บัดซบที่สุด!!
ตึง!!
ซันจิ พ่อครัวแห่งเรือเธาส์ซั่น ซันนี่ (ถูกมั๊ยเนี่ย ชื่อเรือใหม่อ่ะ) ทุบโต๊ะด้วยแรงแห่งอารมณ์ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหลังเค้าท์เตอร์ตัวใหญ่สุดหรู มือกุมขมับ กัดฟันอย่างเคร่งเครียด
"ให้ตาย...ให้ตายชักสิฟ่ะ!!"
ร่างบางกว่าหน้าแดงก่อนจะรีบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ ไปมา อยากจะร้องให้ลั่นโลก แต่ถ้าทำแบบนั้น....ไม่ได้ ๆ!! เขาต้องไม่ให้ใครรู้เด็กขาด ไม่มีทาง!!
"บัดซบ...." เอ่ยพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์
"อะไรเหรอที่มันบัดซบสำหรับนายน่ะ" เสียงทุ้มแข็งห้วนคุ้นหูดังขึ้น เมื่อร่างบางเงยหน้าขึ้น ก้อเด้งตัวยืนกระทันหัน ใบหน้าตื่นตกใจ พร้อมกับแดงเรื่อ อีกทั้งยังเหงื่อตก
"แก!!"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนักดาบยอดฝีมือ โรโรโนอา โซโล พลางจับจ้องร่างบางกว่า
"หึหึหึ เป็นอะไรไปเสียละ.....เสียแรงมากไปเรอะ!"
"หุบปากไปเลยนะเจ้าหัวเขียว!!" ร่างบางตวาดลั่น หน้าแดงซ่ายยิ่งกว่าเดิม
โซโลยังยิ้มไม่หุบ รอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะกว้างมากขึ้นอีกต่างหาก "เมื่อคืนสนุกดีนะ"
"อึก!" ซันจิสะอึกกึก ก่อนจะกัดฟันกรอด จ้องร่างสูงเขม็ง "ถ้าแกเอาไปบอกใครละก็...."
"แล้วจะทำไม" ร่างสูงไม่หยีระ
"แก!!"
"หึหึหึ เอาเถอะน่า มันไม่ใช่เรื่องน่าอายขนาดนั้นหรอก นามิต้องเข้าใจแน่....เนอะ" โซโลเอ่ยยิ้มกริ่ม ตั้งท่าจะเดินออกไปข้างนอก ซันจิรีบข้ามเคาท์เตอร์มาดึงแขนร่างสูงไว้ทันที
"ห้ามบอกใครนะ! ห้ามบอกใครทั้งนั้น!!"
"มีอะไรแลกเปลี่ยนมั๊ยละ" โซโลยื่นข้อเสนอ "มาแลกเปลี่ยนกันมั๊ย....ถ้านายไม่อยากให้บอก ฉันก็จะไม่บอกใคร แต่ต้องแลกกับ....ตัวนายนะ"
ซันจิหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะกำหมัดแน่น "ไม่มีทาง!!"
"ก็ตามใจ"
โซโลสะบัดแขนก่อนจะเดินออกไปจากเรือ ซันจิอยากจะเอาดาบของร่างสูงมาตัดคอมันให้ได้จริง ๆ!! แต่ก็ทำไม่ได้ เขาจะทำยังไงดี!
"เฮ้พวก!! มีเรื่องสนุก ๆ จะเล่าให้ฟัง" เสียงของโซโลดังเข้ามาในห้องครัว
ซันจิสะดุ้ง เบิกตาโต เหงื่อตก หน้าซีด ก่อนจะกัดฟันแน่น รีบเดินออกจากห้องครัวทันที
"มีเรื่องอะไรสนุก ๆ เหรอโซโล" เสียงของลูฟี่ดังขึ้น
"นั่นสิ หวังว่าคงเป็นเรื่องดี ๆ มีสาระนะ" นามิเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย
"แน่นอน!" โซโลยิ้มกริ่ม
"ยิ้มแบบนั้นมันเรื่องสนุกจริง ๆ สินะ"โรบินสังเกต
"อา...จะว่าอย่างนั้นก็ได้" โซโลยังคงยิ้มไม่หุบ
"เรื่องอะไรละ" อุซปถาม
"คือ...เรื่องมันมีอยู่ว่า..."
"โซโล!!"
แอ่ก!!
โครม!!
ร่างสูงกระเด็นกลิ้งไปตามพื้นเรือ ก่อนจะหน้าคะมำ กัดฟันกรอด หันไปมองคนที่ถีบเขาเต็ม ๆ แถมเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่องอีกต่างหาก
"นี่แก!!"
"ก็ได้!!"
"หา!?" โซโลงงงวย
"ข้อตกลงนั่น ฉันรับก็ได้!!" ร่างบางเอ่ย กัดฟันแน่น ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะยอมรับเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ได้
"อะไรกันน่ะ!?"นามิอุทาน "ข้อตกลงอะไรกัน??"
