Faraway Love ใกล้ตัวแต่ไกลหัวใจ

Faraway Love ใกล้ตัวแต่ไกลหัวใจ

กรี๊ด!!!!!

เอี๊ยดดดด!!!!!!!!!

เสียงกรีดร้องของผู้เห็นเหตุการณ์ร่วมกันลุ้นว่ารถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงจะจอดสนิทก่อนถึงร่างของเด็กหนุ่มที่ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่กลางถนนได้หรือเปล่า แต่แล้วก็มีมือปริศนาเข้ามาดึงเด็กหนุ่มให้พ้นทางก่อนที่รถยนต์คันนั้นจะวิ่งเข้าชนตอนนี้ ร่างของเด็กหนุ่มจมอยู่ในอ้อมกอดของผู้ที่ช่วยชีวิตจนทำให้ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของคนตรงหน้า  เด็กหนุ่มพยายามแหงนมองใบหน้าของผู้มีพระคุณก็พบว่าเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงที่มีใบหน้าคมเข้มซึ่งนั่นทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเขามีอาการเต้นผิดจังหวะในทันที

“ไอ้บ้าเอ๊ย!!! คราวหน้าจะข้ามถนนหัดดูสัญญาณไฟซะบ้าง”  เจ้าของรถยนต์ที่เกือบจะชนเด็กหนุ่มตะโกนออกมาด้วยความโมโห  ตะโกนบอกได้แค่นั้นเขาก็รีบขับรถต่อทันทีแล้วเหตุการณ์ลุ้นระทึกเมื่อสักครูก็กลับกลายเป็นเหตุการณ์ปรกติอย่างรวดเร็วเพราะด้วยชั่วโมงที่เร่งด่วนจึงทำให้ทุกคนไม่ได้สนใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมามากนัก

“เกือบไปแล้ว  นี่นายเป็นอะไรมั๊ย??”  ชายหนุ่มผละตัวออกห่างพร้อมกับยิงคำถามเด็กหนุ่มทันทีด้วยความเป็นห่วง เด็กหนุ่มเพียงแค่ส่ายหน้าตอบแค่นั้น

“ดีๆ  งั้นฉันไปก่อนนะ  อ้อ!! คราวหลังดูสัญญาณไฟด้วย เด็กน้อย”  แล้วชายหนุ่มก็รีบวิ่งตรงไปหาคนๆ หนึ่งที่ยืนรออยู่อีกฟาก เด็กหนุ่มชายหนุ่มลูบศีรษะของอีกคนก่อนที่จะเดินจับมือกันเดินต่อไป

“คุณหนู!!”  เด็กหนุ่มหันมาเผชิญหน้ากับกลุ่มชายหนุ่มชุดดำที่กรูกันวิ่งเข้ามาหา

“สืบประวัติของผู้ชายคนนั้นให้ที”

“แต่ว่า..../ ฉันต้องการรู้ชื่อเขาก่อนเย็นวันนี้!!!”  เด็กหนุ่มตวาดเสียงดังจนชายหนุ่มชุดดำกลุ่มนั้นเพียงได้แต่ก้มศีรษะรับคำสั่ง

“ครับ!!!”

.

.

.

โดคยองซู  เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลโด เขาเกิดมาบนครอบครัวที่มีความพร้อมในทุกด้านจนทำให้เด็กหนุ่มกลายเป็นคนเอาแต่ใจ  อยากได้อะไรก็ต้องได้  ไม่มีคำว่าไม่สำหรับเขา แม้กระทั่งความรักถ้าเขารักใคร คนๆ นั้นเขาก็ต้องได้ครอบครอง

“คิมจงอิน”  คยองซูนั่งอ่านแฟ้มประวัติที่ตนให้ลูกน้องไปสืบมา  จงอินเป็นลูกชายของนักธุรกิจเล็กๆ ในกรุงโซลที่กำลังต้องการขยายความมั่นคงของบริษัท  มีคนรักชื่อลู่ฮาน

“ลู่ฮาน  นายคงต้องลำบากแล้วล่ะที่ดันมาเจอศัตรูหัวใจอย่างฉัน”  คยองซูนั่งยิ้มกับรูปของคนที่ชื่อลู่ฮาน

ในเย็นวันนั้น คยองซูได้ติดต่อกับครอบครัวของจงอินและยื่นข้อเสนอเพื่อแลกกับความมั่นคงของบริษัทของพวกเขาโดยข้อเสนอที่ว่านั้นคือการแต่งงานระหว่างจงอินกับตนเองซึ่งนั้นสร้างความตกใจให้กับผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวเป็นอย่างมาก

“คยองซู  นี่ลูกเพี้ยนหรือเปล่าห๊ะ”  คนเป็นพ่อเอ่ยถามลูกชายคนเดียวของตัวเอง

“ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วนะพ่อ  หลายประเทศเขามีกฎหมายยอมรับเรื่องพวกนี้กันแล้ว  พ่ออย่าทำตัวเป็นเต่าล้านปีไปหน่อยเลย”  อธิบายไม่พอยังแอบมีเหน็บแนมคนเป็นพ่อด้วยเล็กน้อย

“แต่ที่นี่มันเกาหลีนะลูก”

“ก็แล้วไง  ผมไม่สน  ผมจะแต่งงานกับคิมจงอิน  พ่อต้องจัดการให้ผมด้วย!!”  แล้วคยองซูก็เดินสะบัดก้นออกไปทิ้งปัญหาหนักอกไว้ให้คนเป็นพ่อที่ได้แต่บอกตัวเองว่าต้องทำใจแล้วล่ะ

ทางด้านครอบครัวจงอิน

“พ่อ!!  จะบ้าหรือไง จู่ๆ จะให้ผมไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ที่มายื่นข้อเสนอให้กับบริษัท”  จงอินโวยวายใหญ่โตเมื่อรู้ว่าพ่อของตนเองรับข้อเสนอบ้าๆ นั้นมา

“จงอิน  ตอนนี้บริษัทเรากำลังขยายตัวอยู่นะ ถ้ามีบริษัทยักษ์ใหญ่แบบตระกูลโดมารองรับด้วยแล้วยิ่งดีไปใหญ่ บริษัทของเราก็จะมั่นคงยิ่งขึ้น  แกเข้าใจหรือเปล่า”

“ไม่!!  ผมไม่เข้าใจ  พ่อไปหาใครก็ได้ไปแต่งกับเขาที่ไม่ใช่ผมแล้วกันนะครับ”

“แต่เขาเจาะจงว่าต้องเป็นแกเท่านั้น”

“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องไปเคลียร์กับเขาด้วยตัวเองซะแล้ว”

งานแต่งระหว่างคิมจงอินกับโดคยองซูถูกจัดขึ้นในอีกสัปดาห์ต่อมา  หากแต่ว่าสีหน้าของเจ้าบ่าวกลับไร้ร่องรอยแห่งความสุขซึ่งต่างจากเจ้าสาวที่มีแต่รอยยิ้มบนใบหน้าหวาน  เมื่อถึงเวลาที่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวต้องขึ้นกล่าวคำขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย

“อ่า...เป็นคู่ที่ดูเหมาะสมกันจริงๆ นะครับเนี่ย พวกคุณคิดเหมือนผมมั๊ย”  โฆษกบนเวทีกล่าวคำชื่นชมให้กับเจ้าบ่าวเจ้าสาว

“ใช่ๆ”  แขกด้านล่างเห็นด้วยจึงตอบเป็นเสียงเดียวกัน

“เอาล่ะครับ  คุณคยองซูครับ ช่วยบอกความประทับใจในตัวเจ้าบ่าวให้พวกเราๆ ฟังสักหน่อยได้มั๊ยครับ”  โฆษกยื่นไมค์ให้กับเจ้าสาว

“ถ้าผมเล่าให้ฟังแล้วพวกคุณอย่าล้อผมนะครับ  อ่า.....ผมหลงรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลยครับ”

“แบบนี้ก็เป็นรักแรกพบน่ะสิครับ”  โฆษกเอ่ยแซวจนทำให้คยองซูเกิดอาการเขินอาย

“ก็คงประมาณนั้นครับ  พวกคุณอย่าล้อผมสิ .....เขาเป็นคนช่วยชีวิตผมเอาไว้จากอุบัติเหตุครั้งนั้น  หากไม่ได้เขาก็คงไม่มีผมมายืนพูดในงานวันนี้แน่นอน”  เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อเจ้าสาวเอ่ยจบ

