"ยังไงก็ขอวานหน่อยละนะปราชญ์เลโมธี"
"หากมันช่วยให้เอเดนและเดมอสสงบสุขข้าก็ยินดี เอวิเดส"
ขณะนี้ ราชาปีศาจแห่งแดนคนบาป เอวิเดส กำลังนั่งเจรจากับปราชญ์ที่ทรงภูมิที่สุดของเอเดน มหาปราชญ์เลโมธี
"ข้าจะช่วยปกป้องเด็กคนนี้ให้เอง"
"ดี...หลานข้าอยู่ที่นี่จะปลอดภัยที่สุด ให้ลูคัสหลานข้าช่วยก็ได้อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็เป็นญาติของเขา ส่วนทางข้า ก็จะสกัดด่านเอาไว้เอง"ราชาปีศาจเอ่ยก่อนจะลุกข้นยืน "ขอบคุณสำหรับน้ำชา ข้าต้องลาละ"
"เรื่องด่านสกัด ให้ทางเอเดนช่วยมั๊ย ทางเราก็มีฝีมือไม่น้อยไปกว่าทางท่าน อย่างดินแดนนักรบแห่งคาโนวาล กษัติย์บาโรคงช่วท่านได้"
ริมฝีปากสวยเบ้อย่างไม่ชอบใจ "เจ้าหน้าบากนั่นนะเหรอ! ไม่ต้อง! พวกข้าจัดการเอง เอาไปเกะกะเปล่าๆ"
"หึหึหึ อย่างน้อยก็น่าจะช่วยได้นะ.....เห็นพวกท่านสนิทกันดี๊ดีนิ" มหาปราชญ์เอ่ยแกมหยอก
"ข้าไม่สน!"ราชาเอวิเดสตัดบทหน้าแดงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด? (อิอิ =W=) ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปทันที ส่วนมหาปราชญ์เลโมธีพอราชาเอวิเดสออกไปก็ทำท่าลิโพชูสองนิ้วทันที!
"โฮะๆๆ เรื่องกำลังอาจแพ้ แต่ฝีปากข้าชนะโว้ย โฮะๆๆๆ"
"ไอ้คาโลลลลลลลลลลลลลลล!!!!"
"เฮ้ย!!"
ตึง!!
โครม!!
ร่างเพรียวบางในชุดนอนลงไปกองกับพื้นห้องเป็นที่เรียบร้อย เมื่อเสียงเจ้าตัวป่วนประจำหอดังดังลั่นกว่าทุกวัน ซึ่งกลายเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดี แต่ไม่น่าพิศสมัยสำหรับใครบางคนอย่างนักบวชหน้าบูดผมทอง ลอเรนซ์ ซาโดเรีย เอ๊ย!! (เฟี้ยว~~!! ฉึก! อ่อก!>>คนเขียนโดนปักเข้ากลางหน้าผาก) หมายถึง! ลอเรนซ์ ดอร์น นั่นเอง
"ไอ้พวกบ้า!"คนหน้าบูดสบถ ตีหน้ายักษ์ ทั้งๆที่ถ้าไม่ทำแบบนั้นหน้าก็ออกจะสวยแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมเจ้าตัวชอบทำหน้าบึ้งทุกที แต่กระนั้นก็ไม่ได้ลดความงดงามลงเลยแม้แต่น้อย
"อ๊ะ?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างตกใจเมื่อรู้สึกหนักที่ขา เมื่อเขามองก็พบว่าผ้าห่มที่เขาห่มอยู่มันดูโป่งมากกว่าปกติ "อ๊ะ!! หนอย!!"
ลอเรนซ์เปิดผ้าห่ม แล้วก็พบดั่งที่คาด.....ไอ้คู่หูซาตานตัวดี นอนหลับสบายใจเฉิบๆ กอดเอวเขาแน่น ก่ายขากอดขาของเขาไว้ไม่ยอมปล่ย ลอเรนซ์มองไปที่เตียงนอนอีกเตียงที่ไม่มีร่องรอยของใดๆ แสดงว่าเมื่อคืนมันแอบมานอนกับเขาอีกแล้ว!!
"ไอ้ลูคัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!"
ผลั่ก!
โอ๊ย!!
"โห.....หน้าแดงเชียว"โซมาเนียเอ่ยทัก ชี้ไปที่แก้มซาตานจอมกวนที่เป็นรอยช้ำจากเท้าเพรียวๆของนักบวชขี้โมโห
"เห็นมั๊ยล่ะ! ลอรี่ใจร้าย"
เฟี้ยว~!
มีดสั้นลอยละล่อง หมายพุ่งตรงเข้าหาหัวดำของเจ้าซาตาน แต่ลูคัสยิ้มกริ่มเอียงตัวหลบได้อย่างสวยงาม ทำให้มีดเล่มน้อยแต่คมกริบพุ่งปักลงเฉียดใกล้มือของนักฆ่ามากปัญหาอย่างคิล ฟิลมัส คมมีดห่างจากมือเขาเพียวมิลเดียว คิลกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างหวาดเสียว
"อยากตายเหรอไง! เลิกเรียกชื่อปัญญาอ่อนแบบนั้นซักทีไอ้บ้า!"ร่าบางโวยเสียงดัง
"ทำไมละ นายออกจะน่ารักก็เหมาะกับชื่อน่ารักๆแบบนี้แล้วนิหน่า"ลูคัสยิ้มกรุ่มกริ่ม คนที่ถูกชมตรงๆว่าน่ารักหน้าแดงก่อนจะปามีดสั้นใส่ร่างสูงแก้เขินทันที
"ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ ไอ้บ้าลูคัส!!"
เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ ........
ว๊ากกกก!
ว๊าย!
เหวอ!
ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก!!
ซาตานอารมณ์ดียิ้มกริ่มที่หลบมีดได้ทุกเล่ม หันไปมองผลงานของคนน่ารัก ก่อนจะหันมาเอ่ยแกล้งทำท่าตำหนิ "จุ๊ๆๆๆ ไม่ดีๆเลยนะลอรี่"
"หุบปากไปซะ!"ร่างบางโวย
"เฮ้อ!! พวกนายทั้งคู่อย่าลืมจ่ายค่าเสียหายด้วยละ"โรเวนเอ่ยอย่างหน่ายๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินจากไปแต่แล้วก็ต้องหยุดกึกเมื่อศัตรูตัวฉกาจประจำหอเดินดุ่มๆเข้ามาประจัญหน้ากับเมจิกปริ้นซ์อย่างไม่กลัวเกรง มีเพียงผู้เดียว.....อาเธอร์ บริสตั้น เจ้าชายใจสิงห์
"ท่านอาเธอร์....."
"โรเวน....."
บรรยารอบๆเริ่มมาคุทันทีที่สองผู้ยิ่งใหญ่ประจัญหน้ากัน อาเธอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่โรเวนเพียงยิ้มน้อยๆ
"มีธุระอะไรหรือ ท่านถึงต้องถ่อมาถึงนี่?"ริมฝีปากสวยเอ่ยถาม
"อา...ที่จริงก็ไม่อยากมีหรอกนะ แต่จำเป็นต้องมี"อาเธอร์ตอบยียวน
"อย่าโยกโย้เลยท่าน ว่าธุระมาเลยดีกว่า"โรเวนเอ่ยตัดบท
"ปราชญ์เลโมธีเรียกให้เจ้า และเจ้าคู่หูนั่น"อาเธอร์ปรายตาไปทางคู่หูตัว L "พร้อมทั้งเจ้าหญิงแห่งความมืดและสหายของเธอ ไปเข้าพบ"
"มีเรื่องอะไร?"
"ข้าจะไปรู้เหรอ เลโมธีบอกแค่นี้"อาเธอร์ยักไหล่
"หึหึหึ ก็นั่นสินะ อย่างท่านน่ะใครเขาบอกเรื่องที่สำคัญๆให้รู้กันละ"โรเวนยิ้มอย่างอวดดี อาเธอร์จ้องมองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์
"ปากดีไปเถอะโรเวน ถ้าข้าทนไม่ไหวขึ้นมา....."อาเธอร์ยื่นหน้าคมคายเข้าไปใกล้ ร่างโปร่งเพรียวตกใจเล็กน้อย ".....ข้าจะจัดการปิดปากสวยๆของเจ้าด้วยปากของข้าเนี่ยแหละ"
เฮ้ยยยยยยย!!! O[]O!!!!!!
ทั้งห้องอุทานอย่างตกใจเมื่อเจออาเธอร์ประกาศตรงๆซึ่งๆหน้า โรเวนที่ตกใจไม่น้อยหน้าแดงก่ำ ทำอะไรไม่ถูก อาเธอร์ยิ้มก่อนจะเดินจากไป โรเวนที่ได้สติก็กำมือแน่น "หนอยแน่!" ร่างเพรียวเอ่ยอย่างโกรธแค้น ก่อนจะหันขวับไปมองทุกคนที่มองมาที่ตนเป็นตาเดียว "มะ มองอะไร มีอะไรจะทำก็ไปทำไป!!" เพียงเท่านั้นทุกคนก็รีบกลับไปทำกิจกรรมส่วนตัวของตัวเองต่อทันที "ลูคัส ลอเรนซ์ เฟริน คาโล คิล!!"โรเวนขานชื่อ "ปราชญ์เลโมธีเรียกพบ!! ตามมา!!"
"ครับ!! / ฮะ!!"ทุกคนขานรับทันทีเพราะกลัวโรเวนระเบิดลงอีกรอบ
ห้องของปราชญ์เลโมธี..........
"เอาละ.....มากันครบแล้วนะ"เลโมธมองทุกคน "อะแฮ่ม!"
"โบตันมั๊ยครับ"ลูคัสเอ่ยเสริม ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว "ก็เผื่อไว้" ซาตานยิ้ม
"ไม่ละขอบใจ....เอาละเข้าเรื่องละนะ....เมื่อวานนี้ราชาเอวิเดสมาหาข้า และได้มาขอความช่วยเหลืออย่างหนึ่ง"
"ความช่วยเหลือ?"เฟรินเอ่ยอย่างสงสัย
"ใช่แล้วเจ้าหญิง ขณะนี้....เมืองมายาซึ่งเป็นเมืองหนึ่งภายใต้การปกครองของเดมอส เป็นเมืองที่มีความสำคัญกับเดมอสมาก เพราะราชาของที่นั่นเป็นสหายสนิทของราชาเอวิเดส ตอนนี้เจ้าชายของเมืองมายา.....กำลังถูกลอบปลงพระชนม์"
"หา!?"
"หาไม่เจอหรอกอย่าหาเลย"น่าน~ มียิ่งมุข "เอาละ...ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาวันนี้ก็เพื่อจะให้รับทราบทั่วกัน เจ้าชายองค์นี้ต้องมาอยู่ในอารักษ์ขาของพวกเจ้า โรเวน ในฐานะที่เจ้าเป็นหัวหน้าหอ ข้าขอให้เจ้ารับรู้เอาไว้ เจ้าต้องคอยตรวจตราความปลอดภัยรอบๆหอและโรงเรียนให้ดี....ส่วนเฟลิโอน่า (เฟริน! : เฟรินค้าน) เรียกอย่างไหนก็เหมือนกัน เจ้าและสหายของเจ้าต้องช่วยดูแลเจ้าชายองค์นี้ แต่ว่า พวกเจ้าแค่ช่วยเท่านั้น คนที่จะดูแลเด็กคนนี้จริงก็คือ.....ลูคัส ซาโดเรีย และลอเรนซ์ ดอร์น"
"อะไรนะ!!!??"ลอเรนซ์อุทานอย่างตกใจ
"อะไรก็ What น่ะสิ"น่าน~ ยังไม่เลิก "เจ้าต้องช่าวยลูคัสในการดูแลเด็กคนนี้ เพราะเด็กคนนี้ก็เป็นญาติเธอเหมือนกันนะลูคัส"
ทุกคนหันไปมองลูคัสเป็นตาเดียว "แหะๆ"ซาตานตัวดียิ้มแห้งๆ "ก็ใช่ครับ"
"เอาล่ะ ในเมื่อทราบกันดีแล้ว วันนี้ราชาเอวิเดสและกษัตริย์บาโรจะมาส่งเจ้าชายน้อย เอ่อ....อีกสามสิบนาที"
"กษัตริย์บาโรมาด้วยเหรอครับ?"เฟรินถามอย่างสงสัย
"ต้องพูดว่า 'ค่ะ' ต่างหากเฟลิโอน่า"เลโมธีปราม "ที่ทั้งคู่ต้องมาด้วยพระองค์เองเพราะทางเอเดนได้ส่งทหารไปช่วยเหลือทางเดมอส สกัดทัพของพวกกบฎแห่งมายา ทางกษัตริย์ทั้งสองพระองค์เล็งเห็นว่าหากพระองค์มากันแค่สองคนจะดีที่สุด เพราะไม่เป็นที่สังเกตุและพวกพระองค์ก็ทรงมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องเจ้าชายองค์น้อยนี้ตอนนี้เหลืออีก.....ยี่สิบนาที"
"ทำไมผมต้องช่วยด้วยละ!"ลอเรนซ์ค้าน
"เพราะไหนๆเธอก็เป็นเพื่อนกับลคัส ก็ช่วยๆกันก็แล้วกัน"
"แต่ว่า!"
"ไม่มีแต่ลอเรนซ์ ดอร์น ฉันว่าพวกเธอไปเตรียมรับเสด็จดีกว่า"
"แต่ท่าน!!"
"เอาน่าๆลอรี่"ลูคัสตบบ่าร่างเล็กเบาๆ ลอเรนซ์เตรียมชักมีดแต่ติดตรงที่เลโมธีมองอยู่ จำต้องเก็บมีด ลูคัสยิ้มกริ่ม "ไหนๆเราก็ต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กทั้งคู่แล้ว เราก็มาช่วยกันดีกว่า ไป!"มือใหญ่คว้าข้อมือร่างเล็ก
"ไปไหน?"
"ก็ไปรับญาติฉันน่ะสิ"ว่าจบก็ลากลอเรนซ์ตามไปด้วยทันที
"เฮ้ย!! เดี๋ยวสิฉันยังคุยไม่จบเลย!!! เฮ้ย!! เดี๋ยวก่อนไอ้ลูคัส!!!!"
เหล่าผู้ได้รับหน้าที่ผู้อารักษ์ขาออกมายืนรอการเสด็จของสองกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่กับหนึ่งเจ้าชายผู้น่าสงสารอย่างกระวนกระวาย ลอเรนซ์นวดขมับตุบๆอย่างเหลือทน แค่มีไอ้ซาตานเจ้าปัญหาอยู่ด้วยทุกวันนี่ก็ลำบากได้อยู่แล้ว ยังจะเจอญาติตังกะเปี๊ยกของมันอีกเหรอเนี่ย
"อย่าทำหน้าเครียดอย่างนั้นสิ"ลูคัสเอ่ยยิ้มๆ ลอเรนซ์หันขวับมามองอย่างดุๆ "เดี๋ยวไม่น่ารักนะ"
"เงียบไปเลย!"
"มาแล้วๆ"เฟรินร้อง ทุกคนหันไปมองตาม ก็พบเกวียนเล่มใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามายังบริเวณโรงเรียน ไม่นานเกวียนเล่มนั้นก็จอดสนิท ทุกคนมองคนขับอย่างสงสัย
"ท่านพ่อ"คาโลเอ่ยเรียบๆ
สารถีเปิดผ้าปิดหน้าออก พบว่าเป็นใบหน้าของกษัตริย์บาโรจริงๆ ทุกคนรีบทำความเคารพทันที
"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวจะเป็นที่สงสัย"บาโรรีบเอ่ยทันที "พวกเจ้าต้องทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดก็พอ อย่าให้ใครรู้เข้าใจมั๊ย?"
"ครับ"ทุกคนขานรับ
"ส่วนเจ้าต้องพูดว่า 'ค่ะ' สิเฟลิโอน่า"ไม่วายมีเตือนเล็กน้อย เฟรินกลอกตา วันนี้เขาโดนสอนแบบนี้เป็นรอบที่สองแล้วนะเนี่ย
"ครับ เอ็ย! เพค่ะ"เฟรินรับแบบขอไปที
บาโรเพียงส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะลงมาจากเกวียน และเดินไปเปิดผ้าที่ท้ายเกวียน "ปลอดภัยแล้ว"
"เรียกให้พวกเขามาตรงนี้"เสียงคุ้นหูเอ่ย บาโรกวักมือเรียกทุกคนให้มายืนตรงท้ายเกวียน ทุกคนทำตาม ก่อนจะเห็นเอวิเดสอยู่ภายในเกวียน
"พ่อ"เฟรินเรียก
"ชู่ว์!"เอวิเดสรีบปรามทันที "เงียบไว้! ข้าต้องรีบไปแล้ว พวกนั้นตามพวกข้ามา ข้าต้องรีบล่อพวกมันให้ไปทางอื่น รับเด็คนนี้ไว้"เอวิเดสยื่นห่ออะไรบางอย่างให้ลอเรนซ์ที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่ว่าจู่ๆมือเล็กสีขาวก็คว้าคอเสื้อของราชาปีศาจเอาไว้ "ปัดโธ่! ปล่อยอาเถอะฮาเดส! อาต้องไปแล้วนะ..."
"ไม่เอา....ฮึก....แม่....แงๆๆๆ!!"
ทุกคนสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อเสียงของเด็กดังขึ้น งอแง ทันใดนั้นผ้าที่ห่อเด็กเอาไว้ก็คลายออก เผยให้เห็นเด็กชายตัวเล็กอายุราวหนึ่งถึงสองขวบกำลังร้องไห้งอแง ดวงตาสีอำพันบดบังด้วยน้ำตา
"แม่...แม่จ๋า....ฮึก...."เด็กชายพยายามยื้อยุดเอวิเดสเอาไว้
"ขอร้องละฮาเดส! แกมัวยืนเซ่อทำไมว่ะบาโร! มาช่วยกันหน่อยสิ!"อาวิเดสพยายาปลอบและพยายามดึงเด็กชายออก แต่ไม่เป็นผล เด็กชายยังเรียก 'แม่' ต่อไปจนทุกคนสงสัย
"ให้ตาย!"บาโรสบถ ก่อนจะเอื้อมมือไปอุ้มเด็กชายแทน เด็กชายร้องไห้จ้า ก่อนจะมองบาโร "เงียบซะ" บาโรดุ
เด็กชายเบะปาก "อึก ฮึก....ฮึก....พ่อจ๋า...."มือเล็กเอื้อมจะคว้าคอเสื้อบาโร แต่กษัตริย์นักรบดึงออกห่างได้ทัน "แงๆๆ พ่อจ๋า...."
"เอาละ พวกเจ้ารับเด็กไปซะที"เอวิเดสเอ่ย พลางเบ้ปาก
บาโรรีบส่งเด็กให้ลอเรนซ์ทันที เด็กชายที่ถูกส่งไปมาร้องไห้หนักกว่าเก่า ลอเรนซ์ที่พอจะเคยมีประสบการณ์เลี้ยงเด็กมาบ้างตอนเป็นนักบวชฝึกหัด ก็พยายามนึกทบทวนวิธีเลี้ยงทันที
"อะ โอ๋ๆๆ! อย่าร้องๆ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง"ลอเรนซ์ปลอบอย่างรวดเร็ว เด็กชายสบตาสีอเมทิสอย่างสงสัย จดจำใบหน้าวยไว้ ก่อนจะเริ่มหยุดร้องไห้เปลี่ยนเป็นสะอื้นแทน
"ฮึก...แม่จ๋า...."
"ให้ตาย....."ลอเรนซ์เบ้ปาก
"เรียกนายว่าแม่ด้วยแฮะ"ลูคัสยื่นหน้าเข้ามามองดูเด็กชายในอ้อมแขนของลอเรนซ์
เด็กชายหันมามองคนแปลกหน้าอีกคน พอเห็นใบหน้าคมคาย ก็เริ่มร้องเรียก "พ่อ...พ่อจ๋า....."
"เรียกฉันว่าพ่อด้วยแหะๆ"ลูคัสยิ้ม หันไปพูดกับนักบวชคู่หูอย่างมีเลศนัย
"พวกข้าต้องไปแล้ว ดูแลเด็กคนนี้ดีๆ ปกป้องเท่าชีวิต"เอวิเดสสั่ง "อ้อ! อย่าลืม ห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด!"
ว่าจบ เพียงไม่กี่นาที เกวียนเล่มโตก็บึ่งจากไปทันทีอย่างรีร้อน ทุกคนมองตามอย่างห่วงใย ก่อนจะหันมามองเด็กชายหน้าใหม่เป็นตาเดียว เด็กชายหยุดร้องไห้แล้ว ลอเรนซ์ที่อุ้มอยู่เช็ดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน ทุกคนมองอย่างอึ้งๆเพราะไม่เคยเห็นลอเรนซ์เป็นแบบนี้มาก่อน
"ไม่ร้อง...ไม่ร้อง...."ลอเรนซ์เอ่ยปลอบเด็กชายอย่างเบาๆ โดยไม่ได้สังเกตว่าทุกคนกำลังมองดูเขาอยู่
"แม่จ๋า...."เด็กชายเอ่ยเบาๆ จ้องลอเรนซ์อย่างสนใจ
"เห....เด็กนี่น่ะเหรอเจ้าชาย"คิลรีบเข้ามาดู เด็กชายมองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ย
"พ่อ...."
"ไหนๆหลบซิ"เฟรินผลักคิลออก ก่อนจะจ้องดูเด็ชาย คาโลเดินมายืนข้างๆ
"โห....ตาสวยอ่ะ"เฟรินเอ่ย
"กลิ่นพลังเวทย์เดียวกับพี่ลูคัสเลยล่ะครับ"คาโลเอ่ย
"แม่.....พ่อ...."เด็กชายยื่นมือไปหาคาโลและเฟริน
"ทำไมเด็กนี่เรียกคนนู้นคนนี้ว่าพ่อ ว่าแม่ไปหมดเลยนะ"โรเวนเอ่ย เดินเข้ามาดูบ้าง
"ไม่แปลกหรอกโรวี่"ลูคัสเอ่ย "ก็เด็กยังเล็กอยู่ ไม่แปลกที่จะโหยหาความรักความอบอุ่นจากบุคคลที่ใกล้ชิดและรักมากที่สุดอย่างพ่อและแม่"
เด็กชายจ้องมองโรเวนกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะยื่นมือไปหา "แม่...แม่จ๋า...."
"ถ้าเรียกมั่วอย่างนี้ก็คิดหนักละนะ!"โรเวนเบ้ปาก
"อ๋อ!"เฟรินร้อง "ผมเข้าใจแล้ว!"
"อะไร??"ทุกคนถาม
"ก็นี่ไง!"เฟรินชี้ไปที่เด็กชาย "ถ้าเด็กนี่ เห็นใครสวยๆ หรือหน้าตาสวยๆก็จะเรียกว่า 'แม่' แต่ถ้าเห็นใครหล่อๆ หน้าตาเท่ๆก็จะเรียกว่า 'พ่อ' นั่นเอง!"เจ้าตัวยุ่งสรุป
"แล้วเรียกฉันว่าแม่เนี่ยนะ!!"โรเวนและลอเรนซ์เอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
"ฉันว่าพาเด็กเข้าข้างในดีกว่า แดดร้อนๆแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพของเด็ก....ใช่มั๊ยจ้ะแม่"ลูคัสเอ่ยแกมหยอกร่างบางข้างๆไม่วายโอบไหล่ทำให้ดูสมจริง
"ไอ้บ้าเอ๊ย! อย่ามาเล่นบ้าๆนะ"ลอเรนซ์แยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปก่อน ลูคัสรีบตามไปทันที
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่คู่หูตัวแอลกันเป็นแถวไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็ตาม เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าเด็กน้อยตัวเล็กในอ้อมแขนของลอเรนซืน่ะสิ! ส่งเสียงร่าเริงเล่นกับลูคัสที่เดินตามมาติดๆ ร้องเรียกลูกคัสว่า 'พ่อ' และเรียกลอเรนซ์ว่า 'แม่' ตลอดเวลา
"เด็กนั่นเป็นใคร?"
"ลูกของรุ่นพี่สองคนเรอะ!!"
"จะบ้าเรอะ! ถึงจะผมดำและหน้าตาคล้ายๆพี่ลูคัสก็เถอะ แต่สีตานั่นมันสีอำพันเว้ย!"
"แต่ก็มีส่วนคล้ายพี่ลอเรนซ์นะ"
"หรือว่าจะลูกพี่สองคนจริงๆ!!"
