"เฮ้ ๆ อิจิโกะเว้ย! ดูดิๆ! หวานใจแกโดนสารภาพรักอีกแล้วว่ะ!!"
ร่างสูงหัวส้มของคุโรซากิ อิจิโกะ หนุ่มนักเลงหัวดื้อแห่งโรงเรียน มองตามเสียงของเพื่อน พบร่างเพรียวบางของใครบางคนที่คุ้นตา กำลังสนทนาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งกับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เป็นถึงกัปตันชมรมเบสบอล
"ใครหวานใจฉันว่ะ"
"ไม่ต้องมาทำไก๋เลยนะแก!"เร็นจิตบหัวเพื่อนสนิทดังป้าบก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง "ฉันรู้นะเฟ้ย ว่าแกน่ะปิ๊ง ๆ อุริวอยู่อ่ะดิ เหอๆ"
"แกไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอไงฟ่ะ!!"
เมื่อหันไปมองอีกครั้งก็เห็นร่างบางเอ่ยอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มหัวหน้าชมรมเบสบอลนิ่งอึ้งค้างอยู่เช่นนั้น
"วิดวิ้ว! ถูกเจ้าหญิงด่าแน่เลยว่ะ!"เร็นจิว่าอย่างขบขัน
"ไอ้บ้าเอ๊ย! จะไปสนทำไมว่ะ เข้าเรียนได้แล้วเว้ย"อิจิโกะเอ่ยก่อนจะเดินนำเพื่อนขึ้นตึกอาคารเรียน
"อะไรว้า! จะรีบไปไหนเล่า!"
"ไปให้พ้นจากการนั่นแหละ"
"โหย พูดแบบนี้เพื่อนโคตรเจ็บเลย อ๊ะ!"
ทั้งคู่หันไปเห็นร่างเพรียวบางของใครอีกคนที่เป็นถึงประธานนักเรียนและ 'ราชินี' ของโรงเรียนเลยทีเดียว
"รุ่นพี่เบียจัง"เร็นจิเอ่ยราวกับเพ้อฝัน
"เหอ ๆ เห็นว่ารุ่นพี่ในฝันของแกนะ รุ่นพี่งินตามจีบอยู่ไม่ใช่เหรอไง"อิจิโกะเอ่ยยิ้มอย่างเย้ยยัน
"ไม่มีทางเฟ้ย! รุ่นพี่เบียคุยะต้องไม่หลงเจ้านั่นง่าย ๆ แน่!!"
"แกแน่ใจ"ว่าพลางชี้นิ้วให้เพื่อนดู
ร่างสูงของรุ่นพี่งินเดินตามร่างบางมาติด ๆ พูดคุยและเดินด้วยกันอย่างใกล้ชิด แม้ร่างบางจะใบหน้างเฉย แต่ก็ไม่ได้ออกห่างจากรุ่นพี่หนุ่มร่างสูงที่ใบหน้านั้นมักแย้ยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เสมอ
"อึก!"
"สะอึกเลยสิแก"อิจิโกะยิ้มอย่าเยาะเย้ย ก่อนจะเอ่ยถมทับเพื่อนต่อ "นั่นแหละว้าที่เขาเรียกกันว่าคนละระดับ รุ่นพี่เบียจังนะราชินีแท้ ๆ รูปก็สวย บ้านก็รวยโคตร ๆ แล้วก็รุ่นพี่งินที่เป็นถึงทายาทคนเดียวที่จะสืบทอดกิจการหลายพันล้าน แถมสาว ๆ ตามกรี๊ดแบบนาทีละครั้ง ยังไง๊ยังไงก็เหมาะสมกันยังกับกิ่งทองใบหยก ยังกับดาวและเดือน แต่คนอย่างแกน่ะ มันก็แค่ลูกชายเจ้าสำนักการต่อสู้ธรรมดา ๆ หมาวัดดี ๆ นี่เอง อย่าริไปเห่าหอนดวงจันทร์เล้ย~"
"พอ ๆ เลยไอ้อิจิโกะ! ไม่ต้องย้ำ แค่เห็นนี่ก็แซดแล้ว TT^TT"
"เหอ ๆ"
ทั้งคู่เดินไปตามระเบียงทางเดิน พูดคุยเรื่องวันหยุดว่าจะไปทำอะไรดี ก่อนที่จะสวนกับชายหน่มหัวหน้าชมรมเบสบอลที่เดินคอตกมาไม่มองทาง จนชนเข้ากับอิจิโกะ
"โอ๊ะ!"
"ไม่มีตาหรือไงว่ะ!!"ชายหนุ่มหัวหน้าชมรมเบสบอลตะคอกเสียงดังจนนักเรียนหลายคนหันมามอง
"??"
ชายหนุ่มทั้งสองที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อของโรงเรียนมองเจ้าหนุ่มอกหักอย่างสงสัย
"อะไร"เร็นจิเอ่ยเสียงห้วนตามนิสัย
"ยังจะมาอะไรอีก เมื่อกี้เดินชนฉันไม่เห็นหรือไงว่ะ!! มีตาทำไมไม่แหกตาดูซะบ้าง!!"
"แกเดินมาชนเองไม่ใช่เหรอไง!"อิจิโกะเอ่ย ทำหน้าเหี้ยม
"ไม่ต้องมาพูดเลยนะเว้ย! วันนี้รมณ์เสีย! ขอระบายอารมณ์สักหน่อยเถอะแก!!"
แล้วการตะรุมบอลก็เกิดขึ้น แต่เพียงไม่นาน ไอ้คนที่จะต่อยเขากลับโดนรุมซะเอง! ทั้งเจ้าหัวส้มกับเจ้าหัวแดงก็ใส่ไม่หยุด
"นี่ๆ!! หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเธอ!!"
เสียงตะโกนของอาจารย์ห้องพยาบาลอุคิทาเกะ จูชิโร่ดังขึ้น ทำให้เจ้านักเลงทั้งสองหยุดการกระทำทันที
"อะไรจารย์!"ทั้งสองเอ่ย
"ยังจะมาอะไรอีก พวกเธอทำอะไรลงไปเนี่ย!!"
"กระทืบมัน"ทั้งสองตอบหน้าตาย
จูชิโร่ตบหน้าผากตัวเองอย่างเอือมระอาก่อนจะเอ่ย "นี่! พวกเธออยากเรียนให้จบแน่หรือเปล่าเนี่ย! เรื่องเก่าเพิ่งจบนี่เพิ่มมาอีกเรื่องแล้วเหรอไง!"
"เอาน่า ๆ จูชิโร่"ร่างสูงในชุดสีสันบาดตาของอาจารย์หนุ่มซุนซุยเอ่ย พร้อมรอยยิ้มสบายอารมณ์ "อย่าดุเด็กมันเลย เด็กผู้ชายก็เงี้ย"
"ช่าย ๆ "เด็กหนุ่มทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วย
"ไม่ต้องมาสันบสนุนกันเลย! พวกนายทั้งสองคนต้องถูกส่งเข้าห้องปกครอง!!"
"อีกและ"ทั้งสองเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย
"ดังนั้น....ขอตัดสินว่า เธอทั้งสองคนต้องถูกคุมประพฤติอย่างใกล้ชิด และต้องทำงานบำเพ็ญประโยชน์เป็นการชดใช้ โดยเป็นลูกมือกับพวกคณะกรรมการนักเรียน หากไม่ทำหรือพยายามหลบเลี่ยงละก็....ออกไปเลย"
ด้วยประกาศิตของอาจารย์ใหญ่ อิจิโกะจึงต้องมานั่งแกร่วรออยู่ในห้องคณะกรรมการนักเรียนตามคำสั่ง ขณะที่เจ้าเร็นจิถูกเรียกตัวจากราชินีไปใช้จัดเวทีต้อนรับกรรมการที่จะมาตรวจโรงเรียน ซึ่งเจ้าหัวแดงก็รีบตามไปอย่างว่าง่ายทันทีอย่างกับหมาเชื่อง
ส่วนอิจิโกะรอรองประธานนักเรียนที่ได้ชื่อว่าเป็น 'เจ้าหญิง' ของโรงเรียนอย่างเบื่อหน่าย อ้าปากหาววอด รู้สึกขี้เกียจไม่อยากจะทำอะไรนอกจากนอน
ครืด....
เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมร่างเพรียวบางของอิชิดะ อุริวก้าวเข้ามาในห้อง มองอิจิโกะอย่างเฉยชา ก่อนจะเอ่ย
"นายสินะที่ต้องมาบำเพ็ญประโยชน์"
อิจิโกะมองดูร่างบางอยู่สักครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบ "เออ..."
"นายนี่มันตัวโสโครกของโรงเรียนจริงๆ"
"หา!?"
ร่างสูงงงงวยไปชั่วขณะเมื่อถูกร่างบางว่าเข้าให้อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบางทำสีหน้าไม่พอใจ มองอิจิโกะอย่างไม่ชอบใจนัก
"รู้มั๊ยว่ามันทำให้โรงเรียนเสียชื่อเสียงขนาดไหน โรงเรียนเรายิ่งมีภาพลักษณ์ไม่ค่อยดีเพราะมีเด็กอย่างพวกนายอยู่มากนั่นแหละ ที่จริงสมควรจะไล่ออกด้วยซ้ำ นายควรจะไปกราบขอบคุณครูใหญ่ด้วยซ้ำที่ไม่ไล่นายออกก็บุญขนาดไหนแล้ว มาทำงานชดใช้ก็ทำตัวดี ๆ ให้เป็นประโยชน์จริง ๆ ซะละ ไม่ใช่มาเพื่อให้พ้นโทษเฉย ๆ"
"หา??...."อิจิโกะยังงงๆ เพราะฟังแทบไม่ทัน
อิชิดะถอนหายใจหนัก ก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง "นายนี่มันโง่ชะมัด!"
สมองอันแสนจะฉลาดน้อยประมวลประโยคคำพูดเมื่อครู่นั้นอย่างรวดเร็ว เพราะเป็นประโยคเดียวที่ฟังทัน ก่อนที่จะเอ่ยแกมไม่พอใจเล็กน้อย "นี่ ๆ นายเองไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนั้นนะเฟ้ย"
"กับคนป่าเถื่อนอย่างนายใช้คำพูดแบบนี้นะดีแล้ว"
"นี่นาย....-_-^"คนอะไรน่ารักแต่ปากร้ายชะมัด.....
ร่างบางเชิดหน้าขึ้นก่อนจะสั่งเสียงเฉียบ "หุบปาก! แล้วตามฉันมาซะ"
อิจิโกะมองร่างบางที่เดมออกไปจากห้องก่อน "อะไรของเขาว่ะ!?"
"นี่นาย! ตามมาสิ!!"เสียงหวานร้องเร่ง อจิจิโกะสะดุ้งเพราะเสียงนั้น ก่อนจะสบถอย่างไม่สบอารมณ์และเดินตามออกไป
ทั้งสองยืนอยู่ในห้อง 'เอกสาร' ที่รกไปด้วยกองกระดาษจำนวนมากมายมหาศาลที่ไม่เป็นระเบียบ อีกทั้งยังมีหนังสือและอะไรอีกมากมาย อิจิโกะมองอย่างอึ้ง ๆ ร่างบางข้างกายขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย
"ฉันหาคนมาช่วยจัดเอกสารพวกนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครว่างสักที พอดีที่นายมา....ต่อไปนี้นอกจากงานอื่น ๆ งานหลักของนายคือต้องมาช่วยฉันจัดเอกสารทุกวัน เข้าใจมั๊ย"
"จะบ้าเหรอไง! นี่มันมีเป็นร้อยแผ่นเลยนะเฟ้ย!"
"ก็เพราะอย่างนี้ไงถึงต้องมีคนช่วย และเลิกโวยวายซะทีมันน่ารำคาญชะมัด"
"นี่นาย!"
"เอาละ เข้ามาสิ หุบปากและทำงานตามที่ฉันบอก"ว่าจบร่างบางก็คว้าแขนร่างสูงลากเข้าไปในห้องเอกสารทันที
อิจิโกะรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า ใจเต้นตึกตักรัวเป็นกลองเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างกายของเขาเข้าใกล้กับร่างบางมากกว่าปกติ วงแขนเรียวที่เกาะแขนของเขานั้นทำให้อิจิโกะเห็นร่างบางได้ใกล้มากขึ้น
"มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ ทำงานสิ!!"เสียงแหวแหลมสูงเรียกอิจิโกะให้ตื่นจากภวังค์ได้ทันที "ให้ตาย! นายนี่มันไร้ประโยชน์ชะมัด! เอ้า! มาช่วยตรงนี้หน่อยสิ"
อิจิโกะมองร่างบางอีกครั้ง "ให้ตาย...ทำไมปากร้ายแบบนี้ฟ่ะ"
"เร็วหน่อยสิ!!"
"เออๆ!!"
หลังจากนั้นมาอิจิโกะก็ต้องช่วยงานทุกอย่างที่ร่างบางสั่งโดยห้ามขัดขืน ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม มีวันหนึ่งอุริวสั่งให้อิจิโกะไปช่วยแมวหลงที่ไหนไม่รู้ ซึ่งขาเจ็บ นอนซมจะตกแหล่ไม่ตกแหล่อยู่ริมระเบียงชั้นสอง ซึ่งถ้าตกไปเจ้าแมวอาจช้ำในตายหรือไม่ก็เลี้ยงไม่โต
"เร็ว ๆ สิ!"
"รู้แล้วน่า สั่งจริง!"บ่นกลับ ก่อนจะเดินไปตามริมระเบียงแคบ ๆ ก่อนจะพยายามเอื้อมมือเข้าไปหาเจ้าแมวหลงที่เลือดอาบขา สงสัยถูกหมาจรจัดกัดแน่ ๆ แต่เจ้าแมวกลับส่งเสียงขู่ฟ่อ ยืนขึ้นพรวดพราด จนมันพลาดท่าตกจากขอบระเบียงเล็ก ๆ ร่วงหล่นลงไป อิจิโกะรีบเอื้อมมือไปคว้ามันไว้ได้ แต่กลายเป็นว่าเขาต้องตกลงไปด้วย ร่างบางที่เฝ้ามองดูอยู่คว้าชายเสื้อนักเรียนของเขาไว้ได้เสียก่อน ทำให้ร่างสูงห้องต่องแต่งไปมา ในอ้อมแขนมีเจ้าเหมียวบาดเจ็บ
"โอ๊ยๆ! ตัวหนักชะมัด!!"ร่างบางบ่นเสียงดัง ตัวโผล่ออกมานอนริมระเบียงเกือบครึ่ง
"เฮ้ยๆ! จะบ้าเหรอไง ปล่อยฉันสิ! แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่า"อิจิโกะว่า เพราะแค่นี้สบายอยู่แล้วสำหรับเขา
"จะบ้าเหรอไง! โง่หรือเปล่าเนี่ย!! ปล่อยไปนายก็ตกขาแข้งหักน่ะสิ!!"
"ก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกน่า! ปล่อยฉันสิ"
"ไม่!! อ๊ะ! เฮ้ยๆๆ!!"
"เฮ้ย!!"
เนื่องน้ำหนักตัวของร่างสูงที่มีมากเกินไปทำให้ร่างบางดึงเอาไว้ไม่อยู่ จนร่างบางต้องถูกแรงนั้นฉุดออกไปจากขอบระเบียง นักเรียนที่เพ่อเดินผ่านมาร้องเสียงหลง รีบเข้ามาเตรียมคว้าข้อเท้าร่างบางแต่ช้าเกินไป
"ว๊าก!!!"
ร่างสูงคว้าร่างบางเข้ามาใกล้และกอดไว้ ร่างบางหลับตาปี๋เกาะร่างสูงแน่น เสียงกรีดร้องดังขึ้นและเสียงดังโครม!!
ปึง!!
สายตาของนักเรียนจับจ้องไปยังถังขยะเหล็กใบใหญ่สีเหลือง ก่อนจะร้องอย่างตกใจเมื่อเท้าใหญ่ของอิจิโกะถีบฝาให้เปิดออก
แล้วร่างของอิจิโกะและอุริวก็โผล่ออกมาจากถังขยะพร้อมกับเจ้าเหมียวที่เกาะหัวส้มของร่างสูงอยู่ โชคดีที่ทั้งคู่ตกลงไปในถังขยะที่มีถุงขยะดำรองรับ แต่คงดีกว่านี้....ถ้าไม่มีกลิ่น....
"ให้ตายสิ"อิจิโกะในชุดธรรมดาบ่นกับเร็นจิ เพื่อนสนิทและแช้ดที่เดินกลับบ้านด้วยกัน
"แหม ๆ แต่ฉันเห็นนะเฟ้ย! ว่าแกนะกอดเขาซะแน่นเชียว แถมเอาตัวไปรองรับอีกต่างหาก!! ขอบอกเลยว่าโคตรจะแมน! ใช่มั๊ยแช้ด"
"อืม เห็นเหมือนกัน"
"หุบปากไปเลยไอ้หมาวัด! แล้วทางแกเป็นไงว่ะ อยู่กับราชินีคงลำบากน่าดู ขนาดกับเจ้าหญิงยังแทบแย่"
"ใครว่า!"เร็นจิเอ่ย ยิ้มกริ่ม "โคตรดีเลย! เห็นหน้าทุกวัน พูดคุยกันทุกวัน แม้จะนิดหน่อยเองก็เถอะ! แต่ยังไงฉันก็มีความสุขเฟ้ย! ถ้าไม่มีเจ้างินนั่นมาละก็จะโคตรดีกว่านี้อีก!"
"แกนี่มันโคตรบ้าเลยว่ะ"อิจิดกะเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย
"หมาวัดกับดอกฟ้าจริง ๆ"แช้ดเอ่ยอย่างเห็นด้วย
"เรื่องของฉันเฟ้ย! อ๊ะ!"
ทั้งสามหยุดเดินและมองไปยังริมถนนเห็นร่างบางในชุดพละเดินลงจากรถก่อนจะปิดประตูกระแทกใส่เสียงดังโครมใหญ่! ตามมาด้วยชายหนุ่มร่างเพรียวใส่แว่นอีกคน ทั้งสองคนยืนโต้เถียงไปมาเสียงดัง
"พ่อนั่นแหละ ไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมอยู่คนเดียวได้ พ่อจะไปที่ไหนก็เชิญเถอะ!!"
"ทำไมแกไม่รู้จักโตสักที! หัดฉลาดซะบ้างสิ! ถ้าฉันบอกว่าแกต้องไป ก็คือต้องไป!!"
"ผมไม่ไปกับพ่อเด็ดขาด! พ่อจะไปก็เรื่องของพ่อ!!"
แล้วร่างบางก็เดินหนีจากมาทันที ชายหนุ่มใส่แว่นขึ้นรถและจากไปอย่างไมพอใจ ร่างบางเดินมาก่อนจะหยุดอยู่หน้าอิจิโกะมองร่างสูงอย่างแปลกใจ
"นาย!"
"เอ่อ....ไง...."อิจิโกะตอบกลับไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี...ก็เพิ่งเห็นพ่อลูกทะเลาะกันแบบสดๆร้อนๆนี่เนอะ...เขาเองก็ชอบเถียงกับพ่อบ่อย ๆ แต่มันไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า
"งั้น"เร็นจิเอ่ย ยิ้มกริ่ม "ฉันต้องไปก่อนนะเว้ยอิจิโกะ ต้องไปทำงานพิเศษ"
"หา..."
"ฉันก็ต้องไปทำงานพิเศษเหมือนกัน"แช้ดว่า แล้วเพื่อนตัวดีทั้งคู่ก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อิจิโกะกับอุริวยืนมองกันอยู่ที่ฟุตบาท
"เอ่อ....."ร่างสูงส่งเสียงเหมือนจะพูด
"ช่างมันเถอะ"ร่างบางเอ่ยเสียก่อน ถอนหายใจหนัก "เห็นแล้วสินะ"
"อืม"
"แย่ชะมัด ให้คนอย่างนายเห็นภาพแบบนั้นซะได้"
"หมายความว่าไงที่ว่า 'คนอย่างนาย' นะ"อิจิโกะว่า
"นายนี่มันโง่ชะมัด!"ร่างบางว่ากลับ
"นี่นาย นี่ไม่ใช่โรงเรียน นายไม่มีสิทธิ์สั่งหรือว่าอะไรฉันแล้วนะ"
"ป่าเถื่อนชะมัด"
ร่างสูงตบหน้าผากตัวเองอย่างหน่าย ๆ ไม่ว่ายังไงร่างบางก็ยังคงไว้ซึ่งมาดเจ้าหญิงไว้อยู่ดี ร่างสูงมองร่างบางก่อนจะเอ่ย "แล้วนี่จะทำยังไงละ"
ร่างบางคิด ก่อนจะเอ่ย "นี่นาย! ไหนๆก็ไหนๆนะ ฉันขอไปอยู่กับนายด้วยสิ"
"หา!?"
ร่างบางเข้ามาจับมือร่างสูงแน่น ก่อนจะยิ้มหวานเอ่ย "แลกกับให้นายเป็นแฟนฉันนะ!"
"เฮ้ย!!??"
"สวัสดีครับ ขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ อิชิดะ อุริว เป็นแฟนของอิจิโกะคุงครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ!!"
"ได้อยู่แล้วจ้า!!"
แอ่ก!
โครม!!