“เอาล่ะครับ ทีนี้เป็นคิวของเจ้าบ่าวที่จะบอกความประทับใจในตัวเจ้าสาวบ้างแล้วนะครับ”

“.....................”  จงอินไม่ยอมรับไมค์ที่โฆษกยื่นมาให้สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนในงาน

“คุณจงอินครับช่วยบอกความประทับใจในตัวเจ้าสาวสักหน่อยนะครับ”  โฆษกยังคงยื่นไมค์ต่อไปในที่สุดจงอินก็รับมันมาถือไว้ในมือของตัวเอง

“ถ้าผมรู้ว่าผมช่วยเขาในวันนั้นแล้วต้องมีงานในวันนี้ผมจะไม่ช่วยเขาเด็ดขาด”  คำพูดที่ออกมาจากปากเจ้าบ่าวเล่นเอาทุกคนในงานอึ้งกันไปถ้วนหน้า  ไม่คิดว่าเจ้าบ่าวจะพูดอะไรออกมาแบบนั้น  แล้วก็เริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบของแขกในงานเกี่ยวกับข้อความที่เพิ่งได้ยินไปเมื่อสักครู่

“อ่ะ ฮ่าๆๆ คุณเจ้าบ่าวนี่อารมณ์ขันนะครับ ผมรู้นะว่าคุณแกล้งเจ้าสาวคุณให้ตกใจเล่นใช่หรือเปล่า  ดูซิๆ เจ้าสาวของเราหน้าซีดแล้วครับ เอาล่ะๆ ครับ ทีนี้ถึงตาพวกเราทุกคนอวยพรให้กับคู่รักคู่ใหม่ของคืนนี้กันแล้วนะครับ”  โฆษกพยายามแก้ไขสถานการณ์อย่างรวดเร็ว  แล้วทุกคนก็ยกแก้วขึ้นแสดงความยินดีให้กับคู่รักบนเวที

.

.

.

ในที่สุดงานแต่งของทั้งคู่ก็ผ่านพ้นไป  แต่หาได้คลายความสงสัยของแขกทั้งหลาย  คำพูดของเจ้าบ่าวยังคงเป็นที่น่าสงสัยของทุกคนในงาน

“ทำไมนายถึงพูดแบบนั้นออกมาในคืนแต่งงานของเรา”  คยองซูเอ่ยถามด้วยความโมโห

“ของเรางั้นหรอ  คุณอย่าใช้คำๆ นั้นกับผม  สำหรับผม มันคือการบังคับต่างหาก คุณบังคับผมด้วยข้อเสนอบ้าๆ นั่น  ถ้าผมไม่ทำตาม คุณก็จะทำลายครอบครัวผม ทำลายลู่ฮานคนที่ผมรัก  มันมีทางไหนให้ผมได้เลือกบ้างล่ะ ห๊ะ!! บอกผมซิ!!!”  จงอินเองก็ตอบไปด้วยอารมณ์ล้วนๆ เช่นกัน

“แต่นายก็ไม่ควรจะพูดออกมาแบบนั้น  นายควรไว้หน้าฉันบ้างสิ”

“คุณรู้สึกอายด้วยงั้นหรอ  ผมนึกว่าหน้าคุณมันด้านจนไร้ยางอายไปแล้ว”  คยองซูกำมือแน่น  เมื่อโดนคนตรงหน้าต่อว่าถึงขนาดนี้  เขาได้แต่ถามหัวใจตัวเองว่าเขารักผู้ชายคนนี้ไปได้ยังไง

“อ้อ ใช่ฉันลืมไปว่าหน้าฉันมันด้าน”  พูดเสร็จก็ทำท่าจะเดินหนีไปอีกทางทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แล้วก็หันกลับมาจ้องหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งเหมือนกับลืมอะไรเอาไว้

“ฉันรักนายนะ  คิมจงอิน”  แล้วก็ยกตัวขึ้นจุ๊บแก้มของเจ้าบ่าวไปเสียหนึ่งทีจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป

.

.

.

คยองซูนอนรอให้คนที่อยู่ในห้องน้ำออกมา  เขาได้แต่คิดไปถึงเรื่องการเข้าหอในคืนแรกว่าเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง  เพื่อนของเขาบางคนบอกว่ามันทั้งเจ็บและทรมานแต่มันก็แฝงไปด้วยความสุขสม  ไอ้อาการที่ว่านั้นเขากำลังจะได้เจอกับมันในคืนนี้แล้วใช่มั๊ย

แล้วในที่สุดคิมจงอินก็เดินออกมาจากห้องน้ำ  ชายหนุ่มเดินตรงมาบนเตียงนอนแล้วก็ล้มตัวลงนอนแล้ว....หลับไปในที่สุด  อ่าว?? แล้วไอ้ความรู้สึกอะไรๆ ที่คยองซูคิดไว้เมื่อครู่นี้ล่ะ

“นี่ๆๆ  หลับแล้วหรอ”  คยองซูลองจิ้มคนข้างๆ  แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนอง

“สงสัยจะเหนื่อยล่ะสิ  ถ้างั้นก็หลับฝันดีนะครับคุณสามีที่รัก”  โดคยองซูชูแหวนในนิ้วมือขึ้นมาดู  แหวนที่คนข้างๆ สวมให้เขาเมื่อเช้านี้ถึงจะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ก็เถอะ

เช้ารุ่งขึ้นทั้งคู่ต้องบินไปแคนนาดาเพื่อจดทะเบียนสมรส แล้วต้องอยู่ฮันนีมูนกันต่ออีกหนึ่งอาทิตย์  ซึ่งนั่นทำให้คยองซูมีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่กับคนที่ตนเองรัก  แต่ผิดกับจงอินที่ดูจะเย็นชากับอีกคนมากขึ้นเช่นกัน  ทุกครั้งที่จงอินอยู่ตามลำพังเขามักจะโทรหาลู่ฮานอยู่บ่อยๆ  และนั่นก็ทำให้คยองซูได้เห็นรอยยิ้มจากคนๆ นั้น  รอยยิ้มที่เหมือนครั้งแรกที่เขาได้เห็นและตกหลุมรักชายหนุ่มในทันที

“เมื่อไหร่นายจะยิ้มแบบนั้นให้กับฉันอีกนะ  คิมจงอิน”  คยองซูได้แต่พูดเบาๆ กับตนเอง

“นี่เลิกคุยกันได้แล้วนะ  ฉันกับสามีจะต้องไปทำอะไรๆ กันอีกเยอะ แค่นี้นะ”  คยองซูตัดสินใจเดินไปชิงโทรศัพท์ของชายหนุ่มแล้วยกขึ้นมาคุยเสียเองเพื่อบอกให้อีกฝั่งเลิกคุยกับคนของเขาได้แล้ว

“คุณทำบ้าอะไร!!!”  จงอินแสดงอาการโมโหออกมาทันทีที่คนตรงหน้าทำแบบนั้น

“ก็ทำให้นายกับชู้เลิกคุยกันสักทีไง”  คยองซูทำลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมทั้งยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้กับชายหนุ่มแล้วก็รีบวิ่งไปขอให้คนแถวนั้นช่วยถ่ายรูปคู่ระหว่างตนกับสามีให้หน่อย

“จงอินถ่ายรูปกันนะ”  คยองซูรีบวิ่งเข้ามาคล้องแขนคนตัวสูงเอาไว้พร้อมทั้งฉีกยิ้มร่าต่างกับคนข้างๆ  ช่างภาพจำเป็นส่งสัญญาณให้ทั้งสองเตรียมพร้อม แต่จงอินกลับหันหน้าหนีไปอีกทางจนทำให้ช่างภาพจำเป็นยังไม่ยอมถ่ายจนกว่าอีกคนจะหันมา  และแล้วคยองซูก็คิดวิธีที่จะทำให้คนข้างๆ หันมาได้แล้ว

“อ๊ะนั่น  ลู่ฮานนี่!!!”  แล้วก็เป็นไปดังคาดจงอินรีบหันกลับมามองหาคนที่ตัวเองรักแต่เมื่อหันมากลับถูกคนตัวเล็กด้านข้างขโมยจูบแก้มเขาไปดื้อๆๆ  แล้วนั่นก็เป็นภาพที่ช่างภาพจำเป็นถ่ายได้พอดี