เฟี้ยว~! เฟี้ยว~! เฟี้ยว~! ฉึก! ฉึก! ฉึก!
เหล่าผู้อยากรู้รีบหลบมีดบินกันเป็นแถวเมื่อลอเรนซ์ปาใส่เข้าให้ ลอเรนซ์หน้ามุ่ย มองกลุ่มซุบซิบอย่างดุดัน ก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่สบอารมณ์
"จ๊ะเอ๋! จ๊ะเอ๋!"ลูคัสเล่นกับเด็กชายตัวน้อยต่ออย่างไม่สนใจอะไร ลอเรนซ์มองอย่างเอือมๆที่มันทำตัวเป็นเด็ก
"ฮ่ะฮ่ะ! พ่อจ๋า พ่อจ๋า"เด็กชายตบมือน้อยอย่างชอบใจ ก่อนจะร้องเรียกเหมือนจะขอให้เล่นอีกรอบ
ลอเรนซ์มองไอ้คนที่กลายเป็นพ่อและเด็กที่กลายเป็นลูกอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก หน้าตาทั้งคู่คล้ายกันจริงๆน่ะแหละ โดยเฉพาะกลิ่นไอปีศาจที่แรงไม่แพ้กันเลยทีเดียว แต่ว่า.....ไอ้สองคนนี่เล่นแบบนี้ก็น่ารักดีแหะ.....ร่างบางยิ้มน้อยๆ ทำให้คนหลายคนที่มองอยู่ถึงกับอึ้ง เพราะเพิ่งเคยเห็นนักบวชหน้าบูดแห่งหออัศวินยิ้มเป็นครั้งแรก!! O[]O!!! แน่นอนว่าข่าวนี้ก็สะพัดไปอย่างรวดเร็ว
ตกเย็น หลังจากตระเวนอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่ไม่ยอมห่างไปทั่วโรงเรียนก็กลับมาที่หอ แถมวันนี้ก็แทบจะไม่ได้เรียกด้วยเพราะเจ้าตัวน้อยแย่งความสนใจของทุกคนไปหมด แม้แต่อาจารย์ยังหลงจนไม่เป็นอันเรียนเสียเลย
"นายเอาไปอุ้มมั่งสิ"ลอเรนซ์เอ่ยกับลูคัสพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีแดง ในห้องนั่งเล่นของหอร้างผู้คนอย่างประหลาด
"นายเป็นแม่นายก็อุ้มสิ ฉันเป็นพ่อนะ"ลูคัสเอ่ยยิ้มๆ น่งข้างๆร่างบาง "มีหน้าที่อุ้มแม่อย่างเดียว!"
"ไม่ตลกนะเฟ้ย!!"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงดัง ทำเอาฮาเดสตกใจ เบะปากเริ่มงอแงทันที
"แงๆๆๆ..."
"เห็นมั๊ยนายทำลูกร้องไห้แล้ว"ลูคัสเอ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์
"เพราะแกนั่นแหละ!"ลอเรนซ์ว่า ก่อนจะรีบหันไปปลอบฮาเดสทันที "โอ๋ๆ อย่าร้องๆน้า~ นิ่งซะๆ"ลอเรนซ์กอดปลอบอย่างอ่อนโยน
ลูคัสที่มองอยู่ก็ยิ้มกว้าง "นายนี่เหมาะที่จะเป็นศรีภรรยาจริงๆ"
ลอเรนซ์หันมาส่งสายตาดุๆมาให้เท่านั้น ใจจริงอย่างจะด่ามันเหลือเกินแต่กลัวฮาเดสจะกลัวอีกเลยได้แต่ส่งสายตาดุๆไปเท่านั้น
"โอ๋ๆ ไม่ร้องๆ"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงนุ่ม "แกก็ช่วยหน่อยสิไอ้ลูคัส"
"ฮึก...แงๆๆๆ...ฮึกๆ....แง....."
"โอเคๆ"ลูคัสเข้ามาช่วยปลอบเด็กชายอย่างรวดเร็ว เขยิบเข้าใกล้ร่างบางก่อนจะปลอบเสียงทุ้มนุ่ม ปาดน้ำตาให้เด็กชายอย่างแผ่วเบา "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับเด็กดี"
"แงๆๆ...ฮึก...ฮึก...."
"ไม่ร้องนะ"ลอเรนซ์ปลอบ ส่งยิ้มใจดีให้เด็กชาย
"ฮึก...แม่ดุ...แง...ฮึก..."
"โอ๋ๆ แม่ไม่ดุแล้วนะครับ คุณแม่กลับมาใจดีแล้วไงครับ"ลูคัสเอ่ยปลอบยิ้มขัน กับร่างบางข้างๆที่ตอนนี้หน้าบึ้งทันที
"แกพูดอะไรของแก!?"
"เอาน่า เด็กมันเชื่อไปแล้วว่าเราเป็นพ่อเป็นแม่ ก็เล่นๆไปตามบทเถอะน่า"ลูคัสเอ่ยก่อนจะปลอบเด็กชายต่อ
"แกก็พูดง่ายนะสิ!! แกไม่โดนเรียกว่าแม่นิ!"
"ไม่เอาน่า คิดซะว่าเป็นวิธีที่ทำให้ฮาเดสไม่งอแงละกัน นายจะได้ไม่เหนื่อย"ลูคัสยิ้มกริ่ม
ลอเรนซ์เบ้ปาก ก่อนจะปลอบเด็กชายต่อ และปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน.....
"โหแก.....เหมือนครอบครัวข้าวใหม่ปลามันเดี๊ยะเลย"เสียงซุบซิบดังมาจากนอกห้อง เนื่องจากเจ้าเหล่าทะโมนไม่ยอมเข้าห้องเพราะไม่อยากขัดจังหวะบรรยากาศอบอุ่น กุ๊กกิ๊กๆ
"ดูดิๆ มีโอบไหล่ด้วย!"เฟรินเอ่ยอย่างตื่นเต้น ชี้ให้เพื่อนๆดู เห็นลูคัสยกแขนใหญ่ขึ้นโอบไหล่ลอเรนซ์ แต่ร่างบางไม่ทันสังเกตและสนใจ เพราะยังปลอบเด็กชายตัวเล็กไม่เสร็จ
"แกเอ๊ย! พี่สองนี้ทีอะไรกันแน่นอน"ครี้ด ทันเดอร์ สันนิษฐานอย่างรวดเร็ว
"ฉันเห็นด้วย!"เฟรินรีบตอบรับ ทุกคนรีบเห็นด้วยเป็นแถวๆ
"นี่ๆพวกนายอย่าสรุปเอาเองตามใจชอบสิย่ะ!"มาทิลด้าว่า
"ก็เธอดูสิ!"คิลเถียง
"เดี๋ยวพวกนายจะโดนดี"คาโลเอ่ยเรียบๆ
"พูดดีไปเถอะแก ปากพูดแบบนั้นแต่แกก็ดูนั่นแหละ"เฟรินว่า
สองคู่หูตัวแอลยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่รับรู้เลยว่าเจ้าพวกเหล่าทะโมนและบรรดาเพื่อร่วมหอทั้งหลายกำลังแอบดูอยู่นาน.....
ไม่นานนัก สองคู่หูก็ลุกขึ้นจากโซฟา เหมือนลอเรนซ์จะสังเกตเห็นแขนใหญ่ที่โอบไหล่ตน ก็เริ่มโวยวายอีกรอบและปามีดไล่ร่างสูงอย่างไม่ปราณี ฮาเดสหัวเราะชอบใจ มีดบางเล่มพุ่งมาทางผู้แอบดูทั้งหลายเป็นเหตุให้ต้องรีบแตกตัวแบบตัวใครตัวมัน!!
ห้องของคู่หูตัวแอล.....
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นลอเรนซ์กำลังแต่งตัวสวมเสื้อให้ฮาเดสก็อดยิ้มกว้างไม่ได้ ร่างบางตรงหน้าทำตัวเหมือนพวกแม่ๆที่มีลูกแล้วจริงๆ
"ยิ้มอะไรของแก?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างสงสัย
"ก็เห็นคนน่ารักเลยยิ้มไง"หยอดคำหวานจนร่างบางอึ้งๆหน้าแดงน้อยๆ
"ไอ้บ้าเอ๊ย!"
ฮาเดสหาววอด ก่อนจะขยี้ตาอย่างงัวเงีย เบะปากทำท่าเหมือนร้องไห้ ยื่นแขนเล็กหาลอเรนซ์ "แม่จ๋า...ง่วง..."
"บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกพี่"ลอเรนซ์ว่า
"แม่จ๋า"ดูเหมือนฮาเดสจะไม่สนใจ "ง่วงแล้ว....แม่...ง่วง..."
"อืมๆ นอนซะนะ"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างยอมแพ้ ก่อนจะวางตัวเด็กชายตัวเล็กให้นอนลงอย่างเบามือ เด็กชายนอนขยี้ตาอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองลูคัสที่ขึ้นเตียงอีกเตียงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะหันมามองคนที่ตัวเองเรียกว่าแม่กำลังจัดหมอนข้างๆเด็กชาย
"ฮะ! พ่อ...หาพ่อ!"ฮาเดสร้อง คู่หูประจำป้อมหันมามองเป็นตาเดียว "พ่อจ๋า...กับพ่อ!"
"จะนอนกับพ่อเหรอลูก"ลูคัสเดินมาอุ้มเด็กชาย ลอเรนซ์ส่ายหน้ากับไอ้คนที่ตั้งตัวเป็นพ่อไปแล้ว
"พ่อ..แม่....ด้วยกัน...นอนด้วยกัน...."เด็กชายสื่อสั้นๆตามภาษาเด็กเล็กๆ
"ไม่มีทาง!"ลอเรนซ์เอ่ยทันที เด็กชายเห็นท่าทีร่างบางก็เริ่มเบ้ปากจะร้องไห้ น้ำตาใสเริ่มคลอตา
"ฮึก...อึก...."
"นายทำลูกร้องไห้นะลอรี่"ลูคัสเอ่ยก่อนจะส่งเด็กชายให้ลอเรนซ์
"เลิกเรียกแบบนั้นซะที!"อยากจะปามีดใส่ แต่มือไม่ว่างเลยได้แต่ว่า "โอ๋ๆอย่าร้องสิฮาเดส"
"แงๆๆ....นอนกับพ่อ..แงๆๆ...แม่นอนกับพ่อ....แงๆๆ...."เด็กชายเรียกร้อง
"ว่าไงละ"ลูคัสยิ้มกริ่ม "จะเอาไง"
ลอเรนซ์พยายามปลอบเท่าไหร่ก็ไร้ผล เด็กชายยิ่งร้องไห้หนัก จนหลายคนในหอเรื่อใรคาญ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลูคัสไปเปิดประตูก็พบโรเวนยืนหน้าบูดอยู่หน้าห้อง
"แกก็รู้ว่าฉันเกลียดการขัดจังหวะการนอน"โรเวนเอ่ย
"รู้น่า โรวี่"ลูคัสยิ้ม "แต่ฮาเดสร้องไห้ไม่หยุด เพราะอยากให้ฉันกับลอเรนซ์นอนด้วยกัน แต่ลอเรนซ์ไม่ยอม"
โรเวนหันมาทางลอเรนซ์ "แกก็ตามใจเด็กมันหน่อยสิ!"
"นายลองเอาไปเลี้ยงเองมั๊ยละ!"ลอเรนซ์ว่า
"เลิกพูดไปเลย! ฉันจะนอนแล้ว ถ้าเกิดเด็กยังไม่ยอมเงียบภายในห้านาที พวกแกออกไปนอกหอได้เลย!"โรเวนขู่อย่างไม่พอใจก่อนจะปิดประตูเดินออกไป
"เอาละ"ลูคัสยิ้ม "คงต้องตามใจลูกละนะแม่"
"ไปตายซะไป!"ลอเรนซ์ว่า
ลูคัสยักไหล่ก่อนจะเริ่มดันเตียงของตัวเองเข้ามาติดกับเตียงของลอเรนซ์ เด็กชายเห็นดังนั้นก็เริ่มหยุดสะอื้น ลอเรนซ์ถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ก่อนจะปาดน้ำตาให้เด็กชาย วางเด็กชายลงบนผ้านุ่มที่ลูกคัสเอามาปูไว้ตรงกลางระหว่างเตียงทั้งสอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้างและห่มผ้าให้ตัวเองกับเด็กชาย
ลูคัสดับไฟก่อนจะเดินมาเปิดโคมไฟที่หัวเตียงและล้มตัวลงนอนข้างๆเด็กชาย "ฝันดีนะฮาเดส.....ฝันถึงพ่อด้วยนะจ้ะแม่!"
"ขอให้แกฝันร้าย!"ลอเรนซ์ว่า
"หึหึหึ"ลูคัสแค่หัวเราะในลำคอก่อนจะหลับตาลง ลอเรนซ์เห็นร่างสูงจากอีกฟากของเตียงหลับไปแล้ว ก็เริ่มจะหลับบ้าง แต่เมื่อเด็กชายตัวน้อยตรงกลางระหว่างทั้งคู่ขยับเข้าหา ก็ยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะกอดเด็กชายอย่างเอ็นดูและเริ่มหลับตาลง ความเหนื่อยล้าเข้าถาโมจนในที่สุดก็หลับไป.....
ลูคัสลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหายใจของลอเรนซ์ดังอย่างเป็นจังหวะ เข้าพลิกตัวมาจ้องใบหน้าหวาน สีงาช้าง ริมฝีปากอิ่มสีแดงเชอร์รี่เผยอน้อยๆราวกับเชิญชวน มือเรียวกอดเด็กชายไว้ในอ้อมแขน หัวสีทองและหัวเล็กสีดำพิงกันจนน่าเอ็นดู ลูคัสยิ้ม ก่อนจะยันตัวขึ้นยื่นหน้าไปหาร่างบางผมทองและก้มลงจุมพิตริมฝีปากอิ่มอย่างอ่อนโยน
"ฝันดีนะ ลอเรนซ์"
"อืม..."ร่างบางส่งเสียงในคำคอเบาๆแต่ไม่ตื่นแต่อย่างใด
ร่างสูงยิ้มกว้างก่อนจะเขยิบกายเข้าหาเด็กชายตรงกลางและวางมือลงบนมือเรียวของลอเรนซ์ กุมมือเรียวนุ่มนั้นไว้แน่นและเริ่มเข้าสู่นิทรา.....
ยามเช้ามาเยือน.....
ฮาเดสลืมตาขึ้นก่อนจะขยีตาน้อยๆ รู้สึกหนักที่ท้อง เมื่อลุกขึ้นนั่งก็เห็นว่าป๊ะป๊าลูกคัสกับม่ะม๊าลอเรนซ์กุมมือกันกอดเขาอยู่ที่หน้าท้อง เด็กชายยิ้มร่าก่อนจะลอดตัวออกจากวงแขนของทั้งคู่และลงจากเตียง มองคุณพ่อคุณแม่จะเป็นที่ตอนนี้กลายเป็นว่านอนจับมือกันอยู่
"อิอิ"เด็กชายหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง อยากจะออกไปข้างนอก เด็กชายวิ่งไปที่ประตูห้อง มองลูกบิดประตูที่อยู่สูงกว่าตน พยายามกระโดดหยองๆเพื่อให้มือเอื้อมไปถึงประตูให้ได้ แต่แล้วก็ไม่สำเร็จ เด็กชายเริ่มไม่พอใจ แต่แล้วอะไรบางอย่างในร่างกายของเด็กชายก็เริ่มรุกเร้าไปด้วยสัญชาตญาณ เด็กชายชี้นิ้วไปที่ลูกบิดประตู
"เปิด!"
แกร็ก.....แอ๊ด.....
ประตูไม้ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ เด็กชายยิ้มร่าก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องมองไปรอบๆอย่างสนใจก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปแทน.....
แอ๊ด.....
โรเวนส่งเสียงงัวเงียในลำคอ ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆ.....
"เฮ้ย!!"
ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาสีอำพันของฮาเดส เด็กชายกำลังนั่งอยู่บนเตียงของเขาและจ้องเขาตาแป๋ว โรเวนลุกขึ้นนั่งพรวดพราด ก่อนจะมองฮาเดสอย่างตกใจและงงงวย
"มาอยู่ได้ไงเนี่ย!?"
"แม่...แม่จ๋า...."เด็กชายยื่นมาหาโรเวน ร้องเรียกซะจนน่าเอ็นดู
"ฉันไม่ใช่แม่! นู่น! แม่นายอยู่ข้างล่าง! ลงไปหาแม่ลอเรนซ์ซะไป!"ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหงุดหงิดเพราะถูกขักจังหวะจากการนอน
"แม่จ๋า....แม่จ๋า....ฮึก...."เด็กชายเริ่มทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ
"เฮ้ย!"โรเวนเอ่ยอย่างตกใจ ก่อนจะรีบอุ้มเด็กชายขึ้นมานั่งบนตัก "โอ๋ๆ อย่าร้องๆ ขอโทษทีนะ โอ๋ๆ"โรเวนปลอบเดกชายอย่างรู้สึกผิด
"ฮึก...แม่จ๋า..."
"โอ๋ๆ...อย่าร้องๆ เฮ้อ~"โรเวนถอนหายใจหนัก ไหงๆเขาก็คงนอนไม่หลับซะแล้ว "เอาละๆ ตื่นแล้วๆ จะพาไปส่งแม่ละกันนะ"
เด็กชายหยุดสะอื้น ก่อนจะยิ้มร่า โรเวนซักสงสัยว่าจริงๆแล้วเด็กชายแกล้งร้องไห้ หรือร้องจริงกันแน่ ฮาเดสอ้าแขนกอดคอคนที่คิดว่าเป็นแม่แน่น ก่อนจะ....
"!!!!"โรเวนเบิกตาโต เมื่อเด็กชายจูจุ๊บริมฝีปากเขา
"แม่จ๋า!"ฮาเดสร้องร่าเมื่อถอนริมฝีปากออก โรเวนยังอึ้งไม่หาย ก่อนจะตั้งสติได้
"เวรเอ๊ย!!"โรเวนลุกขึ้นจากเตียง เขาต้องเอาฮาเดสไปคือเจ้าสองตัวนั่นทันที!!!
ผ่าง!
"ลูคัส ลอเรนซ์! แก.....เอ่อ...."โรเวนหยุดนิ่งกับที่ก่อนจะมองภาพที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น.....เจ้าคู่หูนอนกอดกันกลม.....
"กอดกลมๆ...."ฮาเดสเอ่ยยิ้มๆ
"โธ่เว้ย!"โรเวนจำต้องถอยออกมาจากห้องโดยไม่ลืมปิดประตูห้องให้ด้วย "เวรรกรรมจริงๆ"โรเวนมองเด็กชายในอ้อมแขน
"แม่จ๋า!"
"ช่วยไม่ได้.....จะยอมเลี้ยงให้แล้วกันฟ่ะ!"
"อืม....."ลอเรนซ์ส่งเสียงในลำคอก่อนจะปรือตาขึ้นน้อยๆ ขยี้ตาแก้ง่วง
"งืมๆ งึมงำ งึมงำ...."เสียงทุ้มๆคุ้นหูดังขึ้นข้างๆหู
"หืม??"ลอเรนซ์รู้สึกหนักที่เอวและรู้สึกว่าหมอนมันแข็งขึ้น..... "อะไรกัน?"
ร่างบางทำท่าจะลุกขึ้นแต่แล้วก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกรอบเมื่อบางอย่างรัดเข้าที่เอวของเขาแน่นและดึงเข้าหาแผ่นอกกว้างและอ้อมแขนใหญ่.....
เดี๋ยว!....แขน....แผ่นอก.....!!!
"ไอ้ลูคัส!!!"
ร่างบางเริ่มโวยวายทันที!! เมื่อรับรู้ว่าหมอนแข็งคือท่อนแขนใหญ่ของลูคัสและไอ้ที่หนักที่เอวก็คือแขนของไอ้ซาตานตัวดีอีกเช่นกัน!!
"งืมๆ....อาไร~"ลูคัสลืมตาตื่น งัวเงียไม่หาย ก่อนจะเริ่มรู้สึกถึงร่างที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนใหญ่ของตน "อ้าว...ลอรี่"
"หุบปากไปเลยนะแก!!"ลอเรนซ์โวยวายพยายามดิ้นออกจากท่อนแขนใหญ่ แต่ดูเหมือนร่างสูงข้างๆกายจะไม่ยอม "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!"ร่างบางโวยวายหน้าแดงด้วยความเขินอาย ใจเต้นตุบๆอย่างรวดเร็ว
ลูคัสยิ้มกริ่ม "ไม่อาว~~" ว่าจบ ก็กอดร่างแน่นทั้งสองแขน
"อย่ามาเล่นบ้าๆนะ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ลูคัส!!"ร่างบางโวยวายหน้าแดง
"ไม่เอาหรอก นานๆทีจะมีโอกาส...."ลูคัสสูดดมความหอมจากเรือนผมทองอร่าม ลอเรนซ์หน้าแดงแปร๊ด รู้สึกหวาดๆ
"แกทำอะไรของแก!?"
"ม่ายรุ้"ลูคัสเล่นลิ้น ก่อนจะขบติ่งหูร่างบางเล่นอย่างหยอกล้อ
"อ๊ะ...ลูคัส!..."ลอเรนซ์ร้อนมาขึ้นเรื่อๆ หลับตาแน่นรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งร่างกาย
"ตอนนายหน้าแดงนายน่ารักชะมัดเลยรู้มั๊ย...ลอรี่...."ลูคัสยิ้มกริ่ม ก่อนจะเลื่อนมือใหญ่ต่ำลงมาเรื่อยๆ ไปที่ลำโพกร่างบางสะดุ้งเฮือก รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาและก็รู้สึกดีอยู่ในที "น่ารักจนฉันแทบอดใจไม่ไหว...."มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาก่อนจะสอดไปใต้สาบเสื้อ สัมผัสกับผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้า ลอเรนซ์ตัวสั่นทันที
"อ๊ะ...อย่าลูคัส!...อืม...."ร่างบางกัดริมฝีปาก ร้อนรุ่มไปทั้งกาย พยายามกลั้นเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากคอ ร่างกายกำลังอ่อนละทวย
"ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้วลอรี่..."ลูคัสกระซิบข้างหูร่างบาง ก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัสกับปุ่มกุหลาบ
"อ๊ะ! อ๊า...."ร่างบางเผลอหลุดเสียงครางออกมา ก่อนจะรีบเงียบทันที ลคัสยิ้มกริ่ม บีบปุ่มกุหลาบเล่น ร่างบางแอ่นรับสัมผัสอย่างเผลอไผล ครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ "อ๊า...อา...ลูคัส....อย่า...อา...."
"หึหึหึ รู้สึกไวจังนะ"ลูคัสกระซิบ ก่อนจะดึงมืออกจากแผ่นอกเนียน และเปลี่ยนเป็นขึ้นคร่อมร่างบางที่กำลังหน้าแดง ร่างกายร้อนรุ่มไปทั้งตัวและเป็นสีแดงเรื่อน้อยๆ "นายสวยมากๆเลยลอรี่....สวยจนฉันจะไม่ไหวอยู่แล้ว...."
"อย่า....ไม่ว่าแกจะทำอะไรก็ตาม...."ลอเรนซ์ยังมีสติพอที่จะห้าม พยายามหลบสายตาร้อนแรงที่ร่างสูงส่งมาให้อย่างอายๆ
"หึหึหึ"ร่างสูงยึดข้อมือของร่างบางไว้แน่นกับเตียงก่อนจะก้มลมประกบริมฝีปากนุ่มนั้นอย่างอดใจไม่ไหว ร่างบางส่งเสียงประท้วง ดิ้นขุลกขลักไปมา แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมแพ้
"อื้ม!..."ร่างบางอ้าปากจะร้องประท้วงแต่กลายเป็นว่าร่างสูงกลับได้เปรียบ สอดลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานล้ำอย่างพอใจ ร่างบางที่ไม่เคยมากอนตกใจ พยายามผลักร่างสูงออกห่างแต่ทำไม่ได้เลย
"อืม...อา...ลูคัส...อืม...หยุด...."ร่างสูงไม่สนใจ ยังคประกบปากนุ่มต่อไป ลิ้นทั้งคู่พันกันไปมามั่วซั่วเพราะร่างบางไม่เคยมาก่อน ลอเรนซ์เริ่มหายใจไม่ออก ส่งเสียงประท้วง ร่างสูงจำต้องถอนริมฝีปากออกแต่โดยดีอย่างเสียดาย ลอเรนซ์หอบหายใจหนัก ใบหน้าแดงซ่านดูงดงามเหลือเกิน....จนลูคัสแทบจะอดใจไม่ไหว....