เท้าของอิจิโกะอัดเข้าเต็มอกพอ่จนคนเป็นพ่อกระเด็นออกไปทันที "อย่ายุ่งน่าพ่อ!!" อิจิโกะว่าเสียงดัง ก่อนจะแยกเขี้ยวขู่พ่อไม่ให้เข้าใกล้อุริวไปมากกว่านี้
"พี่ชายน่ารักจังเลยค่ะ!"ยูซึเอ่ยอย่างชอบใจก่อนจะรีบตรงดิ่งเข้าไปเกาะแขนทันที
"ขอบใจจ้า หนูก็น่ารักนะ! ไม่นึกเลยว่าจะเป็นน้องสาวของอิจิโกะ"
"หนูชื่อยูซึค่ะ นี่คาริน!"
"พี่ไม่สบายหรือเป่าคิดไปเป็นแฟนกับพี่อิจิโกะนะ"คารินเอ่ย มองพี่ชายอย่างไม่ไว้ใจ "พี่เอายาอะไรให้พี่อุริวกินหรือเปล่าเนี่ย"
"เฮ้ย! จะบ้าเหรอไง!"อิจิโกะว่า
"คือ ผมมีปัญหาทางบ้านนิดหน่อยนะครับ ขออยู่ที่นี่สักพักนะครับ"อุริวเอ่ยก่อนจะทำหน้าเศร้าหมองลง อิจิโกะมองอย่างแปลกใจ "ผมไม่มีที่ไปแล้วละครับ...." ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา "ซิกๆ ผมนะ..มีความฝันของผมเอง แต่คุณพ่อนะสิครับ ซิกๆ กลับบังคับผมให้ล้มเลิกความฝัน และพยายามจะพาผมไปต่างประเทศให้ได้เลย ซิกๆ ผมไม่อยากไปเลย แต่พ่อก็ยังจะบังคับให้ผมไปให้ได้ จนผมทะเลาะกับพ่อและออกจากบ้านมานี่ละครับ ซิกๆ....ผมมันแย่มากใช่มั๊ยครับทุกคน"
สตอเบอร์รี่ชัดๆ!! >>อิจิโกะ =[]="
"โอ้! ช่างน่าสงสาร!!"อิชชินร้องก่อนจะร้องไห้โฮ "ความฝันเป็นสิ่งยิ่งใหญ่! พ่อคนไหนหนอช่างเป็นพ่อที่ยอดแย่จริงๆ!! บังอาจกีดกัดความฝันของลูก ไม่ยอมสนับสนุนลูก!! แย่มากๆ!!" มือใหญ่แตะลงบนบ่าของร่างบางและเอ่ย "ไม่เป็นไรนะอุริวจัง เธอจะอยู่อีกนานเท่าไหร่ก็ได้ตามสบายเลย! ฉันจะทำหน้าที่แทนพ่อของเธอเอง จะดูแลเธอเองอย่างดีเหมือนเป็นลูกคนหนึ่งเลย!! ไม่สิ ต้องลูกสะใภ้! ใช่ ในฐานะลูกสะใภ้ ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด!! แอ่ก!"
โครม!!
"เกินไปแล้วเฟ้ย!"อิจิโกะอัดหมัดเต็มหน้าพ่อ "จะบ้าเหรอไง ลูกสะภงสะใภ้อะไร!! นี่เป็นผู้ชายนะ!!"
"เข้าใจแล้วครับ!"อุริวเอ่ย เช็ดน้ำตาออก ก่อนจะเกาะแขนอิจิโกะแน่น "ผมจะทำหน้าที่ลูกสะใภ้ให้ดีที่สุดครับ!"
"หา!!??"อิจิโกะอ้าปากค้าง
"เยี่ยมยอดเลยอุริวจัง!!"อิชชินยกนิ้วโป้ง ยิ้มแป้นหน้าบาน อิจิโกะจึงซ้ำไปอีกรอบ
...................
"นายจะบ้าเหรอไง!?"อิจิโกะว่าเมื่อพาร่างบางมาถึงห้องนอนของเขาแล้ว โดยถือผ้าห่มและผ้าปูที่นอนมาด้วยอีกชุดหนึ่ง
"หา??"ร่างบางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ มองไปรอบห้องร่างสูงที่เรียบร้อยเกินคาด....สงสัยยูซึจังจัดการให้แน่เลย
"ยังจะมาหาอีก! นายไปพูดบ้าๆอะไรแบบนั้นเล่า แฟนเรอะ! ลูกสะใภ้เรอะ! บัดซบ!!"
"นายนี่โวยวายหาอะไรเนี่ย หนวกหูชะมัด!"ร่างบางว่า ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอน นั่งกอดอก ไข่วห้างมาดเจ้าหญิงโดยแท้
"มันควรจะโวยวายมั๊ยละ ดีนะที่พ่อฉันไม่คิดถึงขั้นหาฤกษ์มาหาวันแต่งให้เลย!"
"เอาเถอะน่า! ยังไงเราก็เป็นแฟนกันถึงแค่ตอนที่ฉันยังคงอาศัยบ้านนายอยู่เท่านั้นแหละ"อุริวเอ่ยอย่างไม่เดือเนื้อร้อนใจอย่างใด
อิจิโกะกุมขมับ "เออ! ตามใจ!" ร่างสูงทิ้งชุดที่นอนลงก่อนจะถอนหายใจหนัก กอดอกมองร่างบาง ร่างบางมองตอบ ทั้งสองสบตามองกันอยู่นาน จนร่างสูงเอ่ยขึ้น "จริงหรือเปล่าที่พ่อนายบังคับให้นายไปอยู่ต่างประเทศ"
ร่างบางนิ่งไปนาน ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "จริง....พ่ออยากให้ฉันเป็นหมอ แต่ฉันไม่อยากเป็น...พ่อก็เลยจะจับฉันส่งไปที่มหาวิทยาลัยเกี่ยวกับการแทย์โดยตรงที่ต่างประเทศหลังจากเรีนยจบปี 3 ในปีนี้"
"เพราะแบบนี้นายถึงทะเลาะและหนีพ่อมาอยู่กับฉันใช่มั๊ย"
"อืม"ร่างบางพยักหน้า
"เฮ้อ~"อิจิโกะถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างอ่อนใจ "งั้นอยู่นี่ก็ตามสบายแล้วกัน อย่าก่อเรื่องก็พอ"
ร่างบางเอียงศีรษะเล็กน้อย ตาแป๋วมองอิจิโกะเหมือนลูกแมว อิจิโกะเห็นแบบนั้นก็หน้าแดง....ทำท่าน่ารักทำไมฟ่ะ!!....
"นายนี่...แปลกคน เมื่อกี้โวยวายไม่อยากให้ฉันอยู่ แต่ตอนนี้บอกให้อยู่ตามสบาย"
"ช่างมันเถอะน่า"อิจิโกะว่าตัดบทก่อนจะปูที่นอนบนพื้น "นายนอนบนเตียงไปแล้วกัน ฉันจะนอนพื้นเอง"
"ก็ดี!"อุริวยิ้มแป้น "ฉันนอนดิ้น นอนคนเดียวคงสบายกว่า!"
"เออๆ"
"แล้วเวลาฉันอนนายห้ามทำอะไรฉันเด็ดขาดเลยนะ"
"ไม่หรอกน่า"อิจิโกะเอ่ย
"ไม่จริงอ่ะ"ร่างบางว่า "มีผู้ชายตั้งหลายคนอยากจะทำลามกกับฉัน โดยเฉพาะคนแบบนาย"
"นี่ๆ ฉันก็เป็นลูกผู้ชายพอนะเฟ้ย"
"จริงอ่ะ"ร่างบางเอ่ยอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก
"จริงดิ"ร่างสูงยืนยันหนักแน่น
"ฟี้~...ฟี้~..."
"อึก...."
"ฟี้~...ฟี้~...อืม..."
"1...2...3...."
"ฟี้~...อือ...ฟี้~...ฟี้~..."
"หายใจเข้า...หายใจออก...หายใจเข้า...หายใจออก...ใจเย็นๆ..."
"ฟี้~...ฟี้~...ฟี้~..."
"ยุบหนอ...พองหนอ...ใจเย็น ตั้งสติให้มั่น...."
"ฟี้~...ฟี้~...ฟี้~...อืม...ฟี้~..."
"สวดมนต์ๆ! งึมงำ งึมงำ....."
"ฟี้~...อืม...สอตอร์เบอร์รี่อร่อยจัง...อืม...ฟี้~..."
"อึก!.....โธ่เว้ย!!"
ตบะแตก!!
ร่างสูงที่พยายามแทบตายไปสมกับคำที่ลั่นวาจาไว้กับร่างบาง สุดท้ายก็ตบะแตกเพราะสตอร์เบอร์รี่!!
ร่างสูงเหลือบมองร่างบางที่นอนหลับสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงของเขาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อยให้ดูน่ารัก เวลาร่าบางไม่มีแว่นแล้วดูดีมากขึ้นไปอีก ร่างสูงสามารถเห็นหน้าใสน่ารักนั้นได้สะดวกขึ้นกว่าปกติที่ร่างบางใส่แว่น
"อย่านะเว้ยอิจิโกะ!! แกมันลูกผู้ชายตัวจริงกินกระทิงแดงทุกวัน!! ต้องไม่ทำอะไรคนที่อ่อนแอกว่า!!"
"ฟี้~...อืม..."ร่างบางพลิกตัวหันหลังให้ร่างสูง แต่แทนที่จะเป็นเรื่งอดีกลายเป็นการเพิ่มแรงกระตุ้นมากขึ้นอีก เพราะสายตาของร่างสูงจับจ้องที่เรือนร่างเพรียวบางที่เล็กกว่าผู้ชายทั่วไปจนคล้ายผู้หญิง ทรวดทรงสะโพกเอวมีเว้าโค้งเข้ารูปดูน่ามอง น่าจับกด....
"เฮ้ย!! หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!"อิจิโกะว่าตัวเอง รีบหันมาจากภาพยั่วยวนใจนั้น!
"กรรมๆๆๆ!! เวรกรรมของตูแท้ๆ!!"
ร่างสูงพยายามข่มใจแต่ก็ไม่วายแอบชำเลืองมองร่างบางอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางพลิกตัวกลับมาอีกรอบ ร่างสูงใจเต้นระรัว หน้าแดงน้อยๆ เมื่อจ้องมองริมฝีปากชมพูระเรื่อนั้นเผยอขึ้นเล็กน้อย
"อึก...."ร่างสูงกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่
แล้วก็ทนไม่ไหว.....อิจิโกะเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ร่างบางบนเตียงนุ่ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานมากขึ้น จับจ้องที่ริมฝีปากนั้น และริมฝีปากของเขา....อีกเพียงนิดเดียวก็จะได้สัมผัสกับความนุ่มของริมฝีปากนั้น....
ก็อกๆๆๆ!!
"เหวอ!!"อิจิโกะรีบเด้งตัวออกห่างจากร่างบางทันที หอบหายใจด้วยความตื่นระทึก มองร่างบางที่ยังคงหลับสนิท
ก็อกๆๆๆ!!
"พี่อิจิโกะ!!"
ร่างสูงถอนหายใจหนัก ก่อนจะรีบไปเปิดประตูทำตัวตามปกติ
"อะไร?"ถามพลางมองน้องสาว
"พ่อให้เอามาให้!"คารินส่งกล่องของขวัญกล่องเล็กให้อิจิโกะ กล่องห่อด้วยกระดาษสีแดงไม่มีอะไรตกแต่ง แต่เขียนด้วยข้อความว่า 'Good Luck!! Form DAD' แล้วคารินก็เดินจากไป
"อะไรวะ"อิจิโกะมองกล่องในมือขนาดเท่ากล่องใส่แหวนขอแต่งงาน แต่ดูแบนกว่า อิจิโกะกลับเข้ามาในห้องนั่งลงบนที่นอนข้างเตียงใหญ่ ก่อนจะแกะห่อออกดูพลางพูดไปด้วยอย่างสงสัย "วันเกิดก็ไม่ใช่ ปีใหม่ก็เพิ่งผ่านมา แล้วให้ทำไม??" แล้วก็กระจ่างแจ้งเมื่อเขาแกะกระดาษจนหมด....
".........."
'ทำให้จังหวะรักของคุณเร่าร้อนอย่างปลอดภัย!! : สนับสนุนโดยโครงการยืดอกพกถุง'
"อะ...บะ...บัดซบเอ๊ย!!!!!!!!"
"หาๆ!!!"ร่างบางตกใจสะดุ้งตื่นจากเสียงร้องสบถลั่นของอิจิโกะ ก่อนจะรีบคว้าแว่นมาใส่และหันมาทางอิจิโกะ
"เกิดอะไรขึ้น!?"
"เอ่อ..."ร่างสูงมองร่างบางอย่างตกใจไม่แพ้กัน ผลอลืมตัวทำให้ตื่นซะแล้ว...
"ทำไม? มีอะ....ไร...."อุริวจ้องไปที่ในมือของอิจิโกะที่มีซองขนาดเล็กสีแดงหลายซอง.....ดวงตาจ้องอิจิโกะเขม็ง
"เอ่อ...เดี๋ยว!"
"ไอ้-คน-ลา-มก!!!!!!!!"
"ว๊ากกกกกกกก!!!"
โครมคราม!!
ตุบตับ!
อั่ก!!
โอ๊ย!!!
เปรี้ยง!!
ผลั่ก!!
ปัง!!
โครม!!
ปัง!!
ร่างสูงออกมานอนร้องโอดโอยอยู่หน้าห้องเนื่องจากเมื่อครู่นี้เองที่ร่างบางจัดการโยนเขาออกมาจากห้องอย่างโกรธเคืองและปิดประตูใส่หน้าอย่างแรงจนประตูแทบพัง!!
ผ่าง!! ประตูห้องเปิดอีกครั้ง
"ไปตายซะไอ้คนวิตถาร!! และอย่ามาเข้าใกล้ฉันเชียวนะ!!"
ปัง!!
"โอย...เจ็บชะมัด...โอย...พ่อนะพ่อ....."
"อิจิโกะ~~~!!"พูดไม่ทันจบตัวก่อปัญหาก็มาพอดี "อิจิโกะเอ๊ย~!! แกทำสำเร็จแล้วใช่มั๊ย~!!"
อิชชินจะกระโดดเข้าหาลูกชายเป็นอัยหยุดกึกเมื่ออิจิโกะจ้องเขาเขม็งพร้อมด้วยรังสีอำมหิตที่รุนแรง
"คุณพ่อที่เคารพครับ.....ขอบคุณมากนะครับ.....ที่นำความโคตรเฮงซวยมาให้ผม!!!"
แล้วอิชชินก็ต้องรีบติดเกียร์หมาวิ่งหนีความอาฆาจแค้นของลูกชายที่บังอาจทำลายวันเข้าหอวันแรก??
เช้าวันต่อมา.....
".........."
"นี่....."
".........."
"อุริว"
".........."
"ตกลงจะเงียบอยู่อย่างนี้เหรอไง?"
".........."
ร่างสูงถอนหายใจหนักกับร่างบางที่โกรธไม่ยอมพูดยอมจากับเขาเลยตั้งแต่เมื่อเช้า สงสัยจะโกรธเรื่องเมื่อคืนไม่หาย ขณะนี้ทั้งคู่กำลังเดินไปโรงเรียน
"นี่...ฉันขอโทษแล้วกัน แม้มันจะไม่ใช่ความผิดของฉันก็เถอะ ที่จริงพ่อต่างหากละที่เอามาให้ฉัน และฉันก็..."
"แล้วนายก็เลยรับไว้งั้นสินะ"ร่างบางหยุดเดินก่อนจะหันมาจ้องหน้าเขาเขม็ง
"ก็มันห่อของขวัญไว้"
"แล้วนายก็คิดจะใช้กับฉันด้วยงั้นสิ"
"เปล่าซะหน่อย อย่าคิดเองเออเองดิ ฉันเป็นลูกผู้ชายพอนะ....อย่างที่บอกเมื่อคืนน่ะแหละ" [โกหก!!]
อุริวมองอิจิโกะอย่างชั่งใจ ก่อนจะนิ่งคิดอยู่นาน ร่างสูงรออย่างใจเย็น.....
"ก็ได้"
"หืม?"
"ฉันเชื่อใจนายก็ได้ แต่อย่าให้มีแบบนี้อีกนะเจ้าบ้า!"
ร่างสูงหัวเราะน้อยๆก่อนจะเอ่ย "จ้าๆ"
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงโรงเรียนก็ตกเป็นเป้าสายตาทันที ใครเล่าจะไปนึกไปฝันว่าจะเจอภาพแบบนี้ รองประธานสุดน่ารักจะเดินมากับไอ้นักเลงเถื่อน!! (เฮ้ย! ว่าใครฟ่ะ!!-อิจิโกะ =[]=+)
"น่ารำคาญ"ร่างบางพึมพำ
"แล้วนี่"อิจิโกะเกริ่น "จะให้ฉันทำตัวเหมือนแฟนด้วยม่ะ ตอนที่อยู่โรงเรียนเนี่ย"
"ไม่ อ๊ะ!"
ร่างสูงหยุดเดินตามร่างบางก่อนจะหันไปมองตามที่อุริวมอง พบโจกย์เก่า หัวหน้าชมรมเบสบอลเดินเข้ามาหาอุริวโดยไม่สนใจอิจิโกะเลยสักนิด
"คุณอิชิดะครับ! อรุณสวัสดิ์ครับ"
"อืม...อรุณสวัสดิ์"ร่างบางทักเสียงเรียบ
"ทำไมวันนี้ถึงเดินมากับไอ้เจ้าเถื่อนนี่ได้ละครับ"ว่าพลางชี้หน้าอิจิโกะ ร่างสูงเลิกคิ้วสูง
"อยากเข้าโรง'บาลอีกเหรอไงว่ะ"อิจิโกะว่า
"เห็นมั๊ยครับ! ผมว่าคุณรีบออกห่างจากมันดีกว่าครับเดี๋ยวติดเชื้อบ้า"
"นี่แก!!"อิจิโกะแยกเขี้ยว แต่ร่างบางเร็วกว่า เข้ามาคว้าแขนอิจิโกะไว้และกอดหมับ!
"ไม่ละ ก็นี่แฟนฉันนิ!!"
หา!!!!!!!!!!!!!!!
O[]O!
O_O
O[]o
OAO
=O=
=[]=!!!!
ทุกคนมองมาที่อิจิโกะและอุริวอย่างตกตะลึง ทุกเสียงเงียบกริบในบัดดล!
"ทุกคนที่นี้ก็ฟังให้ดีแล้วกัน!! ว่าฉันกับอิจิโกะเป็นแฟนกันแล้ว แล้วก็เลิกมายุ่งกับฉันซักที น่ารำคาญ!!"
จบคำประกาศที่เหมือนสายฟ้าฟาดใส่เข้ากลางใจหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่เล็งอุริวไว้ทุกคน
อุริวลากร่างสูงตามตนมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หนุ่มหัวหน้าชมรมเบสบอลยืนอึ้งไปอย่างนั้นอย่างไม่ใยดี อิจิโกะเองก็ยังอึ้งไม่หาย.....
"ไชโยโห่หิ้ว~!!"ร่างสูงผมแดงร้องเสียงดังก่อนจะตบบ่าอิจิโกะป้าปใหญ่ "ดีใจด้วยนะเฟ้ยไอ้อิจิโกะ!! ในที่สุดแกก็ได้คบกับอุริวอย่างที่แกหวังจริงๆซะด้วย!!"
"น่าดีใจตรงไหนฟ่ะ!!"
ขณะนี้ทั้งสองกำลังอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนเพื่อรอให้เพื่อนที่เหลือขึ้นมากินข้าวกลางวันด้วยกัน
"อ้าว! ก็แกแอบชอบอุริวมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ! ได้คบเป็นแฟนกันแล้วก็ต้องดีใจสิ!!"
"แต่ไม่ได้หมายถึงแบบนี้เฟ้ย!"
"แบบนี้อะไรของแกว่ะ??"
อิจิโกะถอนหายใจก่อนจะล้มตัวลงนอน เอามือหนุนหัวเอ่ยเสียงเรียบอย่างเคร่งเครียด "ไม่ใช่แบบที่เป็นเครื่องมือ...."
"เครื่องมือ??"
"เออดิ.....เขาคบกับฉันเพราะต้องการที่พักชั่วคราว เขาประกาศโต้งๆว่าเป็นแฟนฉันก็เพราะว่าเพื่อหลีกหนีเจ้าหัวหน้าชมรมเบสบอลนั่น....ไม่ได้สนฉันจริงๆด้วยซ้ำ"
"เอ๋?"
อิจิโกะนึกย้อนไปเมื่อเช้าหลังจากที่ร่างบางประกาศโต้งๆไปว่าเขากับอุริวเป็นแฟนกัน ทั้งสองเข้ามาในห้องรองประธานนักเรียน
"เฮ้อ~! แย่ชะมัด"ร่างบางว่าก่อนจะหันมาทางอิจิโกะที่ทำหน้าตาอึ้งๆ เหรอหราไม่หาย "นี่นาย!"
"O[]O"
"-_-+ นี่นาย!! >[]<!!"
"หะ หา!!"ร่างสูงสะดุ้งก่อนจะหันมาหาร่างบางอย่างตกใจ
"มัวแต่ทำหน้าตาปัญญาอ่อนอยู่นั่นแหละ!"
"อะ...เอ่อ...=_="
"นี่นาย! เอาเป็นว่าก็แกล้งๆทำเป็นแฟนไปก่อนแล้วกัน"
ร่างสูงมองร่างบางที่ทำท่าฟึดฟัดอย่างไม่ชอบใจ "เอาจริง?"