“ฉันหลอกนาย  ฮ่าๆๆ  โอ๊ย!!!”  จงอินเผลอสะบัดแขนอย่างแรงจนทำให้คยองซูล้มลงไปกองกับพื้น  จนทำให้ช่างภาพจำเป็นวิ่งเข้ามาถามไถ่ว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่าเมื่อเห็นว่าคยองซูไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเขาก็คืนกล้องให้แล้วขอตัวไป

“จงอิน  ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายอารมณ์เสียนะ อย่าโกรธฉันเลยนะๆๆ  ก็นายไม่ยอมหันมาดีๆ นี่นา ฉันก็เลยต้องอ้างชื่อของชู้ .../ ลู่ฮานเป็นคนที่ผมรัก กรุณาให้เกียรติเขาด้วย”  ไม่ทันที่คยองซูจะพูดจบก็ถูกขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจ

“จะให้พูดกี่ครั้งนายลู่ฮานอะไรนั่นก็เป็นชู้อยู่วันยันค่ำนั่นล่ะ เพราะตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของนาย แล้วนายก็เป็นสามีของฉันส่วนอีกคนที่ไม่เกี่ยวข้องก็ต้องเรียกว่าชู้สิจริงมั๊ย”  คยองซูยิ้มอย่างมีชัยให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตนเอง

“ถึงลู่ฮานจะได้ชื่อว่าเป็นชู้แต่เขาก็เป็นคนที่ผมรักก็แล้วกัน”

“คำก็รักสองคำก็รัก  หมั่นไส้!!”  คยองซูแลบลิ้นส่งให้สามีปากดีทันที จากนั้นก็เดินเข้ามาดึงร่างของชายหนุ่มให้เดินตามตนเองไป

“หิวแล้วอ่ะ  ไปหาอะไรกินกันดีกว่าเนอะ  คุณสามี”  คยองซูทำเป็นไม่สนใจกับเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสักครู่นี้  เรื่องที่สามีของตัวเองบอกรักคนอื่น สิ่งที่เขาได้รับรู้มันเจ็บปวดแต่เขาต้องไม่แสดงออกมาให้คนข้างกายได้รู้เพราะนั่นมันจะทำให้จงอินเห็นความอ่อนแอของตนเองที่มี

.

.

.

คืนสุดท้ายของการฮันนีมูน 

คืนนี้คยองซูจะลงมือปฏิบัติการทำให้ตนเองกลายเป็นภรรยาของจงอินอย่างสมบูรณ์แบบในทางพฤตินัยให้ได้ เมื่อจงอินล้มตัวลงนอนคยองซูเริ่มลงมือทันที เขาโอบกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลังแล้วลูบๆ คลำๆ ไปตามหน้าอกและหน้าท้องขึ้นลงไปเรื่อยๆ เพื่อให้แสดงให้รู้ว่าคืนนี้ตนเองต้องการอย่างไร  ถึงแม้ว่าการกระทำนั้นจะดูติดขัดเพราะความเขินอายของตัวเอง

“ร่าน!!!”  เมื่อได้ยินคำของคนด้านข้าง มันทำให้คยองซูหยุดการกระทำนั้นทันทีภายในหัวใจบีบรัดเจ็บปวดกับคำพูดของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตัวเอง

“ชะ..ใช่ ฉันมันร่าน กะ..ก็ฉันอยากทำเรื่องอย่างว่ากับนายอ่ะ ทำไมล่ะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติของสามีภรรยาไม่ใช่หรอ”  คยองซูบอกความต้องการให้จงอินฟังด้วยอาการประหม่า

“หึ!!  มันก็ใช่แต่สำหรับคุณผมไม่มีอารมณ์  ถ้าอยากนักก็ไปหาเอาข้างนอกสิ”

“เรื่องอะไรจะออกไปเสียเงินให้โง่!!  ในเมื่อมีสามีให้เอาฟรีๆ อยู่ที่บ้าน”  ในเมื่อจงอินแรงมา คยองซูก็แรงกลับ เขาจะไม่ยอมอ่อนแอให้ผู้ชายคนนี้เห็นเด็ดขาด ไอ้อาการประหม่าเมื่อสักครู่นี้หายไปทันทีเมื่อความต้องการจะเอาชนะมันมีมากกว่า

“ถ้าอย่างนั้น คุณก็นอนอยากต่อไปแล้วกันผมจะนอน อ้อ!! หรือไม่ก็ช่วยตัวเองไปแล้วกัน”  จงอินพูดเสร็จก็นอนหันหลังให้กับคยองซูเหมือนเดิม

“ฉันจะทำให้นายมีอารมณ์เอง”  คยองซูใช้มือของตัวเองตรงเข้าไปจับจุดยุธศาสตร์ของสามีทันที

“เห้ย!!  คุณทำบ้าอะไร” จงอินสะดุ้งตัวขึ้นมานั่งอย่างเร็ว  โดยมีคยองซูนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ฉันว่าตอนนี้อารมณ์นายมาแล้วล่ะ”  คยองซูเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าส่วนไหนของผู้ชายอ่อนไหวที่สุด  แล้วเรื่องอย่างว่านั้นใช่ว่าเขาจะเป็นเด็กไร้เดียงสาเสียเมื่อไหร่ เขาเองก็ดูมาหมดเกือบทุกเรื่องแล้วเหมือนกันเหลือแต่การปฏิบัติจริงเท่านั้นที่ยังขาดประสบการณ์ และคืนนี้จะเป็นคืนแรกของเขา

คยองซูจู่โจมด้วยจูบที่ไร้เดียงสา  จูบที่ไร้ประสบการณ์แบบนี้  จงอินสัมผัสได้ถึงมันทันทีว่าคนตรงหน้านี้ไม่เคยจูบกับใครมาก่อน  คนบ้าอะไรจูบเขาแล้วตัวเองดันหลับตาปี๋แถมปิดปากสนิทใช้เพียงริมฝีปากบดขยี้มาแค่นั้น  จงอินผลักร่างของคยองซูออกแล้วจ้องมองใบหน้าที่ยังคงหลับตาสนิท

“ได้  ถ้างั้นผมจะสนองให้คุณเอง  ผมถือว่านี่เป็นกำไรจากการแต่งงานของผมก็แล้วกัน”  จากนั้นคิมจงอินก็กลับกลายมาเป็นฝ่ายคุมเกมเสียเอง  เขาสอนให้คยองซูได้รับรู้บทเรียนอันเร่าร้อนนี้ด้วยตัวเอง  สอนจนเขาเองก็ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่บทเรียนแล้ว  เขารู้แต่ว่าเขาหยุดมันไม่ได้  คยองซูสามารถดึงดูดเขาได้มากเกินไป  มากจนจงอินกลัวว่าตนเองจะลืมลู่ฮาน  จงอินตัดสินใจแล้วว่าบทเรียนนี้จะเป็นบทเรียนสุดท้ายสำหรับเขากับคยองซู

“อึก!! / อ๊า!!”  ร่างของทั้งคู่กระตุกแรงๆ พร้อมกัน โดยทั้งคู่ตระกรองกอดกันแน่นอยู่บนเตียงใหญ่  คยองซูรู้สึกดีกับอ้อมกอดของคนด้านบนเหลือเกิน มันทำให้เขารู้สึกว่าจงอินเองก็รู้สึกดีกับเขาขึ้นมาบ้างแล้ว  แต่แล้วความคิดนั้นก็หยุดลงเมื่อจงอินปลดปล่อยความต้องการออกมาจนหมดจึงถอนตัวออกไปแล้วนอนหันหลังหลับไปโดยที่ไม่สนใจอีกคนแม้แต่น้อย  ปล่อยทิ้งอีกคนไว้ให้นอนกระพริบตาปริบๆ กับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป  คยองซูพยายามไม่สนใจการกระทำของจงอินที่กลับมาเย็นชาใส่ตนอีกครั้งหลังจากที่ผ่านบทรักมาแล้วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

“จงอิน  นายนี่ร้อนแรงชะมัด  นายกับฉันเราเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างแล้วนะ”  คยองซูกอดร่างของคนข้างๆ แล้วก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามจงอินไปเช่นกัน