"ไม่มีอะไรหรอกครับคุณนามิ!" ซันจิเอ่ยยิ้มเสียงหวาน "เรื่องของลูกผู้ชายน่ะครับ"
"ก็ได้....ตามนั้นเลย" โซโลเอ่ยยิ้มกริ่ม ซันจิกำหมัดแน่น ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้งอย่างเงียบเชียบ พยายามสกัดกั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ให้คนอื่นสงสัยไปมากกว่านี้
"เฮ้ ๆ อะไรกันฟ่ะเนี่ย" แฟรงกี้งงงวย
"แล้วมีเรื่องอะไรจะบอกเหรอโซโล" ช็อปเปอร์ถาม ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว
"อืม....เปล่าหรอก...เรื่องมันมีอยู่ว่า...ข้าวมื้อค่ำจะกินอะไรกันดี"
"ไอ้บ้าเอ๊ย!!" ทุกคนแหกปากด่าเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตนอย่างเบื่อหน่าย ทิ้งให้โซโลอยู่คนเดียวอีกครั้ง
"หึหึหึ" ร่างสูงยิ้มกริ่ม ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในครัวอย่างคนอารมณ์ดี
....................
ซันจิกัดฟันแน่น ทุบโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ "ให้ตายสิ! ให้ได้อย่างนี้สิวะ!!" เขาสบถ ก่อนจะถอนหายใจหนัก ถ้าเมื่อคืน....เมื่อคืน...ถ้าเขาไม่....
"อ๊าก!! บัดซบที่สุด!!"
เมื่อคืน....เขาดัน...ไปทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นได้ยังไง!!
.....เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?.....จะขอเล่าย้อนสักเล็กน้อย.....
เมื่อคืน ก็เป็นอีกวันที่ทุกคนต่างครื้นเครงเฮฮาตามประสาคนชอบสนุก ดื่มเบียร์ ฉลองโดยไร้เหตุผล เพียงแค่อยากจะสนุกเท่านั้น แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด ซันจิดื่มมากไปหน่อยเพราะเคลิ้มไปกับบรรยากาศแห่งความสนุกสนาน
แล้วสุดท้าย.....พอตื่นเช้ามาในห้องชมปลา (เขาเรียกว่าห้องอะไรนะ?) กลับพบว่านอนเปลือยเปล่าอยู่กับเจ้าโซโลแค่สองคน!!
แถมยังเจ็บที่สะโพกมาก ๆ ด้วยอีกต่างหาก!!! แถมมันยังมีน่ามาบอกอีกด้วยว่า 'เอ้อ...เมื่อคืนเมาหนักนะนาย ฉันเลยพาไปนอนที่ห้อง แต่นายดันเมามาก ลากชั้นมาดูปลา แล้วจู่ ๆ ก็เข้ามาจูบฉันซะงั้นก็เลยปล่อยเลยตามเลยว่ะ'
.....ย้อนกลับมายังปัจจุบัน.....
ไอ้บ้าหัวเขียว!!!!
เลยตามเลยเรอะ!! แกทำได้ยังไง!! ไอ้นักดาบบ้าเอ๊ย!!
"อ๊ะ!" ซันจิสะดุ้งโหยง เมื่อแขนใหญ่สองข้างของโซโลท้าวมาจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นข้างหู แผ่นหลังของเขาสัมผัสกับอกแกร่ง
"จะเริ่มตอนไหนดีละ" เสียงทุ้มนั้นกระซิบข้างหู ซันจิผลักโซโลออก ก่อนจะยืนขึ้นจ้องโซโลเขม็ง
"อย่าเข้าใกล้ฉันเชียวนะ!"
"ไหงงั้นละ" ร่างสูงเอ่ย "เดี๋ยวก็ป่าวประกาศให้ทั่วซะหรอก"
"ถ้าแกทำละก็ฉันจะฆ่าแก!!"
"ทำได้เรอะ"
"เออ!!"
"ก่อนจะได้ฆ่าฉัน เรื่องเมื่อคืนคงเป็นที่รู้กันทั่วแล้วละ"
"หนอย!!"
"หึหึหึหึ ว่าง่ายไว้ก่อนดีกว่านะ"
ซันจิกัดฟัน ก่อนจะหันหลังหนีร่างสูง เดินเข้าไปที่หลังเคาท์เตอร์ "เออ! จะตอนไหนก็ได้ แต่ฉันจะต้องทำอาหารก่อน!!"
หมับ!
"งั้นก็ตอนนี้เลยสิ" อ้อมกอดใหญ่ทำให้ร่างบางหน้าแดงซ่าน ซันจิดิ้นรน
"เฮ้ย! ปล่อยนะเฟ้ย!!"