"ก็ประกาศไปแล้วนิ! อีกอย่างเจ้าบ้านั่นจะได้เลิกมายุ่งกับฉันซักที"
"หา??"
"ยังไงนายก็ช่วยกันเจ้าบ้านั่นออกห่างจากหน่อยก็แล้วกัน จนกว่าจะครบสามเดือนตามเวลาทำงานของนาย ครบสามเดือนเมื่อไหร่เราก็ค่อยประกาศว่าเราเลิกกันแล้ว"
ร่างสูงรู้สึกเจ็บแปลบที่อกอย่างประหลาด มองร่างบางที่ง่วงอยู่กับเอกสารบนโต๊ะอย่างเจ็บปวด นี่คนตรงหน้าเห็นเขาเป็นแค่เครื่องมืองั้นเหรอไง.....
"ฉันยอมรับก็ได้ว่าชอบอุริวจริงๆ.....แต่หากฉันต้องทนแบบนี้ต่อไปอีกสามเดือน ฉันก็ไม่ทนหรอก" ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง เร็นจิมองเพื่อนอย่างเห็นใจ
"อิจิโกะเอ๊ย...."ว่าพลางตบบ่าเพื่อน "แล้วแกจะทำยังไงว่ะ"
"คงต้องตัดใจแล้วว่ะ"
เร็นจิคิอ ก่อนจะเอ่ยอย่างพอใจ "เออเฮ้ย! ทำไมแกไม่พยายามทำให้เขารักแกจริงๆว่ะ!!"
"หา??"
"ทำให้อุริวจังรักแกไปเลยยังไงละ! สามเดือนนี้ใช้ให้เป็นประโยชน์สิเว้ย!!"
อิจิโกะมองหน้าเพื่อนอย่างเซ็งจิตก่อนจะล้มตัวลงนอน "แกบ้าหรือโง่ว่ะ อุริวน่ะไม่ใช่คนที่จะชอบใครได้ง่ายๆนะเว้ย! ดูอย่างเจ้าหัวหน้าชมรมเบสบอลสิว่ะ มันพยายามจีบอุริวมาตั้งม.ต้น ยันม.ปลายมันยังไม่สำเร็จเลย ทั้งๆที่มันทุ่มสุดตัวขนาดไหน จะเอาอะไรกับฉันที่แค่สามเดือน"
"แต่แกชอบอุริวมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ.....ตอนป.5อ่ะ"
อิจิโกะถอนหายใจ ก่อนจะหลับตาลงย้อนนึกถึงไปยังวัยเด็ก.....ครั้งแรกที่พบกับร่างบาง.....
ร่างบางกำลังเล่นลูกบอลสีแดงอยู่ข้างถนนกับผู้เป็นพ่อ คนเป็พน่อกำลังวุ่นอยู่กับเอกสารในมือ ขณะที่ร่างบางยังคงเล่นลูกบอลต่อไปอย่างใจลอย จนกระทั่งมีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาชนเข้าทำให้ลูกบอลสีแดงหลุดมือ กลิ้งออกไปยังกลางถนนที่รถกำลังพลุ่งพล่าน
"อ๊ะ!"
ร่างบางอุทาน ก่อนจะรีบวิ่งตามลูกบอลสีแดงออกไปทันที
ปี๊น~~!!
"อุริว!!"
เสียงของพ่อดังก้องไปทั่ว มือเรียวถือลูกบอลสีแดงมองไฟหน้ารถอย่างตกตะลึงก่อนจะหลับตาปี๊ แต่ก่อนที่ความเจ็บปวดจะเข้ามาถึง ร่างของอุริวก็ถูกใครบางคนปะทะเข้าและกลิ้งตัวหลุดพ้นออกมาจากความตายได้อย่างหวุดหวิด ทั้งสองกลิ้งมาจนหยุดอยู่ข้างทางเท้า ลูกบอลสีแดงกระเด้งออกห่างไปไม่ไกลตัวนัก
เมื่อร่างบางลืมตาตื่น ก็พบวว่าตกอยู่ในอ้อมแขนของเด็กชายอีกคนหนึ่งที่ได้ช่วยชีวิตของเขาไว้
"นายอยากตายหรือยังไง!"
เด็กชายในชุดที่มีหมวกคลุมหัวเอ่ยเสียงดัง
เด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันนั้นว่าเข้าให้จนร่างบางงงงวย เขาถูกเด็กชายที่สูงกว่าช่วยพยุงให้ยืนขึ้น ก่อนจะมองใบหน้าของเด็กชายที่มีเลือดออกไหลเปรอหน้าตา เพราะหัวดันกระแทกทางเท้าจากการกลิ้ง แต่ดูเหมือนเด็กชายจะไม่สนใจบาดแผลเลยแม้แต่น้อย
"ทีหลังหัดดูให้ดีซะหน่อยสิว่ารถมันเยอขนาดไหน"
ร่างบางมองร่างสูงกว่า ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้และเอ่ย "ขะ ขอบใจ" พลางหน้าแดงเล็กน้อย
ร่างสูงมองร่างบางอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก ก่อนจะหน้าแดงตามและเอ่ย "อะ ชะ ช่างมันเถอะ! นายเองนั่นแหละ เข่าถลอกไม่ใช่เหรอไง"
อุริวมองที่เข่าตัวเอง พบว่ามันเพียงเล็กน้อยเท่านั้นถ้าเทียบกับแผลบนหน้าผากของร่างสูงที่มีสีผมสะดุดตาตรงหน้านี้
"อุริว!"ร่างบางหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะถูกคนเป็นพ่อดึงเข้ากอดอย่างห่วงใย ก่อนจะถูกสำรวจมองตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย!?"
"ครับ มีคนช่วยผมไว้"ร่างบางเอ่ย ก่อนจะหันกลับมาหาร่างสูง แต่ก็ไม่พบซะแล้ว.... "เอ๋?"
หายไปไหนของเขานะ.....ร่างบางมองไปทั่ว ก่อนจะพบเพียงลูกบอลสีแดงของตัวเองเท่านั้น เขาหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะทำหน้าเศร้า....
"ยังไม่ได้ถามชื่อเลย"
ร่างสูงที่วิ่งหนีออกมาก่อนหอบหายใจหนัก หมวกคลุมหัวหลุดออก เผยให้เห็นเส้นผมสะดุดตาสีส้ม ใบหน้ายังแดงไม่หาย "ให้ตาย คนอะไรน่ารักชะมัด!" เขาหอบหายใจก่อนจะนึกขึ้นได้ "ยังไม่ได้ถามชื่อเลยนี่หว่า"
"อ๊ะ!!"
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นจากกองเอกสาร ก่อนจะถอนหายใจเมื่อพบว่าเขาฝันไป
"เรื่องนั้นอีกแล้ว...."
ร่างบางเอ่ยพลางเสยผมเล็กน้อย มองออกไปนอกหน้าต่าง นึกย้อนถึงครังหนึ่งในชีวิตที่เขาเกือบตาย แต่ได้ใครคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้...ใครคนนั้นที่รับรู้อยู่เสมอว่าเป็นคนที่สำคัญมากแท้ๆ....
"แต่ทำไมจำหน้าไม่ได้นะ ทั้งๆที่รู้สึกอยู่ลึกๆแท้ๆว่าต้องจำได้เพราะมีบางอย่างที่สะดุดตา...แต่จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร"
หนึ่งเดือนต่อมา.....
ทุกวันไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่โรงเรียนอิจิโกะได้แต่เจ็บอยู่ในใจลึก ๆ ที่ทุกสิ่งที่ร่างบางทำดูแล้วจะเป็นเพียงการเล่นละครเท่านั้น ที่บ้าน อุริวที่ยังไงก็ไม่ยอมกลับบ้านจะยู่ที่บ้านเขาลูกเดียวก็พยายามทำตัวให้ทุกคนเชื่อว่าเขาและร่างบางเป็นแฟนกัน โดยการทำตัวสนิทสนมแบบคู่รักทั่วไป ขณะที่โรงเรียนร่างบางก็พยายามตามติดเขาตลอดเพื่อกันเจ้าหัวหน้าชขมรมเบสบอลที่เพิ่งจะรู้ชื่อเมื่อาทิตย์ที่แล้ว (=_=") ว่าชื่อ 'โคตาเกะ ทาโอะ' ร่างบางใช้เขาในการหลีกหนีและออกห่างเจ้าทาโอะนั่นเสมอ
ทุกสิ่งที่อุริวทำ ทุกสิ่งที่อุริวแสดงออก มันไม่ได้มาจากใจจริง ๆ.....มันทำให้เขารู้สึกว่า เขาเป็นแค่ 'เครื่องมือ'.....
อิจิโกะอยากจะเลิกทำแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยทำสักที เขาบอกเร็นจิว่าจะตัดใจ แต่ในเมื่อเห็นหน้ากันทุกวันก็ทำไม่ได้สักที
"แย่ชะมัด คนอะไรโรคจิตชัดๆ!!"อุริวบ่นอย่างไม่พอใจเมื่อหลบหัวหน้าชมรมเบสบอลทาโอะมาได้ "ดีนะที่นายอยู่ ไม่งั้นฉันกินข้าวไม่เป็นสุขแน่"
"อืม"ร่างสูงหัวส้มพยักหน้าเล็กน้อย
ขณะนี้ทั้งสองอยู่ในห้องรองประธานนักเรียนหลังจากที่อิจิโกะไล่ทาโอะไปได้แล้ว ร่างบางเอียงคอมองร่างสูงอย่างแปลกใจ เดี๋ยวนี้อิจิโกะดูเงียบลงไปมาก ไม่ค่อยโวยวายและเถียงเขาเหมือนแต่ก่อน เอาแต่เงียบ ทำหน้าเหม่อลอย สติสตังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
"นี่อิจิโกะ...."
"หืม?"อิจิโกะหันมามองอุริตามเสียงเรียก แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อร่างบางเข้ามาใกล้และยกมือเรียวนุ่มนั้นแตะลงบนหน้าผากของเขา
"อืม.....ตัวก็ไม่ร้อนนิหน่า แต่ทำไมน่าแดงละ?"
ก็เพราะนายนั่นแหละ....อิจิโกะคิดในใจ
"หมู่นี้นายเงียบ ๆ ไปนะ ไม่เหมือนเดิมเลย"
"เอ่อ....เหรอ...."
"เป็นอะไรไรหรือเปล่า"ค่อยๆเอามือออกจากหน้าผากของร่างสูงพลางถามอย่างห่วงใย แปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกห่วงใยร่างสูงตรงหน้านี้เหลือเกิน
"เปล่า....ไม่มีอะไร"อิจิโกะรู้สึกดีใจที่ร่างบางดูห่วงใยเขา แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อนึกได้ว่าอุริวอาจจะทำไปเพื่อไม่ให้ใครจับได้ว่าพวกเขากำลังเล่นละครอยู่
"ห่วงฉันเหรอไง?"ร่างสูงลองถาม
ร่างบางหน้าแดงแต่รีบหันหลังไม่ให้ร่างสูงเห็น ก่อนจะเอ่ยว่า "ไม่ใช่สักหน่อย! คนงี่เง่าอย่างนายไม่เห็นน่าเป็นห่วงเลย ที่ทำแบบนั้นคนจะได้ไม่รู้ยังไงละว่าเรานะเล่นละครบ้าๆนี้อยู่ จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันจะทำงาน"
ได้ยินแบบนั้นก็ถอนใจหนักยิ้มเศร้า ๆ .....เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยแหะ
"แล้วก็อย่าลืมมารับฉันตอนเย็นนะ ฉันจะรอที่นี่"
"อืม"
ร่างสูงรับคำสั้น ๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ ร่างบางรอจนฝีเท้าของร่างสูงนั้นหายไปก่อนจะหันกลับไปมองบานประตูที่กั้นระหว่างเขาและอิจิโกะเอาไว้....เหมือนหัวใจของทั้งคู่ที่ถูกกั้นกลางเอาไว้ แต่สิ่งที่ขวางกั้นไม่ใช่ประตู หากแต่เป็นกำแพงสูงที่ไม่อาจจะปีนฝ่าข้ามไปได้.....
"นายเป็นอะไรของนายน่ะ...อิจิโกะ"ร่างบางว่าพลางกอดตัวเองแน่น.....ทำไมนายทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้นะ....ทำให้ใจของฉันเต้นเร็วเสมอ....ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างประหลาด....และความคุ้นเคย.....
ตกเย็น.....
"เฮ้อิจิโกะ!"
ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียก ขณะที่กำลังก้าวออกจากห้อง ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาหาเขา
"อะไร?"
"คุณอิชิดะฝากมาบอกว่าไม่ต้องไปรับแล้ว เพราะติดงานอยู่อีกเยอะเดี๋ยวกลับเองได้ บอกให้กลับบ้านไปก่อนได้เลย"
ร่างสูงได้ยินเช่นนั้นก็แปลกใจเล็กน้อย เพราะปกติอุริวทำงานเสร็จได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงไม่ว่างานจะเยอะแค่ไหนก็ตาม.....แต่ช่างเถอะ มันคงต้องมีบ้างที่อุริวทำไม่ได้.....สงสัยงานเยอะเกินไปละมั้ง.....
"อืม...ขอบใจที่มาบอก"
ร่างสูงเดินไปอีกทาง ซึ่งเป็นทางตรงข้ามกับทางห้องรองประธานนักเรียน เมื่อร่างสูงเดินไปไกลแล้ว ชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ้มร่าเดินเข้าไปหาชายอีกคนที่หลบมุมอยู่
"ตามที่ตกลงเอาเงินมา ฉันส่งข่าวให้เรียบร้อย"
"เอาไปเลย"ทาโอะส่งเงินให้ชายหนุ่มคนนั้นที่เดินยิ้มแฉ่งจากไป ทาโอะยิ้มกริ่มมองไปยังทางที่นำไปสู่ห้องรองประธานนักเรียน "คุณอุริว"
ห้องรองประธานนักเรียน
อุริวเก็บของเข้ากระเป๋าเรียบร้อย ตรวจดูงานเป็นครั้งสุดท้ายพบว่าเสร็จเรียบร้อยดีและไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง ยิ้มให้ตัวเองอย่างภูมิใจก่อนจะมองที่นาฬิกา อิจิโกะควรจะมารับเขาได้แล้ว ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างเพื่อที่จะปิดผ้าม่านห้อง แต่สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงหัวส้มที่คุ้นตา พบว่าร่างสูงเดินออกไปนอกโรงเรียนซะแล้ว
"อ๊ะ! ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้มารับ"ร่างบางเอ่ยอย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าเศร้า....หรือจะลืมเราแล้วนะ....
ร่างบางรีบส่ายหน้า "บ้าน่า! คิดอะไรบ้า ๆ ของนาย จะไปแคร์คนแบบนั้นทำไมกัน ไม่มารับก็กลับเองได้หรอกน่า!!"
ว่าพลางหยิบกระเป๋าแต่กลับต้องชะมักชักสีหน้าอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นร่างสูงของทาโอะ หัวหน้าชมรมเบสบอลยืนยิ้มกริ่มพิงกรอบประตู
"นาย...."อุริวเอ่ยอย่างระวังตัว
"ไงครับอุริวจัง จะกลับบ้านแล้วเหรอครับ"
อุริวไม่ได้ตอบแต่เหลือมองนาฬิกา นักเรียนทั้งหมดคงจะอยู่ช้นล่างหมดแล้วละคงจะกลับบ้านกันไปแล้วเป็นส่วนมากเสียด้วย
"ทำไมไม่พูดกับผมละครับ"
"นาย....หลีกทางไป"เอ่ยพลางเชิดหน้าสูง
ทาโอะหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ "ถ้าผมไม่หลีกละ"
"นี่นาย!!"
"ให้ผมไปส่งมั๊ยละ...บ้านน่ะ"
"ไม่จำเป็น!"
"จริงอ่ะ....แต่เอ...ไม่ยักจะเห็นเจ้าหัวส้มนั่นเลยแฮะ....แฟนคุณไปไหนซะละ"
"ไม่เกี่ยวกับนาย!"
"หรือถูกลืมไปแล้ว"ร่างสูงเอ่ยต่ออย่างไม่ใส่ใจ เป็นคำพูดที่ทิ่มเข้ากลางใจอุริวอย่างมาก
"มะ ไม่ใช่สักหน่อย!!"
"แล้วเขาอยู่ไหนละ...ทำไมไม่มารับคุณกลับบ้าน...หรือเขาจะเบื่อคุณแล้ว"
ร่างบางกำมือแน่น "ไม่มีทาง! นายหลีกไปให้พ้นนะ!!"
"ไม่เอาน่าอุริวจัง คุยกันก่อนสิ"ร่างสูงเอ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ ปิดประตูห้องพลางล็อคกลอนทันที ร่างบางเริ่มรับรู้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี "ผมก็แค่เสนอตัวจะช่วยเหลือพาไปส่งบ้านเท่านั้นเอง ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นด้วยละครับ" ขายาวก้าวเข้ามาใกล้ ร่างบางถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างหวาด ๆ
"ก็ในเมื่อแฟนคุณทำหน้าที่ไม่ดี ผมก็ต้องทำเองสิครับ คุณดูสิ...เขาทิ้งคุณไปเฉยๆเลยนะ"
"ไม่ใช่!!"
"อะไรละที่ไม่ใช่ ไหนละแฟนของคุณ"
"ขะ เขา...เขาแค่รีบกลับเพราะมีธุระ"
"หึหึหึหึ"ทาโอะหัวเราะในลำคอ "จริงเหรอ....ดูท่าจะรักกันมากเลยนะ...ถึงขนาดแก้ตัวให้กัน"
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ร่างบางถอยหนีจนหลังชนกำแพง ร่างบางรับรู้ทันทีว่าตนตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมเข้าแล้ว
ร่างสูงใช้แขนยาวทั้งสองข้าวปิดกั้นทางหลีกหนีของร่างบาง พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ว่าไง....ตกลงจะให้ผมไปส่งมั๊ย"
"เรื่องสิ!!"ร่างบางผลักทาโอะออกและรีบวิ่งไปที่ประตูห้องแต่ก็ช้าไปเมื่อมือแกร่งยึดข้อมือเขาแน่นก่อนจะจับเขากระแทกลงกับโต๊ะทำงานและกดเขาไว้บนโต๊ะ ร่างบางเบิกตาโตอย่างตกใจก่อนจะเริ่มดิ้นรนขัดขืน
"ปล่อย!! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!!!"
ร่างสูงหัวส้มของคุโรซากิ อิจิโกะ หนุ่มนักเลงหัวดื้อแห่งโรงเรียน มองตามเสียงของเพื่อน พบร่างเพรียวบางของใครบางคนที่คุ้นตา กำลังสนทนาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งกับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เป็นถึงกัปตันชมรมเบสบอล
"ใครหวานใจฉันว่ะ"
"ไม่ต้องมาทำไก๋เลยนะแก!"เร็นจิตบหัวเพื่อนสนิทดังป้าบก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง "ฉันรู้นะเฟ้ย ว่าแกน่ะปิ๊ง ๆ อุริวอยู่อ่ะดิ เหอๆ"
"แกไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอไงฟ่ะ!!"
เมื่อหันไปมองอีกครั้งก็เห็นร่างบางเอ่ยอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มหัวหน้าชมรมเบสบอลนิ่งอึ้งค้างอยู่เช่นนั้น
"วิดวิ้ว! ถูกเจ้าหญิงด่าแน่เลยว่ะ!"เร็นจิว่าอย่างขบขัน
"ไอ้บ้าเอ๊ย! จะไปสนทำไมว่ะ เข้าเรียนได้แล้วเว้ย"อิจิโกะเอ่ยก่อนจะเดินนำเพื่อนขึ้นตึกอาคารเรียน
"อะไรว้า! จะรีบไปไหนเล่า!"
"ไปให้พ้นจากการนั่นแหละ"
"โหย พูดแบบนี้เพื่อนโคตรเจ็บเลย อ๊ะ!"
ทั้งคู่หันไปเห็นร่างเพรียวบางของใครอีกคนที่เป็นถึงประธานนักเรียนและ 'ราชินี' ของโรงเรียนเลยทีเดียว
"รุ่นพี่เบียจัง"เร็นจิเอ่ยราวกับเพ้อฝัน
"เหอ ๆ เห็นว่ารุ่นพี่ในฝันของแกนะ รุ่นพี่งินตามจีบอยู่ไม่ใช่เหรอไง"อิจิโกะเอ่ยยิ้มอย่างเย้ยยัน
"ไม่มีทางเฟ้ย! รุ่นพี่เบียคุยะต้องไม่หลงเจ้านั่นง่าย ๆ แน่!!"
"แกแน่ใจ"ว่าพลางชี้นิ้วให้เพื่อนดู
ร่างสูงของรุ่นพี่งินเดินตามร่างบางมาติด ๆ พูดคุยและเดินด้วยกันอย่างใกล้ชิด แม้ร่างบางจะใบหน้างเฉย แต่ก็ไม่ได้ออกห่างจากรุ่นพี่หนุ่มร่างสูงที่ใบหน้านั้นมักแย้ยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เสมอ
"อึก!"
