ขอบคุณนะฮะ ทุกคนลำบากหมดเลย”
ร่างบางตอบกลับ
เยซองมองรอยยิ้มนั้นอย่างเผลอไผลจนคิบอมที่ยืนอยู่ข้างๆหมั่นไส้ตบหัวกลมด้วยความแรงพอประมาณไปจนหน้าซาลาเปาทิ่มลง
“ไอ้บอม”
เยซองหันไปคาดโทษเพื่อนตัวดี
“หน้าแกหนักขนาดทิ่มเลยเหรอวะ”
คิบอมตอบกลับหัวเราะออกมา
เยซองได้แต่มองแค้นๆก่อนจะหันมาสนใจคนสวยที่นั่งอมยิ้มอยู่บนเตียงแทน
“ฮยอกแจ หิวไหม”
ดงเฮถามอย่างอ่อนโยน ร่างบางพยักหน้าน้อยๆ
“กินอะไรดีล่ะ”
ฮันกยองรีบถามต่อทันที
“ตอนนี้ฮยอกหิวน้ำ”
เสียงหวานตอบกลับพร้อมกับแทนด้วยชื่อตัวเอง จนหนุ่มเมะทำตัวไม่ถูก
เป็นซีวอนที่นั่งอยู่ใกล้สุดหันไปเทน้ำมาป้อนให้
“แล้วหิวอะไรอีกไหม”
เรียวอุคถามต่อเมื่อริมฝีปากอิ่มละออกจากหลอดแล้ว
“ก็หิวข้าวนะ”
คนสวยเอียงคอตอบยิ้มน้อยๆอย่างน่ารัก จนซีวอนลืมตัวหอมแก้มใสเข้าไปเต็มๆ
“อ๊ะ”
ฮยอกแจสะดุ้งน้อยๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ฮยอกทำไมปล่อยให้ซีวอนหอมล่ะ แล้วมินล่ะ” เป็นซองมินที่โวยวายขึ้นมา ก่อนจะจ้องหน้าซีวอนหาเรื่องเพราะหึงคนตัวเล็ก
“อ่า มินอ่ะ มินก็เห็นว่าฮยอกนั่งเฉยๆ ซีวอนเค้าหอมเอง” ฮยอกแจตอบออดอ้อนก่อนจะดึงเอวอวบๆมากอดไว้
ถูใบหน้าหวานไปมากับอกอุ่นของซองมิน คนที่มองภาพนั้นยืนยิ้มไปตามๆกัน
“ขอมินหอมแก้มฮยอกบ้างสิ”
“อ่า ฮยอกยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะตัวเหม็นจะตาย” ฮยอกแจตอบอย่างน่ารัก นายกลับมาแล้วสินะฮยอกแจ นายกลับมาแล้วจริงๆ
“ไม่หรอก ขอพิสูจน์หน่อยสิ”
พูดจบก็ก้มลงฉกความหอมจากแก้มเนียนทันที จนใบหน้าหวานขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
“ขี้โกง!” หลายๆคนตะโกนออกมาแต่ก็ยังคงยิ้มเพราะฮยอกแจยิ้มอยู่
“เอ่อ คยูฮยอน”
เสียงหวานเรียกรุ่นน้อง ทำให้คยูฮยอนเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น
“ครับ”
“ไปหาซื้ออะไรให้กินหน่อยนะ”
ฮยอกแจตอบก่อนจะส่งตาหยีๆมาให้
“ครับ”
แล้วก็รับคำเดินออกไปเหมือนต้องมนต์สะกด
“ฮยอกแจ ทำไมอยูดีๆถึงยิ้มล่ะ” ฮีชอลถามออกไปอย่างที่สงสัย
จนอีทึกแอบหยิกเพื่อนจากด้านหลังเพราะไม่อยากใหบรรยากาศเสียไปซะก่อน
“เพราะพวกพี่นั่นแหละ”
คนสวยตอบกลับห้องทั้งห้องอยู่ในความเงียบอีกครั้งเพื่อรอให้ฮยอกแจอธิบายต่อ
“พวกพี่ทำไมเหรอ”
กลายเป็นอีทึกเองที่อยากรู้ขึ้นมาบ้าง
“เพราะพวกพี่ทำให้ผมรู้ว่า
ยังมีคนที่รักผมยืนอยู่ข้างผมตรงนี้” ฮยอกแจตอบออกไป
ใบหน้าเรียบเฉย พยายามกลั้นน้ำตาหยดใสไม่ให้ไหลรินออกมา
“ฮยอกแจ”
ซองมินครางเรียกคนบนเตียงก่อนจะกอดเอาไว้แน่น ซีวอนก็ลูบผมนิ่มไปด้วยอย่างอ่อนโยน
“เพราะพวกพี่ทำให้ผมรู้ว่า ถึงผมจะเย็นชาไปซักแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางกลับมา
ฮึก” เสียงหวานขาดหายไปเพราะคนพูดกำลังร้องไห้ คิบอมกับดงเฮ
ยืนนิ่งเพราะทำอะไรไม่ถูก
“แล้ว ฮึก จองฮุนบอกว่าเขาอยากเห็น
รอยยิ้มของผมมากกว่า ผมเลยยิ้ม เพราะคงเป็นสิ่งเดียวที่ตอนนี้ผมจะทำให้เขาได้” พูดจบก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ไม่เอาน่า อย่ายิ้มพร้อมกับร้องไห้แบบนี้สิ” ฮันกยองแทรกตัวเข้ามา ยกนิ้วปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน
ฮยอกแจยิ้มรับน้อยๆจนฮันกยองหน้าแดงแล้วรีบเดินออกไปด้วยความเขิน ถ้านายยิ้มบ่อยๆ
ฉันคงจะได้ตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยน่ะสิ
“ผมจะไม่ร้องไห้แล้วนะ ถ้าพวกพี่ไม่ชอบ” ฮยอกแจเช็ดน้ำตาออกจนหมดก่อนจะยิ้มให้คนในห้องจนตาปิดอีกครั้ง
“อื้อ ฉันก็ชอบรอยยิ้มของนาย”
ดงเฮพูดออกมาเพ้อ จ้องมองใบหน้าหวานด้วยความรักใคร่ยากจนกว่าจะถอนตัว
“ขอกอดหน่อยสิ” คิบอมพูดขึ้น
ฮยอกแจมองนิ่งก่อนที่แขนเล็กจะละออกจากเอวของซองมินแล้วยื่นไปข้างหน้าเพื่อรอให้คิบอมเข้ามาสวมกอด
คิบอมยิ้มจนแก้มแทบแตกก่อนจะถลาเข้ามากอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น
คนอื่นๆได้แต่มองคนที่กำลังได้กำไรสุดๆอย่างไม่พอใจ
“พอแล้วคิบอม อึดอัด”
คนสวยว่าเพราะแรงรัดที่มีมากเกินไปทำให้คิบอมคลายอ้อมกอดออก
แล้วเปลี่ยนไปยืนจับมือนิ่มเอาไว้แทนด้วยการผลักซีวอนกระเด็นไปอีกทาง
“ผมขอจับมือพี่ได้ไหม”
แล้วก็เป็นเยซองอีกคนที่ถามขึ้นมา
ฮยอกแจหัวเราะน้อยๆกับความขี้อายนั้นก่อนจะเป็นคนดึงมือเยซองมาจับไว้ซะเอง
แอ๊ด…
เสียงเปิดประตูพร้อมๆกับที่คยูฮยอนก้าวเข้ามาในห้อง
ใบหน้าหล่อฉายแววงงอย่างเห็นได้ชัดที่ทุกคนเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ผมไปซื้อข้าวแปปเดียว ผมพลาดอะไรรึเปล่า” แล้วก็เอ่ยถามออกไปอย่างที่คิด
“เยอะ!!”