"เสียงดังละก็ คนอื่นจะได้ยินนะ" เป็นคำขู่ที่ทำให้ซันจิเงียบได้จริง ๆ แต่ก็ยังพยายามดิ้นรนออกจาอ้อมกอดใหญ่ให้ได้อยู่ดี
"ปล่อย!" ซันจิเอ่ยเสียงลอดไรฟันอย่างแผ่วเบา
"ถ้าบอกว่าไม่ละ"
"ฉันจะ อ๊ะ!" ร่างบางสะดุ้งโหยง ก่อนจะมองมือใหญ่ที่ซุกซน จับเข้าที่เป้ากางเกงของเขา "นี่แก!! หยุดนะ!!" ซันจิเอ่ยหน้าแดง ก่อนจะหลับตาและกัดฟันแน่นเมื่อร่างสูงบีบที่จุดอ่อนไหวนั้นเบา ๆ "อื้อ!" ซันจิยกมือขึ้นปิดปาก
"อะไรกัน ก็รู้สึกเหมือนกันนิ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา
"อึก! อื้อ!" ซันจิพยายามไม่ร้องออกไป ปิดปากด้วยมือของตน ตัวสั่นน้อย ๆ หน้าแดงซ่าน ยิ่งมือใหญ่เคล้นคลึงเท่าไหร่ ร่างกายเขายิ่งร้อนรุ่ม แรงที่มีมากกลับหดหายไปได้อย่างน่าอัศจรรย์ ขาแทบยืนไม่อยู่
"ไม่ไหวแล้วใช่มั๊ยละ"
ซันจิยังไม่ยอมเปิดปากออก เขาไม่ยอมแพ้แน่
"อย่าฝืนดีกว่าน่า" มือใหญ่เริ่มปลดเข็มขัดของร่างบางออก ซันจิรีบคว้ามือของโซโลเอาไว้ได้ก่อน
"เดี๋ยว! ไม่ใช่ตรงนี้!!"
โซโลยิ้มกริ่ม ซันจิเพิ่งนึกได้ว่าตนได้พูดอะไรบ้า ๆ ออกไปเสียแล้ว อยากจะกัดลิ้นให้ตายตรงนี้เลยจริง ๆ!!
"งั้นที่ไหนละ....คนอื่น ๆ ไม่อยู่หรอกน่า ไม่มีใครได้ยินแน่"
"ไม่! ยังไงก็ไม่มีทาง!!" ซันจิไม่ยอมแพ้
"ดื้อชะมัด" โซโลเอ่ยอย่างระอา ก่อนจะจับร่างบางตรึงไว้กับประตูห้องเก็บเสบียงหลังเคาท์เตอร์ด้วยมือทั้งสองข้าง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว
ซันจิเบิกตาโต พยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ลิ้นร้อนที่ลุกล้ำเข้ามา เหมือนจะดูดเอาเรี่ยวแรงของเขาไปเสียหมด
"อื้อ!...อื้อ!!"
ลิ้นร้อนพันกันไปมา ร่างสูงควานหาความหวานที่เคยลิ้มรสไปแล้วครั้งหนึ่ง เขากระหายมาตลอดที่จะได้ลิ้มรสมันอีกครั้ง....และตอนนี้ก็สมใจเขาแล้ว
"อือ...อืม..." ร่างบางครางในลำคอ หน้าแดงระเรื่อ มิอาจขัดขืนความหวาน ร้อนแรงของร่างสูงได้ ใจเต้นเร็วอย่างประหลาด ขณะที่ยังแปลกใจตัวเองที่ชอบในรสชาติของจูบอันวาบหวิวนี้ "อืม...อื้อ!..." ร่างบางร้องประท้วง เริ่มหายใจไม่ออก โซโลถอนจูบอย่างเสียดาย มองซันจิที่หน้าแดงซ่าน หอบหายใจหนัก หันหน้าหนีร่างสูง ไม่กล้ามองโดยตรง
"จะเริ่มละนะ" โซโลพึมพำ ก่อนจะซุกไซ้ลงบนที่ซอกคอขาว ซันจิครางอย่างเผลอไผล มือใหญ่เลิกเกาะกุม แต่เลื่อนมาที่แผ่นอกเนียนเพื่อปลดกระดุมทีละเม็ด ซันจิเกาะบ่าร่างสูง ครางกับสัมผัสหวิว
"อืม...อา..."
ร่างสูงสร้างรอยรักประทับตราเอาไว้ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่แผงอกเรียบเปลือยเปล่า ขบเม้มหยอกล้อที่ยอดกุหลาบงาม ร่างบางครางเสียงหวาน
"อ๊า....โซโล....อืม...."
มือใหญ่เริ่มซุกซน ปลดเข็มขัดของร่างบางออก เพื่อทำการสุดท้าย
"อา...อือ..."
เสียงครางหวานหระตุ้นอารมณ์ให้โซโลเริ่งรีบ แต่แล้ว...
ผ่าง!!
"กินข้าว!!"
!!!
อั่ก!!
โครม!!
ร่างของนักดาบประจำเรืออัดเข้าที่ผนังห้องครัวเต็ม ๆ ลูฟี่ อุซปและช็อปเปอร์หันมามองโซโลอย่างตกใจ
"เฮ้ยโซโล! ไหงโดนอัดกระเด็นแบบนั้นอ่ะ!!"