หลังจากที่กลับมาจากฮันนีมูน  จงอินต้องเข้าไปช่วยงานที่บริษัทของตระกูลโดทันที  จงอินเป็นคนที่มีความสามารถจนหัวหน้าตระกูลโดพอใจกับผลงานของลูกเขยมาก เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่บริษัททุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงาน  แต่เขาไม่เคยลืมแบ่งเวลาแวะไปหาลู่ฮานที่ร้านขายดอกไม้เลย

และวันนี้ก็เช่นกันจงอินรีบเคลียร์งานแล้วรีบแวะมาหาลู่ฮานที่ร้านดอกไม้เช่นเคย  เขาเดินเข้ามาก็พบว่าลู่ฮานนั่งอยู่กับใครอีกคน  และเมื่อคนๆ นั้นหันมาก็ได้รับรู้ว่าเป็นโดคยองซูภรรยาของเขานั่นเอง

“คุณมาทำอะไรที่นี่”

“ก็มาจับผิดสามีน่ะสิ  กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ทุกวัน ที่แท้ก็มาคลุกอยู่กับชู้นี่เอง”

“ลู่ฮานเป็นคนที่ผมรัก”  จงอินเน้นย้ำให้คยองซูได้รับรู้

“จงอิน!!  นายอย่าพูดว่ารักคนอื่นได้มั๊ย  นายเป็นสามีของฉันนะ!!!”  คยองซูตะคอกใส่

“แล้วไง  ก็ในเมื่อคนที่ผมรักก็คือเขา  ผมรักลู่ฮาน  จำไว้ซะด้วย”

“จงอิน  นายกลับไปซะเถอะ  แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก”  ลู่ฮานที่เงียบอยู่นานตัดสินใจพูดขึ้นมา

“ลู่ฮาน  นายพูดอะไร  เราสองคนรักกันไม่ใช่หรอ”  จงอินรู้สึกตกใจกับคำพูดนั้นมาก

“ฉันกับนาย เราเป็นอดีตไปแล้ว  นายควรกลับไปดูแลคนของนายดีกว่านะ”  พูดเสร็จลู่ฮานตัดสินใจหันหลังให้กับชายหนุ่มทันที  แต่จงอินไม่ยอมทำตามเขารีบเดินเข้าไปกอดอีกคนโดยที่ไม่สนใจคยองซูแม้แต่น้อย

“ลู่ฮาน  อย่าพูดอะไรที่มันทำร้ายฉันแบบนี้สิ”

“ฮึก!!  นายกลับไปซะ  นายมีครอบครัวแล้ว  ต่อไปไม่ต้องมาที่นี่อีก ฉันขอร้อง”  ลู่ฮานพยายามกลั้นสะอื้นไม่ให้จงอินได้รับรู้ว่าตนเองก็เสียใจไม่น้อยเช่นกันที่ต้องพูดแบบนี้

“จงอิน  ปล่อย!!!  นายอย่ามากอดคนอื่นต่อหน้าฉันแบบนี้นะ”  คยองซูเดินเข้ามาพยายามแยกจงอินออกจากลู่ฮาน  แต่จงอินกลับกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น

“ปล่อยฉันเถอะ  จงอิน ฮือๆๆ”

“ไม่ๆๆ  ฉันรักนายลู่ฮาน  ได้ยินมั๊ยว่าฉันรักนาย  ฉันไม่เคยรักใครนอกจากนายเลย”  จงอินบอกความในใจของตัวเองให้ได้รับรู้  เล่นเอาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอึ้งไปกับคำพูดไม่น้อย  คยองซูยืนมองสามีของตนเองด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“จงอิน  นายจะหน้าด้านไปทำไมในเมื่อเขาออกปากไล่นายขนาดนี้แล้ว กลับไปกับฉันเถอะนะ”

“ผมไม่กลับ!!  คุณนั่นแหล่ะที่ต้องกลับไป  กลับไปซะ!!!”  จงอินสะบัดแขนของตัวเองอย่างแรง ร่างของ

คยองซูลอยไปจนล้มลงไปกองกับพื้น

“จงอิน  นายทำอะไร  นายทำแบบนั้นกับภรรยาของนายได้ยังไง  กลับไป!! ฉันบอกให้นายกลับไปไง!!”  ลู่ฮานโกรธกับการกระทำของจงอินมาก  เขาออกปากไล่อดีตคนรักด้วยอารมณ์โมโห

“ได้ถ้านั่นคือความต้องการของนาย”  จงอินเดินออกไปจากร้านโดยที่ไม่ได้สนใจภรรยาของตัวเองแม้แต่น้อย  คยองซูรีบวิ่งตามสามีไป

“จงอิน  รอฉันด้วยสิ”

“คุณจะตามผมมาทำไม  ทีตอนมาคุณยังมาเองได้  ตอนกลับก็ต้องกลับเองได้สิ”  จงอินเปิดประตูแล้วรีบปิดทันที  คยองซูพยายามเปิดประตูอีกฝั่งแต่กลับเปิดไม่ได้

“จงอิน  ฉันจะกลับกับนาย เปิดประตูหน่อยสิ นายอย่าทำกับฉันแบบนี้นะ  จงอิน  จงอิน!!”  ชายหนุ่มออกรถไปโดยไม่ได้สนใจอีกคนที่วิ่งตามรถจนเหนื่อย

“ใจร้าย  นายใจร้ายจัง ฮึกๆ”  คยองซูยืนมองรถของสามีแล่นจนลับตาไปแล้วน้ำตาก็เริ่มรินไหลออกจากสองตา  ทำไมยิ่งรักถึงยิ่งเจ็บแบบนี้ล่ะ  เขาเคยได้ยินมาว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามแต่ทำไมความรักที่ตนได้พบเจอมันถึงเจ็บปวดแบบนี้ล่ะ

.

.

.

คยองซูกลับมาถึงบ้านหลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมง  เขาเดินเข้าห้องนอนก็พบว่าจงอินเองก็ยังไม่หลับแต่กลับนั่งอ่านหนังสืออยู่บนที่นอน

“ใช้เวลาเดินทางกลับบ้านซะนานเลยนะ  อ้อหรือว่าแวะหาเศษหาเลยตามข้างทางก่อนล่ะ”

คยองซูไม่ได้สนใจกับคำพูดของจงอินแม้แต่น้อยเขาเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีที่มาถึง  หลังจากนั้นไม่นานก็เดินมาล้มตัวลงนอนเพื่อที่จะหลับเนื่องจากความอ่อนล้า

“คุณไม่ควรไปรบกวนลู่ฮานอีก”  จงอินพูดแทรกขึ้นมาในความเงียบ

“ก็ถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับมัน  ฉันก็จะไปจนกว่านายจะเลิกยุ่งกับมัน!!!”  คยองซูเด้งตัวขึ้นมาทันทีที่จงอินพูดแบบนั้น  ความรู้สึกทั้งหลายเขาพยายามเก็บมันเอาไว้แต่ในที่สุดความอดทนก็หมดสิ้นลง

“ผมไม่มีวันเลิกรักเขาแน่นอน  เขาคือคนที่ผมจะรักตลอดไปถึงแม้ว่าผมกับเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม”

“ฉันก็จะไม่เลิกรังควานมันเหมือนกัน!!”  คยองซูประกาศความตั้งใจของตนเองอย่างจริงจัง

“ถ้าลู่ฮานเป็นอะไรไป  ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่นอน”  คยองซูหันหลังให้จงอินแล้วล้มตัวลงนอนทันที เขาปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างเงียบๆ จนเผลอหลับไปในที่สุด  

|||///+++++++++///||||||///+++++++++///||||||///+++++++++///||||||///+++++++++///|||

โดคยองซูตื่นเช้ามาก็ไม่พบกันคนข้างกายเช่นเคย  เป็นแบบนี้มาเดือนกว่าแล้ว จงอินจะรีบออกไปทำงานแต่เช้ากลับมาอีกทีจนตนเองนั้นรอไม่ไหวก็เผลอหลับไปก่อนทุกที แล้วมาพักหลังๆ นี้ตนถึงได้รู้ว่าที่กลับบ้านดึกๆ เพราะมัวไปขลุกอยู่กับคนรักเก่านั่นเอง

คยองซูลงมาด้านล่างแล้วนั่งประจำที่เหมือนทุกวันเพียงแต่ว่าวันนี้เขาลงมาสายหน่อยอาจเป็นเพราะเพลียจากเมื่อคืนจึงทำให้ตัวเองตื่นสายในวันรุ่งขึ้น

“ทำไมวันนี้คุณหนูของนม  ตื่นสายจังคะ  รับอาหารเช้าเลยนะคะ”

“ฮะนม”  เมื่ออาหารถูกวางบนโต๊ะ แต่วันนี้คยองซูรู้สึกว่าของโปรดของตัวเองทำไมมันถึงเหม็นแบบนี้ล่ะ ยิ่งได้กลิ่นเหมือนอยากจะ...