ทุกคนตอบออกมาพร้อมกันแล้วหัวเราะเยาะคยูฮยอนที่ยืนหน้าหงิกอยู่กับที่
ฮยอกแจยิ้มตามไปด้วย ถ้าฉันยิ้มแล้วพวกนายจะมีความสุข ฉันก็จะทำ
ปี๊นๆๆๆ
เสียงแตรดังสนั่นหน้าบ้านหลังใหญ่ของฮยอกแจ
ก่อนที่แม่บ้านจะวิ่งออกมาดูหน้าตาตื่นแต่ก่อนที่จะได้ว่ายามที่ปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านมา
ก็ต้องยืนนิ่งเมื่อเห็นว่าคนที่มาคือซองมินเพื่อนสนิทของฮยอกแจ
แถมมาด้วยเหล่าเพื่อนพ้องที่มหาลัยของคุณหนูเธอ
“มาทำอะไรกันแต่เช้าคะ”
แม่บ้านประจำตระกูลลีเอ่ยถามออกไปอย่างสุภาพ
“ฮยอก ตื่นยังฮะ”
ซองมินถามออกมาทั้งๆที่ยังนั่งอยู่บนรถคันหรู
“แต่งตัวอยู่ค่ะ อ่ะ มาพอดีเลย”
แม่บ้านตอบกลับก่อนจะถอยหลังกลับมาเมื่อเห็นหน้าของคุณหนูลี
“มาทำอะไรกันน่ะ”
ฮยอกแจถามเสียงใส รอยยิ้มประดับน้อยๆบนมุมปาก
แม่บ้านลีได้แต่มองคุณหนูของตัวเองอึ้งๆ
“มารับไงตัวยุ่ง”
ฮันกยองตอบออกมา
แล้วยิ้มหล่อไปให้บรรดาสาวใช้ที่ออกมายืนส่งเป็นประจำแทบจะละลายอยู่ตรงนั้น
“ใครฮะตัวยุ่ง”
ร่างบางถามกลับเสียงใสพลางแกล้งมองซ้ายขวา เพื่อไม่ยอมรับว่าเป็นตัวเอง
“แกล้งไม่รู้อีก”
ซีวอนว่ายิ้มๆในขณะที่คนถูกว่าหัวเราะน้อยๆ ทำให้บรรดาสาวใช้ตาค้างกับกิริยาที่เปลี่ยนไปของคุณหนู
“กินข้าวกันมารึยัง”
“หืม ไปกินที่มหาลัยเถอะ”
ดงเฮตอบก่อนจะชะโงกหน้าออกมาจากรถสปอร์ตคันหรู
“แล้วมากันทำไมเยอะแยะ มารับคนเดียวก็พอ” ร่างบางว่ายังไม่ยอมเดินไปไหนเพราะรถแต่ละคันจอดเรียงแถวกันอยู่
แถมยังเปิดประทุนเพื่อส่งเสียงคุยกับตัวเองอีก
“มาให้เลือกไงว่าอยากนั่งคันไหนไป” ลีทึกตอบกลับ
“อ่า
ถ้าไปรับแล้วต้องตามมาส่งกันเป็นพรวนแบบนี้อีกไหมฮะ”
“แน่นอน” ทุกคนตอบออกมาพร้อมกัน
“งั้นเอารถไปจอดเลยฮะ แล้วไปรถตู้บ้านฮยอกคันเดียวหมด” ร่างบางว่ายิ้มน้อยๆ ซองมินที่นำเข้ามาหักรถออกไปทันทีเพื่อจอดเป็นคันแรก
แล้วรีบวิ่งลงมา
“ฮยอกแจล่ะฮะ”
ซองมินถามแม่บ้านทันทีที่วิ่งมาแล้วคนตัวเล็กหายไปแล้ว
“ไปรอบนรถตู้แล้วค่ะ”
พอได้คำตอบซองมินก็ออกวิ่งคนแรกไปยังรถตู้คันหรูที่จอดรออยู่
พอเปิดประตูเข้าไปก็จับจองที่นั่งข้างเพื่อนรักทันที คนอื่นๆได้แต่หน้าหงอยแล้วเดินทยอยไปนั่งที่อื่น
“ซองมิน ขี้โกง” เรียวอุคว่า
“ใช่ๆขี้โกง” เยซองสนับสนุนทันที
“โกงยังไง”
กระต่ายน้อยตะโกนกลับแล้วยิ้มให้อย่างกวนประสาทที่สุด
“ก็นายน่าจะรอออกวิ่งพร้อมกัน ขี้โกง” คยูฮยอนตอบกลับนั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆคิบอม
“คิบอมไม่เห็นว่าอะไรฉันเลย”
“มันไม่ว่าแต่มันกำมือแน่นพร้อมต่อยเลยต่างหาก” ฮีชอลที่นั่งอยู่อีกข้างพูดออกมา ทำให้วองมินยิ้มแหยๆกลับมา
“อย่าเถียงกันเลยฮะ ผลัดกันคนละวันก็ได้นี่นา” และแล้วก็เป็นฮยอกแจที่เป็นคนสงบสงครามน้ำลายได้ทันที
“ควีนยิ้มแล้ว”
“ควีนยิ้มแล้วโลกสดใสจัง”
“ควีนน่าจะยิ้มแบบนี้ตั้งนานแล้วนะ”
“ใครนะทำควีนยิ้มได้”
“หลงรักควีนคนนี้อีกแล้วเรา”
เสียงฮือฮาดังขึ้นตลอดทางเดินจากลานจอดรถไปยังโรงอาหารติดแอร์ของมหาวิทยาลัย
แค่ฮยอกแจยิ้มก็ทำให้คนทั้งมหาลัยยิ้มตามไปด้วย
“เห็นไหม ฉันบอกให้นายยิ้มตั้งนานแล้ว” ซองมินพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจที่เป็นส่วนหนึ่งในการสร้างรอยยิ้มของฮยอกแจ
“อื้อ”
ฮยอกแจตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้นักศึกษาคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมา
จนนักศึกษาหลายคนเดินชนกันเพราะมัวแต่มองรอยยิ้มหวานที่เพิ่งจะได้เห็นเป็นครั้งแรกอย่างหลงใหล
“เลิกยิ้มได้แล้ว”
คิบอมว่าเรียบๆอย่างไม่พอใจที่เห็นคนตัวเล็กเที่ยวแจกยิ้มไปทั่วทั้งๆที่พวกเขาพยายามกันแทบตายเพื่อจะเห็น
ไม่ยุติธรรมเลยซักนิดที่คนไม่ทำอะไรเลยจะได้เห็นรอยยิ้มนี้
“ทำไมล่ะ”
ฮยอกแจเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“ก็หวงรอยยิ้มฮยอกแจอ่ะ”