"สะอึกเลยสิแก"อิจิโกะยิ้มอย่าเยาะเย้ย ก่อนจะเอ่ยถมทับเพื่อนต่อ "นั่นแหละว้าที่เขาเรียกกันว่าคนละระดับ รุ่นพี่เบียจังนะราชินีแท้ ๆ รูปก็สวย บ้านก็รวยโคตร ๆ แล้วก็รุ่นพี่งินที่เป็นถึงทายาทคนเดียวที่จะสืบทอดกิจการหลายพันล้าน แถมสาว ๆ ตามกรี๊ดแบบนาทีละครั้ง ยังไง๊ยังไงก็เหมาะสมกันยังกับกิ่งทองใบหยก ยังกับดาวและเดือน แต่คนอย่างแกน่ะ มันก็แค่ลูกชายเจ้าสำนักการต่อสู้ธรรมดา ๆ หมาวัดดี ๆ นี่เอง อย่าริไปเห่าหอนดวงจันทร์เล้ย~"
"พอ ๆ เลยไอ้อิจิโกะ! ไม่ต้องย้ำ แค่เห็นนี่ก็แซดแล้ว TT^TT"
"เหอ ๆ"
ทั้งคู่เดินไปตามระเบียงทางเดิน พูดคุยเรื่องวันหยุดว่าจะไปทำอะไรดี ก่อนที่จะสวนกับชายหน่มหัวหน้าชมรมเบสบอลที่เดินคอตกมาไม่มองทาง จนชนเข้ากับอิจิโกะ
"โอ๊ะ!"
"ไม่มีตาหรือไงว่ะ!!"ชายหนุ่มหัวหน้าชมรมเบสบอลตะคอกเสียงดังจนนักเรียนหลายคนหันมามอง
"??"
ชายหนุ่มทั้งสองที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อของโรงเรียนมองเจ้าหนุ่มอกหักอย่างสงสัย
"อะไร"เร็นจิเอ่ยเสียงห้วนตามนิสัย
"ยังจะมาอะไรอีก เมื่อกี้เดินชนฉันไม่เห็นหรือไงว่ะ!! มีตาทำไมไม่แหกตาดูซะบ้าง!!"
"แกเดินมาชนเองไม่ใช่เหรอไง!"อิจิโกะเอ่ย ทำหน้าเหี้ยม
"ไม่ต้องมาพูดเลยนะเว้ย! วันนี้รมณ์เสีย! ขอระบายอารมณ์สักหน่อยเถอะแก!!"
แล้วการตะรุมบอลก็เกิดขึ้น แต่เพียงไม่นาน ไอ้คนที่จะต่อยเขากลับโดนรุมซะเอง! ทั้งเจ้าหัวส้มกับเจ้าหัวแดงก็ใส่ไม่หยุด
"นี่ๆ!! หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเธอ!!"
เสียงตะโกนของอาจารย์ห้องพยาบาลอุคิทาเกะ จูชิโร่ดังขึ้น ทำให้เจ้านักเลงทั้งสองหยุดการกระทำทันที
"อะไรจารย์!"ทั้งสองเอ่ย
"ยังจะมาอะไรอีก พวกเธอทำอะไรลงไปเนี่ย!!"
"กระทืบมัน"ทั้งสองตอบหน้าตาย
จูชิโร่ตบหน้าผากตัวเองอย่างเอือมระอาก่อนจะเอ่ย "นี่! พวกเธออยากเรียนให้จบแน่หรือเปล่าเนี่ย! เรื่องเก่าเพิ่งจบนี่เพิ่มมาอีกเรื่องแล้วเหรอไง!"
"เอาน่า ๆ จูชิโร่"ร่างสูงในชุดสีสันบาดตาของอาจารย์หนุ่มซุนซุยเอ่ย พร้อมรอยยิ้มสบายอารมณ์ "อย่าดุเด็กมันเลย เด็กผู้ชายก็เงี้ย"
"ช่าย ๆ "เด็กหนุ่มทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วย
"ไม่ต้องมาสันบสนุนกันเลย! พวกนายทั้งสองคนต้องถูกส่งเข้าห้องปกครอง!!"
"อีกและ"ทั้งสองเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย
"ดังนั้น....ขอตัดสินว่า เธอทั้งสองคนต้องถูกคุมประพฤติอย่างใกล้ชิด และต้องทำงานบำเพ็ญประโยชน์เป็นการชดใช้ โดยเป็นลูกมือกับพวกคณะกรรมการนักเรียน หากไม่ทำหรือพยายามหลบเลี่ยงละก็....ออกไปเลย"
ด้วยประกาศิตของอาจารย์ใหญ่ อิจิโกะจึงต้องมานั่งแกร่วรออยู่ในห้องคณะกรรมการนักเรียนตามคำสั่ง ขณะที่เจ้าเร็นจิถูกเรียกตัวจากราชินีไปใช้จัดเวทีต้อนรับกรรมการที่จะมาตรวจโรงเรียน ซึ่งเจ้าหัวแดงก็รีบตามไปอย่างว่าง่ายทันทีอย่างกับหมาเชื่อง
ส่วนอิจิโกะรอรองประธานนักเรียนที่ได้ชื่อว่าเป็น 'เจ้าหญิง' ของโรงเรียนอย่างเบื่อหน่าย อ้าปากหาววอด รู้สึกขี้เกียจไม่อยากจะทำอะไรนอกจากนอน
ครืด....
เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมร่างเพรียวบางของอิชิดะ อุริวก้าวเข้ามาในห้อง มองอิจิโกะอย่างเฉยชา ก่อนจะเอ่ย
"นายสินะที่ต้องมาบำเพ็ญประโยชน์"
อิจิโกะมองดูร่างบางอยู่สักครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบ "เออ..."
"นายนี่มันตัวโสโครกของโรงเรียนจริงๆ"
"หา!?"
ร่างสูงงงงวยไปชั่วขณะเมื่อถูกร่างบางว่าเข้าให้อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบางทำสีหน้าไม่พอใจ มองอิจิโกะอย่างไม่ชอบใจนัก
"รู้มั๊ยว่ามันทำให้โรงเรียนเสียชื่อเสียงขนาดไหน โรงเรียนเรายิ่งมีภาพลักษณ์ไม่ค่อยดีเพราะมีเด็กอย่างพวกนายอยู่มากนั่นแหละ ที่จริงสมควรจะไล่ออกด้วยซ้ำ นายควรจะไปกราบขอบคุณครูใหญ่ด้วยซ้ำที่ไม่ไล่นายออกก็บุญขนาดไหนแล้ว มาทำงานชดใช้ก็ทำตัวดี ๆ ให้เป็นประโยชน์จริง ๆ ซะละ ไม่ใช่มาเพื่อให้พ้นโทษเฉย ๆ"
"หา??...."อิจิโกะยังงงๆ เพราะฟังแทบไม่ทัน
อิชิดะถอนหายใจหนัก ก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง "นายนี่มันโง่ชะมัด!"
สมองอันแสนจะฉลาดน้อยประมวลประโยคคำพูดเมื่อครู่นั้นอย่างรวดเร็ว เพราะเป็นประโยคเดียวที่ฟังทัน ก่อนที่จะเอ่ยแกมไม่พอใจเล็กน้อย "นี่ ๆ นายเองไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนั้นนะเฟ้ย"
"กับคนป่าเถื่อนอย่างนายใช้คำพูดแบบนี้นะดีแล้ว"
"นี่นาย....-_-^"คนอะไรน่ารักแต่ปากร้ายชะมัด.....
ร่างบางเชิดหน้าขึ้นก่อนจะสั่งเสียงเฉียบ "หุบปาก! แล้วตามฉันมาซะ"
อิจิโกะมองร่างบางที่เดมออกไปจากห้องก่อน "อะไรของเขาว่ะ!?"
"นี่นาย! ตามมาสิ!!"เสียงหวานร้องเร่ง อจิจิโกะสะดุ้งเพราะเสียงนั้น ก่อนจะสบถอย่างไม่สบอารมณ์และเดินตามออกไป
ทั้งสองยืนอยู่ในห้อง 'เอกสาร' ที่รกไปด้วยกองกระดาษจำนวนมากมายมหาศาลที่ไม่เป็นระเบียบ อีกทั้งยังมีหนังสือและอะไรอีกมากมาย อิจิโกะมองอย่างอึ้ง ๆ ร่างบางข้างกายขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย
"ฉันหาคนมาช่วยจัดเอกสารพวกนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีใครว่างสักที พอดีที่นายมา....ต่อไปนี้นอกจากงานอื่น ๆ งานหลักของนายคือต้องมาช่วยฉันจัดเอกสารทุกวัน เข้าใจมั๊ย"
"จะบ้าเหรอไง! นี่มันมีเป็นร้อยแผ่นเลยนะเฟ้ย!"
"ก็เพราะอย่างนี้ไงถึงต้องมีคนช่วย และเลิกโวยวายซะทีมันน่ารำคาญชะมัด"
"นี่นาย!"
"เอาละ เข้ามาสิ หุบปากและทำงานตามที่ฉันบอก"ว่าจบร่างบางก็คว้าแขนร่างสูงลากเข้าไปในห้องเอกสารทันที
อิจิโกะรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า ใจเต้นตึกตักรัวเป็นกลองเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างกายของเขาเข้าใกล้กับร่างบางมากกว่าปกติ วงแขนเรียวที่เกาะแขนของเขานั้นทำให้อิจิโกะเห็นร่างบางได้ใกล้มากขึ้น
"มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ ทำงานสิ!!"เสียงแหวแหลมสูงเรียกอิจิโกะให้ตื่นจากภวังค์ได้ทันที "ให้ตาย! นายนี่มันไร้ประโยชน์ชะมัด! เอ้า! มาช่วยตรงนี้หน่อยสิ"
อิจิโกะมองร่างบางอีกครั้ง "ให้ตาย...ทำไมปากร้ายแบบนี้ฟ่ะ"
"เร็วหน่อยสิ!!"
"เออๆ!!"
หลังจากนั้นมาอิจิโกะก็ต้องช่วยงานทุกอย่างที่ร่างบางสั่งโดยห้ามขัดขืน ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม มีวันหนึ่งอุริวสั่งให้อิจิโกะไปช่วยแมวหลงที่ไหนไม่รู้ ซึ่งขาเจ็บ นอนซมจะตกแหล่ไม่ตกแหล่อยู่ริมระเบียงชั้นสอง ซึ่งถ้าตกไปเจ้าแมวอาจช้ำในตายหรือไม่ก็เลี้ยงไม่โต
"เร็ว ๆ สิ!"
"รู้แล้วน่า สั่งจริง!"บ่นกลับ ก่อนจะเดินไปตามริมระเบียงแคบ ๆ ก่อนจะพยายามเอื้อมมือเข้าไปหาเจ้าแมวหลงที่เลือดอาบขา สงสัยถูกหมาจรจัดกัดแน่ ๆ แต่เจ้าแมวกลับส่งเสียงขู่ฟ่อ ยืนขึ้นพรวดพราด จนมันพลาดท่าตกจากขอบระเบียงเล็ก ๆ ร่วงหล่นลงไป อิจิโกะรีบเอื้อมมือไปคว้ามันไว้ได้ แต่กลายเป็นว่าเขาต้องตกลงไปด้วย ร่างบางที่เฝ้ามองดูอยู่คว้าชายเสื้อนักเรียนของเขาไว้ได้เสียก่อน ทำให้ร่างสูงห้องต่องแต่งไปมา ในอ้อมแขนมีเจ้าเหมียวบาดเจ็บ
"โอ๊ยๆ! ตัวหนักชะมัด!!"ร่างบางบ่นเสียงดัง ตัวโผล่ออกมานอนริมระเบียงเกือบครึ่ง
"เฮ้ยๆ! จะบ้าเหรอไง ปล่อยฉันสิ! แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่า"อิจิโกะว่า เพราะแค่นี้สบายอยู่แล้วสำหรับเขา
"จะบ้าเหรอไง! โง่หรือเปล่าเนี่ย!! ปล่อยไปนายก็ตกขาแข้งหักน่ะสิ!!"
"ก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกน่า! ปล่อยฉันสิ"
"ไม่!! อ๊ะ! เฮ้ยๆๆ!!"
"เฮ้ย!!"
เนื่องน้ำหนักตัวของร่างสูงที่มีมากเกินไปทำให้ร่างบางดึงเอาไว้ไม่อยู่ จนร่างบางต้องถูกแรงนั้นฉุดออกไปจากขอบระเบียง นักเรียนที่เพ่อเดินผ่านมาร้องเสียงหลง รีบเข้ามาเตรียมคว้าข้อเท้าร่างบางแต่ช้าเกินไป
"ว๊าก!!!"
ร่างสูงคว้าร่างบางเข้ามาใกล้และกอดไว้ ร่างบางหลับตาปี๋เกาะร่างสูงแน่น เสียงกรีดร้องดังขึ้นและเสียงดังโครม!!
ปึง!!
สายตาของนักเรียนจับจ้องไปยังถังขยะเหล็กใบใหญ่สีเหลือง ก่อนจะร้องอย่างตกใจเมื่อเท้าใหญ่ของอิจิโกะถีบฝาให้เปิดออก
แล้วร่างของอิจิโกะและอุริวก็โผล่ออกมาจากถังขยะพร้อมกับเจ้าเหมียวที่เกาะหัวส้มของร่างสูงอยู่ โชคดีที่ทั้งคู่ตกลงไปในถังขยะที่มีถุงขยะดำรองรับ แต่คงดีกว่านี้....ถ้าไม่มีกลิ่น....
"ให้ตายสิ"อิจิโกะในชุดธรรมดาบ่นกับเร็นจิ เพื่อนสนิทและแช้ดที่เดินกลับบ้านด้วยกัน
"แหม ๆ แต่ฉันเห็นนะเฟ้ย! ว่าแกนะกอดเขาซะแน่นเชียว แถมเอาตัวไปรองรับอีกต่างหาก!! ขอบอกเลยว่าโคตรจะแมน! ใช่มั๊ยแช้ด"
"อืม เห็นเหมือนกัน"
"หุบปากไปเลยไอ้หมาวัด! แล้วทางแกเป็นไงว่ะ อยู่กับราชินีคงลำบากน่าดู ขนาดกับเจ้าหญิงยังแทบแย่"
"ใครว่า!"เร็นจิเอ่ย ยิ้มกริ่ม "โคตรดีเลย! เห็นหน้าทุกวัน พูดคุยกันทุกวัน แม้จะนิดหน่อยเองก็เถอะ! แต่ยังไงฉันก็มีความสุขเฟ้ย! ถ้าไม่มีเจ้างินนั่นมาละก็จะโคตรดีกว่านี้อีก!"
"แกนี่มันโคตรบ้าเลยว่ะ"อิจิดกะเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย
"หมาวัดกับดอกฟ้าจริง ๆ"แช้ดเอ่ยอย่างเห็นด้วย
"เรื่องของฉันเฟ้ย! อ๊ะ!"
ทั้งสามหยุดเดินและมองไปยังริมถนนเห็นร่างบางในชุดพละเดินลงจากรถก่อนจะปิดประตูกระแทกใส่เสียงดังโครมใหญ่! ตามมาด้วยชายหนุ่มร่างเพรียวใส่แว่นอีกคน ทั้งสองคนยืนโต้เถียงไปมาเสียงดัง
"พ่อนั่นแหละ ไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมอยู่คนเดียวได้ พ่อจะไปที่ไหนก็เชิญเถอะ!!"
"ทำไมแกไม่รู้จักโตสักที! หัดฉลาดซะบ้างสิ! ถ้าฉันบอกว่าแกต้องไป ก็คือต้องไป!!"
"ผมไม่ไปกับพ่อเด็ดขาด! พ่อจะไปก็เรื่องของพ่อ!!"
แล้วร่างบางก็เดินหนีจากมาทันที ชายหนุ่มใส่แว่นขึ้นรถและจากไปอย่างไมพอใจ ร่างบางเดินมาก่อนจะหยุดอยู่หน้าอิจิโกะมองร่างสูงอย่างแปลกใจ
"นาย!"
"เอ่อ....ไง...."อิจิโกะตอบกลับไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี...ก็เพิ่งเห็นพ่อลูกทะเลาะกันแบบสดๆร้อนๆนี่เนอะ...เขาเองก็ชอบเถียงกับพ่อบ่อย ๆ แต่มันไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า
"งั้น"เร็นจิเอ่ย ยิ้มกริ่ม "ฉันต้องไปก่อนนะเว้ยอิจิโกะ ต้องไปทำงานพิเศษ"
"หา..."
"ฉันก็ต้องไปทำงานพิเศษเหมือนกัน"แช้ดว่า แล้วเพื่อนตัวดีทั้งคู่ก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อิจิโกะกับอุริวยืนมองกันอยู่ที่ฟุตบาท
"เอ่อ....."ร่างสูงส่งเสียงเหมือนจะพูด
"ช่างมันเถอะ"ร่างบางเอ่ยเสียก่อน ถอนหายใจหนัก "เห็นแล้วสินะ"
"อืม"
"แย่ชะมัด ให้คนอย่างนายเห็นภาพแบบนั้นซะได้"
"หมายความว่าไงที่ว่า 'คนอย่างนาย' นะ"อิจิโกะว่า
"นายนี่มันโง่ชะมัด!"ร่างบางว่ากลับ
"นี่นาย นี่ไม่ใช่โรงเรียน นายไม่มีสิทธิ์สั่งหรือว่าอะไรฉันแล้วนะ"
"ป่าเถื่อนชะมัด"
ร่างสูงตบหน้าผากตัวเองอย่างหน่าย ๆ ไม่ว่ายังไงร่างบางก็ยังคงไว้ซึ่งมาดเจ้าหญิงไว้อยู่ดี ร่างสูงมองร่างบางก่อนจะเอ่ย "แล้วนี่จะทำยังไงละ"
ร่างบางคิด ก่อนจะเอ่ย "นี่นาย! ไหนๆก็ไหนๆนะ ฉันขอไปอยู่กับนายด้วยสิ"
"หา!?"
ร่างบางเข้ามาจับมือร่างสูงแน่น ก่อนจะยิ้มหวานเอ่ย "แลกกับให้นายเป็นแฟนฉันนะ!"
"เฮ้ย!!??"
"สวัสดีครับ ขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ อิชิดะ อุริว เป็นแฟนของอิจิโกะคุงครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ!!"
"ได้อยู่แล้วจ้า!!"
แอ่ก!
โครม!!
เท้าของอิจิโกะอัดเข้าเต็มอกพอ่จนคนเป็นพ่อกระเด็นออกไปทันที "อย่ายุ่งน่าพ่อ!!" อิจิโกะว่าเสียงดัง ก่อนจะแยกเขี้ยวขู่พ่อไม่ให้เข้าใกล้อุริวไปมากกว่านี้
"พี่ชายน่ารักจังเลยค่ะ!"ยูซึเอ่ยอย่างชอบใจก่อนจะรีบตรงดิ่งเข้าไปเกาะแขนทันที
"ขอบใจจ้า หนูก็น่ารักนะ! ไม่นึกเลยว่าจะเป็นน้องสาวของอิจิโกะ"
"หนูชื่อยูซึค่ะ นี่คาริน!"
"พี่ไม่สบายหรือเป่าคิดไปเป็นแฟนกับพี่อิจิโกะนะ"คารินเอ่ย มองพี่ชายอย่างไม่ไว้ใจ "พี่เอายาอะไรให้พี่อุริวกินหรือเปล่าเนี่ย"
"เฮ้ย! จะบ้าเหรอไง!"อิจิโกะว่า
"คือ ผมมีปัญหาทางบ้านนิดหน่อยนะครับ ขออยู่ที่นี่สักพักนะครับ"อุริวเอ่ยก่อนจะทำหน้าเศร้าหมองลง อิจิโกะมองอย่างแปลกใจ "ผมไม่มีที่ไปแล้วละครับ...." ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา "ซิกๆ ผมนะ..มีความฝันของผมเอง แต่คุณพ่อนะสิครับ ซิกๆ กลับบังคับผมให้ล้มเลิกความฝัน และพยายามจะพาผมไปต่างประเทศให้ได้เลย ซิกๆ ผมไม่อยากไปเลย แต่พ่อก็ยังจะบังคับให้ผมไปให้ได้ จนผมทะเลาะกับพ่อและออกจากบ้านมานี่ละครับ ซิกๆ....ผมมันแย่มากใช่มั๊ยครับทุกคน"
สตอเบอร์รี่ชัดๆ!! >>อิจิโกะ =[]="
"โอ้! ช่างน่าสงสาร!!"อิชชินร้องก่อนจะร้องไห้โฮ "ความฝันเป็นสิ่งยิ่งใหญ่! พ่อคนไหนหนอช่างเป็นพ่อที่ยอดแย่จริงๆ!! บังอาจกีดกัดความฝันของลูก ไม่ยอมสนับสนุนลูก!! แย่มากๆ!!" มือใหญ่แตะลงบนบ่าของร่างบางและเอ่ย "ไม่เป็นไรนะอุริวจัง เธอจะอยู่อีกนานเท่าไหร่ก็ได้ตามสบายเลย! ฉันจะทำหน้าที่แทนพ่อของเธอเอง จะดูแลเธอเองอย่างดีเหมือนเป็นลูกคนหนึ่งเลย!! ไม่สิ ต้องลูกสะใภ้! ใช่ ในฐานะลูกสะใภ้ ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด!! แอ่ก!"
โครม!!
"เกินไปแล้วเฟ้ย!"อิจิโกะอัดหมัดเต็มหน้าพ่อ "จะบ้าเหรอไง ลูกสะภงสะใภ้อะไร!! นี่เป็นผู้ชายนะ!!"
