ยังไม่ยอมตอบ ร่างสูงที่ไม่อาจทนได้อีกต่อไปจับใบหน้าหวานให้มองตนก่อนจะเอ่ย "ตอบข้ามาสิอินุยาฉะ ไม่เช่นนั้น ข้าจะไม่ทนความดื้อดึงของเจ้าอีกต่อไป!!"

     "ปล่อยข้านะ! ข้าจะตอบไม่ตอบก็เป็นเรื่องของข้า!!"

     "จงตอบมา!!"

     "ไม่!!"

     ร่างสูงไม่ทนอีกต่อไป จับร่างบางกดลงกับพื้นหินของถ้ำและก้มลงประทับริมฝีปากของตนลงกับริมฝีปากที่อวบอิ่มนั้นทันที อินุยาฉะเบิกตาโตอย่างตกใจ ก่อนจะพยายามดิ้นรนขัดขืน ร่างสูงเปลี่ยนมารวบข้อมืบางด้งบมือเดียวและใช้มือที่ว่างประคองใบหน้างามไม่ให้หันหนีไปไหน

     "อืม..อื้อ! ปล่อย อุ๊บ!"

     ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางพยายามผลักไสร่างสูง แจ่ทำไม่ได้โดยง่ายนัก ลิ้นร้อนของร่างสูงควานหาความหวานล้ำอย่างกระหายและพอใจ ร่างบางที่ไม่เคยมาก่อนพยายามช้ลิ้นดันการรุกล้ำของร่างสูงกลับ แต่กลับกลายเป็นการกระตุ้นร่างสูงเสียมากกว่า ลิ้นร้อนของทั้งคู่ตวัดพันเกี่ยวกันไปมา

     มือใหญ่ละจากใบหน้ามาที่อาภรณ์สีแดงของอินุยาฉะและปลดเปลื้องมันออกอย่างง่ายดาย มือใหญ่ลูบไล้แผ่นอกงานอย่างพอใจ

     "อืม อื้อ!...อืม...อื้ม...."ร่างบางเริ่มน้ำตาไหล ตัวสั่นด้วยความกลัว น้อยใจที่ร่างสูงทำร้ายตนแบบนี้

     เส็ตโชมารูละจากริมฝีปากอิ่มอย่างเสียดาย ก่อนจะมองร่างบางที่กำลังสะอื้นไห้

     "ฮึก...ปล่อยข้า...ฮึก...."

     "เช่นนั้นก็จงตอบคำถามของข้ามาสิ"

     แล้วก็ก้มลงโลมเลียที่ลำคอขาวผ่อง สร้างรอยรักเอาไว้หลายจุด ร่างบางเผลอครางออกมาก่อนจะรีบกัดฟันเงียบเสียง

     "อา...อืม...อย่า...อ๊ะ...."

     มือใหญ่นวดคลึงแผ่นอกเนียนและหยุดลงที่ปุ่มกุหลาบ ลิ้นร้อนลากลงมาที่ปุ่มกุหลาบ โลมเลียขบเม้มมันเป็นการหยอกล้อ

     "อ๊า...ไม่!...ปล่อยข้านะ!!"ร่างบางผลักร่างสูงและ

     เพี๊ยะ!

     ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงกระแทก ก่อนจะหันกลับมามองร่างบางที่นอนกอดตัวเอง ตัวสั่นด้วยความกลัว ร้องไห้สะอึกสะอื้น

     "ฮึก...ข้าไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของเจ้านะ!!"

     ร่างสูงมองร่างบางอย่างรู้สึกผิด แต่ก็ยอมรับว่ามันอดไม่ได้จริง ๆ ก็เมื่อคนข้างล่างทำท่าทีเช่นนั้น

     "เจ้าเห็นข้าเป็นอะไร! ถึงข้าจะเป็นครึ่งอสูร ข้าก็มีเกียรติและศักดิ์ศรีของข้า! ข้าไม่ใช่ตัวแทนของใคร!!"

     "ตัวแทน? เจ้าพูดอะไรของเจ้าอินุยาฉะ" ร่างสูงเอ่ยไม่เข้าใจ

     "ขอร้องละเส็ตโชมารู....หากหัวใจเจ้าเป็นของคนอื่น หากเจ้ารักใครอยู่แล้ว ได้โปรด...ฮึก...อย่าทำกับข้าเช่นนี้...อย่าทำให้ข้าต้องเจ็บปวดไปกว่านี้อีกเลย"

     "อินุยาฉะ....."ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่ว ประคองร่างบางที่กอดตัวเองแน่นเข้ามาสู้อ้อมกอดอบอุ่น ร่างบางยิ่งสะอื้นไห้หนัก

     "ปล่อยข้าเถอะ....ข้าทนไม่ไหวแล้ว...ข้ารักท่านเหลือเกินเส็ตโชมารู...ฮึก...ข้ารักท่าน"

     ร่างสูงมองร่างบางในอ้อมแขนอย่างตกใจกับคำสารภาพ ก่อนที่รู้สึกดีใจและพอใจอย่างมาก....