ดงเฮตอบแทนเพราะรู้สึกหวงไม่แพ้กัน
“ตกลงฮยอกสมควรจะยิ้มไหมอ่ะ”
ว่าแล้วนิ้วเล็กๆก็ยกขึ้นมาทาบทับริมฝีปากอิ่ม จนคนมองแทบอยากจะจับกดซะเดี๋ยวนั้น
“ควรสิ”
ลีทึกรีบตอบเพราะกลวรอยยิ้มหวานจะหายไป
“แต่นายน่าจะยิ้มให้พวกฉันมากกว่าคนอื่นแค่นั้นเอง” ฮีชอลต่อให้
“ทำไมล่ะฮะ”
“ก็มันไม่ยุติธรรมนี่นา”
คยูฮยอนตอบออกมา ฮยอกแจหัวเราะน้อยๆเริ่มจะพอเข้าใจขึ้นมาบ้าง
“โอเคๆ”
“ดีมาก”
เยซองตอบรับไม่เห็นว่าอีกคนเป็นรุ่นพี่แม้แต่น้อยมือแกร่งลูบผมนิ่มไปมา
โดยที่ฮยอกแจยิ้มรับไม่ว่าอะไร
“เหมือนฮยอกจะมีพ่ออีก 10 คนเลยนะฮะเนี่ย” ร่างบางกล่าวเสียงใส
“เป็นพ่อแก่ไปป่าว”
ซองมินแย้งเบาๆ
“ก็พ่อทูนหัวไง” ฮยอกแจว่า
ใบหน้าขาวแดงระเรื่อพร้อมกับวิ่งออกไป
ปล่อยให้คนฟังยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้ยินรอยยิ้มกว้างแต้มเต็มใบหน้าหล่อ
ขายาวชะงักอยู่กับที่เหมือนถูกสต๊าฟเอาไว้ จนนักศึกษาคนอื่นๆที่ผ่านไปมา
ได้แต่เดินมองพร้อมกับหัวเราะน้อยๆให้กับหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย
ใครจะรู้ว่าคำพูดของคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินหายไป
จะมีอิทธิพลกับคนทั้งสิบได้ขนาดนี้
“ฮยอก อ่ะวิ่งหนีมาก่อนทำไม”
ซองมินที่เพิ่งเดินมาถึงนั่งลงข้างๆพลางทำหน้างอนสุดฤทธิ์
จนฮยอกแจอดขำออกมาน้อยๆไม่ได้
“ก็เขิน” เสียงหวานตอบกลับ
ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อน้อยๆบ่งบอกให้อีกคนรับรู้ว่าที่พูดออกมาเป็นความจริง
ซองมินก้มลงหอมแก้มใสที่ลอยยั่วอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจเพื่อนๆคนอื่นแม้แต่น้อย
“มินอ้ะ”
ฮยอกแจร้องออกมาก่อนจะกระเถิบตัวหนีไปอีกด้าน
“ซองมิน แกล้งเหรอครับควีน”
เสียงทุ้มไม่คุ้นหูของคนอีกด้านทำให้ฮยอกแจหันไปมอง
“เอ่อ เปล่าหรอก” และแล้วร่างบางก็ดึงตัวเองกลับไปชิดซองมินอีกครั้งพร้อมกับมองคนที่พูดขึ้นมาเต็มตา
“เราไม่รู้จักกันหรอกครับ ผมลีดงวุก”
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
ฮยอกแจตอบพร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ จนคนมองหัวใจไหววูบ
ผิดกับซองมินที่เริ่มไม่พอใจเพราะกิตติศัพท์ของดงวุก มันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ครับ”
ดงวุกหลบตากลมที่จ้องแป๋วมายังเขาเพื่อหันกลับไปมองหน้าห้องเหมือนเดิม ทำไมต้องใจเต้นแรงแบบนี้นะ
ลีดงวุก มันเหมือนไม่ใช่ตัวนายเลย ลืมไปรึเปล่าว่าเข้าที่นี่เพื่อทำลาย
“มิน คนนั้นมาใหม่เหรอ”
ฮยอกแจหันไปกระซิบกับซองมินที่นั่งทำหน้างอนอยู่ข้างๆ
“ไม่รู้”
“มินอ่ะ งอนเค้าเหรอ”
“ไม่รู้”
จุ๊บ…
ฮยอกแจหอมแก้มใสของซองมินไป
เป็นการง้องอนแต่คนถูกหอมกลับนั่งค้างด้วยความคาดไม่ถึงไปแล้ว
เพื่อนๆในห้องต่างนั่งมองคนสองคนด้วยแววตาเอ็นดูเว้นก็แต่คนที่นั่งอยู่อีกข้างของฮยอกแจ
ออด….
“มารับไปกินข้าวจ้ะ”
เสียงหลายเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาของแต่ละคนที่โผล่เข้ามาในห้องเลกเชอร์
“ไปกินข้าวด้วยกันไหม ดงวุก”
ฮยอกแจหันไปถามคนข้างตัวอย่างน่ารัก
จนซองมินและคนที่มารับเริ่มแสดงอาการน้อยใจจนออกนอกหน้า
“ครับ” ดงวุกตอบรับสั้นๆ
ก่อนจะเดินตามออกไป ฮยอกแจหันไปยิ้มหวานให้พวกฮีชอลก่อนจะกอดแขนอ้อนๆออกไป
ทำให้ใบหน้าบึ้งตึงถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มกว้างทันที
“เอาหมอนั่นมาด้วยทำไมก็ไม่รู้”
คยูฮยอนหันไปบ่นกับดงเฮ ซึ่งพยักหน้ารับหงึกหงัก
“เซง”
คิบอมพูดออกมาสั้นๆแต่ก็เข้าใจได้ในทันที
“หน้าตาไม่น่าไว้ใจซักนิด”
แล้วซีวอนก็เข้าร่วมอีกคน
“ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะรู้สึก”
เยซองพูดขึ้นบ้างกลายเป็นว่าฮยอกแจเดินนำหน้าเกาะแขนอ้อนฮีชอลนำไปมีดงวุกเดินตามหลังห่างๆ แล้วบรรดาเมะๆคนอื่นได้แต่เดินรั้งท้ายทิ้งระยะพอสมควร