"เข้าใจแล้วครับ!"อุริวเอ่ย เช็ดน้ำตาออก ก่อนจะเกาะแขนอิจิโกะแน่น "ผมจะทำหน้าที่ลูกสะใภ้ให้ดีที่สุดครับ!"
"หา!!??"อิจิโกะอ้าปากค้าง
"เยี่ยมยอดเลยอุริวจัง!!"อิชชินยกนิ้วโป้ง ยิ้มแป้นหน้าบาน อิจิโกะจึงซ้ำไปอีกรอบ
...................
"นายจะบ้าเหรอไง!?"อิจิโกะว่าเมื่อพาร่างบางมาถึงห้องนอนของเขาแล้ว โดยถือผ้าห่มและผ้าปูที่นอนมาด้วยอีกชุดหนึ่ง
"หา??"ร่างบางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ มองไปรอบห้องร่างสูงที่เรียบร้อยเกินคาด....สงสัยยูซึจังจัดการให้แน่เลย
"ยังจะมาหาอีก! นายไปพูดบ้าๆอะไรแบบนั้นเล่า แฟนเรอะ! ลูกสะใภ้เรอะ! บัดซบ!!"
"นายนี่โวยวายหาอะไรเนี่ย หนวกหูชะมัด!"ร่างบางว่า ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอน นั่งกอดอก ไข่วห้างมาดเจ้าหญิงโดยแท้
"มันควรจะโวยวายมั๊ยละ ดีนะที่พ่อฉันไม่คิดถึงขั้นหาฤกษ์มาหาวันแต่งให้เลย!"
"เอาเถอะน่า! ยังไงเราก็เป็นแฟนกันถึงแค่ตอนที่ฉันยังคงอาศัยบ้านนายอยู่เท่านั้นแหละ"อุริวเอ่ยอย่างไม่เดือเนื้อร้อนใจอย่างใด
อิจิโกะกุมขมับ "เออ! ตามใจ!" ร่างสูงทิ้งชุดที่นอนลงก่อนจะถอนหายใจหนัก กอดอกมองร่างบาง ร่างบางมองตอบ ทั้งสองสบตามองกันอยู่นาน จนร่างสูงเอ่ยขึ้น "จริงหรือเปล่าที่พ่อนายบังคับให้นายไปอยู่ต่างประเทศ"
ร่างบางนิ่งไปนาน ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "จริง....พ่ออยากให้ฉันเป็นหมอ แต่ฉันไม่อยากเป็น...พ่อก็เลยจะจับฉันส่งไปที่มหาวิทยาลัยเกี่ยวกับการแทย์โดยตรงที่ต่างประเทศหลังจากเรีนยจบปี 3 ในปีนี้"
"เพราะแบบนี้นายถึงทะเลาะและหนีพ่อมาอยู่กับฉันใช่มั๊ย"
"อืม"ร่างบางพยักหน้า
"เฮ้อ~"อิจิโกะถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างอ่อนใจ "งั้นอยู่นี่ก็ตามสบายแล้วกัน อย่าก่อเรื่องก็พอ"
ร่างบางเอียงศีรษะเล็กน้อย ตาแป๋วมองอิจิโกะเหมือนลูกแมว อิจิโกะเห็นแบบนั้นก็หน้าแดง....ทำท่าน่ารักทำไมฟ่ะ!!....
"นายนี่...แปลกคน เมื่อกี้โวยวายไม่อยากให้ฉันอยู่ แต่ตอนนี้บอกให้อยู่ตามสบาย"
"ช่างมันเถอะน่า"อิจิโกะว่าตัดบทก่อนจะปูที่นอนบนพื้น "นายนอนบนเตียงไปแล้วกัน ฉันจะนอนพื้นเอง"
"ก็ดี!"อุริวยิ้มแป้น "ฉันนอนดิ้น นอนคนเดียวคงสบายกว่า!"
"เออๆ"
"แล้วเวลาฉันอนนายห้ามทำอะไรฉันเด็ดขาดเลยนะ"
"ไม่หรอกน่า"อิจิโกะเอ่ย
"ไม่จริงอ่ะ"ร่างบางว่า "มีผู้ชายตั้งหลายคนอยากจะทำลามกกับฉัน โดยเฉพาะคนแบบนาย"
"นี่ๆ ฉันก็เป็นลูกผู้ชายพอนะเฟ้ย"
"จริงอ่ะ"ร่างบางเอ่ยอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก
"จริงดิ"ร่างสูงยืนยันหนักแน่น
"ฟี้~...ฟี้~..."
"อึก...."
"ฟี้~...ฟี้~...อืม..."
"1...2...3...."
"ฟี้~...อือ...ฟี้~...ฟี้~..."
"หายใจเข้า...หายใจออก...หายใจเข้า...หายใจออก...ใจเย็นๆ..."
"ฟี้~...ฟี้~...ฟี้~..."
"ยุบหนอ...พองหนอ...ใจเย็น ตั้งสติให้มั่น...."
"ฟี้~...ฟี้~...ฟี้~...อืม...ฟี้~..."
"สวดมนต์ๆ! งึมงำ งึมงำ....."
"ฟี้~...อืม...สอตอร์เบอร์รี่อร่อยจัง...อืม...ฟี้~..."
"อึก!.....โธ่เว้ย!!"
ตบะแตก!!
ร่างสูงที่พยายามแทบตายไปสมกับคำที่ลั่นวาจาไว้กับร่างบาง สุดท้ายก็ตบะแตกเพราะสตอร์เบอร์รี่!!
ร่างสูงเหลือบมองร่างบางที่นอนหลับสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงของเขาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อยให้ดูน่ารัก เวลาร่าบางไม่มีแว่นแล้วดูดีมากขึ้นไปอีก ร่างสูงสามารถเห็นหน้าใสน่ารักนั้นได้สะดวกขึ้นกว่าปกติที่ร่างบางใส่แว่น
"อย่านะเว้ยอิจิโกะ!! แกมันลูกผู้ชายตัวจริงกินกระทิงแดงทุกวัน!! ต้องไม่ทำอะไรคนที่อ่อนแอกว่า!!"
"ฟี้~...อืม..."ร่างบางพลิกตัวหันหลังให้ร่างสูง แต่แทนที่จะเป็นเรื่งอดีกลายเป็นการเพิ่มแรงกระตุ้นมากขึ้นอีก เพราะสายตาของร่างสูงจับจ้องที่เรือนร่างเพรียวบางที่เล็กกว่าผู้ชายทั่วไปจนคล้ายผู้หญิง ทรวดทรงสะโพกเอวมีเว้าโค้งเข้ารูปดูน่ามอง น่าจับกด....
"เฮ้ย!! หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!"อิจิโกะว่าตัวเอง รีบหันมาจากภาพยั่วยวนใจนั้น!
"กรรมๆๆๆ!! เวรกรรมของตูแท้ๆ!!"
ร่างสูงพยายามข่มใจแต่ก็ไม่วายแอบชำเลืองมองร่างบางอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางพลิกตัวกลับมาอีกรอบ ร่างสูงใจเต้นระรัว หน้าแดงน้อยๆ เมื่อจ้องมองริมฝีปากชมพูระเรื่อนั้นเผยอขึ้นเล็กน้อย
"อึก...."ร่างสูงกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่
แล้วก็ทนไม่ไหว.....อิจิโกะเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ร่างบางบนเตียงนุ่ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานมากขึ้น จับจ้องที่ริมฝีปากนั้น และริมฝีปากของเขา....อีกเพียงนิดเดียวก็จะได้สัมผัสกับความนุ่มของริมฝีปากนั้น....
ก็อกๆๆๆ!!
"เหวอ!!"อิจิโกะรีบเด้งตัวออกห่างจากร่างบางทันที หอบหายใจด้วยความตื่นระทึก มองร่างบางที่ยังคงหลับสนิท
ก็อกๆๆๆ!!
"พี่อิจิโกะ!!"
ร่างสูงถอนหายใจหนัก ก่อนจะรีบไปเปิดประตูทำตัวตามปกติ
"อะไร?"ถามพลางมองน้องสาว
"พ่อให้เอามาให้!"คารินส่งกล่องของขวัญกล่องเล็กให้อิจิโกะ กล่องห่อด้วยกระดาษสีแดงไม่มีอะไรตกแต่ง แต่เขียนด้วยข้อความว่า 'Good Luck!! Form DAD' แล้วคารินก็เดินจากไป
"อะไรวะ"อิจิโกะมองกล่องในมือขนาดเท่ากล่องใส่แหวนขอแต่งงาน แต่ดูแบนกว่า อิจิโกะกลับเข้ามาในห้องนั่งลงบนที่นอนข้างเตียงใหญ่ ก่อนจะแกะห่อออกดูพลางพูดไปด้วยอย่างสงสัย "วันเกิดก็ไม่ใช่ ปีใหม่ก็เพิ่งผ่านมา แล้วให้ทำไม??" แล้วก็กระจ่างแจ้งเมื่อเขาแกะกระดาษจนหมด....
".........."
'ทำให้จังหวะรักของคุณเร่าร้อนอย่างปลอดภัย!! : สนับสนุนโดยโครงการยืดอกพกถุง'
"อะ...บะ...บัดซบเอ๊ย!!!!!!!!"
"หาๆ!!!"ร่างบางตกใจสะดุ้งตื่นจากเสียงร้องสบถลั่นของอิจิโกะ ก่อนจะรีบคว้าแว่นมาใส่และหันมาทางอิจิโกะ
"เกิดอะไรขึ้น!?"
"เอ่อ..."ร่างสูงมองร่างบางอย่างตกใจไม่แพ้กัน ผลอลืมตัวทำให้ตื่นซะแล้ว...
"ทำไม? มีอะ....ไร...."อุริวจ้องไปที่ในมือของอิจิโกะที่มีซองขนาดเล็กสีแดงหลายซอง.....ดวงตาจ้องอิจิโกะเขม็ง
"เอ่อ...เดี๋ยว!"
"ไอ้-คน-ลา-มก!!!!!!!!"
"ว๊ากกกกกกกก!!!"
โครมคราม!!
ตุบตับ!
อั่ก!!
โอ๊ย!!!
เปรี้ยง!!
ผลั่ก!!
ปัง!!
โครม!!
ปัง!!
ร่างสูงออกมานอนร้องโอดโอยอยู่หน้าห้องเนื่องจากเมื่อครู่นี้เองที่ร่างบางจัดการโยนเขาออกมาจากห้องอย่างโกรธเคืองและปิดประตูใส่หน้าอย่างแรงจนประตูแทบพัง!!
ผ่าง!! ประตูห้องเปิดอีกครั้ง
"ไปตายซะไอ้คนวิตถาร!! และอย่ามาเข้าใกล้ฉันเชียวนะ!!"
ปัง!!
"โอย...เจ็บชะมัด...โอย...พ่อนะพ่อ....."
"อิจิโกะ~~~!!"พูดไม่ทันจบตัวก่อปัญหาก็มาพอดี "อิจิโกะเอ๊ย~!! แกทำสำเร็จแล้วใช่มั๊ย~!!"
อิชชินจะกระโดดเข้าหาลูกชายเป็นอัยหยุดกึกเมื่ออิจิโกะจ้องเขาเขม็งพร้อมด้วยรังสีอำมหิตที่รุนแรง
"คุณพ่อที่เคารพครับ.....ขอบคุณมากนะครับ.....ที่นำความโคตรเฮงซวยมาให้ผม!!!"
แล้วอิชชินก็ต้องรีบติดเกียร์หมาวิ่งหนีความอาฆาจแค้นของลูกชายที่บังอาจทำลายวันเข้าหอวันแรก??
เช้าวันต่อมา.....
".........."
"นี่....."
".........."
"อุริว"
".........."
"ตกลงจะเงียบอยู่อย่างนี้เหรอไง?"
".........."
ร่างสูงถอนหายใจหนักกับร่างบางที่โกรธไม่ยอมพูดยอมจากับเขาเลยตั้งแต่เมื่อเช้า สงสัยจะโกรธเรื่องเมื่อคืนไม่หาย ขณะนี้ทั้งคู่กำลังเดินไปโรงเรียน
"นี่...ฉันขอโทษแล้วกัน แม้มันจะไม่ใช่ความผิดของฉันก็เถอะ ที่จริงพ่อต่างหากละที่เอามาให้ฉัน และฉันก็..."
"แล้วนายก็เลยรับไว้งั้นสินะ"ร่างบางหยุดเดินก่อนจะหันมาจ้องหน้าเขาเขม็ง
"ก็มันห่อของขวัญไว้"
"แล้วนายก็คิดจะใช้กับฉันด้วยงั้นสิ"
"เปล่าซะหน่อย อย่าคิดเองเออเองดิ ฉันเป็นลูกผู้ชายพอนะ....อย่างที่บอกเมื่อคืนน่ะแหละ" [โกหก!!]
อุริวมองอิจิโกะอย่างชั่งใจ ก่อนจะนิ่งคิดอยู่นาน ร่างสูงรออย่างใจเย็น.....
"ก็ได้"
"หืม?"
"ฉันเชื่อใจนายก็ได้ แต่อย่าให้มีแบบนี้อีกนะเจ้าบ้า!"
ร่างสูงหัวเราะน้อยๆก่อนจะเอ่ย "จ้าๆ"
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงโรงเรียนก็ตกเป็นเป้าสายตาทันที ใครเล่าจะไปนึกไปฝันว่าจะเจอภาพแบบนี้ รองประธานสุดน่ารักจะเดินมากับไอ้นักเลงเถื่อน!! (เฮ้ย! ว่าใครฟ่ะ!!-อิจิโกะ =[]=+)
"น่ารำคาญ"ร่างบางพึมพำ
"แล้วนี่"อิจิโกะเกริ่น "จะให้ฉันทำตัวเหมือนแฟนด้วยม่ะ ตอนที่อยู่โรงเรียนเนี่ย"
"ไม่ อ๊ะ!"
ร่างสูงหยุดเดินตามร่างบางก่อนจะหันไปมองตามที่อุริวมอง พบโจกย์เก่า หัวหน้าชมรมเบสบอลเดินเข้ามาหาอุริวโดยไม่สนใจอิจิโกะเลยสักนิด
"คุณอิชิดะครับ! อรุณสวัสดิ์ครับ"
"อืม...อรุณสวัสดิ์"ร่างบางทักเสียงเรียบ
"ทำไมวันนี้ถึงเดินมากับไอ้เจ้าเถื่อนนี่ได้ละครับ"ว่าพลางชี้หน้าอิจิโกะ ร่างสูงเลิกคิ้วสูง
"อยากเข้าโรง'บาลอีกเหรอไงว่ะ"อิจิโกะว่า
"เห็นมั๊ยครับ! ผมว่าคุณรีบออกห่างจากมันดีกว่าครับเดี๋ยวติดเชื้อบ้า"
"นี่แก!!"อิจิโกะแยกเขี้ยว แต่ร่างบางเร็วกว่า เข้ามาคว้าแขนอิจิโกะไว้และกอดหมับ!
"ไม่ละ ก็นี่แฟนฉันนิ!!"
หา!!!!!!!!!!!!!!!
O[]O!
O_O
O[]o
OAO
=O=
=[]=!!!!
ทุกคนมองมาที่อิจิโกะและอุริวอย่างตกตะลึง ทุกเสียงเงียบกริบในบัดดล!
"ทุกคนที่นี้ก็ฟังให้ดีแล้วกัน!! ว่าฉันกับอิจิโกะเป็นแฟนกันแล้ว แล้วก็เลิกมายุ่งกับฉันซักที น่ารำคาญ!!"
จบคำประกาศที่เหมือนสายฟ้าฟาดใส่เข้ากลางใจหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่เล็งอุริวไว้ทุกคน
อุริวลากร่างสูงตามตนมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หนุ่มหัวหน้าชมรมเบสบอลยืนอึ้งไปอย่างนั้นอย่างไม่ใยดี อิจิโกะเองก็ยังอึ้งไม่หาย.....
"ไชโยโห่หิ้ว~!!"ร่างสูงผมแดงร้องเสียงดังก่อนจะตบบ่าอิจิโกะป้าปใหญ่ "ดีใจด้วยนะเฟ้ยไอ้อิจิโกะ!! ในที่สุดแกก็ได้คบกับอุริวอย่างที่แกหวังจริงๆซะด้วย!!"
"น่าดีใจตรงไหนฟ่ะ!!"
ขณะนี้ทั้งสองกำลังอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนเพื่อรอให้เพื่อนที่เหลือขึ้นมากินข้าวกลางวันด้วยกัน
"อ้าว! ก็แกแอบชอบอุริวมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ! ได้คบเป็นแฟนกันแล้วก็ต้องดีใจสิ!!"
"แต่ไม่ได้หมายถึงแบบนี้เฟ้ย!"
"แบบนี้อะไรของแกว่ะ??"
อิจิโกะถอนหายใจก่อนจะล้มตัวลงนอน เอามือหนุนหัวเอ่ยเสียงเรียบอย่างเคร่งเครียด "ไม่ใช่แบบที่เป็นเครื่องมือ...."
"เครื่องมือ??"
"เออดิ.....เขาคบกับฉันเพราะต้องการที่พักชั่วคราว เขาประกาศโต้งๆว่าเป็นแฟนฉันก็เพราะว่าเพื่อหลีกหนีเจ้าหัวหน้าชมรมเบสบอลนั่น....ไม่ได้สนฉันจริงๆด้วยซ้ำ"
"เอ๋?"
อิจิโกะนึกย้อนไปเมื่อเช้าหลังจากที่ร่างบางประกาศโต้งๆไปว่าเขากับอุริวเป็นแฟนกัน ทั้งสองเข้ามาในห้องรองประธานนักเรียน
"เฮ้อ~! แย่ชะมัด"ร่างบางว่าก่อนจะหันมาทางอิจิโกะที่ทำหน้าตาอึ้งๆ เหรอหราไม่หาย "นี่นาย!"
"O[]O"
"-_-+ นี่นาย!! >[]<!!"
"หะ หา!!"ร่างสูงสะดุ้งก่อนจะหันมาหาร่างบางอย่างตกใจ
"มัวแต่ทำหน้าตาปัญญาอ่อนอยู่นั่นแหละ!"
"อะ...เอ่อ...=_="
"นี่นาย! เอาเป็นว่าก็แกล้งๆทำเป็นแฟนไปก่อนแล้วกัน"
ร่างสูงมองร่างบางที่ทำท่าฟึดฟัดอย่างไม่ชอบใจ "เอาจริง?"
"ก็ประกาศไปแล้วนิ! อีกอย่างเจ้าบ้านั่นจะได้เลิกมายุ่งกับฉันซักที"
"หา??"
"ยังไงนายก็ช่วยกันเจ้าบ้านั่นออกห่างจากหน่อยก็แล้วกัน จนกว่าจะครบสามเดือนตามเวลาทำงานของนาย ครบสามเดือนเมื่อไหร่เราก็ค่อยประกาศว่าเราเลิกกันแล้ว"
ร่างสูงรู้สึกเจ็บแปลบที่อกอย่างประหลาด มองร่างบางที่ง่วงอยู่กับเอกสารบนโต๊ะอย่างเจ็บปวด นี่คนตรงหน้าเห็นเขาเป็นแค่เครื่องมืองั้นเหรอไง.....
"ฉันยอมรับก็ได้ว่าชอบอุริวจริงๆ.....แต่หากฉันต้องทนแบบนี้ต่อไปอีกสามเดือน ฉันก็ไม่ทนหรอก" ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง เร็นจิมองเพื่อนอย่างเห็นใจ
"อิจิโกะเอ๊ย...."ว่าพลางตบบ่าเพื่อน "แล้วแกจะทำยังไงว่ะ"
"คงต้องตัดใจแล้วว่ะ"
เร็นจิคิอ ก่อนจะเอ่ยอย่างพอใจ "เออเฮ้ย! ทำไมแกไม่พยายามทำให้เขารักแกจริงๆว่ะ!!"
"หา??"
"ทำให้อุริวจังรักแกไปเลยยังไงละ! สามเดือนนี้ใช้ให้เป็นประโยชน์สิเว้ย!!"
อิจิโกะมองหน้าเพื่อนอย่างเซ็งจิตก่อนจะล้มตัวลงนอน "แกบ้าหรือโง่ว่ะ อุริวน่ะไม่ใช่คนที่จะชอบใครได้ง่ายๆนะเว้ย! ดูอย่างเจ้าหัวหน้าชมรมเบสบอลสิว่ะ มันพยายามจีบอุริวมาตั้งม.ต้น ยันม.ปลายมันยังไม่สำเร็จเลย ทั้งๆที่มันทุ่มสุดตัวขนาดไหน จะเอาอะไรกับฉันที่แค่สามเดือน"
"แต่แกชอบอุริวมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ.....ตอนป.5อ่ะ"
อิจิโกะถอนหายใจ ก่อนจะหลับตาลงย้อนนึกถึงไปยังวัยเด็ก.....ครั้งแรกที่พบกับร่างบาง.....
ร่างบางกำลังเล่นลูกบอลสีแดงอยู่ข้างถนนกับผู้เป็นพ่อ คนเป็พน่อกำลังวุ่นอยู่กับเอกสารในมือ ขณะที่ร่างบางยังคงเล่นลูกบอลต่อไปอย่างใจลอย จนกระทั่งมีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาชนเข้าทำให้ลูกบอลสีแดงหลุดมือ กลิ้งออกไปยังกลางถนนที่รถกำลังพลุ่งพล่าน
"อ๊ะ!"