“อุ๊บ!!”  คยองซูรีบวิ่งปิดปากตัวเองแล้วตรงไปยังห้องน้ำทันที

“คุณหนูเป็นอะไรไปคะ”  นมจีซอนรีบตามไปดูอาการคุณหนูของตัวเองทันที

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่รู้สึกว่าอาหารวันนี้มันเหม็นๆ น่ะฮะ”

“คุณหนูคะ  นมว่าให้อาหมอมาตรวจคุณหนูสักหน่อยเถอะค่ะ นะคะๆ”  คยองซูพยักหน้าเล็กน้อย

.

.

.

เมื่อตรวจอาการเสร็จเขาก็ได้รับรู้ว่าตอนนี้กำลังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในตัวเขา  อีกคนที่เป็นพยานรักระหว่างเขากับจงอิน  คยองซูถือว่าเป็นผู้ชายที่เกิดมามีความผิดปกติทางร่างกายซึ่งเรื่องนี้ตนเองไม่ได้บอกคนเป็นสามีให้ได้รับรู้เลย  ความผิดปกติที่ว่านั้นคือ เขามีรังไข่เหมือนผู้หญิงที่มีความสมบูรณ์แบบทุกประการ นั่นก็คือเขาสามารถมีลูกเองได้ ซึ่งโดยปกติแล้วผู้ชายทั่วไปไม่สามารถมีได้  และในการมีความสัมพันธ์ครั้งนั้นมันทำให้การกำเนิดชีวิตๆ หนึ่งในตัวเขา

“ผมกำลังจะได้เป็นแม่แล้วใช่มั๊ยครับ อาหมอ”

“ใช่แล้วเด็กน้อย  ถ้ายังไงช่วงนี้ก็พยายามดูแลตัวเองให้แข็งแรงหน่อยนะ  อย่าเครียด เดี๋ยวลูกออกมาเป็นคนซีเรียสเหมือนแม่ อาไม่รู้นะ”

“ครับอาหมอ  ถ้าจงอินรู้เขาต้องตกใจแน่ๆ ที่ผมสามารถท้องได้ ฮ่าๆ”  คยองซูลูบคลำท้องตัวเองแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

.

.

.

ทุกวันจงอินยังคงแวะมาที่ร้านดอกไม้ของลู่ฮานเพียงแต่ไม่ได้เข้าไปหาเหมือนแต่ก่อนเพราะเขาเกรงว่าลู่ฮานจะลำบากใจ เขาไม่อยากให้คนรักรู้สึกเครียดกับเรื่องของตัวเองอีกแล้ว เขาจะรีบพยายามทำให้คยองซูหย่ากับตนเองให้ได้เร็วที่สุด

จงอินจอดรถเทียบฟุตบาทแล้วนั่งดูคนรักภายในรถรอจนลู่ฮานปิดร้าน  เขาเห็นมีเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในร้านแล้วก็ออกมาพร้อมร่างของลู่ฮาน พวกเขาสองคนส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข พวกเขาโอบกอดกันอย่างมีความสุข  ลู่ฮาน ยิ้มให้คนอื่นนอกจากเขา  ลู่ฮานยอมให้คนอื่นกอดนอกจากตนเอง ทนไม่ได้จงอินบอกกับตัวเองได้แค่นั้น ก่อนจะเดินลงมาจากรถแล้วตรงดิ่งๆหาคนทั้งสองที่กำลังจะเดินไป

“ลู่ฮาน”  จงอินเรียกชื่อของคนรักซึ่งนั่นทำให้อีกคนดูตกใจไม่น้อยเช่นกัน

“จงอิน”

“ไอ้เด็กนี่เป็นใครมันมีสิทธิ์อะไรมากอดนายแบบนี้ ห๊ะ!!”  จงอินถามออกไปด้วยความไม่พอใจ

“จงอิน...ในเมื่อนายก็มีคนของนายอยู่แล้ว  เราสองคนก็ไม่มีสิทธิ์ซึ่งกันและกันไปนานแล้วเช่นกัน  มันไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะมีอีกคนเข้ามาในชีวิต”  ลู่ฮานบอกกับจงอินออกไปด้วยการหลบสายตา

“ลู่ฮานนายพูดอะไรของนาย  ฉันบอกแล้วไงว่ารออีกนิดเดียวเราก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว  ฉันจะหย่ากับเขาเร็วๆ นี้  ฉันไม่ได้รักเขา  ฉันรักนายได้ยินมั๊ย!!!”

“ฉันขอโทษที่รอนายไม่ได้  ขอโทษนะจงอิน”  ลู่ฮานก้มหัวให้กับอดีตคนรักแล้วก็หันหลังให้ชายหนุ่มพร้อมกับก้าวเดินออกไปพร้อมเด็กหนุ่มอีกคน  จงอินรีบวิ่งเข้าไปโอบกอดร่างของลู่ฮานไว้ทันที

“ลู่ฮาน  นายโกรธฉันใช่มั๊ย ที่ทิ้งนายไปแต่งงานกับเขา  นายก็รู้แล้วนี่ว่าฉันจำเป็น  ฉันไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอที่เขาให้มาได้  ถ้าฉันไม่ทำ นายและครอบครัวของฉันจะเดือดร้อน  นายไม่เข้าใจฉันหรือไง”

“ฉันเข้าใจจงอิน  ฉันเข้าใจนายดี  แต่ถ้านายปฏิเสธเขาตั้งแต่แรก อุปสรรคใดๆ ฉันก็ไม่กลัวเลยสักนิด ฮึกๆ”

“ลู่ฮาน  ถ้างั้นรอฉัน  ฉันจะไปบอกเขาวันนี้เลย  ฉันจะหย่ากับเขา แล้วเรากลับมารักกันนะครับ”

“มันสายไปแล้วจงอิน  ฮือๆๆ  ตอนนี้ฉันรักคนอื่นแล้ว ฮือๆๆๆ”  ลู่ฮานหันมาเผชิญหน้าแล้วบอกความจริงกับอดีตคนรักว่าตอนนี้หัวใจของตัวเองไม่ได้เป็นของจงอินอีกแล้ว

“ลู่ฮานนายโกหกฉันใช่มั๊ย  ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะไม่รักฉันแล้ว”

“นายต้องเชื่อ!!  ฉันรักเซฮุน  ฉันรักเขา ฉันรักนายไม่ได้อีกแล้ว ฮือๆๆ  ฉันไม่ผิดใช่มั๊ยที่รับใครเข้ามาในหัวใจอีกคนเพราะว่าตอนนี้ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้ว”  ลู่ฮานบอกความจริงด้วยน้ำตา  เขารู้ว่าจงอินจะต้องเจ็บกับความจริงที่ได้รับรู้วันนี้  เขาเองก็เคยผ่านพ้นกับความรู้สึกนี้มาแล้ว  วันที่จงอินบอกว่าเขาต้องแต่งงานกับคนอื่น  วันนั้นมันเหมือนฟ้าผ่ามาลงกลางใจของตนเองยังไงยังงั้น  จงอินพยายามอธิบายทุกอย่างให้เขาเข้าใจ   ลู่ฮานเองก็รับฟังเหตุผลมากมายจากอีกคน พยายามเข้าใจอดีตคนรักเก่าที่ทำไปเพราะความจำเป็น แต่ถ้าหากจงอินเลือกตนเองตั้งแต่แรก อุปสรรคใดๆ เขาไม่เคยกลัวเขาพร้อมจะฝ่าฟันไปด้วยเสมอ  แต่นี่จงอินเลือกที่จะทำตามข้อเสนอเขาก็จนปัญญาที่ขัดขวาง  จึงต้องปล่อยเลยตามเลย

หลังจากที่จงอินแต่งงานไปไม่นานก็มีเด็กหนุ่มอีกคนเข้ามาในชีวิต เขาผิดหรอที่จะเปิดใจรับใครอีกคนเข้ามาในวันที่ไม่มีจงอินแล้ว

“ลู่ฮานฉันขอร้อง  อย่าทำแบบนี้กับฉัน  อย่าเลิกรักฉันเลยนะ”  จงอินยังคงกอดลู่ฮานไว้แน่น  หยดน้ำตาของผู้ชายเริ่มไหลรินออกมาให้ได้เห็น

“ขอโทษนะจงอิน  ไปกันเถอะเซฮุน”  ลู่ฮานพยายามแกะตัวเองจาดอ้อมกอดของอดีตคนรัก  แล้วเดินจากไปพร้อมกับเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกล ทิ้งให้จงอินยืนมองด้วยความเจ็บปวด

.