“แต่ฉันว่าหมอนี่แปลกๆ”
ลีทึกพูดออกมาเพราะแอบเหลือบเห็นเข็มที่ถูกซ่อนอยู่ในเสื้อนอกของเครื่องแบบมหาวิทยาลัย
แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเข็มจากไหน
“ผมไม่ชอบเวลาที่หมอนั่นมองฮยอก”
ซองมินพูดพร้อมกับมองตามไป
“พวกนาย ทำอะไรกันอยู่น่ะ เร็วสิๆ” เสียงหวานเรียกทุกคนขึ้นมาซะก่อน
จนทำให้หลายคนยิ้มบางๆส่งไปให้พร้อมกับก้าวขายาวๆจนมาถึงตัว
“นี่ ดงวุกเพื่อนฮยอกเอง”
คนตัวเล็กเอ่ยแนะนำยิ้มแย้ม แถมยังจับมือของคนที่ถูกแนะนำซะแน่นอีก
“ไม่ต้องจับก็ได้มั้ง มือน่ะ”
ฮันกยองพูดออกมาเซงๆ
อุตส่าห์รีบขับรถมาจากตึกคณะเพื่อมารวมตัวกับเพื่อนแต่นี่ดันเจอคู่แข่งเพิ่มขึ้นมาซะอีก
“อ่า”
พอได้ยินฮันกยองพูดมือนิ่มก็แทบจะปล่อยออกทันทีแต่ติดที่ว่า
ดงวุกกลับจับเอาไว้ซะเอง จนฮยอกแจได้แต่ส่งยิ้มแหยๆกลับมา
“กินข้าวเถอะ หิวแล้ว”
เรียวอุคตัดบทแล้วเดินนำเข้าไปที่โรงอาหารหรู
พนักงานที่คอยบริการเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็รีบจัดโต๊ะให้อย่างรวดเร็ว
“ดงวุก นั่งสิ”
เมื่อไปถึงคนตัวเล็กที่ยังถูกกุมมืออยู่ก็กระตุกให้อีกคนนั่งลงข้างๆอย่างน่ารัก
จนดงวุกถึงกับยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้รับ ต้องทำร้ายคนๆนี้จริงๆน่ะเหรอ
“ฮยอก สนใจพี่มั่งสิ”
ลีทึกเริ่มเรียกร้องหลังจากที่ไม่ได้รับความสนใจอยู่นานพอดู
“ฮยอกก็สนใจพี่ทึกตลอดนี่นา”
คนเล็กตอบกลับแล้วยิ้มไปให้ แต่ใครจะรู้ว่าการที่ฮยอกยังนั่งจับมือกับคนอื่นอยู่แบบนี้
มันทำให้พวกเขาเจ็บปวด
“แต่นายมองแต่มือนายจับคนอื่นอยู่นี่” ลีทึกเถียงกลับ
ฮยอกแจหัวเราะแห้งๆก่อนจะดึงมือออกมาเพราะดงวุกไม่ได้บีบแน่นเหมือนตอนก่อนหน้า
“ขอโทษฮะ” เสียงใสว่า
“เห็นหัวพวกฉันบ้างก็ได้”
แล้วก็เป็นคิบอมอีกคนที่แย้งขึ้นมา ฮยอกแจหันไปมองเจ้าจองแก้มแตก
ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปกดจมูกลงบนแก้มใสนั้นอย่างน่ารัก
เรียกสายตาอิจฉาจากคนในโณงอาหารมาที่คิบอมได้เป็นอย่างดี
“คิบอมอ่า”
เสียงหวานเรียกคนตรงหน้าอย่างน่ารัก
จนดงวุกที่มองมาเริ่มอยากจะได้ยินฮยอกแจเรียกตัวเองแบบนั้นบ้างซักครั้งก็ยังดี
“อย่ามองฮยอกแบบนั้นเด็ดขาด”
ฮันกยองพูดขึ้นทันทีที่หันมาเห็น จนทำให้คนที่นั่งใกล้ๆหันไปมองดงวุกเป็นตาเดียว
“หวงเหรอครับ”
“ยิ่งกว่าหวงอีก”
ดงเฮตอบกลับจ้องอีกคนไม่วางตา จนดงวุกเริ่มนึกสนุก มิน่าล่ะ
ถึงได้มีคนอยากจะทำลายมากขนาดนี้
“หึหึ”
“ขำอะไรไม่ทราบ”
ฮีชอลตวาดลั่นอย่างไม่พอใจ เรียกให้ฮยอกแจที่กำลังง้อคิบอมหันมามองตาโต
“เกิดอะไรขึ้นเหรอฮะ”
เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินกลับมา
“ไม่กินแล้ว อิ่ม”
ฮีชอลไม่ตอบแต่อารมณ์เสียอย่างหนักก่อนจะลุกเดินออกไป
มีลีทึกวิ่งตามไปคอยดูอารมณ์เพื่อนเอาไว้ก่อนที่จะอาละวาดออกมาได้ง่าย
“พี่เขาเป็นอะไรฮะ”
แล้วคนตัวเล็กก็หันไปถามคนอื่นๆแต่กับตอบที่ได้คือการส่ายหน้า
“ฮยอก ไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ”
แล้วซีวอนก็พูดขึ้นก่อนจะจับมือนิ่มลุกออกไป พร้อมๆกับคนอื่นๆ
“ฉันรู้นะว่าแกมาไม่ดี”
คยูฮยอนกดเสียงต่ำพูดกับดงวุกก่อนจะเดินตามไปเป็นคนสุดท้าย ดงวุกทำสีหน้าเรียบเฉย
ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก
กริ๊งๆๆ
เสียงโทรศัพท์ในห้องนอนหรูของฮยอกแจดังขึ้นยามวิกาล
ก่อนที่เจ้าของห้องจะขมวดคิ้วน้อยๆด้วยความสงสัยกับเสียงที่ได้ยิน
ขาเรียวพาเจ้าของร่างเข้าไปใกล้ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นมารับ
“ครับ”
“ฮยอกแจจจจจจ”
เสียงเรียกดังยาวมาตามสายทำให้
คนตัวเล็กขมวดคิ้วน้อยๆเพราะเสียงแทรกซ้อนจากปลายสายดังมากจนเกินกว่าที่ฮยอกแจจะแยกเสียงออกได้ว่าเสียงที่ได้ยินคือใคร
“ครับ?”