"แก...ทำบ้าอะไร!...แฮ่กๆ...."ลอเรนซ์ว่าไปพลางหอบหายใจไป
"หึหึหึ...จะให้นายได้รู้ไงละ ลอรี่"
"ไอ้บ้า...แฮ่กๆ...."ร่างบางหอบหายใจ ร่างสูงยิ้มกริ่ม ก่อนจะเตรียมจะประกบริมฝีปากอิ่มนั้นอีกรอบ แต่ครั้งนี้ลอเรนซ์ไม่มีทางยอมแน่!! ขาเรียวดิ้นขลุกขลักก่อนจะถีบร่างสูงให้ตกเตียง
โครม!!
โอ๊ย!!
"ไปตายซะไอ้บ้า!!"ร่างบางโวยวาย จ้องร่างสูงเขม็ง
"โอย...เจ็บอ่ะลอรี่....โอย...."
เฟี้ยว~! ฉึก!
ลูคัสกลิ้งตัวหลบคมมีดทัน
"สมน้ำหน้า ไอ้บ้า!!"
"ถึงจะบ้า ก็บ้ารักนะจ้ะ"
เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ ฉึก ฉึก!
เป็นอีกครั้งที่ซาตานตัวดีหลบได้ทัน
"หุบปากไปเลย"ลอเรนซ์ว่าหน้าแดง ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ "ฮาเดส!? ฮาเดสหล่ะ!??"ลอเรนซ์รีบมองหาเด็กชายอย่างรวดเร็ว
"ไม่เห็นอ่ะ"ลูคัสตอบ ก่อนจะลุกขึ้นยืน รู้สึกปวดหลังนิดๆ
"ไอ้บ้าเอ๊ย!!"ลอเรนซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบหาทั่วห้อง ทั้งใต้เตียง ในห้องน้ำ ในตู้เสื้อผ้าก็ไม่มี
"น่าๆ เดี๋ยวเราก็หาเจอ ฮาเดสอยู่ในโรงเรียนแน่นอน"
"แกจะรู้ได้ไง!?"
"ก็นั่นน้องชายฉันน่ะสิ....แม้จะแค่ญาติก็เถอะ หรือพูดให้ถูก....ก็ฮาเดสเป็นลูกของนายกับของฉันไง"
เฟี้ยว เฟี้ยว เฟี้ยว เฟี้ยว ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก
มีดสั้นบินว่อนไปทั่ว ทำให้ซาตานตัวดีจำต้องวิ่งออกจากห้อง
"ไอ้บ้าเอ๊ย!!"ลอเรนซ์ว่า ก่อนจะปิดประตูแน่น ล็อคกลอนเรียบร้อย
"ง่า....ภรรยาไล่ออกมานอกห้องซะแล้ว"ลูคัสเอ่ยขบขัน
โรงอาหารดราก้อน.....
สองคู่หูตัวแอลเดินเข้ามาในโรงอาหาร สอดส่องสายตาหาเด็กชาย แล้วก็พบ.....ว่าอยู่กับโรงเวนที่หน้าบูด.....
โรเวนเดินอุ้มเจ้าตัวเล็กมาและส่งให้ลอเรนซ์ทันที อาเธออร์ที่เดินตามมาหัวเราะร่าราวกับชอบใจอะไรบางอย่าง ตบบ่าโรเวน ร่างเพรียวบัดออกอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินดุ่มๆกระแทกเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว อาเธออร์หัวเราะดังขึ้นอีก ก่อนจะเดินออกไปบ้าง เสียงหัวเราะยังคงดังมาให้ได้ยินอยู่เลย
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินไปหาคนอื่นๆและเอ่ยถามไธนอสทันที "เกิดอะไรขึ้น?"
"อา....."
"อาธี่ แกล้งโรวี่เหรอ?"ลูคัสสันนิษฐาน
"ไม่ใช่หรอก"ไธนอสส่ายหน้า "คือว่า.....เรื่องมันเป็นอย่างนี้....."
..........สี่สิบห้านาทีก่อนหน้า.........
โรเวนเดินลงมาพร้อมกับเด็กชายฮาเดส ทุกคนมองอย่างแปลกใจก่อน
"อ้าว? แล้วลูคัสกับลอเรนซ์ละ?"โซมาเนียเอ่ยถาม
"ยังไม่ตื่นมั้ง?"โรเวนตอบ ก่อนจทิ้งตัวลงนั่งข้างไธนอส เด็กชายมองไปรอบโต๊ะอย่างสนใจ
"ไงๆ เจ้าตัวน้อย"เฟรินที่โผล่มาจากไหนไม่ทราบเข้ามาเล่นกับฮาเดสทันที
"แม่จ๋า!"ฮาเดสร้องร่า ยื่นมือจะหาเฟริน โรเวนเลยรีบส่งให้เฟรินทันที หญิงสาวรับมาอุ้มก่อนจะเล่นกับเจ้าชายน้อยอย่างชอบใจ และพาไปให้เหล่าทะโมนดูหน้าดูตาทันที
"ไม่ยักรู้ว่านายก็เลี้ยงเด็กเป็น?"ไธนอสเอ่ยยิ้มขัน
"ไม่ตลกนะ"โรเวนว่า
เหล่าทะโมนทั้งหมายมานั่งลอ้มรอบดูเจ้าตัวน้อยที่หัวเราะร่าอยู่บนตักเฟริน ต่างชอบใจกันเป็นแถวๆ โดยเฉพาะสามสาวนางฟ้าแห่งป้อมอัศวินที่ดูจะเอ็นดูฮาเดสไม่น้อย
"แม่จ๋า....."ฮาเดสเรียกสามสาวแบบนั้น
"น่ารักจังเลยนะค่ะ"เรนอนเอ่ยหยิกแก้มเด็กชายเบาๆ
"หืม....กระแสพลังสัมผัสได้เลยนะ"โรที่โผล่มา จ้องมองเด็กชายอย่างไม่วางตา ฮาเดสกระพริบตาปริบๆ "กระแสพลังถือว่ามากพอสมควรเลยนะสำหรับเด็กตัวแค่นี้"
"แกดูยังไงของแกว่ะ"คิลเดินมายืนข้าง จ้องมองเด็กชายอย่างพิจจารณา "ยังไงก็เด็กชัดๆ"
"อา...."ฮาเดสร้อง เอื้อมมือไปหาโร
"อะไรเหรอฮาเดส?"เฟรินว่า
"อะ....แม่....แม่จ๋า....."ก่อนจะหันไปหาคิล "พ่อจ๋า....."
.....เงียบ.....
"55555+!! ก๊ากๆๆ! 55555+"เหล่าทะโมนหัวเราะกันเป็นแถว คิลที่ถูกเรียกว่าพ่อยังพอรับได้ แต่ไอ้คนที่ถูกเรียกว่าแม่นี่สิ.....
"5555+"เฟรินหัวเราะร่าอย่างสะใจ
"ไม่ตลกเลยนะ"โรว่า
"ทำไมฮาเดสถึงเรียกโรแบบนั้นละ?"มาทิลด้าถามอย่างแปลกใจ
"ก็เด็กเนี่ย ถ้าเกิดเห็นใครหล่อๆ เท่ก็ว่าจะว่า 'พ่อ' แต่ถ้าเห็นใครหน้าสวยๆ หน้าดาน่ารักๆ ก็จะเรียกว่า 'แม่'"
โรเบ้ปาก่อนจะเดินหนีออกจากวงทันที เรียกเสียงฮาครืนได้อีกรอบ
"เอาละๆ"โรเวนเดินเข้ามาในวง ก่อนจะเอ่ย "งั้นฉันขอฝากเธอด้วยนะเฟริน พอลอเรนซ์มากก็เอาไปให้ด้วยแล้วกัน หรือไม่ก็เลี้ยงแทนหน่อย"
"อะไรกันพี่!"เฟรินว่าก่อนจะรีบส่งฮาเดสให้โรเวนทันที "ไม่เอาอ่ะ ขอบายดีกว่า!"ว่าจบก็รีบวิ่งออกจากห้องอาหารไปทันที
โรเวนหันมามองพวกที่เหลือ แต่กลับหายไปไม่เหลือใครสักคน แม้แต่คาโลที่คาดว่าน่าจะพึ่งได้ยังรีบเดินหนีไปทันที
"นี่พวกแก!!"โรเวนโวย
"เอาน่าๆ"ไธนอสว่า "นายก็เลี้ยงๆไปเถอะ"
"แกเอาไปเลี้ยงเองมั๊ยละ ฉันมีงานต้องทำนำเว้ย!"
"ไม่เอาอ่ะ"ไธนอสปฏิเสธทันที
โรเวนเบ้ปาก แต่แล้วเมื่อเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินเข้ามาก็ต้องกัดฟันกรอด
"อ้าว....เป็นอย่างที่เขาว่ากันจริงๆด้วยแฮะ"อาเธอร์ยิ้มขบขัน "เดี๋ยวนี้หางานพิเศษเลี้ยงป้อมอัศวินโดยการเลี้ยงเด็กเหรอโรเวน"
"ไม่มีธุระก็เชิญออกได้เลยอาเธอร์"โรเวนเอ่ยเสียงเขียว วางฮาเดสลง เด็กชายยืนนิ่งอยู่กับที่
"ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เอาน่าโรเวน"อาเธอร์หัวเราะร่า
ฮาเดสมองโรเวนสลับกับอาเธอณ์ กระพริบตาปริบๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับขากางเกงอาเธอดึงเข้ามาใกล้ๆ อาเธอร์ก็เดินเข้าใกล้แต่โดยดีด้วยความงงงวย
"พ่อจ๋า....."ฮาเดสว่าก่อนจะหันไปมามองโรเวนจับขากางเกง "แม่จ๋า....."
เฮ้ยยยยย!! O[[]]O!!!
เสียงทั้งโรงอาหารที่จับตาดูอยู่ดังขึ้นอย่างตกใจ
โรเวนหน้าแดงอย่างอับอายและไม่พอใจก่อนจะกัดฟันกรอด ส่วนอาเธอร์ก็หัวเราะร่าอย่างขบขัน ตบหัวเด็กชายเบาๆอย่างเอ็นดู
"แม่เหรอ! 555+ แม่! ฮ่าฮ่า"
..........กลับมาที่ปัจจุบัน..........
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ"ไธนอสว่า
"อ๋อ...."ลูคัสทำเสียงร้องอย่างเข้าใจ ลอเรนซ์อดยิ้มขันไม่ได้
ณ ท้องตลาดที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของเหล่าพ่อค้าแม่ขายและเหล่าบรรดาผู้ซื้อทั้งหลาย ร่างสองร่างเดินอยู่ท่ามกลางฝูงชนมากมาย ร่างนั้นถูกปกปิดด้วยเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ที่ปกปิดทุกสัดส่วนของร่างกาย อีกทั้งใบหน้ายังถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีเงินดูน่าหวั่นเกรง
"ที่นี่น่ะหรือที่เจ้าชายประทับอยู่?"ร่างในเสื้อคลุมคนหน้าพูดเงยหน้ามองโรงเรียนพระราชา
"ที่นี่แหละ ข้าจับกลิ่นและกระแสพลังได้ แม้จะแผ่วเบาก็ตาม"
"แล้วนอกจากนี้ละ...มีอะไรอีกมั๊ย?"
"รู้สึกได้กลิ่นและกระแสของพลังบางอย่างที่คุ้นเคย แต่เลือนลางมาก และ...อันตราย"
"อืม...."
"แต่คาดว่าคงไม่มีปัญหา"
"ก็ดี.....งั้นก็เตรียมตัวลงมือให้พร้อม หากเราจัดการเจ้าชายได้ ทุกอย่างก็จบ"
"ได้"
หลายวันต่อมา..........
วันนี้วันเสาร์ เป็นวันหยุดที่ลอเรนซ์เฝ้าคอยให้มาถึงอย่างโดยเร็ว เพราะไม่อยากจะวุ่นวาย หรือพูดให้ถูก....มันเป็นวันที่วุ่นวายน้อยลงกว่าวันที่ผ่านๆมาตลอดอาทิตย์นี้
"ฮาเดส อย่าไปเล่นใกล้หน้าต่าง"ลอเรนซ์เดินเข้าไปอุ้มเด็กชายออกห่างจากหน้าต่างที่อยู่เหนือเตียงไม้ไปเพียงเล็กน้อย เป็นการง่ายที่เด็กชายตัวเล็กๆจะสามารถปีนเตียงขึ้นไปได้
"อ๊ะ! ดูพ่อ....ดูพ่อคัส..."ฮาเดสร้องโยเย
"ก็บอกแล้วว่ามันไม่ใช่พ่อ"ลอเรนซ์เบ้ปาก
"จะดู! จะดูพ่อคัส"ฮาเดสยืนกรานจะดูให้ได้
"ก็ได้ๆ แต่แป็ปเดียวนะ"ลอเรนซ์พาเด็กชายที่ริมหน้าต่างข้างเตียง ร่างบางนั่งลงบนเตียงก่อนจะเปิดกระจกหน้าต่างออกและก้มลงมองลงไปข้างล่างพร้อมเด็กชายตัวเล็ก ก็พบลูคัสกำลังยืนยิ้มร่าโบกมือส่งมาให้จากชั้นล่าง
"ลอรี่!!"
เฟี้ยว~~~ฉึก!!
แม้จะอยู่สูงแต่มีดสั้นก็ยังคงประสิทธิภาพอย่างดี ลูคัสหลบได้อย่างหวุดหวิด
"เลิกเรียกบ้าๆแบบนั้นซะที!!"ลอเรนซ์ตะโกนลงไป
ลูคัสเพราะหัวเราะและตะโกนหลับขึ้นมา "ลงมาเล่นข้างล่างสิ!!"
"เล่นกับผีแกน่ะสิไอ้บ้า!! เพราะแกแท้ๆเลยฉันถึงต้องมาทำรายงายใหม่!!!"
"ฉันไม่เกี่ยวซะหน่อย!"
"เกี่ยวเต็มๆเลยละแก!!"ลอเรนซ์ว่าแยกเขี้ยว "เพราะกาแฟของแกนั่นแหละ!!"
"อุบัติเหตุน่า!!"
"พ่อคัสจ๋า!!"ฮาเดสตะโกนเรียกบ้าง
"ฮาเดส"ลูคัสโบกมือเรียกน้องชาย
"พ่อจ๋า!!"ฮาเดสโบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่
"อ้าวๆ ระวังๆ!"ลอเรนซ์รีบจับเด็กชายไว้เพราะเด็กชายชะโงกออกไปมากเกินไป
"นี่!! ลอรี่!"
เฟี้ยว~~~ฉึก!!
"อะไรของแก!!"ร่างบางโวย
"จะบอกว่าทำรายงายเสร็จลงมาข้างล่างนะ!!"
ลอเรนซ์คิดสักครู่ ก่อนจะมองฮาเดส เด็กชายทำตาแป๋วออดอ้อน อยากลงไปเต็มแก่
"เออ! เดี๋ยวลงไป!!"
ลูคัสยิ้มกว้าง แต่เมื่อเห็นลอเรนซ์ทำท่าจะปิดหน้าต่างก็รีบเรียกอีกครั้ง "เดี๋ยวสิ!"
"อะไร??"ร่างบางก้มมองลงไปตอบอย่างสงสัย
"อะแฮ่ม!"ลูคัสกระแอม ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง "ราพันเซล ราพันเซล!! โปรดปล่อยผมยาวสลวยสีทองของท่านลงมาให้ข้าได้ปีนขึ้นไปยลโฉมความงามของท่านเถิด!"
ลอเรนซ์หน้าแดงก่ำ ก่อนจะตอบกลับได้ด้วยความอาย "อะ ไอ้บ้า!! ไม่มีอะไรเล่นแล้วหรือไงว่ะ!!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า"ลูคัสหัวเราะร่า ลอเรนซ์รีบปิดหน้าต่างทันทีเมื่อเห็นคนอื่นๆที่อยู่ข้างล่างเริ่มมุงดูพวกเขาแล้ว
"ไอ้บ้าลูคัส"ลอเรนซ์เอ่ยพึมพำเมื่อปิดหน้าต่างแล้วเรียบร้อย ก่อนจะอดแย้มยิ้มหวานน้อยๆไม่ได้
ฮาเดสเห็นแบบนั้นก็อมยิ้ม
ก็อกๆๆ....
ลอเรนซ์สะดุ้งจากภวังค์ก่อนจะรีบเดินไปที่ประตูห้อง ฮาเดสมองตามก่อนจะหันกลับมามองที่หน้าต่างห้อง.....
"ไงลอเรนซ์ ฉันเอารายงานมาให้ดู"เพื่อนร่วมชันคนหนึ่งเอ่ย พลางยื่นรายงานของตนให้ร่างบาง
"เออๆ ขอบใจมาก ขอยืนดูไปเป็นแนวทางอีกรอบหน่อยนะ"
"ตามบายๆ"
"เออจริงสิ"ลอเรนซ์นึกได้ "ไอ้ตรงนี้ไม่ค่อยเข้าใจเลย สอนฉันแบบสั้นๆเข้าใจง่ายๆได้มั๊ย?"
"โอเค! งั้นจะจัดนิยายสั้นๆให้ฟังนะ"
"อืม ลองว่ามาซิ...."
ขณะที่ร่างบางกำลังวุ่นอยู่กับรายงานในมือกับเพื่อน เด็กชายก็ชี้นิ้วไปที่หน้าต่างห้องและเอ่ย "เปิด..."
แกร็ก.....แอ็ด.....
หน้าต่างบานใสเปิดอ้าออกอย่างง่ายดาย เด็กชายรีบปีนขึ้นไปบนขอบหน้าต่างและชะโงกหน้าออกไปดูอย่างอยากรู้อยากเห็น.....
"อ๋อ...เข้าใจแล้ว....."ลอเรนซ์เอ่ยพยักหน้า "ขอบใจมากนะ"ลอเรนซืเอ่ยกับเพื่อนก่อนจะปิดประตูห้องและเมื่อหันมามองฮาเดสอีกรอบก็ต้องเบิกตาโตทันที "เฮ้ย!"
"ว้าว~~!!"เด็กชายร้องก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้า
"ฮาเดส!!"ลอเรนซ์ทิ้งรายงานในมือก่อนจะวิ่งไปคว้าตัวเด็กชายไว้แต่สายไปเสียแล้ว
"โว้ว~~~!!"เด็กชายร่วงลงจากขอบหน้าต่างไปแล้ว
"ฮาเดส!!!!"ร่างบางกระโจนออกไปนอกหน้าต่างทันที!!
.....ลูคัสที่เดินเล่นอยู่ข้างล่าง บริเวณหอตัวเองหยุดเดินทันที เมื่อได้ยินเสียงบางสิ่ง.....ดวงตาสีดำรีบกลับไปมองที่หน้าต่างห้องของตนทันที ก็เห็นเด็กชายร่วงหล่นจากขอบหน้าต่างส่วนร่างบางผมทองก็กระโจนตัวออกมา ร่างสูงเบิตาโตก่อนจะรีบวิ่งไปที่หอทันที....
ลอเรนซ์เอนตัวแนวดิ่งพุ่งเข้าหาฮาเดสและคว้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะหลับตาแน่นรอรับความตายที่รออยู่เบื้องหน้า....
"ลอเรนซ์!"เสียงทุ้มคุ้นหูลอยเข้ามาใสโสตของร่างบาง
"อา...แม่จ๋า...."เสียงของฮาเดสเอ่ยในอ้อมแขน "...อา...บิน...จงบิน...."
ทันใดนั้น กระแสลมในอากาศก็เริ่มก่อตัวโอบอุ้มร่างบางและเด็กชายเอาไว้ ลูคัสและผู้คนบริเวณนั้นเบิกตาโตมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างแปลกใจ ร่างบางและเด็กชายค่อยๆลอยลงมาช้าๆ ลอเรนซ์เริ่มรู้สึกว่ามาบางอย่างโอบอุ้มเขาไว้และความเร็วของการร่วงหล่นก็หายไป เขาพบว่าเขากำลังลอยอย่างช้าๆ
ลูคัสรีบวิ่งเข้าไปอยู่ใต้อากาศนั้นและรอรับร่างบางและเด็กชาย ก่อนจะลงมาถึงลูคัส อากาศน้นก็หายไป และร่างบางลอเรนซ์ก็ร่วงลงมาทันที
"เหวอ!"
ตุบ!!
ร่างบางรู้สึกถึงบางสิ่งที่นิ่มๆ และไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรมากนัก เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตนกำลังอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงคู่หู
"เกือบไปแล้ว"ลูคัสเอ่ยยิ้มน้อยๆ
"นายทำเหรอ?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างแปลกใจ
"เปล่าหรอก"ลูคัสส่ายหน้า "น่าจะเป็นฮาเดสนะ"
ทั้งคู่ก้มลงมองเด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขนของร่างบาง เด็กชายยิ้มร่าอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลอเรนนซ์ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยเสียงดุ "ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะ" เด็กชายได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบ เบ้ปากอย่างขัดใจ
"ฮ่าฮ่าฮ่า"ลูคัสหัวเราะน้อย
"หัวเราะอะไรของแก?"ลอเรนซ์ว่า
"ก็นับวันนายชักจะเหมือนแม่มากขึ้นแล้วนะ"
"อะ ไอ้บ้า! แกพูดอะไรบ้าๆของแก!!"
"ตอนนี้ฉันพูดอะไรก็ช่างเถอะ แต่ถ้านายจะนั่งอยู่อย่างนี้ต่อไปก็ตามใจนะ"ลูคัสยิ้มกริ่ม
แล้วร่างบางก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตนกำลังนั่งอยู่บนตักของร่างสูง ในอ้อมกอดแข็งแก่งที่โอบอุ้มและรองรับไว้ โดยมีผู้คนกำลังมุงดูทั้งคู่อย่างสนใจ
ลอเรนซ์หน้าร้อนฉ่าก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนทันที "ไอ้บ้าลูคัส!! แล้วทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่แรก!!"
"แหมๆ ของดีๆนานๆทีจะมีสักครั้ง"
"ไอ้ลามก!!"ลอเรนซ์ว่าก่อนจะรีบอุ้มฮาเดสฝ่าออกจากวงล้อมนั้นทันที ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูและชอบใจของทุกคน
นับวันข่าวของคู่หูนักบวชซาตานยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้นทุกที เดี๋ยวกิ๊กกันบ้างละ เดี๋ยวเป็นแฟนกันแล้วบ้างละ ทำเอาร่างบางที่กลายเป็นหัวข้อซุบซิบยิ่งอารมณ์เสียไม่พอใจ พยายามจะส่งฮาเดสให้คนนั้นคนนี้เลี้ยงบ้าง อย่างน้อยข่าวบ้าๆนี่จะได้น้อยลง แต่สุดท้ายไม่มีใครเลยที่ช่วยเหลือ(หรือขัดขวางความรัก?) โดยเฉพาะโรเวนที่ถูกปราชญ์เลโมธีบอกย้ำนักย้ำหนาถึงการดูและเลี้ยงดูฮาเดสมากกว่าใคร แต่หลังจากเหตุการณ์ในโรงอาหารครั้งนั้น โรเวนก็ไม่ขอเข้าใกล้ฮาเดสอีกเลยเพราะดันตกเป็นข่าวซุบซิบก่อนใครเพื่อน เหตุด้วยเจ้าชายอาเธอร์ตามง้อเรื่องของฮาเดสนั่นเอง อีกทั้งยังมีเล่นเรียกโรเวนว่า 'ที่รักจ๊ะ ที่รักจ๋า' เอาซะเป็นข่าวไปหลายวัน กว่าซลงได้บ้างเพราะข่าวของคู่หูตัวแอลเข้ามาแทน แต่กระนั้น หลังๆมานี้พอเห็นลอเรนซ์อุ้มฮาเดสมาแต่ไกลโรเวนก็จะรีบเดินหนีทันที มีครั้งหนึ่งที่ยอมเลียงฮาเดสให้อีกรอบ แต่เป็นอีกครั้งที่อาเธอร์มักโผล่มาเหมือนเป็นเรื่องจงใจ เมื่อทั้งคู่ยืนด้วยกัน คราวนี้ช่วยกันเลี้ยงอีกต่างหากเพราะฮาเดสงอแงร้องไห้จ้าอยากกินไอติม ลำบากทั้งคู่ต้องหาไอติมให้หนูน้อยกันจ้าละหวั่น ช่วยกันดูแลไปโดยปริยายอีกด้วยเพราะฮาเดสไม่ยอมปล่อยทั้งคู่ให้ไปไหนเลย และหลังจากนั้นเองข่าวของโรเวนและอาเธอร์ก็ถูกแพร่สะพัดกันอีกรอบ คราวนี้นานกว่าปกติจนโรเวนแทบอยากจะหนีกลับเจมิไนไปเลย
และด้วยเหตุฉะนี้ ภาระการดูแลก็ยังไม่พ้นคู่หูตัวแอลอยู่ดี ลอเรนซ์เหลือบมองร่างสูงข้างๆกายที่ดูไม่ทุกข์ร้อนกับข่าวลือหนาหูของทั้งคู่เลยแม้แต่น้อย ผิดกับร่างบางที่เริ่มรำคาญกลุ่มที่กำลังซุบซิบเรื่องข่าวลือบ้าๆนั่นไปทั่ว
"จะพูดอะไรกันนักหนาว่ะ!"ลอเรนซ์สบถ
"ใจเย็นน่า"ลูคัสเอ่ยยิ้มๆ
"เออสิ! อย่างแกอาจจะดี แต่ฉันไม่ใช่!!"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงเขียว
"ไม่ดีหรือไง เราเป็นข่าวคู่กันเชียวนา"
"ไม่เฟ้ย!!"ลอเรนซ์ว่า ก่อนจะรีบเดินหนีทันที
"โธ่ๆ! อย่างอนสิลอรี่!"ลูคัสรีบตามร่างบางไปทันที
ไม่ว่าจะไปที่ไหน หรือทำอะไรก็มีแต่ข่าวลือซุบซิบบ้าๆลอยเข้าหูร่างบางอยู่เรื่อย ถึงขั้นมีข่าวว่าลูคัสจะขอเขาแต่งงานด้วย!!