ร่างบางอุทาน ก่อนจะรีบวิ่งตามลูกบอลสีแดงออกไปทันที
ปี๊น~~!!
"อุริว!!"
เสียงของพ่อดังก้องไปทั่ว มือเรียวถือลูกบอลสีแดงมองไฟหน้ารถอย่างตกตะลึงก่อนจะหลับตาปี๊ แต่ก่อนที่ความเจ็บปวดจะเข้ามาถึง ร่างของอุริวก็ถูกใครบางคนปะทะเข้าและกลิ้งตัวหลุดพ้นออกมาจากความตายได้อย่างหวุดหวิด ทั้งสองกลิ้งมาจนหยุดอยู่ข้างทางเท้า ลูกบอลสีแดงกระเด้งออกห่างไปไม่ไกลตัวนัก
เมื่อร่างบางลืมตาตื่น ก็พบวว่าตกอยู่ในอ้อมแขนของเด็กชายอีกคนหนึ่งที่ได้ช่วยชีวิตของเขาไว้
"นายอยากตายหรือยังไง!"
เด็กชายในชุดที่มีหมวกคลุมหัวเอ่ยเสียงดัง
เด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันนั้นว่าเข้าให้จนร่างบางงงงวย เขาถูกเด็กชายที่สูงกว่าช่วยพยุงให้ยืนขึ้น ก่อนจะมองใบหน้าของเด็กชายที่มีเลือดออกไหลเปรอหน้าตา เพราะหัวดันกระแทกทางเท้าจากการกลิ้ง แต่ดูเหมือนเด็กชายจะไม่สนใจบาดแผลเลยแม้แต่น้อย
"ทีหลังหัดดูให้ดีซะหน่อยสิว่ารถมันเยอขนาดไหน"
ร่างบางมองร่างสูงกว่า ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้และเอ่ย "ขะ ขอบใจ" พลางหน้าแดงเล็กน้อย
ร่างสูงมองร่างบางอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก ก่อนจะหน้าแดงตามและเอ่ย "อะ ชะ ช่างมันเถอะ! นายเองนั่นแหละ เข่าถลอกไม่ใช่เหรอไง"
อุริวมองที่เข่าตัวเอง พบว่ามันเพียงเล็กน้อยเท่านั้นถ้าเทียบกับแผลบนหน้าผากของร่างสูงที่มีสีผมสะดุดตาตรงหน้านี้
"อุริว!"ร่างบางหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะถูกคนเป็นพ่อดึงเข้ากอดอย่างห่วงใย ก่อนจะถูกสำรวจมองตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย!?"
"ครับ มีคนช่วยผมไว้"ร่างบางเอ่ย ก่อนจะหันกลับมาหาร่างสูง แต่ก็ไม่พบซะแล้ว.... "เอ๋?"
หายไปไหนของเขานะ.....ร่างบางมองไปทั่ว ก่อนจะพบเพียงลูกบอลสีแดงของตัวเองเท่านั้น เขาหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะทำหน้าเศร้า....
"ยังไม่ได้ถามชื่อเลย"
ร่างสูงที่วิ่งหนีออกมาก่อนหอบหายใจหนัก หมวกคลุมหัวหลุดออก เผยให้เห็นเส้นผมสะดุดตาสีส้ม ใบหน้ายังแดงไม่หาย "ให้ตาย คนอะไรน่ารักชะมัด!" เขาหอบหายใจก่อนจะนึกขึ้นได้ "ยังไม่ได้ถามชื่อเลยนี่หว่า"
"อ๊ะ!!"
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นจากกองเอกสาร ก่อนจะถอนหายใจเมื่อพบว่าเขาฝันไป
"เรื่องนั้นอีกแล้ว...."
ร่างบางเอ่ยพลางเสยผมเล็กน้อย มองออกไปนอกหน้าต่าง นึกย้อนถึงครังหนึ่งในชีวิตที่เขาเกือบตาย แต่ได้ใครคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้...ใครคนนั้นที่รับรู้อยู่เสมอว่าเป็นคนที่สำคัญมากแท้ๆ....
"แต่ทำไมจำหน้าไม่ได้นะ ทั้งๆที่รู้สึกอยู่ลึกๆแท้ๆว่าต้องจำได้เพราะมีบางอย่างที่สะดุดตา...แต่จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร"
หนึ่งเดือนต่อมา.....
ทุกวันไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่โรงเรียนอิจิโกะได้แต่เจ็บอยู่ในใจลึก ๆ ที่ทุกสิ่งที่ร่างบางทำดูแล้วจะเป็นเพียงการเล่นละครเท่านั้น ที่บ้าน อุริวที่ยังไงก็ไม่ยอมกลับบ้านจะยู่ที่บ้านเขาลูกเดียวก็พยายามทำตัวให้ทุกคนเชื่อว่าเขาและร่างบางเป็นแฟนกัน โดยการทำตัวสนิทสนมแบบคู่รักทั่วไป ขณะที่โรงเรียนร่างบางก็พยายามตามติดเขาตลอดเพื่อกันเจ้าหัวหน้าชขมรมเบสบอลที่เพิ่งจะรู้ชื่อเมื่อาทิตย์ที่แล้ว (=_=") ว่าชื่อ 'โคตาเกะ ทาโอะ' ร่างบางใช้เขาในการหลีกหนีและออกห่างเจ้าทาโอะนั่นเสมอ
ทุกสิ่งที่อุริวทำ ทุกสิ่งที่อุริวแสดงออก มันไม่ได้มาจากใจจริง ๆ.....มันทำให้เขารู้สึกว่า เขาเป็นแค่ 'เครื่องมือ'.....
อิจิโกะอยากจะเลิกทำแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยทำสักที เขาบอกเร็นจิว่าจะตัดใจ แต่ในเมื่อเห็นหน้ากันทุกวันก็ทำไม่ได้สักที
"แย่ชะมัด คนอะไรโรคจิตชัดๆ!!"อุริวบ่นอย่างไม่พอใจเมื่อหลบหัวหน้าชมรมเบสบอลทาโอะมาได้ "ดีนะที่นายอยู่ ไม่งั้นฉันกินข้าวไม่เป็นสุขแน่"
"อืม"ร่างสูงหัวส้มพยักหน้าเล็กน้อย
ขณะนี้ทั้งสองอยู่ในห้องรองประธานนักเรียนหลังจากที่อิจิโกะไล่ทาโอะไปได้แล้ว ร่างบางเอียงคอมองร่างสูงอย่างแปลกใจ เดี๋ยวนี้อิจิโกะดูเงียบลงไปมาก ไม่ค่อยโวยวายและเถียงเขาเหมือนแต่ก่อน เอาแต่เงียบ ทำหน้าเหม่อลอย สติสตังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
"นี่อิจิโกะ...."
"หืม?"อิจิโกะหันมามองอุริตามเสียงเรียก แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อร่างบางเข้ามาใกล้และยกมือเรียวนุ่มนั้นแตะลงบนหน้าผากของเขา
"อืม.....ตัวก็ไม่ร้อนนิหน่า แต่ทำไมน่าแดงละ?"
ก็เพราะนายนั่นแหละ....อิจิโกะคิดในใจ
"หมู่นี้นายเงียบ ๆ ไปนะ ไม่เหมือนเดิมเลย"
"เอ่อ....เหรอ...."
"เป็นอะไรไรหรือเปล่า"ค่อยๆเอามือออกจากหน้าผากของร่างสูงพลางถามอย่างห่วงใย แปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกห่วงใยร่างสูงตรงหน้านี้เหลือเกิน
"เปล่า....ไม่มีอะไร"อิจิโกะรู้สึกดีใจที่ร่างบางดูห่วงใยเขา แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อนึกได้ว่าอุริวอาจจะทำไปเพื่อไม่ให้ใครจับได้ว่าพวกเขากำลังเล่นละครอยู่
"ห่วงฉันเหรอไง?"ร่างสูงลองถาม
ร่างบางหน้าแดงแต่รีบหันหลังไม่ให้ร่างสูงเห็น ก่อนจะเอ่ยว่า "ไม่ใช่สักหน่อย! คนงี่เง่าอย่างนายไม่เห็นน่าเป็นห่วงเลย ที่ทำแบบนั้นคนจะได้ไม่รู้ยังไงละว่าเรานะเล่นละครบ้าๆนี้อยู่ จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันจะทำงาน"
ได้ยินแบบนั้นก็ถอนใจหนักยิ้มเศร้า ๆ .....เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยแหะ
"แล้วก็อย่าลืมมารับฉันตอนเย็นนะ ฉันจะรอที่นี่"
"อืม"
ร่างสูงรับคำสั้น ๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ ร่างบางรอจนฝีเท้าของร่างสูงนั้นหายไปก่อนจะหันกลับไปมองบานประตูที่กั้นระหว่างเขาและอิจิโกะเอาไว้....เหมือนหัวใจของทั้งคู่ที่ถูกกั้นกลางเอาไว้ แต่สิ่งที่ขวางกั้นไม่ใช่ประตู หากแต่เป็นกำแพงสูงที่ไม่อาจจะปีนฝ่าข้ามไปได้.....
"นายเป็นอะไรของนายน่ะ...อิจิโกะ"ร่างบางว่าพลางกอดตัวเองแน่น.....ทำไมนายทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้นะ....ทำให้ใจของฉันเต้นเร็วเสมอ....ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างประหลาด....และความคุ้นเคย.....
ตกเย็น.....
"เฮ้อิจิโกะ!"
ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียก ขณะที่กำลังก้าวออกจากห้อง ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาหาเขา
"อะไร?"
"คุณอิชิดะฝากมาบอกว่าไม่ต้องไปรับแล้ว เพราะติดงานอยู่อีกเยอะเดี๋ยวกลับเองได้ บอกให้กลับบ้านไปก่อนได้เลย"
ร่างสูงได้ยินเช่นนั้นก็แปลกใจเล็กน้อย เพราะปกติอุริวทำงานเสร็จได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงไม่ว่างานจะเยอะแค่ไหนก็ตาม.....แต่ช่างเถอะ มันคงต้องมีบ้างที่อุริวทำไม่ได้.....สงสัยงานเยอะเกินไปละมั้ง.....
"อืม...ขอบใจที่มาบอก"
ร่างสูงเดินไปอีกทาง ซึ่งเป็นทางตรงข้ามกับทางห้องรองประธานนักเรียน เมื่อร่างสูงเดินไปไกลแล้ว ชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ้มร่าเดินเข้าไปหาชายอีกคนที่หลบมุมอยู่
"ตามที่ตกลงเอาเงินมา ฉันส่งข่าวให้เรียบร้อย"
"เอาไปเลย"ทาโอะส่งเงินให้ชายหนุ่มคนนั้นที่เดินยิ้มแฉ่งจากไป ทาโอะยิ้มกริ่มมองไปยังทางที่นำไปสู่ห้องรองประธานนักเรียน "คุณอุริว"
ห้องรองประธานนักเรียน
อุริวเก็บของเข้ากระเป๋าเรียบร้อย ตรวจดูงานเป็นครั้งสุดท้ายพบว่าเสร็จเรียบร้อยดีและไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง ยิ้มให้ตัวเองอย่างภูมิใจก่อนจะมองที่นาฬิกา อิจิโกะควรจะมารับเขาได้แล้ว ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างเพื่อที่จะปิดผ้าม่านห้อง แต่สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงหัวส้มที่คุ้นตา พบว่าร่างสูงเดินออกไปนอกโรงเรียนซะแล้ว
"อ๊ะ! ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้มารับ"ร่างบางเอ่ยอย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าเศร้า....หรือจะลืมเราแล้วนะ....
ร่างบางรีบส่ายหน้า "บ้าน่า! คิดอะไรบ้า ๆ ของนาย จะไปแคร์คนแบบนั้นทำไมกัน ไม่มารับก็กลับเองได้หรอกน่า!!"
ว่าพลางหยิบกระเป๋าแต่กลับต้องชะมักชักสีหน้าอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นร่างสูงของทาโอะ หัวหน้าชมรมเบสบอลยืนยิ้มกริ่มพิงกรอบประตู
"นาย...."อุริวเอ่ยอย่างระวังตัว
"ไงครับอุริวจัง จะกลับบ้านแล้วเหรอครับ"
อุริวไม่ได้ตอบแต่เหลือมองนาฬิกา นักเรียนทั้งหมดคงจะอยู่ช้นล่างหมดแล้วละคงจะกลับบ้านกันไปแล้วเป็นส่วนมากเสียด้วย
"ทำไมไม่พูดกับผมละครับ"
"นาย....หลีกทางไป"เอ่ยพลางเชิดหน้าสูง
ทาโอะหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ "ถ้าผมไม่หลีกละ"
"นี่นาย!!"
"ให้ผมไปส่งมั๊ยละ...บ้านน่ะ"
"ไม่จำเป็น!"
"จริงอ่ะ....แต่เอ...ไม่ยักจะเห็นเจ้าหัวส้มนั่นเลยแฮะ....แฟนคุณไปไหนซะละ"
"ไม่เกี่ยวกับนาย!"
"หรือถูกลืมไปแล้ว"ร่างสูงเอ่ยต่ออย่างไม่ใส่ใจ เป็นคำพูดที่ทิ่มเข้ากลางใจอุริวอย่างมาก
"มะ ไม่ใช่สักหน่อย!!"
"แล้วเขาอยู่ไหนละ...ทำไมไม่มารับคุณกลับบ้าน...หรือเขาจะเบื่อคุณแล้ว"
ร่างบางกำมือแน่น "ไม่มีทาง! นายหลีกไปให้พ้นนะ!!"
"ไม่เอาน่าอุริวจัง คุยกันก่อนสิ"ร่างสูงเอ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ ปิดประตูห้องพลางล็อคกลอนทันที ร่างบางเริ่มรับรู้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี "ผมก็แค่เสนอตัวจะช่วยเหลือพาไปส่งบ้านเท่านั้นเอง ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นด้วยละครับ" ขายาวก้าวเข้ามาใกล้ ร่างบางถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างหวาด ๆ
"ก็ในเมื่อแฟนคุณทำหน้าที่ไม่ดี ผมก็ต้องทำเองสิครับ คุณดูสิ...เขาทิ้งคุณไปเฉยๆเลยนะ"
"ไม่ใช่!!"
"อะไรละที่ไม่ใช่ ไหนละแฟนของคุณ"
"ขะ เขา...เขาแค่รีบกลับเพราะมีธุระ"
"หึหึหึหึ"ทาโอะหัวเราะในลำคอ "จริงเหรอ....ดูท่าจะรักกันมากเลยนะ...ถึงขนาดแก้ตัวให้กัน"
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ร่างบางถอยหนีจนหลังชนกำแพง ร่างบางรับรู้ทันทีว่าตนตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมเข้าแล้ว
ร่างสูงใช้แขนยาวทั้งสองข้าวปิดกั้นทางหลีกหนีของร่างบาง พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ว่าไง....ตกลงจะให้ผมไปส่งมั๊ย"
"เรื่องสิ!!"ร่างบางผลักทาโอะออกและรีบวิ่งไปที่ประตูห้องแต่ก็ช้าไปเมื่อมือแกร่งยึดข้อมือเขาแน่นก่อนจะจับเขากระแทกลงกับโต๊ะทำงานและกดเขาไว้บนโต๊ะ ร่างบางเบิกตาโตอย่างตกใจก่อนจะเริ่มดิ้นรนขัดขืน
"ปล่อย!! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!!!"
"ปล่อยเหรอ! ไม่มีทางผมปล่อยคุณมานานเกินไปแล้วอุริว! ตอนนี้ผมจะขอทวงสิทธิ์ในตัวคุณคืนจากเจ้านั่น
แล้วดูซิว่ามันจะรักคุณอยู่หรือเปล่า ท่าเห็นสภาพคุณหลังจากนี้"ทาโอะหัวเราะอย่างชั่วร้าย
ยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไม่นะ!! ไม่นะ!! ปล่อยฉันนะ! ม่ายยยยยยย!!!!"
อิจิโกะมองนาฬิกาข้อมือ พบว่านี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วที่เลิกเรียน เขายังไม่กลับบ้านแต่นั่งดื่มน้ำผลไม้ข้างทางแทน มองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างเหม่อลอย
ตรงนี้เป็นที่ ๆ เขาไปพบกับอุริวเป็นครั้งแรก ยังจำได้ดีว่าตอนนั้น ร่างบางน่ารักไม่น้อยเลยทีเดียว
"หึๆๆ"อิจิโกะหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ก่อนจะรู้สึกแปลกใจเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างบอบางคุ้นตาของใครบางคนเดินมาพร้อมกับเสื้อโค้ทกันหนาวตัวใหญ่ที่หลวมโพรกไม่เข้ากับร่างที่บอบบางนั้น
ช่วงนี้หน้าหนาวก็จริง แต่ก็เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นอากาศจึงยังไม่หนาวมากนักและอุริวก็ไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวไปโรงเรียนด้วยซะหน่อย และอิจิโกะก็นึกว่าอุริวอาจกลับบ้านไปแล้วซะอีก
"ทำไมเพิ่งกลับนะ?"ร่างสูงเอ่ยอย่างแปลกใจก่อนจะลุกขึ้นยืน
ร่างบางเดินเหมือนคนเหม่อลอย ชนคนนู้นคนนี้ไปเรื่อยแต่ไม่สนใจสักนิด ราวสติและจิตวิญญาณถูกดึงออกไปจากร่างกายเสียแล้ว แววตาสีดำดำหม่นหมองไร้วี่แววใด ๆ นอกจาความเศร้าโศกและหวาดกลัว
ก่อนหน้านั้น.....
ร่างบางดิ้นรนขัดขืนร้องลั่นพยายามขอความช่วยเหลือแต่ไร้ผลเพราะนักเรียนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว
"อย่า!! ไม่นะ!! อิจโกะ!! ใครก็ได้ช่วยฉันที!! ไม่!!"
แคว้ก!!
เสื้อนักเรียนสีขาวถูกฉีกอออก ร่างสูงใช้เนคไทมัดปากร่างบางเอาไว้เพื่อไม่ให้อุริวส่งเสียงออกมาได้อีก
"อื้อๆ!!"ร่างบางพยายามส่งเสียงร้องแต่ก็ไร้ผล
ทาโอะยิ้มกริ่ม กดข้อมือทั้งสองข้างของร่างบางลงกับโต๊ะและก้มลงเลียที่ติ่งหูและค่อยๆใช้ลิ้นร้อนลากมาที่ต้นคอขาวเริ่มขบเม้มสร้างรอยช้ำมากมายอย่างหื่นกระหาย ร่างบางตัวสั่นด้วยความกลัวและรังเกียจ ดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไร้ผล ร่างสูงเปลี่ยนมารวบข้อมือร่างบางด้วยมือเดียวก่อนจะมืออีกข้างเลื่อนลงไปสัมผัสที่ปุ่มกุหลาบ
"อื้อ! ไอ้! อ่อยอ้ะ!!" (ไม่ ! ปล่อยนะ!)
ร่างบางได้แต่ร้องไห้ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหยุดยั้งร่างสูงได้เลย มือใหญ่ที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ลิ้นร้อนที่โลมเลียทุกสัดส่วน ร่างบางทำอะไรไม่ได้เลย เขาหยุดดิ้นรน หยุดขัดขืน ไม่สะอื้นไห้หรือร้องโวยวายอีกต่อไป แต่น้ำตานั้นไหลรินเป็นทางไม่ขาดสาย
ร่างสูงหยุดการกระทำเมื่อได้ลิ้มรสร่างกายของร่างบางอย่างสมใจ ก่อนจะยิ้มกริ่มปล่อยร่างบางและเดินไปที่ประตู
"ครั้งนี้ผมจะไม่จัดการคุณทีเดียว แต่ครั้งหน้าผมจะจัดการให้คุณเป็นของผมจริง ๆ แน่"ทาโอะโยนเสื้อกั้นหนาวไว้ที่พื้น
ร่างสูงเดินออกไปจากห้อง อุริวที่ตอนนี้มีสภาพที่น่าตกใจ เสื้อผ้าขาดวิ่น ร่างกายเต็มไปด้วยรอยช้ำมากมายจากร่างสูง โชคดีที่เพียงเท่านี้ แต่กระนั้นอุริวก็แทบจะเหมือนคนไร้วิญญาณเลยทีเดียว
ร่างบางค่อยๆยืนขึ้น น้ำตายังคงไหลริน ช่วยตัวเองแก้มัดที่ข้อมือก่อนจะทรุกตัวลงกับพื้น มือข้อมือที่เป็นรอยแดงช้ำจากการเสียดสีเน็กไทด์และจับที่ต้นคอของตน
"ทำไม...."เอ่ยเสียงสะอื้นไห้ ก่อนจะซ่อนใบหน้าลงกับฝ่าสมือและเริ่มสะอื้นไห้หนัก "ทำไม...ทำไมนายถึงไม่มา...ฮึกๆ...อิจิโกะ...ช่วยฉันที...."
กลับมาที่ปัจจุบัน.....
ร่างบางเดินไปเรื่อย ๆ ไม่ไก้สังเกตทางข้างหน้า นอกจากเดินและเดิน.....
ปี๊นนนนน~~~~!!
กรี๊ด!!!!!!
"อุริว!!"
แสงสีขาวของไฟรถยนต์สว่างวาบก่อนที่ร่างกายจะตกอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่นและคุ้นเคยและร่างทั้งสองร่างก็กลิ้งหลบพ้นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด กลิ้งไปตามทาง ก่อนจะหยุดลง อ้อมแขนแกร่งคลายออก
"นายจะบ้าเหรอไง!!!"