“ทำไมนายพูดเพราะจัง ฉันเอง ลีดงเฮ” เสียงปลายสายสดใสตอบกลับมา ฮยอกแจคลี่ยิ้มน้อยๆเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาดึกดื่นแบบนี้เป็นใคร
“ว่าไงเหรอด๊อง”
เสียงหวานถามกลับพร้อมกับชื่อที่ดูสนิทสนมมากขึ้นทำให้ดงเฮที่อยู่ปลายสายแทบจะตะโกนให้ลั่นฟ้าด้วยความดีใจ
“โทรเข้ามือถือทำไมไม่ติดล่ะ”
“อ้าว แปปนะ”
ฮยอกแจร้องออกมาก่อนจะเดินผละออกมาหยิบมือถือเครื่องหรูออกมาดู แล้วก็พบหน้าจอว่างเปล่า
ดำสนิทบ่งบอกว่าแบตหมดไปแล้ว
“แบตหมดน่ะ”
“ว่าแล้วเชียว นายน่ะหัดคอยดูโทรศัพท์มือถือบ้าง
ออกไปไหนมาไหนเวลาเกิดอะไรขึ้นจะได้มีพร้อม”
ดงเฮร่ายยาวราวกับคุณพ่อสอนลูก
ฮยอกแจหัวเราะออกมาน้อยๆแต่ก็ทำตามเป็นอย่างดีเพราะตอนนี้เจ้าโทรศัพท์เคลื่อนที่กำลังถูกเสียบชาร์ตอยู่
โดยที่คนตัวเล็กเอาหัวแนบกับไหล่เพื่อหนีบหูโทรศัพท์เอาไว้
“ชาร์ตแล้ว”
พอเรียบร้อยก็บอกอีกคนเสียงสดใส
“เห็นแล้วน่า”
ดงเฮตอบกลับมาทำให้ร่างบางหมุนตัวกลับไปมองออกไปทางระเบียงแทบจะทันทีก็พบดงเฮยืนพิงรถคันหรูของตัวเองคุยโทรศัพท์กับฮยอกแจอยู่ข้างรั้วบ้าน
ร่างสูงโบกไม้โบกมือให้เป้นการใหญ่
ฮยอกแจยิ้มกว้างก่อนจะวางโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งออกไปหาดงเฮด้านนอกบ้านทันที
“ด๊อง”
เสียงหวานร้องเรียกแล้วเดินเข้าไปจนใกล้
“ไม่ต้องมาทำสายตาสงสัยเลย”
ร่างสูงว่ายิ้มเท่ห์ส่งไปให้
“ก็สงสัยจริงๆนี่นา มาทำอะไรดึกๆเนี่ย” ฮยอกแจถามตากลมจ้องอีกคนนิ่ง ดงเฮยิ้มน้อยๆแต่ก็เลือกที่จะโกหกออกไปตำโต
“คิดถึง”
โกหกก็ยังดีกว่าจะต้องให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าที่มาหาเพราะแอบสะกดรอยตามดงวุกมา
จนถึงที่นี่แล้วดงวุกก็หายไปแต่อาจจะแอบมองเขาทั้งคู่จากที่ไหนซักแห่งเป็นแน่
“เว่อน่า” ฮยอกแจว่าแต่ใบหน้ากลับขึ้นสีระเรื่อ
จนดงเฮอดไม่ได้ที่ก้มลงไปหอมแก้มใสที่ลอยยั่วอยู่ตรงหน้า
“ด๊อง ดึกแล้วนอนนี่ไหม”
ฮยอกแจเอ่ยปากชวนเพราะถ้าห้ดงเฮขับรถกลับไปคนเดียวตอนนี้คงจะอันตรายน่าดู
“จะดีเหรอ”
ปาก็ถามไปแบบนั้นแต่มือแกร่งกลับจับมือนิ่มแล้วเดินนำเข้ามาเฉยๆ ฮยอกแจอดหัวเราะออกมาน้อยๆไม่ได้
ครืด…ครืด…
แค่ก้าวเข้ามาในห้องโทรศัพท์ของฮยอกแจก็กำลังสั่นอยู่
ร่างบางรีบเดินเข้าไปดูก่อนจะมองเบอร์ที่โทรมาแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ
“ว่าไงซองมิน”
ดงเฮได้ยินก็หูผึ่งขึ้นมาทันที
“ฮยอก มินนอนไม่หลับอ่ะ”
ซองมินบอกกลับทันที
“อ่า ทำไงดีฮยอกคุยโทรศัพท์เป็นเพื่อนไหม” คนตัวเล็กลงนั่งบนเตียงนุ่มแล้วถามออกไปอย่างน่ารัก
“ไม่เอา”
“แล้วจะให้เค้าทำไงอ่า”
เสียงหวานถามอ่อยๆอย่างน่ารัก
“ลงมารับหน่อยถึงพอดีเลย”
กริ๊ก…
ซองมินพูดรัวเร็วแล้วกดวางไป
ก่อนที่ฮยอกแจจะชะโงกหน้ามองที่ระเบียงแล้วพบรถตู้ของบ้านวองมินจอดอยู่ซองมินลงมายืนยิ้มหน้าแป้นในชุดนอนพร้อม
ดงเฮกับฮยอกแจหัวเราะออกมาน้อยๆก่อนจะเดินลงไปรับแขกผู้มาเยือนยามวิกาล
ยามที่ทำงานอยู่หน้าประตูได้แต่นิ้มตามคุณหนูของตัวเองไปด้วย
“อ๊ะ เดี๋ยว”
ซองมินรั้งแขนฮยอกแจเอาไว้ก่อนจะเปิดประตูรถตู้ออกเผยให้เห็นคนอื่นๆที่นั่งยิ้มเผล่ในชุดนอนอยู่ด้านใน
“ห๊า!”
ทั้งดงเฮและฮยอกแจร้องออกมาดังลั่น
“จะนอนข้างฮยอก”
เรียวอุคโวยขึ้นมาเพราะยังตกลงเรื่องที่นอนไม่ได้ซักที
“ฉันมาก่อนฉันจะนอนกับฮยอก”
ดงเฮเถียงพร้อมกับดึงฮยอกแจเข้ามากอดไว้แน่น
“งั้นอีกข้างเป็นของฉันเพราะฮันเจอฮยอกแจก่อนพวกนาย” ซองมินว่าบ้างแล้วรีบเดินไปยืนติดกับฮยอกแจทันที
“ขี้โกง” ฮีชอลว่าหน้าง้ำ
“นั่นดิ
งั้นเราให้คนที่มีสิทธิ์นอนกับฮยอกนอนได้คนเดียวดีกว่า”
ความคิดเจ้าเล่ห์ออกมาจากหัวสมองอของคยูฮอนแต่ก็ทำให้ทุกคนหันไปฟังอย่างตั้งใจ
“ยังไง”
ฮันกยองถามออกไปอย่างอยากรู้ทันทีแม้คนอื่นจะไม่ถามแต่สายตาแสดงความอยากรู้นั้นก็แสดงออกมาจนปิดไม่มิด
“เล่นไพ่ไง”
คยูฮยอนตอบพร้อมกับชูตลับไพ่มาสองสำรับอย่างคนที่เตรียมพร้อมมาอย่างดี
ทุกคนยิ้มกว้างประจำที่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะอาหารกว้างทันที
ฮยอกแจโดนดงเฮดึงไปนั่งบนตักโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ว่าอะไรเพราะอยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน
“เล่นอะไรเหรอฮะ”
เสียงหวานเอ่ยถามพลางมองตามมือของคยูฮยอนที่กำลังแจกไพ่กระจายไปยังคนต่างๆอย่างแม่นยำ
“สงสัยไม่พ้นสลาฟ”
ซีวอนตอบกลับก่อนจะเรียงไพ่ในมือไปด้วยแววตามุ่งมั่น
“คิบอม สลาฟเล่นไงอ่ะ”
แล้วก็หันไปถามคนที่นั่งข้างๆเพราะคิบอมไม่ได้เรียงไพ่หยิบขึ้นมาดูแล้ววางไว้เหมือนเดิมแค่นั้น
ส่วนเจ้าของตักกว้างที่ร่างบางนั่งทับอยู่กลับใจจดจ่อกับไพ่ซะมากกว่าเลยเลือกที่จะหันไปถามคนอื่นแทน
“ก็ลงไพ่เรียงจากน้อยไปมากน่ะ อ่า อธิบายไงดีเนี่ย” คิบอมพยายามเรียบเรียงคำพูดมาอธิบายแต่หนสุดท้ายก็ไปไม่รอด
“พี่ทึกฮะ มันเล่นไงอ่ะ”
แล้วตากลมก็ย้ายไปจ้องคนที่นั่งตรงข้ามแทน
“เอ่อ ก็ถ้าใครหมดก่อนจะได้เป็นคิงน่ะ” อีทึกพยายามอีกคน
“เป็นคิงแล้วมีสิทธิ์ทำอะไรไหมฮะ”
ฮยอกแจถามต่อก่อนที่อีทึกจะเอาศอกกระทุ้งเยซองที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อมห้หาคำตอบมาให้คนตัวเล็ก
“ก็ถ้าเป็นวันนี้มีสิทธ์นอนกับฮยอกแจล่ะมั้ง” ซาลาเปาตอบยิ้มน้อยๆ