"ไม่มีอะไรจะพูดเหรอไงฟ่ะ!!"ลอเรนซ์กัดฟันกรอด อยากจะตะโกนด่าดังๆ แต่ติดตรงที่นี่คือห้องสมุด และเขายังจำเป็นตจ้องใช้ห้องนี้อีกนาน ด้วยเพราะการบ้านที่บรรดาอาจารย์ผู้น่านับถือทั้งหลายต่างพร้อมใจกันสั่งอย่างไม่เห็นใจลูกศิษย์คนดี (?) เลยแม้แต่น้อย
ร่างบางแบกหนังสือกองใหญ่ในอ้อมแขนกลับมานั่งที่โต๊ะ ที่มีฮาเดสกำลังนั่งอ่านนิทานอยู่อย่างเงียบๆ ส่วนร่างสูงผมดำก็กำลังขะมักเขม้นกับการบ้านรายงานตรงหน้า
"ฉันเบื่อแล้วอ่ะ"ลูคัสเอ่ยเมื่อลอเรนซ์นั่งลงกับที่ข้างฮาเดส
"เรื่องของแกสิ"
"โห~ใจร้าย"ลูคัสทำแก้มป่องที่ไม่ได้ดูน่ารักอะไรเลยในสายตาของลอเรนซ์ แต่ไม่รู้ทำไม กลุ่มเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลต่างกรีดกร๊าดกันเป็นแถว "ออกไปเดินเที่ยวที่ตลาดกันมั๊ย?"ลูคัสชวน
"ไม่"ร่างบางตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจเพราะกำลังค้นหาข้อมูลที่จำเป็นสำหรับรายงายตรงหน้า
"เดินเล่นที่สนามข้างห้องสมุดก็ได้" (สมมติว่าห้องสมุดอยู่ชั้นแรก)
"ไม่"
"ง่ะ...งอนแล้วนะครับ"
"แล้วไง"
"แง T_T คนจ๋วยใจจ้าย"
"ปัญญาอ่อน"
"ง่ะ...=_= เค้าแค่อยากเดินเล่นกับตัวนั่นแหละ =3="
"ไปไกลๆซะไป"
"นายก็ไปด้วยสิครับ >_<"
"รำคาญจริง"
"ง่า....แง....TT[]TT ทำมายลอรี่พูดกับเค้าแบบนี้ละครับ"
"อยากตายหรือไง....จะไปไหนก็ไปเลยไป๊"
"แง Y_Y คนจ๋วยไล่คนหล่อ"
"กล้าพูดนะแก"
"นะๆๆๆ >W< เดินเล่นแถวสนามข้างห้องสมุดก็ได้"
"แกจะไปตายที่ไหนก็ไปซะไป!"ลอเรนซ์ส่งสายตาเขียวมาให้อย่างไม่พอใจและรำคาญ เพราะกำลังเคร่งเครียดกับงานตรงหน้า
"TT_TT คนจ๋วยไล่ป๋ม TT{}TT"
"ไปตายซะ!"
"YY_YY เข้าใจแล้ว ฉันไปคนเดียวก็ได้ >_< คนจ๋วยใจร้าย!"
ลูคัสเอ่ยเสียงงอนๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างห้องสมุดก่อนจะนิ่งงัน ร่างบางที่เห็นว่าจู่ๆลูคัสก็หยุดเดินและเริ่มทำหน้าเครียดขึ้นมาก็สงสัย "เป็นอะไรของแก?"
"หลบเร็ว!!!"
โครม!!!
เปรี้ยง!!
"ลูคัส!!"
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้องสมุดจากกลุ่มชนที่แตกตื่น ลอเรนซ์ที่ไหวตัวทันคว้าตัวฮาเดสมากอดได้ไว้แน่น และใช้หลังของตัวเองเป็นโล่กำบังแรงอัดจากพลังประหลาดที่พุ่งเข้ามาในห้องสมุด แต่ร่างบางกลับไม่รู้อะไรเลย เพราะร่างสูงของลูคัสคร่อมทั้งคู่เอาไว้ ทำให้ก้อนพลังลูกใหญ่เอาเข้าแผ่นหลังแกร่งของลูคัสแทน
"อุ่ก!"ร่างสูงกัดฟัน ลอเรนซ์รีบลุกขึ้นมาประคองร่างสูงอย่างตกใจ ส่วนฮาเดสที่ดูงงงวยมองแผลใหญ่กลางหลังของลูกคัสอย่างตกใจ
"ลูคัส! ลูคัส!"ลอเรนซ์รีบประคองร่างสูง แต่แล้วก็ลูคัสก็ต้านความเจ็บปวดไม่ไหว ถึงกับทรุดลงนอนกับพื้น แผลไหม้ที่หลังส่งกลิ่นไม่น่าพิศมัย "ลูคัส!"ลอเรนซ์มองดูแผลใหญ่อย่างตกใจ "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? นายเป็นไงบ้าง?"
"ก็..ไม่เจ็บเท่าไหร่ แหะๆ..."ร่างสูงตอมยิ้มๆแต่เหงื่อไหลเกาพราวที่ใบหน้าคมนั่น
"อา..พ่อคัส..พ่อคัส.."ฮาเดสทำท่าจะร้องไห้
"ฉันว่า...นายปลอบฮาเดสแทนดีกว่า..."ลูคัสเอ่ย ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ แต่ร่างบางท้วง
"แกจะไปไหน!! แกบาดเจ็บนะ!"
"ไม่เป็นไร"ลูคัสยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถอดแว่นออกช้าๆ และหันไปมองบุคคลปริศนาที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบกำลังยืนอยู่ที่สนามหญ้าภายนอกเหมือนรอคอย "ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์"
"แต่..."
"ดูแลฮาเดสดีๆ"ลูคัสเอ่ยสั่งเสียงเย็น ลอเรนซ์เงียบกริบ นานๆทีจะรู้สึกถึงพลังปีศาจที่กดดันจากคู่หูคนนี้ พอมาสัมผัสอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าครั้งนี้เหมือนจะเพิ่มมากขึ้นกว่าทุกที....มันโกรธมาก.....
ลูคัสเดินออกไปยังสนามด้านนอก ผ่านช่องโหว่กว้างที่เกิดขึ้นจากลูกพลังเมื่อครู่ ร่างสูงยิ้มเหี้ยม เอ่ยเสียงเย็น
"พวกแกทั้งสองคน"บุคคลปริศนาในชุดดำไหวตัวเล็กน้อย "ใครเป็นคนปล่อยพลังเมื่อกี้...แกรู้มั๊ยว่ามันเกือบโดนคนสำคัญของฉันทั้งสองคน"
ร่างสูงยกแขนขึ้นเพื่อรองรับเหยี่ยวเวทย์สีดำที่ร่อนรงมาเกาะแขนแกร่ง
"แกเป็นใคร!?"บุคคลปริศนาคนหนึ่งเอ่ย
"นั่นเป็นคำถามของฉันต่างหาก"แล้วพลันตะขาบเวทย์สีดำก็พุ่งเข้าหาบุคคลปริศนาทั้งสองอย่างรวดเร็วแต่ทั้งคู่หลบได้ก่อนจะรีบหลบต่ออีกอย่างรวดเร็ว เพราะตะขาบดำพุ่งตามมาอย่างไม่ลดละ อีกทั้งด้วยงูดำตัวใหญ่ที่แยกคมเขี้ยวขู่
"จะตอบมาหรือจะให้ฉันเค้นออกมาเอง!!"
พลันเหยี่ยวตัวเล็กก็ใหญ่ขึ้นทันทีก่อนจะพุ่งโจมตีผู้บุกรุก ทั้งจิกทั้งดึง ฝ่ายศัตรูก็ไม่ยอมแพ้ ร่ายเวทย์ส่งคาถามนต์ดำใส่โต้กลับและใช้ดาบเวทย์อาคมฟันตะขาบและงูทมิฬจนจางหายไป นกเหยี่ยวร่อนกลับมาหาเจ้านายก่อนจะเปลี่ยนเป็นดาบคมเล่มยาวให้ลูคัส
"แกอย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง ไม่งั้นแกไม่ได้ตายดีแน่!!!"บุคคลปริศนาขู่เสียงเข้ม
"นั่นแกพูดกับตัวเองใช่มั๊ย"
"แกยังเด็กนเมื่อวานซืน!! ไม่รู้หรอกว่ามนต์ดำจริงน่ะเป็นยังไง!!"
"งั้นก็สอนซะสิ!"
แล้วลูคัสก็พุ่งเข้าหาศัตรูทั้งสองอย่างไม่เกรง คมดาบทั้งสามส่งเสียงดังไปทั่วบริเวณ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรือช่วยเหลือ เพราะพลังมนต์ดำที่กดดันจนแทบจะอ้วกนั้นกระจายไปทั่ว
เคร้ง!
เคร้ง!
"อ้ากกกกก!"ลูคัสร้องลั่นเมื่อถูกมือใหญ่ของร่างในผ้าคลุมร่างหนึ่งอัดพลังสีดำเข้าใส่หน้าท้อง ก่อนที่พลังนั้นจะหายเข้าไปภายในร่างกาย
"ลูคัส!!"ลอเรนซ์ร้อง ก่อนจะกัดฟัน หันมาหาฮาเดส "รออยู่ตรงนี้ หลบอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวจะกลับมา"
"อย่า...อย่า..."ฮาเดสร้องขอ
"อยู่ตรงนี้นะ"ลอเรนซ์ก้มลงจุมพิตอ่อนโยนที่หน้าผากของเด็กชายก่อนจะวิ่งออกไป
"อา...แม่จ๋า!! อย่าไป!!"
ลอเรนซ์ท่องมนต์เบาๆก่อนจะปามีดสั้นใส่ร่างของศัตรู มีดสั้นกลายเป็นห่ามีดภายในพริบตาเมื่อมนต์ท่องจบ เหล่าผู้บุกรุกต่างหลบกันอย่างรวดเร็ว แต่หนึ่งในนั้นโดนปักเข้าที่ท้องและแขน ลอเรนซ์ไม่รอช้า ประนมมือก่อนจะสวดมนต์ทันที ก่อเกิดวงแหวนสีทองล้อมรอบตัวร่างบางและตัวผู้บุกรุกผู้โดมคมมีด
".....ด้วยคมมีดนี้ จงสังเวยแด่ผู้เป็นเอกภาพ ผลาญบาป!!"
"อ้ากกกกกกกกก!!!"ร่างของผู้บุกรุกผู้โชคร้ายโดยไฟสีงเพลิงครอบคุลมทั้งตัวก่อนจะเริ่มเผาผลาญเนื้อหนังไปอย่างช้าๆทรมาน
"แม่!!"ลอเรนซ์หันไปตามเสียงร้องของฮาเดส พบว่าคมดาบใหญ่ของผู้บุกรุกอีกคนง้างเตรียมฟันลงที่คอของเด็กชาย
"ไอ้บัดซบ!!"ร่างบางร้องก่อนจะปามีดใส่ที่ข้อมือของผู้บุกรุก ร่างปริศนากรีดร้องเสียงหลง ปล่อยดาบลงก่อนที่ท่อนแขนนั้นจะถูกเผาผลาญ ฮาเดสรีบวิ่งออกมาหาก่อนจะกระโดกอดคอร่างบางแน่น ทำท่าจะร้องไห้
"ไม่เป็นไรแล้ว โอ๋ๆ"ลอเรนซ์ปลอบก่อนจะรีบไปหาร่างสูงผมดำที่กำลังนอดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น ลอเรนซ์วางฮาเดสลงก่อนจะดูอาการของลูคัสอย่างห่วงใย
"เกิดอะไรขึ้น!!?"
"อ้ากกกกกกก!!"ลูคัสร้อง มือใหญ่กุมท้องแน่น สีหน้ารวดร้าวอย่างที่สุด "อ้ากกกกกก!!"
"ทำใจดีๆไว้ลูคัส! ฉันจะพานายไปห้องพยาบาล!!"ลอเรนซ์กุมมือร่างสูงแน่น รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา
"ระวัง!!"ฮาเดสร้องลั่น แต่ร่างบางไม่ทันตั้งตัวก็รู้สึกเจ็บที่ท้ายทอยและทุกอย่างก็ดับวูบ
"ลอเรนซ์...."ลูคัสเค้นเสียงพูด ก่อนจะกรีดร้องอย่างทรมาน มองฮาเดส "หนี....หนีไป...."
เด็กชายไม่เคยพบพานกับอันตรายแบบนี้ ทำอะไรไม่ได้ นอกจากสะอื้นไห้อย่างหวาดหวั่น มอง 'พ่อและแม่' อย่างกลัวๆ ลูคัสร้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบไปเพราะทนไม่ไหวกับความทรมานนี้ ฮาเดสมองหน้าท้องแกร่งของลูคัสที่เริ่มที่จุดดำโผล่ขึ้นมาและเริ่มแผ่กว้างอย่างช้าๆ เด็กชายเขย่าตัวลอเรนซ์และลูคัสสลับกัน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดทั้งคู่ถึงไม่ยอมตื่น
"ฮึก...พ่อคัส..ฮึก...แม่ลอรี่...ฮึก...ฮือๆๆ...."
"หมดเวลาของแกสักที!"ผู้บุกรุกที่ยังรอดพ้นเอ่ย แขนอีกข้างดำไหม้ส่งกลิ่นสะอิดสะเอียน "ตายซะ!!"คมดาบใหญ่ชูขึ้น
ฮาเดสหันขวับมามองผู้บุกรุกนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ดวงตาสีอำพันจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและดุร้ายราวสัตว์ป่า สีอำพันสดใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด เขี้ยวเล็กๆโผล่ออกมาจากปากเล็ก เด็กชายลุกขึ้นยืนช้าๆ จ้องมองศัตรูตรงหน้าที่ผงะถอยหลังไปอย่างตกใจเมื่อรับรู้ถึงกระแสพลังกดดันและกระแสพลังที่มากมายมหาศาลจนแทบอ้วก
"อะ อะไรกัน!?"
"ไปให้พ้น!!"เด็กชายตะโกนก้อง ก่อนจะปล่อยกระแสลมแรงราวพายุก่อนจะชี้นิ้วไปที่ศัตรูและเอ่ย "ไปให้พ้น!!"
พลัยคมกระแสพลังสีแดงพุ่งเข้าสู่กลางหน้าผากของศัตรู ดวงตาภายใต้หน้ากากเบิกกว้าง ก่อนที่ร่างกายจะเริ่มพองขยาย ปูดโปนผิดรูปและร่างกายภายใต้ผ้าคลุมสีดำก็ระเบิดออก ส่งเลือดสาดกระจายไปทั่วบรเวณที่โดนเด็กชายด้วยเช่นกัน เด็กชายมองร่างที่แหลกเละอย่างเฉยชาก่อนจะทรุดตัวคุกเข่ากอดตัวเองและเริ่มกรีดร้อง
"อ้ากกกกกก!! อ้ากกกกกกก!!"
ร่างกายของเด็กชายเริ่มส่งแสงเรืองๆสีดำเป็นไอลอยขึ้นจากกายช้าๆและวนอยู่รอบตัว เด็กชายกรีดร้องราวกับทรมานมากมาย ไม่นานนัก ร่างกายของเด็กชายก็เริ่มเปลี่ยนแปลง แต่ทว่าทุกสิ่งก็ดับวูบลงในทันที..........
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ ดวงตาสีอเมทิสมองขึ้นไปยังเพดานสีขาวก่อนจะหรี่ตาลงหลบแสงสว่างสีส้มยามเย็นอย่างรวดเร็ว
"ที่นี่....."ร่างบางพึมพำ ก่อนจะยกมือขึ้นบังแดด "ห้องพยาบาล....."
ลอเรนซ์ลดมือลง ก่อนจะนึกได้ถึงเหตุการณ์ที่ตนเพิ่งพานพบมา!!
"ลูคัส!!"ร่างบางร้องเสียงหลงก่อนจะลุกขึ้นพรวด และหันไปมองรอบๆ พบร่างสูงกำลังนอนหลับสนิทอยู่ที่เตียงข้างๆ ร่างบางถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกเบาใจขึ้นเป็นกอง ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา น้ำใสเอ่อล้นอย่างหายห่วง "ชอบทำอะไรบ้าๆทุกที"ร่างบางว่าร่างสูงที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องเบาๆ ก่อนจะนึกได้อีก "ฮาเดสละ!?"
"อืม..."ร่างบางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบิกตาโตอย่างตกใจ "เฮ้ย!!!"
ดวงตาอมเทิสเบิกกว้างเมื่อพบว่าคนที่นั่งหลับอยู่ข้างๆเตียงของเขา คือเด็กวัยรุ่นอายุราว14-15ปี กรนออกมาเสียงเบาๆบ่งบอกว่าหลับลึก แต่ที่ต้องแปลกใจมากขึ้นอีกก็คือใบหน้านั้นคุ้นๆและคล้ายลูคัสน้อยๆ
"คะ ใครกัน?"
"อืม....อา....."เด็กหนุ่มวัยรุ่นส่งเสียงในลำคอก่อนจะลืมตาตื่นช้าๆ และขยี้ตาและหันมามองร่างบางและยิ้มอย่างดีใจ "แม่!!"
"หะ หา??"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างงงวยก่อนจะถูกรวบตัวไปกอดแน่นจากเด็กหนุ่ม "เฮ้ย! เดี๋ยว!?"
"ดีใจจัง! นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้วนะครับ!!"
"เฮ้ย!! นี่แกเป็นใคร!? ปล่อยฉัน!"ร่างบางโวยวายเสียงดัง พยายามผลักเด็กหนุ่มออก
"ผมไงครับแม่!"เด็กหนุ่มชี้ตัวเอง "ผมเอง ฮาเดสไง!!"
"หา?? ไม่จริง!"
"ผมฮาเดสแน่ๆครับ"เด็กหนุ่มยืนยัน ลอเรนซ์มองเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะจับจ้องดวงตาสีอำพันคุ้นตา.....
"เรื่องจริงเหรอเนี่ย"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างไม่คาดคิด
"ครับ!"เด็กหนุ่มกอดลอเรนซ์อีกรอบ "ผมเป็นห่วงแม่แทบแย่ ดีใจจริงๆ!!"ว่าจบก็ประกบริมฝีปากกับลอเรนซ์ทันที
"!!!"ลอเรนซ์เบิกตาโตก่อนจะรีบผลักหัวของฮาเดสออกทันที "แกทำบ้าอะไรของแก!!?"
"อ้าว? ก็ทำแบบที่พ่อทำบ่อยๆไงครับ"ฮาเดสอธิบาย ลอเรนซ์เบิกตาโตก่อนจะถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก! เข้าใจมั๊ย??"
"แต่พ่อ..."
"ช่างหัวมัน! อย่าทำแบบนี้อีกก็พอเข้าใจมั๊ย!!?"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงขู่
ฮาเดสเบ้ปาก "ก็ได้ครับ"
"โอย...เสียงดังจัง...."เสียงทุ้มดังมาจากเตียงๆข้างๆ ทั้งคู่หันไปมองอย่างรวดเร็ว พบว่าลูคัสกำลังลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆและเอื้อมมือไปคว้าแว่นตามาสวมอย่างช้าๆ ก่อนที่ดวงตาสีดำหลังกรอบแว่นจะจ้องมองลอเรนซ์และฮาเดสอย่างสงสัย "ลอเรนซ์....เด็กนี่ใคร?"
"พ่อครับ!"ฮาเดสรีบวิ่งไปหาลูคัสที่ทำหน้างงงวย "ผมฮาเดสไง"
"จริงอ่ะ?"
"จริงสิครับ!!"
"เอ่อ....."ลูคัสหันมามองลอเรนซ์อย่าขอความช่วยเหลือแต่ร่างบางส่ายหน้าอย่างไม่อยากขอยุ่งด้วย เพราะตอนนี้รู้สึกได้ว่าชีวิตตัวเองช่างวุ่นวายเหลือเกิน..........
".....เพราะพลังที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากพันธนาการที่ถูกเอวิเดสร่ายไว้ ทำให้ฮาเดสเติบโตขึ้นตามอายุปกตินั่นเอง ร่างเด็กอายุ 2 ขวบนั้นเป็นแค่ร่างปลอมในรูปลักษณ์ที่ถูกพันธนาการเท่านั้น...."นี่คือคำอธิบายจากปราชญ์เลโมธีนั่นเอง
ลอเรนซ์เบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย เพราะเด็กหนุ่มที่โตขึ้นจากเด็กสองขวบกลายเป็นอายุ 15 กับซาตานเจ้าปัญหากำลังเถียงกันอยู่ข้ามหัวเขาไปมา
"ทำไมผมถึงกอดแม่ไม่ได้ละ!! ทีตอนผมตัวเล็กยังทำได้เลย!"
"นั่นมันตอนแกเด็กๆ แต่ตอนนี้โตแล้ว ห้ามกอดเด็ดขาด!!"
"ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ใช่พ่อจริงๆซะหน่อย!!"
"ถึงฉันจะไม่ใช่พ่อนายจริงๆ แต่ฉันก็มีสิทธิ์สั่งนะเฟ้ย!!"
"ไม่ยุติธรรม!!"
"ไปกอดโรเวนนู่นไป!!"
คนถูกพาดพิงสำลักกาแฟยามเช้าทันที ไอค่อกไอแค่กอย่างหวาดๆ เมื่อเห็นว่าฮาเดสหันขวับมามองเขาทันที
"อย่านะ...."โรเวนพึมพำภาวนา
"แม่โรเวนคร้าบ >W<!!"
"ปัดโธ่เว้ย!!"โรเวนสบถก่อนจะรีบวิ่งออกจากโรงอาหารทันที แต่แล้วกลับชนเข้าจังๆกับเจ้าชายใจสิงห์ที่โผล่มาเยือนป้อมอัศวินตามเคย "โอ๊ย!!"
"จะรีบร้อนอะไรนักหนา โรเวน?"อาเธอร์เอ่ยอย่างสงสัย โรเวนไม่ทันตอบ หันขวับไปมองฮาเดสที่วิ่งโร่เตรียมเข้ามาจะกอดเขาให้ได้
"ว้ากกกกก!! ก็บอกว่าอย่าเข้ามา!!"โรเวนรีบเข้าไปหลบหลังอาเธอร์ทันที อาเธอร์มองอย่างสงสัยก่อนจะเข้าใจเมื่อเห็นว่าเพราะเหตุใด
"เฮ้ย!! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละฮาเดส!!"
ฮาเดสเบรกทันทีก่อนจะมองอาเธอร์อย่างไม่พอใจ "อะไรอีกละทีนี้??"
"ห้ามกอดเด็ดขาดเฟ้ย!!"อาเธอร์สั่งเสียงเข้ม
"ง่ะ!! O[]O!! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย!!! >_<!!!"
......แหมๆ ก็คนเขาหวงอะฮาเดส.....