ร่างบางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองตามเสียง ก่อนจะเห็นไปหน้าที่คุ้นเคย เหมือนพบแสงสว่าง สติเริ่มกลับคืนมาและแววตาเริ่มทอแสง ภาพของคนตรงหน้าที่ทำให้เขารู้สึกดีเสมอเริ่มหม่นมัวเพราะม่านน้ำตา
"อิ..จิ..โกะ...."
"เดินดี ๆ ดูทางมั่งสิ อยากตายนักหรือไง!!"
ร่างบางน้ำตาไหล ร่างสูงมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะแปลกใจยิ่งกว่าเมื่อร่างบางโผเข้ากอดเขาแน่นพร้อมปล่อยโฮออกมาทันที
"อิจิโกะ! ฮึก ฮือๆ..นายไปอยู่ไหนมา! ฮึก...อิจิโกะ!...ฮือๆๆ..."
"อะ อุริว!? ทำไม เกิดอะไรขึ้น!?"
ดันร่างบางออกห่างก่อนจะสำรวจร่างกาย พบว่าภายใต้เสื้อโค้ทตัวใหญ่นั้น ร่างบอบบางนั้นเต็มไปด้วยรอยช้ำหลายจุด ข้อมือที่แดงเพราะการเสียดสีจากเนื้อผ้า ร่างสูงมองร่างบางตรงหน้าสายตาเริ่มเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เย็นชา ร่างบางยังคงสะอื้นไห้มือปิดหน้าปิดตาอย่างอับอายที่ให้ร่างสูงมาเห็นสภาพนี้
อิจิโกะกำหมัดแน่น ก่อนจะช้อนตัวร่างบางขึ้น อุริวเงยหน้าขึ้นจากมือ มองอิจิโกะผ่านม่านน้ำตา....คงจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่อยู่ในสภาพเช่นนี้...ร่างกายที่แปดเปื้อนแบบนี้...
"อิจิโกะ...ฮึก...อย่ามองเลย...ขอร้องละ..."ร่างบางเอ่ยสะอื้ ร่างสูงยิ้มให้น้อย ๆ กระชุบอ้อมแขนและพาร่างบางกลับบ้าน พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ก็นายน่ารักดีนิ"
ร่างบางมองร่างสูงอย่างซาบซึ้งก่อนจะกอดคอร่างสูงเริ่มร้องไห้กับบ่าใหญ่
อิจิโกะพยายามควบคุมอารมณ์ เขาต้องพาร่างบางกลับบ้านเสียก่อน.....
"ไม่นะ!! ไม่นะ!! ปล่อยฉันนะ! ม่ายยยยยยย!!!!"
อิจิโกะมองนาฬิกาข้อมือ พบว่านี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วที่เลิกเรียน เขายังไม่กลับบ้านแต่นั่งดื่มน้ำผลไม้ข้างทางแทน มองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างเหม่อลอย
ตรงนี้เป็นที่ ๆ เขาไปพบกับอุริวเป็นครั้งแรก ยังจำได้ดีว่าตอนนั้น ร่างบางน่ารักไม่น้อยเลยทีเดียว
"หึๆๆ"อิจิโกะหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ก่อนจะรู้สึกแปลกใจเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างบอบางคุ้นตาของใครบางคนเดินมาพร้อมกับเสื้อโค้ทกันหนาวตัวใหญ่ที่หลวมโพรกไม่เข้ากับร่างที่บอบบางนั้น
ช่วงนี้หน้าหนาวก็จริง แต่ก็เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นอากาศจึงยังไม่หนาวมากนักและอุริวก็ไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวไปโรงเรียนด้วยซะหน่อย และอิจิโกะก็นึกว่าอุริวอาจกลับบ้านไปแล้วซะอีก
"ทำไมเพิ่งกลับนะ?"ร่างสูงเอ่ยอย่างแปลกใจก่อนจะลุกขึ้นยืน
ร่างบางเดินเหมือนคนเหม่อลอย ชนคนนู้นคนนี้ไปเรื่อยแต่ไม่สนใจสักนิด ราวสติและจิตวิญญาณถูกดึงออกไปจากร่างกายเสียแล้ว แววตาสีดำดำหม่นหมองไร้วี่แววใด ๆ นอกจาความเศร้าโศกและหวาดกลัว
ก่อนหน้านั้น.....
ร่างบางดิ้นรนขัดขืนร้องลั่นพยายามขอความช่วยเหลือแต่ไร้ผลเพราะนักเรียนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว
"อย่า!! ไม่นะ!! อิจโกะ!! ใครก็ได้ช่วยฉันที!! ไม่!!"
แคว้ก!!
เสื้อนักเรียนสีขาวถูกฉีกอออก ร่างสูงใช้เนคไทมัดปากร่างบางเอาไว้เพื่อไม่ให้อุริวส่งเสียงออกมาได้อีก
"อื้อๆ!!"ร่างบางพยายามส่งเสียงร้องแต่ก็ไร้ผล
ทาโอะยิ้มกริ่ม กดข้อมือทั้งสองข้างของร่างบางลงกับโต๊ะและก้มลงเลียที่ติ่งหูและค่อยๆใช้ลิ้นร้อนลากมาที่ต้นคอขาวเริ่มขบเม้มสร้างรอยช้ำมากมายอย่างหื่นกระหาย ร่างบางตัวสั่นด้วยความกลัวและรังเกียจ ดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไร้ผล ร่างสูงเปลี่ยนมารวบข้อมือร่างบางด้วยมือเดียวก่อนจะมืออีกข้างเลื่อนลงไปสัมผัสที่ปุ่มกุหลาบ
"อื้อ! ไอ้! อ่อยอ้ะ!!" (ไม่ ! ปล่อยนะ!)
ร่างบางได้แต่ร้องไห้ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหยุดยั้งร่างสูงได้เลย มือใหญ่ที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ลิ้นร้อนที่โลมเลียทุกสัดส่วน ร่างบางทำอะไรไม่ได้เลย เขาหยุดดิ้นรน หยุดขัดขืน ไม่สะอื้นไห้หรือร้องโวยวายอีกต่อไป แต่น้ำตานั้นไหลรินเป็นทางไม่ขาดสาย
ร่างสูงหยุดการกระทำเมื่อได้ลิ้มรสร่างกายของร่างบางอย่างสมใจ ก่อนจะยิ้มกริ่มปล่อยร่างบางและเดินไปที่ประตู
"ครั้งนี้ผมจะไม่จัดการคุณทีเดียว แต่ครั้งหน้าผมจะจัดการให้คุณเป็นของผมจริง ๆ แน่"ทาโอะโยนเสื้อกั้นหนาวไว้ที่พื้น
ร่างสูงเดินออกไปจากห้อง อุริวที่ตอนนี้มีสภาพที่น่าตกใจ เสื้อผ้าขาดวิ่น ร่างกายเต็มไปด้วยรอยช้ำมากมายจากร่างสูง โชคดีที่เพียงเท่านี้ แต่กระนั้นอุริวก็แทบจะเหมือนคนไร้วิญญาณเลยทีเดียว
ร่างบางค่อยๆยืนขึ้น น้ำตายังคงไหลริน ช่วยตัวเองแก้มัดที่ข้อมือก่อนจะทรุกตัวลงกับพื้น มือข้อมือที่เป็นรอยแดงช้ำจากการเสียดสีเน็กไทด์และจับที่ต้นคอของตน
"ทำไม...."เอ่ยเสียงสะอื้นไห้ ก่อนจะซ่อนใบหน้าลงกับฝ่าสมือและเริ่มสะอื้นไห้หนัก "ทำไม...ทำไมนายถึงไม่มา...ฮึกๆ...อิจิโกะ...ช่วยฉันที...."
กลับมาที่ปัจจุบัน.....
ร่างบางเดินไปเรื่อย ๆ ไม่ไก้สังเกตทางข้างหน้า นอกจากเดินและเดิน.....
ปี๊นนนนน~~~~!!
กรี๊ด!!!!!!
"อุริว!!"
แสงสีขาวของไฟรถยนต์สว่างวาบก่อนที่ร่างกายจะตกอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่นและคุ้นเคยและร่างทั้งสองร่างก็กลิ้งหลบพ้นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด กลิ้งไปตามทาง ก่อนจะหยุดลง อ้อมแขนแกร่งคลายออก
"นายจะบ้าเหรอไง!!!"
ร่างบางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองตามเสียง ก่อนจะเห็นไปหน้าที่คุ้นเคย เหมือนพบแสงสว่าง สติเริ่มกลับคืนมาและแววตาเริ่มทอแสง ภาพของคนตรงหน้าที่ทำให้เขารู้สึกดีเสมอเริ่มหม่นมัวเพราะม่านน้ำตา
"อิ..จิ..โกะ...."
"เดินดี ๆ ดูทางมั่งสิ อยากตายนักหรือไง!!"
ร่างบางน้ำตาไหล ร่างสูงมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะแปลกใจยิ่งกว่าเมื่อร่างบางโผเข้ากอดเขาแน่นพร้อมปล่อยโฮออกมาทันที
"อิจิโกะ! ฮึก ฮือๆ..นายไปอยู่ไหนมา! ฮึก...อิจิโกะ!...ฮือๆๆ..."
"อะ อุริว!? ทำไม เกิดอะไรขึ้น!?"
ดันร่างบางออกห่างก่อนจะสำรวจร่างกาย พบว่าภายใต้เสื้อโค้ทตัวใหญ่นั้น ร่างบอบบางนั้นเต็มไปด้วยรอยช้ำหลายจุด ข้อมือที่แดงเพราะการเสียดสีจากเนื้อผ้า ร่างสูงมองร่างบางตรงหน้าสายตาเริ่มเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เย็นชา ร่างบางยังคงสะอื้นไห้มือปิดหน้าปิดตาอย่างอับอายที่ให้ร่างสูงมาเห็นสภาพนี้
อิจิโกะกำหมัดแน่น ก่อนจะช้อนตัวร่างบางขึ้น อุริวเงยหน้าขึ้นจากมือ มองอิจิโกะผ่านม่านน้ำตา....คงจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่อยู่ในสภาพเช่นนี้...ร่างกายที่แปดเปื้อนแบบนี้...
"อิจิโกะ...ฮึก...อย่ามองเลย...ขอร้องละ..."ร่างบางเอ่ยสะอื้ ร่างสูงยิ้มให้น้อย ๆ กระชุบอ้อมแขนและพาร่างบางกลับบ้าน พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ก็นายน่ารักดีนิ"
ร่างบางมองร่างสูงอย่างซาบซึ้งก่อนจะกอดคอร่างสูงเริ่มร้องไห้กับบ่าใหญ่
อิจิโกะพยายามควบคุมอารมณ์ เขาต้องพาร่างบางกลับบ้านเสียก่อน.....
อิจิโกะพาร่างบางกลับมาบ้านท่ามกลางความแปลกใจของน้องสาวทั้งสอง คารินและยูซึแทบจะทรุดตัวลงเมื่อเห็นสายตาของพี่ชายที่แข็งกร้าวและดุดันมากกว่าทุกครั้งที่พวกเธอเคยเห็น ขนาดอิชชินผู้เป็นพ่อยังหวาด ๆ กลัวลูกชายจะเลือดขึ้นหน้ากระทันหัน แต่สิ่งที่น่าแปลกใจไม่แพ้กัน คือร่างบอบบางของอุริวที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของอิจิโกะสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่หลวมโพรกที่ไม่เข้ากับตัวสักเท่าไหร่ แต่ทั้งสามก็ไม่กล้าถามอออกไป
อิจิโกะวางร่างบางลงบนที่นอน ถอดเสื้อโค้ทตัวใหญ่นั่นออกให้และสวมเสื้อยืดของเขาให้แทน ก่อนจะห่มผ้าให้ร่างบางและเดินอออกมาจากห้องกำชับพ่อกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงห้วนและห้าวที่สุด
"พ่อกับน้องห้ามเข้าไปในห้อง"และก็เดินออกไปจากบ้านพร้อมกับเสื้อโค้ทตัวใหญ่ในมือ ให้พ่อกับน้องสาวทั้งสองเห็นสภาพของอุริวตอนนี้ไม่ได้
อิจิโกะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าและกดเบอร์โทรออก
"ฮัลโหล เร็นจิเรอะ แกทำงานอยู่กับแช้ดใช่มั๊ย เออ แกพอจะว่างบอกฉันได้มั๊ยว่ะว่าไอ้เจ้าทาโอะมันอยู่ที่ไหน!!"
"ใจเย็นสิว่ะ แมร่งตะคอกใส่ทำเพื่ออะไรเนี่ย....ไอ้ทาโอะมันชอบไปเล่นเกมส์ที่ร้านXXX แถว XXX ประจำ หรือบางทีมันก็ไปร้องคาราโอเกะที่ร้าน ZZZ บ่อย ๆ กับพวกเพื่อน ๆ ของมันน่ะ"
จากคำบอกเล่าของเร็นจิ อิจิโกะขึ้รถเมล์ไปที่ร้านเกมส์นั่นก่อนทันที มือกำเสื้อโค้ทแน่น เมื่อลงที่ป้ายก็เดินไปที่ร้านเกมส์นั่นทันที เขาผลักประตูเข้าไปอย่างแรง มองหาไปทั่วร้าน ก่อนจะพบทาโอะนั่งหัวเราะร่าอยู่กับเพื่อนที่หน้าคอม
อิจิโกะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปหาก่อนจะโยนเสื้อโค้ทใส่กลุ่มนั้นทันที
"เฮ้ย! อะไรว่ะ!?"
เมื่อทาโอะหันมาเห็นอิจิโกะแต่ก็ไม่ทันจะได้ว่ากล่าวอิจิโกะก็ปล่อยหมัดเข้าใส่เต็มๆใบหน้า พวกเพื่อนๆของทาโอะรีบเข้ามาช่วยและตอบโต้อิจิโกะกลับ แต่ร่างสูงที่เลือดขึ้นหน้า เข้าขั้นบ้าดีเดือดก็ตอบกลับแบบไม่ยั้งมือจัดการพวกมันล้มลงไปนอนกองกับพื้นร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด อิจิโกะหันไปจ้องทาโอะที่มองเขาอย่างหวาดๆ
"แกกล้ามากนะที่ทำกับอุริว"อิจิโกะเดินเข้าไปใกล้ ทาโอะรีบคว้าแป้นคีย์บอร์ดขึ้นมาและฟาดใส่หน้าอิจิโกทันทีจนมันหักเป็นสองท่อน
"แค่นี้ใช่มั๊ย"
ทาโอะเบิกตาโตมองอิจิโกะที่ไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะถูกร่างสูงกระชากคอเสื้อเข้าไปใกล้และโดนหมัดเข้าเต็มๆใบหน้า ตามด้วยการจับหัวทุ่มกับโต๊ะอย่างไม่ปราณี ทาโอะร้องโอดควรญ พยายามขอร้องให้หยุด แต่อิจิโกะที่เลือดขึ้นหน้าไม่ฟัง เขาเตะซ้ำอีกหลายรอบ ก่อนจะจับทาโอะให้ลุกขึ้นและจับมันทุ่มใส่คอมจนเครื่องคอมล้มระเนระนาดไปหลายเครื่อง อิจิโกะยังไม่หยุดแค่นั้น เขายังตามไปซ้ำอีกหลาบรอบ
"แก!"หมัดอัดเข้าเต็มใบหน้าที่เปื้อนเลือด
"ต้อง!"อัดเข้าอีกครั้ง
"ไป!!"กระแทกเข่าเข้าที่ท้องจนทาโอะมรุดลงกับพื้น
"กราบ!"เตะที่สีข้าง
"เท้า!!"กระทืบลงบนยอดอก
"อุ!!"เตะซ้ำอีกรอบ
"ริว!!"และเตะเสยคางเป็นครั้งสุดท้าย
ทาโอะนอนสลบนิ่งอยู่บนพื้น ใบหน้ายับเยินดูไม่ได้
"พวกแก!"อิจิโกะหันตาขวางไปหาเพื่อนของทาโอะ "ถ้ามันไม่ไปขอโทษอุริว พวกแกตายคาเท้าข้าแน่!!"
อิจิโกะถ่มน้ำลายใส่ทาโอะก่อนจะเดินออกมา แต่ก่อนจะเดินออกจากร้าน เหลือบไปเห็นชายหนุ่มคุ้นตา....คนที่มาบอกเขาว่าอุริวใหกลับบ้านก่อน
"แกนี่เอง"อิจิโกะเดินเข้าไปใกล้พร้อมสายตาเหี้ยม กระชากมันเข้าใกล้และปล่อนหมัดใส่ทันที และเตะซ้ำอีกหลายรอบ
เร็นจิและแช้ดที่รีบบึ่งมาที่ร้านเกมส์เห็นอิจิโกะกำลังกระทืบเพื่อนของทาโอะที่ดูท่าเจ้านั่นคงใกล้ตายเป็นแน่ก็รีบถลาเข้าไปห้ามอิจิโกะทันที
"เฮ้ยๆไอ้อิจิโกะเว้ยใจเย็นก่อน!!"
เร็นจิและแช้ดรีบดึงอิจิโกะออกมา
"ปล่อยฉัน ไอ้ห่-นี่มันบังอาจหลอกฉันและทำร้ายอุริว!!"
"เฮ้ยๆแค่นี้ก็พอแล้วเว้ย มันจะตายห่-อยู่แล้ว ขืนมันตายจริงเอ็งได้ติดคุกนะเฟ้ย!!"
"พวกแกจำใส่กระโหลกไว้ให้ดี!! ถ้าพวกแกไม่ไปกราบเท้าอุริวจะก็ ฉันเอาแกตายห่-ยกก๊กเลย!!"
เร็นจและแช้ดรีบพาอิจิโกะออกมานอกร้าน พยามให้อิจิโกะสงบสติอารมณ์จนสำเร็จ ก่อนจะพากลับบ้านเพราะกลัวมันจะอารมณ์เดือนขึ้นมากระทันหันวิ่งไปซ้ำเจ้าทาโอะกับพรรคพวกนั่นอีกรอบ
อิจิโกะที่ใจเริ่มเย็นลงบ้างเดินมากับเพื่อนจนถึงหน้าบ้าน เห็นรถเก๋งคันหรูที่คุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ก็พบริวเค็น พ่อของอุริวตะคอกใส่อิชชินพ่อของเขาอยู่
"มันเกิดอะไรขึ้นกับลูกฉัน!! ไหนแกบอกว่าแกจะดูแลลูกฉันให้ดีไงเล่า!! แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!"
"เดี๋ยวสิริวเค็น ใจเย็นก่อน!"
"ใจเย็นบ้าบอสิ!! ไม่ใช่ลูกนายนิ นี่ลูกฉันนะ! แล้วไอ้รอยตามตัวนั่นมันอะไร!! ลูกแกทำอะไรลูกฉัน!!"
"รอยเหรอ??"แช้ดและเร็นจิเอ่ยมวนอย่างแปลกใจ
"แล้วจะไปรู้มั๊ยเนี่ย! แต่ใจเย็นก่อนได้มั๊ย!!"อิชชินเอ่ยเสียงดังขึ้นบ้าง ริวเค็นเงียบแต่โดยดี ก่อนจะเหลือบมาเห็นอิจิโกะ เขาเบิกตาโตก่อนจะเปลี่ยนเป็นจ้องเขม็งและผลักอิชชินให้ออกจากทาง เดินดุ่มๆมาหาอิจิโกะและ.....
เพี๊ยะ!!!
อิจิโกะหันไปตามแรงตบ ก่อนจะหันกลับมามองริวเค็นแล้วก็แปลกใจที่ใบหน้าเรียวนั้นเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
"แกทำอะไรกับลูกฉัน!!"ว่าพลางกระชากคอเสื้อร่างสูงเข้าไปใกล้ "บอกมาว่าแกทำอะไรกับลูกฉัน!!"
"ผม..."
"เดี๋ยวครับคุณน้า อิจิโกะไม่ได้ทำครับ"
"ใช่ครับ เขาเป็นคนช่วยอุริว"
แม้แช้ดกับเร็นจิจะไม่รู้เรื่องมานัก แต่เขารู้ว่าอิจิโกะไม่ผิดแน่นอน
"พวกเธอไม่ต้องมายุ่ง!!"ริวเค็นตะคอกกลับก่อนจะจ้องอิจิโกะเขม็งทั้งๆที่น้ำตาไหล "บอกฉันมา!! มันเกิดอะไรกับลูกฉัน!! แกทำอะไรเขา!!"
"ผมเปล่า"อิจิโกะตอบเรียบๆ ไม่กล้ามองหน้าริวเค็น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่รู้สึกผิดที่ไม่อาจปกป้องอุริวได้
"อย่ามาปฏิเสธ!! แล้วไอ้รอยพวกนั้นมันคืออะไร!!"ริวเค็นเขย่าตัวร่างสูง "แกนี่มันเหมือนพ่อแกไม่มีผิด!! ทำกับพวกฉันไว้แสบมาก!!บอกฉันมาว่าแกทำอะไรลูกชายฉัน!!"