“ไม่ได้ เราจะให้ฮยอกเลือกว่าอยากนอนกับคิง ควีน สลาฟ
รองสลาฟหรือประชาชน”
ฮีชอลแย้งทันทีเพิ่มความสนุกเข้าไปอีกเพราะไม่รู้ว่าฮยอกแจจะเลือกตำแหน่งอะไร
ก่อนที่การเล่นไพ่ที่แสนจะเสียงดังเริ่มขึ้น ทุกคนหมั่นไส้ดงเฮเป้นอย่างมากที่แอบมาก่อนทำให้เหมือนปลาน้อยโดนรุมอย่างงั้น
ผลสุดท้ายเป้นไปตามคาดเมื่อดงเฮได้ตกไปเป็นสลาฟ
“ฉันเป็นคิง” คิบอมพูดเรียบๆ
“ฉันเป็นควีนเหรอเนี่ย”
ฮีชอลว่าทำหน้าเสียดาย
“เฮือก ฉันเป็นรองสลาฟ”
เยซองพูดออกมา
“ฉันเป็นสลาฟอ่ะ แหงะ”
ดงเฮว่าหน้าง้ำหนทางที่จะได้นอนกับฮยอกแจดูริบหร่เต็มทน
“พวกเราเป็นประชาชน”
ที่เหลือพูดออกมาพร้อมกัน
“เลือกได้แล้วฮยอก”
อีทึกพูดขึ้นมาเนื่องจากเริ่มจะดึกมากขึ้น
“ฮยอกเลือก…”
“…” ทุกคนเงียบฟังอย่างตั้งใจ
“อ่า เลือก…”
“…”
“เลือกสลาฟฮะ” เสียงหวานพูดออกไป
ทำให้หน้าเหี่ยวๆของดงเฮเบิกบานขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไมอ่ะ” แต่ละคนถามออกมา
“ก็สลาฟน่าสงสารนี่ฮะ
เป้นทาสแล้วยังจะไม่ได้นอนกับฮยอกอีก”
คนตัวเล็กว่าแล้วยิ้มกลับอย่างน่ารัก
ทุกคนได้แต่มองคนที่ได้กำไรอยู่คนเดียวทั้งวันอย่างแค้นใจ ฝากไว้ก่อนนะ
ไอ้ปลาเน่า
“นี่ดงเฮ ฉันถามจริงๆเถอะทำไมเมื่อวานนายถึงเรียกให้พวกเราตามไปหานายที่บ้านของฮยอก”
ฮีชอลถามขึ้นมาภายในห้องประชุมของชมรมมิวสิคซึ่งตอนนี้ทุกคนนั่งอยู่พร้อมกันหมดเว้นแต่ฮยอกแจกับซองมิน
“ผมรู้สึกว่าฮยอกจะไม่ปลอดภัย”
ปลาน้อยตอบหน้าเครียด
“อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น”
ฮันกยองถามต่อทันที
“ก็ผมตามไอ้ดงวุกตั้งแต่เลิกเรียน
แล้วเห็นว่ามันเอาแต่วนรถไปมาแถวๆหน้าบ้านของฮยอกจนดึกดื่นผมเลยคิดว่ามันกำลังจะทำอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ” ดงเฮร่ายยาว
“แล้วมันลงจากรถบ้างไหม”
ลีทึกถามต่อ
“ไม่ลงครับพี่
ผมว่ามันคงดูการเคลื่อนไหวภายในบ้านของฮยอกมากกว่า”
ปลาน้อยตอบ
“แล้วเราจะทำอะไรได้”
ซีวอนถามต่ออย่างเป็นห่วง
“มาแล้วคร้าบ”
ซองมินส่งเสียงเข้ามาก่อนที่จะโผล่หน้าเข้ามามือข้างหนึ่งจับมือนิ่มของฮยอกแจดึงเข้ามาด้วย
ฮยอกแจยิ้มสดใสไปให้ทุกคนแล้วลงนั่งเก้าอี้ว่างข้างๆคิบอม
“เพิ่งเลิกเรียนเหรอ”
ดงเฮหันมาถาม
“คร้าบ”
ซองมินลากเสียงยาวตอบก่อนจะมองเห็นว่าตัวเองคงจะรื่นเริงจนเกินไปเลยหุบยิ้มลงน้อยๆแล้วมองบรรยากาศตึงเครียดนั้นงงๆ
“ทำไมทุกคนดูเครียดจัง”
แล้วก็เป็นฮยอกแจที่เป็นฝ่ายออกปากถาม เยซองถูกซีวอนกระแทกศอกใส่ถี่ๆ
ทำให้ซาลาเปาอ้าปากตอบคำถามนั้นอย่างจำยอม
“เราว่าจะไปดูหนังกันน่ะ แต่ตกลงกันไม่ได้” คำตอบที่ถูกคิดขึ้นเดี๋ยวนั้นทำให้ดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่
“เหรอ ฮยอกอยากดูหนัง”
เสียงใสกระตือรือร้นขึ้นมาทันควัน เรียกรอยยิ้มจากคนรอบโต๊ะได้เป็นอย่างดี
“งั้นเราไปกันเลยไหม”
คิบอมถามเสียงนิ่มกับคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ
“ไปๆ” ฮยอกแจหันไปตอบแล้วเอามือเล็กเกาะแขนล่ำของคิบอมไปด้วย
คิบอมอมยิ้มน้อยๆแล้วลุกขึ้นเดินนำออกไป คนอื่นๆเลยทยอยเดินตามออกมา
“พี่ทึก เมื่อกี้ไม่ได้คุยกันเรื่องนี้ใช่ไหมฮะ” ซองมินยืนรอจนถึงอีทึก แล้วรั้งแขนรุ่นพี่เอาไว้เพื่อถาม
“อืม”
อีทึกตอบแค่นั้นแล้วเดินนำออกไปยิ่งทำให้ซองมินอยากรู้เข้าไปใหญ่
“บอกมาว่าพวกมันอยู่ที่ไหน”
เสียงตะโกนโหวกเหวกเรียกให้กลุ่มคนที่จะเดินไปขึ้นรถหันไปมองได้ไม่ยาก
ฮยอกแจดึงคิบอมเข้าไปดูด้วยความอยากรู้
“บอกมาว่าพวกมันอยู่ไหน”
เสียงเหี้ยมตะโกนอีกครั้ง
เหล่านักศึกษาพากันสะดุ้งน้อยๆแล้วค่อยๆถอยออกห่างอย่างระวังภัย
ทำให้ฮยอกแจมองเห็นคังอินที่ยืนอยู่กลางวงล้อม
“พี่คังอิน”
เสียงตะโกนเรียกรุ่นพี่ที่รู้จักก่อนจะเดินแหวกเข้ามาด้านใน
“ฮยอกแจ มาทำไมเนี่ย”
คังอินว่าอย่างหัวเสีย
“เกิดอะไรขึ้นน่ะไอ้หมี”
ฮีชอลเป็นอีกคนที่ก้าวตามเข้ามาแล้วถามเพื่อนทันที
“ก็ไอ้พวกนี้มันมาถามหาฮยอกน่ะสิ” คังอินชี้ไปที่คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ทำให้ทุกสายตาหันมองตามไปทันที
แต่ก่อนที่ฮยอกแจจะเห็นคนที่ยืนอยู่ก็ถูกหนุ่มเมะเดินมากันเป็นกำแพงมนุษย์ชั้นดีเอาไว้ซะก่อน
“พวกแกมีอะไร”
คยูฮยอนถามหน้านิ่ง
“ฉันไม่มีปัญหากับแก”
อีกคนตะคอกกลับพยายามมองลอดเข้ามาด้านหลังให้ได้แต่ก็จนปัญญาเมื่อเจอสายตาดุๆของฮันกยองเข้าไป
“แกจะเจอฮยอกก็เหมือนแกมีปัญหากับพวกฉัน” ซีวอนสวนกลับทันทีไม่ได้หวั่นเลยว่าอีกฝั่งรวมพลกันมาเยอะขนาดไหน
“พวกแกนี่พูดไม่รู้เรื่องเหรอไง”
เสียงเหี้ยมตะคอกกลับมา จนฮยอกแจสะดุ้งน้อยๆมือเล็กกำเข้าที่เสื้อของเยซองเพื่อยึดเป็นหลัก
เยซองเหลือบมองมาทางด้านหลังเล้กน้อยแล้วเอี้ยวตัวดึงฮยอกแจเข้าสู่อ้อมกอด
“ใครน่ะเย” เสียงหวานถาม
“ไม่เคยเห็นหน้า” เยซองตอบกลับ
มือลูบหลังบางไปอย่างปลอบโยน
“ตกลงพวกแกจะไม่ออกไปจากมหาลัยฉันใช่ไหม” ฮันกยองถามเสียงกร้าวจ้องหน้าผู้นำอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว
นักศึกษามากมายต่างทยอยกันเดินเข้ามามุงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“จนกว่าฉันจะได้เจอฮยอก”
“กลับบ้านไปนอนฝันไป๊”
เรียวอุคตะโกนไล่เสียงดัง
“พวกมึง!!”