     "ข้ารักท่าน...ฮึก...แต่ข้ารู้ดี ว่าหัวใจท่านไม่ได่มีไว้ให้ข้า...ข้ารู้ว่าท่านรักใคร...ฮึก...ดังนั้น...ปล่อยข้าไปเถอะ...อย่าทำดีกับข้าอีกเลย ฆ่าข้าเสียดีกว่า...ฮึก....อย่าทำกับข้าเช่นนี้เลย...ฮึก..."

     "อินุยาฉะ เจ้าพูดอะไรของเจ้า"

     "ข้าพูดความจริง!"ร่างบางดันตัวออกจากอ้อมแขน จ้องมองร่างสูงด้วยดวงตาอำพันไหววูบ น้ำใสไหลอาบพวงแก้มนุ่มเพิ่มความงามได้อย่างน่าอัศจรรย์ "หัวใจของท่านไม่ใช่ของข้า...อย่ายุ่งกับข้าอีกเลย..."

     ร้องบางสะอึกสะอื้นซบหน้าลงกับฝ่ามือ

     "อะไรทำให้เจ้าคิดช่นนั้นอินุยาฉะ...ทำไมเจ้าถึงคิดว่าหัวใจข้าเป็นของคนอื่น"ร่างสูงถาม จับไหล่ร่างบาง

     "เด็กคนนั้น...."อินุยาฉะเอ่ยพรั่งพรูทุกความรู้สึกออกมาอย่างควดคุมไม่อยู่ "ริน...เด็กคนนั้นทำให้เจ้าเปลี่ยนไป...เด็กคนนั้นเปิดใจของเจ้า..ฮึก..เด็กคนนั้นเป็นคนสำคัญของเจ้า ถึงขนาดที่เจ้ายอมตายเพื่อเด็กคนนั้น...ข้าเห็นเช่นนั้น..ฮึก..เจ้ายอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อปกป้องเด็กคนนั้น...ฮึก..."

     เส็ตโชมารูได้ยินเช่นนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้

     "หึหึหึหึ"

     อินุยาฉะมองร่างสูงอย่างไม่พอใจ "เห็นมั๊ย! เจ้าหัวเราะเยาะความรู้สึกของข้า! ฮึก!  ข้าเกลียดเจ้าที่สุด! ฮึก!"ร่างบางยิ่งร้องไห้หนัก เส็ตโชมารูรีบหยุดหัวเราะก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น

     "อย่าคิดเช่นนั้นอีกเลยอินุยาฉะ หยุดร้งไห้เถิด"ก้มลงเลียคราบน้ำตาให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน "เจ้าเข้าใจผิดไปแล้ว รินเป็นเพียงคนติดตามของข้าเท่านั้น ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น"

     ร่างบางส่ายหน้าไม่ยอมเชื่อ

     "คนที่เป็นเจ้าของหัวใจของข้าก็คือเจ้าคนเดียวเท่านั้น"ร่างสูงเอ่ยอย่างหนักแน่น ร่างบางเงยหน้ามองอย่างขอความจริง "เจ้าเป็นคนแรกและคนเดียวในหัวใจของข้าอินุยาฉะ ข้าไม่มีใครอื่นนอกจากเจ้า ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจ้าในสวนดอกไม้"

     "เอ๋?"ร่างบางแปลกใจ

     "ยังจำได้หรือไม่อินุยาฉะ"

     ร่างบางคิด.....แล้วในที่สุดก็จำได้.....ครั้งแรกที่เจอร่างสูง ครั้งแรกที่ไหวหวั่น ยอมมอบหัวใจให้ร่างสูงโดยไม่รู้ตัว....คนที่เขารอคอยอยู่เสมอท่ามกลางทุ่งดอกไม้...แต่ไร้วี่แววของร่างสูง...