.

.

จงอินเดินเข้ามาภายในบ้านก็พบกับคยองซูนั่งรออยู่บนโซฟา  คนตัวเล็กเห็นเขาก็รีบเดินเข้ามาด้วยความดีใจ  รอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าใสนั่นช่างดูสดใสและสวยงาม

“จงอินนายกลับมาแล้ว  ฉันมีเรื่องจะเซอร์ไพร์สนายด้วยล่ะ  ลองทายดูสิ”  สายตาของจงอินที่มองภรรยาช่างว่างเปล่าและดูเลื่อนลอยจนผิดปกติจนทำให้คยองซูรู้สึกได้

“จงอิน  นายเป็นอะไรเนี่ย  เกิดอะไรขึ้นกับนาย  บอกฉันสิ”  คยองซูใช้สองมือกุมใบหน้าของคนเป็นสามีด้วยความเป็นห่วง

“คยองซู  หย่ากับผมเถอะ  ผมขอร้อง”  คำพูดที่ออกมาจากปากของชายหนุ่มมันทำให้หัวใจที่พองฟูกับเรื่องที่ตนเองเตรียมจะบอกกลับหดแฟบได้เร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ

“...........”  ไร้คำตอบ  คยองซูยังคงอึ้งกับคำพูดของจงอิน

“ลู่ฮานกำลังมีคนอื่น  คุณรู้มั๊ย  ว่าผมเจ็บ  ผมเจ็บแค่ไหน  หย่ากับผม!!!  ผมขอร้อง ฮึกๆๆ”  จงอินทรุดตัวลงกับพื้นแล้วคุกเข่าอ้อนวอนคนตรงหน้า  หยดน้ำตาของชายหนุ่มรินไหลออกมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นน้ำตาของคนที่ตัวเองรัก  คยองซูหัวใจแทบสลาย  นี่จงอินทรมานขนาดนี้เลยหรอที่ต้องแต่งงานกับตนเอง  เขาทำร้ายคนที่เขารักขนาดนี้เลยเชียวหรือ??

“นายรักเขาขนาดนั้นเลยหรอ  จงอิน”  คยองซูเอ่ยถามด้วยความเจ็บปวด

“ผมรักเขา  ฮือๆๆ  ผมรักเขา  ผมขาดเขาไม่ได้จริงๆ  ขอร้อง  ปล่อยผมไปสักที”  จงอินพูดอย่างเลื่อนลอย  คยองซูร้องไห้กับความจริงที่เขาได้ยิน  ความจริงที่เขาเองก็รู้ดีแต่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ  แต่ในวันนี้  วันที่เขาได้เห็นจงอินเจ็บปวดกับความรักครั้งเก่า  มันทำให้คยองซูเจ็บปวดไม่แพ้กัน  เขาจะเป็นเด็กดื้อเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว  นี่เขาทำร้ายหัวใจคนๆ หนึ่งได้ขนาดนี้เชียวหรือ??

“จงอิน  ฉันก็รักนายนะ  ฉันเองก็ขาดนายไม่ได้เหมือนกัน  ฮือๆๆ”  คยองซูปล่อยโฮออกมาเช่นกัน

“ถ้าคุณรักผม  คุณต้องปล่อยผมไป  ปล่อยผมไปเถอะนะ ขอร้องล่ะ คยองซู”  จงอินอ้อนวอนคนตัวเล็กตรงหน้า

คยองซูหันหน้าหนีไปอีกทาง  เขาไม่อยากเห็นจงอินเจ็บปวด  ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นว่าจงอินรักใคร  เขาอยากหนีไปจากตรงนี้  อยากจะกลายเป็นคนดื้อดึงอีกครั้ง  แต่คราวนี้เขาทำมันไม่ได้  มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาต้องปล่อยผู้ชายคนนี้ไปสักที

“ตกลง!!”

กริ๊งๆๆ...

“สวัสดีครับ  ร้านลู่ฮานฟลาวเวอร์ยินดีต้อนรับครับ”  เสียงใสเอ่ยทักลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาเยี่ยมชมในร้าน แต่พอเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมามองลูกค้าสีหน้าก็ต้องเปลี่ยนไปทันที

“คุณมาที่นี่อีกทำไม  จงอินเขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก”

“วันนี้ฉันไม่ได้มาตามเขาหรอกน่า”  คยองซูเดินตรงมาทางลู่ฮาน

“ถ้างั้นก็เชิญเลือกชมดอกไม้ได้ตามใจชอบนะครับ  เด็กๆ ภายในร้านจะคอยดูแลคุณเอง”  ลู่ฮานหันหลังเพื่อจะเดินหนี เขาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคนๆ  นี้สักนิด

“นายทำยังไง  จงอินถึงรักนายขนาดนี้”  ลู่ฮานหยุดฟังคำถามที่อีกฝ่ายต้องการคำตอบ

“คุณไม่ต้องห่วงหรอก  ผมไม่มีวันทวงเขามาจากคุณแน่นอน”

“ถึงนายไม่ทวง  ฉันก็คงต้องคืนเขาให้กับนาย  ฉันหวังว่านายจะดูแลเขาได้ดีกว่าฉันนะ”

“คุณพูดอะไรนะ”  ลู่ฮานหันกลับมามองหน้าอีกคนทันทีที่ได้ยินประโยคคำพูดนั้น

“ฉันจะคืนเขาให้นาย  ดูแลเขาให้ดีๆ ล่ะ”  คยองซูพูดทุกคำออกมาด้วยความยากลำบาก เขาต้องฝืนความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้หลั่งน้ำตาออกมา

“คุณจะบ้าหรือไง  จงอินไม่ใช่สิ่งของนะ  เขากับคุณแต่งงานกันแล้ว คุณจะมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ไม่ได้!!”

“ฉันอิจฉานายจังที่จงอินรักแต่นาย  เมื่อวานเขามาร้องไห้ขอร้องให้ฉันหย่ากับเขา  นายรู้มั๊ยว่ามันเจ็บแค่ไหนที่เขามาพร่ำบอกว่าเขารักนายมากแค่ไหน  เขาขาดนายไม่ได้ ฮึกๆ”  สุดท้ายสิ่งที่คยองซูพยายามอดกลั้นมันก็พังทลายออกมา น้ำตาที่ถูกกักเก็บเอาไว้เริ่มรินไหลออกมาไม่ขาดสาย

“คุณคยองซูฟังนะครับ  ผมกลับไปรักจงอินไม่ได้อีกแล้ว  ผมรักคนอื่นแล้ว  ถึงจงอินจะหย่ากับคุณ  ผมก็ไม่สามารถกลับไปหาเขาได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น คุณห้ามหย่ากับเขาเด็ดขาด”

“แต่จงอินรักนายมากนะ”

“ผมขอโทษที่กลับไปรักเขาไม่ได้  คุณคยองซูครับ  ห้ามหย่ากับเขาเด็ดขาดถือว่าผมขอร้อง  ดูแลเขาให้ดีที่สุด ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว คุณก็ต้องรักษาตำแหน่งนั้นไว้ให้ดีอย่าทำให้มันหลุดมือไปสิ”

“แต่ฉันทนเห็นเขาเจ็บปวดแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว”

“ผมเชื่อว่าสักวันจงอินต้องรักคุณครับ”