คนถูกตะคอกชี้หน้าเรียวอุคอย่างหาเรื่อง
มือหยาบหยิบปืนออกมาจ่อพอดีกับหน้าผากของเรียวอุค ในขณะที่เรียวอุคสแยะยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว
“หยุดก่อน”
เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินแทรกตรงกลางเข้ามา
“ลีดงวุก”
ทุกคนพูชื่อของคนตรงหน้าออกมาพร้อมกัน
ดงวุกยิ้มให้น้อยๆก่อนจะโค้งลงเพื่อเป็นการทักทาย
เยซองรีบกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ในขณะที่ฮยอกแจเงยหน้าออกมามองเห็นดงวุกพอดี
“ทำไมเป็นนายล่ะ” เสียงหวานถาม
“แค่นายไปกับฉันคนพวกนี้จะปลอดภัย” ดงวุกว่าแล้วยืนนิ่งรอฟัง
ลูกน้องนับร้อยอาวุธครบมือกระจายกำลังล้อมทุกคนเอาไว้ตรงกลาง
รวมถึงนักศึกษาอีกนับพันที่มามุงดูอยู่ด้วย
“พวกเขาไม่เกี่ยวนะ”
ร่างบางเถียงเสียงดังลั่น ถึงแม้จะรู้ว่าพวกอีทึกเอาตัวรอดแต่คนอื่นล่ะ
“งั้นนายก็ไปกับฉัน”
“ไปไหน” คิบอมถามกลับเสียงเรียบ
มือแกร่งกุมมือฮยอกแจเอาไว้แน่น
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย”
“นายเรียกลูกน้องนายกลับไปที่เดิมแล้วฉันจะไป” ฮยอกแจบอกอย่างเด็ดขาด เสียงหวานิ่งเย็นจนคนฟังทุกคนต้องเกรงกลัว
ใบหน้าหวานที่เคยยิ้มสดใสกลับเป็นใบหน้าเรียบเฉยดังเดิมจนพวกอีทึกใจหาย
มือเล็กแกะแขนเยซองออกจากลำตัวแล้วดึงมืออกจากการเกาะกุมของคิบอม
“ฉันจะเชื่อใจนายได้ยังไง”
ดงวุกว่าพลางหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ ฮยอกแจก้าวเดินออกมาข้างหน้า
มีซองมินคอยดึงเอาไว้แต่ก็ต้องปล่อยไปเมื่อเห็นสายตามุ่งมั่นของอีกคน
“ด้วยเกียรติของควีนแห่งเอสเอม”
เสียงหวานตอบกลับแล้วปรายตามองไปยังพวกลูกน้องของอีกฝ่าย
ทำให้ปืนในมือของฝั่งนั้นถูกลดลงก่อนจะเก็บเข้าซองเหมือนเดิม
นักศึกษาหลายคนพากันวิ่งออกไปอย่างตื่นกลัว
“งั้นนายก้ไปกับฉันได้แล้วสินะ”
ดงวุกแสยะยิ้มร้าย ถือวิสาสะเข้ามากุมข้อมือเล็กแล้วลากออกไป
ฮยอกแจหันไปยิ้มอ่อนโยนให้กับอีทึกก่อนจะถูกผลักหายเข้าไปในรถลีมูซีนคันใหญ่
รถออกตัวไปอย่างรวดเร็ว
อีทึกสั่งให้คนของตัวเองกระจายกำลังแทบจะทันทีแล้วพกันขับรถตามไปอย่างไม่ลดละ
“นายจะพาฉันไปไหน”
ร่างบางถามเสียงเย็น
“เดี๋ยวก็รู้” ดงวุกเหล่ตาตอบ
มองใบหน้าหวานนั้นนิ่ง ฮยอกแจแน่เหรอ ที่เป็นคนทำร้ายคนอื่น
“อืม”
ฮยอกแจตอบรับในลำคอแล้วมองออกไปภายนอก รถทั้งรถตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“พามาที่นี่ทำไม”
ฮยอกแจขืนตัวเอาไว้เมื่อเห็นว่าสถานที่ที่อีกคนพามาคือร้านอาหารหรูที่เป็นที่ที่ฮยอกแจชอบมากับอดีตคนรัก
“คนๆนั้นต้องการเจอนายที่นี่”
ดงวุกตอบกลับ
ฮยอกแจไม่ตอบอะไรมีเพียงน้ำตาหยดใสที่ไหลออกมาก่อนมือเล้กจะยกขึ้นมาปาดออกลวกๆ แค่บังเอิยเป็นร้านเดียวกันเองนะ
ฮยอกแจ อย่าคิดมาก
“แล้วเค้าอยู่ไหน” ฮยอกแจเอ่ยถาม
ดงวุกเริ่มใจอ่อนเมื่อเห็นคนตัวเล้กข้างๆร้องไห้ ภายในใจตีกันยุ่งไปหมด ดำเนินการต่อ
หรือจะหยุดไว้แค่นี้ดีนะดงวุก
“พวกนายมาช้า”
เสียงของใครอีกคนดังขึ้ยเบื้องหลังทำให้ความสับสนในใจของดงวุกหายไป
ก่อนที่ร่างสูงจะหันไปทำความเคารพผู้มาเยือนพร้อมๆกับที่ฮยอกแจเบิกตาค้างกับคนที่ได้เห็น
“ยูโน!”