ทั้งสามหันไปมองของที่อัดโซโลซะกระเด็น....ซันจิที่หน้าแดงซ่าน โชคดีที่รีบสวมเสื้อผ้าได้ทัน แต่ก็ดูไม่เรียบร้อยเหมือนตอนแรกอยู่ดี
"พะ พวกนายเข้ามาทำไมเหรอ" ร่างบางหันไปถามตะกุกตะกัก
"ก็กินข้าวไง" ลูฟี่เอ่ย มองทั้งสองสลบไปมาอย่างสงสัย งงงวย
ซันจิหันไปมองนาฬิกาในห้องครัว "จริงด้วยสินะ เอ่อ...พวกนาย ออกไปจับปลาให้ก่อนได้มั๊ย ฉันยังไม่ได้ทำอาหารให้เลย รออีกแป็ปนะ"
"หวา! แย่สิเนี่ย" ลูฟี่บ่นอุบ
อุซปมองซันจิ ก่อนจะสังเกตได้ที่รอยช้ำที่คอของซันจิ และหันมามองโซโลที่ยืนขึ้นโซเซ ก่อนจะจ้องพวกเขาเขม็ง แม้อุซปจะโง่ในบางเรื่อง แต่เรื่องแบบนี้เขาไม่โง่แน่
"เอ่อ...ฉันมาผิดเวลาใช่มั๊ยเนี่ยโซโล" อุซปเอ่ยเหงื่อตก
"เออ!!" โซโลตอบเสียงเข้ม
"นั่นสินะ งั้นเดี๋ยวฉันจะออกไปตกปลาให้ก็แล้วกันนะซันจิ" อุซปยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะรีบลากลูฟี่กับช็อปเปอร์ที่งงงวยออกไปทันที
ซันจิถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะจ้องโซโลเขม็ง "อย่าเข้ามาใกล้อีกเชียวนะไอ้หัวเขียวบ้า!!"
"ยังไม่เสร็จนิ" โซโลว่า
"ฉันไม่สน!! จะทำครัว ออกไปได้แล้ว!!"
"ฉันก็ไม่สนเหมือนกัน" ร่างสูงข้ามเคาท์เตอร์เข้ามาใกล้ร่างบางอีก ซันจิถอยหลังชิดตู้เย็น มองโซโลอย่างหวาด ๆ "มาต่อกันให้จบดีกว่า" ใบหน้าของร่างสูงยื่นเข้ามาใกล้
"วันนี้มีอะไรให้ทานมั้งละซันจิ!!"
แอ่ก!!
โครม!!!
นามิ โรบิน แฟรงกี้ มองร่างของโซโลที่โดนอัดกระแทกเข้ากับผนังครัว ก่อนจะทรุดลงไปกองกับพื้น เอ่ยสบถอย่างไม่สบอารมณ์ มองทั้งสามเขม็งด้วยจิตอาฆาตกว่าเดิม
"อะ เอ่อ...ขอโทษนะครับคุณนามิ พวกลูฟี่ไปหาปลาอยู่น่ะครับ พอได้ปลาแล้วผมจะรีบทำให้ทันทีเลยนะครับ"
"เอ๋? ปกติเห็นทำเสร็จก่อนเวลาเสมอนิ" นามิเอ่ยอย่างแปลกใจ
"ไปเอาปลาในตู้ก็ได้นิ" แฟรงกี้ว่า
"อืม...." โรบินสังเกต ก่อนจะเข้าใจ ยิ้มน้อย ๆ สะกิดให้แฟรงกี้มองตาม ก่อนทั้งคู่จะเข้าใจ
"คงติดธุระบางอย่างสินะ" โรบินเอ่ยยิ้ม ๆ
"ปลาในตู้คงหมดแล้วสินะ ถึงตกให้พวกลูฟี่ไปตก งั้นฉันไปช่วยดีกว่า" แฟรงกี้เดินจากไปก่อน
"งั้น ฉันกับนามิจะไปอ่านหนังสือรอนะ" โรบินพานามิออกไปจากห้องครัว ทิ้งให้ซันจิอยู่กับโซโลอีกครั้ง
ไอหยา! ต้องรู้กันแล้วแน่ ๆ เลย!! ซันจิคิดอย่างตกใจ
"เพราะแกแท้ ๆ เชียว" ซันจิหันไปว่าร่างสูงที่ยืนขึ้นได้อีกครั้ง
"ให้ตายสิ" โซโลสบถ "จะต่อมั๊ยละ" มันยังมีหน้ามา....=_=^
"ไม่!! ออกไปไกล ๆ เลยนะเจ้าบ้า!!"
แล้วร่างของโซโลก่อนจะกระเด็นออกมาจากครัว ตกลงไปในทะเลด้วยแรงเตะของซันจิ
"ว้าก!! โซโลตกน้ำ!!"ช็อปเปอร์ร้องลั่น
"ให้ตายดิ" อุซปเหงื่อตก
"นายกระเด็นออกมาจากครัวได้ยังไง!!" ลูฟี่อุทานอย่างตกตะลึง
"รีบ ๆ ลงไปช่วยกันสิย่ะ!!" นามิโวย
"ให้ตาย...ต้องซ่อมผนังห้องครัวซะแล้ว" แฟรงกี้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"หึหึหึ เขินกันรุนแรงจริง" โรบินยิ้มน้อย ๆ
"ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้านายไม่รอดแน่!" โซโลพึพำ ก่อนจะไต่เชือกขึ้นเรือ
แล้วก็ได้แต่รอว่าวันไหนซันจิจะเสร็จโซโลอีกครั้ง!!
"ไม่มีทางเฟ้ย!!" >>> เจ้าตัวเขายืนยันอ่ะนะ =_=
THE END
ตึง!!