"หากมันช่วยให้เอเดนและเดมอสสงบสุขข้าก็ยินดี เอวิเดส"
ขณะนี้ ราชาปีศาจแห่งแดนคนบาป เอวิเดส กำลังนั่งเจรจากับปราชญ์ที่ทรงภูมิที่สุดของเอเดน มหาปราชญ์เลโมธี
"ข้าจะช่วยปกป้องเด็กคนนี้ให้เอง"
"ดี...หลานข้าอยู่ที่นี่จะปลอดภัยที่สุด ให้ลูคัสหลานข้าช่วยก็ได้อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็เป็นญาติของเขา ส่วนทางข้า ก็จะสกัดด่านเอาไว้เอง"ราชาปีศาจเอ่ยก่อนจะลุกข้นยืน "ขอบคุณสำหรับน้ำชา ข้าต้องลาละ"
"เรื่องด่านสกัด ให้ทางเอเดนช่วยมั๊ย ทางเราก็มีฝีมือไม่น้อยไปกว่าทางท่าน อย่างดินแดนนักรบแห่งคาโนวาล กษัติย์บาโรคงช่วท่านได้"
ริมฝีปากสวยเบ้อย่างไม่ชอบใจ "เจ้าหน้าบากนั่นนะเหรอ! ไม่ต้อง! พวกข้าจัดการเอง เอาไปเกะกะเปล่าๆ"
"หึหึหึ อย่างน้อยก็น่าจะช่วยได้นะ.....เห็นพวกท่านสนิทกันดี๊ดีนิ" มหาปราชญ์เอ่ยแกมหยอก
"ข้าไม่สน!"ราชาเอวิเดสตัดบทหน้าแดงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด? (อิอิ =W=) ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปทันที ส่วนมหาปราชญ์เลโมธีพอราชาเอวิเดสออกไปก็ทำท่าลิโพชูสองนิ้วทันที!
"โฮะๆๆ เรื่องกำลังอาจแพ้ แต่ฝีปากข้าชนะโว้ย โฮะๆๆๆ"
"ไอ้คาโลลลลลลลลลลลลลลล!!!!"
"เฮ้ย!!"
ตึง!!
โครม!!
ร่างเพรียวบางในชุดนอนลงไปกองกับพื้นห้องเป็นที่เรียบร้อย เมื่อเสียงเจ้าตัวป่วนประจำหอดังดังลั่นกว่าทุกวัน ซึ่งกลายเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดี แต่ไม่น่าพิศสมัยสำหรับใครบางคนอย่างนักบวชหน้าบูดผมทอง ลอเรนซ์ ซาโดเรีย เอ๊ย!! (เฟี้ยว~~!! ฉึก! อ่อก!>>คนเขียนโดนปักเข้ากลางหน้าผาก) หมายถึง! ลอเรนซ์ ดอร์น นั่นเอง
"ไอ้พวกบ้า!"คนหน้าบูดสบถ ตีหน้ายักษ์ ทั้งๆที่ถ้าไม่ทำแบบนั้นหน้าก็ออกจะสวยแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมเจ้าตัวชอบทำหน้าบึ้งทุกที แต่กระนั้นก็ไม่ได้ลดความงดงามลงเลยแม้แต่น้อย
"อ๊ะ?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างตกใจเมื่อรู้สึกหนักที่ขา เมื่อเขามองก็พบว่าผ้าห่มที่เขาห่มอยู่มันดูโป่งมากกว่าปกติ "อ๊ะ!! หนอย!!"
ลอเรนซ์เปิดผ้าห่ม แล้วก็พบดั่งที่คาด.....ไอ้คู่หูซาตานตัวดี นอนหลับสบายใจเฉิบๆ กอดเอวเขาแน่น ก่ายขากอดขาของเขาไว้ไม่ยอมปล่ย ลอเรนซ์มองไปที่เตียงนอนอีกเตียงที่ไม่มีร่องรอยของใดๆ แสดงว่าเมื่อคืนมันแอบมานอนกับเขาอีกแล้ว!!
"ไอ้ลูคัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!"
ผลั่ก!
โอ๊ย!!
"โห.....หน้าแดงเชียว"โซมาเนียเอ่ยทัก ชี้ไปที่แก้มซาตานจอมกวนที่เป็นรอยช้ำจากเท้าเพรียวๆของนักบวชขี้โมโห
"เห็นมั๊ยล่ะ! ลอรี่ใจร้าย"
เฟี้ยว~!
มีดสั้นลอยละล่อง หมายพุ่งตรงเข้าหาหัวดำของเจ้าซาตาน แต่ลูคัสยิ้มกริ่มเอียงตัวหลบได้อย่างสวยงาม ทำให้มีดเล่มน้อยแต่คมกริบพุ่งปักลงเฉียดใกล้มือของนักฆ่ามากปัญหาอย่างคิล ฟิลมัส คมมีดห่างจากมือเขาเพียวมิลเดียว คิลกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างหวาดเสียว
"อยากตายเหรอไง! เลิกเรียกชื่อปัญญาอ่อนแบบนั้นซักทีไอ้บ้า!"ร่าบางโวยเสียงดัง
"ทำไมละ นายออกจะน่ารักก็เหมาะกับชื่อน่ารักๆแบบนี้แล้วนิหน่า"ลูคัสยิ้มกรุ่มกริ่ม คนที่ถูกชมตรงๆว่าน่ารักหน้าแดงก่อนจะปามีดสั้นใส่ร่างสูงแก้เขินทันที
"ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ ไอ้บ้าลูคัส!!"
เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ ........
ว๊ากกกก!
ว๊าย!
เหวอ!
ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก!!
ซาตานอารมณ์ดียิ้มกริ่มที่หลบมีดได้ทุกเล่ม หันไปมองผลงานของคนน่ารัก ก่อนจะหันมาเอ่ยแกล้งทำท่าตำหนิ "จุ๊ๆๆๆ ไม่ดีๆเลยนะลอรี่"
"หุบปากไปซะ!"ร่างบางโวย
"เฮ้อ!! พวกนายทั้งคู่อย่าลืมจ่ายค่าเสียหายด้วยละ"โรเวนเอ่ยอย่างหน่ายๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินจากไปแต่แล้วก็ต้องหยุดกึกเมื่อศัตรูตัวฉกาจประจำหอเดินดุ่มๆเข้ามาประจัญหน้ากับเมจิกปริ้นซ์อย่างไม่กลัวเกรง มีเพียงผู้เดียว.....อาเธอร์ บริสตั้น เจ้าชายใจสิงห์
"ท่านอาเธอร์....."
"โรเวน....."
บรรยารอบๆเริ่มมาคุทันทีที่สองผู้ยิ่งใหญ่ประจัญหน้ากัน อาเธอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่โรเวนเพียงยิ้มน้อยๆ
"มีธุระอะไรหรือ ท่านถึงต้องถ่อมาถึงนี่?"ริมฝีปากสวยเอ่ยถาม
"อา...ที่จริงก็ไม่อยากมีหรอกนะ แต่จำเป็นต้องมี"อาเธอร์ตอบยียวน
"อย่าโยกโย้เลยท่าน ว่าธุระมาเลยดีกว่า"โรเวนเอ่ยตัดบท
"ปราชญ์เลโมธีเรียกให้เจ้า และเจ้าคู่หูนั่น"อาเธอร์ปรายตาไปทางคู่หูตัว L "พร้อมทั้งเจ้าหญิงแห่งความมืดและสหายของเธอ ไปเข้าพบ"
"มีเรื่องอะไร?"
"ข้าจะไปรู้เหรอ เลโมธีบอกแค่นี้"อาเธอร์ยักไหล่
"หึหึหึ ก็นั่นสินะ อย่างท่านน่ะใครเขาบอกเรื่องที่สำคัญๆให้รู้กันละ"โรเวนยิ้มอย่างอวดดี อาเธอร์จ้องมองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์
"ปากดีไปเถอะโรเวน ถ้าข้าทนไม่ไหวขึ้นมา....."อาเธอร์ยื่นหน้าคมคายเข้าไปใกล้ ร่างโปร่งเพรียวตกใจเล็กน้อย ".....ข้าจะจัดการปิดปากสวยๆของเจ้าด้วยปากของข้าเนี่ยแหละ"
เฮ้ยยยยยยย!!! O[]O!!!!!!
ทั้งห้องอุทานอย่างตกใจเมื่อเจออาเธอร์ประกาศตรงๆซึ่งๆหน้า โรเวนที่ตกใจไม่น้อยหน้าแดงก่ำ ทำอะไรไม่ถูก อาเธอร์ยิ้มก่อนจะเดินจากไป โรเวนที่ได้สติก็กำมือแน่น "หนอยแน่!" ร่างเพรียวเอ่ยอย่างโกรธแค้น ก่อนจะหันขวับไปมองทุกคนที่มองมาที่ตนเป็นตาเดียว "มะ มองอะไร มีอะไรจะทำก็ไปทำไป!!" เพียงเท่านั้นทุกคนก็รีบกลับไปทำกิจกรรมส่วนตัวของตัวเองต่อทันที "ลูคัส ลอเรนซ์ เฟริน คาโล คิล!!"โรเวนขานชื่อ "ปราชญ์เลโมธีเรียกพบ!! ตามมา!!"
"ครับ!! / ฮะ!!"ทุกคนขานรับทันทีเพราะกลัวโรเวนระเบิดลงอีกรอบ
ห้องของปราชญ์เลโมธี..........
"เอาละ.....มากันครบแล้วนะ"เลโมธมองทุกคน "อะแฮ่ม!"
"โบตันมั๊ยครับ"ลูคัสเอ่ยเสริม ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว "ก็เผื่อไว้" ซาตานยิ้ม
"ไม่ละขอบใจ....เอาละเข้าเรื่องละนะ....เมื่อวานนี้ราชาเอวิเดสมาหาข้า และได้มาขอความช่วยเหลืออย่างหนึ่ง"
"ความช่วยเหลือ?"เฟรินเอ่ยอย่างสงสัย
"ใช่แล้วเจ้าหญิง ขณะนี้....เมืองมายาซึ่งเป็นเมืองหนึ่งภายใต้การปกครองของเดมอส เป็นเมืองที่มีความสำคัญกับเดมอสมาก เพราะราชาของที่นั่นเป็นสหายสนิทของราชาเอวิเดส ตอนนี้เจ้าชายของเมืองมายา.....กำลังถูกลอบปลงพระชนม์"
"หา!?"
"หาไม่เจอหรอกอย่าหาเลย"น่าน~ มียิ่งมุข "เอาละ...ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาวันนี้ก็เพื่อจะให้รับทราบทั่วกัน เจ้าชายองค์นี้ต้องมาอยู่ในอารักษ์ขาของพวกเจ้า โรเวน ในฐานะที่เจ้าเป็นหัวหน้าหอ ข้าขอให้เจ้ารับรู้เอาไว้ เจ้าต้องคอยตรวจตราความปลอดภัยรอบๆหอและโรงเรียนให้ดี....ส่วนเฟลิโอน่า (เฟริน! : เฟรินค้าน) เรียกอย่างไหนก็เหมือนกัน เจ้าและสหายของเจ้าต้องช่วยดูแลเจ้าชายองค์นี้ แต่ว่า พวกเจ้าแค่ช่วยเท่านั้น คนที่จะดูแลเด็กคนนี้จริงก็คือ.....ลูคัส ซาโดเรีย และลอเรนซ์ ดอร์น"
"อะไรนะ!!!??"ลอเรนซ์อุทานอย่างตกใจ
"อะไรก็ What น่ะสิ"น่าน~ ยังไม่เลิก "เจ้าต้องช่าวยลูคัสในการดูแลเด็กคนนี้ เพราะเด็กคนนี้ก็เป็นญาติเธอเหมือนกันนะลูคัส"
ทุกคนหันไปมองลูคัสเป็นตาเดียว "แหะๆ"ซาตานตัวดียิ้มแห้งๆ "ก็ใช่ครับ"
"เอาล่ะ ในเมื่อทราบกันดีแล้ว วันนี้ราชาเอวิเดสและกษัตริย์บาโรจะมาส่งเจ้าชายน้อย เอ่อ....อีกสามสิบนาที"
"กษัตริย์บาโรมาด้วยเหรอครับ?"เฟรินถามอย่างสงสัย
"ต้องพูดว่า 'ค่ะ' ต่างหากเฟลิโอน่า"เลโมธีปราม "ที่ทั้งคู่ต้องมาด้วยพระองค์เองเพราะทางเอเดนได้ส่งทหารไปช่วยเหลือทางเดมอส สกัดทัพของพวกกบฎแห่งมายา ทางกษัตริย์ทั้งสองพระองค์เล็งเห็นว่าหากพระองค์มากันแค่สองคนจะดีที่สุด เพราะไม่เป็นที่สังเกตุและพวกพระองค์ก็ทรงมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องเจ้าชายองค์น้อยนี้ตอนนี้เหลืออีก.....ยี่สิบนาที"
"ทำไมผมต้องช่วยด้วยละ!"ลอเรนซ์ค้าน
"เพราะไหนๆเธอก็เป็นเพื่อนกับลคัส ก็ช่วยๆกันก็แล้วกัน"
"แต่ว่า!"
"ไม่มีแต่ลอเรนซ์ ดอร์น ฉันว่าพวกเธอไปเตรียมรับเสด็จดีกว่า"
"แต่ท่าน!!"
"เอาน่าๆลอรี่"ลูคัสตบบ่าร่างเล็กเบาๆ ลอเรนซ์เตรียมชักมีดแต่ติดตรงที่เลโมธีมองอยู่ จำต้องเก็บมีด ลูคัสยิ้มกริ่ม "ไหนๆเราก็ต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กทั้งคู่แล้ว เราก็มาช่วยกันดีกว่า ไป!"มือใหญ่คว้าข้อมือร่างเล็ก
"ไปไหน?"
"ก็ไปรับญาติฉันน่ะสิ"ว่าจบก็ลากลอเรนซ์ตามไปด้วยทันที
"เฮ้ย!! เดี๋ยวสิฉันยังคุยไม่จบเลย!!! เฮ้ย!! เดี๋ยวก่อนไอ้ลูคัส!!!!"
เหล่าผู้ได้รับหน้าที่ผู้อารักษ์ขาออกมายืนรอการเสด็จของสองกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่กับหนึ่งเจ้าชายผู้น่าสงสารอย่างกระวนกระวาย ลอเรนซ์นวดขมับตุบๆอย่างเหลือทน แค่มีไอ้ซาตานเจ้าปัญหาอยู่ด้วยทุกวันนี่ก็ลำบากได้อยู่แล้ว ยังจะเจอญาติตังกะเปี๊ยกของมันอีกเหรอเนี่ย
"อย่าทำหน้าเครียดอย่างนั้นสิ"ลูคัสเอ่ยยิ้มๆ ลอเรนซ์หันขวับมามองอย่างดุๆ "เดี๋ยวไม่น่ารักนะ"
"เงียบไปเลย!"
"มาแล้วๆ"เฟรินร้อง ทุกคนหันไปมองตาม ก็พบเกวียนเล่มใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามายังบริเวณโรงเรียน ไม่นานเกวียนเล่มนั้นก็จอดสนิท ทุกคนมองคนขับอย่างสงสัย
"ท่านพ่อ"คาโลเอ่ยเรียบๆ
สารถีเปิดผ้าปิดหน้าออก พบว่าเป็นใบหน้าของกษัตริย์บาโรจริงๆ ทุกคนรีบทำความเคารพทันที
"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวจะเป็นที่สงสัย"บาโรรีบเอ่ยทันที "พวกเจ้าต้องทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดก็พอ อย่าให้ใครรู้เข้าใจมั๊ย?"
"ครับ"ทุกคนขานรับ
"ส่วนเจ้าต้องพูดว่า 'ค่ะ' สิเฟลิโอน่า"ไม่วายมีเตือนเล็กน้อย เฟรินกลอกตา วันนี้เขาโดนสอนแบบนี้เป็นรอบที่สองแล้วนะเนี่ย
"ครับ เอ็ย! เพค่ะ"เฟรินรับแบบขอไปที
บาโรเพียงส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะลงมาจากเกวียน และเดินไปเปิดผ้าที่ท้ายเกวียน "ปลอดภัยแล้ว"
"เรียกให้พวกเขามาตรงนี้"เสียงคุ้นหูเอ่ย บาโรกวักมือเรียกทุกคนให้มายืนตรงท้ายเกวียน ทุกคนทำตาม ก่อนจะเห็นเอวิเดสอยู่ภายในเกวียน
"พ่อ"เฟรินเรียก
"ชู่ว์!"เอวิเดสรีบปรามทันที "เงียบไว้! ข้าต้องรีบไปแล้ว พวกนั้นตามพวกข้ามา ข้าต้องรีบล่อพวกมันให้ไปทางอื่น รับเด็คนนี้ไว้"เอวิเดสยื่นห่ออะไรบางอย่างให้ลอเรนซ์ที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่ว่าจู่ๆมือเล็กสีขาวก็คว้าคอเสื้อของราชาปีศาจเอาไว้ "ปัดโธ่! ปล่อยอาเถอะฮาเดส! อาต้องไปแล้วนะ..."
"ไม่เอา....ฮึก....แม่....แงๆๆๆ!!"
ทุกคนสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อเสียงของเด็กดังขึ้น งอแง ทันใดนั้นผ้าที่ห่อเด็กเอาไว้ก็คลายออก เผยให้เห็นเด็กชายตัวเล็กอายุราวหนึ่งถึงสองขวบกำลังร้องไห้งอแง ดวงตาสีอำพันบดบังด้วยน้ำตา
"แม่...แม่จ๋า....ฮึก...."เด็กชายพยายามยื้อยุดเอวิเดสเอาไว้
"ขอร้องละฮาเดส! แกมัวยืนเซ่อทำไมว่ะบาโร! มาช่วยกันหน่อยสิ!"อาวิเดสพยายาปลอบและพยายามดึงเด็กชายออก แต่ไม่เป็นผล เด็กชายยังเรียก 'แม่' ต่อไปจนทุกคนสงสัย
"ให้ตาย!"บาโรสบถ ก่อนจะเอื้อมมือไปอุ้มเด็กชายแทน เด็กชายร้องไห้จ้า ก่อนจะมองบาโร "เงียบซะ" บาโรดุ
เด็กชายเบะปาก "อึก ฮึก....ฮึก....พ่อจ๋า...."มือเล็กเอื้อมจะคว้าคอเสื้อบาโร แต่กษัตริย์นักรบดึงออกห่างได้ทัน "แงๆๆ พ่อจ๋า...."
"เอาละ พวกเจ้ารับเด็กไปซะที"เอวิเดสเอ่ย พลางเบ้ปาก
บาโรรีบส่งเด็กให้ลอเรนซ์ทันที เด็กชายที่ถูกส่งไปมาร้องไห้หนักกว่าเก่า ลอเรนซ์ที่พอจะเคยมีประสบการณ์เลี้ยงเด็กมาบ้างตอนเป็นนักบวชฝึกหัด ก็พยายามนึกทบทวนวิธีเลี้ยงทันที
"อะ โอ๋ๆๆ! อย่าร้องๆ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง"ลอเรนซ์ปลอบอย่างรวดเร็ว เด็กชายสบตาสีอเมทิสอย่างสงสัย จดจำใบหน้าวยไว้ ก่อนจะเริ่มหยุดร้องไห้เปลี่ยนเป็นสะอื้นแทน
"ฮึก...แม่จ๋า...."
"ให้ตาย....."ลอเรนซ์เบ้ปาก
"เรียกนายว่าแม่ด้วยแฮะ"ลูคัสยื่นหน้าเข้ามามองดูเด็กชายในอ้อมแขนของลอเรนซ์
เด็กชายหันมามองคนแปลกหน้าอีกคน พอเห็นใบหน้าคมคาย ก็เริ่มร้องเรียก "พ่อ...พ่อจ๋า....."
"เรียกฉันว่าพ่อด้วยแหะๆ"ลูคัสยิ้ม หันไปพูดกับนักบวชคู่หูอย่างมีเลศนัย
"พวกข้าต้องไปแล้ว ดูแลเด็กคนนี้ดีๆ ปกป้องเท่าชีวิต"เอวิเดสสั่ง "อ้อ! อย่าลืม ห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด!"
ว่าจบ เพียงไม่กี่นาที เกวียนเล่มโตก็บึ่งจากไปทันทีอย่างรีร้อน ทุกคนมองตามอย่างห่วงใย ก่อนจะหันมามองเด็กชายหน้าใหม่เป็นตาเดียว เด็กชายหยุดร้องไห้แล้ว ลอเรนซ์ที่อุ้มอยู่เช็ดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน ทุกคนมองอย่างอึ้งๆเพราะไม่เคยเห็นลอเรนซ์เป็นแบบนี้มาก่อน
"ไม่ร้อง...ไม่ร้อง...."ลอเรนซ์เอ่ยปลอบเด็กชายอย่างเบาๆ โดยไม่ได้สังเกตว่าทุกคนกำลังมองดูเขาอยู่
"แม่จ๋า...."เด็กชายเอ่ยเบาๆ จ้องลอเรนซ์อย่างสนใจ
"เห....เด็กนี่น่ะเหรอเจ้าชาย"คิลรีบเข้ามาดู เด็กชายมองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ย
"พ่อ...."
"ไหนๆหลบซิ"เฟรินผลักคิลออก ก่อนจะจ้องดูเด็ชาย คาโลเดินมายืนข้างๆ
"โห....ตาสวยอ่ะ"เฟรินเอ่ย
"กลิ่นพลังเวทย์เดียวกับพี่ลูคัสเลยล่ะครับ"คาโลเอ่ย
"แม่.....พ่อ...."เด็กชายยื่นมือไปหาคาโลและเฟริน
"ทำไมเด็กนี่เรียกคนนู้นคนนี้ว่าพ่อ ว่าแม่ไปหมดเลยนะ"โรเวนเอ่ย เดินเข้ามาดูบ้าง
"ไม่แปลกหรอกโรวี่"ลูคัสเอ่ย "ก็เด็กยังเล็กอยู่ ไม่แปลกที่จะโหยหาความรักความอบอุ่นจากบุคคลที่ใกล้ชิดและรักมากที่สุดอย่างพ่อและแม่"
เด็กชายจ้องมองโรเวนกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะยื่นมือไปหา "แม่...แม่จ๋า...."
"ถ้าเรียกมั่วอย่างนี้ก็คิดหนักละนะ!"โรเวนเบ้ปาก
"อ๋อ!"เฟรินร้อง "ผมเข้าใจแล้ว!"
"อะไร??"ทุกคนถาม
"ก็นี่ไง!"เฟรินชี้ไปที่เด็กชาย "ถ้าเด็กนี่ เห็นใครสวยๆ หรือหน้าตาสวยๆก็จะเรียกว่า 'แม่' แต่ถ้าเห็นใครหล่อๆ หน้าตาเท่ๆก็จะเรียกว่า 'พ่อ' นั่นเอง!"เจ้าตัวยุ่งสรุป
"แล้วเรียกฉันว่าแม่เนี่ยนะ!!"โรเวนและลอเรนซ์เอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
"ฉันว่าพาเด็กเข้าข้างในดีกว่า แดดร้อนๆแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพของเด็ก....ใช่มั๊ยจ้ะแม่"ลูคัสเอ่ยแกมหยอกร่างบางข้างๆไม่วายโอบไหล่ทำให้ดูสมจริง
"ไอ้บ้าเอ๊ย! อย่ามาเล่นบ้าๆนะ"ลอเรนซ์แยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปก่อน ลูคัสรีบตามไปทันที
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่คู่หูตัวแอลกันเป็นแถวไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็ตาม เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าเด็กน้อยตัวเล็กในอ้อมแขนของลอเรนซืน่ะสิ! ส่งเสียงร่าเริงเล่นกับลูคัสที่เดินตามมาติดๆ ร้องเรียกลูกคัสว่า 'พ่อ' และเรียกลอเรนซ์ว่า 'แม่' ตลอดเวลา
"เด็กนั่นเป็นใคร?"
"ลูกของรุ่นพี่สองคนเรอะ!!"
"จะบ้าเรอะ! ถึงจะผมดำและหน้าตาคล้ายๆพี่ลูคัสก็เถอะ แต่สีตานั่นมันสีอำพันเว้ย!"
"แต่ก็มีส่วนคล้ายพี่ลอเรนซ์นะ"
"หรือว่าจะลูกพี่สองคนจริงๆ!!"
เฟี้ยว~! เฟี้ยว~! เฟี้ยว~! ฉึก! ฉึก! ฉึก!