     "ทำไม...แล้วทำไมเจ้าถึงไม่มา"ร่างบางเอ่ยถามอย่างเสียใจ

     "เพราะข้ากลัว....ตอนนั้นข้าสับสน กลัวจะเผลอรักเจ้า และมันก็เป็นเช่นนั้นจริง....ข้ารักเจ้าจนหมดหัวใจ แต่ข้าหลอกตัวเองตลอดมา...จนในที่สุดข้าก็รู้ว่า ข้าไม่อาจทนการหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว....ข้ารักเจ้าอินุยาฉะ"

     "จริงหรือ..."

     "จริงสิ"ร่างสูงเอ่ยยืนยัน

     ร่างบางน้ำตาไหลอีกครั้ง ก่อนจะโผเข้ากอดร่างสูงแน่น "จริงหรือเปล่า!...อยากหลอกข้านะ...ขอร้องละ อย่าพูดเพราะสงสารข้า เจ้าพูดจริง ๆ หรือเปล่า....ฮึก..."

     "ข้ายอมตายด้วยน้ำมือของเจ้าคนเดียว"ร่างสูงเอ่ยสาบานมั่น

     ร่างบางผละออกจากอ้อมแขนแกร่ง ร่างสูงประคองดวงหน้างามให้สบตา ก่อนจะมอบจุมพิตที่อ่อนละมุนนุ่มนวลกว่าเดิมให้ร่างบาง ครั้งนี้ร่างบางไม่ดิ้นรนอีกต่อไป ยอมหลงใหลไปกับรสจูบที่ร่างสูงมอบให้ แผ่นหลังของอินุยาฉะสัมผัสกับพื้นหินของถ้ำ วงแขนเรียวยกขึ้นกอดคอร่างสูง แลกรสจูบเปี่ยมรักอย่างว่าง่าย...

     "อา...อืม...เซ็ตโชมารู...อา...."

     เสียงครางหวานที่สั่นพร่า เพราะอารมณ์รัก....

     "อืม....."

     มือใหญ่ที่ลูบไล้สัมผัสทุกสัดส่วนขาวนวลของร่างบาง

     "อ๊า....อย่า...ตรงนั้น...อา...."

     การมอบรสรักแสนหวานและเร่าร้อนให้แก่กันและกัน

     "อา...เซ็ต..อ๊า...เซ็ตโชมารู...."

    ปรนเปรอด้วยสัมผัสสวาท ลูบไล้ด้วยความกระหาย ลิ้นร้อนที่หยอกล้อกับส่วนอ่อนไหว

     "เรียกชื่อข้าอีก...อืม...อินุยาฉะ...เรียกชื่อข้า...."

     "อ๊า....เส็ตโชมารู"

     ร่างกายที่บดเบียดเสียดสี สร้างความร้อนรุ่มและความกระหายให้กันและกัน...ร่างบางแอ่นกายอย่างเสียงซ่าน ร้องคราวตอบรับสัมผัสจากมือใหญ่ของร่างสูงที่ส่งเข้าไปข้างในกาย....

     "อึก...เส็ตโชมารู...อา...ข้า..อะ..ข้าเจ็บ...."

     นิ้วใหญ่ดันเข้าไปลึกอีก ค้นหาจุดสวาท...

     "อ๊ะ...อ๊า!...."

     ร่างบางแอ่ยกายรับเมื่อนิ้วใหญ่โดนจุดเสียวซ่านในกาย เล็บยาวจิกลงบนพื้นดินแน่น ครางเสียงหลง....

     "ข้าจะเข้าไปแล้วนะ"

     "อา...แฮ่กๆ...เส็ตโชมารู...แฮ่กๆ...ท่านรักข้าหรือไม่....."

     ร่างสูงมองร่างบางข้างใต้ ร่างเปลือยเปล่าที่งดงามแม้ท่ามกลางแสงสลัวของกองไฟ ดวงตาสีอำพันมอเขาด้วยความรักอันเปี่ยมล้น เส็ตโชมารูก้มลงเลียที่ยอดกุหลาบงาม ร่างบางครางรับ

     "อ๊า...."

     "ข้ารักเจ้า...อินุยาฉะ"

     "อา....อ๊ะ!....อ๊า!!!"

     ร่างสูงกระแทกเข้าภายใน ร่างบางกรีดร้องเสียงหลง ผวากอดร่างสูงแน่น เล็บจิกลงบนแผ่นหลังร่างสูงจนเลือดซิบ ก่อนจะครางอีกครั้งเมื่อร่างสูงกระแทกกายเข้ามาอีก

     "อา...อาๆๆ...เส็ตโชมารู...อ๊า...."