ซันจิ พ่อครัวแห่งเรือเธาส์ซั่น ซันนี่ (ถูกมั๊ยเนี่ย ชื่อเรือใหม่อ่ะ) ทุบโต๊ะด้วยแรงแห่งอารมณ์ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหลังเค้าท์เตอร์ตัวใหญ่สุดหรู มือกุมขมับ กัดฟันอย่างเคร่งเครียด
"ให้ตาย...ให้ตายชักสิฟ่ะ!!"
ร่างบางกว่าหน้าแดงก่อนจะรีบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ ไปมา อยากจะร้องให้ลั่นโลก แต่ถ้าทำแบบนั้น....ไม่ได้ ๆ!! เขาต้องไม่ให้ใครรู้เด็กขาด ไม่มีทาง!!
"บัดซบ...." เอ่ยพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์
"อะไรเหรอที่มันบัดซบสำหรับนายน่ะ" เสียงทุ้มแข็งห้วนคุ้นหูดังขึ้น เมื่อร่างบางเงยหน้าขึ้น ก้อเด้งตัวยืนกระทันหัน ใบหน้าตื่นตกใจ พร้อมกับแดงเรื่อ อีกทั้งยังเหงื่อตก
"แก!!"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนักดาบยอดฝีมือ โรโรโนอา โซโล พลางจับจ้องร่างบางกว่า
"หึหึหึ เป็นอะไรไปเสียละ.....เสียแรงมากไปเรอะ!"
"หุบปากไปเลยนะเจ้าหัวเขียว!!" ร่างบางตวาดลั่น หน้าแดงซ่ายยิ่งกว่าเดิม
โซโลยังยิ้มไม่หุบ รอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะกว้างมากขึ้นอีกต่างหาก "เมื่อคืนสนุกดีนะ"
"อึก!" ซันจิสะอึกกึก ก่อนจะกัดฟันกรอด จ้องร่างสูงเขม็ง "ถ้าแกเอาไปบอกใครละก็...."
"แล้วจะทำไม" ร่างสูงไม่หยีระ
"แก!!"
"หึหึหึ เอาเถอะน่า มันไม่ใช่เรื่องน่าอายขนาดนั้นหรอก นามิต้องเข้าใจแน่....เนอะ" โซโลเอ่ยยิ้มกริ่ม ตั้งท่าจะเดินออกไปข้างนอก ซันจิรีบข้ามเคาท์เตอร์มาดึงแขนร่างสูงไว้ทันที
"ห้ามบอกใครนะ! ห้ามบอกใครทั้งนั้น!!"
"มีอะไรแลกเปลี่ยนมั๊ยละ" โซโลยื่นข้อเสนอ "มาแลกเปลี่ยนกันมั๊ย....ถ้านายไม่อยากให้บอก ฉันก็จะไม่บอกใคร แต่ต้องแลกกับ....ตัวนายนะ"
ซันจิหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะกำหมัดแน่น "ไม่มีทาง!!"
"ก็ตามใจ"
โซโลสะบัดแขนก่อนจะเดินออกไปจากเรือ ซันจิอยากจะเอาดาบของร่างสูงมาตัดคอมันให้ได้จริง ๆ!! แต่ก็ทำไม่ได้ เขาจะทำยังไงดี!
"เฮ้พวก!! มีเรื่องสนุก ๆ จะเล่าให้ฟัง" เสียงของโซโลดังเข้ามาในห้องครัว
ซันจิสะดุ้ง เบิกตาโต เหงื่อตก หน้าซีด ก่อนจะกัดฟันแน่น รีบเดินออกจากห้องครัวทันที
"มีเรื่องอะไรสนุก ๆ เหรอโซโล" เสียงของลูฟี่ดังขึ้น
"นั่นสิ หวังว่าคงเป็นเรื่องดี ๆ มีสาระนะ" นามิเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย
"แน่นอน!" โซโลยิ้มกริ่ม
"ยิ้มแบบนั้นมันเรื่องสนุกจริง ๆ สินะ"โรบินสังเกต
"อา...จะว่าอย่างนั้นก็ได้" โซโลยังคงยิ้มไม่หุบ
"เรื่องอะไรละ" อุซปถาม
"คือ...เรื่องมันมีอยู่ว่า..."
"โซโล!!"
แอ่ก!!
โครม!!
ร่างสูงกระเด็นกลิ้งไปตามพื้นเรือ ก่อนจะหน้าคะมำ กัดฟันกรอด หันไปมองคนที่ถีบเขาเต็ม ๆ แถมเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่องอีกต่างหาก
"นี่แก!!"
"ก็ได้!!"
"หา!?" โซโลงงงวย
"ข้อตกลงนั่น ฉันรับก็ได้!!" ร่างบางเอ่ย กัดฟันแน่น ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะยอมรับเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ได้
"อะไรกันน่ะ!?"นามิอุทาน "ข้อตกลงอะไรกัน??"