“เสียใจนะคนสวย ฉันไม่ใช่ยูโนว”
ร่างสูงตรงหน้าพูดออกมาเล่นเอาคนตัวเล็กชะงักไปเล็กน้อยมองอีกคนด้วยสายตาไม่แน่ใจ
“…”
“ฉัน ชองยุนโฮ น้องชายฝาแฝดของคนโง่แบบนั้น” อีกคนพูดต่อเมื่อเห็นร่างบางยืนนิ่ง
“นายเรียกพี่ชายตัวเองว่าคนโง่เหรอไง” ฮยอกแจถามเสียงเรียบด้วยความไม่พอใจ
จ้องมองอีกคนราวกับจะฆ่าให้ตายเสียตั้งแต่ตอนนี้
“แล้วมันโง่ไหมล่ะ
ถูกคนรักผลักออกไปกลางถนนจนโดนรถชนตาย”
ยุนโฮตะคอกกลับทำให้ฮยอกแจเบิกตาค้างกับสิ่งที่ได้ยิน
ผลักออกไปกลางถนนเหรอ…
“อย่ามาทำหน้าไม่รู้เรื่องแบบนั้น” ร่างสูงก้มลงมาพูดจนลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้มเนียน
ฮยอกแจผงะถอยหลังออกไปเล็กน้อย
“ นายไปเอามาจากไหนว่าฉันผลักยูโนไปกลางถนน” ร่างบางเถียงเสียงแข็ง เหตุการณ์ในวันนั้นฮยอกแจยังคงจำได้ดี
และติดตามาจนถึงทุกวันนี้
“จะสำคัญอะไร ในเมื่อแกทำให้พี่ชายฉันตาย!”
“ฉันไม่ได้ทำ” ฮยอกแจขึ้นเสียงกลับก่อนคางมนจะถูกบีบด้วยมือแกร่งจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปตามแรงบีบของอีกคน
“มีพยานแกยังจะกล้าเถียงอีกเหรอ”
ยุนโฮกดเสียงต่ำพร้อมกับออกแรงบีบที่มือให้มากขึ้น
“พยานคนนั้นเป็นใคร”
ฮยอกแจเค้นเสียงออกมาถาม ในขณะที่ดงวุกเบือนหน้าไปอีกทางเพราะสงสารคนตัวเล็กตรงหน้าจับใจ
แต่จะทำอะไรได้ในเมื่อเขาเป็นแค่ลูกน้องเท่านั้น
“ถามไปทำไมมากเรื่อง แกต้องชดใช้” ยุนโฮว่าแล้วผลักใบหน้าหวานออกอย่างแรง ฮยอกแจกัดริมฝีปากด้วยความแค้นใจ
“แกจะให้ฉันทำอะไร”
“ว่าง่ายดีนี่” อีกคนยิ้มกริ่ม
“…”
“ฆ่าตัวตายตามมันไปซะ”
ยุนโฮพูดพร้อมกับส่งกระบอกปืนสีดำขลับมาให้ มือเล็กที่เอื้อมออกไปรับสั่นเทา ยูโนถ้าฉันตายจะได้เจอนายใช่ไหม
“ยูโนวอยู่ไหนอ่ะ ฮยอกมารอเป็นชั่วโมงแล้วน๊า” เสียงหวานดังไปตามสายพร้อมกับข้อมือเล็กที่ถูกยกขึ้นมาดูเวลาไปด้วย
“อ่า ที่รักรอแปปนะขอเคลียร์ธุระอีกแปป”
“ให้ฮยอกไปหายูโนวแทนไหม”
ร่างบางถามออกไป
“ไม่ต้องหรอกจ้ะอีกแปปเดียว”
ยูโนวตอบกลับก่อนจะกดวางสายไป
ฮยอกแจตัดสินใจเดินออกจากร้านอาหารหรูเพื่อไปเดินเล่นภายในห้างสรรพสินค้าเป็นการฆ่าเวลาไปด้วย
ตาสวยเหลือบเห็นใครบางคนที่คุ้นตายืนอยู่กับผู้หญิงคนนึงที่พยายามจะเข้ามาเกาะแขนให้ได้ตรงริมถนนหน้าห้างนั่นเอง
ร่างบางไม่รอช้าเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที
“ยูโนว” เสียงใสเรียกคนรัก
“ฮยอก”
“นี่ใครคะ”
แต่ทว่าเสียงแหลมของผุ้หญิงคนนั้นแทรกเข้ามาซะก่อนที่ยูโนวจะได้อธิบายอะไรออกมาให้คนรักฟัง
“คนรักของผมเอง”
“แล้วนั่นใคร”
ฮยอกแจถามบ้างมองมือเล็กของอีกคนที่เกาะแขนแกร่งของคนรักเอาไว้แน่น
“นี่ยุนอา เพื่อนที่อเมริกาน่ะ”
ยูโนตอบมือข้างที่ว่างพยายามแกะมือของยุนอาที่ติดเป็นปลาหมึกออกจากตัวเอง
“ทำไมยูโนไม่บอกให้หมดล่ะคะ”
ยุนอาส่งเสียงถามแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะกลับมาให้ฮยอกแจที่ยังคงยืนนิ่งพยายามระงับอารมณ์หึงที่มากเกินกว่าปกติ
“บอกอะไรอีก ผมก้พูดหมดแล้วไง”
ยูโนวว่าแล้วดึงมือของยุนอาออกอย่างแรงก่อนจะจับมือนิ่มของคนรักตัวจริงเอาไว้แทน
“หึหึ ในเมื่อยูโนวไม่บอกยุนอาบอกเองก้ได้ค่ะ”
เสียงแหลมดังขึ้นเพราะไม่พอใจที่เห็นยูโนวกล้าปฏิเสธเธอเพราะผู้ชายน่ารักอีกคน
“…”
“ฟังให้ดีล่ะนายน่ะ”
หันมาพูดกับฮยอกแจเสียงเสีย
“ยูโนวกำลังจะหมั้นกับฉัน!”
เสียงที่ถูกเปล่งออกมาทำให้คนฟังแทบหน้ามืดดีที่ยังประคองสติตัวเองเอาไว้อยู่
น้ำตาใสไหลลงมาอาบแก้มเนียนเป็นสายเพราะคำพูดที่เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ
หัวใจดวงน้อยๆกำลังเจ็บปวดอย่างสุดแสน
“มันไม่ใช่นะฮยอก”
ยูโนวรีบปฏิเสธออกไปทันที
แต่ฮยอกแจกำลังจมดิ่งอยู่ในความคิดของตัวเองและไม่ยอมฟังเหตุผลอื่นใดจากคนรัก
ร่างบางปล่อยมือออกจากการเกาะกุมแล้วเดินก้าวข้ามไปอีกฝั่งในทันทีที่เห็นสัญญาณสีเขียว
“ฮยอก รอยูโนวก่อนมันไม่ใช่นะ”
ยูโนวพยายามร้องเรียกแต่ว่าฮยอกแจก็ไม่หันกลับมา ยุนอาแสยะยิ้มอย่างเคียดแค้น
“ตามไปสิ” เสียงแหลมแทรกเข้ามา
“ตามไปแน่ๆ แต่ฉันมีสติพอที่จะไม่ข้ามไปตอนนี้” ยูโนวหันมาตะคอกกลับเพราะรถที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็วมากมายตามท้องถนน
ถ้าข้ามไปตอนนี้อาจจะไม่ได้ง้อฮยอกแจอีกเลย
No comments:
Post a Comment