     ร่างของทั้งสองรวมเป็นหนึ่ง ฝนภายนอกยิ่งตกหนักเหมือนต้องการจะดับความเร่าร้อนของสองพี่น้องอสูรที่ปะทุขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง เหงื่อไหลโทรมไปทั้งกาย รสจูบเล้าโลมที่น่าสัมผัสจนมิอยากถอน การกระแทกกระทั้นที่เรียกเสียงครางหวาน

     "อา! อา!...เส็ตโชมารู!...อ๊า!!"

     "เรียกชื่อข้าอีก...อินุยาฉะ...เรียกชื่อของข้า..."ร้องขอพลางก้มลงเลียที่ต้นคอขาว

     "อา...เซ็ตโชมารู...อ๊ะๆ..."

    "อาๆ....อา...อือ...เส็ตโชมารู...อา...อ๊า!!!!"

     น้ำขาวขุ่นพุ่งเข้าสู่ภายในกายของร่างบาง ร่างบางแอ่ยรับการกระแทกครั้งสุดท้ายก่อนจะนอนหอบหายใจหนัก ภายใต้ร่างสูงที่ดูเหนื่อยหอบไม่แพ้กัน

     "ข้ารักเจ้า...เส็ตโชมารู...พี่ชายข้า"

     ร่างบางยกแขนกอดร่างสูงแน่น น้ำตาไหล...

     "ไม่ใช่..."ร่างสูงเอ่ยมองเข้าไปในดวงตาสีอำพัน "ข้าไม่ใช่พี่ชายของเจ้า...แต่ข้าคือคนที่รักเจ้า....ไม่มีวันเสื่อมคลาย"

     ทั้งสองประกบริมฝีปากอีกครั้ง และนนี้เพลงรักยังคงบรรเลงต่อไปอีกครั้ง......

     .....................

     อินุยาฉะลืมตาตื่นอย่างช้า ๆ ก่อนจะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่สัมผัสมาตลอดทั้งคืน ร่างบางยิ้มน้อย ๆ สัมผัสถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากแผ่นอกแกร่งนี้ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ เพื่อที่ร่างสูงจะได้ไม่ตื่นขึ้นมาเสียก่อน พลางมองไปที่ปากถ้ำ พบว่านี่เป็นเวลาสายแล้ว พระอาทิตย์สาดแสงเข้ามาในถ้ำได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

     ร่างบางหน้าเศร้าลง หันกลับมามองร่างสูง....คงต้องจากกันแล้ว.....

     อินุยาฉะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ แต่ถูกมือใหญ่ของใครบางคนรั้งไว้

     "เจ้าคิดจะไปโดยไม่บอกข้าหรือยังไง"

     ร่างบางหันมามองร่างสูง ค่อย ๆ นั่งลงอย่างช้า ๆ แต่ร่างสูงให้ร่างบางมานั่งบนตัก พลางใช้เสื้อสีขาวตัวใหญ่ของตัวเองคลุมตัวร่างบางเอาไว้

     "ตอบข้ามาสิ อินุยาฉะ"ถามพลางจูบที่กลางหน้าผากอย่างนุ่มนวล

     "ข้า...ข้าแค่...แค่..."

     "แค่อะไร?"

     "ข้าแค่...."ร่างบางทำหน้าเศร้า "แค่ไม่อยากจากเจ้าไปทั้งน้ำตา....ถ้าไปเงียบ ๆ คงจะดีกว่า...ข้าไม่อยากร้องไห้"

     "แล้วเจ้าไม่คิดถึงข้าหรือยังไงที่ทิ้งข้าๆไปเฉยๆ"เอ่ย พลางเลื่อนมือใหญ่ลงไปลูบต้นขาเรียว

     "อ๊ะ....อืม...."อินยาฉะลั้นเสียงด้วยความเขินอาย

     "ไปด้วยกันเถอะ....เราจะเดินทางไปหาพวกของเจ้าด้วยกัน แล้วค่อยแยกจากกัน อาจจะทำให้เจ้าร้องไห้ แต่ข้าสัญญา....ว่าเราจะต้องมาพบกันอีกครั้งแน่....และหากทั้งข้าและเจ้าไม่มีสิ่งใดที่จะต้องทำอีกต่อไป ข้าจะรีบไปรับเจ้ากลับมาอยู่กับข้าทันที"

     ว่าแล้วก็จุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มอย่างนุ่มนวลเป็นคำมั่นสัญญา ร่างบางยิ้มน้อย ๆ ทั้งน้ำตา ภาวนาให้เวลานั้นมาถึงเร็ว ๆ




THE END.....................................