"ไม่มีอะไรหรอกครับคุณนามิ!" ซันจิเอ่ยยิ้มเสียงหวาน "เรื่องของลูกผู้ชายน่ะครับ"
"ก็ได้....ตามนั้นเลย" โซโลเอ่ยยิ้มกริ่ม ซันจิกำหมัดแน่น ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้งอย่างเงียบเชียบ พยายามสกัดกั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ให้คนอื่นสงสัยไปมากกว่านี้
"เฮ้ ๆ อะไรกันฟ่ะเนี่ย" แฟรงกี้งงงวย
"แล้วมีเรื่องอะไรจะบอกเหรอโซโล" ช็อปเปอร์ถาม ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว
"อืม....เปล่าหรอก...เรื่องมันมีอยู่ว่า...ข้าวมื้อค่ำจะกินอะไรกันดี"
"ไอ้บ้าเอ๊ย!!" ทุกคนแหกปากด่าเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตนอย่างเบื่อหน่าย ทิ้งให้โซโลอยู่คนเดียวอีกครั้ง
"หึหึหึ" ร่างสูงยิ้มกริ่ม ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในครัวอย่างคนอารมณ์ดี
....................
ซันจิกัดฟันแน่น ทุบโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ "ให้ตายสิ! ให้ได้อย่างนี้สิวะ!!" เขาสบถ ก่อนจะถอนหายใจหนัก ถ้าเมื่อคืน....เมื่อคืน...ถ้าเขาไม่....
"อ๊าก!! บัดซบที่สุด!!"
เมื่อคืน....เขาดัน...ไปทำเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นได้ยังไง!!
.....เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?.....จะขอเล่าย้อนสักเล็กน้อย.....
เมื่อคืน ก็เป็นอีกวันที่ทุกคนต่างครื้นเครงเฮฮาตามประสาคนชอบสนุก ดื่มเบียร์ ฉลองโดยไร้เหตุผล เพียงแค่อยากจะสนุกเท่านั้น แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด ซันจิดื่มมากไปหน่อยเพราะเคลิ้มไปกับบรรยากาศแห่งความสนุกสนาน
แล้วสุดท้าย.....พอตื่นเช้ามาในห้องชมปลา (เขาเรียกว่าห้องอะไรนะ?) กลับพบว่านอนเปลือยเปล่าอยู่กับเจ้าโซโลแค่สองคน!!
แถมยังเจ็บที่สะโพกมาก ๆ ด้วยอีกต่างหาก!!! แถมมันยังมีน่ามาบอกอีกด้วยว่า 'เอ้อ...เมื่อคืนเมาหนักนะนาย ฉันเลยพาไปนอนที่ห้อง แต่นายดันเมามาก ลากชั้นมาดูปลา แล้วจู่ ๆ ก็เข้ามาจูบฉันซะงั้นก็เลยปล่อยเลยตามเลยว่ะ'
.....ย้อนกลับมายังปัจจุบัน.....
ไอ้บ้าหัวเขียว!!!!
เลยตามเลยเรอะ!! แกทำได้ยังไง!! ไอ้นักดาบบ้าเอ๊ย!!
"อ๊ะ!" ซันจิสะดุ้งโหยง เมื่อแขนใหญ่สองข้างของโซโลท้าวมาจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นข้างหู แผ่นหลังของเขาสัมผัสกับอกแกร่ง
"จะเริ่มตอนไหนดีละ" เสียงทุ้มนั้นกระซิบข้างหู ซันจิผลักโซโลออก ก่อนจะยืนขึ้นจ้องโซโลเขม็ง
"อย่าเข้าใกล้ฉันเชียวนะ!"
"ไหงงั้นละ" ร่างสูงเอ่ย "เดี๋ยวก็ป่าวประกาศให้ทั่วซะหรอก"
"ถ้าแกทำละก็ฉันจะฆ่าแก!!"
"ทำได้เรอะ"
"เออ!!"
"ก่อนจะได้ฆ่าฉัน เรื่องเมื่อคืนคงเป็นที่รู้กันทั่วแล้วละ"
"หนอย!!"
"หึหึหึหึ ว่าง่ายไว้ก่อนดีกว่านะ"
ซันจิกัดฟัน ก่อนจะหันหลังหนีร่างสูง เดินเข้าไปที่หลังเคาท์เตอร์ "เออ! จะตอนไหนก็ได้ แต่ฉันจะต้องทำอาหารก่อน!!"
หมับ!
"งั้นก็ตอนนี้เลยสิ" อ้อมกอดใหญ่ทำให้ร่างบางหน้าแดงซ่าน ซันจิดิ้นรน
"เฮ้ย! ปล่อยนะเฟ้ย!!"