เหล่าผู้อยากรู้รีบหลบมีดบินกันเป็นแถวเมื่อลอเรนซ์ปาใส่เข้าให้ ลอเรนซ์หน้ามุ่ย มองกลุ่มซุบซิบอย่างดุดัน ก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่สบอารมณ์
"จ๊ะเอ๋! จ๊ะเอ๋!"ลูคัสเล่นกับเด็กชายตัวน้อยต่ออย่างไม่สนใจอะไร ลอเรนซ์มองอย่างเอือมๆที่มันทำตัวเป็นเด็ก
"ฮ่ะฮ่ะ! พ่อจ๋า พ่อจ๋า"เด็กชายตบมือน้อยอย่างชอบใจ ก่อนจะร้องเรียกเหมือนจะขอให้เล่นอีกรอบ
ลอเรนซ์มองไอ้คนที่กลายเป็นพ่อและเด็กที่กลายเป็นลูกอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก หน้าตาทั้งคู่คล้ายกันจริงๆน่ะแหละ โดยเฉพาะกลิ่นไอปีศาจที่แรงไม่แพ้กันเลยทีเดียว แต่ว่า.....ไอ้สองคนนี่เล่นแบบนี้ก็น่ารักดีแหะ.....ร่างบางยิ้มน้อยๆ ทำให้คนหลายคนที่มองอยู่ถึงกับอึ้ง เพราะเพิ่งเคยเห็นนักบวชหน้าบูดแห่งหออัศวินยิ้มเป็นครั้งแรก!! O[]O!!! แน่นอนว่าข่าวนี้ก็สะพัดไปอย่างรวดเร็ว
ตกเย็น หลังจากตระเวนอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่ไม่ยอมห่างไปทั่วโรงเรียนก็กลับมาที่หอ แถมวันนี้ก็แทบจะไม่ได้เรียกด้วยเพราะเจ้าตัวน้อยแย่งความสนใจของทุกคนไปหมด แม้แต่อาจารย์ยังหลงจนไม่เป็นอันเรียนเสียเลย
"นายเอาไปอุ้มมั่งสิ"ลอเรนซ์เอ่ยกับลูคัสพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีแดง ในห้องนั่งเล่นของหอร้างผู้คนอย่างประหลาด
"นายเป็นแม่นายก็อุ้มสิ ฉันเป็นพ่อนะ"ลูคัสเอ่ยยิ้มๆ น่งข้างๆร่างบาง "มีหน้าที่อุ้มแม่อย่างเดียว!"
"ไม่ตลกนะเฟ้ย!!"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงดัง ทำเอาฮาเดสตกใจ เบะปากเริ่มงอแงทันที
"แงๆๆๆ..."
"เห็นมั๊ยนายทำลูกร้องไห้แล้ว"ลูคัสเอ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์
"เพราะแกนั่นแหละ!"ลอเรนซ์ว่า ก่อนจะรีบหันไปปลอบฮาเดสทันที "โอ๋ๆ อย่าร้องๆน้า~ นิ่งซะๆ"ลอเรนซ์กอดปลอบอย่างอ่อนโยน
ลูคัสที่มองอยู่ก็ยิ้มกว้าง "นายนี่เหมาะที่จะเป็นศรีภรรยาจริงๆ"
ลอเรนซ์หันมาส่งสายตาดุๆมาให้เท่านั้น ใจจริงอย่างจะด่ามันเหลือเกินแต่กลัวฮาเดสจะกลัวอีกเลยได้แต่ส่งสายตาดุๆไปเท่านั้น
"โอ๋ๆ ไม่ร้องๆ"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงนุ่ม "แกก็ช่วยหน่อยสิไอ้ลูคัส"
"ฮึก...แงๆๆๆ...ฮึกๆ....แง....."
"โอเคๆ"ลูคัสเข้ามาช่วยปลอบเด็กชายอย่างรวดเร็ว เขยิบเข้าใกล้ร่างบางก่อนจะปลอบเสียงทุ้มนุ่ม ปาดน้ำตาให้เด็กชายอย่างแผ่วเบา "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับเด็กดี"
"แงๆๆ...ฮึก...ฮึก...."
"ไม่ร้องนะ"ลอเรนซ์ปลอบ ส่งยิ้มใจดีให้เด็กชาย
"ฮึก...แม่ดุ...แง...ฮึก..."
"โอ๋ๆ แม่ไม่ดุแล้วนะครับ คุณแม่กลับมาใจดีแล้วไงครับ"ลูคัสเอ่ยปลอบยิ้มขัน กับร่างบางข้างๆที่ตอนนี้หน้าบึ้งทันที
"แกพูดอะไรของแก!?"
"เอาน่า เด็กมันเชื่อไปแล้วว่าเราเป็นพ่อเป็นแม่ ก็เล่นๆไปตามบทเถอะน่า"ลูคัสเอ่ยก่อนจะปลอบเด็กชายต่อ
"แกก็พูดง่ายนะสิ!! แกไม่โดนเรียกว่าแม่นิ!"
"ไม่เอาน่า คิดซะว่าเป็นวิธีที่ทำให้ฮาเดสไม่งอแงละกัน นายจะได้ไม่เหนื่อย"ลูคัสยิ้มกริ่ม
ลอเรนซ์เบ้ปาก ก่อนจะปลอบเด็กชายต่อ และปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน.....
"โหแก.....เหมือนครอบครัวข้าวใหม่ปลามันเดี๊ยะเลย"เสียงซุบซิบดังมาจากนอกห้อง เนื่องจากเจ้าเหล่าทะโมนไม่ยอมเข้าห้องเพราะไม่อยากขัดจังหวะบรรยากาศอบอุ่น กุ๊กกิ๊กๆ
"ดูดิๆ มีโอบไหล่ด้วย!"เฟรินเอ่ยอย่างตื่นเต้น ชี้ให้เพื่อนๆดู เห็นลูคัสยกแขนใหญ่ขึ้นโอบไหล่ลอเรนซ์ แต่ร่างบางไม่ทันสังเกตและสนใจ เพราะยังปลอบเด็กชายตัวเล็กไม่เสร็จ
"แกเอ๊ย! พี่สองนี้ทีอะไรกันแน่นอน"ครี้ด ทันเดอร์ สันนิษฐานอย่างรวดเร็ว
"ฉันเห็นด้วย!"เฟรินรีบตอบรับ ทุกคนรีบเห็นด้วยเป็นแถวๆ
"นี่ๆพวกนายอย่าสรุปเอาเองตามใจชอบสิย่ะ!"มาทิลด้าว่า
"ก็เธอดูสิ!"คิลเถียง
"เดี๋ยวพวกนายจะโดนดี"คาโลเอ่ยเรียบๆ
"พูดดีไปเถอะแก ปากพูดแบบนั้นแต่แกก็ดูนั่นแหละ"เฟรินว่า
สองคู่หูตัวแอลยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่รับรู้เลยว่าเจ้าพวกเหล่าทะโมนและบรรดาเพื่อร่วมหอทั้งหลายกำลังแอบดูอยู่นาน.....
ไม่นานนัก สองคู่หูก็ลุกขึ้นจากโซฟา เหมือนลอเรนซ์จะสังเกตเห็นแขนใหญ่ที่โอบไหล่ตน ก็เริ่มโวยวายอีกรอบและปามีดไล่ร่างสูงอย่างไม่ปราณี ฮาเดสหัวเราะชอบใจ มีดบางเล่มพุ่งมาทางผู้แอบดูทั้งหลายเป็นเหตุให้ต้องรีบแตกตัวแบบตัวใครตัวมัน!!
ห้องของคู่หูตัวแอล.....
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นลอเรนซ์กำลังแต่งตัวสวมเสื้อให้ฮาเดสก็อดยิ้มกว้างไม่ได้ ร่างบางตรงหน้าทำตัวเหมือนพวกแม่ๆที่มีลูกแล้วจริงๆ
"ยิ้มอะไรของแก?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างสงสัย
"ก็เห็นคนน่ารักเลยยิ้มไง"หยอดคำหวานจนร่างบางอึ้งๆหน้าแดงน้อยๆ
"ไอ้บ้าเอ๊ย!"
ฮาเดสหาววอด ก่อนจะขยี้ตาอย่างงัวเงีย เบะปากทำท่าเหมือนร้องไห้ ยื่นแขนเล็กหาลอเรนซ์ "แม่จ๋า...ง่วง..."
"บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกพี่"ลอเรนซ์ว่า
"แม่จ๋า"ดูเหมือนฮาเดสจะไม่สนใจ "ง่วงแล้ว....แม่...ง่วง..."
"อืมๆ นอนซะนะ"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างยอมแพ้ ก่อนจะวางตัวเด็กชายตัวเล็กให้นอนลงอย่างเบามือ เด็กชายนอนขยี้ตาอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองลูคัสที่ขึ้นเตียงอีกเตียงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะหันมามองคนที่ตัวเองเรียกว่าแม่กำลังจัดหมอนข้างๆเด็กชาย
"ฮะ! พ่อ...หาพ่อ!"ฮาเดสร้อง คู่หูประจำป้อมหันมามองเป็นตาเดียว "พ่อจ๋า...กับพ่อ!"
"จะนอนกับพ่อเหรอลูก"ลูคัสเดินมาอุ้มเด็กชาย ลอเรนซ์ส่ายหน้ากับไอ้คนที่ตั้งตัวเป็นพ่อไปแล้ว
"พ่อ..แม่....ด้วยกัน...นอนด้วยกัน...."เด็กชายสื่อสั้นๆตามภาษาเด็กเล็กๆ
"ไม่มีทาง!"ลอเรนซ์เอ่ยทันที เด็กชายเห็นท่าทีร่างบางก็เริ่มเบ้ปากจะร้องไห้ น้ำตาใสเริ่มคลอตา
"ฮึก...อึก...."
"นายทำลูกร้องไห้นะลอรี่"ลูคัสเอ่ยก่อนจะส่งเด็กชายให้ลอเรนซ์
"เลิกเรียกแบบนั้นซะที!"อยากจะปามีดใส่ แต่มือไม่ว่างเลยได้แต่ว่า "โอ๋ๆอย่าร้องสิฮาเดส"
"แงๆๆ....นอนกับพ่อ..แงๆๆ...แม่นอนกับพ่อ....แงๆๆ...."เด็กชายเรียกร้อง
"ว่าไงละ"ลูคัสยิ้มกริ่ม "จะเอาไง"
ลอเรนซ์พยายามปลอบเท่าไหร่ก็ไร้ผล เด็กชายยิ่งร้องไห้หนัก จนหลายคนในหอเรื่อใรคาญ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลูคัสไปเปิดประตูก็พบโรเวนยืนหน้าบูดอยู่หน้าห้อง
"แกก็รู้ว่าฉันเกลียดการขัดจังหวะการนอน"โรเวนเอ่ย
"รู้น่า โรวี่"ลูคัสยิ้ม "แต่ฮาเดสร้องไห้ไม่หยุด เพราะอยากให้ฉันกับลอเรนซ์นอนด้วยกัน แต่ลอเรนซ์ไม่ยอม"
โรเวนหันมาทางลอเรนซ์ "แกก็ตามใจเด็กมันหน่อยสิ!"
"นายลองเอาไปเลี้ยงเองมั๊ยละ!"ลอเรนซ์ว่า
"เลิกพูดไปเลย! ฉันจะนอนแล้ว ถ้าเกิดเด็กยังไม่ยอมเงียบภายในห้านาที พวกแกออกไปนอกหอได้เลย!"โรเวนขู่อย่างไม่พอใจก่อนจะปิดประตูเดินออกไป
"เอาละ"ลูคัสยิ้ม "คงต้องตามใจลูกละนะแม่"
"ไปตายซะไป!"ลอเรนซ์ว่า
ลูคัสยักไหล่ก่อนจะเริ่มดันเตียงของตัวเองเข้ามาติดกับเตียงของลอเรนซ์ เด็กชายเห็นดังนั้นก็เริ่มหยุดสะอื้น ลอเรนซ์ถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ก่อนจะปาดน้ำตาให้เด็กชาย วางเด็กชายลงบนผ้านุ่มที่ลูกคัสเอามาปูไว้ตรงกลางระหว่างเตียงทั้งสอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้างและห่มผ้าให้ตัวเองกับเด็กชาย
ลูคัสดับไฟก่อนจะเดินมาเปิดโคมไฟที่หัวเตียงและล้มตัวลงนอนข้างๆเด็กชาย "ฝันดีนะฮาเดส.....ฝันถึงพ่อด้วยนะจ้ะแม่!"
"ขอให้แกฝันร้าย!"ลอเรนซ์ว่า
"หึหึหึ"ลูคัสแค่หัวเราะในลำคอก่อนจะหลับตาลง ลอเรนซ์เห็นร่างสูงจากอีกฟากของเตียงหลับไปแล้ว ก็เริ่มจะหลับบ้าง แต่เมื่อเด็กชายตัวน้อยตรงกลางระหว่างทั้งคู่ขยับเข้าหา ก็ยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะกอดเด็กชายอย่างเอ็นดูและเริ่มหลับตาลง ความเหนื่อยล้าเข้าถาโมจนในที่สุดก็หลับไป.....
ลูคัสลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหายใจของลอเรนซ์ดังอย่างเป็นจังหวะ เข้าพลิกตัวมาจ้องใบหน้าหวาน สีงาช้าง ริมฝีปากอิ่มสีแดงเชอร์รี่เผยอน้อยๆราวกับเชิญชวน มือเรียวกอดเด็กชายไว้ในอ้อมแขน หัวสีทองและหัวเล็กสีดำพิงกันจนน่าเอ็นดู ลูคัสยิ้ม ก่อนจะยันตัวขึ้นยื่นหน้าไปหาร่างบางผมทองและก้มลงจุมพิตริมฝีปากอิ่มอย่างอ่อนโยน
"ฝันดีนะ ลอเรนซ์"
"อืม..."ร่างบางส่งเสียงในคำคอเบาๆแต่ไม่ตื่นแต่อย่างใด
ร่างสูงยิ้มกว้างก่อนจะเขยิบกายเข้าหาเด็กชายตรงกลางและวางมือลงบนมือเรียวของลอเรนซ์ กุมมือเรียวนุ่มนั้นไว้แน่นและเริ่มเข้าสู่นิทรา.....
ยามเช้ามาเยือน.....
ฮาเดสลืมตาขึ้นก่อนจะขยีตาน้อยๆ รู้สึกหนักที่ท้อง เมื่อลุกขึ้นนั่งก็เห็นว่าป๊ะป๊าลูกคัสกับม่ะม๊าลอเรนซ์กุมมือกันกอดเขาอยู่ที่หน้าท้อง เด็กชายยิ้มร่าก่อนจะลอดตัวออกจากวงแขนของทั้งคู่และลงจากเตียง มองคุณพ่อคุณแม่จะเป็นที่ตอนนี้กลายเป็นว่านอนจับมือกันอยู่
"อิอิ"เด็กชายหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง อยากจะออกไปข้างนอก เด็กชายวิ่งไปที่ประตูห้อง มองลูกบิดประตูที่อยู่สูงกว่าตน พยายามกระโดดหยองๆเพื่อให้มือเอื้อมไปถึงประตูให้ได้ แต่แล้วก็ไม่สำเร็จ เด็กชายเริ่มไม่พอใจ แต่แล้วอะไรบางอย่างในร่างกายของเด็กชายก็เริ่มรุกเร้าไปด้วยสัญชาตญาณ เด็กชายชี้นิ้วไปที่ลูกบิดประตู
"เปิด!"
แกร็ก.....แอ๊ด.....
ประตูไม้ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ เด็กชายยิ้มร่าก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องมองไปรอบๆอย่างสนใจก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปแทน.....
แอ๊ด.....
โรเวนส่งเสียงงัวเงียในลำคอ ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆ.....
"เฮ้ย!!"
ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาสีอำพันของฮาเดส เด็กชายกำลังนั่งอยู่บนเตียงของเขาและจ้องเขาตาแป๋ว โรเวนลุกขึ้นนั่งพรวดพราด ก่อนจะมองฮาเดสอย่างตกใจและงงงวย
"มาอยู่ได้ไงเนี่ย!?"
"แม่...แม่จ๋า...."เด็กชายยื่นมาหาโรเวน ร้องเรียกซะจนน่าเอ็นดู
"ฉันไม่ใช่แม่! นู่น! แม่นายอยู่ข้างล่าง! ลงไปหาแม่ลอเรนซ์ซะไป!"ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหงุดหงิดเพราะถูกขักจังหวะจากการนอน
"แม่จ๋า....แม่จ๋า....ฮึก...."เด็กชายเริ่มทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ
"เฮ้ย!"โรเวนเอ่ยอย่างตกใจ ก่อนจะรีบอุ้มเด็กชายขึ้นมานั่งบนตัก "โอ๋ๆ อย่าร้องๆ ขอโทษทีนะ โอ๋ๆ"โรเวนปลอบเดกชายอย่างรู้สึกผิด
"ฮึก...แม่จ๋า..."
"โอ๋ๆ...อย่าร้องๆ เฮ้อ~"โรเวนถอนหายใจหนัก ไหงๆเขาก็คงนอนไม่หลับซะแล้ว "เอาละๆ ตื่นแล้วๆ จะพาไปส่งแม่ละกันนะ"
เด็กชายหยุดสะอื้น ก่อนจะยิ้มร่า โรเวนซักสงสัยว่าจริงๆแล้วเด็กชายแกล้งร้องไห้ หรือร้องจริงกันแน่ ฮาเดสอ้าแขนกอดคอคนที่คิดว่าเป็นแม่แน่น ก่อนจะ....
"!!!!"โรเวนเบิกตาโต เมื่อเด็กชายจูจุ๊บริมฝีปากเขา
"แม่จ๋า!"ฮาเดสร้องร่าเมื่อถอนริมฝีปากออก โรเวนยังอึ้งไม่หาย ก่อนจะตั้งสติได้
"เวรเอ๊ย!!"โรเวนลุกขึ้นจากเตียง เขาต้องเอาฮาเดสไปคือเจ้าสองตัวนั่นทันที!!!
ผ่าง!
"ลูคัส ลอเรนซ์! แก.....เอ่อ...."โรเวนหยุดนิ่งกับที่ก่อนจะมองภาพที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น.....เจ้าคู่หูนอนกอดกันกลม.....
"กอดกลมๆ...."ฮาเดสเอ่ยยิ้มๆ
"โธ่เว้ย!"โรเวนจำต้องถอยออกมาจากห้องโดยไม่ลืมปิดประตูห้องให้ด้วย "เวรรกรรมจริงๆ"โรเวนมองเด็กชายในอ้อมแขน
"แม่จ๋า!"
"ช่วยไม่ได้.....จะยอมเลี้ยงให้แล้วกันฟ่ะ!"
"อืม....."ลอเรนซ์ส่งเสียงในลำคอก่อนจะปรือตาขึ้นน้อยๆ ขยี้ตาแก้ง่วง
"งืมๆ งึมงำ งึมงำ...."เสียงทุ้มๆคุ้นหูดังขึ้นข้างๆหู
"หืม??"ลอเรนซ์รู้สึกหนักที่เอวและรู้สึกว่าหมอนมันแข็งขึ้น..... "อะไรกัน?"
ร่างบางทำท่าจะลุกขึ้นแต่แล้วก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกรอบเมื่อบางอย่างรัดเข้าที่เอวของเขาแน่นและดึงเข้าหาแผ่นอกกว้างและอ้อมแขนใหญ่.....
เดี๋ยว!....แขน....แผ่นอก.....!!!
"ไอ้ลูคัส!!!"
ร่างบางเริ่มโวยวายทันที!! เมื่อรับรู้ว่าหมอนแข็งคือท่อนแขนใหญ่ของลูคัสและไอ้ที่หนักที่เอวก็คือแขนของไอ้ซาตานตัวดีอีกเช่นกัน!!
"งืมๆ....อาไร~"ลูคัสลืมตาตื่น งัวเงียไม่หาย ก่อนจะเริ่มรู้สึกถึงร่างที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนใหญ่ของตน "อ้าว...ลอรี่"
"หุบปากไปเลยนะแก!!"ลอเรนซ์โวยวายพยายามดิ้นออกจากท่อนแขนใหญ่ แต่ดูเหมือนร่างสูงข้างๆกายจะไม่ยอม "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!"ร่างบางโวยวายหน้าแดงด้วยความเขินอาย ใจเต้นตุบๆอย่างรวดเร็ว
ลูคัสยิ้มกริ่ม "ไม่อาว~~" ว่าจบ ก็กอดร่างแน่นทั้งสองแขน
"อย่ามาเล่นบ้าๆนะ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ลูคัส!!"ร่างบางโวยวายหน้าแดง
"ไม่เอาหรอก นานๆทีจะมีโอกาส...."ลูคัสสูดดมความหอมจากเรือนผมทองอร่าม ลอเรนซ์หน้าแดงแปร๊ด รู้สึกหวาดๆ
"แกทำอะไรของแก!?"
"ม่ายรุ้"ลูคัสเล่นลิ้น ก่อนจะขบติ่งหูร่างบางเล่นอย่างหยอกล้อ
"อ๊ะ...ลูคัส!..."ลอเรนซ์ร้อนมาขึ้นเรื่อๆ หลับตาแน่นรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งร่างกาย
"ตอนนายหน้าแดงนายน่ารักชะมัดเลยรู้มั๊ย...ลอรี่...."ลูคัสยิ้มกริ่ม ก่อนจะเลื่อนมือใหญ่ต่ำลงมาเรื่อยๆ ไปที่ลำโพกร่างบางสะดุ้งเฮือก รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาและก็รู้สึกดีอยู่ในที "น่ารักจนฉันแทบอดใจไม่ไหว...."มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาก่อนจะสอดไปใต้สาบเสื้อ สัมผัสกับผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้า ลอเรนซ์ตัวสั่นทันที
"อ๊ะ...อย่าลูคัส!...อืม...."ร่างบางกัดริมฝีปาก ร้อนรุ่มไปทั้งกาย พยายามกลั้นเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากคอ ร่างกายกำลังอ่อนละทวย
"ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้วลอรี่..."ลูคัสกระซิบข้างหูร่างบาง ก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัสกับปุ่มกุหลาบ
"อ๊ะ! อ๊า...."ร่างบางเผลอหลุดเสียงครางออกมา ก่อนจะรีบเงียบทันที ลคัสยิ้มกริ่ม บีบปุ่มกุหลาบเล่น ร่างบางแอ่นรับสัมผัสอย่างเผลอไผล ครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ "อ๊า...อา...ลูคัส....อย่า...อา...."
"หึหึหึ รู้สึกไวจังนะ"ลูคัสกระซิบ ก่อนจะดึงมืออกจากแผ่นอกเนียน และเปลี่ยนเป็นขึ้นคร่อมร่างบางที่กำลังหน้าแดง ร่างกายร้อนรุ่มไปทั้งตัวและเป็นสีแดงเรื่อน้อยๆ "นายสวยมากๆเลยลอรี่....สวยจนฉันจะไม่ไหวอยู่แล้ว...."
"อย่า....ไม่ว่าแกจะทำอะไรก็ตาม...."ลอเรนซ์ยังมีสติพอที่จะห้าม พยายามหลบสายตาร้อนแรงที่ร่างสูงส่งมาให้อย่างอายๆ
"หึหึหึ"ร่างสูงยึดข้อมือของร่างบางไว้แน่นกับเตียงก่อนจะก้มลมประกบริมฝีปากนุ่มนั้นอย่างอดใจไม่ไหว ร่างบางส่งเสียงประท้วง ดิ้นขุลกขลักไปมา แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมแพ้
"อื้ม!..."ร่างบางอ้าปากจะร้องประท้วงแต่กลายเป็นว่าร่างสูงกลับได้เปรียบ สอดลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานล้ำอย่างพอใจ ร่างบางที่ไม่เคยมากอนตกใจ พยายามผลักร่างสูงออกห่างแต่ทำไม่ได้เลย
"อืม...อา...ลูคัส...อืม...หยุด...."ร่างสูงไม่สนใจ ยังคประกบปากนุ่มต่อไป ลิ้นทั้งคู่พันกันไปมามั่วซั่วเพราะร่างบางไม่เคยมาก่อน ลอเรนซ์เริ่มหายใจไม่ออก ส่งเสียงประท้วง ร่างสูงจำต้องถอนริมฝีปากออกแต่โดยดีอย่างเสียดาย ลอเรนซ์หอบหายใจหนัก ใบหน้าแดงซ่านดูงดงามเหลือเกิน....จนลูคัสแทบจะอดใจไม่ไหว....