“ทำไมนายถึงเชื่อแบบนั้น”

“เพราะความรักที่คุณมีให้เขาไงครับทำให้ผมเชื่อ  ตอนแรกผมยอมรับนะครับว่าผมก็โกรธคุณเหมือนกันที่มาแย่งจงอินไปแบบนั้น เล่นเอาผมไปไหนไม่เป็นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วครับ  แล้วก็ไม่โกรธคุณแล้ว  ผมกับจงอินอาจจะไม่ใช่คู่กันตั้งแต่แรกแล้วก็ได้  ถึงไม่มีคุณสักวันเราสองคนก็อาจจะต้องเลิกกันอยู่ดี”

“ผมไม่มีวันรักเขาแน่นอน!!  ลู่ฮาน”  จงอินที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาในร้านเขาตั้งใจจะมาหาและมาบอกกับลู่ฮานว่าอีกไม่ช้าเขาก็จะเป็นอิสระแล้ว  แต่เขากลับมาได้ยินอะไรที่มันไม่มีทางเป็นไปได้

“คุณกลับไปนอนแล้วฝันเอาดีกว่านะที่คิดว่าผมจะรักคุณเข้าสักวันน่ะ  เพราะว่าในโลกแห่งความเป็นจริงมันจะไม่มีวันเป็นจริงแน่นอน!!”  จงอินพูดเสียงดังฟังชัด  ชัดจนคยองซูเจ็บที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก

“แล้วถ้าเป็นชาติหน้า  นายจะรักฉันได้มั๊ย”

“คุณคิดว่ามันจะมีหรอ  ไอ้ชาติหน้าหรือชาติไหนๆ น่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้หรอก  ฉันแค่อยากให้นายช่วยโกหกฉันบ้าง  หรือ ให้ความหวังฉันบ้างได้มั๊ยว่าสักวันนายจะรักฉัน”

“ผมโกหกไม่เป็น”

“อืม  ฉันเข้าใจแล้ว  พรุ่งนี้นายจะเป็นอิสระแน่นอน”  คยองซูหันหลังเดินออกไปจากร้านทันทีที่พูดจบ  เขาร้องไห้อย่างหนักเมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะไม่มีจงอินข้างกายอีกแล้ว แต่พอพ้นประตูร้าน คยองซูก็ล้มลงหมดสติไปกองกับพื้นทันที

“จงอิน  คุณคยองซูเป็นอะไรน่ะ ไปดูเขาเร็วๆ สิ”  ลู่ฮานบอกจงอินทันทีที่เห็นคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินออกไปพ้นประตูไม่กี่ก้าวก็ล้มลงไปกองกับพื้น  ส่วนจงอินเองก็รีบวิ่งออกไปดูทันทีเช่นกันที่เห็น

“คุณๆ”  จงอินเรียกให้คยองซูรู้สึกตัวแต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะไม่รู้สึกตัวใดๆ แล้ว  จงอินตัดสินใจอุ้มไปที่รถแล้วขับพาไปส่งโรงพยาบาลทันที

.

.

.

“คุณหมอ  คยองซูเป็นยังไงบ้างครับ”

“คยองซูพักผ่อนไม่เพียงพอน่ะครับเลยทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย  คนกำลังท้องกำลังไส้ต้องให้เขาพักผ่อนเยอะๆ นะครับ อย่าทำให้เขาเครียด”  จงอินขมวดคิ้วกับประโยคที่ได้ยิน

“เขาเป็นผู้ชายนะครับ  เขาจะท้องได้ยังไงกัน”

“อ้าว  นี่คุณยังไม่รู้หรือครับว่าคยองซูท้องได้เดือนกว่าแล้ว  เขาเป็นผู้ชายที่ท้องได้ครับ  ร่างกายของคยองซูมีรังไข่ที่สมบูรณ์แบบเหมือนผู้หญิงทุกประการ ถือเป็นความผิดปกติที่จะเกิดขึ้น 1 ใน  1000 ล้านคนเลยนะครับ  เพราะฉะนั้นเขาก็สามารถท้องได้เหมือนกับผู้หญิงครับ”  จงอินแปลกใจกับสิ่งที่ได้รู้

จงอินเดินเข้ามาในห้องพักที่คยองซูนอนหลับอยู่  คยองซูท้องกับเขางั้นหรอ  ลูกที่อยู่ในท้องนั่นก็เป็นลูกของเขางั้นสิ  ถ้าพรุ่งนี้เขาหย่ากับคนตัวเล็ก  เด็กคนนั้นก็จะไม่กลายเป็นลูกกำพร้าพ่องั้นหรอ  แต่นั่นก็เป็นอิสระที่เขาต้องการนี่  จงอินยืนเหม่อเลยไม่ทันได้สังเกตว่าคยองซูฟื้นแล้ว

“นายไม่ต้องห่วงหรอก  ฉันหายทันไปเซ็นใบหย่าพรุ่งนี้แน่นอน”  เมื่อเสียงของคนที่หลับอยู่ดังขึ้น สติของจงอินก็กลับมา

“ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณท้อง”

“บอกไปก็แค่นั้น  เพราะถึงยังไงเขาก็คงไม่มีโอกาสได้เกิดมาหรอก”

“ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้น  คุณจะทำอะไรกับเขา!!!”

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง  จะให้เขาเกิดมาเพื่อประจานตัวเองหรอว่า  เป็นลูกไม่มีพ่อ”

“ผมไม่มีวันให้คุณทำแบบนั้นกับลูกผมเด็ดขาด!!”  จงอินพูดเสียงดังใส่คนตรงหน้า

“ก็แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ  ในเมื่อพรุ่งนี้ฉันกับนายก็จะหย่ากันแล้วน่ะ ฮือๆๆ”  คยองซูร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ก็ไม่ยงไม่หย่ามันแล้วไง!!!”  จงอินพูดออกไปแล้ว  เขาจะไม่มีวันทำร้ายลูกของตัวเองแน่นอน  คยองซูเงยหน้ามองจงอินด้วยน้ำตา

“ถ้านายจะไม่หย่าเพราะแค่อยากปกป้องเด็กในท้อง  ไม่จำเป็นหรอก  ฉันไม่ทำอะไรเขาก็ได้ ฉันจะเก็บเขาเอาไว้  แล้วฉันจะดูแลเขาเอง อีกอย่างเด็กนี่อาจจะไม่ใช่ลูกของนายก็ได้ ฉันน่ะมันร่านจะตายไป”

“พูดมาก!!  พักผ่อนซะ  หมอบอกว่าคุณต้องพักผ่อนให้มากๆ เข้าใจหรือเปล่า”  จงอินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้คนตัวเล็กแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ คยองซู เขารู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาแน่ๆ เพราะคยองซูไม่เคยมีใคร และไม่เคยออกไปไหนข้างนอกเองลำพังโดยไม่มีเขาเลยสักครั้งตลอดเวลาที่แต่งงานกันมา

“นายกะ.... / ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พักผ่อนซะ  ผมจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนคุณและลูกตรงนี้เอง”  จงอินกุมมือคนที่นอนอยู่บนเตียง  สิ่งที่ชายหนุ่มทำสร้างความประหลาดใจให้กับคนตัวเล็กเป็นอย่างมาก  จงอินไม่เคยอบอุ่น  จงอินไม่เคยใส่ใจเขาแบบนี้มาก่อน  หรือเป็นเพราะว่าจงอินห่วงอีกคนที่อยู่ในตัวเขามากกว่า

“นายไม่หย่าแล้วจริงๆ หรอ แล้วลู่ฮานล่ะนายไม่....”  เสียงเล็กขาดหายไปเนื่องจากโดนอีกคนหนึ่งประกบปิดปากอย่างแผ่วเบา

“ผมบอกว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้วไง”  พูดจบก็จุมพิตไปตรงหน้าผากของคนตัวเล็กอีกหนึ่งที

“รักฉันบ้างได้มั๊ย จงอิน”  หยดน้ำตารินไหลออกมาอย่างเงียบๆ

“ถ้าคุณพูดอีกคำเดียว  ผมจะกลับ”  จงอินทำท่าจะเดินหนีไป

“มะ...ไม่นะ  ฉันจะนอนแล้ว หลับแล้วจริงๆ นายอย่าไปไหนเลยนะ ขอร้อง”  คยองซูรีบหลับตาลงทันที  เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำตามที่พูดจงอินจึงนั่งลงข้างๆ เตียงอีกครั้ง  เขาพิจารณาใบหน้าหวานที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง  คยองซูกำลังจะมีลูกให้กับเขา  เขากำลังจะเป็นพ่อคนใช่มั๊ย  แล้วต่อจากนี้ไปเขาควรจะดูแลคนๆ นี้ให้มากๆ ส่วนรักครั้งเก่าเขาก็ควรจะลืมแล้วปล่อยไปได้แล้ว...ใช่มั๊ย??