"เสียงดังละก็ คนอื่นจะได้ยินนะ" เป็นคำขู่ที่ทำให้ซันจิเงียบได้จริง ๆ แต่ก็ยังพยายามดิ้นรนออกจาอ้อมกอดใหญ่ให้ได้อยู่ดี
"ปล่อย!" ซันจิเอ่ยเสียงลอดไรฟันอย่างแผ่วเบา
"ถ้าบอกว่าไม่ละ"
"ฉันจะ อ๊ะ!" ร่างบางสะดุ้งโหยง ก่อนจะมองมือใหญ่ที่ซุกซน จับเข้าที่เป้ากางเกงของเขา "นี่แก!! หยุดนะ!!" ซันจิเอ่ยหน้าแดง ก่อนจะหลับตาและกัดฟันแน่นเมื่อร่างสูงบีบที่จุดอ่อนไหวนั้นเบา ๆ "อื้อ!" ซันจิยกมือขึ้นปิดปาก
"อะไรกัน ก็รู้สึกเหมือนกันนิ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา
"อึก! อื้อ!" ซันจิพยายามไม่ร้องออกไป ปิดปากด้วยมือของตน ตัวสั่นน้อย ๆ หน้าแดงซ่าน ยิ่งมือใหญ่เคล้นคลึงเท่าไหร่ ร่างกายเขายิ่งร้อนรุ่ม แรงที่มีมากกลับหดหายไปได้อย่างน่าอัศจรรย์ ขาแทบยืนไม่อยู่
"ไม่ไหวแล้วใช่มั๊ยละ"
ซันจิยังไม่ยอมเปิดปากออก เขาไม่ยอมแพ้แน่
"อย่าฝืนดีกว่าน่า" มือใหญ่เริ่มปลดเข็มขัดของร่างบางออก ซันจิรีบคว้ามือของโซโลเอาไว้ได้ก่อน
"เดี๋ยว! ไม่ใช่ตรงนี้!!"
โซโลยิ้มกริ่ม ซันจิเพิ่งนึกได้ว่าตนได้พูดอะไรบ้า ๆ ออกไปเสียแล้ว อยากจะกัดลิ้นให้ตายตรงนี้เลยจริง ๆ!!
"งั้นที่ไหนละ....คนอื่น ๆ ไม่อยู่หรอกน่า ไม่มีใครได้ยินแน่"
"ไม่! ยังไงก็ไม่มีทาง!!" ซันจิไม่ยอมแพ้
"ดื้อชะมัด" โซโลเอ่ยอย่างระอา ก่อนจะจับร่างบางตรึงไว้กับประตูห้องเก็บเสบียงหลังเคาท์เตอร์ด้วยมือทั้งสองข้าง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว
ซันจิเบิกตาโต พยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ลิ้นร้อนที่ลุกล้ำเข้ามา เหมือนจะดูดเอาเรี่ยวแรงของเขาไปเสียหมด
"อื้อ!...อื้อ!!"
ลิ้นร้อนพันกันไปมา ร่างสูงควานหาความหวานที่เคยลิ้มรสไปแล้วครั้งหนึ่ง เขากระหายมาตลอดที่จะได้ลิ้มรสมันอีกครั้ง....และตอนนี้ก็สมใจเขาแล้ว
"อือ...อืม..." ร่างบางครางในลำคอ หน้าแดงระเรื่อ มิอาจขัดขืนความหวาน ร้อนแรงของร่างสูงได้ ใจเต้นเร็วอย่างประหลาด ขณะที่ยังแปลกใจตัวเองที่ชอบในรสชาติของจูบอันวาบหวิวนี้ "อืม...อื้อ!..." ร่างบางร้องประท้วง เริ่มหายใจไม่ออก โซโลถอนจูบอย่างเสียดาย มองซันจิที่หน้าแดงซ่าน หอบหายใจหนัก หันหน้าหนีร่างสูง ไม่กล้ามองโดยตรง
"จะเริ่มละนะ" โซโลพึมพำ ก่อนจะซุกไซ้ลงบนที่ซอกคอขาว ซันจิครางอย่างเผลอไผล มือใหญ่เลิกเกาะกุม แต่เลื่อนมาที่แผ่นอกเนียนเพื่อปลดกระดุมทีละเม็ด ซันจิเกาะบ่าร่างสูง ครางกับสัมผัสหวิว
"อืม...อา..."
ร่างสูงสร้างรอยรักประทับตราเอาไว้ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่แผงอกเรียบเปลือยเปล่า ขบเม้มหยอกล้อที่ยอดกุหลาบงาม ร่างบางครางเสียงหวาน
"อ๊า....โซโล....อืม...."
มือใหญ่เริ่มซุกซน ปลดเข็มขัดของร่างบางออก เพื่อทำการสุดท้าย
"อา...อือ..."
เสียงครางหวานหระตุ้นอารมณ์ให้โซโลเริ่งรีบ แต่แล้ว...
ผ่าง!!
"กินข้าว!!"
!!!
อั่ก!!
โครม!!
ร่างของนักดาบประจำเรืออัดเข้าที่ผนังห้องครัวเต็ม ๆ ลูฟี่ อุซปและช็อปเปอร์หันมามองโซโลอย่างตกใจ
"เฮ้ยโซโล! ไหงโดนอัดกระเด็นแบบนั้นอ่ะ!!"