"แก...ทำบ้าอะไร!...แฮ่กๆ...."ลอเรนซ์ว่าไปพลางหอบหายใจไป
"หึหึหึ...จะให้นายได้รู้ไงละ ลอรี่"
"ไอ้บ้า...แฮ่กๆ...."ร่างบางหอบหายใจ ร่างสูงยิ้มกริ่ม ก่อนจะเตรียมจะประกบริมฝีปากอิ่มนั้นอีกรอบ แต่ครั้งนี้ลอเรนซ์ไม่มีทางยอมแน่!! ขาเรียวดิ้นขลุกขลักก่อนจะถีบร่างสูงให้ตกเตียง
โครม!!
โอ๊ย!!
"ไปตายซะไอ้บ้า!!"ร่างบางโวยวาย จ้องร่างสูงเขม็ง
"โอย...เจ็บอ่ะลอรี่....โอย...."
เฟี้ยว~! ฉึก!
ลูคัสกลิ้งตัวหลบคมมีดทัน
"สมน้ำหน้า ไอ้บ้า!!"
"ถึงจะบ้า ก็บ้ารักนะจ้ะ"
เฟี้ยว~ เฟี้ยว~ ฉึก ฉึก!
เป็นอีกครั้งที่ซาตานตัวดีหลบได้ทัน
"หุบปากไปเลย"ลอเรนซ์ว่าหน้าแดง ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ "ฮาเดส!? ฮาเดสหล่ะ!??"ลอเรนซ์รีบมองหาเด็กชายอย่างรวดเร็ว
"ไม่เห็นอ่ะ"ลูคัสตอบ ก่อนจะลุกขึ้นยืน รู้สึกปวดหลังนิดๆ
"ไอ้บ้าเอ๊ย!!"ลอเรนซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบหาทั่วห้อง ทั้งใต้เตียง ในห้องน้ำ ในตู้เสื้อผ้าก็ไม่มี
"น่าๆ เดี๋ยวเราก็หาเจอ ฮาเดสอยู่ในโรงเรียนแน่นอน"
"แกจะรู้ได้ไง!?"
"ก็นั่นน้องชายฉันน่ะสิ....แม้จะแค่ญาติก็เถอะ หรือพูดให้ถูก....ก็ฮาเดสเป็นลูกของนายกับของฉันไง"
เฟี้ยว เฟี้ยว เฟี้ยว เฟี้ยว ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก
มีดสั้นบินว่อนไปทั่ว ทำให้ซาตานตัวดีจำต้องวิ่งออกจากห้อง
"ไอ้บ้าเอ๊ย!!"ลอเรนซ์ว่า ก่อนจะปิดประตูแน่น ล็อคกลอนเรียบร้อย
"ง่า....ภรรยาไล่ออกมานอกห้องซะแล้ว"ลูคัสเอ่ยขบขัน
โรงอาหารดราก้อน.....
สองคู่หูตัวแอลเดินเข้ามาในโรงอาหาร สอดส่องสายตาหาเด็กชาย แล้วก็พบ.....ว่าอยู่กับโรงเวนที่หน้าบูด.....
โรเวนเดินอุ้มเจ้าตัวเล็กมาและส่งให้ลอเรนซ์ทันที อาเธออร์ที่เดินตามมาหัวเราะร่าราวกับชอบใจอะไรบางอย่าง ตบบ่าโรเวน ร่างเพรียวบัดออกอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินดุ่มๆกระแทกเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว อาเธออร์หัวเราะดังขึ้นอีก ก่อนจะเดินออกไปบ้าง เสียงหัวเราะยังคงดังมาให้ได้ยินอยู่เลย
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินไปหาคนอื่นๆและเอ่ยถามไธนอสทันที "เกิดอะไรขึ้น?"
"อา....."
"อาธี่ แกล้งโรวี่เหรอ?"ลูคัสสันนิษฐาน
"ไม่ใช่หรอก"ไธนอสส่ายหน้า "คือว่า.....เรื่องมันเป็นอย่างนี้....."
..........สี่สิบห้านาทีก่อนหน้า.........
โรเวนเดินลงมาพร้อมกับเด็กชายฮาเดส ทุกคนมองอย่างแปลกใจก่อน
"อ้าว? แล้วลูคัสกับลอเรนซ์ละ?"โซมาเนียเอ่ยถาม
"ยังไม่ตื่นมั้ง?"โรเวนตอบ ก่อนจทิ้งตัวลงนั่งข้างไธนอส เด็กชายมองไปรอบโต๊ะอย่างสนใจ
"ไงๆ เจ้าตัวน้อย"เฟรินที่โผล่มาจากไหนไม่ทราบเข้ามาเล่นกับฮาเดสทันที
"แม่จ๋า!"ฮาเดสร้องร่า ยื่นมือจะหาเฟริน โรเวนเลยรีบส่งให้เฟรินทันที หญิงสาวรับมาอุ้มก่อนจะเล่นกับเจ้าชายน้อยอย่างชอบใจ และพาไปให้เหล่าทะโมนดูหน้าดูตาทันที
"ไม่ยักรู้ว่านายก็เลี้ยงเด็กเป็น?"ไธนอสเอ่ยยิ้มขัน
"ไม่ตลกนะ"โรเวนว่า
เหล่าทะโมนทั้งหมายมานั่งลอ้มรอบดูเจ้าตัวน้อยที่หัวเราะร่าอยู่บนตักเฟริน ต่างชอบใจกันเป็นแถวๆ โดยเฉพาะสามสาวนางฟ้าแห่งป้อมอัศวินที่ดูจะเอ็นดูฮาเดสไม่น้อย
"แม่จ๋า....."ฮาเดสเรียกสามสาวแบบนั้น
"น่ารักจังเลยนะค่ะ"เรนอนเอ่ยหยิกแก้มเด็กชายเบาๆ
"หืม....กระแสพลังสัมผัสได้เลยนะ"โรที่โผล่มา จ้องมองเด็กชายอย่างไม่วางตา ฮาเดสกระพริบตาปริบๆ "กระแสพลังถือว่ามากพอสมควรเลยนะสำหรับเด็กตัวแค่นี้"
"แกดูยังไงของแกว่ะ"คิลเดินมายืนข้าง จ้องมองเด็กชายอย่างพิจจารณา "ยังไงก็เด็กชัดๆ"
"อา...."ฮาเดสร้อง เอื้อมมือไปหาโร
"อะไรเหรอฮาเดส?"เฟรินว่า
"อะ....แม่....แม่จ๋า....."ก่อนจะหันไปหาคิล "พ่อจ๋า....."
.....เงียบ.....
"55555+!! ก๊ากๆๆ! 55555+"เหล่าทะโมนหัวเราะกันเป็นแถว คิลที่ถูกเรียกว่าพ่อยังพอรับได้ แต่ไอ้คนที่ถูกเรียกว่าแม่นี่สิ.....
"5555+"เฟรินหัวเราะร่าอย่างสะใจ
"ไม่ตลกเลยนะ"โรว่า
"ทำไมฮาเดสถึงเรียกโรแบบนั้นละ?"มาทิลด้าถามอย่างแปลกใจ
"ก็เด็กเนี่ย ถ้าเกิดเห็นใครหล่อๆ เท่ก็ว่าจะว่า 'พ่อ' แต่ถ้าเห็นใครหน้าสวยๆ หน้าดาน่ารักๆ ก็จะเรียกว่า 'แม่'"
โรเบ้ปาก่อนจะเดินหนีออกจากวงทันที เรียกเสียงฮาครืนได้อีกรอบ
"เอาละๆ"โรเวนเดินเข้ามาในวง ก่อนจะเอ่ย "งั้นฉันขอฝากเธอด้วยนะเฟริน พอลอเรนซ์มากก็เอาไปให้ด้วยแล้วกัน หรือไม่ก็เลี้ยงแทนหน่อย"
"อะไรกันพี่!"เฟรินว่าก่อนจะรีบส่งฮาเดสให้โรเวนทันที "ไม่เอาอ่ะ ขอบายดีกว่า!"ว่าจบก็รีบวิ่งออกจากห้องอาหารไปทันที
โรเวนหันมามองพวกที่เหลือ แต่กลับหายไปไม่เหลือใครสักคน แม้แต่คาโลที่คาดว่าน่าจะพึ่งได้ยังรีบเดินหนีไปทันที
"นี่พวกแก!!"โรเวนโวย
"เอาน่าๆ"ไธนอสว่า "นายก็เลี้ยงๆไปเถอะ"
"แกเอาไปเลี้ยงเองมั๊ยละ ฉันมีงานต้องทำนำเว้ย!"
"ไม่เอาอ่ะ"ไธนอสปฏิเสธทันที
โรเวนเบ้ปาก แต่แล้วเมื่อเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินเข้ามาก็ต้องกัดฟันกรอด
"อ้าว....เป็นอย่างที่เขาว่ากันจริงๆด้วยแฮะ"อาเธอร์ยิ้มขบขัน "เดี๋ยวนี้หางานพิเศษเลี้ยงป้อมอัศวินโดยการเลี้ยงเด็กเหรอโรเวน"
"ไม่มีธุระก็เชิญออกได้เลยอาเธอร์"โรเวนเอ่ยเสียงเขียว วางฮาเดสลง เด็กชายยืนนิ่งอยู่กับที่
"ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เอาน่าโรเวน"อาเธอร์หัวเราะร่า
ฮาเดสมองโรเวนสลับกับอาเธอณ์ กระพริบตาปริบๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับขากางเกงอาเธอดึงเข้ามาใกล้ๆ อาเธอร์ก็เดินเข้าใกล้แต่โดยดีด้วยความงงงวย
"พ่อจ๋า....."ฮาเดสว่าก่อนจะหันไปมามองโรเวนจับขากางเกง "แม่จ๋า....."
เฮ้ยยยยย!! O[[]]O!!!
เสียงทั้งโรงอาหารที่จับตาดูอยู่ดังขึ้นอย่างตกใจ
โรเวนหน้าแดงอย่างอับอายและไม่พอใจก่อนจะกัดฟันกรอด ส่วนอาเธอร์ก็หัวเราะร่าอย่างขบขัน ตบหัวเด็กชายเบาๆอย่างเอ็นดู
"แม่เหรอ! 555+ แม่! ฮ่าฮ่า"
..........กลับมาที่ปัจจุบัน..........
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ"ไธนอสว่า
"อ๋อ...."ลูคัสทำเสียงร้องอย่างเข้าใจ ลอเรนซ์อดยิ้มขันไม่ได้
ณ ท้องตลาดที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของเหล่าพ่อค้าแม่ขายและเหล่าบรรดาผู้ซื้อทั้งหลาย ร่างสองร่างเดินอยู่ท่ามกลางฝูงชนมากมาย ร่างนั้นถูกปกปิดด้วยเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ที่ปกปิดทุกสัดส่วนของร่างกาย อีกทั้งใบหน้ายังถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีเงินดูน่าหวั่นเกรง
"ที่นี่น่ะหรือที่เจ้าชายประทับอยู่?"ร่างในเสื้อคลุมคนหน้าพูดเงยหน้ามองโรงเรียนพระราชา
"ที่นี่แหละ ข้าจับกลิ่นและกระแสพลังได้ แม้จะแผ่วเบาก็ตาม"
"แล้วนอกจากนี้ละ...มีอะไรอีกมั๊ย?"
"รู้สึกได้กลิ่นและกระแสของพลังบางอย่างที่คุ้นเคย แต่เลือนลางมาก และ...อันตราย"
"อืม...."
"แต่คาดว่าคงไม่มีปัญหา"
"ก็ดี.....งั้นก็เตรียมตัวลงมือให้พร้อม หากเราจัดการเจ้าชายได้ ทุกอย่างก็จบ"
"ได้"
หลายวันต่อมา..........
วันนี้วันเสาร์ เป็นวันหยุดที่ลอเรนซ์เฝ้าคอยให้มาถึงอย่างโดยเร็ว เพราะไม่อยากจะวุ่นวาย หรือพูดให้ถูก....มันเป็นวันที่วุ่นวายน้อยลงกว่าวันที่ผ่านๆมาตลอดอาทิตย์นี้
"ฮาเดส อย่าไปเล่นใกล้หน้าต่าง"ลอเรนซ์เดินเข้าไปอุ้มเด็กชายออกห่างจากหน้าต่างที่อยู่เหนือเตียงไม้ไปเพียงเล็กน้อย เป็นการง่ายที่เด็กชายตัวเล็กๆจะสามารถปีนเตียงขึ้นไปได้
"อ๊ะ! ดูพ่อ....ดูพ่อคัส..."ฮาเดสร้องโยเย
"ก็บอกแล้วว่ามันไม่ใช่พ่อ"ลอเรนซ์เบ้ปาก
"จะดู! จะดูพ่อคัส"ฮาเดสยืนกรานจะดูให้ได้
"ก็ได้ๆ แต่แป็ปเดียวนะ"ลอเรนซ์พาเด็กชายที่ริมหน้าต่างข้างเตียง ร่างบางนั่งลงบนเตียงก่อนจะเปิดกระจกหน้าต่างออกและก้มลงมองลงไปข้างล่างพร้อมเด็กชายตัวเล็ก ก็พบลูคัสกำลังยืนยิ้มร่าโบกมือส่งมาให้จากชั้นล่าง
"ลอรี่!!"
เฟี้ยว~~~ฉึก!!
แม้จะอยู่สูงแต่มีดสั้นก็ยังคงประสิทธิภาพอย่างดี ลูคัสหลบได้อย่างหวุดหวิด
"เลิกเรียกบ้าๆแบบนั้นซะที!!"ลอเรนซ์ตะโกนลงไป
ลูคัสเพราะหัวเราะและตะโกนหลับขึ้นมา "ลงมาเล่นข้างล่างสิ!!"
"เล่นกับผีแกน่ะสิไอ้บ้า!! เพราะแกแท้ๆเลยฉันถึงต้องมาทำรายงายใหม่!!!"
"ฉันไม่เกี่ยวซะหน่อย!"
"เกี่ยวเต็มๆเลยละแก!!"ลอเรนซ์ว่าแยกเขี้ยว "เพราะกาแฟของแกนั่นแหละ!!"
"อุบัติเหตุน่า!!"
"พ่อคัสจ๋า!!"ฮาเดสตะโกนเรียกบ้าง
"ฮาเดส"ลูคัสโบกมือเรียกน้องชาย
"พ่อจ๋า!!"ฮาเดสโบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่
"อ้าวๆ ระวังๆ!"ลอเรนซ์รีบจับเด็กชายไว้เพราะเด็กชายชะโงกออกไปมากเกินไป
"นี่!! ลอรี่!"
เฟี้ยว~~~ฉึก!!
"อะไรของแก!!"ร่างบางโวย
"จะบอกว่าทำรายงายเสร็จลงมาข้างล่างนะ!!"
ลอเรนซ์คิดสักครู่ ก่อนจะมองฮาเดส เด็กชายทำตาแป๋วออดอ้อน อยากลงไปเต็มแก่
"เออ! เดี๋ยวลงไป!!"
ลูคัสยิ้มกว้าง แต่เมื่อเห็นลอเรนซ์ทำท่าจะปิดหน้าต่างก็รีบเรียกอีกครั้ง "เดี๋ยวสิ!"
"อะไร??"ร่างบางก้มมองลงไปตอบอย่างสงสัย
"อะแฮ่ม!"ลูคัสกระแอม ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง "ราพันเซล ราพันเซล!! โปรดปล่อยผมยาวสลวยสีทองของท่านลงมาให้ข้าได้ปีนขึ้นไปยลโฉมความงามของท่านเถิด!"
ลอเรนซ์หน้าแดงก่ำ ก่อนจะตอบกลับได้ด้วยความอาย "อะ ไอ้บ้า!! ไม่มีอะไรเล่นแล้วหรือไงว่ะ!!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า"ลูคัสหัวเราะร่า ลอเรนซ์รีบปิดหน้าต่างทันทีเมื่อเห็นคนอื่นๆที่อยู่ข้างล่างเริ่มมุงดูพวกเขาแล้ว
"ไอ้บ้าลูคัส"ลอเรนซ์เอ่ยพึมพำเมื่อปิดหน้าต่างแล้วเรียบร้อย ก่อนจะอดแย้มยิ้มหวานน้อยๆไม่ได้
ฮาเดสเห็นแบบนั้นก็อมยิ้ม
ก็อกๆๆ....
ลอเรนซ์สะดุ้งจากภวังค์ก่อนจะรีบเดินไปที่ประตูห้อง ฮาเดสมองตามก่อนจะหันกลับมามองที่หน้าต่างห้อง.....
"ไงลอเรนซ์ ฉันเอารายงานมาให้ดู"เพื่อนร่วมชันคนหนึ่งเอ่ย พลางยื่นรายงานของตนให้ร่างบาง
"เออๆ ขอบใจมาก ขอยืนดูไปเป็นแนวทางอีกรอบหน่อยนะ"
"ตามบายๆ"
"เออจริงสิ"ลอเรนซ์นึกได้ "ไอ้ตรงนี้ไม่ค่อยเข้าใจเลย สอนฉันแบบสั้นๆเข้าใจง่ายๆได้มั๊ย?"
"โอเค! งั้นจะจัดนิยายสั้นๆให้ฟังนะ"
"อืม ลองว่ามาซิ...."
ขณะที่ร่างบางกำลังวุ่นอยู่กับรายงานในมือกับเพื่อน เด็กชายก็ชี้นิ้วไปที่หน้าต่างห้องและเอ่ย "เปิด..."
แกร็ก.....แอ็ด.....
หน้าต่างบานใสเปิดอ้าออกอย่างง่ายดาย เด็กชายรีบปีนขึ้นไปบนขอบหน้าต่างและชะโงกหน้าออกไปดูอย่างอยากรู้อยากเห็น.....
"อ๋อ...เข้าใจแล้ว....."ลอเรนซ์เอ่ยพยักหน้า "ขอบใจมากนะ"ลอเรนซืเอ่ยกับเพื่อนก่อนจะปิดประตูห้องและเมื่อหันมามองฮาเดสอีกรอบก็ต้องเบิกตาโตทันที "เฮ้ย!"
"ว้าว~~!!"เด็กชายร้องก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้า
"ฮาเดส!!"ลอเรนซ์ทิ้งรายงานในมือก่อนจะวิ่งไปคว้าตัวเด็กชายไว้แต่สายไปเสียแล้ว
"โว้ว~~~!!"เด็กชายร่วงลงจากขอบหน้าต่างไปแล้ว
"ฮาเดส!!!!"ร่างบางกระโจนออกไปนอกหน้าต่างทันที!!
.....ลูคัสที่เดินเล่นอยู่ข้างล่าง บริเวณหอตัวเองหยุดเดินทันที เมื่อได้ยินเสียงบางสิ่ง.....ดวงตาสีดำรีบกลับไปมองที่หน้าต่างห้องของตนทันที ก็เห็นเด็กชายร่วงหล่นจากขอบหน้าต่างส่วนร่างบางผมทองก็กระโจนตัวออกมา ร่างสูงเบิตาโตก่อนจะรีบวิ่งไปที่หอทันที....
ลอเรนซ์เอนตัวแนวดิ่งพุ่งเข้าหาฮาเดสและคว้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะหลับตาแน่นรอรับความตายที่รออยู่เบื้องหน้า....
"ลอเรนซ์!"เสียงทุ้มคุ้นหูลอยเข้ามาใสโสตของร่างบาง
"อา...แม่จ๋า...."เสียงของฮาเดสเอ่ยในอ้อมแขน "...อา...บิน...จงบิน...."
ทันใดนั้น กระแสลมในอากาศก็เริ่มก่อตัวโอบอุ้มร่างบางและเด็กชายเอาไว้ ลูคัสและผู้คนบริเวณนั้นเบิกตาโตมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างแปลกใจ ร่างบางและเด็กชายค่อยๆลอยลงมาช้าๆ ลอเรนซ์เริ่มรู้สึกว่ามาบางอย่างโอบอุ้มเขาไว้และความเร็วของการร่วงหล่นก็หายไป เขาพบว่าเขากำลังลอยอย่างช้าๆ
ลูคัสรีบวิ่งเข้าไปอยู่ใต้อากาศนั้นและรอรับร่างบางและเด็กชาย ก่อนจะลงมาถึงลูคัส อากาศน้นก็หายไป และร่างบางลอเรนซ์ก็ร่วงลงมาทันที
"เหวอ!"
ตุบ!!
ร่างบางรู้สึกถึงบางสิ่งที่นิ่มๆ และไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรมากนัก เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตนกำลังอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงคู่หู
"เกือบไปแล้ว"ลูคัสเอ่ยยิ้มน้อยๆ
"นายทำเหรอ?"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างแปลกใจ
"เปล่าหรอก"ลูคัสส่ายหน้า "น่าจะเป็นฮาเดสนะ"
ทั้งคู่ก้มลงมองเด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขนของร่างบาง เด็กชายยิ้มร่าอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลอเรนนซ์ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยเสียงดุ "ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะ" เด็กชายได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบ เบ้ปากอย่างขัดใจ
"ฮ่าฮ่าฮ่า"ลูคัสหัวเราะน้อย
"หัวเราะอะไรของแก?"ลอเรนซ์ว่า
"ก็นับวันนายชักจะเหมือนแม่มากขึ้นแล้วนะ"
"อะ ไอ้บ้า! แกพูดอะไรบ้าๆของแก!!"
"ตอนนี้ฉันพูดอะไรก็ช่างเถอะ แต่ถ้านายจะนั่งอยู่อย่างนี้ต่อไปก็ตามใจนะ"ลูคัสยิ้มกริ่ม
แล้วร่างบางก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตนกำลังนั่งอยู่บนตักของร่างสูง ในอ้อมกอดแข็งแก่งที่โอบอุ้มและรองรับไว้ โดยมีผู้คนกำลังมุงดูทั้งคู่อย่างสนใจ
ลอเรนซ์หน้าร้อนฉ่าก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนทันที "ไอ้บ้าลูคัส!! แล้วทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่แรก!!"
"แหมๆ ของดีๆนานๆทีจะมีสักครั้ง"
"ไอ้ลามก!!"ลอเรนซ์ว่าก่อนจะรีบอุ้มฮาเดสฝ่าออกจากวงล้อมนั้นทันที ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูและชอบใจของทุกคน
นับวันข่าวของคู่หูนักบวชซาตานยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้นทุกที เดี๋ยวกิ๊กกันบ้างละ เดี๋ยวเป็นแฟนกันแล้วบ้างละ ทำเอาร่างบางที่กลายเป็นหัวข้อซุบซิบยิ่งอารมณ์เสียไม่พอใจ พยายามจะส่งฮาเดสให้คนนั้นคนนี้เลี้ยงบ้าง อย่างน้อยข่าวบ้าๆนี่จะได้น้อยลง แต่สุดท้ายไม่มีใครเลยที่ช่วยเหลือ(หรือขัดขวางความรัก?) โดยเฉพาะโรเวนที่ถูกปราชญ์เลโมธีบอกย้ำนักย้ำหนาถึงการดูและเลี้ยงดูฮาเดสมากกว่าใคร แต่หลังจากเหตุการณ์ในโรงอาหารครั้งนั้น โรเวนก็ไม่ขอเข้าใกล้ฮาเดสอีกเลยเพราะดันตกเป็นข่าวซุบซิบก่อนใครเพื่อน เหตุด้วยเจ้าชายอาเธอร์ตามง้อเรื่องของฮาเดสนั่นเอง อีกทั้งยังมีเล่นเรียกโรเวนว่า 'ที่รักจ๊ะ ที่รักจ๋า' เอาซะเป็นข่าวไปหลายวัน กว่าซลงได้บ้างเพราะข่าวของคู่หูตัวแอลเข้ามาแทน แต่กระนั้น หลังๆมานี้พอเห็นลอเรนซ์อุ้มฮาเดสมาแต่ไกลโรเวนก็จะรีบเดินหนีทันที มีครั้งหนึ่งที่ยอมเลียงฮาเดสให้อีกรอบ แต่เป็นอีกครั้งที่อาเธอร์มักโผล่มาเหมือนเป็นเรื่องจงใจ เมื่อทั้งคู่ยืนด้วยกัน คราวนี้ช่วยกันเลี้ยงอีกต่างหากเพราะฮาเดสงอแงร้องไห้จ้าอยากกินไอติม ลำบากทั้งคู่ต้องหาไอติมให้หนูน้อยกันจ้าละหวั่น ช่วยกันดูแลไปโดยปริยายอีกด้วยเพราะฮาเดสไม่ยอมปล่อยทั้งคู่ให้ไปไหนเลย และหลังจากนั้นเองข่าวของโรเวนและอาเธอร์ก็ถูกแพร่สะพัดกันอีกรอบ คราวนี้นานกว่าปกติจนโรเวนแทบอยากจะหนีกลับเจมิไนไปเลย
และด้วยเหตุฉะนี้ ภาระการดูแลก็ยังไม่พ้นคู่หูตัวแอลอยู่ดี ลอเรนซ์เหลือบมองร่างสูงข้างๆกายที่ดูไม่ทุกข์ร้อนกับข่าวลือหนาหูของทั้งคู่เลยแม้แต่น้อย ผิดกับร่างบางที่เริ่มรำคาญกลุ่มที่กำลังซุบซิบเรื่องข่าวลือบ้าๆนั่นไปทั่ว
"จะพูดอะไรกันนักหนาว่ะ!"ลอเรนซ์สบถ
"ใจเย็นน่า"ลูคัสเอ่ยยิ้มๆ
"เออสิ! อย่างแกอาจจะดี แต่ฉันไม่ใช่!!"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงเขียว
"ไม่ดีหรือไง เราเป็นข่าวคู่กันเชียวนา"
"ไม่เฟ้ย!!"ลอเรนซ์ว่า ก่อนจะรีบเดินหนีทันที
"โธ่ๆ! อย่างอนสิลอรี่!"ลูคัสรีบตามร่างบางไปทันที
ไม่ว่าจะไปที่ไหน หรือทำอะไรก็มีแต่ข่าวลือซุบซิบบ้าๆลอยเข้าหูร่างบางอยู่เรื่อย ถึงขั้นมีข่าวว่าลูคัสจะขอเขาแต่งงานด้วย!!