.

.

.

สุดท้ายจงอินก็ปล่อยลู่ฮานไปไม่ได้  เพราะลู่ฮานเป็นรักครั้งแรก  เขาจะปล่อยให้ใครหน้าไหนมาแย่งคนของเขาไปไม่ได้  จงอินไปอาละวาดจนไอ้เด็กหนุ่มนั่นไม่กล้ามาหาลู่ฮานอีก  เขาแอบคบลู่ฮานพร้อมกับการดูแลคยองซูไปด้วย  และเมื่อเขาได้ใกล้ชิดคยองซูมากขึ้นกลับรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหลงรักคนตัวเล็กมากขึ้นทุกวัน  ตอนนี้ถ้าให้เขาเลือกระหว่างลู่ฮานกับคยองซูเขาไม่สามารถเลือกได้  เขาโลภมากอยากจะเก็บคนทั้งสองไว้กับตัวเอง

“ลู่ฮาน  วันนี้ลูกค้าเยอะมั๊ย”  หลังจากออกจากบริษัทจงอินจะแวะมาหาลู่ฮานก่อนกลับบ้านเสมอ

“...........”  ลู่ฮานไม่ได้ตอบอะไรออกไปได้แต่เงียบ เขาเป็นแบบนี้ตลอด  ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรกับจงอินหลังจากที่ต้องเลิกรากับเด็กหนุ่มที่ชื่อเซฮุนนั่น

“ลู่ฮานเมื่อไหร่นายจะพูดกับฉันสักที  นายเลิกทำแบบนี้สักทีได้มั๊ย”  จงอินเริ่มขึ้นเสียงกับคนตรงหน้า

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย”

“ฉันถามนายก็ตอบสิ  แค่นั้นทำไม่ได้หรือไง ห๊ะ!!”

“ฮือๆๆ  ถ้านายไม่เลิกกับเขา  นายก็ควรจะปล่อยฉันไป  ไม่ใช่ให้ฉันต้องมาแอบคบนายแบบนี้ ฮือๆๆ”  ลู่ฮานเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความอึดอัด

“ฉันปล่อยนายไปไม่ได้  ฉันรักนาย”

“ถ้านายรักฉัน  ทำไมนายถึงไม่ปล่อยคยองซูไปล่ะ  แล้วก็เลือกฉัน แต่ทำไมนายไม่เลือก ฮือๆๆ”

“ฉันเลือกใครไม่ได้เลยลู่ฮาน  ฉันขอโทษที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้”

“ฮึกๆ  นายเลือกไม่ได้  แต่ฉันมีทางเลือกให้นายแล้วล่ะ”  ลู่ฮานหยิบมีดที่อยู่ใกล้ๆ  แล้วยกขึ้นแทงตัวเองต่อหน้าต่อตาจงอิน

“ลู่ฮาน!!!!  ไม่นะ อย่า!!!”  จงอินรีบวิ่งเข้าไปช่วยแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว  ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้นทันที  ชายหนุ่มรีบเข้าไปประครองร่างเอาไว้ในอ้อมกอด

“ทำบ้าอะไร  ลู่ฮาน  นายทำแบบนี้ทำไม!!”  จงอินรีบอุ้มร่างของลู่ฮานขึ้นแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลทันทีโดยไม่ได้สังเกตใครอีกคนที่ยืนร้องไห้มองจงอินอุ้มร่างใครคนนั้นออกมาจากร้าน

“ฮือๆๆ  แม่ขอโทษนะที่ไม่สามารถให้หนูออกมาลืมตาดูโลกได้  ไปอยู่ด้วยกันกับแม่นะลูก ฮือๆๆ”

.

.

.

ณ โรงพยาบาล....

จงอินไม่สามารถพาลู่ฮานมาถึงมือหมอได้ทันเวลา  ร่างบางเสียชีวิตตั้งแต่ในรถ  จงอินเสียใจมากเมื่อได้รับรู้ความจริงจากหมอ

“ไม่นะ  ลู่ฮาน  อย่าทิ้งผมไปแบบนี้ ผมขอโทษที่ลังเล ผมขอโทษที่ไม่ปล่อยคุณไป ฮือๆๆ”

Rrrrr……  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ  แต่จงอินกลับไม่สนใจที่จะรับแต่อย่างใด  เขายังคงนั่งร่ำไห้อยู่กับศพของลู่ฮานที่จากไปไม่มีวันกลับ  ความรักที่เขาไม่สามารถรักษามันไว้ได้ ความรักที่เขาไม่แสดงออกมาให้ชัดเจนแล้วเลือกใครสักคนหนึ่ง ความรักที่เขาไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ

.

.

.

จงอินกลับมาบ้าน  บ้านที่มีอีกคนรอเขาอยู่ทุกวันพร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาที่อยู่ในตัว  นี่เป็นเดือนที่ สี่ของชีวิตๆ หนึ่งที่กำลังจะออกมาลืมตาดูโลก  ทุกวันคยองซูจะต้องออกมาต้อนรับเขากลับบ้าน  แต่วันนี้กลับไร้วี่แวว

“คุณจงอินคะ  ฮือๆๆ  คุณหนูๆ  เธอจากพวกเราไปแล้วค่ะ ฮือๆๆ”  แม่นมที่เลี้ยงคยองซูมาตั้งแต่เด็กวิ่งมาบอกเขาพร้อมทั้งน้ำตา  นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

“นมพูดอะไร  ไม่จริงใช่มั๊ย!!”  จงอินตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“คุณหนูถูกรถชนค่ะ  ฮือๆๆ”

“ทำไมเขาถึงถูกรถชน  ทำไมครับนม!!”

“คุณหนูเธอออกไปข้างนอกค่ะวันนี้  ออกไปเมื่อเย็นนี้เอง  นมพยายามโทรหาคุณจงอินแล้วแต่คุณไม่รับโทรศัพท์เลย  ตอนนี้ศพคุณหนูอยู่โรงพยาบาลค่ะ ฮือๆๆ”  จงอินรีบตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล  เขาก็พบกับศพของคยองซูที่ดูเหมือนหลับไปแค่ปลุกก็จะตื่นขึ้นมา  หน้าท้องของเขาเริ่มนูนขึ้นแสดงให้เห็นว่าข้างในนั้นกำลังมีอีกหนึ่งชีวิตเกิดขึ้น  แต่ไม่มีวันจะได้ออกมาลืมตาดูโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว

“คยองซู  มันเกิดอะไรขึ้น  คุณกับลูกทิ้งผมไปแบบนี้ได้ยังไง  ฮือๆๆ”  นี่เป็นผลกรรมที่เขาเลือกใครไม่ได้ใช่หรือเปล่า  สวรรค์ถึงได้ตัดสินใจพาเขาสองคนไปจากผม

“คุณแค่หลับไปใช่มั๊ย  ตื่นมาสิ คยองซู  ตื่นขึ้นมาก่อน  ผมยังไม่เคยบอกว่ารักคุณเลยใช่มั๊ย  ผมรักคุณ  ผมรักลูกของเรานะ  ผมจะไม่ลังเลอีกแล้ว  ผมจะดูแลคุณให้ดีกว่านี้  ผมสัญญา  ตื่นขึ้นมาเถอะนะ ผมขอร้อง  ฮือๆๆ”  จงอินร่ำไห้แค่ไหนก็ไม่มีทางที่อีกคนจะตื่นขึ้นมาได้อีกแล้ว  คยองซูจากไปพร้อมกับอีกคนตลอดการ  ถึงแม้ว่าจะพูดว่ารักแค่ไหน  อีกคนก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกต่อไปแล้ว  คำๆ นั้นที่คนตัวเล็กเฝ้ารอให้เขาบอกอยู่ทุกคืนวัน

The  End