ทั้งสามหันไปมองของที่อัดโซโลซะกระเด็น....ซันจิที่หน้าแดงซ่าน โชคดีที่รีบสวมเสื้อผ้าได้ทัน แต่ก็ดูไม่เรียบร้อยเหมือนตอนแรกอยู่ดี
"พะ พวกนายเข้ามาทำไมเหรอ" ร่างบางหันไปถามตะกุกตะกัก
"ก็กินข้าวไง" ลูฟี่เอ่ย มองทั้งสองสลบไปมาอย่างสงสัย งงงวย
ซันจิหันไปมองนาฬิกาในห้องครัว "จริงด้วยสินะ เอ่อ...พวกนาย ออกไปจับปลาให้ก่อนได้มั๊ย ฉันยังไม่ได้ทำอาหารให้เลย รออีกแป็ปนะ"
"หวา! แย่สิเนี่ย" ลูฟี่บ่นอุบ
อุซปมองซันจิ ก่อนจะสังเกตได้ที่รอยช้ำที่คอของซันจิ และหันมามองโซโลที่ยืนขึ้นโซเซ ก่อนจะจ้องพวกเขาเขม็ง แม้อุซปจะโง่ในบางเรื่อง แต่เรื่องแบบนี้เขาไม่โง่แน่
"เอ่อ...ฉันมาผิดเวลาใช่มั๊ยเนี่ยโซโล" อุซปเอ่ยเหงื่อตก
"เออ!!" โซโลตอบเสียงเข้ม
"นั่นสินะ งั้นเดี๋ยวฉันจะออกไปตกปลาให้ก็แล้วกันนะซันจิ" อุซปยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะรีบลากลูฟี่กับช็อปเปอร์ที่งงงวยออกไปทันที
ซันจิถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะจ้องโซโลเขม็ง "อย่าเข้ามาใกล้อีกเชียวนะไอ้หัวเขียวบ้า!!"
"ยังไม่เสร็จนิ" โซโลว่า
"ฉันไม่สน!! จะทำครัว ออกไปได้แล้ว!!"
"ฉันก็ไม่สนเหมือนกัน" ร่างสูงข้ามเคาท์เตอร์เข้ามาใกล้ร่างบางอีก ซันจิถอยหลังชิดตู้เย็น มองโซโลอย่างหวาด ๆ "มาต่อกันให้จบดีกว่า" ใบหน้าของร่างสูงยื่นเข้ามาใกล้
"วันนี้มีอะไรให้ทานมั้งละซันจิ!!"
แอ่ก!!
โครม!!!
นามิ โรบิน แฟรงกี้ มองร่างของโซโลที่โดนอัดกระแทกเข้ากับผนังครัว ก่อนจะทรุดลงไปกองกับพื้น เอ่ยสบถอย่างไม่สบอารมณ์ มองทั้งสามเขม็งด้วยจิตอาฆาตกว่าเดิม
"อะ เอ่อ...ขอโทษนะครับคุณนามิ พวกลูฟี่ไปหาปลาอยู่น่ะครับ พอได้ปลาแล้วผมจะรีบทำให้ทันทีเลยนะครับ"
"เอ๋? ปกติเห็นทำเสร็จก่อนเวลาเสมอนิ" นามิเอ่ยอย่างแปลกใจ
"ไปเอาปลาในตู้ก็ได้นิ" แฟรงกี้ว่า
"อืม...." โรบินสังเกต ก่อนจะเข้าใจ ยิ้มน้อย ๆ สะกิดให้แฟรงกี้มองตาม ก่อนทั้งคู่จะเข้าใจ
"คงติดธุระบางอย่างสินะ" โรบินเอ่ยยิ้ม ๆ
"ปลาในตู้คงหมดแล้วสินะ ถึงตกให้พวกลูฟี่ไปตก งั้นฉันไปช่วยดีกว่า" แฟรงกี้เดินจากไปก่อน
"งั้น ฉันกับนามิจะไปอ่านหนังสือรอนะ" โรบินพานามิออกไปจากห้องครัว ทิ้งให้ซันจิอยู่กับโซโลอีกครั้ง
ไอหยา! ต้องรู้กันแล้วแน่ ๆ เลย!! ซันจิคิดอย่างตกใจ
"เพราะแกแท้ ๆ เชียว" ซันจิหันไปว่าร่างสูงที่ยืนขึ้นได้อีกครั้ง
"ให้ตายสิ" โซโลสบถ "จะต่อมั๊ยละ" มันยังมีหน้ามา....=_=^
"ไม่!! ออกไปไกล ๆ เลยนะเจ้าบ้า!!"
แล้วร่างของโซโลก่อนจะกระเด็นออกมาจากครัว ตกลงไปในทะเลด้วยแรงเตะของซันจิ
"ว้าก!! โซโลตกน้ำ!!"ช็อปเปอร์ร้องลั่น
"ให้ตายดิ" อุซปเหงื่อตก
"นายกระเด็นออกมาจากครัวได้ยังไง!!" ลูฟี่อุทานอย่างตกตะลึง
"รีบ ๆ ลงไปช่วยกันสิย่ะ!!" นามิโวย
"ให้ตาย...ต้องซ่อมผนังห้องครัวซะแล้ว" แฟรงกี้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"หึหึหึ เขินกันรุนแรงจริง" โรบินยิ้มน้อย ๆ
"ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้านายไม่รอดแน่!" โซโลพึพำ ก่อนจะไต่เชือกขึ้นเรือ
แล้วก็ได้แต่รอว่าวันไหนซันจิจะเสร็จโซโลอีกครั้ง!!
"ไม่มีทางเฟ้ย!!" >>> เจ้าตัวเขายืนยันอ่ะนะ =_=
THE END
No comments:
Post a Comment