"ไม่มีอะไรจะพูดเหรอไงฟ่ะ!!"ลอเรนซ์กัดฟันกรอด อยากจะตะโกนด่าดังๆ แต่ติดตรงที่นี่คือห้องสมุด และเขายังจำเป็นตจ้องใช้ห้องนี้อีกนาน ด้วยเพราะการบ้านที่บรรดาอาจารย์ผู้น่านับถือทั้งหลายต่างพร้อมใจกันสั่งอย่างไม่เห็นใจลูกศิษย์คนดี (?) เลยแม้แต่น้อย
ร่างบางแบกหนังสือกองใหญ่ในอ้อมแขนกลับมานั่งที่โต๊ะ ที่มีฮาเดสกำลังนั่งอ่านนิทานอยู่อย่างเงียบๆ ส่วนร่างสูงผมดำก็กำลังขะมักเขม้นกับการบ้านรายงานตรงหน้า
"ฉันเบื่อแล้วอ่ะ"ลูคัสเอ่ยเมื่อลอเรนซ์นั่งลงกับที่ข้างฮาเดส
"เรื่องของแกสิ"
"โห~ใจร้าย"ลูคัสทำแก้มป่องที่ไม่ได้ดูน่ารักอะไรเลยในสายตาของลอเรนซ์ แต่ไม่รู้ทำไม กลุ่มเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลต่างกรีดกร๊าดกันเป็นแถว "ออกไปเดินเที่ยวที่ตลาดกันมั๊ย?"ลูคัสชวน
"ไม่"ร่างบางตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจเพราะกำลังค้นหาข้อมูลที่จำเป็นสำหรับรายงายตรงหน้า
"เดินเล่นที่สนามข้างห้องสมุดก็ได้" (สมมติว่าห้องสมุดอยู่ชั้นแรก)
"ไม่"
"ง่ะ...งอนแล้วนะครับ"
"แล้วไง"
"แง T_T คนจ๋วยใจจ้าย"
"ปัญญาอ่อน"
"ง่ะ...=_= เค้าแค่อยากเดินเล่นกับตัวนั่นแหละ =3="
"ไปไกลๆซะไป"
"นายก็ไปด้วยสิครับ >_<"
"รำคาญจริง"
"ง่า....แง....TT[]TT ทำมายลอรี่พูดกับเค้าแบบนี้ละครับ"
"อยากตายหรือไง....จะไปไหนก็ไปเลยไป๊"
"แง Y_Y คนจ๋วยไล่คนหล่อ"
"กล้าพูดนะแก"
"นะๆๆๆ >W< เดินเล่นแถวสนามข้างห้องสมุดก็ได้"
"แกจะไปตายที่ไหนก็ไปซะไป!"ลอเรนซ์ส่งสายตาเขียวมาให้อย่างไม่พอใจและรำคาญ เพราะกำลังเคร่งเครียดกับงานตรงหน้า
"TT_TT คนจ๋วยไล่ป๋ม TT{}TT"
"ไปตายซะ!"
"YY_YY เข้าใจแล้ว ฉันไปคนเดียวก็ได้ >_< คนจ๋วยใจร้าย!"
ลูคัสเอ่ยเสียงงอนๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างห้องสมุดก่อนจะนิ่งงัน ร่างบางที่เห็นว่าจู่ๆลูคัสก็หยุดเดินและเริ่มทำหน้าเครียดขึ้นมาก็สงสัย "เป็นอะไรของแก?"
"หลบเร็ว!!!"
โครม!!!
เปรี้ยง!!
"ลูคัส!!"
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้องสมุดจากกลุ่มชนที่แตกตื่น ลอเรนซ์ที่ไหวตัวทันคว้าตัวฮาเดสมากอดได้ไว้แน่น และใช้หลังของตัวเองเป็นโล่กำบังแรงอัดจากพลังประหลาดที่พุ่งเข้ามาในห้องสมุด แต่ร่างบางกลับไม่รู้อะไรเลย เพราะร่างสูงของลูคัสคร่อมทั้งคู่เอาไว้ ทำให้ก้อนพลังลูกใหญ่เอาเข้าแผ่นหลังแกร่งของลูคัสแทน
"อุ่ก!"ร่างสูงกัดฟัน ลอเรนซ์รีบลุกขึ้นมาประคองร่างสูงอย่างตกใจ ส่วนฮาเดสที่ดูงงงวยมองแผลใหญ่กลางหลังของลูกคัสอย่างตกใจ
"ลูคัส! ลูคัส!"ลอเรนซ์รีบประคองร่างสูง แต่แล้วก็ลูคัสก็ต้านความเจ็บปวดไม่ไหว ถึงกับทรุดลงนอนกับพื้น แผลไหม้ที่หลังส่งกลิ่นไม่น่าพิศมัย "ลูคัส!"ลอเรนซ์มองดูแผลใหญ่อย่างตกใจ "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? นายเป็นไงบ้าง?"
"ก็..ไม่เจ็บเท่าไหร่ แหะๆ..."ร่างสูงตอมยิ้มๆแต่เหงื่อไหลเกาพราวที่ใบหน้าคมนั่น
"อา..พ่อคัส..พ่อคัส.."ฮาเดสทำท่าจะร้องไห้
"ฉันว่า...นายปลอบฮาเดสแทนดีกว่า..."ลูคัสเอ่ย ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ แต่ร่างบางท้วง
"แกจะไปไหน!! แกบาดเจ็บนะ!"
"ไม่เป็นไร"ลูคัสยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถอดแว่นออกช้าๆ และหันไปมองบุคคลปริศนาที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบกำลังยืนอยู่ที่สนามหญ้าภายนอกเหมือนรอคอย "ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์"
"แต่..."
"ดูแลฮาเดสดีๆ"ลูคัสเอ่ยสั่งเสียงเย็น ลอเรนซ์เงียบกริบ นานๆทีจะรู้สึกถึงพลังปีศาจที่กดดันจากคู่หูคนนี้ พอมาสัมผัสอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าครั้งนี้เหมือนจะเพิ่มมากขึ้นกว่าทุกที....มันโกรธมาก.....
ลูคัสเดินออกไปยังสนามด้านนอก ผ่านช่องโหว่กว้างที่เกิดขึ้นจากลูกพลังเมื่อครู่ ร่างสูงยิ้มเหี้ยม เอ่ยเสียงเย็น
"พวกแกทั้งสองคน"บุคคลปริศนาในชุดดำไหวตัวเล็กน้อย "ใครเป็นคนปล่อยพลังเมื่อกี้...แกรู้มั๊ยว่ามันเกือบโดนคนสำคัญของฉันทั้งสองคน"
ร่างสูงยกแขนขึ้นเพื่อรองรับเหยี่ยวเวทย์สีดำที่ร่อนรงมาเกาะแขนแกร่ง
"แกเป็นใคร!?"บุคคลปริศนาคนหนึ่งเอ่ย
"นั่นเป็นคำถามของฉันต่างหาก"แล้วพลันตะขาบเวทย์สีดำก็พุ่งเข้าหาบุคคลปริศนาทั้งสองอย่างรวดเร็วแต่ทั้งคู่หลบได้ก่อนจะรีบหลบต่ออีกอย่างรวดเร็ว เพราะตะขาบดำพุ่งตามมาอย่างไม่ลดละ อีกทั้งด้วยงูดำตัวใหญ่ที่แยกคมเขี้ยวขู่
"จะตอบมาหรือจะให้ฉันเค้นออกมาเอง!!"
พลันเหยี่ยวตัวเล็กก็ใหญ่ขึ้นทันทีก่อนจะพุ่งโจมตีผู้บุกรุก ทั้งจิกทั้งดึง ฝ่ายศัตรูก็ไม่ยอมแพ้ ร่ายเวทย์ส่งคาถามนต์ดำใส่โต้กลับและใช้ดาบเวทย์อาคมฟันตะขาบและงูทมิฬจนจางหายไป นกเหยี่ยวร่อนกลับมาหาเจ้านายก่อนจะเปลี่ยนเป็นดาบคมเล่มยาวให้ลูคัส
"แกอย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง ไม่งั้นแกไม่ได้ตายดีแน่!!!"บุคคลปริศนาขู่เสียงเข้ม
"นั่นแกพูดกับตัวเองใช่มั๊ย"
"แกยังเด็กนเมื่อวานซืน!! ไม่รู้หรอกว่ามนต์ดำจริงน่ะเป็นยังไง!!"
"งั้นก็สอนซะสิ!"
แล้วลูคัสก็พุ่งเข้าหาศัตรูทั้งสองอย่างไม่เกรง คมดาบทั้งสามส่งเสียงดังไปทั่วบริเวณ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรือช่วยเหลือ เพราะพลังมนต์ดำที่กดดันจนแทบจะอ้วกนั้นกระจายไปทั่ว
เคร้ง!
เคร้ง!
"อ้ากกกกก!"ลูคัสร้องลั่นเมื่อถูกมือใหญ่ของร่างในผ้าคลุมร่างหนึ่งอัดพลังสีดำเข้าใส่หน้าท้อง ก่อนที่พลังนั้นจะหายเข้าไปภายในร่างกาย
"ลูคัส!!"ลอเรนซ์ร้อง ก่อนจะกัดฟัน หันมาหาฮาเดส "รออยู่ตรงนี้ หลบอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวจะกลับมา"
"อย่า...อย่า..."ฮาเดสร้องขอ
"อยู่ตรงนี้นะ"ลอเรนซ์ก้มลงจุมพิตอ่อนโยนที่หน้าผากของเด็กชายก่อนจะวิ่งออกไป
"อา...แม่จ๋า!! อย่าไป!!"
ลอเรนซ์ท่องมนต์เบาๆก่อนจะปามีดสั้นใส่ร่างของศัตรู มีดสั้นกลายเป็นห่ามีดภายในพริบตาเมื่อมนต์ท่องจบ เหล่าผู้บุกรุกต่างหลบกันอย่างรวดเร็ว แต่หนึ่งในนั้นโดนปักเข้าที่ท้องและแขน ลอเรนซ์ไม่รอช้า ประนมมือก่อนจะสวดมนต์ทันที ก่อเกิดวงแหวนสีทองล้อมรอบตัวร่างบางและตัวผู้บุกรุกผู้โดมคมมีด
".....ด้วยคมมีดนี้ จงสังเวยแด่ผู้เป็นเอกภาพ ผลาญบาป!!"
"อ้ากกกกกกกกก!!!"ร่างของผู้บุกรุกผู้โชคร้ายโดยไฟสีงเพลิงครอบคุลมทั้งตัวก่อนจะเริ่มเผาผลาญเนื้อหนังไปอย่างช้าๆทรมาน
"แม่!!"ลอเรนซ์หันไปตามเสียงร้องของฮาเดส พบว่าคมดาบใหญ่ของผู้บุกรุกอีกคนง้างเตรียมฟันลงที่คอของเด็กชาย
"ไอ้บัดซบ!!"ร่างบางร้องก่อนจะปามีดใส่ที่ข้อมือของผู้บุกรุก ร่างปริศนากรีดร้องเสียงหลง ปล่อยดาบลงก่อนที่ท่อนแขนนั้นจะถูกเผาผลาญ ฮาเดสรีบวิ่งออกมาหาก่อนจะกระโดกอดคอร่างบางแน่น ทำท่าจะร้องไห้
"ไม่เป็นไรแล้ว โอ๋ๆ"ลอเรนซ์ปลอบก่อนจะรีบไปหาร่างสูงผมดำที่กำลังนอดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น ลอเรนซ์วางฮาเดสลงก่อนจะดูอาการของลูคัสอย่างห่วงใย
"เกิดอะไรขึ้น!!?"
"อ้ากกกกกกก!!"ลูคัสร้อง มือใหญ่กุมท้องแน่น สีหน้ารวดร้าวอย่างที่สุด "อ้ากกกกกก!!"
"ทำใจดีๆไว้ลูคัส! ฉันจะพานายไปห้องพยาบาล!!"ลอเรนซ์กุมมือร่างสูงแน่น รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา
"ระวัง!!"ฮาเดสร้องลั่น แต่ร่างบางไม่ทันตั้งตัวก็รู้สึกเจ็บที่ท้ายทอยและทุกอย่างก็ดับวูบ
"ลอเรนซ์...."ลูคัสเค้นเสียงพูด ก่อนจะกรีดร้องอย่างทรมาน มองฮาเดส "หนี....หนีไป...."
เด็กชายไม่เคยพบพานกับอันตรายแบบนี้ ทำอะไรไม่ได้ นอกจากสะอื้นไห้อย่างหวาดหวั่น มอง 'พ่อและแม่' อย่างกลัวๆ ลูคัสร้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบไปเพราะทนไม่ไหวกับความทรมานนี้ ฮาเดสมองหน้าท้องแกร่งของลูคัสที่เริ่มที่จุดดำโผล่ขึ้นมาและเริ่มแผ่กว้างอย่างช้าๆ เด็กชายเขย่าตัวลอเรนซ์และลูคัสสลับกัน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดทั้งคู่ถึงไม่ยอมตื่น
"ฮึก...พ่อคัส..ฮึก...แม่ลอรี่...ฮึก...ฮือๆๆ...."
"หมดเวลาของแกสักที!"ผู้บุกรุกที่ยังรอดพ้นเอ่ย แขนอีกข้างดำไหม้ส่งกลิ่นสะอิดสะเอียน "ตายซะ!!"คมดาบใหญ่ชูขึ้น
ฮาเดสหันขวับมามองผู้บุกรุกนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ดวงตาสีอำพันจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและดุร้ายราวสัตว์ป่า สีอำพันสดใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด เขี้ยวเล็กๆโผล่ออกมาจากปากเล็ก เด็กชายลุกขึ้นยืนช้าๆ จ้องมองศัตรูตรงหน้าที่ผงะถอยหลังไปอย่างตกใจเมื่อรับรู้ถึงกระแสพลังกดดันและกระแสพลังที่มากมายมหาศาลจนแทบอ้วก
"อะ อะไรกัน!?"
"ไปให้พ้น!!"เด็กชายตะโกนก้อง ก่อนจะปล่อยกระแสลมแรงราวพายุก่อนจะชี้นิ้วไปที่ศัตรูและเอ่ย "ไปให้พ้น!!"
พลัยคมกระแสพลังสีแดงพุ่งเข้าสู่กลางหน้าผากของศัตรู ดวงตาภายใต้หน้ากากเบิกกว้าง ก่อนที่ร่างกายจะเริ่มพองขยาย ปูดโปนผิดรูปและร่างกายภายใต้ผ้าคลุมสีดำก็ระเบิดออก ส่งเลือดสาดกระจายไปทั่วบรเวณที่โดนเด็กชายด้วยเช่นกัน เด็กชายมองร่างที่แหลกเละอย่างเฉยชาก่อนจะทรุดตัวคุกเข่ากอดตัวเองและเริ่มกรีดร้อง
"อ้ากกกกกก!! อ้ากกกกกกก!!"
ร่างกายของเด็กชายเริ่มส่งแสงเรืองๆสีดำเป็นไอลอยขึ้นจากกายช้าๆและวนอยู่รอบตัว เด็กชายกรีดร้องราวกับทรมานมากมาย ไม่นานนัก ร่างกายของเด็กชายก็เริ่มเปลี่ยนแปลง แต่ทว่าทุกสิ่งก็ดับวูบลงในทันที..........
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ ดวงตาสีอเมทิสมองขึ้นไปยังเพดานสีขาวก่อนจะหรี่ตาลงหลบแสงสว่างสีส้มยามเย็นอย่างรวดเร็ว
"ที่นี่....."ร่างบางพึมพำ ก่อนจะยกมือขึ้นบังแดด "ห้องพยาบาล....."
ลอเรนซ์ลดมือลง ก่อนจะนึกได้ถึงเหตุการณ์ที่ตนเพิ่งพานพบมา!!
"ลูคัส!!"ร่างบางร้องเสียงหลงก่อนจะลุกขึ้นพรวด และหันไปมองรอบๆ พบร่างสูงกำลังนอนหลับสนิทอยู่ที่เตียงข้างๆ ร่างบางถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกเบาใจขึ้นเป็นกอง ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา น้ำใสเอ่อล้นอย่างหายห่วง "ชอบทำอะไรบ้าๆทุกที"ร่างบางว่าร่างสูงที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องเบาๆ ก่อนจะนึกได้อีก "ฮาเดสละ!?"
"อืม..."ร่างบางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบิกตาโตอย่างตกใจ "เฮ้ย!!!"
ดวงตาอมเทิสเบิกกว้างเมื่อพบว่าคนที่นั่งหลับอยู่ข้างๆเตียงของเขา คือเด็กวัยรุ่นอายุราว14-15ปี กรนออกมาเสียงเบาๆบ่งบอกว่าหลับลึก แต่ที่ต้องแปลกใจมากขึ้นอีกก็คือใบหน้านั้นคุ้นๆและคล้ายลูคัสน้อยๆ
"คะ ใครกัน?"
"อืม....อา....."เด็กหนุ่มวัยรุ่นส่งเสียงในลำคอก่อนจะลืมตาตื่นช้าๆ และขยี้ตาและหันมามองร่างบางและยิ้มอย่างดีใจ "แม่!!"
"หะ หา??"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างงงวยก่อนจะถูกรวบตัวไปกอดแน่นจากเด็กหนุ่ม "เฮ้ย! เดี๋ยว!?"
"ดีใจจัง! นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้วนะครับ!!"
"เฮ้ย!! นี่แกเป็นใคร!? ปล่อยฉัน!"ร่างบางโวยวายเสียงดัง พยายามผลักเด็กหนุ่มออก
"ผมไงครับแม่!"เด็กหนุ่มชี้ตัวเอง "ผมเอง ฮาเดสไง!!"
"หา?? ไม่จริง!"
"ผมฮาเดสแน่ๆครับ"เด็กหนุ่มยืนยัน ลอเรนซ์มองเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะจับจ้องดวงตาสีอำพันคุ้นตา.....
"เรื่องจริงเหรอเนี่ย"ลอเรนซ์เอ่ยอย่างไม่คาดคิด
"ครับ!"เด็กหนุ่มกอดลอเรนซ์อีกรอบ "ผมเป็นห่วงแม่แทบแย่ ดีใจจริงๆ!!"ว่าจบก็ประกบริมฝีปากกับลอเรนซ์ทันที
"!!!"ลอเรนซ์เบิกตาโตก่อนจะรีบผลักหัวของฮาเดสออกทันที "แกทำบ้าอะไรของแก!!?"
"อ้าว? ก็ทำแบบที่พ่อทำบ่อยๆไงครับ"ฮาเดสอธิบาย ลอเรนซ์เบิกตาโตก่อนจะถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก! เข้าใจมั๊ย??"
"แต่พ่อ..."
"ช่างหัวมัน! อย่าทำแบบนี้อีกก็พอเข้าใจมั๊ย!!?"ลอเรนซ์เอ่ยเสียงขู่
ฮาเดสเบ้ปาก "ก็ได้ครับ"
"โอย...เสียงดังจัง...."เสียงทุ้มดังมาจากเตียงๆข้างๆ ทั้งคู่หันไปมองอย่างรวดเร็ว พบว่าลูคัสกำลังลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆและเอื้อมมือไปคว้าแว่นตามาสวมอย่างช้าๆ ก่อนที่ดวงตาสีดำหลังกรอบแว่นจะจ้องมองลอเรนซ์และฮาเดสอย่างสงสัย "ลอเรนซ์....เด็กนี่ใคร?"
"พ่อครับ!"ฮาเดสรีบวิ่งไปหาลูคัสที่ทำหน้างงงวย "ผมฮาเดสไง"
"จริงอ่ะ?"
"จริงสิครับ!!"
"เอ่อ....."ลูคัสหันมามองลอเรนซ์อย่าขอความช่วยเหลือแต่ร่างบางส่ายหน้าอย่างไม่อยากขอยุ่งด้วย เพราะตอนนี้รู้สึกได้ว่าชีวิตตัวเองช่างวุ่นวายเหลือเกิน..........
".....เพราะพลังที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากพันธนาการที่ถูกเอวิเดสร่ายไว้ ทำให้ฮาเดสเติบโตขึ้นตามอายุปกตินั่นเอง ร่างเด็กอายุ 2 ขวบนั้นเป็นแค่ร่างปลอมในรูปลักษณ์ที่ถูกพันธนาการเท่านั้น...."นี่คือคำอธิบายจากปราชญ์เลโมธีนั่นเอง
ลอเรนซ์เบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย เพราะเด็กหนุ่มที่โตขึ้นจากเด็กสองขวบกลายเป็นอายุ 15 กับซาตานเจ้าปัญหากำลังเถียงกันอยู่ข้ามหัวเขาไปมา
"ทำไมผมถึงกอดแม่ไม่ได้ละ!! ทีตอนผมตัวเล็กยังทำได้เลย!"
"นั่นมันตอนแกเด็กๆ แต่ตอนนี้โตแล้ว ห้ามกอดเด็ดขาด!!"
"ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ใช่พ่อจริงๆซะหน่อย!!"
"ถึงฉันจะไม่ใช่พ่อนายจริงๆ แต่ฉันก็มีสิทธิ์สั่งนะเฟ้ย!!"
"ไม่ยุติธรรม!!"
"ไปกอดโรเวนนู่นไป!!"
คนถูกพาดพิงสำลักกาแฟยามเช้าทันที ไอค่อกไอแค่กอย่างหวาดๆ เมื่อเห็นว่าฮาเดสหันขวับมามองเขาทันที
"อย่านะ...."โรเวนพึมพำภาวนา
"แม่โรเวนคร้าบ >W<!!"
"ปัดโธ่เว้ย!!"โรเวนสบถก่อนจะรีบวิ่งออกจากโรงอาหารทันที แต่แล้วกลับชนเข้าจังๆกับเจ้าชายใจสิงห์ที่โผล่มาเยือนป้อมอัศวินตามเคย "โอ๊ย!!"
"จะรีบร้อนอะไรนักหนา โรเวน?"อาเธอร์เอ่ยอย่างสงสัย โรเวนไม่ทันตอบ หันขวับไปมองฮาเดสที่วิ่งโร่เตรียมเข้ามาจะกอดเขาให้ได้
"ว้ากกกกก!! ก็บอกว่าอย่าเข้ามา!!"โรเวนรีบเข้าไปหลบหลังอาเธอร์ทันที อาเธอร์มองอย่างสงสัยก่อนจะเข้าใจเมื่อเห็นว่าเพราะเหตุใด
"เฮ้ย!! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละฮาเดส!!"
ฮาเดสเบรกทันทีก่อนจะมองอาเธอร์อย่างไม่พอใจ "อะไรอีกละทีนี้??"
"ห้ามกอดเด็ดขาดเฟ้ย!!"อาเธอร์สั่งเสียงเข้ม
"ง่ะ!! O[]O!! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย!!! >_<!!!"
......แหมๆ ก็คนเขาหวงอะฮาเดส.....
No comments:
Post a Comment