"พอเถอะน่าริวเค็น!!"อิชชินคว้าข้อมือร่างเพรียวไว้แน่น ดึงออกห่างจากลูกชายของเขาก่อนจะเอ่ย "อิจิโกะไม่ทำแบบนั้นแน่ ฉันรับรอง!! เขาไม่เหมือนฉัน!! ลูกฉันเป็นลูกผู้ชายพอ"
"จริงครับ!"เร็นจิเอ่ยบ้าง "อิจิโกะอุตส่าห์ตามไปจัดการเจ้าคนที่ทำร้ายลูกชายคุณจนมันแทบบางตายเชียวนะครับ"
ริวเค็นเงียบ แต่ยังคงมองทุกคนอย่างโกรธแค้นเช่นเดิม ก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของอิชชินและถอยออกห่างจากอิชชินทันที
"พ่อ....."
ทุกคนหันไปตามเสียงที่อ่อนล้านั้น พบอุริวยืนอยู่ที่หัวบันได
"อุริว!"ริวเค็นเข้าไปหาลูกชาย กอดลูกชายแน่นอย่างห่วงใย ก่อนจะผละออกและรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าและเอ่ย "พ่อจะพาลูกกลับบ้าน และ....ลูกต้องไปที่อังกฤษ พ่อไม่ทนอีกแล้ว"
"ครับ"อุริวรับคำอย่างเศร้า พลางเหลือบมองร่างสูงที่จับจ้องเขาอยู่ ใจจริงก็ไม่อยากไป แต่ว่าร่างกายที่แปดเปื้อนของแบบนี้คงไม่คู่ควรกับอิจิโกะอีกแล้ว เพิ่งตระหนักได้ว่าเขารักอิจิโกะมากเพียงไร กำแพงสูงที่กั้นระหว่างเขากับอิจิกะเขาก็เป็นคนสร้างขึ้นมาเอง และเขาก็จำได้แล้ว.....คนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งแรก...คนที่ได้แอบขโมยหัวใจของเขาไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ากัน....คืออิจิโกะนั่นเอง.....
"ไปเถอะ"ริวเค็นพาลูกชายขึ้นรถ อุริวหันมามองอิจิโกะเป้นครั้งสุดท้ายก่อนจะเอ่ย "ขอบใจนะ...อิจิโกะ...ขอบใจที่ช่วยชีวิตฉันไว้เป็นครั้งที่สอง"
อิจิโกะมองร่างบางอย่างแปลกใจ.....จำได้แล้วเหรอ??
อุริมยิ้มน้อย ๆ อยากจะบอกความนัยให้รู้เหลือเกิน แต่ว่าคงไม่ได้อีกแล้ว ร่างกายที่แปดเปื้อนนี้คงไม่เหมาะกับอิจิโกะอีกแล้ว ไม่คู่ควรกับความรู้สึกดี ๆ ที่ร่างสูงวได้มอบให้เขา.....
ริวเค็นมองลูกชายก่อนจะมองอิจิโกะ เห็นอิชชินส่งสายตาตำหนิมาให้เขา เขารีบหลบสายตาและพาอุริวขึ้นรถและขับเคลื่อนออกไป
อิจิโกะมองตาม...แบบนี้ก็ดีแล้ว...เขาไมอาจปกป้องอุริวได้ ก็ไม่คู่ควรที่จะได้ยืนข้างกายอีกแล้ว....
อุริวหลับตาลง น้ำตาไหลอาบแก้ม....ดีแล้ว....ร่างกายที่แปดเปื้อนนี้ไม่เหมาะกับคนดีๆอย่างอิจิโกะหรอก.....
ริวเค็นมองลูกชาย ก่อนจะกลับไปมองทางข้างหน้าอย่างครุ่นคิด.....นี่เขาทำถูกแล้วเหรอ.....
มีข่าวเรื่องอิจิโกะไปยำทาโอะ หัวหน้าชมรมเบสบอลซะเละแพร่ไปอย่างรวดเร็ว แต่สาเหตุนั้นบิดเบือนไปจากความจริงเพราะได้เร็นจิช่วยไว้เพื่อที่อุริวจะได้ไม่เสียหาย
สาเหตุใหม่ที่ว่าก็คือ ทาโอะไปหาเรื่องอิจิโกะที่แย่งอุริวไป ไปแบบหมาหมู่แต่กลับถูกอิจิโกะเอาชนะได้
พวกทาโอะจะขอโทษอุริวแต่กลับหาไม่เจอเพราะอุริวไม่มา จึงไปขอขมาอิจิโกะแทน แต่ร่างสูงไม่รับ แต่พาพวกมันทั้งหมดไปถึงหน้าบ้านของอุริวและให้ร้องคำว่า 'ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว' ดังอยู่นานจนเสียงแหบแห้งไปหมดทั้งก๊ก
อุริวและริวเค็นที่เฝ้ามองอยู่ในบ้านมองอย่างแปลกใจ อุริวยิ้มน้อยๆที่เห็นร่างสูงทำเพื่อเขาขนาดนี้ ขณะที่ริวเค็นยิ่งคิดหนักเมื่อเห็นรอยยิ้มของลูกชาย.....
..........วันอาทิตย์ อุริวไปอังกฤษ..........
อุริวยืนอยู่กับพ่อท่ามกลางผู้คนมากมายในสนามบิน พลางมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะอย่างกระวนกระวาย มองหาร่างสูง หวังอยากให้มาเหลือเกิน
"อุริว ไปนั่งก่อนเถอะเดี๋ยวรออีกแป๊ปหนึ่งก็ได้เวลาแล้ว"
"ครับ"ตอบรับเสียงเศร้า ก่อนจะก้มหน้าลงกับพื้น....นั่นสินะ อิจิโกะคงจะไม่สนใจเขาอีกแล้ว
บ้านของอิจิโกะ.....
ร่างสูงนอนอยู่บนโซฟา ดูทีวีอย่างใจลอย มือกดปุ่มเปลี่ยนช่องไปช่องแล้วช่องเล่า คารินที่อ่านหนังสือการ์ตูนอยู่มองอิจิโกะอย่างรำคาญ ส่วนยูซึที่กำลังทำความสะอาดก็มองพี่ชายอย่างเห็นใจ
"ปัดโธ่เว้ย!!"
เฟี้ยว~โป๊ก!!
"โอ๊ย!!"
"ว้ายพี่ค่ะ!!"ยูซึร้องอย่างตกใจเมื่อหนังสือการ์ตูนเล่มหนาในมือของคารินกระแทกเข้าเต็มหน้าของอิจิโกะจนอิจิโกหน้าหงาย
"อะไรฟ่ะ!!"
"ไอ้คนงี่เง่า!!"
"หา??=[]=??"
"-_-^ งี่เง่า!! -[]-^ ปัญญาอ่อน!! น่าสมเพช!! ไปตายซะ!!"
"อะไรนะ!! =[]=^!!"
"ถ้าไม่อยากให้เขาไปก็ไปตามเขากลับมาสิ!! ถ้ารักขาเชอบเขาก็ไปบอกเขาสิ!! จะมานั่งเปลี่ยนช่องทีวีทำเพื่อ!! -[]-^ มัวแต่เหม่อลอยอย่างกับคนไร้สติ คิดว่าตัวเองเป็นใคร!! เป็นพระเอกหนังน้ำเน่าหลังข่าวที่ทำตัวดีปล่อยให้นางเอกไปตามทางที่คิดว่าถูกว่าควรหรือไง!! โถ ไอ้พี่ชายโง่!! >[]<"
อิจิโกะอึ้งกับคำพูดของน้องสาวที่พ่นออกมาเป็นชุด
"นั่นสิค่ะพี่อิจิโกะ!"ยูซึพูดบ้าง "ไปตามพี่อุริวกลับมาเถอะค่ะ"
"แต่..."
"ไปตอนนี้ยังทันนะลูก"
"พ่อ!"อิจิโกะมองพ่อที่ยืนยิ้มแฉ่งมือถือกุญแจรถยนต์
"นั่นสิ ไปตามอุริวกลับมาเถอะว่ะ"เร็นจิโผล่เข้ามาทางหน้าต่างพร้อมกับแช้ด
"ตอนนี้ยังทันนะอิจิโกะ"แช้ดเอ่ย
"พวกนาย!!"
อุริวนั่งนิ่ง ทำหน้าเศร้าก้มหน้าลงมองพื้น ริวเค็นมองลูกชายอย่างครุ่นคิด....เขากำลังทำอะไรอยู่.....
"อุริว...."
"ครับ?"
"พ่อขอโทษนะ"
"เอ๋??"
"พ่อขอโทษที่พ่อไม่เคยเป็นพ่อที่ดีเลยสักครั้ง พ่อขอโทษที่ไม่เคยดูแลลูกเลย เอาแต่บังคับให้ลูกทำในสิ่งพ่ออยากให้ทำ โดยที่พ่อไม่เคยถามลูกเลยว่าลูกต้องการหรือเปล่า และพ่อก็ไม่เคยรู้เลยสักครั้งว่าลูกต้องการอะไร"
"พ่อครับ....."
"พ่ออยากแก้ไขตัวเอง พ่ออยากให้ลูกมีความสุข จึงอยากมอบชีวิตดีๆและสิ่งๆดีๆให้ลูก แต่พ่อก็เพิ่งตระหนักได้ว่า สิ่งดีๆที่พ่อให้ อาจทำให้ลูกต้องเจ็บปวด พ่ออยากขอโทษและขอแก้ตัวในสิ่งที่พ่อได้ทำลงไป"
"พ่อหมายความว่ายังไงครับ"
"พ่ออยากจะถามลูก และให้ลูกตอบตามตรง....ลูกอยากไปอังกฤษหรือเปล่า...."
"พ่อ!"
"ถ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไร ถ้ามันเป็นสิ่งที่ลูกต้องการ"ริวเค็นยิ้มน้อย ๆ
"พ่อครับ...."อุริวยิ้มอย่างดีใจ
ขณะเดียวกันอิจิโกะวิ่งเข้ามาในสนามบิน ก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตูผู้โดยสารขาออก ตามด้วยคารินและยูซึ เร็นจิ แช้ดและอิชชิน
อิจโกะมองไปรอบ ๆ บริเวณ ก่อนจะเห็นอุริวและริวเค็นนั่งอยู่ไม่ไกล ทั้งสองลุกขึ้นยืน มือเรียวของอุริวจับที่กระเป๋าเดินทาง อิจิโกะตกใจกลัวร่างบางจะไปแล้ว
"อุริว!!"
สองพ่อลูกหน้าหวานสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปตามเสียงเห็นอิจิโกะและทุกคนอยู่ไม่ไกล
"อิจิโกะ!!"อุริวร้องอย่างดีใจ ก่อนจะหันมามองพ่อ
ริวเค็นยิ้ม "ลูกเลือกแล้วนิ"
อุริวยิ้มก่อนจะวิ่งไปหาอิจิโกะ ก่อนจะโถมตัวเข้าหากอดร่างสูงแน่น อิจิโกะเบิกตาโตอย่างตกใจ หน้าแดงเล็กน้อยด้วยความอายและทั้งสองคนก็ต้องหงายหลังล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ โดยมีอิจิโกะนั่งอยู่บนพื้นและอุริวนั่งอยู่บนตักของร่างสูง
"ดีใจจังที่นายมา!!"อุริวกอดคอร่างสูงแน่น
อิจิโกะหน้าแดงน้อย ๆ ยิ้มอย่างพอใจ "จริงอ่ะ"
อุริวหน้าแดงก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ
อิจิโกะยิ้มกว้าง "ฉันก็ดีใจที่นายยังไม่ไป เพราะฉันมาที่นี่ เพราะอยากจะมาบอกนาย....ฉันอยากจะบอกว่า...เอ่อ...อยากบอกว่า...."
"ว่า??"
"ฉันไม่อยากให้นายไป...."อิจิโกะตัดสินใจพูดในที่สุด"ฉันไม่อยากให้นายไป อยู่กับฉันได้มั๊ย เพราะถ้านายไป ฉันคงจะคิดถึงนายจนบ้าตายแน่ ๆ และฉัน....ฉันรักนายนะ"
อุริวหน้าร้องฉ่าก่อนจะก้มหน้าอย่างเก้อเขิน
"แล้วนายละ คิดยังไงกับฉัน"
อุริวไม่ตอบแต่.....จุ๊บ!
ทั้งสองหน้าแดงแปร๊ดอย่างเก้อเขินก่อนจะรีบหันไปมองคนละทางอย่างเขินอาย แต่กลับพบกับสายตามากมายที่มองพวกเขาอยู่
"เพราะนายแท้ๆเลยเชียว!"อุริวว่า
"ก็นายกระโดดกอดฉันเองนะ"อิจิโกะเอ่ยยิ้ม ๆ ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะอย่างมีความสุข มือจับกันแน่น ทีนี้กำแพงที่อยู่ระหว่างทั้งสองก้หายไปแล้ว ปีนข้ามไม่ได้ พังไม่ได้ ก็เดินอ้มกำแพงมาหากันจนได้ละนะ!!
THE END
พวกทาโอะจะขอโทษอุริวแต่กลับหาไม่เจอเพราะอุริวไม่มา จึงไปขอขมาอิจิโกะแทน แต่ร่างสูงไม่รับ แต่พาพวกมันทั้งหมดไปถึงหน้าบ้านของอุริวและให้ร้องคำว่า 'ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว' ดังอยู่นานจนเสียงแหบแห้งไปหมดทั้งก๊ก
อุริวและริวเค็นที่เฝ้ามองอยู่ในบ้านมองอย่างแปลกใจ อุริวยิ้มน้อยๆที่เห็นร่างสูงทำเพื่อเขาขนาดนี้ ขณะที่ริวเค็นยิ่งคิดหนักเมื่อเห็นรอยยิ้มของลูกชาย.....
..........วันอาทิตย์ อุริวไปอังกฤษ..........
อุริวยืนอยู่กับพ่อท่ามกลางผู้คนมากมายในสนามบิน พลางมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะอย่างกระวนกระวาย มองหาร่างสูง หวังอยากให้มาเหลือเกิน
"อุริว ไปนั่งก่อนเถอะเดี๋ยวรออีกแป๊ปหนึ่งก็ได้เวลาแล้ว"
"ครับ"ตอบรับเสียงเศร้า ก่อนจะก้มหน้าลงกับพื้น....นั่นสินะ อิจิโกะคงจะไม่สนใจเขาอีกแล้ว
บ้านของอิจิโกะ.....
ร่างสูงนอนอยู่บนโซฟา ดูทีวีอย่างใจลอย มือกดปุ่มเปลี่ยนช่องไปช่องแล้วช่องเล่า คารินที่อ่านหนังสือการ์ตูนอยู่มองอิจิโกะอย่างรำคาญ ส่วนยูซึที่กำลังทำความสะอาดก็มองพี่ชายอย่างเห็นใจ
"ปัดโธ่เว้ย!!"
เฟี้ยว~โป๊ก!!
"โอ๊ย!!"
"ว้ายพี่ค่ะ!!"ยูซึร้องอย่างตกใจเมื่อหนังสือการ์ตูนเล่มหนาในมือของคารินกระแทกเข้าเต็มหน้าของอิจิโกะจนอิจิโกหน้าหงาย
"อะไรฟ่ะ!!"
"ไอ้คนงี่เง่า!!"
"หา??=[]=??"
"-_-^ งี่เง่า!! -[]-^ ปัญญาอ่อน!! น่าสมเพช!! ไปตายซะ!!"
"อะไรนะ!! =[]=^!!"
"ถ้าไม่อยากให้เขาไปก็ไปตามเขากลับมาสิ!! ถ้ารักขาเชอบเขาก็ไปบอกเขาสิ!! จะมานั่งเปลี่ยนช่องทีวีทำเพื่อ!! -[]-^ มัวแต่เหม่อลอยอย่างกับคนไร้สติ คิดว่าตัวเองเป็นใคร!! เป็นพระเอกหนังน้ำเน่าหลังข่าวที่ทำตัวดีปล่อยให้นางเอกไปตามทางที่คิดว่าถูกว่าควรหรือไง!! โถ ไอ้พี่ชายโง่!! >[]<"
อิจิโกะอึ้งกับคำพูดของน้องสาวที่พ่นออกมาเป็นชุด
"นั่นสิค่ะพี่อิจิโกะ!"ยูซึพูดบ้าง "ไปตามพี่อุริวกลับมาเถอะค่ะ"
"แต่..."
"ไปตอนนี้ยังทันนะลูก"
"พ่อ!"อิจิโกะมองพ่อที่ยืนยิ้มแฉ่งมือถือกุญแจรถยนต์
"นั่นสิ ไปตามอุริวกลับมาเถอะว่ะ"เร็นจิโผล่เข้ามาทางหน้าต่างพร้อมกับแช้ด
"ตอนนี้ยังทันนะอิจิโกะ"แช้ดเอ่ย
"พวกนาย!!"
อุริวนั่งนิ่ง ทำหน้าเศร้าก้มหน้าลงมองพื้น ริวเค็นมองลูกชายอย่างครุ่นคิด....เขากำลังทำอะไรอยู่.....
"อุริว...."
"ครับ?"
"พ่อขอโทษนะ"
"เอ๋??"
"พ่อขอโทษที่พ่อไม่เคยเป็นพ่อที่ดีเลยสักครั้ง พ่อขอโทษที่ไม่เคยดูแลลูกเลย เอาแต่บังคับให้ลูกทำในสิ่งพ่ออยากให้ทำ โดยที่พ่อไม่เคยถามลูกเลยว่าลูกต้องการหรือเปล่า และพ่อก็ไม่เคยรู้เลยสักครั้งว่าลูกต้องการอะไร"
"พ่อครับ....."
"พ่ออยากแก้ไขตัวเอง พ่ออยากให้ลูกมีความสุข จึงอยากมอบชีวิตดีๆและสิ่งๆดีๆให้ลูก แต่พ่อก็เพิ่งตระหนักได้ว่า สิ่งดีๆที่พ่อให้ อาจทำให้ลูกต้องเจ็บปวด พ่ออยากขอโทษและขอแก้ตัวในสิ่งที่พ่อได้ทำลงไป"
"พ่อหมายความว่ายังไงครับ"
"พ่ออยากจะถามลูก และให้ลูกตอบตามตรง....ลูกอยากไปอังกฤษหรือเปล่า...."
"พ่อ!"
"ถ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไร ถ้ามันเป็นสิ่งที่ลูกต้องการ"ริวเค็นยิ้มน้อย ๆ
"พ่อครับ...."อุริวยิ้มอย่างดีใจ
ขณะเดียวกันอิจิโกะวิ่งเข้ามาในสนามบิน ก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตูผู้โดยสารขาออก ตามด้วยคารินและยูซึ เร็นจิ แช้ดและอิชชิน
อิจโกะมองไปรอบ ๆ บริเวณ ก่อนจะเห็นอุริวและริวเค็นนั่งอยู่ไม่ไกล ทั้งสองลุกขึ้นยืน มือเรียวของอุริวจับที่กระเป๋าเดินทาง อิจิโกะตกใจกลัวร่างบางจะไปแล้ว
"อุริว!!"
สองพ่อลูกหน้าหวานสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปตามเสียงเห็นอิจิโกะและทุกคนอยู่ไม่ไกล
"อิจิโกะ!!"อุริวร้องอย่างดีใจ ก่อนจะหันมามองพ่อ
ริวเค็นยิ้ม "ลูกเลือกแล้วนิ"
อุริวยิ้มก่อนจะวิ่งไปหาอิจิโกะ ก่อนจะโถมตัวเข้าหากอดร่างสูงแน่น อิจิโกะเบิกตาโตอย่างตกใจ หน้าแดงเล็กน้อยด้วยความอายและทั้งสองคนก็ต้องหงายหลังล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ โดยมีอิจิโกะนั่งอยู่บนพื้นและอุริวนั่งอยู่บนตักของร่างสูง
"ดีใจจังที่นายมา!!"อุริวกอดคอร่างสูงแน่น
อิจิโกะหน้าแดงน้อย ๆ ยิ้มอย่างพอใจ "จริงอ่ะ"
อุริวหน้าแดงก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ
อิจิโกะยิ้มกว้าง "ฉันก็ดีใจที่นายยังไม่ไป เพราะฉันมาที่นี่ เพราะอยากจะมาบอกนาย....ฉันอยากจะบอกว่า...เอ่อ...อยากบอกว่า...."
"ว่า??"
"ฉันไม่อยากให้นายไป...."อิจิโกะตัดสินใจพูดในที่สุด"ฉันไม่อยากให้นายไป อยู่กับฉันได้มั๊ย เพราะถ้านายไป ฉันคงจะคิดถึงนายจนบ้าตายแน่ ๆ และฉัน....ฉันรักนายนะ"
อุริวหน้าร้องฉ่าก่อนจะก้มหน้าอย่างเก้อเขิน
"แล้วนายละ คิดยังไงกับฉัน"
อุริวไม่ตอบแต่.....จุ๊บ!
ทั้งสองหน้าแดงแปร๊ดอย่างเก้อเขินก่อนจะรีบหันไปมองคนละทางอย่างเขินอาย แต่กลับพบกับสายตามากมายที่มองพวกเขาอยู่
"เพราะนายแท้ๆเลยเชียว!"อุริวว่า
"ก็นายกระโดดกอดฉันเองนะ"อิจิโกะเอ่ยยิ้ม ๆ ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะอย่างมีความสุข มือจับกันแน่น ทีนี้กำแพงที่อยู่ระหว่างทั้งสองก้หายไปแล้ว ปีนข้ามไม่ได้ พังไม่ได้ ก็เดินอ้มกำแพงมาหากันจนได้ละนะ!!
THE END
No comments:
Post a Comment